|
Deze avond was ik naar de winkel. Cis belde of hij onze poes eten mocht geven. Toen ik aan de kassa stond, belde papa. "Kom eens naar huis, Cis heeft zijn vinger gesneden, het valt wel mee, denk ik. Ik rij naar tante Annelies!" Ik hoorde Cis brullen. "Het valt wel mee..." die indruk had hij me ook gegeven met jouw ongeval. Ik kon maar 1 ding denken: "ik moet erbij zijn!!" Ik had 10 minuten ervoor gedacht dat het terug beter ging vandaag. Toen ik Cis zag en hij gestopt was met wenen, toen alles verzorgd was, voelde ik me slecht! Mijn keel werd dichtgenepen, ik moest gaan eten.. ik had geen honger meer! Zo vlug vallen we terug in een diepe put. Papa had ook knikkende knieën. Ik heb het toch enkele keren moeten kunnen vertellen. Die schrik, die angst dat het nog eens verkeerd kan gaan! Paniek bij het minste. Hoe lang zal dat zo blijven? Voor altijd?
Cis is goed gaan slapen, met zijn vinger helemaal ingepakt. Ik heb het weer een beetje van me kunnen afzetten. Ik heb wel schrik om te dromen. Hoe stom het ook klinkt. Hoe goed we ook denken dat het gaat, zo vlug kunnen we terugvallen! Zo vlug is die spanning er terug.
Hadden we bij jou ook maar zo vlug terug kunnen lachen!
Liefs,
je mama
|
