We zijn alweer een tijdje verder. De tijd vliegt, zelfs zonder jou! Overmorgen is het al anderhalf jaar geleden dat ons leven helemaal veranderde. Toen hadden we alleen nog niet het idee dat het zo drastisch zou zijn. We spartelen er ons doorheen, al is het soms met heel veel gespetter! Zoals het weer hier van het ene moment op het andere kan veranderen, zo gaat het ook met onze gevoelens. Soms lukt zo veel, je kan zoveel aan. Dan opeens, als een luchtbel die kapot springt, krijg je een klap en zit je weer heel diep. Met een hoop vragen. Had ik niet... Was ik maar.... je knuffel mis ik het hardst, je eens goed kunnen vastpakken en zeggen dat ik je zo graag zie. We proberen er ons stilaan door te slaan met ons 3. Je verjaardag vieren, naar Frankrijk gaan, ons avontuurlijk tripje, naar de kermis gaan. Je denkt niet altijd meer: wat zijn we maar met weinig, wat is het toch stil. We proberen met ons 3 er het beste van te maken, het mekaar zo aangenaam mogelijk te maken zodat het voor jezelf ook wat aangenaam wordt. Met Cis naar de kermis gaan en genieten van zijn enthousiasme dat hij eindelijk dat schieten doorheeft! Niet makkelijk zo'n linkspootje dat zijn rechtse oog gebruikt.... dan komen die jongens langs, die vrienden van jou in de lagere school. Verdorie, wat zijn die groot geworden! Wat zijn die veranderd! Hoe zou jij er uitzien? Welke kleren zou je dragen? Met wie zou je hier rondlopen?? Het blijft zo raar. Sommige jongens zeggen nog wel voorzichtig een goeie dag. Het doet me wel goed, niet helemaal afgeschreven zijn. Ik hoop dat je ons van daarboven nog een beetje volgt en ziet wie je nodig heeft. Al gelooft niet iedereen dat je er nog bent, of zijn ze er nog niet aan toe, ik hoop dat je hen kan overtuigen door hen te helpen de zon te zien, de warmte te voelen, en hen te laten geloven dat liefde niet zomaar stopt.
