|
Vandaag onze laatste overnachting in Polen, morgen begint ons Oekraïens avontuur. Zoals vader in zijn verslag schrijft : "het raadselachtige oosten tegemoet". Toen we deze morgen wilden vertrekken regende het pijpenstelen, maar we moesten er door. Gelukkig hield het na een half uurtje op, maar toen waren we al flink doorweekt. Het zou dan wel het grootste deel van de dag droog en zwaarbewolkt blijven, maar het laatste half uur gingen de hemelsluizen alweer (met mate) open en dus kwamen we na een slordige 120 km toch weer nat aan in ons authentiek Pools hotelletje niet ver van de Oekraïense grens. Morgen verkassen we naar dat veelbesproken land, 123 km naar L'viv volgens de gps. Als we de grens overschrijden mogen we onze horloges een uur vooruit zetten. In L'viv hebben we een hotelkamer geboekt, maar om 01.00 uur nemen we de nachttrein naar Korosten, om vandaar door te fietsen naar Zhytomir. Hoe dat allemaal verlopen is vernemen jullie later wel, voor ons is het in elk geval een spannend avontuur...
Een primeur vandaag : de eerste (en hopelijk de laatste) lekke band. Af en toe stuurt de gps ons door een stukje onverharde weg, en dat stuk lag bezaaid met keien en scherpe stenen. Nadat ik (Jan) bijna in mijn broek deed van schrik toen een hond met blikkerende tanden op ons afstormde van een erf, voelde ik de achterband leeglopen. Gelukkig zijn zowel Koen als ik ervaringsdeskundigen op dat vlak, dus geen probleem..
We hadden wel een geweldige meevaller in het kader van onze doelstelling : zo veel mogelijk locaties vinden waar vader tijdens de oorlog verbleef. De gps stuurde ons door een bosrijk gebied, en plots merkte ik een plakkaat langs de weg, weliswaar enkel in het Pools (een typisch fenomeen hier...), waar verwezen werd naar het kamp van het Duitse leger tijdens de oorlog. En ja hoor, je kan nog altijd de 'ringen' waarover vader spreekt in het landschap zien. Er staan nog gebouwtjes uit die tijd, nu sociale woningen, en er is een KMO-zone ingeplant, waarvan de toegangspoort en gebouw er rond nog quasi niets veranderd zijn, vergeleken met de tijd toen vader er verbleef. Dat, en andere taferelen uit het kamp vind je op foto's op infoborden, die her en der verspreid zijn in het prachtige natuurgebied. Je vindt er ook een slecht onderhouden dodenpark en monument voor gesneuvelde Russische soldaten.
Voor vader was het echter in die tijd geen vakantiekamp. Hij schrijft : "In dat vervloekte zand heb ik een hoop zweetdruppels gelaten. Ik werd ingedeeld als 2de schtutter bij de zware machinegeweren en moest de zware 'Lafette' slepen. Die woog precies 23 kg, en als je daarmee een ijlmars van 40 km moet afleggen zou je de hele boel naar de duivel wensen. Maar als je dan je nood klaagde bij een mof kreeg je als antwoord : "Dienst ist Dienst und Schnaps ist Schnaps." Dan had ik verdomme veel goesting om op zijn smoel te slaan, maar ik moest op mijn tanden bijten of 't was "bunker', en zoveel waren die mouwvegers mij niet waard. Dat veel kameraden die 'Schweinefretters' verwenst hebben hoef ik hier niet aan te halen... We waren echter zo dom geweest in hun handen te lopen een nu moesten we er door !"
Wie er ook door moeten zijn broer Koen en ik. Zaterdagavond moeten we in Kiev zijn, en er is dus nog een flinke fietsklus te klaren. Dus morgen weer de boer en de fiets op, inderdaad, het raadselachtige oosten tegemoet....
|
