|
Vandaag onze eerste échte fietsdag, 75 km met overwegend vlak tot lichtgolvend terrein . Het vertrek uit Praag verliep wel een beetje moeizaam wegens de hobbelige kasseien, de obligate problemen met de gps en het -ondanks de zondagsrust- drukke verkeer. Het kostte ons wel 30 km om helemaal uit de tentakels van de Tsjechische hoofdstad te geraken, fietspad was er nauwelijks en de uitvalswegen waren lang, recht en saai . De weersomstandigheden : bewolkt, eerder fris en af en toe een 'spatje regen'. Iets na twaalven kwamen we aan in Milovice (Milowitz), één van de locaties waar vader (na zijn passages in Zhytomir en Debica) enkele maanden verbleef in voorbereiding op zijn transfer naar het front.Vader schrijft : "In dat dorpje zullen ze de flamingo's ook niet gemakkelijk vergeten, want elke avond waren we erop uit om pruimen en appelen te stelen (...) Dat opleidingskamp bestond uit een Steinbaulager en een Barackenring en wij kwamen in de houten gebouwen terecht. Maar het was er echt gezellig met in elke kamer een grote houten kachel. Hout was er toch genoeg want we zaten midden de bossen"
Kort voor onze aankomst in Milovice waren we in Lyssa (aan de Elbe) gepasseerd; Milovice ligt 5 km verderop. In Lyssa werd kerstmis 1943 gevierd, vlak voor het vertrek naar het front. Blijkbaar begon de avond in een emotionele sfeer, getuige wat vader schreef : "Opeens drukkende stilte, het feest zou aanvangen. Alle lichten in de zaal worden gedoofd, alleen het verhoog wordt in rood licht gedompeld, de kleur van het bloed dat al gestroomd heeft in het oosten, waar menig kameraad zijn jeugdig leven liet;" Na het ernstige gedeelte volgt een vrolijke episode, met een ietwat beschonken epiloog. Zo schrijft vader : Zo werd dan de terugweg aangevangen, arm in arm. De eersten waren al thuis als de anderen nog in Lyssa waren, en nog anderen lagen 's morgens aan de straatkant of in de gracht te slapen. (...) In de voormiddag werd ik wakker, en in plaats van in mijn bed te liggen lag ik eronder." 's Anderendaags werd het bevel tot vertrek naar het front gegeven. Zo snel kan het gaan als je soldaat bent...
Maar voor Koen en ik, 74 jaar later, is Milovice een slapend dorpje in het Boheemse platteland. We eten onze lunch aan de kerk in het zonnetje, en besluiten op zoek te gaan naar sporen van de kazerne. We rijden onze neus achterna richting de bossen en spreken een uit de kluiten gewassen heerschap aan die in enkele bouwvallige gebouwtjes een indoor skipiste runt. Hij geeft ons interessante tips en we rijden het bos in. Het is duidelijk een militair terrein geweest, met her en der vervallen wachthokjes, betonbanen en een soort heidelandschap vergelijkbaar met het kamp van Beverlo. Na wat over en weer 'getsjool' ontmoeten we Bonnie op haar quad. Als half Australische, half Tsjechische, is ze de ideale gesprekspartner. Ze leidt ons naar een opslagplaats voor Russische tanks, die gebruikt worden om toeristen een ritje te bezorgen in de uitgestrekte site. Haar baas is een Zwitser en haar vriend een Tsjech. Europa in de praktijk ! We leren dat de Russen na de doortocht van de Duitsers het terrein inpalmden, en er op een bepaald moment zo'n 150 000 Russische soldaten verbleven; Nu is de site half natuurgebied, half industriële site, met o.a. een site van AG Plastics, hoofdzetel in Kuurne...
Na een hartelijk afscheid spoeden we ons naar Nymburk, een gezellig stadje met enkele goed bewaarde stadswallen, een gigantische kermis en een leuk pensionnetje waar we overnachten. Avondeten met drank kost ons 20 Euro, en hier komt 'Jiri met de pet' zijn pint drinken. Morgen naar Pardubice en in de buurt van de 100 km . De speeltijd is nu echt wel voorbij !
|
