De vakantie is voorbij, het schooljaar is terug begonnen! Zijn we daar nu blij mee? De vakantie had lang genoeg geduurd maar terug vroeg opstaan, op tijd in bed... het is weer effen wennen. Voor veel mensen heeft het begin van het schooljaar ook een ander gevoel sinds enkele jaren. Het is het moment dat we jou hier kwijt zijn geraakt! 3 jaar lang doen we het al zonder je knuffel, je lach, je aanwezigheid hier. Nog maar 3 jaar geleden lag je in het ziekenhuis en was je opeens weg zonder dat we hierop voorbereid waren, zonder afscheid, zonder al je verhalen van je nieuwe school die je nog moest vertellen. Stilaan leer je er mee omgaan, leer je afblokken wat je niet zal aankunnen, leer je terug te leven. Wat ik nooit zal leren, is omgaan met de beelden die in mijn geheugen gebrand zijn, je zien liggen in het ziekenhuis, stilletjes, met 2 blauwe ogen, met een buisje in je mond.. en het verdriet van Cis. Wat heeft hij je gemist deze zomer. Hij wordt groot, hij komt in de harde wereld, hij stelt zich vragen. Hij begint eindelijk over zijn verdriet te spreken. Maar help: hoe moet ik dat opvangen?? Het doet me zelf zo'n pijn hem alleen op de achterbank in de auto te zien, hem alleen op de kamer te moeten laten slapen in Frankrijk, hem alleen thuis te laten als ik naar de winkel ga. Hoe kan ik zijn verdriet dan opvangen? Moet dat verdriet echt komen? Kan ik dat niet gewoon voor hem dragen, zonder dat hij het merkt?? Als het echt zo is dat je nog ergens bij ons bent en dat je ons kan helpen, dan ben ik ervan overtuigd dat jij ervoor gezorgd hebt dat Cis bij juf Hilde in de klas zit. Je kent de juf, je kon het heel goed met haar vinden. Je weet dat zij er zal zijn voor hem. Ik ben er ook van overtuigd! Maar zoals velen je om steun zullen gevraagd hebben tijdens de examens, moet ik je nu ook om steun vragen. Blijf dicht bij ons, help ons de tranen op te vangen en fladder nog een hele tijd rond in onze tuin, mooie, witte vlinder!
we missen je!
|