Maandag was het eerste wat we 's morgens deden, toen we wakker werden, vlug naar buiten kijken. Zou het gesneeuwd hebben? Zalig! Het had gesneeuwd! Een beetje, niet teveel! Maar genoeg om alles mooi wit te hebben! Voor de eerste keer keek ik naar de sneeuw zonder een eng gevoel in mijn maag, zonder opkomende tranen! Ik mis je toch nog naast me op zo'n moment! Cis vond het ook geweldig! Alhoewel het voor hem veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel meer mag zijn!! Zo kan hij nog niet met de honden voor de slee op pad he! Wat je daar boven een hele dag doet, weet ik niet! Maar als je een job krijgt, dan weet ik zeker dat je iets met de sneeuw te maken hebt! Sinds jij er niet meer bent, sneeuwt het elk jaar! Dit kan toch geen toeval meer zijn he! Ik weet dat je er zal van genieten, als je zo naar beneden kan kijken! Is dit al je verjaardagscadeau? Ik dacht dat het wel zou lukken, alles gaat doorgaans iets beter. Maar iets in mij begint te wringen, onbewust! Je zou 16 worden! Hoe zou je zijn? Wat zou je doen? Hoe zou je omgaan met Cis? Die vragen blijven maar hangen! 16 jaar geleden, tante Annelies ging 's avonds nog naar het ziekenhuis om de volgende dag Stijn te kunnen verwelkomen. 2 dagen later was je er ook! Je bedje moest nog in mekaar gezet worden thuis... We gaan naar de pensenkermis op je verjaardag! Het zal weer even slikken worden! Die jongens van je leeftijd zien. Die zijn ondertussen ook aan het helpen! Alle ouders zien met hun kinderen...
Bedankt voor de sneeuw, een hele mooie verjaardag! We missen je nog steeds,
