Van Berezivka naar Boryspil (Kiev) en weer naar huis
Dit is alvast de 2de poging tot blog voor de dag van gisteren Toen ik gisteravond de laatste hand aan mijn tekst had gelegd en ik hem wou 'toevoegen' was de internetconnectie weggevallen en de tekst verdwenen. Toen had ik geen zin meer om nog een nieuwe tekst te brouwen, dus doe ik het vandaag vanop mijn vertrouwde pc in mijn comfort zone van Belsele...
We pikken dus even in op gisterochtend. Tijdens het (biologisch) ontbijt, met zicht op de M6, had ik net Koen verteld dat we hier nog geen renners gezien hadden, en net daarna zag ik een gehelmd hoofd passeren. Het zou niet het enige blijken. Er bleken wel degelijk wielertoeristen te zijn, want af en toe passeerde ons iemand...op de autostrade. Inderdaad, ook toen faalde onze poging om via het platteland onze route af te werken. Mijn gps gaf maar liefst 185 km op, een gevolg van het acuut gebrek aan banen in de omgeving van Kiev. Dus zagen we ons andermaal verplicht de autoweg te volgen aan de zijkant. Eens in de agglomeratie van Kiev werd het een ware hindernissenkoers : afwisselend laveerden we op de baan, op kleine stukjes fietspad dat volliep met voetgangers, tussen kraampjes en marktjes allerhande... Links en rechts van de brede autoweg eindeloze rijen hoge woontorens, helemaal in de Sovjettraditie. Het meest memorabele stuk was de overtocht van de Dnjepr, een brede rivier waarop talloze vissersbootjes dobberden, over een brug van wel 4 km lang. Met het verkeer dat langs ons denderde voelden we ons opgejaagd wild, maar we bereikten gelukkig veilig de overkant.
Nadien toch maar weer het binnenland in, en dat ging vrij goed, tot de gps ons naar rechts stuurde, op een 'weg' die rond het terrein van het vliegveld liep. Waarschijnlijk oorspronkelijk geasfalteerd, want hier en daar nog brokken asfalt, daartussen zand en stenen, en dat over een afstand van wel 8 km. Daarna toch een straat op vol putten en bulten, en met enig opluchting (en zonder lekke banden) bereikten we 'das Ziel', tevens het eindpunt van onze fietstocht, een groot hotel waar net een trouwpartij aan de gang was Want feesten kunnen ze, de Oekraïners, ze doen dat luidruchtig en rijkelijk met drank overgoten. Een opgefokte dj staat heel de tijd te leuteren, en er wordt afwisselend gedanst en gegeten. Rond 22 uur is het feest afgelopen en wordt het weer rustig.
Enige berekening leerde ons dat we in totaal ongeveer 1320 km gefietst hebben, en ook ongeveer 450 km per trein hebben afgelegd. We doorkruisten drie landen en hadden 2 hoofdsteden als begin- en eindpunt. Het aantal afgelegde hoogtemeters hebben we niet kunnen bijhouden, maar dat we veel hebben geklommen staat buiten kijf, zij het eerder korte hellingen, soms behoorlijk steil. Niet slecht voor 2 oude knarren van boven de 60, vinden we zelf !
En dan iets over vandaag (de terugvlucht). Ook niet meteen voer voor stresskonijnen... Het begon al aan de ingang van de luchthaven, waar iedereen zijn/haar bagage door de scanner moest laten gaan. Probleem : onze fietsen konden niet door de scanner. We werden dan op de blijkbaar normale autoritaire manier aan de kant gezet, tot een meneer met drugshond de fietsen uitgebreid kwam besnuffelen, uiteraard nadat we ze eerst hadden moeten uitpakken. Aan de pascontrole én de security check trotseerden we dames waarvan de zuurtegraad recordhoogtes had bereikt. En later, in het vliegtuig, bleek zelfs dat sommige airhostessen een glimlach produceren als een hoogst te mijden bezigheid hadden gecultiveerd..
Ondertussen zijn Koen en ik ondanks alles in onze thuishaven aanbeland en kan het gewone leven weer zijn gangetje gaan. Ook zit daarmee deel 2 van onze queeste 'In het spoor van Juul' erop. Een en ander moet nog bezinken, en er komen zeker nog nabeschouwingen als de tijd er rijp voor is.
Ik wil toch om dit hoofdstuk af te sluiten nog even inzoomen op het verhaal van Juul, onze vader. Wij hebben geprobeerd ons een beetje in te leven in wat hij als 20-jarige heeft meegemaakt. We hebben het onszelf niet gemakkelijk gemaakt, noch fysiek , noch psychologisch. Maar vergeleken met wat vader heeft doorgemaakt was onze trip een sinecure. In zijn oorlogsrelaas staan vele bladzijden gevechtservaringen beschreven die zich afspelen tijdens de toen al defensieve oorlog van de Duitsers. Na Zhytomir volgde de chaotische terugtrekking naar het Westen, die vader weer in Mollem, maar ook in de gevangenis zou doen belanden.
Ik eindig dan ook met een voor mij toch aangrijpend fragment uit zijn verhaal :"In de namiddag konden we de vijand goed onderscheiden. Hier en daar werd een geweerschot gewisseld, en een weinig later begonnen hun granaatwerpers zo vervaarlijk te schieten dat het geraadzaam was het hoofd onder te houden. Die namiddag had onze 'Zug' nog twee gewonden en werd een granaatwerper door een voltreffer vernield. In de late namiddag had ik net van plaats gewisseld met een jonge kameraad en bevond ik me net in een andere stelling, als ineens een kogel door de dekking zoefde en bij de arme Peeters door de borst drong. Twee van de onze zouden hem wegbrengen, namelijk Alex en D'Hondt. Bij die actie geraakten ze alle drie vermist, heel waarschijnlijk zijn ze in de handen van de vijand gelopen. Dus bleven er van de 5 nog 3 over. Maar het noodlot had geen medelijden met ons, want enkele dagen later zou ook 'den Bert' vermist worden. 'De Susse' geraakte gekwetst en mij zou op 10 januari hetzelfde lot beschoren zijn".
Alvast bedankt aan onze trouwe lezers en laat je afzakkertje maar goed smaken (bij mij zal het een trappist worden )
De rit van vandaag, onze langste, was niet gespeend van problemen. Maar wat kan je verwachten als je de euvele moed hebt om in Oekraïne te gaan fietsen met een trekkingfiets... Ons is het nu wel duidelijk : ofwel fiets je over de grote wegen met druk verkeer (we fietsten vandaag een heel stuk over de E40 !), of je zoekt het platteland op en dan heb je : zandwegen, kiezelwegen, en alle mottige combinaties ervan. In de dorpjes leven ze nog zoals in de vorige eeuw, en overal tref je loslopende honden aan, soms vriendelijk maar soms niet zo tuk op voorbijrijdende kwibussen op een fiets...
Enfin, je hebt het al door : we wouden een route doen door het platteland, maar het is ons niet goed bekomen : niet alleen schoten we voor geen meter op (we hebben zelfs stukjes te voet moeten afleggen omdat het zand te mul was) , we hebben liefst 3 lekke banden kunnen genieten, en ik verzeker je : als je keer op keer die bagage moet afhalen, de band wisselen enz. dan heb je het wel even gehad. Het was trouwens altijd dezelfde band die het begaf (achterband van Jan). De laatste wissel heb ik (Jan) een band moeten oplappen met 'een rustinneken', en gelukkig hield dat tot de finish.
Tijdens onze laatste bandenwissel hadden we de volle aandacht van Sasja, een Chroetsjev-achtig figuur die enkele woorden Frans sprak en heel de tijd foto's wou maken waarop we samen geforceerd staan te glimlachen. Hij hield ons stevig aan het lijntje, maar na 7 keer onze hand geschud te hebben pruttelde hij weg op een aftandse scooter. Trouwens, de vehikels die je hier ziet rondtuffen, dikke wolken uitlaatgassen brakend, dat houd je niet voor mogelijk ! Het type Lada waar ik ooit in de jaren '80 mee rondreed en die me grijze haren bezorgde, rijdt hier massaal geblutst en verroest rond, en dan heb ik het nog niet over vrachtwagens waarvan je zelfs de kleur niet meer kan herkennen...
Enfin, we hebben dan maar in arren moede de steven gewend naar de autoweg (M6 voor de kenners, nadien de E40) Vermits er nergens een verbodsbord voor fietsers staat hebben we een 70-tal km als zombies tegen een stevig tempo op de pechstrook doorgereden, zodat we ongeveer om kwart over 6 lokale tijd bij ons 'Ecohotel' kwamen, alweer een leuke plek maar vlak aan de autostrade en met wat geluidshinder vandien... Op de teller : 125 km ...
Morgen fietsen we naar Kiev Boryspil, en zullen vlakbij de luchthaven logeren, zodat we zondag met fiets ingepakt op het vliegveld kunnen arriveren, vermoedelijk met een shuttle. Maar eerst volgt nog een stevige uitsmijter (100-tal km) tot aan onze laatste pleisterplaats. Trouwe lezer:/lezeres, we rekenen op jullie lettervretende activiteit ! De lezer heil !!
Ja, je leest het goed, vriendjes en vriendinnetjes, we zitten momenteel in Zhytomir. De trip hierheen was alleszins memorabel ! Rond 23 uur verlieten we ons hotel in Lviv, en de eerste opdracht was het station te vinden. Zelfs met gps is dat in een donkere stad die je niet kent geen sinecure. Tot overmaat van ramp brak er een spaak in het achterwiel van Koen, te wijten aan de vreselijke toestand van de straten in Lviv. In het station was het evenmin een triomftocht... Zelfs in het loket voor internationale verbindingen kon men ons niet in het Engels te woord staan. Gelukkig had je enkele omstaanders die wat konden vertalen, want ons reservatiebewijs was enkel en alleen in het Cyrillisch opgesteld. Maar het ergste moest nog komen : toen de trein het station binnenreed en we onze slaapwagon opzochten botsten we op de wagonverantwoordelijke, een dame van middelbare leeftijd die -netjes volgens het cliché- helemaal uit staal en beton was opgetrokken. Met veel Russisch misbaar liet ze ons weten dat de fietsen niet op de trein mochten tenzij ingepakt, het 'worst case scenario' dus. We hadden nog welgeteld 10 minuten om die klus te klaren, en met de hulp van een vriendelijke heer lukte dat op het nippertje. "Welcome to Ukraine", bromde hij cynisch, maar dank zij zijn hulp geraakten we nog net op de trein. Onze slaapcouchette werd dan wel grotendeels door onze ingepakte fietsen en bagage ingenomen, zodat Koen en ik in allerlei rare houdingen konden proberen de nacht door te komen. Rond 6 uur 15 was ik net in slaap geraakt toen de intussen toch ietwat ontdooide 'wagonmadam' ons kwam wekken : Korosten was in aantocht !
Fietsen in elkaar geknutseld, ontbijtje samengesteld met aan een kiosk gekochte ingrediënten en we konden op stap richting Zhytomir, 94 km verder en naar 'goede' gewoonte verbonden met onze vertrekstad met een lange, quasi rechte weg. Deze was in abominabele toestand bovendien, en de gevolgen lieten niet lang op zich wachten : 2de lekke achterband voor Jan en onze reservebanden opgesoupeerd... Ondertussen was het ook behoorlijk warm geworden. Toen we wilden lunchen aan een tankstation, een gewoonte van ons omdat je daar ook frisse dranken en koffie kan kopen, werden we weggejaagd door de meneer van het tankstation, we mochten wel iets verder op trapjes gaan zitten en hij hield ons heel de tijd in de gaten... Foei, fietsers, en dan nog grijze mannen die een vreemde taal spreken !
Zo kwam Zhytomir in zicht, een vrij moderne, ruime stad met grote lanen, pleinen en huizen. Maar ook hier ontbreken de steeds volgepropte aftandse autobusjes niet... Er zijn wel meer opmerkelijke kenmerken hier ; slechte wegen, stokoude auto's en vrachtwagens (Lada's en Skoda's van 40 jaar en ouder zijn geen uitzondering), walmende dieselkamions eerder de regel. En of wij hier een curiosum zijn !
Ondertussen hebben we onze intrek genomen in een proper hotel net buiten de stad, aan de overkant van de rivier. Hier was een fameuze fuif vanavond, maar om 22 uur lokale tijd gingen blijkbaar de boeken toe, geen erg voor ons want je kon de muziek goed tot in onze kamer horen...
Last but not least : voor vader is Zhytomir een heel belangrijke locatie geweest. Hij kwam er 2 keer , de eerste keer in de opleidingsfase, tussen Graz en Debica in, en de 2de keer als vechtjas tijdens de eigenlijke 'inzet'. Hij geraakte er gekwetst en de rest is geschiedens.
Als afsluiter vaders eerste impressie van de stad : "De elfde dag reden we Zhytomir binnen , diezelfde stad die de we enkele maanden later zouden trachten te ontzettten om ze dan als puinhoop achter te laten(...); Zo bereikten we dan eindelijk ons onderkomen, dat bestond uit een gebouw van 2 verdiepingen, meer leem dan stenen (...) Het zou echter een korte nacht worden, want om 5 uur 's ochtends moesten we er opnieuw uit (...)"
Wij hebben hier vlakbij het Duitse soldatenkerkhof gevonden, een echt massagraf maar sober in de beste Duitse traditie. Jammer genoeg ontbreekt ons de tijd om andere sporen van de oorlog te zoeken. Misschien nog eens terugkomen ? OK, maar dan niet met de fiets ! Onze status varieert tussen -zoals gezegd-curiousum en te mijden. Niet zo plezant maar wel een ervaring. Geniet van je comfortzone en slaap ze !
Beste trouwe bloglezer, dit zal een korte bijdrage worden. Momenteel zitten we op een hotelkamertje in Lviv, maar over een half uur maken we ons op om naar het station te fietsen en de nachttrein naar Korosten (een 450 km) te nemen, om dan morgen naar Zhytomir te fietsen, het eigenlijke doel van onze trip. We zijn wat ongerust of we fietsen en bagage op de trein zullen krijgen zonder veel moeilijkheden. Communiceren is hier echt een probleem, zeer weinig mensen spreken ook maar een woord van een vreemde taal. Dat levert uiteraard verwarrende situaties op, bijvoorbeeld hier aan de receptie van het hotel, in winkeltjes en dergelijke, maar vooral deze voormiddag bij het overschrijden van de grens. Om te beginnen staken we een rij vrachtwagens van wel 5 km voorbij, allemaal aan het wachten op controle. Wij volgden de gps maar kwamen in een doodlopende straat terecht. We werden door een groen mannetje teruggefloten, die ons dan nog redelijk vriendelijk de weg wees. De ontnuchtering kwam dan bij de Poolse grenscontrole : een bevallige jongedame in uniform vertelde ons dat we niet zouden door mogen met de fiets bij de Oekraëners, we zouden een auto moeten zoeken die ons kon meenemen. We konden wel proberen om door te komen, en ze wenste ons met een ravissante glimlach veel succes. Dan kwamen we bij de Oekraïense mannetjes in kaki, die geen Engels spraken en ons meer dan een uur lieten staan 'schilderen' zonder enige duidelijke instructie. Plots mochten we wel door, en na een vrij korte pascontrole konden we dan toch de baan op. De klok werd meteen een uur vooruit gezet, er volgde een onaangename rit langs een lange rechte baan met voorbijrazende auto's en vrachtwagens (geen wonder dat er zo veel bebloemde kruisjes langs de weg staan....weliswaar niet van fietsers want afgezien van een oude boer die met een krakend vehikel naar zijn veld rijdt zie je er zo goed als geen..)
Impressie van Lviv : zééér druk, slechte kasseiwegen met tramsporen, oude afgeleefde busjes die stampvol zitten , trammetjes idem, en alle straatnamen uiteraard in Cyrillisch schrift. We hebben wel een gezellige eetgelegenheid gevonden, een soort themarestaurant aangekleed met oude helmen en obussen op de toonbank. Lekker gegeten en gedronken voor...15 Euro voor ons beiden.
Morgen vernemen jullie of ons treinavontuur goed afgelopen is. Hou jullie haaks !
Vandaag onze laatste overnachting in Polen, morgen begint ons Oekraïens avontuur. Zoals vader in zijn verslag schrijft : "het raadselachtige oosten tegemoet". Toen we deze morgen wilden vertrekken regende het pijpenstelen, maar we moesten er door. Gelukkig hield het na een half uurtje op, maar toen waren we al flink doorweekt. Het zou dan wel het grootste deel van de dag droog en zwaarbewolkt blijven, maar het laatste half uur gingen de hemelsluizen alweer (met mate) open en dus kwamen we na een slordige 120 km toch weer nat aan in ons authentiek Pools hotelletje niet ver van de Oekraïense grens. Morgen verkassen we naar dat veelbesproken land, 123 km naar L'viv volgens de gps. Als we de grens overschrijden mogen we onze horloges een uur vooruit zetten. In L'viv hebben we een hotelkamer geboekt, maar om 01.00 uur nemen we de nachttrein naar Korosten, om vandaar door te fietsen naar Zhytomir. Hoe dat allemaal verlopen is vernemen jullie later wel, voor ons is het in elk geval een spannend avontuur...
Een primeur vandaag : de eerste (en hopelijk de laatste) lekke band. Af en toe stuurt de gps ons door een stukje onverharde weg, en dat stuk lag bezaaid met keien en scherpe stenen. Nadat ik (Jan) bijna in mijn broek deed van schrik toen een hond met blikkerende tanden op ons afstormde van een erf, voelde ik de achterband leeglopen. Gelukkig zijn zowel Koen als ik ervaringsdeskundigen op dat vlak, dus geen probleem..
We hadden wel een geweldige meevaller in het kader van onze doelstelling : zo veel mogelijk locaties vinden waar vader tijdens de oorlog verbleef. De gps stuurde ons door een bosrijk gebied, en plots merkte ik een plakkaat langs de weg, weliswaar enkel in het Pools (een typisch fenomeen hier...), waar verwezen werd naar het kamp van het Duitse leger tijdens de oorlog. En ja hoor, je kan nog altijd de 'ringen' waarover vader spreekt in het landschap zien. Er staan nog gebouwtjes uit die tijd, nu sociale woningen, en er is een KMO-zone ingeplant, waarvan de toegangspoort en gebouw er rond nog quasi niets veranderd zijn, vergeleken met de tijd toen vader er verbleef. Dat, en andere taferelen uit het kamp vind je op foto's op infoborden, die her en der verspreid zijn in het prachtige natuurgebied. Je vindt er ook een slecht onderhouden dodenpark en monument voor gesneuvelde Russische soldaten.
Voor vader was het echter in die tijd geen vakantiekamp. Hij schrijft : "In dat vervloekte zand heb ik een hoop zweetdruppels gelaten. Ik werd ingedeeld als 2de schtutter bij de zware machinegeweren en moest de zware 'Lafette' slepen. Die woog precies 23 kg, en als je daarmee een ijlmars van 40 km moet afleggen zou je de hele boel naar de duivel wensen. Maar als je dan je nood klaagde bij een mof kreeg je als antwoord : "Dienst ist Dienst und Schnaps ist Schnaps." Dan had ik verdomme veel goesting om op zijn smoel te slaan, maar ik moest op mijn tanden bijten of 't was "bunker', en zoveel waren die mouwvegers mij niet waard. Dat veel kameraden die 'Schweinefretters' verwenst hebben hoef ik hier niet aan te halen... We waren echter zo dom geweest in hun handen te lopen een nu moesten we er door !"
Wie er ook door moeten zijn broer Koen en ik. Zaterdagavond moeten we in Kiev zijn, en er is dus nog een flinke fietsklus te klaren. Dus morgen weer de boer en de fiets op, inderdaad, het raadselachtige oosten tegemoet....
Zoals gisteren aangekondigd zitten we in Debica, waar vader 2 maanden van zijn soldatenleven heeft doorgebracht tijdens de opleiding tot 'kanonnenvoer'. Ons logement is prima : we logeren in een oud maar pittoresk hotelletje, uitgebaat door Renata, een sympathieke Poolse die dit oud notarishuis in 2000 gekocht heeft en probeert te overleven in dit al bij al charmante, maar verre van toeristische stadje. Ze vroeg ons trouwens waarom we hier zijn aanbeland, en we hebben eerlijk het verhaal van vader verteld. Zijzelf stak haar politieke ideeën trouwens evenmin onder stoelen of banken.
Over de rit van vandaag kan ik kort zijn : lang (121 km), saai (overwegend langs een drukke baan) en warm (tussen 25 en 30 graden). Hoofdzaak was dan ook aan genoeg drank te geraken. Meestal breng een tankstation soelaas !
Onze korte avondwandeling in het stadje bracht toch ook weer het oorlogsgebeuren in beeld : we vonden herinneringsmonumentjes voor de 'officieren van Katyn' die een band hebben met Debica, maar ook een gigantisch standbeeld van Karl Wojtyla, blijkbaar erg geliefd in deze regio...
Maar laten we andermaal het laatste woord aan vader Juul ! Hij is het tenslotte die ons naar hier heeft gebracht. Jammer genoeg ontbreekt ons de tijd om eventuele overblijfselen van het kamp te zoeken, maar in elk geval zijn we hier gepasseerd, en dat op zich is al een prestatie. Dus laat ik vader zijn schrijfsels -ongecensureerd- op jullie los. Ja, afkeer van andere volkeren is van alle tijden...
"Ik moet ik zeggen dat dit opleidingskamp (Debica) het grootste was dat ik ooit gezien heb. 't Was in een cirkel gebouwd, natuurlijk alle houten gebouwen maar zeer net en gerieflijk ingericht.(...) en 't was ook een internationale verzameling van manschappen en officieren. Haast alle Europese talen werden er gesproken (...). Wij bewoonden Ring I en voor de oefeningen moesten we zo maar eventjes 6 km marcheren eer we buiten de ringen waren. Van daaruit strekte het kamp zich 14 km oostwaarts uit. In de kantine waren de Vlamingen natuurlijk 'de mannen van den dag', en meermaals zijn we handgemeen geraakt met Esten of Letten, die wat te veel noten op hun zang hadden en na twee glazen bier al dronken waren. En dan begonnen ze te schreeuwen als een gekeeld varken."
In dat vervloekte zand heb ik een hoop zweetdruppels gelaten !"
Morgen geef ik deel 3, waarin vader ongezouten zijn mening geeft over de Duitsers.
Voor allen een rustige nacht met zoete dromen en een kus van de slaapfee (iets wat wij al meer dan een week moeten missen )
Vandaag hadden we onze 'rustdag' in het mooie Krakau; De zon scheen overvloedig, en gewapend met korte broek en een trendy gidsje togen we deze morgen stadwaarts. Ons plan : een uitgestippelde wandeling in het historische centrum en een bezoek aan de fabriek van Schindler, nadien het schitterende historische museum onder de grote markt van de stad. Die markt wordt als de grootste van Europa beschouwd en is werkelijk een beauty (eat your heart out, Sint-Niklaas ). We hebben ons plan perfect kunnen uitvoeren, maar het bezoek aan het historisch museum zal voor een volgende keer zijn... We hebben dan ook minstens 15 km door de stad gewandeld. De vroegere fabriek van Oscar Schindler is getransformeerd in een museum over Krakau in de 2de wereldoorlog en specifiek over het lot van de joden. Om even terug te koppelen naar het verhaal van vader : hij nam dienst in april 1943, de maand voordien was het getto op brutale wijze ontruimd.
Zo zie je maar dat een (oorlogs)medaille nogal tegengestelde kanten kan hebben... Morgen treden we opnieuw in de voetstappen van vader Juul. We fietsen dan naar Debica, dat wordt een tocht van ongeveer 120 km. Vader kwam er terecht na de opleiding in Zhytomir en verbleef er 2 maanden. Nadien vertrok hij met zijn afdeling naa Milowitz, waar we helemaal in het begin van onze tocht passeerden.(zie dag 2)
Over Debica schrijft vader nogal wat, en niet altijd in fijnzinnige bewoordingen... Ik zal vandaag al een passage uit zijn oorlogsverslag op jullie loslaten, morgen kan ik dan een 2de deeltje overnemen :
"Alhoewel drieduizend kilometer van onze geboorteplaats voelden we ons snel thuis, maar als we' goed gewoon waren werd alweer de aftocht geblazen en ditmaal naar de omgeving van Debica in hartje Polen. Nog altijd snikheet elke dag, maar ditmaal duurde onze reis niet zo lang. We moesten echter met heel wat tegenslag afrekenen want op zeker moment waren de sporen voor en achter ons in de lucht gevlogen en we bevonden ons in een benarde positie. Dan maar 2 dagen wachten en vervolgens langzaam voorwaarts. Langs de spoorbaan honderden verbrande en versplinterde wagens, slachtoffer van de vernielzucht der partizanen (...) We zijn er zonder ongelukken doorgekomen en bereikten spoedig de stad Debica, van waaruit we langs een smalle spoorbaan het opleidingskamp zouden bereiken."
Onszelf wens ik alleszins een meer voorspoedige trip toe en jullie een maandag met perspectieven. Hou jullie haaks !
Het eerste deel van onze trip zit er op, wij hebben het parcours Praag-Krankau afgehaspeld op eigen spierkracht ! Morgen houden we een rustdag in Krakau om de batterijen op te laden. De tweede week belooft immers nog zwaar en avontuurlijk te worden. Maar goed, dat zijn zorgen voor morgen, hier zitten we dan in een hostel (jeugdherberg) in Krakau. We hebben een kamer voor 6 personen voor ons alleen, als compensatie voor het feit dat onze boeking niet was geregistreerd (hun systeem zou veranderd zijn...); In elk geval hebben we al een impressie van de stad kunnen opmaken vanavond; Het is hier zeer druk in Krakau, vooral het centrale plein en de straten daarrond zijn goed van toeristen voorzien. Ons plan om morgen naar Auschwitz te gaan valt jammer genoeg in duigen, en dat omdat we online moeten reserveren, en betalen lukt niet, We konden trouwens enkel nog een rondleiding in het Italiaans volgen... We hebben dus beslist om morgen Krakau te verkennen aan de hand van een modern gidsje dat Koen tot hier heeft meegezeuld.
De tocht vandaag was niet echt memorabel. Vanmorgen kregen we wel ontbijt in 'Stary Dwor', maar er liep voortdurend volk af en aan, we voelden ons een beetje op overschot. Toch een heel merkwaardige locatie ! De zon scheen volop en het werd vandaag echt wel warm. We kregen ook weer onze portie klimwerk voorgeschoteld,waaronder een vrij lange maar mooie col, blijkbaar geliefd bij wielertoeristen want ze kwamen ons in drommen toe gereden, met een koersfiets weliswaar !
Ook ontnuchterend : in een stadje wilden we een koffie gaan drinken, maar we vonden er welgeteld één terrasje, er zat zelfs niemand aan de 2 tafeltjes die het etablissement rijk was. Blijkbaar is de 'terrascultuur' nog niet in Polen doorgedrongen. Ligt hier een opportuniteit voor een ondernemende Vlaming ?
Ten slotte : na enkele dagen onder de radar is vader Juul weer opgedoken :hij is zeker in Krakau gepasseerd op weg naar Zhytomir; Hij beschrijft in zijn verslag hoe ze in een dorpje in de buurt van Krakau de mis zijn gaan bijwonen. Hij noemt het dorpje 'Reigersdorf' (kan ook 'Reibersdorf zijn), maar ik heb het nergens terug kunnen vinden...Als iemand een tip heeft...
Ik laat jullie even delen in zijn verslag : "Omdat het hoogdag was ben ik er met de Sus op uitgetrokken naar het kleine kerkje. Het was enige minuten voor tien toen we arriveerden en de mis begon dus bijna ogenblikkelijk. Ook was er net plechtige communie, wat op een heel plechtige en traditionele manier verliep.(...) Hierbij valt op te merken dat de misgezangen door iedereen worden meegezongen. (...) Eén melodie kan ik me zelfs nog goed herinneren en ik zal ze niet gemakkelijk vergeten."
We zijn inderdaad in Polen aanbeland, na een tocht van meer dan 100 km door een -eufemistisch uitgedrukt- golvend terrein. We vertrokken onder een stralende zon en zouden de hele dag aangename temperaturen ervaren. Iets voor de middag overschreden we de grens in Cessky Tessin, een stadje dat half Tsjechisch, half Pools is. Je merkt dat uiteraard aan de naamborden; Tsjchisch en Pools lijken wel op elkaar, maar er zijn ook wel verschillen. 'Asjeblief' in het Tsjechisch is bijvoorbeeld 'prosim', en in het Pools 'prosze'. Ook zijn er uiteraard de valuta : een Tsjechische kroon is 0,04 Euro waard, een Euro is dan weer 4 zloty; Je moet er dus wel je hoofd bijhouden. Maar goedkoop is het hier zeker, net als in Tsjechië : overnachting met ontbijt voor 2 personen kost je zowel in Tsjechië als Polen rond de 45 Euro, net als een avondmaal voor 2.
Genoeg cijfertjes, nu enige dramatiek ! Toen we aan het opkramen waren van ons middagmaal aan een kerkje langs de baan werd ik in mijn middenvinger door een wesp gestoken. Vermits ik bijzonder allergisch ben voor wespengif en een shock riskeer was er even grote ongerustheid. Op een gezwollen en pijnlijk vinger na viel het echter nog mee en konden we min of meer normaal onze tocht verder zetten.
Dan iets over Zywiec : we logeren in een tot hotel en restaurant omgebouwd oude papierfabriek 'Stary Dwor'. Veel volk is er niet, buiten ons is er nog een rockgroep die morgen zal optreden op een "christian concert' hier ter plaatse. Er komen blijkbaar 2000 jongeren op af. De paus zal tevreden zijn ! Voor het overige valt er weinig te beleven ...
Verder geen speciale meldingen; Zet de kat niet bij de melk en drink een glas op onze gezondheid. Wij doen geregeld hetzelfde ! Na zdrowie !
Vandaag hebben we onze laatste volledige dag op Tsjechisch grondgebied afgewerkt. Morgen zullen we de Poolse grens overschrijden . Maar eerst over vandaag : het was een relatief korte (80 km) maar loodzware rit, die ons voerde over menige klim :van lange oplopende hellingen tot korte steile 'smeerlappen', we kregen het allemaal voor de wielen geschoven. Bovendien liet de zon het afweten, en na een klim die je bezweet bovenkomt kan een afdaling behoorlijk koud aanvoelen, zeker aan de handen. De ultieme klim (naar Stramberk) was, net als gisteren een hele kluif, maar de beloning mocht er zijn : een gezellig pension, een pittoresk dorp met een middeleeuwse toren, authentieke houten huizen en een goed en goedkoop restaurant.
Toen we aankwamen aan ons pension was er niemand aanwezig, dus hesen we ons met onze zwaar bepakte fietsen richting het marktpleintje voor een pint. Er zat een koppel op het terras en die spraken warempel Nederlands. Het waren dus noorderburen, sympathieke mensen uit Amersfoort die een trip in Tsjechië aan het maken zijn. We hebben met Gijs en Nelleke honderduit gebabbeld over werk, voetbal, koers, en hoe goedkoop Tsjechië wel is...Echt gezellig ! Nadien maakten we kennis met de dame van het pension,die uitstekend Engels spreekt, niet zo evident hier
Onderweg zagen we een monument met de namen van gesneuvelde Russische soldaten tijdens WO II, ook dat was een primeur.
Onze overschrijding van de Poolse grens morgen zal ongetwijfeld een vredevol gebeuren zijn, in tegenstelling met de inval van Polen op 1 september 1939 door het Duitse leger. Polen werd zonder meer onder de voet gelopen (met de hulp van Stalin trouwens...) en bij Duitsland aangehecht. Vandaar ook dat vader zonder verpinken Duitse plaatsnamen noteert, ondertussen meestal weer 'verpoolst'. Een merkwaardig voorbeeld daarvan : Lwow lag toen in Polen, na de Duitse inval werd het Lemberg, en nu heet het stadje L'viv en ligt in Oekraïne. Benieuwd hoe die invloeden nu nog meespelen in de stad, we komen er binnen een halve week langs !
Om te eindigen : nu de kat weer thuis is, de muizen hun dansje hebben gestaakt en de goudvis verorberd kan je alleen maar jezelf verwennen. Doen !
Het is al bijna half tien als ik met de blog aan de slag ga, en dat heeft te maken met het feit dat Koen en ik het stadje Olomouc zijn gaan bezoeken. We hebben er ook ons avondmaal genuttigd, meer bepaald op het centrale plein, waar je o.a. een prachtige 'kolom van de Heilige Drievuldigheid' aantreft (Unesco Werelderfgoed), en het majestueuze stadhuis, jammer genoeg in de steigers.
Maar laten we bij het begin beginnen : vanmorgen vertrokken we onder een bewolkte hemel, maar droog. Later zou de zon er doorkomen, maar toen we rond 15 uur bij onze bestemming aankwamen, begon het keihard te regenen. Het is hier echt een fantastische locatie, een soort oud klooster, helemaal ommuurd. Het pension ligt vlakbij een prachtige barokke basiliek. Die ligt een eindje buiten de stad, en dus...moest er stevig geklommen worden richting 'das Ziel'. We hebben trouwens heel wat 'mogen' klimmen vandaag. De Tsjechen hebben blijkbaar de gewoonte om hun dorpjes in een valleitje te leggen, waardoor je vaak stevige hellingen krijgt als je het dorp uitrijdt, zelfs tot 15%. En nog iets over het verkeer in dit land : er zijn heel wat lange rechte wegen, en zelfs de secundaire wegen hebben veel vrachtverkeer Aangezien er meestal geen fietspad is kan je wel eens last hebben van voorbijsnellende vrachtwagens.
Een bizarre anekdote wil ik jullie niet onthouden : terwijl we in een dorpje even halt hielden, schalde een vrouwenstem door een luidspreker, uiteraard voor ons onbegrijpelijk. Dat duurde minstens 10 minuten. De dorpelingen waren dat blijkbaar gewoon, want ze bleven rustig rondstruinen, maar voor ons leek het wel een beetje "big brother".
Morgen hebben we nog één dag Tsjechië voor de boeg. Daarna duiken we Polen binnen, dat wordt weer aanpassen qua taal, geld en vermoedelijk ook de mentaliteit. Geografisch gezien zitten we bijna in de driehoek die Tsjechë in het oosten tussen Polen en Slovakije prangt. Verder zitten we pal zuid van Wroclaw, vroeger Breslau, een stad waar vader verschillende keren is geweest en die misschien voor volgend jaar op het programma staat.
Om te eindigen een existentieel vraagje : waarom dansen de muizen enkel op tafel als de kat van huis is ? Is dat geen geval van uitsluiting ?
Ik wens jullie en onszelf een goede nachtrust . Na shledanou !
Weer een dagje verder, en een zonnige dag bovendien. Een mooie route uitgestippeld door het landelijke Tsjechië, over een afstand van iets meer dan 90 km. Keerzijde van de medaille : de klimbenen worden voor het eerst serieus getest. Goede voorbereiding op wat nog zal komen in oost-Tsjechië en Polen. Ook de eerste pech vandaag : Koen die een kettingbreuk heeft op een steile helling. Gelukkig heeft deze vooruitziende jongeman een hele kit met herstellingsgerief bij, en warempel ook om een ketting te repareren. Maar zoiets doen in de graskant van een helling waar af en toe auto's of vrachtwagens voorbijrazen is wel een uitdaging... Na drie kwartier proberen was de ketting enigszins hersteld. In het volgende stadje stapten we toch maar een fietsenzaak binnen en in ons beste Tsjechisch Engels legden we alles uit. Het heerschap monsterde de ketting met een soort haakje en was resoluut in zijn analyse : "Kaput!"!!! Resultaat : een nieuwe ketting en met een een gerust gevoel verder door het heuvelland : schattige dorpjes, uitgestrekte weilanden, bossen, meertjes en riviertjes. Kortom : puur natuur, en dus genieten, vooral omdat de wind ons gunstig gezind was.
Hier logeren we in een pretentieloos pensionnetje. Mevrouw heeft als hobby 'steppen', met een groot formaat dan wel. Meneer doet aan extreme sporten, waaronder klimmen in o.a. Nepal. Er hangen indrukwekkende foto's van hem aan de muur, o.a; met een rugzak van 100 kilo ! Tsjechen zijn dan ook bekend als goede klimmers. Overwegend vriendelijke mensen ook, al lijkt de oudere generatie wat wantrouwiger. Zo hadden we, toen we bij een kasteel onderweg enkele foto's wilden nemen, een dame van stalinistische makelij aan ons been omdat we geen toegangsticket kochten. De kennis van het Engels varieert van totaal afwezig tot behoorlijk, en ook hier merk je duidelijke generatieverschillen. Onze gastvrouw hier spreekt Duits, dat lijkt ons eerder uitzonderlijk. Verdere observaties : bijna geen cafés onderweg, maar wel hippe etablissementen in de stadjes. Winkels zijn er ook met mondjesmaat, meestal COOP (dat is van Zwitserse origine). Conclusie : Tsjechië zit in een overgangsfase, en daar heeft Europa veel mee te maken. Her en der vind je het Europees logo op projecten van diverse aard, zelfs sportpleintjes.
Aldus wens ik u een goede nachtrust. Laat u maar eens goed verwennen door de goudvis én de dansende muizen op tafel, gezien de kat van huis is. ...
Voor enkele dagen laten we het spoor van vader Juul los. We zullen het pas terugvinden in Krakau,en dat is nog even. Vader verplaatste zich per trein, wij met de fiets, en dat scheelt wel een slok op de borrel. Onze winst: we komen in leuke plekjes waar vader nooit is geweest of misschien met de trein is gepasseerd tijdens zijn verplaatsing van Graz naar Zhytomir. In elk geval bewegen we ons pal oost. "Naar oostland willen wij rijden"......
En dan nu het verslag van de dag : 93 km over zeer gevarieerd parcours. De gps stuurde ons aanvankelijk over een grote baan met heel druk verkeer, maar dat wilden we dan toch liever niet; Vandaar een alternatief langs de oever van de Elbe, heel leuk en ontspannend, maar op bepaalde momenten een pad dat zelfs met een MTB een hele klus zou zijn. Niet 'zingend en klingend' maaar wel hotsend en botsend vervolgden we onze weg. Even consternatie : een brug over de spoorweg was gewoon weg, en dan maar via de grote baan naar Pardubice, een middelgrote stad, die we jammer genoeg niet hebben kunnen bezoeken omdat ons pension een eindje buiten de stad ligt. Weer een leuke bestemming, dus we klagen niet.
Even tussendoor een persoonlijke noot van Jan: enkele jaren geleden was ik met de school van Sint-Niklaas enkele dagen op uitwisseling in Debica, een 50-tal km ten noorden van dit stadje.Nooit gedacht dat ik zo snel in de buurt zou komen. Ik heb er mooie herinneringen aan...
Om nog even op vader Juul terug te komen : tijdens zijn herstelperiode kreeg hij de kans om een uitstap van enkele dagen naar Neustadt (Nove Mesto) te ondernemen. Dat dorpje ligt helemaal in het noorden van het huidige Tsjechië, vlak bij Duitsland. Ik citeer graag vader Juul, die andermaal zijn gevoel voor sfeer laat horen. Geniet even mee : "Op een zaterdagmiddag trokken we erop uit tot maandagnamiddag. Pas op zondagmorgen kwamen we ter bestemming, en dat na een stevige mars van een tiental km., maar ik moet erbij zeggen dat de sneeuw minstens een meter dik lag. 't Was echt een sprookjeslandschap. (...) Dit was één van mijn schoonste zondagen in Duitsland."
Het ga jullie goed, en laat je maar eens goed verwennen door je huisgenoten, en dat mag ook wel de goudvis zijn als de kat van huis is.
Vandaag onze eerste échte fietsdag, 75 km met overwegend vlak tot lichtgolvend terrein . Het vertrek uit Praag verliep wel een beetje moeizaam wegens de hobbelige kasseien, de obligate problemen met de gps en het -ondanks de zondagsrust- drukke verkeer. Het kostte ons wel 30 km om helemaal uit de tentakels van de Tsjechische hoofdstad te geraken, fietspad was er nauwelijks en de uitvalswegen waren lang, recht en saai . De weersomstandigheden : bewolkt, eerder fris en af en toe een 'spatje regen'. Iets na twaalven kwamen we aan in Milovice (Milowitz), één van de locaties waar vader (na zijn passages in Zhytomir en Debica) enkele maanden verbleef in voorbereiding op zijn transfer naar het front.Vader schrijft : "In dat dorpje zullen ze de flamingo's ook niet gemakkelijk vergeten, want elke avond waren we erop uit om pruimen en appelen te stelen (...) Dat opleidingskamp bestond uit een Steinbaulager en een Barackenring en wij kwamen in de houten gebouwen terecht. Maar het was er echt gezellig met in elke kamer een grote houten kachel. Hout was er toch genoeg want we zaten midden de bossen"
Kort voor onze aankomst in Milovice waren we in Lyssa (aan de Elbe) gepasseerd; Milovice ligt 5 km verderop. In Lyssa werd kerstmis 1943 gevierd, vlak voor het vertrek naar het front. Blijkbaar begon de avond in een emotionele sfeer, getuige wat vader schreef : "Opeens drukkende stilte, het feest zou aanvangen. Alle lichten in de zaal worden gedoofd, alleen het verhoog wordt in rood licht gedompeld, de kleur van het bloed dat al gestroomd heeft in het oosten, waar menig kameraad zijn jeugdig leven liet;" Na het ernstige gedeelte volgt een vrolijke episode, met een ietwat beschonken epiloog. Zo schrijft vader : Zo werd dan de terugweg aangevangen, arm in arm. De eersten waren al thuis als de anderen nog in Lyssa waren, en nog anderen lagen 's morgens aan de straatkant of in de gracht te slapen. (...) In de voormiddag werd ik wakker, en in plaats van in mijn bed te liggen lag ik eronder." 's Anderendaags werd het bevel tot vertrek naar het front gegeven. Zo snel kan het gaan als je soldaat bent...
Maar voor Koen en ik, 74 jaar later, is Milovice een slapend dorpje in het Boheemse platteland. We eten onze lunch aan de kerk in het zonnetje, en besluiten op zoek te gaan naar sporen van de kazerne. We rijden onze neus achterna richting de bossen en spreken een uit de kluiten gewassen heerschap aan die in enkele bouwvallige gebouwtjes een indoor skipiste runt. Hij geeft ons interessante tips en we rijden het bos in. Het is duidelijk een militair terrein geweest, met her en der vervallen wachthokjes, betonbanen en een soort heidelandschap vergelijkbaar met het kamp van Beverlo. Na wat over en weer 'getsjool' ontmoeten we Bonnie op haar quad. Als half Australische, half Tsjechische, is ze de ideale gesprekspartner. Ze leidt ons naar een opslagplaats voor Russische tanks, die gebruikt worden om toeristen een ritje te bezorgen in de uitgestrekte site. Haar baas is een Zwitser en haar vriend een Tsjech. Europa in de praktijk ! We leren dat de Russen na de doortocht van de Duitsers het terrein inpalmden, en er op een bepaald moment zo'n 150 000 Russische soldaten verbleven; Nu is de site half natuurgebied, half industriële site, met o.a. een site van AG Plastics, hoofdzetel in Kuurne...
Na een hartelijk afscheid spoeden we ons naar Nymburk, een gezellig stadje met enkele goed bewaarde stadswallen, een gigantische kermis en een leuk pensionnetje waar we overnachten. Avondeten met drank kost ons 20 Euro, en hier komt 'Jiri met de pet' zijn pint drinken. Morgen naar Pardubice en in de buurt van de 100 km . De speeltijd is nu echt wel voorbij !
We zitten momenteel in een hotelletje vlakbij Vyseghrad, de bakermat van het huidige Praag. Best wel een vermoeiend dagje, niet zozeer door de fysieke inspanning (we fietsten maar een 17-tal km), maar wel door de lengte ervan. Vanmorgen om 4.30 uur opgestaan in Sint-Denijs, en na een koffietje richting luchthaven Charleroi. Een vriendelijke meneer vertelde ons dat ze daar geen trolleys hebben, dan maar sleuren met de ingepakte fietsen naar de incheckbalie. Gelukkig ging het inschepen bijzonder vlot, we zagen onze fietsen zelfs ingeladen worden, en in Praag hadden we onze bagage + fietsen vrij snel in ons bezit. Fietsen in elkaar gestoken en dan op weg, mits enig gepruts aan de GPS. Mijn conclusie uit ons ritje naar Praag : ook in deze stad worden fietsers goed bedeeld met aparte fietsstroken, fietssluizen en dies meer.
Na het inchecken in ons verblijf stond een verkenning van de pittoreske hoofdstad van Tsjechië op het programma. Eerste stop : de kerk waar Gabcik en Kubis samen met 5 andere paracommando's zelfmoord pleegden nadat ze verraden waren door een collega (zie een vorige blog). Eenvoudige maar pakkende tentoonstelling in de crypte waar zich alles heeft afgespeeld, en de kogelgaten die je nu nog kan zien.
Nadien bezochten we de stad in vogelvlucht : het Wenceslasplein (graf van Jan Palach), een koffietje op het Plein van de Republiek, het stadhuis in de steigers, de 'bedevaart' naar de Karelsbrug en een impressie van de kasteelsite en de indrukwekkende kathedraal.
Avondmaal in een al gekend restaurantje aan de Betlehemkerk (waar 'ketter' Jan Hus nog gepredikt heeft), en dan langs de Moldau naar 'huis' met zicht op het feeëriek verlichte kasteel. Praag is mooi en sprookjesachtig, maar zelfs in september bijzonder druk. Hoe lang zal het duren voor ook hier de toeristenstroom de leefbaarheid van de stad bedreigt ?
In elk geval trekken wij morgen naar het platteland (eindbestemming Nymburk, met een tussenstop in Milovice (Milowitz), waar vader een stukje van zijn opleiding 'genoot' en de Vlaamse Oostfronters te horen kregen dat het Vlaamse Legioen werd opgeheven en zou opgaan in 'brigade Langemarck'. Die brigade werd onderdeel van de Waffen SS, voor veel Vlamingen een bittere pil. Daarover morgen meer. Dobrou noc ! (Goede nacht in het Tsjechisch ...)
Ons bestaan te danken aan de 'bloem met een lange steel'
Alvorens de eigenlijke fietstocht aan te vatten wil ik jullie toch nog één episode uit het oorlogsverslag van vader toelichten. Daarbij wil ik focussen op de figuur van Marcel Van Rossem, dorpsgenoot van vader, dus Mollemnaar. Marcel redde hem van een gewisse dood toen ze na hevige gevechten in de buurt van Zhytomir het bevel kregen zich terug te trekken uit de voorste linies. Ik citeer vader Juul : "Omdat het onmogelijk was de wagens te gebruiken waren we genoodzaakt de lange weg terug te voet af te leggen. Daarbij werd ik door mijn dorpsgenoot van een gewisse dood gered. Aan het goederenstation van Schuduow gekomen waren we allen zo vermoeid dat verschillende kameraden langs de baan in slaap vielen en zo in Russische handen terechtkwamen. Ook ik was in slaap gevallen. Ik werd door de inzittenden van de laatste personenwagen van de brigade opgemerkt, in de slootkant liggend met de driepikkel op de rug. De lange Van Rossem heeft me wakker geschud en meegenomen naar een volgend dorp."
Wij hebben Marcel goed gekend. Hij en zijn lieve vrouw Leopoldine waren vrienden aan huis. Het was echter pas toen ik het verslag van vader las dat ik besefte welke rol hij gespeeld in vaders en ons leven gespeeld had. Door vader te redden heeft hij immers ons bestaan verzekerd... een bizarre gedachte. De soldaten die in de handen van de Russen vielen werden soms geëxecuteerd, soms gruwelijk gefolterd.... Wij vonden Marcel altijd een grappig iemand : een heel lange, knokige man die altijd een das droeg en zichzelf "een bloem met een lange steel" noemde. Ik zag hem de laatste keer op de begrafenis van vader in november 2011. Hij bezorgde ons een 'kippevelmoment' toen hij bij de begroeting van de kist een soort 'lamentatio' begon, in de trant van : "Juul, nu laat ook jij me in de steek... wat moet er nu van mij geworden..?" We stonden alle vijf aan de grond genageld en wisten niet hoe te reageren... Bij mijn weten leeft Marcel nog, hij moet een stuk in de 90 zijn. In gedachten hoor ik hem het lied 'Alte Kameraden' zingen...
Op de foto van zeer slechte kwaliteit zie je Marcel (links op de foto) en vader tijdens hun opleiding in de steppe van Zhytomir, krijgshaftig nog, maar onwetend over wat hen nog boven het hoofd hing.
In deze bijdrage wil ik ingaan op het verblijf van vader Juul in Knowitz (Duitse benaming). Het heeft me wat opzoekingswerk gekost om deze locatie te vinden. Het betreft een piepklein dorp dat een 50-tal km ten zuiden van Praag is gesitueerd. Jammer genoeg zullen we er niet passeren. De huidige benaming is Kñovice, het dorpje telt 341 inwoners en ligt in midden-Bohemen. Vader kwam er terecht nadat hij in de buurt van Zhytomir, op 10 januari 1944, gewond werd aan het linkerbeen door granaatscherven. Hij werd afgevoerd naar Shepetowka en later naar Lublin. Interessant is dat hij Brody vermeldt als de grens tussen Rusland en Polen. Deze stad ligt nu volledig in Oekraïne, nog een stuk oostelijker dan L'viv (waar we de trein naar Korosten zullen nemen).
Maar de odyssee van vader was nog verre van gedaan : ze reisden na een tijdje verder naar Schweidnitz (Swidnica), in de buurt van Breslau (Wroclaw). Daar was een lazaret, genaamd 'Flandernkaserne', waar hij zich ondanks alles vrij goed amuseerde. Zo stond er een uitstapje van enkel dagen naar Neustadt (Nove Mesto in het huidige Tsjechië) op het programma. Daarna mocht hij 4 weken naar huis, en dat was een memorabel gegeven voor ons, vermits hij tijdens dat verlof 'Tilleken' Joostens (toen 18 jaar oud) heeft leren kennen. Volgens de overlevering sprong de vonk over nadat hij haar in Asse op een ijsje had getrakteerd. Dat Tilleken (eigenlijk Clotilde) zou onze moeder worden en voor 5 Sablonnekes zorgen. Twee ervan vertrekken over 3 dagen Juul achterna met de fiets, 73 jaar later...
Na weer enkele weken Breslau kwam vader in Knowitz terecht, waar hij zijn "uitgedunde" compagnie trof. In zijn beschrijving van het dorp (dat de bewoners hadden moeten ontruimen voor het Duitse leger) is vader vrij nauwkeurig. Toen ik op de website van het huidige Kñovice ging snuffeln vond ik een foto die wonderwel overeen kwam met vaders beschrijving : "..Het kerkje is omgeven door een verwilderd park; het gebouw zelf is zeer klein, met een laag spits torentje. Schuin tegenover het godshuis is een soort kasteeltje (...). Er vlak naast bevond zich de grootste pachthoeve van het dorp, maar thans in staat van verval." Dat vader ondanks zijn status van krijger een volbloed romanticus was blijkt over het feit dat hij zich geregeld terugtrok in een soort uitkijktoren "..een uitkijkpost voor boswachters, vanwaar je kilometers ver kon zien (...) Het was mijn lievelingsplaatsje waar ik hele dagen kon doorbrengen met een boek of een tekening,en de beste plaats om brieven te schrijven."
Op 20 juni zou vader dan naar de Bodensee vertrekken, naar het kuuroord Reichenau. Hij noemde die trip "de schoonste reis van mijn soldatenleven". Hij verbleef er 3 maanden, en ondertussen sleepte de oorlog zich verder naar zijn einde. Maar het venijn zal voor Juul Sablon in de staart zitten. Hij zal nog een flinke portie 'Einsatz' te verwerken krijgen. Op 23 februari 1945 zal hij een kogel dwars door zijn linker bovenarm krijgen. Daarna begon wat hij zijn "zwerversperiode" noemt, maar dat is stof voor later !
Dat we onze fietstocht in Praag aanvatten heeft praktische redenen (er zijn goedkope vluchten met Ryanair), maar ook omdat vader er tijdens zijn oostfrontperiode verschillende keren is geweest. Hij is er zeker gepasseerd tijdens de 11-daagse treinreis van Graz (Oostenrijk) naar Zhytomir (Oekraine), en bovendien hij kwam er enkele keren nadat hij gekwetst was geraakt en her en der werd gestuurd om van zijn verwonding te herstellen. Zo bracht hij een hele tijd door in Knowitz (nu Knovice), een 50-tal km ten zuiden van Praag. We zullen op onze tocht niet in Knowitz passeren, want dat zou een fameuze omweg zijn, maar ik wil er later een stuk tekst aan wijden. Maar eerst Praag : vader schrijft er altijd in lovende bewoordingen over, noemt het consequent de 'Goldene Stadt'. In zijn oorlogsverslag maakt hij er zowaar een toeristische attractie (toen al) van. Zo schrijft hij : "Ook het stadhuis is merkwaardig, het kan zelfs een beeldhouwwerk genoemd worden. Met aan de achterzijde het merkwaardigste van Praag : de Sprekende Klok, waar elk uur de 12 apostelen verschijnen en verdwijnen (...). Die attractie trekt talrijke bezoekers, je kan je nooit alleen op die plaats bevinden, er zijn immers heel de tijd 25 tot 50 mensen verzameld, die zich dan de werking door een stadsgids laten uitleggen. Een interessante ervaring !" En over de kathedraal : "Ook hier ziet het er uit als een bedevaartplaats, er is een aanhoudende stroom toeristen en bewonderaars.". Ook hier valt op dat hij de plaatsnamen consequent 'verduitst' : zo spreekt hij van de 'Wenzelplatz' (Wenceslasplein) en 'Hradschein'(Hradcany).
Vader heeft het echter niet over het feit dat de Duitsers in de stad een terreurbewind hadden gevestigd, waarbij vooral de grote Joodse kolonie het moest ontgelden. Van de 55000 joden die bij het begin van de oorlog in Praag woonden werden er twee derden gedeporteerd naar de concentratiekampen. Toch vind je er nu nog vrij veel sporen van de joodse aanwezigheid in de loop der eeuwen. Een aanrader om ze te bezoeken !
Toen vader in Praag passeerde was Reinhard Heydrich al dood. De 'slachter van Praag' stierf in juni 1942 nadat hij bij een -half mislukte- aanslag gewond werd. De uitvoerders van de aanslag, Kubis en Gabcik, werden verraden door een collega-parachutist en pleegden zelfmoord nadat ze zich manhaftig tegen de Duitsers hadden verzet in de crypte van de Cyrilluskerk. Over deze aanslag, de voorbereiding en de nasleep, werden talloze boeken geschreven en films gemaakt. Onlangs zag ik een bijzonder interessante documentairereeks in afleveringen op een Nederlandse zender, waarbij men zich had gebaseerd op het boek van Laurent Binet, HhhH.
De nazi's sloegen keihard terug. Het dorp Lidice, waarvan men verkeerdelijk uitging dat de inwoners iets met de aanslag te maken hadden, werd letterlijk van de kaart geveegd en zo goed als alle inwoners op gruwelijke wijze om het leven gebracht. In Pardubice werden 32 inwoners geexecuteerd. Pardubice is een van onze overnachtingsplaatsen.
Toen Karen, Bavo en ik anderhalf jaar geleden op citytrip in Praag waren deden we een rondleiding met een gids in het thema van het verzet tijdens de 2de Wereldoorlog. We bezochten de gewelven onder het stadhuis, waar grote groepen weerstanders zich hadden verschanst. Toen de Duitsers zich terugtrokken uit Praag hebben ze uit frustratie nog heel wat (vermoedelijke) weerstanders standrechterlijk geexecuteerd.
Na de oorlog ging de cyclus van wraak en wederwraak verder : liefst 2,7 miljoen Sudeten-Duitsers werden uit Tsjechie verdreven. Dat daarbij eveneens gruwelijkheden werden gepleegd staat als een paal boven water: executies, verkrachtingen, folteringen waren aan de orde van de dag. In de documentaire waar ik daarnet naar verwees werd gezegd dat Tsjechen en Polen die zwarte bladzijde uit hun geschiedenis nog altijd niet in de ogen willen kijken. Ik moet de Duitsers nageven dat ze dat wel doen : in Berlijn vind je heel wat tentoonstellingen en musea waarin de naziterreur onomwonden wordt getoond en van commentaar voorzien. Op die manier kan dat afschuwelijke stuk verleden verwerkt worden. Al is dat verhaal natuurlijk nooit helemaal afgehandeld (ook in Duitsland steekt extreem rechts weer de kop op...). Stof tot nadenken, dus...
Voor wie interesse heeft in ons rittenschema : je vindt het hieronder.
Overnachten doen we in eenvoudige hotelletjes of jeugdherbergen. Alle overnachtingsplaatsen werden bij voorbaat vastgelegd.
RITTENSCHEMA In het spoor van Juul deel 2 september 2017
Dag 1 (zaterdag 02/09) : vlucht naar Praag + verkenning van de stad Dag 2 (zondag 03/09) : via Milovice naar Nymburk (80 km) Dag 3 (maandag 04/09) : Nymburk naar Pardubice (via Kutna Hora) (95 km) Dag 4 (dinsdag 05/09) : Pardubice naar Moravska Trebova (114 km) Dag 5 (woensdag 06/09) : Moravska Trebova naar Olomouc (68 km)
Dag 6 (donderdag 07/09) : Olomouc naar Stramberck (100 km) Dag 7 (vrijdag 08/09) : Stramberck naar Zywice (100 km) Dag 8 (zaterdag 09/09) : Zywice naar Krakau Dag 9 (zondag 10/09) : dag in Krakau/Auschwitz Dag 10 (maandag 11/09) : Krakau naar Debica (120 km- Dag 11 (dinsdag 12/09) : Debica naar Jaroslaw (110 km) Dag 12 (woensdag 13/09) : Jaroslaw naar Lviv (110 km) Dag 13 (donderdag 14/09) : per trein naar Zhytomir Dag 14 (vrijdag 15/09) : Zhytomir naar Berezivka Dag 15 (zaterdag 16/09) Berezivka naar Kiev Boryspil Dag 16 : terugvlucht naar Brussel
Zoals ik vroeger al vermeldde heeft vader in de gevangenis, terwijl hij wachtte op zijn proces, een oorlogsverslag geschreven. In die tekst, die hij eerder opvatte als een soort reisverslag, geeft hij zijn relaas, zonder enige vorm van politieke en/of ideologische standpunten. Aan de hand van het verslag kan je (met enige moeite) zijn tocht reconstrueren. Het eerste deel van zijn reis, de opleiding, is vrij goed te volgen en je kan de route enigszins consequent noemen (steeds verder naar het oosten). Nadien wordt het een erg ingewikkelde zaak : het contingent waartoe vader behoorde werd als het ware van hot naar her gestuurd : Tsjechië, Polen, Duitsland... alle mogelijke plaatsnamen passeren de revue. Enkele moeilijkheden daarbij : heel wat plaatsnamen worden in het Duits vermeld, maar zijn ondertussen veranderd doordat de locaties simpelweg in een ander land zijn gesitueerd (voorbeeld : vader spreekt van Breslau, dat nu Wroclaw in Polen is). Vooral bij kleinere dorpjes is dat een probleem, en heel vaak kost het behoorlijk wat opzoekingswerk om de plaats terug te vinden. Google Maps maar ook 'gewone' kaarten zijn daar noodzakelijke hulpmiddelen bij. Af en toe zijn er spelfouten gemaakt bij het overtypen en soms maakte vader zelf een foutje bij het spellen van de plaatsnaam. Dikwijls vermeldt hij "in de buurt van..", en zo kan de juiste locatie toch opgespoord worden.
De tocht die we vorig jaar deden was niet zo'n probleem om te reconstrueren. We begonnen onze trip in Mollem, aan het huisje van meter Beek, fietsten vervolgens naar Leuven (waar vader zijn compagnie vervoegde en de eigenlijke treinreis begon). Wij spoorden van Leuven naar Mulhouse en vervolgens naar Cernay ('Sennheim'), waar vader 4 weken verbleef. De volgende grote halte was Wetzeldorf, nabij Graz. Daar bleef hij 3 weken en daarna spoorden ze in 11 dagen via Wenen, Praag en Krakau naar Zhytomir in Oekraïne. Dit jaar doen we het traject Praag-Zhytomir (en verder naar Kiev). Na de opleiding in Zhytomir werden de Vlamingen getransporteerd naar Debica in Polen (waar vader 2 maanden verbleef), en daarna naar Milowitz (huidig Milowice, nabij Praag), waar hij tot kerstmis 1943 de opleiding afwerkte. Daarna volgde de oorlogsinzet in Zhytomir. Vader geraakte er gekwetst en werd op transport gezet naar Lublin (Polen ). Daarna begon hij aan een uiterst ingewikkelde odyssee...
Wij slaan gemakshalve het traject Wenen-Praag over en starten onze trip in 'de gouden stad' Praag. We bezoek alvast drie relevant sites waar vader verbleef : Milowice, Debica en Zhytomir maar komen ook in de buurt van andere locaties. We zullen bij elke voor onze trip belangwekkende locatie stukjes uit zijn verslag citeren.
Het derde luik van onze tocht zal nog grondig moeten uitgespit worden. Omdat vader kris-kras door het toenmalige Duitse territorium werd verplaatst, zullen we keuzes moeten maken voor onze derde (en laatste) trip. Vermoedelijk zullen we ons moeten beperken tot Noord-Duitsland (streek van Hamburg) en de grensstreek van het huidige Polen, toen nog Duitsland (bijv. Stettin, nu Szcecin aan de Oder).
Maar dat is voer voor later. We concentreren ons vanaf nu op het traject Praag-Kiev. Nog anderhalve week en het is zo ver !
Dit is alvast de 2de poging tot blog voor de dag van gisteren Toen ik gisteravond de laatste hand aan mijn tekst had gelegd en ik hem wou 'toevoegen' was de internetconnectie weggevallen en de tekst verdwenen. Toen had ik geen zin meer om nog een nieuwe tekst te brouwen, dus doe ik het vandaag vanop mijn vertrouwde pc in mijn comfort zone van Belsele...
)
De rit van vandaag, onze langste, was niet gespeend van problemen. Maar wat kan je verwachten als je de euvele moed hebt om in Oekraïne te gaan fietsen met een trekkingfiets... Ons is het nu wel duidelijk : ofwel fiets je over de grote wegen met druk verkeer (we fietsten vandaag een heel stuk over de E40 !), of je zoekt het platteland op en dan heb je : zandwegen, kiezelwegen, en alle mottige combinaties ervan. In de dorpjes leven ze nog zoals in de vorige eeuw, en overal tref je loslopende honden aan, soms vriendelijk maar soms niet zo tuk op voorbijrijdende kwibussen op een fiets...
Ja, je leest het goed, vriendjes en vriendinnetjes, we zitten momenteel in Zhytomir. De trip hierheen was alleszins memorabel ! Rond 23 uur verlieten we ons hotel in Lviv, en de eerste opdracht was het station te vinden. Zelfs met gps is dat in een donkere stad die je niet kent geen sinecure. Tot overmaat van ramp brak er een spaak in het achterwiel van Koen, te wijten aan de vreselijke toestand van de straten in Lviv. In het station was het evenmin een triomftocht... Zelfs in het loket voor internationale verbindingen kon men ons niet in het Engels te woord staan. Gelukkig had je enkele omstaanders die wat konden vertalen, want ons reservatiebewijs was enkel en alleen in het Cyrillisch opgesteld. Maar het ergste moest nog komen : toen de trein het station binnenreed en we onze slaapwagon opzochten botsten we op de wagonverantwoordelijke, een dame van middelbare leeftijd die -netjes volgens het cliché- helemaal uit staal en beton was opgetrokken. Met veel Russisch misbaar liet ze ons weten dat de fietsen niet op de trein mochten tenzij ingepakt, het 'worst case scenario' dus. We hadden nog welgeteld 10 minuten om die klus te klaren, en met de hulp van een vriendelijke heer lukte dat op het nippertje. "Welcome to Ukraine", bromde hij cynisch, maar dank zij zijn hulp geraakten we nog net op de trein. Onze slaapcouchette werd dan wel grotendeels door onze ingepakte fietsen en bagage ingenomen, zodat Koen en ik in allerlei rare houdingen konden proberen de nacht door te komen. Rond 6 uur 15 was ik net in slaap geraakt toen de intussen toch ietwat ontdooide 'wagonmadam' ons kwam wekken : Korosten was in aantocht !
Beste trouwe bloglezer, dit zal een korte bijdrage worden. Momenteel zitten we op een hotelkamertje in Lviv, maar over een half uur maken we ons op om naar het station te fietsen en de nachttrein naar Korosten (een 450 km) te nemen, om dan morgen naar Zhytomir te fietsen, het eigenlijke doel van onze trip. We zijn wat ongerust of we fietsen en bagage op de trein zullen krijgen zonder veel moeilijkheden. Communiceren is hier echt een probleem, zeer weinig mensen spreken ook maar een woord van een vreemde taal. Dat levert uiteraard verwarrende situaties op, bijvoorbeeld hier aan de receptie van het hotel, in winkeltjes en dergelijke, maar vooral deze voormiddag bij het overschrijden van de grens. Om te beginnen staken we een rij vrachtwagens van wel 5 km voorbij, allemaal aan het wachten op controle. Wij volgden de gps maar kwamen in een doodlopende straat terecht. We werden door een groen mannetje teruggefloten, die ons dan nog redelijk vriendelijk de weg wees. De ontnuchtering kwam dan bij de Poolse grenscontrole : een bevallige jongedame in uniform vertelde ons dat we niet zouden door mogen met de fiets bij de Oekraëners, we zouden een auto moeten zoeken die ons kon meenemen. We konden wel proberen om door te komen, en ze wenste ons met een ravissante glimlach veel succes. Dan kwamen we bij de Oekraïense mannetjes in kaki, die geen Engels spraken en ons meer dan een uur lieten staan 'schilderen' zonder enige duidelijke instructie. Plots mochten we wel door, en na een vrij korte pascontrole konden we dan toch de baan op. De klok werd meteen een uur vooruit gezet, er volgde een onaangename rit langs een lange rechte baan met voorbijrazende auto's en vrachtwagens (geen wonder dat er zo veel bebloemde kruisjes langs de weg staan....weliswaar niet van fietsers want afgezien van een oude boer die met een krakend vehikel naar zijn veld rijdt zie je er zo goed als geen..)
Vandaag onze laatste overnachting in Polen, morgen begint ons Oekraïens avontuur. Zoals vader in zijn verslag schrijft : "het raadselachtige oosten tegemoet". Toen we deze morgen wilden vertrekken regende het pijpenstelen, maar we moesten er door. Gelukkig hield het na een half uurtje op, maar toen waren we al flink doorweekt. Het zou dan wel het grootste deel van de dag droog en zwaarbewolkt blijven, maar het laatste half uur gingen de hemelsluizen alweer (met mate) open en dus kwamen we na een slordige 120 km toch weer nat aan in ons authentiek Pools hotelletje niet ver van de Oekraïense grens. Morgen verkassen we naar dat veelbesproken land, 123 km naar L'viv volgens de gps. Als we de grens overschrijden mogen we onze horloges een uur vooruit zetten. In L'viv hebben we een hotelkamer geboekt, maar om 01.00 uur nemen we de nachttrein naar Korosten, om vandaar door te fietsen naar Zhytomir. Hoe dat allemaal verlopen is vernemen jullie later wel, voor ons is het in elk geval een spannend avontuur...
Zoals gisteren aangekondigd zitten we in Debica, waar vader 2 maanden van zijn soldatenleven heeft doorgebracht tijdens de opleiding tot 'kanonnenvoer'. Ons logement is prima : we logeren in een oud maar pittoresk hotelletje, uitgebaat door Renata, een sympathieke Poolse die dit oud notarishuis in 2000 gekocht heeft en probeert te overleven in dit al bij al charmante, maar verre van toeristische stadje. Ze vroeg ons trouwens waarom we hier zijn aanbeland, en we hebben eerlijk het verhaal van vader verteld. Zijzelf stak haar politieke ideeën trouwens evenmin onder stoelen of banken.
Vandaag hadden we onze 'rustdag' in het mooie Krakau; De zon scheen overvloedig, en gewapend met korte broek en een trendy gidsje togen we deze morgen stadwaarts. Ons plan : een uitgestippelde wandeling in het historische centrum en een bezoek aan de fabriek van Schindler, nadien het schitterende historische museum onder de grote markt van de stad. Die markt wordt als de grootste van Europa beschouwd en is werkelijk een beauty (eat your heart out, Sint-Niklaas 
Het eerste deel van onze trip zit er op, wij hebben het parcours Praag-Krankau afgehaspeld op eigen spierkracht ! Morgen houden we een rustdag in Krakau om de batterijen op te laden. De tweede week belooft immers nog zwaar en avontuurlijk te worden. Maar goed, dat zijn zorgen voor morgen, hier zitten we dan in een hostel (jeugdherberg) in Krakau. We hebben een kamer voor 6 personen voor ons alleen, als compensatie voor het feit dat onze boeking niet was geregistreerd (hun systeem zou veranderd zijn...); In elk geval hebben we al een impressie van de stad kunnen opmaken vanavond; Het is hier zeer druk in Krakau, vooral het centrale plein en de straten daarrond zijn goed van toeristen voorzien. Ons plan om morgen naar Auschwitz te gaan valt jammer genoeg in duigen, en dat omdat we online moeten reserveren, en betalen lukt niet, We konden trouwens enkel nog een rondleiding in het Italiaans volgen... We hebben dus beslist om morgen Krakau te verkennen aan de hand van een modern gidsje dat Koen tot hier heeft meegezeuld.
We zijn inderdaad in Polen aanbeland, na een tocht van meer dan 100 km door een -eufemistisch uitgedrukt- golvend terrein. We vertrokken onder een stralende zon en zouden de hele dag aangename temperaturen ervaren. Iets voor de middag overschreden we de grens in Cessky Tessin, een stadje dat half Tsjechisch, half Pools is. Je merkt dat uiteraard aan de naamborden; Tsjchisch en Pools lijken wel op elkaar, maar er zijn ook wel verschillen. 'Asjeblief' in het Tsjechisch is bijvoorbeeld 'prosim', en in het Pools 'prosze'. Ook zijn er uiteraard de valuta : een Tsjechische kroon is 0,04 Euro waard, een Euro is dan weer 4 zloty; Je moet er dus wel je hoofd bijhouden. Maar goedkoop is het hier zeker, net als in Tsjechië : overnachting met ontbijt voor 2 personen kost je zowel in Tsjechië als Polen rond de 45 Euro, net als een avondmaal voor 2.
Vandaag hebben we onze laatste volledige dag op Tsjechisch grondgebied afgewerkt. Morgen zullen we de Poolse grens overschrijden . Maar eerst over vandaag : het was een relatief korte (80 km) maar loodzware rit, die ons voerde over menige klim :van lange oplopende hellingen tot korte steile 'smeerlappen', we kregen het allemaal voor de wielen geschoven. Bovendien liet de zon het afweten, en na een klim die je bezweet bovenkomt kan een afdaling behoorlijk koud aanvoelen, zeker aan de handen. De ultieme klim (naar Stramberk) was, net als gisteren een hele kluif, maar de beloning mocht er zijn : een gezellig pension, een pittoresk dorp met een middeleeuwse toren, authentieke houten huizen en een goed en goedkoop restaurant.
Het is al bijna half tien als ik met de blog aan de slag ga, en dat heeft te maken met het feit dat Koen en ik het stadje Olomouc zijn gaan bezoeken. We hebben er ook ons avondmaal genuttigd, meer bepaald op het centrale plein, waar je o.a. een prachtige 'kolom van de Heilige Drievuldigheid' aantreft (Unesco Werelderfgoed), en het majestueuze stadhuis, jammer genoeg in de steigers.
Weer een dagje verder, en een zonnige dag bovendien. Een mooie route uitgestippeld door het landelijke Tsjechië, over een afstand van iets meer dan 90 km. Keerzijde van de medaille : de klimbenen worden voor het eerst serieus getest. Goede voorbereiding op wat nog zal komen in oost-Tsjechië en Polen. Ook de eerste pech vandaag : Koen die een kettingbreuk heeft op een steile helling. Gelukkig heeft deze vooruitziende jongeman een hele kit met herstellingsgerief bij, en warempel ook om een ketting te repareren. Maar zoiets doen in de graskant van een helling waar af en toe auto's of vrachtwagens voorbijrazen is wel een uitdaging... Na drie kwartier proberen was de ketting enigszins hersteld. In het volgende stadje stapten we toch maar een fietsenzaak binnen en in ons beste Tsjechisch Engels legden we alles uit. Het heerschap monsterde de ketting met een soort haakje en was resoluut in zijn analyse : "Kaput!"!!! Resultaat : een nieuwe ketting en met een een gerust gevoel verder door het heuvelland : schattige dorpjes, uitgestrekte weilanden, bossen, meertjes en riviertjes. Kortom : puur natuur, en dus genieten, vooral omdat de wind ons gunstig gezind was.
Voor enkele dagen laten we het spoor van vader Juul los. We zullen het pas terugvinden in Krakau,en dat is nog even. Vader verplaatste zich per trein, wij met de fiets, en dat scheelt wel een slok op de borrel. Onze winst: we komen in leuke plekjes waar vader nooit is geweest of misschien met de trein is gepasseerd tijdens zijn verplaatsing van Graz naar Zhytomir. In elk geval bewegen we ons pal oost. "Naar oostland willen wij rijden"......
Vandaag onze eerste échte fietsdag, 75 km met overwegend vlak tot lichtgolvend terrein . Het vertrek uit Praag verliep wel een beetje moeizaam wegens de hobbelige kasseien, de obligate problemen met de gps en het -ondanks de zondagsrust- drukke verkeer. Het kostte ons wel 30 km om helemaal uit de tentakels van de Tsjechische hoofdstad te geraken, fietspad was er nauwelijks en de uitvalswegen waren lang, recht en saai . De weersomstandigheden : bewolkt, eerder fris en af en toe een 'spatje regen'. Iets na twaalven kwamen we aan in Milovice (Milowitz), één van de locaties waar vader (na zijn passages in Zhytomir en Debica) enkele maanden verbleef in voorbereiding op zijn transfer naar het front.Vader schrijft : "In dat dorpje zullen ze de flamingo's ook niet gemakkelijk vergeten, want elke avond waren we erop uit om pruimen en appelen te stelen (...) Dat opleidingskamp bestond uit een Steinbaulager en een Barackenring en wij kwamen in de houten gebouwen terecht. Maar het was er echt gezellig met in elke kamer een grote houten kachel. Hout was er toch genoeg want we zaten midden de bossen"
We zitten momenteel in een hotelletje vlakbij Vyseghrad, de bakermat van het huidige Praag. Best wel een vermoeiend dagje, niet zozeer door de fysieke inspanning (we fietsten maar een 17-tal km), maar wel door de lengte ervan. Vanmorgen om 4.30 uur opgestaan in Sint-Denijs, en na een koffietje richting luchthaven Charleroi. Een vriendelijke meneer vertelde ons dat ze daar geen trolleys hebben, dan maar sleuren met de ingepakte fietsen naar de incheckbalie. Gelukkig ging het inschepen bijzonder vlot, we zagen onze fietsen zelfs ingeladen worden, en in Praag hadden we onze bagage + fietsen vrij snel in ons bezit. Fietsen in elkaar gestoken en dan op weg, mits enig gepruts aan de GPS. Mijn conclusie uit ons ritje naar Praag : ook in deze stad worden fietsers goed bedeeld met aparte fietsstroken, fietssluizen en dies meer.
