We pikken dus even in op gisterochtend. Tijdens het (biologisch) ontbijt, met zicht op de M6, had ik net Koen verteld dat we hier nog geen renners gezien hadden, en net daarna zag ik een gehelmd hoofd passeren.  Het zou niet het enige blijken. Er bleken wel degelijk wielertoeristen te zijn, want af en toe passeerde ons iemand...op de autostrade.  Inderdaad, ook toen faalde onze poging om via het platteland onze route af te werken.  Mijn gps gaf maar liefst 185 km op, een gevolg van het acuut gebrek aan banen in de omgeving van Kiev.  Dus zagen we ons andermaal verplicht de autoweg te volgen aan de zijkant. Eens in de agglomeratie van Kiev werd het een ware hindernissenkoers : afwisselend laveerden we op de baan, op kleine stukjes fietspad dat volliep met voetgangers, tussen kraampjes en marktjes allerhande... Links en rechts van de brede autoweg eindeloze rijen hoge woontorens, helemaal in de Sovjettraditie. Het meest memorabele stuk was de overtocht van de Dnjepr, een brede rivier waarop talloze vissersbootjes dobberden, over een brug van wel 4 km lang.  Met het verkeer dat langs ons denderde voelden we ons opgejaagd wild, maar we bereikten gelukkig veilig de overkant.

Nadien toch maar weer het binnenland in, en dat ging vrij goed, tot de gps ons naar rechts stuurde, op een 'weg' die rond het terrein van het vliegveld liep. Waarschijnlijk oorspronkelijk geasfalteerd, want hier en daar nog brokken asfalt, daartussen zand en stenen, en dat over een afstand van wel 8 km. Daarna toch een straat op vol putten en bulten, en met enig opluchting (en zonder lekke banden) bereikten we 'das Ziel', tevens het eindpunt van onze fietstocht, een groot hotel waar net een trouwpartij aan de gang was Want feesten kunnen ze, de Oekraïners, ze doen dat luidruchtig en rijkelijk met drank overgoten.  Een opgefokte dj staat heel de tijd te leuteren, en er wordt afwisselend gedanst en gegeten. Rond 22 uur is het feest afgelopen en wordt het weer rustig.

Enige berekening leerde ons dat we in totaal ongeveer 1320 km gefietst hebben, en ook ongeveer 450 km per trein hebben afgelegd.  We doorkruisten drie landen en hadden 2 hoofdsteden als begin- en eindpunt. Het aantal afgelegde hoogtemeters hebben we niet kunnen bijhouden, maar dat we veel hebben geklommen staat buiten kijf, zij het eerder korte hellingen, soms behoorlijk steil.  Niet slecht voor 2 oude knarren van boven de 60, vinden we zelf !

En dan iets over vandaag (de terugvlucht).  Ook niet meteen voer voor stresskonijnen... Het begon al aan de ingang van de luchthaven, waar iedereen zijn/haar bagage door de scanner moest laten gaan.  Probleem : onze fietsen konden niet door de scanner.  We werden dan op de blijkbaar normale autoritaire manier aan de kant gezet, tot een meneer met drugshond de fietsen uitgebreid kwam besnuffelen, uiteraard nadat we ze eerst hadden moeten uitpakken.  Aan de pascontrole én de security check trotseerden we dames waarvan de zuurtegraad recordhoogtes had bereikt. En later, in het vliegtuig, bleek zelfs dat sommige airhostessen een glimlach produceren als een hoogst te mijden bezigheid hadden gecultiveerd.. 

Ondertussen zijn Koen en ik ondanks alles in onze thuishaven aanbeland en kan het gewone leven weer zijn gangetje gaan. Ook zit daarmee deel 2 van onze queeste 'In het spoor van Juul' erop.  Een en ander moet nog bezinken, en er komen zeker nog nabeschouwingen als de tijd er rijp voor is.

Ik wil toch om dit hoofdstuk af te sluiten nog even inzoomen op het verhaal van Juul, onze vader.  Wij hebben geprobeerd ons een beetje in te leven in wat hij als 20-jarige heeft meegemaakt.  We hebben het onszelf niet gemakkelijk gemaakt, noch fysiek , noch psychologisch.  Maar vergeleken met wat vader heeft doorgemaakt was onze trip een sinecure.  In zijn oorlogsrelaas staan vele bladzijden gevechtservaringen beschreven die zich afspelen tijdens de toen al defensieve oorlog van de Duitsers. Na Zhytomir volgde de chaotische terugtrekking naar het Westen, die vader weer in Mollem, maar ook in de gevangenis zou doen belanden.

Ik eindig dan ook met een voor mij toch aangrijpend fragment uit zijn verhaal :"In de namiddag konden we de vijand goed onderscheiden.  Hier en daar werd een geweerschot gewisseld, en een weinig later begonnen hun granaatwerpers zo vervaarlijk te schieten dat het geraadzaam was het hoofd onder te houden.  Die namiddag had onze 'Zug' nog twee gewonden en werd een granaatwerper door een voltreffer vernield.  In de late namiddag had ik net van plaats gewisseld met een jonge kameraad en bevond ik me net in een andere stelling, als ineens een kogel door de dekking zoefde en bij de arme Peeters door de borst drong.  Twee van de onze zouden hem wegbrengen, namelijk Alex en D'Hondt.  Bij die actie geraakten ze alle drie vermist, heel waarschijnlijk zijn ze in de handen van de vijand gelopen. Dus bleven er van de 5 nog 3 over.  Maar het noodlot had geen medelijden met ons, want enkele dagen later zou ook 'den Bert' vermist worden. 'De Susse' geraakte gekwetst en mij zou op 10 januari hetzelfde lot beschoren zijn".

Alvast bedankt aan onze trouwe lezers en laat je afzakkertje maar goed smaken (bij mij zal het een trappist worden :-) )