2 jaar is het ondertussen geleden. Net zoals 2 jaar geleden werd ik deze morgen om 5u30 wakker. Toen had ik een gevoel: het klopt niet met Jannes, er is iets fouts! Deze morgen wist: ik zie hem nooit meer terug! Het zat verdomd goed fout met hem.
Die dagen, ik dacht dat ze ver weg zaten. Nu weet ik weer elke minuut wat er 2 jaar geleden gebeurde. Op dit moment waren we bij jou, ons laatste moment samen. Cis wou toen voor het eerst naar jou toe komen. Ik heb hem nog naar school laten gaan. Ik dacht dat hij 's middags wel op bezoek kon komen. Hij is die lange, enge gang in gegaan maar hij is nooit bij jou gekomen. Ik zie hem nog in dat wachtkamertje binnenkomen: mama, ik wil naar huis!!! Het ventje snapte toen veel beter dan we dachten wat er gebeurde.
Dat kleine ventje is op korte tijd groot geworden, veel te jong is hij om dit al te moeten dragen. Hij mist zijn broer zo hard. Hij zegt het niet, hij houdt zich goed maar diep in zijn hartje doet het pijn, veel pijn.
2 jaar. Het is zo lang geleden dat ik je gezien, gehoord, gevoeld heb. Ik ben bang je te verliezen. Hoe je er nu zou uitzien ben ik al lang kwijt. Ik heb geen idee meer. Misschien moet ik dat ook maar niet meer proberen. Je zou een knappe jongen zijn in mijn ogen. De ideale zoon. Dit mag toch he, je gewoon een beetje idealiseren, het is het enigste wat ik nog kan. Ik moet de pijn al dragen van je niet meer bij mij te hebben, dan hoef ik mezelf toch niet nog meer pijn te doen met de gedachte dat het ook wel eens verkeerd had kunnen gaan.
Die beelden van die laatste dagen, die blijven komen, elke nacht als ik wakker word, zie ik je terug liggen. "Had ik maar...."
Die pijn, het onwezenlijke gevoel dat het gedaan was, dat "nooit meer" soms schrik ik nog van de gedachte: dit kan toch niet! Nooit meer is zo definitief. Als ik je op een foto zie lachen, zie ik je precies voor mij en maakt mijn hartje een sprongetje: Jannes is hier!!!
We doen ons best, Jannes, om verder te leven, er het beste van te maken. Het is niet altijd gemakkelijk. Het is niet omdat je lacht dat je hart niet bloedt. Wat ik eruit geleerd heb, is het besef wat geluk is. Ik zal nooit meer 100% gelukkig zijn, altijd is er dat gevoel "was Jannes er nog maar bij geweest" maar ik weet ondertussen wat geluk inhoudt.
We missen je, vriend, elke dag, elke minuut. We denken nog aan jou, als we Amy McDonalds horen, als we het witte vlindertje in de tuin zien en al die andere momenten...
dikke knuffel,
je mama
|
