Abiy Ahmed fait face à une Éthiopie divisée et à une pression croissante
D'importantes erreurs de calcul du gouvernement du Premier ministre Abiy Ahmed ont poussé l'Éthiopie, autrefois pleine d'espoir, vers une instabilité inquiétante, estime l'ancien diplomate Mohamed Hassan.
12 février 2024 Par Pavan Kulkarni
L'erreur de calcul du Premier ministre Abiy Ahmed (photo), qui pensait pouvoir s'assurer le pouvoir en opposant ses rivaux politiques dans un conflit destructeur, s'est retournée contre lui.
L'Éthiopie risque de devenir de plus en plus instable, car le pari imprudent du parti au pouvoir de consolider le pouvoir en opposant des rivaux perçus comme tels a enflammé les lignes de fracture ethniques, prévient l'historien et ancien diplomate Mohamed Hassan.
Le gouvernement du Premier ministre Abiy Ahmed a perdu le contrôle d'une grande partie du pays, y compris 18 des 21 zones du plus grand État régional d'Oromia, où se trouve la capitale nationale Addis-Abeba, a déclaré M. Hassan à Peoples Dispatch.
L'Armée de libération de l'Oromo (OLA), qui prétend lutter pour le droit à l'autodétermination du plus grand groupe ethnique, l'Oromo, a attaqué et démantelé l'administration de l'État dans ces zones, où les enlèvements contre rançon sont monnaie courante.
Malgré de multiples attaques de drones et plusieurs batailles qui ont duré jusqu'à la dernière semaine de janvier, les forces de défense nationale éthiopiennes (ENDF) n'ont pas réussi à sécuriser la région. L'OLA a réussi à faire respecter la grève des transports décrétée le 28 janvier, en particulier dans l'ouest de l'Oromia, où des militants armés ont mis le feu à des véhicules défiant le blocus.
"Si l'Oromia reste ingouvernable, le centre s'effondrera car Addis-Abeba pourrait alors être coupé des autres États régionaux", a déclaré M. Hassan.
Au nord de l'Oromia, dans le deuxième État le plus peuplé d'Amhara, un conflit armé entre les FEND et une milice de l'ethnie Amhara connue sous le nom de FANO fait rage depuis le milieu de l'année dernière, faisant des centaines de morts, notamment à la suite d'attaques de drones du gouvernement.
Au début du mois, le 2 février, la Chambre des représentants du Parlement a prolongé de quatre mois l'état d'urgence dans la région d'Amhara. L'état d'urgence, qui permet au gouvernement de restreindre les déplacements, d'imposer des couvre-feux et d'interdire les rassemblements publics, avait été initialement déclaré en août 2023 pour une durée de six mois. Le gouvernement aurait depuis expulsé les militants du FANO des villes, mais ceux-ci ont poursuivi leur insurrection dans les villes et les villages de la région.
Après une bataille féroce dans la ville de Merawi avec les militants FANO le matin du 29 janvier, les ENDF, aidés par la police locale et une milice alliée, auraient fait du porte-à-porte et tué environ 100 résidents, selon des témoins oculaires qui ont parlé à The Guardian. Ces meurtres seraient parmi les incidents les plus meurtriers de la guerre entre les ENDF et les FANO.
De grandes parties de l'Amhara sont sous le contrôle du FANO et l'ENDF perd du terrain, a déclaré Hassan, ajoutant que c'est le mauvais calcul du gouvernement fédéral qui a plongé cet État dans la guerre civile quelques mois seulement après qu'une autre guerre civile, plus sanglante, ait pris fin dans l'État du Tigré, dans le nord du pays.
La FANO s'est battue aux côtés de l'ENDF pour défendre le gouvernement fédéral contre le Front populaire de libération du Tigré (TPLF), qui a attaqué une base militaire dans le Tigré et a déclenché une guerre civile en novembre 2020, deux ans et demi après la fin de la domination du pays par les États-Unis.
Le TPLF, qui a dirigé l'Éthiopie pendant 27 ans en interdisant les partis d'opposition et la presse libre, a été chassé du pouvoir fédéral en 2018 à la suite de manifestations de masse, en particulier dans les régions d'Oromia et d'Amhara. Alors qu'Abiy a pris la tête du gouvernement fédéral, le TPLF a été réduit à un parti régional, ne détenant le pouvoir que dans l'État frontalier du Tigré, situé le plus au nord.
Bien qu'ils ne constituent qu'une minorité ethnique d'environ 6 % de la population, les Tigréens sont représentés de manière disproportionnée dans l'armée éthiopienne.
"Environ 80 % des généraux, 60 % des colonels et des lieutenants-colonels, et environ 50 % des forces armées étaient originaires du Tigré, selon un discours parlementaire d'Abiy", a déclaré M. Hassan. Après tout, "c'est le TPLF qui a créé l'armée éthiopienne" et l'a entraînée dans des guerres avec les pays voisins, l'Érythrée et la Somalie.
Convaincu qu'il pouvait reprendre le pouvoir par la force, le TPLF s'est "replié stratégiquement" dans la province du Tigré, où il a passé les deux années suivantes à organiser une force armée en vue de lancer une offensive pour prendre Addis-Abeba. "Et ils avaient parfaitement raison de penser qu'il ne restait pratiquement plus aucun contingent militaire bien organisé pour s'opposer à leur avancée dans la capitale nationale, a ajouté M. Hassan.
D'une guerre civile à l'autre
Les forces les mieux armées et les mieux organisées des FEND à l'époque étaient le commandement nord, basé à Mekele, la capitale de l'État du Tigré sous la domination du TPLF. Environ 10 000 des 32 000 soldats du commandement nord, originaires du Tigré, ont changé de camp lorsque le TPLF a encerclé la base et lancé une attaque les 3 et 4 novembre 2020, a ajouté M. Hassan. Des milliers des 22 000 soldats restants ont été tués ou capturés. Environ 8 000 d'entre eux, dont de nombreux blessés, ont réussi à s'échapper par la frontière nord vers l'Érythrée, où ils ont été nourris et hébergés par les troupes érythréennes.
Le TPLF a intensifié le conflit de l'autre côté de la frontière en tirant des roquettes sur Asmara, la capitale érythréenne. Abiy Ahmed, lauréat du prix Nobel pour l'accord de paix qu'il a signé avec l'Érythrée en 2018, a demandé à son voisin du nord de l'aider à vaincre le TPLF peu après son accession au poste de premier ministre.
"Le TPLF pensait pouvoir se battre sur les deux fronts, car il ne restait de toute façon plus grand-chose de l'armée nationale éthiopienne après avoir pris le commandement du Nord. Mais il avait sous-estimé la force et la détermination de l'armée érythréenne. L'arrivée des troupes érythréennes a fait basculer la guerre de manière décisive contre le TPLF", explique M. Hassan.
"L'autre grand allié du gouvernement dans cette guerre a été les milices Amhara FANO", a-t-il ajouté. Les Amhara, qui avaient été ethniquement nettoyés des régions de Wolkait, Tsegede et Humera, annexées au Tigré occidental par le TPLF lors de sa prise de pouvoir en 1991, entretenaient déjà des relations hostiles avec le TPLF.
Lorsque le TPLF a quitté le Tigré pour se rendre dans l'État d'Amhara et a commis des atrocités, notamment des massacres et des viols, de plus en plus de personnes étaient prêtes à se battre. "Pour former un front uni contre le TPLF, le gouvernement d'Abiy a soutenu les milices FANO. Elles ont été formées au combat par des instructeurs érythréens. Elles ont joué un rôle crucial dans la défaite du TPLF", note M. Hassan.
À la fin de l'année 2022, alors que plus de 80 % des troupes avaient été tuées ou capturées et que le reste était encerclé, "les Américains, qui ont soutenu le TPLF dans cette guerre, sont venus en avion et ont emmené les dirigeants en Afrique du Sud". Abiy a effectivement été convoqué par les États-Unis en Afrique du Sud pour des négociations".
Ces négociations ont abouti à l'accord de Pretoria, signé au début du mois de novembre 2022. Cet accord a mis fin à la guerre civile, qui avait fait des centaines de milliers de morts au cours des deux années de combat.
Cependant, l'accord, qui a laissé le TPLF en charge du Tigré, a causé beaucoup de troubles dans l'Amhara, en particulier parce qu'il n'a pas clarifié le statut de Wolkait, Tsegede et Humera, que le FANO avait récupéré du TPLF pendant la guerre.
Le désarmement du TPLF, prévu par l'accord, n'a pas été mené à bien, ce qui constitue une autre source de désaccord dans l'Amhara. Au lieu de cela, le gouvernement Abiy s'est retourné contre le FANO et a tenté de le désarmer, ce qui a été perçu comme une tentative de saper la sécurité de l'Amhara et d'empêcher l'Amhara de conserver les régions contestées de Wolkait, Tsegede et Humera.
Le sentiment largement répandu dans l'Amhara qu'Abiy Ahmed travaille main dans la main avec les Oromos nationalistes, qui auraient déclaré leur intention de subordonner les autres groupes ethniques et de dominer le pays, a également amené les Amahara à craindre une agression en provenance du sud.
Dans les zones de l'Oromia occidental contrôlées par l'OLA, les Amharas qui se sont installés dans la région à la suite de la sécheresse des années 1970 ont été victimes de plusieurs massacres perpétrés en toute impunité au cours des dernières années. La plupart de ces massacres sont attribués à l'OLA, qui nie cependant ces allégations et accuse les forces de sécurité de commettre ces atrocités avec l'aide de combattants de l'OLA qui se sont rendus, afin de provoquer des affrontements avec les milices amhara. Le FANO a également été accusé de pénétrer dans l'ouest de l'Oromia, de tuer des civils de l'ethnie Oromo, d'incendier des villages, etc.
"Abiy a conçu une acrobatie intelligente. Mais c'était imprudent"
"C'est ce que veut Abiy. Il veut attirer tous ses rivaux potentiels dans une confrontation les uns avec les autres", a affirmé M. Hassan. M. Abiy a signé un accord permettant au TPLF de rester au pouvoir, puis l'a autorisé à rester armé, contrairement à l'accord, dans l'espoir d'entraîner le TPLF dans une guerre avec l'Érythrée, d'une part, et les milices FANO, d'autre part, a accusé M. Hassan. Selon lui, le premier ministre a également incité l'OLA et le FANO à se battre l'un contre l'autre.
"Abiy pensait qu'il s'agissait d'une habile acrobatie pour faire s'entre-détruire ses rivaux afin de s'approprier tout le pouvoir. Mais c'était stupide et imprudent. C'était un mauvais calcul. Le gouvernement fédéral a maintenant perdu le contrôle de la majeure partie du pays et a plongé l'Éthiopie dans un conflit ethnique", déclare Mohamed Hassan.
Au début des années 1990, le TPLF avait déjà divisé l'Éthiopie en une fédération lâche d'États ethniquement divisés. Après que le TPLF a été écarté du pouvoir fédéral, Abiy a gagné un large soutien en prônant un nationalisme éthiopien inclusif qui transcende les lignes de fracture ethniques.
Toutefois, cela n'est resté que de la rhétorique, a déclaré M. Hassan. Aucun changement correspondant n'a été apporté à la nature de l'État éthiopien actuel, dont les fondements ethniques, inscrits dans la constitution par le TPLF, sont restés intacts. Selon M. Hassan, même le Parti de la prospérité d'Abiy, au pouvoir, n'est qu'un remaniement du Front démocratique révolutionnaire du peuple éthiopien (EPRDF).
"Le TPLF avait besoin d'une coalition pour gouverner, il a donc créé l'EPRDF. Il comprenait l'organisation démocratique oromo [Parti démocratique oromo] et l'organisation démocratique amhara [Parti démocratique amhara]", censées représenter les deux ethnies les plus importantes, a-t-il expliqué.
"Mais ils ne représentaient personne. Il s'agissait de l'élite corrompue des deux États les plus peuplés. Leur rôle au sein de la coalition consistait à ne rien faire et à ne rien dire, dans le seul but de légitimer le pouvoir du TPLF. Face aux protestations de masse, ils ont laissé tomber le TPLF et l'organisation démocratique Oromo a pris le relais. Mais le véhicule que conduit Abiy est toujours l'EPRDF. Il a juste reçu une nouvelle couche de peinture et a été baptisé 'Parti de la prospérité'".
Peu enclin à prendre le risque d'un changement radical dans la nature de la politique éthiopienne, Abiy s'est finalement rabattu sur la politique familière du "diviser pour régner" pour assurer sa mainmise sur le pouvoir, en particulier au lendemain de la guerre soutenue par les États-Unis et menée par le TPLF, qui a été marquée par des tensions ethniques.
"Mais son calcul sur la manière de diviser pour régner n'a pas fonctionné. Il s'est retourné contre lui. Aujourd'hui, Abiy a créé une succession de volcans qui commencent à entrer en éruption les uns après les autres", a déclaré Mohamed Hassan, qui craint que les conflits armés sur des bases ethniques ne s'étendent pour "balkaniser" l'Éthiopie et désintégrer l'État.
La peur et le doute ont remplacé la confiance et l'espoir que la société civile avait dans l'espace politique et social créé par les réformes au cours des premiers mois du mandat d'Abiy.
Lorsque le TPLF a déclenché la guerre contre son gouvernement, cette société civile s'est soulevée, non seulement à Addis-Abeba, mais aussi dans plusieurs villes d'Amérique du Nord et d'Europe, pour protester contre ce qui était perçu comme une guerre par procuration de l'Occident contre la perspective de paix et d'unité dans la Corne de l'Afrique. "Aujourd'hui, la diaspora éthiopienne organise des rassemblements dans le monde entier pour discuter de la manière dont l'Éthiopie peut être sauvée. Sauver l'Éthiopie" est devenu un thème", a déclaré M. Hassan.
20 millions de personnes, soit un sixième de la population du pays, ont besoin d'une aide alimentaire. Le 31 janvier, le médiateur éthiopien a révélé que 351 personnes étaient mortes de faim au cours des six derniers mois dans la région du Tigré, qui ne s'est pas encore remise des conséquences de la guerre. Quarante-quatre autres personnes sont mortes de faim dans la région d'Amhara, où les ENDF et les FANO s'affrontent. Il est possible qu'il y ait eu d'autres décès dans d'autres États qui n'ont pas fait l'objet d'une enquête, a déclaré le médiateur.
"Les gens ne meurent pas de faim en Éthiopie", a déclaré le premier ministre Abiy au parlement la semaine dernière, ajoutant toutefois que des personnes pouvaient être "mortes" de maladies liées à la malnutrition. Pendant ce temps, Ahmed Abiy construit un palais de 15 milliards de dollars, alors que l'État éthiopien est au bord de l'effondrement.
Abiy Ahmed wordt geconfronteerd met een verdeeld Ethiopië en toenemende druk
Abiy Ahmed wordt geconfronteerd met een verdeeld Ethiopië
Aanzienlijke misrekeningen van de regering van premier
Abiy Ahmed hebben het eens zo hoopvolle Ethiopië naar een zorgwekkende
instabiliteit geduwd, zegt voormalig diplomaat Mohamed Hassan.
12 februari 2024 door Pavan Kulkarni
De misrekening van premier Abiy Ahmed (foto) dat hij de
macht veilig kan stellen door zijn politieke rivalen tegen elkaar op te zetten
in een destructief conflict, heeft een averechts effect gehad.
Ethiopië dreigt steeds instabieler te worden omdat de
roekeloze gok van de regerende partij om de macht te consolideren door
vermeende rivalen met elkaar te laten botsen, de etnische breuklijnen heeft
doen oplaaien, waarschuwt historicus en voormalig diplomaat Mohamed Hassan.
De regering van premier Abiy Ahmed heeft de controle
verloren over grote delen van het land, waaronder 18 van de 21 zones in de
grootste regionale deelstaat Oromia, waar de nationale hoofdstad Addis Abeba
ligt, vertelde Hassan aan Peoples Dispatch.
Het Oromo-bevrijdingsleger (OLA), dat beweert te strijden
voor het zelfbeschikkingsrecht van de grootste etnische groep, de Oromo, heeft
de overheidsadministratie aangevallen en ontmanteld in deze zones, waar
ontvoeringen voor losgeld aan de orde van de dag zijn.
Ondanks meerdere drone-aanvallen en verschillende gevechten
die tot in de laatste week van januari duurden, is het de Ethiopische Nationale
Defensiemacht (Ethiopian National
Defense Force - ENDF) niet gelukt om de regio veilig te stellen. De OLA
was in staat om een op 28 januari afgekondigde transportstaking af te dwingen,
vooral in het westen van Oromia, waarbij gewapende militanten voertuigen in
brand staken die de blokkade trotseerden.
Als Oromia onbestuurbaar blijft, zal het centrum instorten
omdat Addis Abeba dan afgesneden kan worden van andere regionale staten, zei
Hassan.
Ten noorden van Oromia, in de op één na dichtstbevolkte
deelstaat Amhara, woedt sinds medio vorig jaar een gewapend conflict tussen de
ENDF en een etnische Amhara-militie die bekend staat als het FANO, waarbij
honderden doden vallen, onder andere door drone-aanvallen van de regering.
Eerder deze maand, op 2 februari, verlengde het Huis van
Volksvertegenwoordigers van het parlement de noodtoestand in Amhara met vier
maanden. De noodtoestand, die de regering de bevoegdheid geeft om
verplaatsingen te beperken, uitgaansverboden op te leggen en openbare
bijeenkomsten te verbieden, werd oorspronkelijk in augustus 2023 voor zes
maanden afgekondigd. De regering heeft de FANO-militanten sindsdien naar
verluidt uit de steden verdreven, maar ze zijn doorgegaan met hun opstand
vanuit steden en dorpen in de regio.
Na een hevige strijd in de stad Merawi met FANO-militanten
in de ochtend van 29 januari, zou het ENDF, geholpen door de lokale politie en
een geallieerde militie, van deur tot deur zijn gegaan en ongeveer 100 inwoners
hebben gedood, volgens ooggetuigen die met The Guardian spraken. Naar verluidt
behoren deze moorden tot de dodelijkste incidenten in deze oorlog tussen het
ENDF en het FANO.
Grote delen van Amhara staan onder controle van het FANO en het
ENDF verliest terrein, zei Hassan, en hij voegde eraan toe dat het de
misrekening van de federale regering is die deze staat in een burgeroorlog
heeft gestort, slechts enkele maanden nadat een andere, bloediger burgeroorlog
in de noordelijke deelstaat Tigray eindigde.
Het FANO had samen met het ENDF gevochten om de federale
regering te verdedigen tegen het Tigray People's Liberation Front (TPLF), dat
een legerbasis in Tigray aanviel en een burgeroorlog begon in november 2020,
tweeënhalf jaar na het einde van de door de VS gesteunde heerschappij over het
land.
Het TPLF, dat Ethiopië 27 jaar lang had geregeerd met een
verbod op oppositiepartijen en vrije pers, werd in 2018 uit de federale macht
verdreven als gevolg van massaprotesten, vooral in Oromia en Amhara. Terwijl
Abiy het premierschap van de federale regering op zich nam, werd het TPLF
gereduceerd tot een regionale partij, die alleen in de meest noordelijke
grensstaat Tigray aan de macht was.
Ondanks het feit dat ze een etnische minderheid van slechts
ongeveer 6% van de bevolking vormen, waren de Tigrayanen onevenredig
vertegenwoordigd in het Ethiopische leger.
Ongeveer 80% van de generaals, 60% van de kolonels en
luitenant-kolonels, en ongeveer 50% van de strijdkrachten... waren afkomstig van
Tigray, volgens een parlementaire toespraak van Abiy, zei Hassan. Per slot van
rekening was het het TPLF die het Ethiopische leger had opgericht, en het in
oorlogen met buurlanden Eritrea en Somalië had geleid.
Ervan overtuigd dat het de macht met geweld kon heroveren,
trok het TPLF zich strategisch terug in de Tigray provincie, waar ze de
volgende twee jaar een gewapende macht organiseerden om een offensief te
beginnen om Addis Abeba in te nemen. En ze hadden helemaal gelijk in hun
inschatting dat er nauwelijks nog goed georganiseerde legercontingenten over
waren om hun opmars naar de nationale hoofdstad aan te vechten, voegde Hassan
eraan toe.
Van de ene burgeroorlog naar de andere
De best bewapende en georganiseerde troepen in het ENDF
waren op dat moment het Noordelijk Commando, dat in Mekele gevestigd was, de
hoofdstad van de deelstaat Tigray onder het bewind van het TPLF. Ongeveer
10.000 van de 32.000 soldaten in het Noordelijk Commando, die van Tigrayaanse
afkomst waren, wisselden van kant toen het TPLF de basis omsingelde en een
aanval lanceerde op 3 en 4 november 2020, voegde Hassan eraan toe. Duizenden
van de resterende 22.000 soldaten werden gedood of gevangen genomen. Ongeveer
8.000 van hen, velen gewond, slaagden erin om over de noordelijke grens naar
Eritrea te ontsnappen, waar ze werden gevoed en opgevangen door Eritrese
troepen.
Het TPLF liet het conflict over de grens escaleren door
raketten af te vuren op de Eritrese hoofdstad Asmara. Abiy Ahmed,
Nobelprijswinnaar voor het vredesakkoord dat hij in 2018 met Eritrea had
gesloten, vroeg kort nadat hij premier was geworden zijn noordelijke buur om
hulp bij het verslaan van het TPLF.
Het TPLF dacht dat het op beide fronten kon vechten, omdat
er sowieso niet veel van het Ethiopische nationale leger over was nadat ze het
Noordelijke Commando hadden overgenomen. Maar ze hadden de kracht en
vastberadenheid van het Eritrese leger onderschat. De komst van Eritrese
troepen keerde de oorlog resoluut tegen het TPLF, legde Hassan uit.
De andere belangrijke bondgenoot van de regering in deze
oorlog waren de FANO-milities van Amhara, voegde hij eraan toe. De Amhara's,
die etnisch gezuiverd waren uit de regio's Wolkait, Tsegede en Humera die door het
TPLF bij de machtsovername in 1991 bij West-Tigray gevoegd waren, hadden al een
vijandige relatie met het TPLF.
Toen het TPLF vanuit Tigray zuidwaarts marcheerde naar de
staat Amhara en onderweg wreedheden beging, waaronder massamoorden en
verkrachtingen, waren steeds meer mensen bereid om te vechten. Om een verenigd
front tegen het TPLF te vormen, gaf Abiy's regering steun aan de FANO-milities.
Ze kregen gevechtstraining van Eritrese instructeurs. Zij waren cruciaal voor
de nederlaag van het TPLF, merkte Hassan op.
Toen eind 2022 meer dan 80% van de troepen gedood of
gevangen genomen was en de rest omsingeld, kwamen de Amerikanen, die het TPLF
in deze oorlog steunden, met een vliegtuig en vlogen de leiders naar
Zuid-Afrika. Abiy werd effectief door de VS naar Zuid-Afrika ontboden voor
onderhandelingen.
Het resultaat van deze onderhandelingen was het akkoord van
Pretoria dat begin november 2022 werd ondertekend. Hiermee kwam een einde aan
de burgeroorlog, nadat deze in de twee jaar van gevechten honderdduizenden
levens had geëist.
Het akkoord, dat het TPLF de leiding over Tigray liet
houden, veroorzaakte echter veel onrust in Amhara, vooral omdat het geen
duidelijkheid verschafte over de status van Wolkait, Tsegede en Humera, die de
FANO tijdens de oorlog had teruggewonnen van de TPLF.
Een andere bron van onenigheid in Amhara was dat de
ontwapening van het TPLF, die volgens de overeenkomst vereist was, niet
voltooid was. In plaats daarvan keerde de regering van Abiy zich tegen het FANO
en probeerde hen te ontwapenen, wat werd gezien als een poging om de veiligheid
van Amhara te ondermijnen en Amhara niet in staat te stellen om de betwiste
regio's Wolkait, Tsegede en Humera te behouden.
De wijdverspreide perceptie in Amhara dat Abiy Ahmed hand in
hand werkt met etnisch-nationalistische Oromo's, die naar verluidt hebben
verklaard van plan te zijn om andere etnische groepen ondergeschikt te maken en
het land te domineren, heeft er ook voor gezorgd dat Amahara bevolking bang is
voor agressie vanuit het zuiden.
In gebieden in West-Oromia die door het OLA worden
gecontroleerd, zijn de etnische Amharas die zich in de nasleep van de droogte
in Amhara in de jaren '70 in de regio hebben gevestigd, het slachtoffer
geworden van verschillende gerapporteerde bloedbaden die de afgelopen jaren
straffeloos zijn uitgevoerd. De meeste daarvan worden toegeschreven aan het
OLA, dat de beschuldigingen echter ontkent en de veiligheidstroepen ervan
beschuldigt deze wreedheden te hebben begaan met de hulp van overgegeven
OLA-strijders om botsingen met Amhara-milities uit te lokken. Het FANO is er
ook van beschuldigd het westen van Oromia binnen te trekken en etnische Oromo
burgers te doden, dorpen in brand te steken, enz.
Abiy bedacht een slimme acrobatie. Maar het was roekeloos.
Dit is wat Abiy wil. Hij wil al zijn potentiële rivalen in
een confrontatie met elkaar lokken, beweert Hassan. Abiy ondertekende een
overeenkomst die het TPLF toestond aan de macht te blijven, en liet hen
vervolgens, in strijd met de overeenkomst, gewapend blijven, in de hoop het
TPLF in een oorlog met Eritrea enerzijds en de FANO-milities anderzijds te
betrekken, beschuldigde Hassan. De premier, zei hij, heeft ook het OLA en het FANO
geprovoceerd om met elkaar te vechten.
Abiy dacht dat het een slimme acrobatie was zijn rivalen
elkaar te laten vernietigen, zodat hij alle macht kon naar zich toe kon trekken.
Maar het was dwaas en roekeloos. Het was een misrekening. De federale regering
heeft nu de controle over het grootste deel van het land verloren en Ethiopië
in een etnische strijd gestort, zegt Mohamed Hassan.
Het TPLF had Ethiopië begin jaren '90 al opgedeeld in een
losse federatie van etnisch verdeelde staten. Nadat het TPLF uit de federale
macht was gezet, won Abiy wijdverspreide steun door een inclusief Ethiopisch
nationalisme voor te staan dat de etnische breuklijnen overstijgt.
Het bleef echter bij retoriek, aldus Hassan. Er werden geen
overeenkomstige veranderingen aangebracht in de aard van de huidige Ethiopische
staat, waarvan de etnische fundamenten, die door het TPLF in de grondwet waren
vastgelegd, ongemoeid werden gelaten. Zelfs Abiy's regerende Prosperity Party, zei
Hassan, is slechts een herschikking van het Ethiopian People's Revolutionary
Democratic Front (EPRDF).
Het TPLF had een coalitie nodig om te regeren, dus
creëerden ze het EPRDF. Het omvatte de Oromo democratische organisatie [Oromo
Democratische Partij] en de Amhara democratische organisatie [Amhara
Democratische Partij], als de veronderstelde vertegenwoordigers van de twee
grootste etniciteiten, legde hij uit.
Maar ze vertegenwoordigden niemand. Ze waren de corrupte
elite van de twee dichtstbevolkte staten. Hun rol in de coalitie was om niets
te doen en niets te zeggen, alleen maar om de heerschappij van het TPLF te
legitimeren. Toen ze geconfronteerd werden met massaprotesten, lieten ze het
TPLF van het roer vallen en nam de democratische Oromo-organisatie het over.
Maar het voertuig waarin Abiy rijdt, is nog steeds het EPRDF. Het kreeg alleen
een nieuw likje verf en werd de Welvaartspartij genoemd.
Omdat Abiy niet bereid was om een radicale verandering in de
aard van de Ethiopische politiek te riskeren, viel hij uiteindelijk terug op de
vertrouwde verdeel-en-heers politiek om zijn greep op de macht veilig te
stellen, vooral in de etnisch beladen nasleep van de oorlog die het TPLF met
steun van de VS had gevoerd.
Maar zijn berekening over hoe te verdelen om te heersen
liep verkeerd. Het werkte averechts. Nu heeft Abiy een aaneenschakeling van
vulkanen veroorzaakt die de ene na de andere beginnen uitbarsten, zei Mohamed Hassan,
die vreest dat gewapende conflicten op etnische lijnen zich kunnen verspreiden
om Ethiopië te balkaniseren en de staat te desintegreren.
Angst en twijfel hebben het vertrouwen en de hoop vervangen
die de burgermaatschappij uitstraalde in de politieke en sociale ruimte die
door de hervormingen in de eerste maanden van Abiy's premierschap was ontstaan.
Toen het TPLF de oorlog tegen zijn regering begon, kwam deze
burgermaatschappij in opstand, niet alleen in Addis Abeba, maar ook in
verschillende steden in Noord-Amerika en Europa, om te protesteren tegen wat
werd gezien als een westerse proxy-oorlog tegen het vooruitzicht van vrede en
eenheid in de Hoorn van Afrika. Nu houdt de Ethiopische diaspora over de hele
wereld bijeenkomsten om te bespreken hoe Ethiopië gered kan worden. 'Red
Ethiopië' is een thema geworden, zei Hassan.
20 miljoen mensen, een zesde van de bevolking van het land,
hebben voedselhulp nodig. De ombudsman van Ethiopië onthulde op 31 januari dat
er de afgelopen zes maanden 351 mensen van honger zijn omgekomen in de regio
Tigray, die nog moet herstellen van de nasleep van de oorlog. Nog eens 44
mensen zijn van honger omgekomen in Amhara, waar het ENDF en het FANO aan het
vechten zijn. Er kunnen ook meer doden gevallen zijn in andere staten die niet
onderzocht zijn, aldus de ombudsman.
Er sterven geen mensen van de honger in Ethiopië, vertelde
premier Abiy vorige week aan het parlement, om er echter aan toe te voegen dat
er wel mensen gestorven kunnen zijn aan ziektes die verband houden met
ondervoeding. Ondertussen bouwt Ahmed Abiy een paleis van 15 miljard USD
terwijl de Ethiopische staat aan de rand van de afgrond balanceert.
Ethiopië aan de rand van de afgrond: Waarom het zichzelf van de ondergang moet redden
De visie van Egypte over de situatie in de Hoorn van Afrika
"Ethiopië aan de rand van de afgrond: Waarom het zichzelf van de ondergang moet redden"
Abdiwahab Sheikh Abdisamad voor Egypt Daily News, 28
januari 2024
Ethiopië is een land in de Hoorn van Afrika dat op elk
moment in de geschiedenis te maken had met meerdere crises. Door verschillende
interne en externe conflicten verkeert het land nu in groot gevaar om uiteen te
vallen. Het lijdt onder een wrede burgeroorlog met het Tigray People's
Liberation Front (TPLF), een gewapende groepering die de noordelijke regio
Tigray controleert, waar mensen elke dag sterven van de honger.
Het is ook betrokken bij een grensconflict met Soedan, en
een nieuwe vijandige houding ten overstaan van zijn noordelijke buur Eritrea
(dat Ethiopië nochtans steunde tijdens de burgeroorlog tegen het TPLF van 2018
tot 2021) en spanningen aanwakkert met Egypte over de controle van de Nijl.
Bovendien wordt Ethiopië geteisterd door een vicieuze cirkel van etnisch geweld
die meer dan 70% van het land treft en chaos en wanhoop veroorzaakt. Alsof deze
problemen nog niet genoeg zijn, heeft Ethiopië ook nog eens de soevereiniteit
van Somalië en het handvest van de Afrikaanse Unie geschonden door te beloven
de afgescheiden regio "Somaliland" (die internationaal als een deel
van Somalië wordt beschouwd) te erkennen in ruil voor een stuk zee van 20 km
dat het land als het zijne opeist, door middel van onderhandelingen of met
geweld.
Ethiopië is in 2024 net als een man die geen rugzak kan dragen, maar absoluut
een hele berg op zijn rug te dragen. Het moet zichzelf redden voordat het te
laat is.
De geschiedenis is geen lineair verloop van de tijd en is
ook niet vandaag begonnen. In het recente verleden heeft Ethiopië onder leiding
van premier Abiy Ahmed veel veranderingen doorgemaakt. Aanvankelijk werd hij
gezien als een hervormer, maar geleidelijk aan verloor hij zijn goodwill in de
Hoorn van Afrika.
Volgens de voormalige ambassadeur van Ethiopië in Washington
en Peking (begin de jaren 90) Professor Mohammed Hassan, onderging
Ethiopië een machtswisseling toen het militaire regime van kolonel Mengistu
werd verslagen en de Ethiopische bevolking een nieuw politiek, sociaal en
economisch programma verwachtte van de rebellencoalitie die de macht overnam -
het Ethiopisch Democratisch Volksrevolutionair Front (EPRDF), dat werd
gedomineerd door een kleine factie, het Volksbevrijdingsfront van Tigray (TPLF).
Het TPLF, een goed georganiseerde en gewapende groep, weigerde echter om deel
te nemen aan een lange overgangsregering.
In plaats daarvan legden ze hun beperkte agenda aan anderen
op, wat resulteerde in een minderheidsregering die 27 jaar duurde tot 2018 en
een bron van regionale instabiliteit werd. Het TPLF voerde een bittere
aanvalsoorlog tegen Eritrea, greep zwaar in in Somalië, wat langdurige
verdeeldheid en geweld veroorzaakte, en viel uiteindelijk in 2006 Mogadishu
binnen, waarbij duizenden Somaliërs omkwamen. Ondanks de hoop op een nieuwe
start tijdens de volksopstand tussen 2016 en 2018, die Abiy Ahmed aan de macht
bracht, bleef Ethiopië kampen met instabiliteit door de destructieve acties van
deze minderheidsgroep.
Ethiopië na de oorlog: hoe de fouten van Abiy Ahmed meer
conflicten aanwakkerden
Ethiopië is een land in de Hoorn van Afrika dat geteisterd
wordt door verschillende interne en externe conflicten. Het heeft onlangs een
burgeroorlog achter de rug met het Tigray People's Liberation Front (TPLF), een
gewapende groepering die de noordelijke regio Tigray beheerste, waar dagelijks
mensen sterven van de honger. Bij de oorlog waren ook Soedan, Eritrea en Egypte
betrokken, die belangen en geschillen hadden met Ethiopië. De oorlog eindigde
met een staakt-het-vuren en ontwapeningsovereenkomst tussen de Ethiopische
regering en het TPLF op 2 november 2022, en de oprichting van een regionaal
interim-bestuur in Tigray op 23 maart 2023. De vrede duurde echter niet lang,
want Ethiopië kreeg te maken met meer instabiliteit en geweld door de fouten
van premier Abiy Ahmed, die in 2018 aan de macht kwam als hervormer maar al
snel zijn geloofwaardigheid en legitimiteit verloor.
Volgens professor Mohammed Hassan,
voormalig ambassadeur van Ethiopië begin de jaren 90, was het TPLF een
minderheidsgroep die Ethiopië tot 2018, dus gedurende 27 jaar lang regeerde en
een bron van regionale instabiliteit werd. Ze voerden een aanvalsoorlog tegen
Eritrea, intervenieerden op grote schaal in Somalië, wat langdurige
verdeeldheid en geweld veroorzaakte, en legden hun bekrompen agenda op aan
andere etnische groepen in Ethiopië. Nadat het TPLF de macht verloor in 2018 in
Addis, trokken ze zich terug in hun etnische bolwerk in Tigray en organiseerden
ze de bevolking om de controle over de regering in Addis terug te nemen. Ze
geloofden dat ze militair de overhand hadden, omdat ze het leger domineerden.
Hun strategie bestond uit het belegeren van regeringstroepen, hen overhalen om
zich bij hun zaak aan te sluiten en een gelijktijdige aanval lanceren op de hoofdstad
Addis Abeba. Ze misrekenden zich echter over de situatie. De Ethiopische
regering, geleid door Abiy Ahmed, had een sterker bondgenootschap met andere
Ethiopische oppositiegroepen. Bovendien daagde het TPLF Eritrea uit en viel het
Eritrea aan. Hetgeen een grote fout bleek te zijn, want Eritrea reageerde snel
en resoluut, wat leidde tot de decimering van een groot deel van hun leger in
2022 en 2023.
De oorlog veranderde Abiy Ahmed, die de ene fout na de
andere maakte, wat leidde tot de regionalisering van conflicten die werden
aangewakkerd door etnische spanningen in Ethiopië. Zijn eerste fout was zijn
zwakke poging om de macht te behouden en overal in te grijpen, wat resulteerde
in de opsplitsing van zijn eigen etnische Oromo-groep en de opkomst van het
Oromo-bevrijdingsfront, dat nu 18 van de 21 provincies in de regio Oromia
controleert. Zijn tweede fout was zijn omgang met het Amhara volk, dat lange
tijd onderdrukt werd door het TPLF en een eerlijke en rechtvaardige
vertegenwoordiging eiste. Na de overeenkomst om de oorlog te beëindigen, keerde
Abiy zich tegen de vele gewapende groepen van de Amhara en beschouwde hen als
een bedreiging, wat leidde tot een opstand waaruit de Amhara FANO militie
ontstond, die nu het grootste deel van de Amhara regio controleert en op
slechts 180 kilometer van de hoofdstad Addis Abeba ligt. De acties van Abiy
hebben geleid tot interne instabiliteit in het land, waarbij meer dan 70% van
de Ethiopische bevolking in de Oromo-, Tigray- en Amhara-regio's nu buiten
Abiy's controle is.
Bovendien is Abiy's wens om illegaal een marinebasis in
Lughaya aan de Rode Zee te verwerven, dat door de separatisten van het
zogenaamde Somaliland op Somalisch grondgebied wordt bezet. Hetgeen onaanvaardbaar
is voor het Somalische volk. Het heeft het wijdverspreide verdeelde Somalische
nationalisme aangewakkerd. Er zijn 32 actieve gewapende afscheidingsbewegingen
in Afrika en 4 daarvan zijn actief in Ethiopië. Als Abiy niet bereid is om 5
Ethiopische regios te verenigen, waarom denkt hij dan dat Somalië verder
verdeeld kan worden? Ik zeg verdeeld omdat een derde van Ethiopië al Somalisch
is. Dat deel van Somalië werd door het koloniale Groot-Brittannië weggegeven
aan het Keizerrijk Ethiopië. De twee landen vochten er in 1977 een oorlog om
uit, die nog vers in het geheugen ligt van veel Somaliërs die het gevoel hebben
dat het een onrechtvaardige misdaad tegen het Somalische volk en de staat was.
De Ethiopische alliantie met Somaliland: een wanhopige
zet die de regio boos maakt
Ethiopië is een land in de Hoorn van Afrika dat betrokken is
geweest bij verschillende interne en externe conflicten. Onlangs heeft het land
een controversiële stap gezet door te beloven de afgescheiden regio
"Somaliland" (die internationaal beschouwd wordt als een deel van
Somalië) te erkennen in ruil voor een stuk zee van 20 km dat het land als het
zijne opeist, door middel van onderhandelingen of met geweld. Deze stap schendt
de soevereiniteit van Somalië en het handvest van de Afrikaanse Unie en maakt de
regio, die de territoriale integriteit van Somalië steunt, woedend.
Somaliland is een afscheidingsbeweging die aanspraak maakt
op de grenzen van het Britse protectoraat in Noord-Somalië, maar het is geen
feitelijke staat die door enig land ter wereld wordt erkend, laat staan door
regionale blokken zoals de IGAD, de Oost-Afrikaanse Gemeenschap of
multilaterale organen zoals de Afrikaanse Unie of de Verenigde Naties. Deze
entiteit ontbeert legitimiteit in de regio waarover het de soevereiniteit
claimt, en de huidige leider Musa Bihi Abdi, een voormalige gevechtspiloot in
de Somalische luchtmacht, regeert met ijzeren vuist sinds zijn ambtstermijn in
november 2022 afliep. Hij is een voormalige rebellenleider in de Somalische
burgeroorlog, die ooit zei: "Als ik kan doden, zal ik geen wroeging of vergevensgezindheid
tonen". Hij heeft meer dan 40% van het land verloren aan strijders in de
regio's Sool, Sanaag en Cayn (SSC), die zich verzetten tegen zijn
separatistische overheersing na acht maanden van voortdurende beschietingen en
bombardementen op Las Anod, de grootste stad in de regio Sool, waarbij
duizenden doden vielen en nog eens 200.000 mensen hun huizen moesten verlaten.
Hij heeft ook alle protesten onderdrukt die zijn afnemende heerschappij in het
driestedenbestuur van Somaliland zelf, dat wil zeggen Hargeisa, Burao en Berbera,
betwisten, door met scherp te schieten om de mensenmassa's uiteen te drijven. Wat
er weer toe heeft geleid dat veel andersdenkende groepen de wapens hebben
opgenomen tegen zijn bestuur in de bergachtige delen van Somaliland. Op het
verafgelegen platteland regeert Musa vanuit zijn zetel in Hargeisa bij volmacht
met traditionele leiders die hij heeft omgekocht en lokale milities die
regelmatig naar de kant van de unionisten overstappen wanneer hun betalingen
worden vertraagd of stopgezet. Het is dit wanhopige leiderschap van Musa Bihi
dat premier Abiy Ahmed een al even wanhopige partner heeft gevonden om de
aandacht af te leiden van hun interne problemen en tekortkomingen.
Hoe zal de regio reageren op de schending van de
Somalische soevereiniteit door Ethiopië?
Djibouti, dat een aanzienlijke Somalische bevolking heeft en
waarvan Ethiopië de haven gebruikt voor al zijn handel, heeft zijn steun voor
de territoriale integriteit van Somalië herhaald, hoewel het Djiboutische
leiderschap niet het meest transparante is en de afscheidingsbeweging in
Hargeisa via een diplomatieke dekmantel aanmoedigt. Hun reden tot bezorgdheid
was misschien de nabijheid van de Ethiopische marinebasis, die voor de kust van
Somaliland zal worden verworven en op aanvalsafstand van Djibouti ligt.
Eritrea, dat een eeuwenlange relatie met Somalië heeft en voortdurend
Somalische soldaten traint in hun strijd tegen het terrorisme terwijl het land
worstelt om weer voet aan de grond te krijgen op het wereldtoneel, is altijd voorstander
van een sterker en energiek Somalië. Dit is komt door een veelheid aan
factoren. Eritrea voerde van 1961 tot 1991 een lange en bloedige
onafhankelijkheidsoorlog tegen Ethiopië, waarbij het werd ingelijfd. Somalië
verleende aanzienlijke steun aan Eritrea tijdens de onafhankelijkheidsoorlog
tegen Ethiopië. Onder president Mohamed Siad Barre speelde Somalië een
sleutelrol door militaire hulp te bieden, Eritrese strijders te trainen en
financiële steun te verlenen aan de Eritrese bevrijdingsbeweging - het Eritrese
Volksbevrijdingsfront (EPLF). Deze steun was gericht op het bevorderen van de
zelfbeschikking van Eritrea, die Eritrea na tientallen jaren van strijd tegen
immense krachten op moedige wijze bereikte. Het is om deze reden dat de staat
Eritrea Somalië blijft beschermen, en zelfs zover ging om uit protest uit het
regionale orgaan IGAD (Inter-Governmental Authority on Development) te stappen
toen Ethiopië (een lidstaat) in 2006 Somalië (een andere lidstaat) binnenviel.
Ethiopië daagt de soevereiniteit van Somalië uit.
Waarom Egypte achter Somalië staat
Ethiopië is een land in de Hoorn van Afrika dat betrokken is
geweest bij verschillende interne en externe conflicten. Het heeft onlangs een
controversiële stap gezet door te beloven om de afgescheiden regio
"Somaliland" (die internationaal beschouwd wordt als een deel van
Somalië) te erkennen in ruil voor een stuk zee van 20 km dat het als het zijne
opeist, hetzij via onderhandelingen of met geweld. Deze stap schendt de
soevereiniteit van Somalië en het handvest van de Afrikaanse Unie en maakt de
regio, die de territoriale integriteit van Somalië steunt, woedend.
Een van de grootste voorstanders van Somalië is Egypte, dat
zijn steun aan Somalië heeft herhaald en heeft gewaarschuwd voor elke
bedreiging van de vrede en stabiliteit. Egypte zei dat het gedwongen zou worden
om aan de kant van Somalië, een mede-lidstaat van de Arabische Liga, in te
grijpen als de stap van Ethiopië in een conflict zou escaleren. Dit is niet de
eerste keer dat Egypte op die manier zijn steun voor Somalië heeft getoond.
Egypte streeft ook naar een onderhandelde oplossing voor Ethiopië s gigantische
afdamming van de Blauwe Nijl, die van invloed is op het dagelijks leven in
Egypte, dat voor zijn bestaan afhankelijk is van de Nijl.
Somalië en Egypte hebben door de eeuwen heen een hartelijke
relatie onderhouden, Zoals de aanwezigheid van Somalische geleerden die
studeren aan de beroemde Egyptische Al-Azhar Universiteit, een centrum van
islamitische academische uitmuntendheid uit de Middeleeuwen, aantoont.
Gedurende de hele 20e eeuw werden de betrekkingen tussen Somalië en Egypte
gekenmerkt door relaties en samenwerking in regionale en internationale
kwesties. Belangrijke factoren waren de koloniale periode, de onafhankelijkheid
na de Tweede Wereldoorlog, het Pan-Arabisme en de Afro-Arabische samenwerking,
het conflict tussen Somalië en Ethiopië en de dynamiek van de Koude Oorlog.
Somalië was verdeeld in Brits Somaliland, Italiaans Somaliland en Frans
Somaliland (Djibouti), terwijl Egypte ook onder Britse invloed stond. De banden
werden sterker toen Somalië in 1974 lid werd van de in Caïro gevestigde
Arabische Liga. Egypte steunde de aanspraak van Somalië op de Ogaden-regio in
Ethiopië, die werd bewoond door etnische Somaliërs, en verleende militaire en
diplomatieke bijstand aan Somalië tijdens de Ogaden-oorlog van 1977-1978.
Egypte bemiddelde ook tussen Somalië en Ethiopië in de nasleep van de oorlog en
hielp Somalië zijn betrekkingen met de Arabische Liga te herstellen, die
gespannen waren door de alliantie van Somalië met de Sovjet-Unie. De
diplomatieke banden tussen de twee landen bleven bestaan, maar het engagement
varieerde, waarbij Egypte een sleutelrol speelde in regionale diplomatieke
initiatieven.
De jaren 70 en 80 waren het hoogtepunt van de
Somalisch-Egyptische samenwerking, toen Egypte de Camp David Akkoorden met
Israël tekende, alle landen van de Arabische Liga de banden verbraken en Egypte
terecht wezen, maar Somalië was het enige land dat de banden met Egypte niet
verbrak. Deze sterke band verklaart waarschijnlijk waarom de Somalische
president Mohamed Siad Barre de hoogste civiele onderscheiding in Egypte kreeg
van de toenmalige Egyptische president Mohamed Anwar El-Sadat, terwijl zijn
tegenhanger Mohamed Hosni Mubarak wederkerig de hoogste ereprijs van Somalië
kreeg.
Hoewel de Somalische burgeroorlog in de jaren '90 leidde tot
de uitdagingen voor Egypte om zich in te laten met een politiek gefragmenteerd
Somalië, probeerde Egypte verschillende vredesinitiatieven en
verzoeningspogingen te steunen, maar het ondervond moeilijkheden bij het omgaan
met het gefragmenteerde Somalische politieke landschap. Gezien de machtspositie
van Egypte op het Afrikaanse continent en in de Arabische wereld, zou het
interessant zijn om te zien hoe het land zich opstelt tegenover een komende schending
van de soevereiniteit van Somalië.
Abdiwahab
Sheikh Abdisamadis een onderzoeker
die werkt als oprichter en uitvoerend directeur bij het Afro-Azië Instituut
voor Strategische Studies.
Protesten in afgescheiden Somaliland vragen om hereniging met Somalië
Protesten in afgescheiden Somaliland vragen om hereniging met
Somalië
Zelfs nu de VS en het VK het afscheidingsbewind in
Somaliland, waarvan de soevereiniteit internationaal niet wordt erkend, steeds
meer legitimeren, dreigt een unionistische beweging die streeft naar een
verenigd Somalië de zelfverklaarde republiek te ontrafelen.
17 januari 2023 door Pavan Kulkarni
In de regio Sool in Somaliland, de afgescheiden regio van Noord-Somalië,
wordt geprotesteerd tegen de afscheidingsregering. Unionistische demonstranten
roepen op tot hereniging met Somalië en Somalische activisten en waarnemers
menen dat de protesten zich binnenkort over heel Somaliland zouden kunnen
verspreiden, waarbij de legitimiteit van de niet-erkende aanspraak op
soevereiniteit, die de VS en het VK met recente toenaderingen hebben willen
versterken, in twijfel wordt getrokken.
Op zondag 15 januari werden protesten gemeld vanuit de stad
Taleex, waar de driekleurige vlaggen van Somaliland werden verwijderd en
vervangen door de blauwe vlaggen van Somalië. Taleex ligt ongeveer 160
kilometer ten noordoosten van het epicentrum van de protesten, Las Anod, de
hoofdstad van de regio Sool. Las Anod werd in 2007 door Somaliland veroverd op
de Somalische autonome regio Puntland.
De protesten in de stad begonnen op 28 december. In een
poging om ze neer te slaan, hebben de veiligheidstroepen in de daaropvolgende
vijf dagen ten minste 20 burgers gedood, alvorens zich naar verluidt op 5
januari terug te trekken naar de buitenwijken van de stad.
De commandant van de strijdkrachten van Somaliland,
brigadegeneraal Mahad Ambashe, heeft echter te kennen gegeven dat hij
voornemens is de stad terug te nemen. Hij zei dat zijn troepen in Las Anod en
de regio Sool zullen blijven om ervoor te zorgen dat de bewoners de openbare
orde in acht nemen.
De clanleiders van de regio hebben op 12 januari in Las Anod
een vergadering gehouden en de troepen van Somaliland opgeroepen zich terug te
trekken uit Sool, Sanaag en Cayn (SSC), waar een meerderheid van de bevolking
van oudsher tegen afscheiding van Somalië is.
Pro-unionistische troepen onder leiding van het hoofd van de
Dhulbanate clan hebben de stad overgenomen en gezworen haar te verdedigen tegen
Somaliland. Iedereen wacht op de stamleden in Las Anod om een oorlog tegen
Somaliland aan te kondigen. En u zult dit zeer binnenkort horen, want zij
hebben een comité van 33 hoofden gevormd om een stappenplan op te stellen om
Somaliland uit SSC te verwijderen, vertelde Elham Garaad, een in het Verenigd
Koninkrijk gevestigde Somalische activist wiens unionistische ouders uit
Somaliland zijn gemigreerd, aan Peoples Dispatch.
De protesten hadden zich tegen 12 januari uitgebreid tot de
stad Kalabaydh, 70 kilometer ten zuidwesten van Las Anod. Twee dagen later
braken unionistische demonstraties uit in Xudun, 100 kilometer ten noorden van
Las Anod, en in Boocame, 80 kilometer ten oosten daarvan. Demonstranten gingen
op 15 januari ook de straat op in het naburige Tukarak in Boocame en
blokkeerden het bezoek van een minister aan de stad.
Ook in Badhaan, een stad in de regio Sanaag, en Buuhoodle,
een stad in de regio Cayn, werd geprotesteerd. De drie regio's vormden samen de
Somalische staat Sool, Sanaag en Cayn (SSC), voordat ze door de separatistische
Somalische Nationale Beweging (SNM) tot Somaliland werden gedwongen.
De demonstranten zwaaien met de blauwe vlag van Somalië en
eisen het recht op zelfbeschikking over de hereniging met Somalië, dat
uiteenviel na de burgeroorlog die eindigde met de ineenstorting van de federale
regering in 1991.
De meeste regio's in Somaliland zijn tegen afscheiding.
Tot 1991 bestond er niet zoiets als Somaliland, behalve
toen het gebied een Brits Protectoraat was, vertelde Mohamed Olad, een
Somalische activist die rechten studeert in de VS, aan Peoples Dispatch. Het
idee om een land te vormen op basis van deze grens van het Britse protectoraat,
om zich af te scheiden van het deel van Somalië onder Italiaanse bezetting,
werd bestreden door twee van de drie oorspronkelijke staten van Somalië die na
1991 deel gingen uitmaken van de zelfverklaarde Republiek Somaliland, zei hij.
De steun voor afscheiding bleef grotendeels beperkt tot de
noordwestelijke deelstaat, een bolwerk van de SNM, die in de oorlog tegen de
federale regering van Somalië onder leiding van Mohamed Siad Barre vocht. SSC
en Awdal hebben zich historisch verzet tegen het idee van Somaliland, aldus
Olad, die eraan toevoegde dat Awdal tijdens de burgeroorlog met de hulp van
Ethiopië door de SNM werd veroverd.
De leiders van de SSC daarentegen werden overgehaald om een
overeenkomst te ondertekenen met de garantie dat Somaliland zich zou vormen tot
één staat binnen Somalië. Die overeenkomst heeft nooit betrekking gehad op
afscheiding, zei hij, eraan toevoegend dat de ontevredenheid over het bestuur
van Somaliland sindsdien is toegenomen, en dat de protesten zich wellicht
binnenkort ook tot Awdal zullen uitbreiden.
Drie van de vier grote clans - de Dhulbahante, de Warsangeli
en de Gadabursi-clan en de kleinere Issa-clan - waren tegen de afscheiding van
Somalië, voegde Elham Garaad eraan toe. Alleen de Isak-clan, die de SNM
domineerde en sterk vertegenwoordigd was in het noordwesten, steunde de
afscheiding en de vorming van Somaliland. Andere clans voelen zich sindsdien
gemarginaliseerd door de Isak, die onevenredig veel macht heeft in de regering
van Somaliland.
Maar momenteel zijn de Isak zelf verdeeld, zei Garaad. Gaarhajis,
een van de grootste stammen (onder de Isak-clan), heeft zich uitgesproken over
de wreedheden in de SSC-regio. Zij verdedigen het recht van de mensen in SSC
om vakbondslid te zijn en hebben de regering van Somaliland opgeroepen de
moorden te stoppen. Garaad beweert dat de huidige golf van protesten binnenkort
zelfs de hoofdstad van Somaliland, Hargeisa, kan bereiken, dat een historisch
bolwerk is van de afscheidingspolitiek van de SNM, gedomineerd door de Isak.
De SNM werd geleid door de elite en de kleinburgerij van de
Isak-clan. Zij hebben de klassentegenstellingen binnen de clan niet aangepakt
en zijn er evenmin in geslaagd andere clans in de afscheidingsbeweging te
integreren, vertelde historicus Mohamed Hassan aan Peoples Dispatch. Terwijl
de Isak geacht worden de heersende clan te zijn, heb je in feite in Somaliland
een eenmansregering van de voormalige legerkolonel Musa Bihi Abdi, wiens
termijn al in oktober 2022 was verstreken. [Steeds meer mensen binnen de
Isak-clan steunen ook de unionistische politiek.
Somalië is een van de meest homogene landen in Afrika, in
termen van taal en religie, verklaarde Hassan, die ook adviseur is van het
hoofd van de Somalische staat Ethiopië. Het clansysteem uit de feodale tijd,
dat onder het koloniale bestuur in stand werd gehouden als essentieel
instrument voor verdeel-en-heers, blijft de belangrijkste breuklijn die door
het imperialisme wordt uitgebuit om ervoor te zorgen dat Somalië een gebroken
natie blijft, betoogde hij.
Toenemend Somalisch nationalisme
Maar honderdduizenden uit Somaliland werken en blijven in
Somalië, voegde hij eraan toe. Jongeren uit Somaliland vormen een belangrijk
deel van het nationale leger van Somalië. De grote Somalische diaspora wordt
steeds meer gepolitiseerd en georganiseerd door internationale bekendheid. Dit
alles heeft bijgedragen tot een toename van het Somalische nationalisme, zei
hij, en voegde eraan toe dat zelfs zakenlieden in Somaliland, die een grotere
en geïntegreerde markt willen, een verenigd Somalië nastreven.
De spanningen tussen de clans - wier leiders de
parlementsleden kiezen in het grootste deel van Somalië, ook in Somaliland - is
slechts een oppervlakkige manifestatie van het Somalische nationalisme dat van
onderaf komt, aldus Hassan. In het licht van dit nationalistische sentiment
wordt het bestaan van Somaliland als onafhankelijke entiteit intern
geconfronteerd met een legitimiteitscrisis, stelt hij.
Deze crisis wordt nog versterkt door het feit dat de
presidentiële termijn van MusaAbdi
afgelopen oktober is verstreken, en dat hij desondanks is blijven regeren
zonder nog verkiezingen te hebben gehouden. In september kondigde de
kiescommissie van Somaliland aan dat er nog minstens negen maanden geen
verkiezingen kunnen worden gehouden wegens financiële en technische problemen.
Oppositiepartijen, die 52 van de 82 zetels in het parlement
van Somaliland hebben, hadden in augustus protesten geleid om tijdige
verkiezingen te eisen. Bij het neerslaan van deze protesten zijn ten minste
zeven mensen gedood en verscheidene anderen gewond geraakt. De moord op een
populaire politicus van de oppositie, tegen de achtergrond van een reeks
moorden op prominente personen in de SSC-regio in de afgelopen tien jaar, was
de aanleiding voor de protesten van 28 december in Las Anod, die zijn uitgegroeid
tot een vakbondsbeweging.
Terwijl Somaliland dus uiteenvalt, met interne breuken
tussen de regerings- en oppositiepartijen, oplopende spanningen tussen de
clans, en het unionistische sentiment dat de legitimiteit ervan betwist, hebben
de VS en het VK de afscheidingsstaat steeds meer gelegitimeerd.
Amerikaanse militaire basis in Somaliland?
De toenmalige commandant van het Amerikaanse Afrika-commando
(AFRICOM), generaal Stephen Townsend, had in mei in Somaliland een ontmoeting
met president Abdi en was daarmee de hoogste ambtenaar die de afgescheiden
staat bezocht, waarvan de soevereiniteitsaanspraken internationaal niet worden
erkend.
Hoewel de VS Somaliland niet als soevereine staat erkennen
en officieel vasthouden aan het één Somalië-beleid, hebben zij de laatste
tijd verschillende gebaren gemaakt die als een afzwakking van dit beleid worden
beschouwd. Vóór het bezoek van Townsend, in maart 2022, werd in de Amerikaanse
Senaat de Somaliland Partnership Act ingevoerd door de Republikeinen Jim Risch
en Mike Rounds, en de Democraat Chris Van Hollen.
De regering Biden heeft zich beperkt tot de grenzen van een
enkel Somalië-beleid ten nadele van andere democratische actoren in het land.
In deze complexe tijd in mondiale aangelegenheden en voor de Hoorn van Afrika
moeten de Verenigde Staten alle mogelijke wederzijds voordelige betrekkingen
met stabiele en democratische partners, zoals Somaliland, onderzoeken en zich
niet beperken tot achterhaalde beleidsbenaderingen en diplomatieke kaders die
niet beantwoorden aan de uitdagingen van vandaag, had Jim Risch gezegd.
De wet werd op 23 december 2022 door de Amerikaanse
president Joe Biden ondertekend in het kader van de Fiscal 2023 National
Defense Authorization Act, wat de eerste keer was dat een aparte verwijzing
naar Somaliland in de Amerikaanse wet werd opgenomen.
De wet geeft opdracht tot een haalbaarheidsstudie door de minister
van Buitenlandse Zaken, in overleg met de minister van Defensie om te bepalen of
er mogelijkheden zijn voor meer samenwerking bij het nastreven van de nationale
veiligheidsbelangen van de Verenigde Staten... met... Somaliland.
Voorts wordt getracht de uitvoerbaarheid en wenselijkheid
vast te stellen van verbetering van de professionalisering en de capaciteit van
actoren in de veiligheidssector in de federale lidstaten en Somaliland. Er
wordt aan toegevoegd dat niets in deze wet ... mag worden opgevat als een
erkenning door de Verenigde Staten van Somalië's FMS of Somaliland als een
onafhankelijke entiteit, maar daar blijft het bij.
De havenstad Berbera in Somaliland zal ook een van de
plaatsen zijn waar de door de VS geleide multinationale militaire oefening van
tien dagen in februari zal plaatsvinden. Op 13 januari bezocht personeel van
AFRICOM's Combined Joint Task Force - Hoorn van Afrika [CJTF-HOA] Somaliland en
onderzocht de haven van Berbera.
Berbera is nu een Amerikaanse militaire basis zonder dat de
afscheidingskwestie is geregeld, schreef de voormalige speciale gezant van
Somalië bij de Verenigde Staten, Abukar Arman, in de Eurasia review. De inzet
is nog nooit zo hoog geweest voor alle actoren. Tegen die achtergrond kreeg
president Muse Bihi een knipoog om door te gaan en de totale controle over zijn
opgeëiste grondgebied met alle mogelijke middelen veilig te stellen. Hij kreeg
ook de verzekering dat noch de centrale regering van Somalië, noch Puntland
zich militair of anderszins zullen mengen.
Oliemaatschappijen willen een zwak en verdeeld Somalië
Intussen heeft Genel Energy, genoteerd aan de Londense
beurs, vorige maand het recht opgeëist om de olievelden in Somaliland te
exploreren en te exploiteren. Het olieministerie van de federale regering van
Somalië heeft gezegd dat het de claim van Genel Energy plc om petroleumrechten
te bezitten in de noordelijke regio's van Somalië categorisch verwerpt en roept
Genel Energy plc op zijn illegale claim op petroleumrechten te staken.
Zij benadrukt dat zij de enige instantie is die bevoegd is
om dergelijke rechten toe te kennen en waarschuwt: Elke vergunning die in
strijd met de Somalische wet- en regelgeving wordt verleend, is onwettig en zal
als nietig worden beschouwd.
In tegenstelling tot de federale regering van Somalië heeft
de separatistische regering van Somaliland aanspraak gemaakt op de bevoegdheid
om buitenlandse investeerders aan te trekken voor de exploratie en exploitatie
van de potentiële koolwaterstoffen en minerale rijkdommen van de Republiek
Somaliland. Niemand anders dan de regering van Somaliland heeft het gezag om
binnen Somaliland een exploratievergunning op te eisen of toe te kennen, aldus
een verklaring van 29 december, naar aanleiding van het harde optreden tegen de
protesten in Las Anod.
Las Anod wordt ook opgeëist door Somaliland's buurland
Puntland, dat als autonome regio binnen Somalië een geschil heeft met
Somaliland over de SSC-regio. Op 9 januari verklaarde Puntland dat het
onafhankelijk zal zijn van Somalië totdat de federale grondwet is afgerond.
Geschillen over het recht om partnerschappen aan te gaan met
buitenlandse bedrijven over olie en andere natuurlijke hulpbronnen behoren naar
verluidt tot de belangrijkste redenen voor de spanningen tussen de federale
regering van Somalië en Puntland.
In heel Somalië is olie en gas gevonden, ook in Somaliland
en Puntland. Brits kapitaal is zwaar geïnvesteerd. Deze oliemaatschappijen
willen een zwak en verdeeld Somalië, omdat een sterk en verenigd land
moeilijker te exploiteren zal zijn, aldus Hassan.
De deelstaatregering van Puntland houdt vol dat zij op grond
van de voorlopige federale grondwet en de grondwet van de deelstaat Puntland
als onafhankelijke entiteit kan optreden totdat de federale grondwet definitief
is vastgesteld en de grondwetten van alle deelstaten daarmee in overeenstemming
zijn gebracht.
Olad wees erop dat Puntland een grondwettelijk recht heeft
om onafhankelijk te zijn totdat de federale grondwet is voltooid, en zei dat
Somaliland de voltooiing van de grondwet heeft geblokkeerd. De federale
regering van Somalië, zei hij, moet ervoor zorgen dat Somaliland de afronding
van de grondwet niet langer in gijzeling houdt.
Er is echter een gebrek aan vertrouwen merkbaar in de
federale regering onder leiding van president Hassan Sheikh Mohamud, die door
westerse mogendheden als onbekwaam en plooibaar wordt beschouwd, ondanks de
opkomende unionistische politiek en nationalistische gevoelens.
De federale regering kan het wijdverbreide sentiment van
Somalisch nationalisme pas echt weerspiegelen als zij wordt gekozen op basis
van één stem per persoon, betoogt Olad. Voormalig president Mohamed Abdullahi
Mohamed, alias Farmajo, die een populaire vertegenwoordiger van het Somalische
nationalisme was geworden, had beloofd de wurggreep van de clans te doorbreken
door algemeen kiesrecht voor volwassenen in te voeren, maar slaagde daar niet
in. Vorig jaar verloor hij de door de clans gecontroleerde verkiezingen, en de
huidige regering van Hassan Sheikh Mohamud is er niet in geslaagd de aspiraties
van het Somalische nationalisme te verwezenlijken.
Mohamed Hassan vat de situatie samen door Gramsci aan te
halen: Het oude sterft en het nieuwe worstelt om geboren te worden, zegt hij,
en voegt eraan toe dat de wind van verandering zeer zeker over heel Somalië
waait.
Des manifestations au Somaliland appellent
à la réunification avec la Somalie.
Alors même que
les États-Unis et le Royaume-Uni légitiment de plus en plus le régime
sécessionniste du Somaliland, dont la souveraineté n'est pas reconnue au niveau
international, un mouvement unioniste en quête d'une Somalie unie menace de
démanteler la république autoproclamée.
17 janvier 2023 Par Pavan Kulkarni
Des
manifestations contre le gouvernement sécessionniste ont lieu dans la région de
Sool du Somaliland, la région séparatiste du nord de la Somalie. Les
manifestants unionistes appellent à la réunification avec la Somalie et les
activistes et observateurs somaliens pensent que les manifestations pourraient
bientôt s'étendre à l'ensemble du Somaliland, remettant en question la
légitimité de la revendication de souveraineté non reconnue que les États-Unis
et le Royaume-Uni ont cherché à renforcer par des approches récentes.
Dimanche 15
janvier, des protestations ont été signalées dans la ville de Taleex, où les
drapeaux tricolores du Somaliland ont été retirés et remplacés par les drapeaux
bleus de la Somalie. Taleex se trouve à environ 160 kilomètres au nord-est de
l'épicentre des manifestations, Las Anod, la capitale de la région de Sool. Las
Anod a été repris par le Somaliland à la région autonome somalienne du Puntland
en 2007.
Les
manifestations dans la ville ont commencé le 28 décembre. Pour tenter de les
réprimer, les forces de sécurité ont tué au moins 20 civils au cours des cinq
jours suivants, avant de se retirer, semble-t-il, à la périphérie de la ville
le 5 janvier.
Toutefois, le
commandant des forces armées du Somaliland, le général de brigade Mahad
Ambashe, a exprimé son intention de reprendre la ville. Il a déclaré que ses
troupes resteront dans la région de Las Anod et de Sool pour s'assurer que les
habitants respectent la loi et l'ordre.
Les chefs de clan
de la région ont tenu une réunion à Las Anod le 12 janvier et ont demandé aux
troupes du Somaliland de se retirer de Sool, Sanaag et Cayn (SSC), où une
majorité de la population s'est traditionnellement opposée à la sécession de la
Somalie.
Les forces
pro-union dirigées par le chef du clan Dhulbanate ont pris le contrôle de la
ville et ont juré de la défendre contre le Somaliland. Tout le monde attend
que les tribus de Las Anod annoncent une guerre contre le Somaliland. Et vous
allez l'entendre très bientôt parce qu'ils ont formé un comité de 33 têtes pour
élaborer une feuille de route visant à retirer le Somaliland de la CSE, a
déclaré à Peoples Dispatch Elham Garaad, un activiste somalien basé au
Royaume-Uni dont les parents syndicalistes ont émigré du Somaliland.
Le 12 janvier,
les protestations s'étaient étendues à la ville de Kalabaydh, à 70 kilomètres
au sud-ouest de Las Anod. Deux jours plus tard, des manifestations
syndicalistes ont éclaté à Xudun, à 100 kilomètres au nord de Las Anod, et à
Boocame, à 80 kilomètres à l'est. Des manifestants sont également descendus
dans les rues de la ville voisine de Tukarak, à Boocame, le 15 janvier,
empêchant la visite d'un ministre dans la ville.
Des
manifestations ont également eu lieu à Badhaan, une ville de la région de
Sanaag, et à Buuhoodle, une ville de la région de Cayn. Les trois régions
formaient ensemble l'État somalien de Sool, Sanaag et Cayn (SSC) avant d'être
intégrées de force au Somaliland par le mouvement national somalien (SNM)
séparatiste.
Les manifestants
brandissent le drapeau bleu de la Somalie et réclament le droit à
l'autodétermination plutôt que la réunification avec la Somalie, qui s'est
désintégrée après la guerre civile qui s'est terminée par l'effondrement du
gouvernement fédéral en 1991.
La plupart des
régions du Somaliland s'opposent à la sécession.
Jusqu'en 1991,
le Somaliland n'existait pas, sauf lorsque la région était un protectorat
britannique, a déclaré à Peoples Dispatch Mohamed Olad, un activiste somalien
étudiant le droit aux États-Unis. L'idée de former un pays basé sur cette
frontière du protectorat britannique, pour faire sécession de la partie de la
Somalie sous occupation italienne, était opposée par deux des trois États originels
de la Somalie qui ont fait partie de la République autoproclamée du Somaliland
après 1991, a-t-il dit.
Le soutien à la
sécession était largement limité à l'État du nord-ouest, un bastion du SNM, qui
a combattu dans la guerre contre le gouvernement fédéral de la Somalie dirigé
par Mohamed Siad Barre. Le SSC et Awdal ont historiquement résisté à l'idée
du Somaliland, a déclaré Olad, ajoutant qu'Awdal a été capturé par le SNM
pendant la guerre civile avec l'aide de l'Éthiopie.
Les dirigeants du
CSE, en revanche, ont été persuadés de signer un accord garantissant que le
Somaliland se constituerait en un seul État au sein de la Somalie. Cet accord
n'a jamais mentionné la sécession, a-t-il déclaré, ajoutant que le
mécontentement à l'égard de la gouvernance du Somaliland s'est accru depuis
lors et que les protestations pourraient bientôt s'étendre à Awdal également.
Trois des quatre
principaux clans - les clans Dhulbahante, Warsangeli et Gadabursi et le plus
petit clan Issa - étaient contre la sécession de la Somalie, a ajouté Elham
Garaad. Seul le clan Isak, qui dominait le SNM et avait une forte présence dans
le nord-ouest, soutenait la sécession et la formation du Somaliland. D'autres
clans se sont depuis sentis marginalisés par l'Isak, qui dispose d'un pouvoir
disproportionné au sein du gouvernement du Somaliland.
Mais
actuellement, les Isak eux-mêmes sont divisés, a déclaré Garaad. Les
Gaarhajis, l'une des plus grandes tribus (parmi le clan Isak), se sont exprimés
sur les atrocités commises dans la région de la CSE. Ils défendent le droit
des personnes du CSE à être membres du syndicat et ont demandé au gouvernement
du Somaliland de mettre fin aux meurtres. Garaad affirme que la vague actuelle
de protestations pourrait bientôt atteindre même la capitale du Somaliland,
Hargeisa, qui est un bastion historique de la politique sécessionniste du SNM,
dominée par les Isak.
Le SNM était
dirigé par l'élite et la petite bourgeoisie du clan Isak. Ils n'ont pas abordé
les divisions de classe au sein du clan, et n'ont pas réussi à intégrer
d'autres clans dans le mouvement sécessionniste, a déclaré l'historien Mohamed
Hassan à Peoples Dispatch. Alors que les Isak sont censés être le clan au
pouvoir, vous avez en fait au Somaliland un gouvernement unipersonnel de
l'ancien colonel de l'armée Musa Bihi Abdi, dont le mandat avait déjà expiré en
octobre 2022. [De plus en plus de personnes au sein du clan Isak soutiennent
également la politique unioniste.
La Somalie est
l'un des pays les plus homogènes d'Afrique, en termes de langue et de religion,
a expliqué M. Hassan, qui est également conseiller du chef de l'État somalien
d'Éthiopie. Le système clanique de l'ère féodale, maintenu sous le régime
colonial comme un outil essentiel de division et de conquête, reste la principale
ligne de fracture exploitée par l'impérialisme pour faire en sorte que la
Somalie reste une nation fracturée, a-t-il affirmé.
La montée du
nationalisme somalien
Mais des
centaines de milliers de Somalilandais travaillent et restent en Somalie, a-t-il
ajouté. Les jeunes du Somaliland constituent une part importante de l'armée
nationale somalienne. L'importante diaspora somalienne est de plus en plus
politisée et organisée par des personnalités internationales. Tout cela a
contribué à une montée du nationalisme somalien, a-t-il déclaré, ajoutant que
même les hommes d'affaires du Somaliland, qui veulent un marché plus grand et
intégré, recherchent une Somalie unie.
Les tensions
entre les clans - dont les chefs élisent les députés dans la majeure partie de
la Somalie, y compris le Somaliland - ne sont qu'une manifestation
superficielle du nationalisme somalien venant d'en bas, a déclaré Hassan. À la
lumière de ce sentiment nationaliste, l'existence du Somaliland en tant
qu'entité indépendante est confrontée en interne à une crise de légitimité,
affirme-t-il.
Cette crise est
aggravée par le fait que le mandat présidentiel de Musa Abdi a expiré en
octobre dernier et qu'il a néanmoins continué à gouverner sans avoir organisé
d'élections. En septembre, la commission électorale du Somaliland a annoncé que
les élections ne pourraient pas être organisées avant au moins neuf mois en
raison de problèmes financiers et techniques.
Les partis
d'opposition, qui détiennent 52 des 82 sièges du Parlement du Somaliland,
avaient organisé des manifestations en août pour exiger la tenue d'élections en
temps utile. Au moins sept personnes ont été tuées et plusieurs autres blessées
lors de la répression de ces manifestations. L'assassinat d'un politicien
d'opposition populaire, dans le contexte d'une série de meurtres de
personnalités de la région de la CSE au cours de la dernière décennie, a
déclenché les manifestations du 28 décembre à Las Anod, qui se sont
transformées en un mouvement syndical.
Alors que le
Somaliland se désintègre, avec des dissensions internes entre le gouvernement
et les partis d'opposition, des tensions croissantes entre les clans et un
sentiment unioniste remettant en cause sa légitimité, les États-Unis et le
Royaume-Uni ont de plus en plus légitimé l'État sécessionniste.
Une base
militaire américaine au Somaliland ?
Le général
Stephen Townsend, alors commandant du commandement américain pour l'Afrique
(AFRICOM), a rencontré le président Abdi au Somaliland en mai, devenant ainsi
le plus haut responsable à se rendre dans cet État sécessionniste, dont les
revendications de souveraineté ne sont pas reconnues au niveau international.
Bien que les
États-Unis ne reconnaissent pas le Somaliland comme un État souverain et
adhèrent officiellement à la politique d'une seule Somalie, ils ont récemment
fait plusieurs gestes qui sont considérés comme un assouplissement de cette
politique. Avant la visite de Townsend, en mars 2022, la loi sur le partenariat
avec le Somaliland a été introduite au Sénat américain par les républicains Jim
Risch et Mike Rounds, et le démocrate Chris Van Hollen.
L'administration
Biden s'est limitée aux limites d'une politique 'Somalie uniquement' aux dépens
des autres acteurs démocratiques du pays. En cette période complexe dans les
affaires mondiales et pour la Corne de l'Afrique, les États-Unis devraient
explorer toutes les relations mutuellement bénéfiques possibles avec des
partenaires stables et démocratiques, comme le Somaliland, et ne pas se limiter
à des approches politiques et des cadres diplomatiques dépassés qui ne
répondent pas aux défis d'aujourd'hui, avait déclaré Jim Risch.
La loi a été
signée par le président américain Joe Biden le 23 décembre 2022 dans le cadre
de la loi d'autorisation de la défense nationale pour l'exercice 2023. C'était
la première fois qu'une référence distincte au Somaliland était incluse dans la
législation américaine.
La loi prévoit la
réalisation d'une étude de faisabilité par le Secrétaire d'État, en
consultation avec le Secrétaire à la défense afin de déterminer s'il existe
des possibilités de coopération accrue dans la poursuite des intérêts de
sécurité nationale des États-Unis.... avec... Somaliland.
Elle cherche en
outre à déterminer la faisabilité et l'opportunité d'améliorer la
professionnalisation et la capacité des acteurs du secteur de la sécurité dans
les États membres fédéraux et au Somaliland. Elle ajoute que rien dans cette
loi ... doit être interprété comme une reconnaissance par les États-Unis du FMS
de la Somalie ou du Somaliland en tant qu'entité indépendante, mais c'est
tout.
La ville
portuaire du Somaliland, Berbera, sera également l'un des sites de l'exercice
militaire multinational de 10 jours mené par les États-Unis en février. Le 13
janvier, des membres de la Force opérationnelle interarmées combinée - Corne de
l'Afrique [CJTF-HOA] de l'AFRICOM se sont rendus au Somaliland et ont inspecté
le port de Berbera.
Berbera est
désormais une base militaire américaine sans que la question de la sécession ne
soit réglée, a écrit l'ancien envoyé spécial de la Somalie aux États-Unis,
Abukar Arman, dans la revue Eurasia. Les enjeux n'ont jamais été aussi élevés
pour tous les acteurs. Dans ce contexte, le président Muse Bihi a reçu le feu
vert pour aller de l'avant et assurer le contrôle total du territoire qu'il
revendique par tous les moyens possibles. Il a également reçu l'assurance que
ni le gouvernement central de la Somalie ni le Puntland n'interviendront
militairement ou autrement.
Les
compagnies pétrolières veulent une Somalie faible et divisée.
Entre-temps,
Genel Energy, cotée à la Bourse de Londres, a revendiqué le mois dernier le
droit d'explorer et d'exploiter les champs pétrolifères du Somaliland. Le
ministère du pétrole du gouvernement fédéral somalien a déclaré qu'il rejette
catégoriquement la revendication de Genel Energy plc de posséder des droits
pétroliers dans les régions du nord de la Somalie et appelle Genel Energy plc à
cesser sa revendication illégale de droits pétroliers.
Elle souligne
qu'elle est le seul organisme autorisé à accorder de tels droits et prévient : Toute
licence accordée en violation des lois et règlements de la Somalie est illégale
et sera considérée comme nulle et non avenue.
Contrairement au
gouvernement fédéral de la Somalie, le gouvernement séparatiste du Somaliland a
revendiqué le pouvoir d'attirer les investisseurs étrangers pour explorer et
exploiter les ressources potentielles en hydrocarbures et en minéraux de la
République du Somaliland. Personne d'autre que le gouvernement du Somaliland
n'est habilité à revendiquer ou à accorder une licence d'exploration au
Somaliland, a déclaré un communiqué le 29 décembre, à la suite de la
répression des manifestations à Las Anod.
Las Anod est
également revendiqué par le Puntland, voisin du Somaliland, qui, en tant que
région autonome au sein de la Somalie, a un différend avec le Somaliland sur la
région de la CSE. Le 9 janvier, le Puntland a déclaré qu'il serait indépendant
de la Somalie jusqu'à ce que la constitution fédérale soit finalisée.
Les différends
concernant le droit de conclure des partenariats avec des sociétés étrangères
pour le pétrole et d'autres ressources naturelles seraient parmi les
principales raisons des tensions entre le gouvernement fédéral de la Somalie et
le Puntland.
Du pétrole et du
gaz ont été découverts dans toute la Somalie, y compris au Somaliland et au
Puntland. Les capitaux britanniques ont été fortement investis. Ces compagnies
pétrolières veulent une Somalie faible et divisée, car un pays fort et uni sera
plus difficile à exploiter, a déclaré Hassan.
Le gouvernement
de l'État du Puntland soutient que la constitution fédérale provisoire et la
constitution de l'État du Puntland lui permettent d'agir en tant qu'entité
indépendante jusqu'à ce que la constitution fédérale soit finalisée et que les
constitutions de tous les États soient alignées sur celle-ci.
M. Olad a
souligné que le Puntland a le droit constitutionnel d'être indépendant jusqu'à
ce que la constitution fédérale soit finalisée, affirmant que le Somaliland a
bloqué l'achèvement de la constitution. Le gouvernement fédéral de la Somalie,
a-t-il dit, doit veiller à ce que le Somaliland ne prenne plus en otage
l'achèvement de la constitution.
Cependant, un
manque de confiance est perceptible dans le gouvernement fédéral dirigé par le
président Hassan Sheikh Mohamud, que les puissances occidentales considèrent
comme incompétent et malléable, malgré l'émergence d'une politique unioniste et
de sentiments nationalistes.
Le gouvernement
fédéral ne peut véritablement refléter le sentiment généralisé de nationalisme
somalien que s'il est élu sur la base d'une voix par personne, affirme Olad.
L'ancien président Mohamed Abdullahi Mohamed, alias Farmajo, qui était devenu
un représentant populaire du nationalisme somalien, avait promis de briser la
mainmise des clans en introduisant le suffrage universel pour les adultes, mais
n'y est pas parvenu. L'année dernière, il a perdu les élections contrôlées par
les clans, et le gouvernement actuel d'Hassan Sheikh Mohamud n'a pas réussi à
concrétiser les aspirations du nationalisme somalien.
Mohamed Hassan
résume la situation en citant Gramsci : L'ancien meurt et le nouveau lutte
pour naître, dit-il, ajoutant que le vent du changement souffle très clairement
sur la Somalie.
Ethiopië: Tigray strijdkrachten moorden, verkrachten en plunderen bij aanvallen op burgers in Amhara-steden
Ethiopië: Tigray strijdkrachten moorden, verkrachten en
plunderen bij aanvallen op burgers in Amhara-steden !
Strijders die gelieerd zijn aan het Tigrayan People's
Liberation Front (TPLF) hebben opzettelijk tientallen mensen gedood, tientallen
vrouwen en meisjes - sommigen nog maar 14 jaar oud - groepsgewijs verkracht en
particuliere en openbare eigendommen geplunderd in twee gebieden in de
noordelijke Ethiopische regio Amhara, aldus Amnesty International in een nieuw
rapport dat vandaag 15 februari is vrijgegeven.
De wreedheden vonden plaats in en rond Chenna en Kobo eind
augustus en begin september 2021, kort nadat Tigrayaanse troepen in juli de
gebieden onder controle hadden gekregen. De aanvallen werden vaak gekenmerkt
door gewelddaden en bruutheid, doodsbedreigingen en het gebruik van etnische
laster en denigrerende opmerkingen. In Kobo zouden de Tigrayaanse troepen tegen
de burgerbevolking zijn opgetreden als vergelding voor het toegenomen verzet
van de plaatselijke milities en gewapende bewoners.
De strijdkrachten van Tigray hebben blijk gegeven van een
totale minachting voor de fundamentele regels van het internationaal humanitair
recht, waaraan alle strijdende partijen zich moeten houden. Er komen steeds
meer bewijzen dat de troepen van Tigray vanaf juli 2021 oorlogsmisdaden en
mogelijk misdaden tegen de menselijkheid hebben begaan in de gebieden die zij onder
controle hebben in de regio Amhara. Dit omvat herhaalde incidenten van
wijdverspreide verkrachtingen, standrechtelijke executies en plunderingen,
onder meer van ziekenhuizen, aldus Sarah Jackson, plaatsvervangend regionaal
directeur voor Oost-Afrika, de Hoorn en de Grote Meren bij Amnesty
International.
De leiders van de TPLF moeten onmiddellijk een einde maken
aan de gruweldaden die we hebben gedocumenteerd en iedereen die verdacht wordt
van betrokkenheid bij dergelijke misdaden, moet uit hun strijdkrachten
verwijderen.
De strijdkrachten van Tigray hebben blijk gegeven van een
totale minachting voor de fundamentele regels van het internationaal humanitair
recht waaraan alle oorlogvoerende partijen zich moeten houden. Dit omvat onder
meer de vele verkrachtingen, standrechtelijke executies en plunderingen, onder
meer in ziekenhuizen.
Aldus Sarah Jackson, plaatsvervangend regionaal directeur
voor Oost-Afrika, de Hoorn en de Grote Meren bij Amnesty International
Standrechtelijke executies in Kobo
In Kobo, een stad in het noordoosten van de Amhara-regio,
hebben Tigray strijders opzettelijk ongewapende burgers gedood, ogenschijnlijk
als wraak voor verliezen onder hun gelederen door Amhara-milities en gewapende
boeren. Amnesty International interviewde 27 getuigen en overlevenden,
waaronder sommigen die hielpen bij het verzamelen en begraven van de lichamen.
Tien inwoners van Kobo vertelden Amnesty International dat
in de namiddag van 9 september 2021 Tigray strijders hun familieleden en buren
buiten hun huizen zonder pardon vermoordden.
Eerst schoten ze mijn broer Taddese neer... Hij stierf ter
plekke. Mijn andere broer en mijn zwager probeerden weg te komen en werden
beiden in de rug geschoten en gedood... Ze schoten mij in mijn
linkerschouder... Ik bleef liggen en deed alsof ik dood was, vertelde een
overlevende aan Amnesty International.
Twaalf andere inwoners van Kobo vertelden dat ze de lichamen
hadden gevonden van buurtbewoners en arbeiders die waren geëxecuteerd. Ze
werden in het hoofd, de borst of de rug geschoten, sommigen met hun handen op
de rug gebonden.
De eerste dode lichamen die we zagen, lagen bij het hek van
de school. Er lagen 20 lichamen in hun ondergoed met hun gezicht naar het hek
en nog eens drie lichamen op het terrein van de school. De meesten waren in hun
achterhoofd geschoten en sommigen in de rug. Degenen die in hun achterhoofd
waren geschoten, konden niet worden herkend omdat hun gezichten gedeeltelijk
waren weggeblazen, zei een mannelijke bewoner.
Analyse van satellietbeelden door Amnesty International's
Crisis Evidence Lab toont nieuwe begraafplaatsen op het terrein van de St.
George's kerk en de St. Michael's kerk, waar bewoners op 9 september omkwamen
en werden begraven.
Het opzettelijk doden van burgers - of van gevangen genomen,
overgegeven of gewonde strijders - is een oorlogsmisdaad en mogelijk een
misdaad tegen de menselijkheid.
Een tijdreeks van satellietbeelden toont de toename van het
aantal graven bij het kerkhof van de St. Michaëlskerk, waar volgens getuigen
enkele van de op 9 september summier gedode personen begraven werden.
Seksueel geweld in Chenna
Vanaf juli 2021 hebben Tigray troepen in en rond Chenna, een
dorp ten noorden van Bahir Dar, de hoofdstad van de regio Amhara, tientallen
vrouwen en meisjes vanaf 14 jaar verkracht, vaak in de huizen van de
slachtoffers zelf, nadat ze hen hadden gedwongen voedsel te verschaffen en voor
hen te koken.
Het seksuele geweld ging gepaard met schokkende wreedheden,
waaronder afranselingen, doodsbedreigingen en etnische laster. Veertien van de
30 door Amnesty International geïnterviewde overlevenden vertelden dat zij door
meerdere Tigray strijders groepsgewijs waren verkracht, en sommigen waren
verkracht in het bijzijn van hun kinderen. Zeven van de overlevenden waren
meisjes onder de 18 jaar.
Lucy, een 14-jarige leerlinge uit groep 7, en haar moeder
werden beiden in hun huis in Did-Bahr verkracht door Tigray strijders. Ze
vertelde Amnesty International: Ik was thuis met mijn moeder en mijn oma toen
twee jonge mannen met geweren naar ons huis kwamen in de ochtend om ongeveer 11
uur. Een van hen droeg militaire kleding en de ander burgerkledij. Ze spraken
een mengeling van Tigrinya en een beetje Amhaars. Ze zeiden: Onze families
zijn verkracht en nu is het onze beurt om jullie te verkrachten. Een van hen
verkrachtte mij op de binnenplaats en de ander verkrachtte mijn moeder in het
huis. Mijn moeder is nu erg ziek, ze is erg depressief en wanhopig. We praten
niet over wat er gebeurd is; dat is onmogelijk.
Ik was thuis met mijn moeder en mijn grootmoeder toen twee
jonge mannen met geweren naar ons huis kwamen in de ochtend om ongeveer 11 uur.
Een van hen droeg militaire kleding en de ander burgerkleding. Ze spraken een
mengeling van Tigrinya en een beetje Amhaars. Ze zeiden: Onze families zijn
verkracht en nu is het onze beurt om jullie te verkrachten.
Aldus Lucy, een 14-jarig meisje uit Did-Bahr
Salam, een 29-jarige vrouw, beschreef hoe vier Tigray
strijders haar oude ouders in een aparte kamer opsloten en haar vervolgens
gedurende een periode van 15 uur in groep hebben verkracht.
Veel van de overlevenden liepen ernstige en langdurige
lichamelijke en psychische letsels op, onder wie 10 die drie maanden na hun
verkrachting nog in het ziekenhuis lagen. Artsen die medische zorg verleenden
aan overlevenden van verkrachtingen vertelden Amnesty International dat twee
overlevenden van verkrachtingen behandeld moesten worden voor snijwonden die
waarschijnlijk veroorzaakt waren doordat de bajonetten van geweren in hun
geslachtsdelen waren gestoken.
Amnesty International heeft eerder soortgelijke patronen van
verkrachting van Amhara-vrouwen en -meisjes door Tigrayaanse strijders in Nifas
Mewcha gedocumenteerd, en heeft geloofwaardige meldingen van verkrachting uit
andere gebieden van de Amhara-regio ontvangen. Dergelijke wreedheden vormen
oorlogsmisdaden en mogelijk misdaden tegen de menselijkheid.
Plundering van bezittingen van burgers
Zowel in Kobo als in het Chenna-gebied hebben bewoners
Amnesty International verteld dat Tigrayaanse strijders bezittingen uit hun
huizen en winkels hebben gestolen en openbare eigendommen hebben geplunderd en
vernield, waaronder klinieken en scholen.
De plunderingen en de schade aan medische voorzieningen
maakten het voor overlevenden van verkrachtingen en andere inwoners die
medische zorg nodig hadden onmogelijk om ter plaatse behandeld te worden,
waardoor zij gedwongen werden te wachten tot zij weken later ziekenhuizen in
Debark, Gondar en Bahir Dar konden bereiken. Voor overlevenden van verkrachtingen
was dit veel te laat om de cruciale post-verkrachtingszorg te krijgen, die binnen
72 uur moet worden toegediend.
Deze gruweldaden maken opnieuw duidelijk dat de
internationale gemeenschap snel actie moet ondernemen om misbruik door alle partijen
te onderzoeken, de verantwoordelijken ter verantwoording te roepen en ervoor te
zorgen dat overlevenden hun rechten kunnen uitoefenen, aldus Sarah Jackson.
Al te lang laat de internationale gemeenschap de
slachtoffers en overlevenden van misdaden onder het internationaal recht in
Ethiopië in de steek. De Verenigde Naties en de Afrikaanse Unie moeten onderzoeksteams
naar de regio sturen. De internationale commissie van mensenrechtendeskundigen
voor Ethiopië, die in december door de VN-Mensenrechtenraad is ingesteld, moet
ook toestemming krijgen om haar werk te beginnen en zo snel mogelijk toegang
tot het land te krijgen.
Achtergrond
Het conflict in Tigray brak uit in november 2020 en breidde
zich vanaf juli 2021 uit naar andere regio's in het noorden van Ethiopië.
Amnesty International heeft een reeks schendingen door alle partijen in het
conflict gedocumenteerd, waaronder moordpartijen, buitengerechtelijke executies
en andere onwettige executies, seksueel en ander gender gerelateerd geweld en
willekeurige detenties door Ethiopische regeringstroepen en geallieerde
milities en door Eritrese strijdkrachten die aan hun zijde optraden.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Hoorn van Afrika, Ethiopië, Tigray, Amnesty International
06-02-2022
De VS agressie tegen Ethiopië
De VS agressie tegen Ethiopië
De motieven achter de Amerikaanse agressie jegens Ethiopië
zijn niet helemaal duidelijk. Is het omdat ze hun langdurige
marionettenregering onder leiding van het Tigray People's Liberation Front
kwijt zijn? Concurrentie met China? Of is het de regionale Tripartiete
Overeenkomst tussen Ethiopië, Eritrea, en Somalië , die te veel
onafhankelijkheid van de globale hegemonie van de VSbetekent?
Ethiopië grenst zowel aan Eritrea als aan Somalië, en
Eritrea heeft zijn Rode Zee-havens ter beschikking gesteld van Ethiopië sinds
de leiders van de twee landen in 2018 vredesonderhandelingen hebben gevoerd.
Samen delen Eritrea en Somalië een gecombineerde kustlijn van 2.672 mijl in een
van de meest strategische hoeken van de wereld, aan het Suezkanaal, de Rode
Zee, de Straat Bab al-Mandeb, de Golf van Aden, de Arabische Zee en de Indische
Oceaan. Ik sprak met de Eritrees-Amerikaanse arts en activist Simon
Tesfamariam, medeoprichter van de #NoMore Beweging om
neokolonialisme in Afrika te beëindigen.
Ann Garrison (AG): Simon, denk je dat het scheiden
van Ethiopië en Eritrea de belangrijkste bedoeling is achter de Amerikaanse
agressie jegens Ethiopië?
Denk jij dat de Amerikaanse beleidsmakers overtuigd zijn dat
ze de Ethiopiërs en de Ethiopische regering voor zich kunnen winnen en ze
kunnen loswrikken van Eritrea?
Simon Tesfamariam (ST): Absoluut. Denk aan wat er het
afgelopen jaar is gebeurd. Ze hebben hun best gedaan om Eritrea en Ethiopië van
elkaar te scheiden, Eritrea te isoleren, en het verzet tegen het imperialisme
in de regio te breken.
Eritrea is lang een bastion geweest van verzet tegen het
imperialisme. De beleidsmakers van de VS denken dat zij de Ethiopiërs en de
Ethiopische regering voor zich kunnen winnen en haar kunnen loswrikken van
Eritrea. Hetzelfde geldt voor Somalië. Dit zijn de oude verdeel-en-heers
tactieken die werden gebruikt tijdens het koloniale tijdperk. Dat is wat ze in
de Hoorn van Afrika opnieuw willen doen.
AG: Waarom de VS zo vijandig staat tegenover Eritrea.
ST: Nou, in de jaren '90, toen Eritrea onafhankelijk
werd, gingen de Amerikaanse beleidsmakers daar een tijdje mee akkoord, in de
veronderstelling dat Eritrea het spel zou meespelen, dat het mee zou doen aan
hun neoliberale machinaties, dat het hun bevelen zou opvolgen en dat het,
ondanks zijn linkse houding, hun belangen in de regio zou handhaven.
Het duurde niet lang voor ze doorhadden dat Eritrea een echt
onafhankelijk beleid voerde. Wanneer de Wereldbank of het IMF naar Eritrea
kwamen en probeerden zijn ontwikkelingsprogrammas op te leggen, zei Eritrea:
"Nee, wij hebben onze eigen programma's. Bedankt, maar neen! We gaan het
op onze eigen manier doen."
Een dergelijke mentaliteit was in die tijd niet gebruikelijk
in Afrika, en als een land opstond en zei: "Wij willen het op onze manier
doen" - op weg naar echte onafhankelijkheid en zelfredzaamheid dan werd
dat door Washington als een bedreiging gezien. En dus stuurden Amerikaanse
beleidsmakers het Tigrayan People's Liberation Front ( TPLF), als een aanvalshond tegen het bewind
in Eritrea, het Volksfront voor Democratie en Rechtvaardigheid (PFDJ). En in
feite was het een oorlog om het regime te veranderen. Zij wilden het land
overnemen en zijn soevereiniteit vermorzelen, omdat zij vonden dat Eritrea te
onafhankelijk was van de wereldwijde hegemonie van de VS.
In Ethiopië hadden de VS-beleidsmakers gedurende de 27 jaar TPLF-bewind
een gewillige marionet in een staat die van de VS afhing. Het doel van de VS
was altijd Eritrea uit te schakelen. Ondanks de mislukking van tientallen jaren
oorlog bij volmacht van de VS tegen Eritrea, blijven ze doen alsof ze geen
andere keuze hebben, en binnen de logica van het imperialisme hebben ze
inderdaad geen andere keuze.
Dus blijven ze proberen Ethiopië los te wrikken van Eritrea.
Ze willen de hele regio loswrikken van Eritrea. Dit is een absolute noodzaak voor
hen, maar de sterke solidariteit tussen de Eritreeërs, Ethiopiërs, en Somaliërs
op dit moment zal dat onmogelijk maken.
AG: Eritrea sinds zijn onafhankelijkheid geen
leningen meer gekregen van het IMF of de Wereldbank, en krijgt het geen
buitenlandse hulp van het Westen. Desondanks is het het enige land in Afrika
dat de Millenniumdoelen van de VN op het gebied van onderwijs en gezondheidszorg
heeft gehaald. Is dat correct?
ST: Dat klopt. Eritrea deed dat in een tijd dat het
onder sancties gebukt ging, toen het land geen basismedicijnen kon krijgen,
geen ambulances, geen servers voor elektronische medische dossiersystemen. Het
land werd dus vanuit alle hoeken uitgedaagd, maar het is er toch in geslaagd de
millenniumdoelstellingen voor gezondheid en onderwijs te halen. Ik denk dat dit
een verhaal moet verteld worden!
Eritrea is ook een van de eerste landen ter wereld die zich
ontdeden van de USAID. De meeste mensen weten dat Cuba, Rusland en andere
landen de USAID uit hun land hebben verdreven, maar weinigen weten dat Eritrea
in 2005 of 2006 hetzelfde heeft gedaan. Ze hebben zich ontdaan van de USAID om
een einde te maken aan al hun geheime operaties om de nationale eenheid en
soevereiniteit te ondermijnen.
Zij namen ook geen aalmoezen of leningen van het IMF of de
Wereldbank aan, die ze zagen als instrumenten van het imperium om hun land te
verlammen. Het is niet zo dat Eritrea tegen hulp van buitenaf is, maar het
wilde niet dat de hulp van USAID aan bepaalde voorwaarden zou voldoen.
Nogmaals, Eritrea voert een zeer onafhankelijk beleid en
heeft altijd gestreefd naar zelfredzaamheid. Daarom is het zo vijandig gezind
tegen de Verenigde Staten.
AG: Wat is het potentieel van de alliantie tussen
Eritrea, Ethiopië en Somalië?
ST: Er is een enorm potentieel aan solidariteit in
heel Afrika, zoals we dat in de jaren zestig zagen met de opkomst van het Panafrikanisme
en de antikoloniale bevrijdingsbewegingen die veel Afrikaanse landen
samenbrachten. Het bondgenootschap van deze drie aan elkaar grenzende landen in
de Hoorn van Afrika werd vastgelegd in de Gemeenschappelijke Verklaring inzake
Uitgebreide Samenwerking tussen Ethiopië, Somalië en Eritrea van 2018 , ook
bekend als de Drielanden Overeenkomst, en het zal nu heel moeilijk worden
voor het Westen om dit te verbreken, hoe hard ze het ook proberen.
Het belangrijkste om te begrijpen is dat de grote
solidariteit tussen Somaliërs, Eritreeërs en Ethiopiërs zich uit door te discussiëren
online en samen op straat, te komen. De mensen van de Hoorn van Afrika, hun de
regeringen en de diaspora van elk van die landen zijn allemaal met elkaar
verbonden en werken samen aan hun gemeenschappelijke bestemming.
AG: Uw eigen online inzet, vooral met de #NoMore-beweging,
is zo bedreigend geweest voor de gevestigde macht dat u van Twitter bent
verbannen, nietwaar?
ST: Dat klopt, helaas, net als de Hub van Hoorn van
Afrika, het Nieuwe Afrika Instituut en andere accounts. Mijn persoonlijke en
professionele accounts zijn allemaal afgesloten, even als alle accounts van
organisaties waartoe ik toegang had. Hetzelfde is gebeurd met andere mensen in
mijn kring.
Individuele accounts van sommige #NoMore leiders staan nog
steeds aan, maar hoe lang zal het nog duren voordat ze uit de lucht gehaald
worden?
AG: Oké, voor alle duidelijkheid: de #NoMore Beweging
is een beweging om neokolonialisme in Afrika te beëindigen, hier concreet op de
Hoorn. Maar ook een beweging met Pan-Afrikaanse doelstellingen?
ST: Ja, de beweging breidt zich steeds verder uit. We
hopen dat het een wereldwijde beweging van Afrikaanse oorsprong wordt. We
zeggen nee tegen diegenen die verantwoordelijk zijn voor de uitbuiting -
desinformatie, verdeeldheid en oorlog - om te komen tot collectieve welvaart
over de hele wereld. Maar we mogen niet vergeten dat #NoMore zijn oorsprong
vindt in de Hoorn van Afrika.
AG: Ethiopië en Eritrea waren bijna twee decennia in
oorlog, totdat premier Abiy Ahmed aan de macht kwam en via onderhandelingen
vrede bereikte. Sindsdien lijken de twee naties en volkeren zeer nauw met
elkaar verbonden, en de diaspora die de Ethiopische premier Abiy Ahmed en
president Isaias Afwerki steunen, trekken samen ten strijde tegen de
Amerikaanse interventie. Denkt u dat de oorlog tussen Ethiopië en Eritrea, die
eigenlijk de oorlog van het TPLF tegen Eritrea was, nu voorbij is?
ST: Amerikaanse beleidsmakers zullen alles in het
werk stellen om de vrede te verbreken, maar zoals ik al eerder zei, groeien de
volkeren in de Hoorn van Afrika naar elkaar toe. Het zijn niet alleen
regeringen; het zijn hele volkeren. De naties, de regeringen en de diaspora
zijn op dit moment allemaal met elkaar verbonden. Ze hebben het gevoel dat ze
een gezamenlijk lot delen. Dus als een leider besluit zijn eigen gang te gaan,
en misschien een andere richting in te slaan, zullen de mensen daar ook #NoMore
tegen hem zeggen.
Ter info: Simon Tesfamariam is een Eritrees-Amerikaanse arts
en schrijver die in New York woont en een lange geschiedenis heeft van het
militeren onder en organiseren binnen de wereldwijde Eritrese gemeenschap. Hij
heeft in Eritrea gewoond, gewerkt en lesgegeven, vrijwilligerswerk gedaan in
Eritrese ziekenhuizen en lezingen gegeven aan de Universiteit van Asmara. Hij
is geschorst van Twitter maar hoopt terug te keren . Tot die tijd is hij te
bereiken op stesfa(at)gmail(dot)com.
Comment les Ãtats-Unis tentent de reprendre le contrôle de l'Ãthiopie et de la Corne dâAfrique
Comment les États-Unis tentent de reprendre le contrôle de l'Éthiopie et
de la Corne dAfrique
Negash
Abdurahman, devant Addis Zeybe, janvier 2022.
Un
règlement du conflit en Éthiopie, sous médiation américaine, est manifestement
en gestation. Un tel règlement créera deux pouvoirs rivaux en Éthiopie - une
enclave arrogante du TPLF (ou une autre variante sous un autre nom) et un
gouvernement central éthiopien affaibli.
Pour
réussir, ce plan devra contenir et marginaliser les Amharas, qui ont été
décimés par la guerre, et l'Érythrée voisine.
Un tel
scénario servira les intérêts américains à court terme en affaiblissant la
montée en puissance de la Chine dans la Corne de l'Afrique, une région
stratégique. Mais pour l'Éthiopie et la région, ce scénario sera synonyme
d'instabilité, de fragilité et de chaos à long terme.
La
libération surprise, le 7 janvier 2022, d'éminents prisonniers du Front
populaire de libération du Tigré (TPLF), tels que Sebhat Nega, les appels
téléphoniques entre le Premier ministre éthiopien Abiy Ahmed et le président
américain Joseph R. Biden, les diverses déclarations du gouvernement américain
et le voyage d'Olesegun Obasanjo au Tigré sont autant d'éléments qui indiquent
un règlement américain du conflit entre le TPLF (ou une version réorganisée de
celui-ci) et le gouvernement central éthiopien.
Quelles
sont les forces motrices de cette initiative américaine ?
Quels sont
les contours d'un tel règlement ? Qui gagne ? Qui perd ?
Pourquoi
l'administration Biden est-elle intéressée par un règlement ?
Quels sont
les intérêts des États-Unis dans la Corne de l'Afrique ?
Les
responsables politiques américains ont clairement indiqué qu'une alliance entre
l'Éthiopie, l'Érythrée et la Somalie que les États-Unis ne contrôlent pas n'est
pas acceptable. L'Érythrée et la Somalie possèdent ensemble un littoral de 4
300 kilomètres dans l'un des coins les plus stratégiques du monde. Les
Etats-Unis veulent clairement empêcher une telle alliance, qui est favorable à
la Chine. Ajoutez à cela les liens personnels que Biden, figure clé de la
politique étrangère et de la sécurité nationale, entretient avec les dirigeants
du TPLF, qui dirige l'Éthiopie depuis près de trois décennies.
"Défense
des droits de l'homme"
Le
président Biden n'est personnellement impliqué qu'indirectement dans la
politique américaine dans la Corne de l'Afrique. Il l'a confiée à Anthony
Blinken, plus jeune et plus agressif, qui est impatient de laisser sa marque
sur la politique étrangère américaine. Bien avant la prestation de serment de
Biden, Anthony Blinken et Jake Sullivan (qui deviendront plus tard
respectivement secrétaire d'État et conseiller à la sécurité nationale) avaient
défini une politique d'intervention visant à faire pencher la balance en faveur
des insurgés du Tigré. Quelques jours après le début de la guerre, début
novembre 2020, entre le TPLF et le gouvernement central éthiopien, Blinken et
Sullivan écrivaient et tweetaient sur les crimes de guerre et le nettoyage
ethnique commis par le gouvernement éthiopien sans vérification indépendante. À
aucun moment, l'administration Biden ne s'est exprimée contre les insurgés du
TPLF en tant qu'instigateurs de la guerre ou contre le génocide de Maikadra, où
environ 1 000 civils sans défense ont été massacrés. Le gouvernement américain
a également ignoré ou minimisé la dévastation choquante des régions Amhara et
Afar - les pertes en vies humaines, les viols et la destruction délibérée des
biens et de la vie économique, ramenant ces régions des décennies en arrière.
Les préoccupations relatives aux droits de l'homme n'ont été appliquées que de
manière sélective.
Les droits
de l'homme ont été utilisés comme une arme lorsque l'administration Biden a
pris ses fonctions en janvier 2021. L'intention était de diaboliser le Premier
ministre Abiy, l'Érythrée et les Amharas, en croyant qu'ils s'opposeraient aux
ambitions américaines dans la Corne de l'Afrique. Combinée à l'incapacité du
gouvernement éthiopien à donner sa version, la stratégie de diabolisation
orwellienne a fonctionné. L'agresseur TPLF est maintenant "la
victime". Personne dans la communauté internationale ne parle maintenant
des civils des régions Amhara et Afar qui sont victimes de crimes terribles.
Qu'en
est-il des droits de l'homme ? Les droits de l'homme sont un des outils favoris
de l'arsenal de la politique étrangère américaine, souvent utilisé contre les
pays et les dirigeants qui refusent de suivre les ordres de Washington.
L'Arabie
saoudite est l'un des violateurs flagrants des droits de l'homme. Les
violations systématiques des droits par l'Arabie saoudite comprennent "des
meurtres, des exécutions, des disparitions, des actes de torture et des cas de
traitement cruel, inhumain ou dégradant des prisonniers et des détenus par des
agents de l'État, des conditions de vie difficiles et dangereuses dans les
prisons, des arrestations et des détentions arbitraires, des prisonniers
politiques, des restrictions sévères à la liberté d'expression et de la
presse,...".
En outre,
la guerre saoudienne au Yémen est un exemple flagrant de crimes de guerre.
Cette guerre dure depuis sept ans. Avec des armes américaines, le pays le plus
riche du monde arabe mène une guerre pour anéantir l'un des pays arabes les
plus pauvres. Aucune menace de sanctions ou d'accusations de génocide de la
part des États-Unis.
Le credo
américain pour l'Éthiopie : pas de "changement de régime", mais une
"castration du régime" ....
Le Premier
ministre Abiy n'est pas menacé par un changement de régime, mais par la
castration du régime.
En quoi
consistera cette castration ?
Les
États-Unis vont mettre un nud coulant autour du cou du gouvernement Abiy et le
resserrer lentement.
Un
cessez-le-feu imposé dans lequel les rebelles du TPLF sont assimilés au
gouvernement central de l'Éthiopie.
Accès sans
entrave au Tigré pour les puissances étrangères et les organisations d'aide
connues pour fournir des renseignements et de la logistique aux rebelles.
Présenter
toutes les réponses militaires du gouvernement aux provocations des insurgés
comme des attaques contre des civils et des massacres, justifiant ainsi une
intervention étrangère.
Accepter
une zone d'exclusion aérienne ou des "casques bleus" étrangers.
Promettre à
l'Éthiopie une aide à la reconstruction, assortie de conditions élevées. En
d'autres termes, à chaque étape, l'Éthiopie doit prouver qu'elle "vaut
l'aide" avant que celle-ci ne lui soit accordée.
Donnez des
garanties que les dirigeants du TPLF conserveront leurs richesses volées.
La garantie
que les dirigeants du TPLF ne seront pas poursuivis pour les crimes qu'ils ont
commis.
Contenir et
marginaliser les Amharas et l'Érythrée voisine. Cela conduira inévitablement à
des divisions internes en Éthiopie et au mécontentement en Érythrée.
Un
gouvernement central faible et affaibli, confronté à ses rivaux du Tigré, ainsi
qu'à d'autres puissances régionales et seigneurs de la guerre.
Dépendance
à l'égard des puissances occidentales par la réception d'aumônes, tant
alimentaires qu'en argent.
Quel
est, du point de vue éthiopien, la meilleure approche ?
Herman
Cohen (chargé de mission au Département d'État américain pour l'Afrique) a
récemment tweeté ce que la plupart des Éthiopiens aimeraient voir : "En #Ethiopie,
il est temps pour le TPLF d'accepter l'inévitable : le gouvernement Abiy a une
supériorité militaire écrasante. Pour éviter au peuple tigréen de nouvelles
souffrances, le TPLF doit cesser d'exister et ses dirigeants doivent s'exiler.
Cohen sait comment flatter les Éthiopiens, et il veut probablement utiliser
cette idée pour tromper les Éthiopiens et manipuler leurs sentiments et leurs
opinions.
Si le TPLF
se rend, est désarmé et que ses dirigeants sont emprisonnés ou exilés, un
dialogue national global pourra résoudre les nombreux problèmes de l'Éthiopie.
Mais il est
peu probable que cela se produise.
Laisser le
TPLF disparaître n'est pas dans l'intérêt de l'Amérique. Il est possible pour
l'Amérique d'orchestrer l'exil des principaux dirigeants du TPLF vers un pays
comme le Canada. Une telle démarche implique également de brûler l'ancien TPLF
et de le ressusciter sous un autre nom. Mais le TPLF et son idéologie resteront
une plaie suppurante. La mesure clé de tout accord significatif est le
démantèlement officiel et vérifiable du TPLF et de ce qu'il en reste.
Un
arrangement imposé par les États-Unis pourrait inclure une forme de
"protection", éventuellement une zone d'exclusion aérienne, ou le
stationnement de troupes étrangères dans une zone telle que Wolkait. Un
gouvernement central affaibli sera occupé dans un avenir proche à résoudre les
crises économiques et à répondre aux demandes de plus en plus affirmées des
gouvernements régionaux et des milices associées. Elle sera chancelante et
n'aura pas l'endurance et la vision nécessaires pour se lancer dans de grands
projets de développement, former de grandes alliances ou négocier sur un pied
d'égalité avec les puissances étrangères.
La
politique américaine envers l'Éthiopie est une extension de sa politique envers
l'ensemble du continent africain.
Quel est
le principe de base de la politique étrangère américaine en Afrique ? Elle
repose sur deux piliers.
Pilier I.
Protection de l'Empire.
Les
États-Unis ont intérêt à mettre l'Afrique au service de leur empire. Depuis le
11 septembre, les États-Unis sont obsédés par la lutte contre le terrorisme, et
l'Afrique n'est considérée que sous l'angle du contrôle militaire.
Dans ce
contexte, comme l'écrit le journaliste et auteur Howard French, "l'Afrique
est de plus en plus traitée comme un problème militaire et sécuritaire qui doit
être géré de très près".
Les États-Unis
ont créé le Commandement de l'Afrique (AFRICOM). Africom incarne la
militarisation de la politique américaine envers l'Afrique. Par ailleurs, le
Camp Limonnier, la seule base militaire américaine permanente en Afrique, fait
partie de l'Africa Command basé à Djibouti, voisin de l'Éthiopie. C'est sur
cette base que le commandant américain, le général William Zana, a menacé
d'intervenir en Éthiopie pas plus tard qu'en novembre 2021.
Les armées
africaines qui ne coopèrent pas avec Africom sont considérées avec suspicion.
L'armée érythréenne a rejeté la coopération avec Africom. Un rapport américain
de 2013 concluait que l'armée érythréenne "pourrait être un allié
américain utile dans une région historiquement volatile qui sera probablement
plus un problème qu'une aubaine pour les États-Unis dans un avenir
proche".
En dehors
des questions militaires, les relations commerciales entre les États-Unis et
l'Afrique sont axées sur les industries extractives, telles que le pétrole et
les minéraux, et sur la vente de technologies coûteuses, comme les avions.
L'approche
militaire américaine a du mal à rivaliser avec l'aide économique et
infrastructurelle considérable de la Chine.
Pilier II.
La suprématie blanche
Comme le
titrait le Washington Post en 2014, le monde occidental, en particulier
l'Amérique, a une "longue et laide tradition de traiter l'Afrique comme un
endroit sale et malade." Parmi les décideurs politiques et les
journalistes américains, l'Afrique est vue à travers un prisme négatif.
"Il
existe un état d'esprit insidieux et ancien chez les décideurs américains
lorsqu'ils traitent de l'Afrique, qui consiste à voir des mauvaises nouvelles
et des catastrophes partout."
L'Afrique
est la seule région du monde où des personnes ayant "peu d'expertise et
peu d'expérience ou d'influence politique" sont appelées à façonner et à
diriger la diplomatie américaine. Des célébrités sans intérêt, telles que Bono,
George Clooney et Ben Affleck, sont recherchées pour définir les priorités et
susciter l'intérêt du public.
Trump a
qualifié les pays africains de "pays de merde". Il a enlevé le masque
diplomatique et a été marqué au fer rouge pour cela. Kissinger a déclaré que
les Sud-Africains "les Blancs sont en Afrique pour y rester". Reagan
a traité les Africains de "singes". Tout préjugé personnel mis à
part, les États-Unis étaient à la tête d'une clique internationale raciste qui
collaborait secrètement avec l'apartheid sud-africain et le soutenait.
En un mot,
la politique raciste des États-Unis à l'égard de l'Afrique peut être résumée
comme suit :
- Ne
m'envoie pas tes réfugiés ;
-
N'apportez pas vos maladies dans notre pays (d'où l'interdiction irrationnelle
et prévisible de Biden sur les voyageurs sud-africains après la découverte de
la variante Omicron de Covid ;) et
- N'élevez
pas de terroristes
Retour en
Éthiopie. Les États-Unis ont été le papa gâteau des insurgés du TPLF. Les
États-Unis ne peuvent pas être un médiateur neutre dans le conflit actuel.
Alors, à
quoi ressemblerait un règlement négocié par les États-Unis en Éthiopie ?
Ne cherchez
pas plus loin que 1991. Les négociations menées sous la médiation des
États-Unis en 1991 ont permis à une petite minorité de prendre le pouvoir. Cela
a conduit à près de trois décennies de tyrannie et d'incendies criminels par le
Front populaire de libération du Tigré (TPLF). Cet arrangement était dans
l'intérêt des États-Unis. Mais cela a causé un grand préjudice au peuple,
matériellement et humainement. Le TPLF s'est enrichi avec beaucoup d'aide
étrangère et de prêts. Ses dirigeants sont devenus très riches. Le peuple
éthiopien a été traumatisé et a dû payer la facture.
Nous ne
nous laisserons pas berner deux fois !
Comment
les Éthiopiens peuvent-ils faire face à ces graves menaces ?
1.
Maintenez l'unité. Les dirigeants éthiopiens, les partis d'opposition et la
diaspora doivent travailler sans relâche pour étendre et intensifier l'unité
durement acquise.
2. La
nécessité d'une force médiatique. L'Éthiopie doit constamment clarifier sa
position auprès de la communauté internationale, de manière proactive et avec
des faits et des chiffres. À cette fin, le gouvernement doit prendre
l'initiative, avec une équipe médiatique bien organisée et compétente, de
convaincre le monde de la justesse de la position de l'Éthiopie et d'inverser
le récit négatif.
3.
Reconstruction. Tous les Éthiopiens, en particulier ceux de la diaspora,
doivent continuer à apporter des contributions financières et en nature pour
réparer les dégâts causés par l'invasion du TPLF dans les régions Amhara et
Afar.
4. Soutenir
encore plus vigoureusement le mouvement "No More" et la lutte
panafricaine.
Hoe de VS probeert Ethiopië opnieuw in zijn greep te krijgen
Hoe de VS probeert Ethiopië
opnieuw in zijn greep te krijgen
Negash Abdurahman, voor Addis Zeybe, januari 2022
Een door Amerika bemiddelde regeling van het conflict in
Ethiopië is duidelijk in de maak. Een dergelijke overeenkomst zal twee
rivaliserende machten creëren in Ethiopië - een arrogante TPLF-enclave (of een
andere variant met een andere naam) en een verzwakte centrale Ethiopische regering.
Om te slagen zal dit plan de Amharas, die door de oorlog zijn gedecimeerd, en
het naburige Eritrea moeten indammen en marginaliseren.
Een dergelijk scenario zal op korte termijn de Amerikaanse belangen dienen door
de Chinese opgang in de strategische
Hoorn van Afrika af te zwakken. Maar voor Ethiopië en de regio zal dit scenario
instabiliteit, kwetsbaarheid en chaos op lange termijn met zich meebrengen.
De verrassingsvrijlating op 7 januari 2022 van prominente
gevangenen van het Tigray People Liberation Front (TPLF), zoals Sebhat Nega, de
telefoongesprekken tussen de Ethiopische premier Abiy Ahmed en de Amerikaanse
president Joseph R. Biden, diverse verklaringen van de Amerikaanse regering en
de reis van Olesegun Obasanjo naar Tigray wijzen allemaal op een VS-regeling
van het conflict tussen het TPLF (of een gereorganiseerde versie daarvan) en de
centrale regering van Ethiopië.
Wat zijn de drijvende krachten achter dit VS initiatief?
Wat zijn de contouren van een dergelijke regeling? Wie wint?
Wie verliest?
Waarom is de regering Biden geïnteresseerd in een regeling?
Wat zijn de Amerikaanse belangen in de Hoorn van Afrika?
Amerikaanse beleidsmakers hebben duidelijk te kennen gegeven
dat een alliantie tussen Ethiopië, Eritrea en Somalië die de VS niet
controleert, niet aanvaardbaar is. Eritrea en Somalië hebben samen een kustlijn
van 4.300 kilometer in een van de meest strategische uithoeken van de wereld. De
VS wil duidelijk een dergelijke alliantie, die China gunstig is, voorkomen.
Voeg daarbij de persoonlijke banden die belangrijke personen in het buitenlands
beleid en de nationale veiligheid van Biden hebben met de TPLF leiders die
Ethiopië bijna drie decennia lang hebben geregeerd.
Verdediging van de mensenrechten
President Biden is persoonlijk slechts zijdelings betrokken
bij de politiek van de VS in de Hoorn van Afrika. Hij heeft deze uitbesteed aan
de jongere en agressieve Anthony Blinken, die staat te popelen om zijn stempel
te drukken op het buitenlands beleid van de VS. Lang voordat Biden werd
beëdigd, hadden Anthony Blinken en Jake Sullivan (die later respectievelijk
minister van Buitenlandse Zaken en nationaal veiligheidsadviseur werden) een
interventiebeleid uitgestippeld om de balans te doen doorslaan ten gunste van
de opstandelingen in Tigray. Binnen enkele dagen na het begin van de oorlog
begin november 2020 tussen het TPLF en de centrale regering van Ethiopië,
schreven en twitterden Blinken en Sullivan over oorlogsmisdaden en etnische
zuiveringen van de regering van Ethiopië zonder onafhankelijke verificatie. Op
geen enkel moment sprak de regering-Biden zich uit tegen de TPLF-opstandelingen
als aanstichters van de oorlog of tegen de genocide in Maikadra, waar naar
schatting 1.000 weerloze burgers werden afgeslacht. De VS regering heeft ook de
schokkende verwoestingen in de regio's Amhara en Afar genegeerd of gebagatelliseerd
- het verlies van mensenlevens, verkrachtingen en de doelbewuste vernietiging
van eigendom en economisch leven, waardoor de regio's tientallen jaren terug in
de tijd zijn gezet. De bezorgdheid over de mensenrechten werd slechts selectief
toegepast.
De mensenrechten werden als wapen ingezet toen de
regering-Biden in januari 2021 aantrad. De bedoeling was om premier Abiy,
Eritrea en de Amharas te demoniseren, omdat men dacht dat zij de VS-ambities in
de Hoorn van Afrika in de weg zouden staan. In combinatie met het falen van de
Ethiopische regering om haar versie te kunnen geven, heeft de Orwelliaanse
demoniseringsstrategie gewerkt. De agressor TPLF is nu het slachtoffer.
Niemand in de internationale gemeenschap heeft het nu over burgers in de Amhara
en Afar regios die het slachtoffer zijn van vreselijke misdaden.
Hoe zit het met mensenrechten? Mensenrechten zijn een
favoriet instrument in het arsenaal van het buitenlands beleid van de VS, dat
vaak wordt gebruikt tegen landen en leiders die weigeren hun orders uit
Washington op te volgen.
Saoedi-Arabië is een van de flagrante schenders van de
mensenrechten. De systematische Saudische schendingen van de rechten omvatten
"moorden; executies; verdwijningen; foltering en gevallen van wrede,
onmenselijke of vernederende behandeling van gevangenen en gedetineerden door
overheidsfunctionarissen; barre en levensgevaarlijke omstandigheden in
gevangenissen; willekeurige arrestatie en detentie; politieke gevangenen;
ernstige beperkingen van de vrijheid van meningsuiting en van de pers,...".
Daarnaast is de Saudische oorlog in Jemen een flagrant voorbeeld van
oorlogsmisdaden. Deze oorlog woedt al zeven jaar. Met Amerikaanse wapens voert
het rijkste land van de Arabische wereld een oorlog om een van de armste
Arabische landen uit te roeien. Geen dreiging van de VS met sancties of
beschuldigingen van genocide.
Het Credo van de VS voor Ethiopië: geen regime verandering,
maar wel een regime castratie....
Premier Abiy wordt niet bedreigd door een regime-wisseling,
maar wel met regime-castratie.
Waaruit zal deze castratie bestaan?
De VS zal een strop rond de nek van de regering Abiy leggen en die langszaam
aanhalen.
Een opgelegd staakt-het-vuren waarbij de TPLF opstandelingen
gelijksteld worden met de centrale regering van Ethiopië.
Onbelemmerde toegang tot Tigray voor buitenlandse
mogendheden en hulporganisaties waarvan bekend is dat zij inlichtingen en
logistiek verstrekken aan de opstandelingen.
Alle militaire reacties van de regering op provocaties van
de opstandelingen voorstellen als aanvallen op burgers en als bloedbaden,
waardoor buitenlandse interventie gerechtvaardigd wordt.
Het aanvaarden van een no-fly zone of een soort van
buitenlandse "vredeshandhavers."
Ethiopië hulp voor de wederopbouw beloven, waaraan hoge
voorwaarden zijn verbonden. Met andere woorden, bij elke stap moet Ethiopië
bewijzen dat het de hulp waard is voordat deze wordt verleend.
Garanties geven dat de TPLF-leiders hun gestolen rijkdommen
behouden.
Garanties dat de TPLF- leiders niet worden vervolgd voor
misdaden die zij hebben begaan.
De Amharas en het naburige Eritrea in toom houden en
marginaliseren. Dit zal onvermijdelijk leiden tot interne verdeeldheid binnen Ethiopië
en tot ontevredenheid in Eritrea.
Een zwakke, verzwakte centrale regering, die geconfronteerd
wordt met zijn rivalen in Tigray, en ook met andere regionale machten en
krijgsheren
Afhankelijkheid van Westerse mogendheden door het ontvangen
van aalmoezen, zowel voedsel als geld
Wat is, vanuit Ethiopisch perspectief, de beste uitkomst?
Herman Cohen (een beleidsman bij het VS ministerie van
buitenlandse zaken voor Afrika) tweette onlangs wat de meeste Ethiopiërs graag
zouden zien: "In #Ethiopia, is het tijd dat het TPLF het onvermijdelijke
aanvaard: de regering Abiy heeft een overweldigend militair overwicht. Om het
Tigrayaanse volk te behoeden voor nog meer ontberingen, moet de TPLF ophouden
te bestaan en moeten de leiders in ballingschap vertrekken. Cohen weet hoe hij
de Ethiopiërs moet vleien, en waarschijnlijk wil hij met dit idee de Ethiopiërs
op het verkeerde been zetten en hun gevoelens en meningen manipuleren.
Als de TPLF zich overgeeft, ontwapend wordt en haar leiders
gevangengezet of verbannen worden, kan een allesomvattende nationale dialoog de
vele problemen van Ethiopië aanpakken.
Maar het is niet waarschijnlijk dat dit zal gebeuren.
Het TPLF laten verdwijnen is niet in het belang van Amerika.
Het is mogelijk voor Amerika om de ballingschap van belangrijke leiders van het
TPLF naar een land als Canada te orkestreren. Een dergelijke stap zal ook
gepaard gaan met een verbranding van het oude TPLF en haar doen herrijzen onder
een andere naam. Maar het TPLF en zijn ideologie zullen een etterende wond
blijven. De belangrijkste maatstaf voor een zinvol akkoord is of de TPLF en wat
van haar overblijft officieel en op controleerbare wijze zullen worden ontmanteld.
Een door de VS tot stand gebrachte regeling kan een of
andere vorm van "bescherming" omvatten, eventueel een vliegverbod, of
de stationering van buitenlandse troepen in een gebied zoals Wolkait. Een
verzwakte centrale regering zal het in de nabije toekomst druk hebben met het
oplossen van economische crises en het inspelen op de steeds assertievere eisen
van regionale regeringen en de daarmee verbonden milities. Zij zal wankel zijn
en niet het uithoudingsvermogen en de visie hebben om grote
ontwikkelingsprojecten op touw te zetten, grote allianties aan te gaan of op
voet van gelijkheid te onderhandelen met buitenlandse mogendheden.
Het beleid van de VS ten aanzien van Ethiopië ligt in het
verlengde van hun beleid ten aanzien van het gehele Afrikaanse continent.
Wat is het uitgangspunt van het buitenlands beleid van de VS
in Afrika ? Het berust op twee pijlers.
Pijler I. Bescherming van het Imperium.
De VS heeft er belang bij Afrika in dienst te stellen van
zijn Imperium. De VS is sinds 11 september geobsedeerd door
terrorismebestrijding en Afrika wordt enkele bekeken in functie van een
militaire controle.
In die context wordt, zoals de journalist en auteur Howard French schrijft,
" Afrika meer en meer behandeld als een in een militair- en
veiligheidsprobleem dat strikt van heel dichtbij moet beheerd".
De VS heeft het Africa Command (AFRICOM) opgericht. Africom
belichaamt de militarisering van het Amerikaanse beleid ten aanzien van Afrika.
Overigens maakt Camp Limonnier, de enige permanente militaire basis van de VS
in Afrika, deel uit van het Afrika Commando dat gevestigd is in Djibouti, het
buurland van Ethiopië. Het is vanaf deze basis dat VS-commandant generaal
William Zana nog in november 2021 dreigde met een interventie in Ethiopië.
Afrikaanse legers die niet samenwerken met Africom worden
met argusogen bekeken. Het Eritrese leger wees samenwerking met het Africom af.
In een VS rapport uit 2013 werd geconcludeerd dat het leger van Eritrea
"een nuttige bondgenoot van de VS zou kunnen zijn in een historisch
wankele regio die in de nabije toekomst waarschijnlijk meer een probleem dan
een zegen voor de Verenigde Staten zal zijn".
Afgezien van militaire aangelegenheden zijn de VS handelsbetrekkingen
met Afrika geconcentreerd rond winningsindustrieën zoals olie en mineralen; en
de verkoop van dure technologieën zoals vliegtuigen.
De militaire VS aanpak heeft het moeilijk om te concurreren
met de uitgebreide Chinese economische en infrastructurele bijstand.
Pijler II. Blanke suprematie
Zoals de Washington Post in 2014 kopte, heeft de westerse
wereld, vooral Amerika, een "lange en lelijke traditie om Afrika te
behandelen als een vieze, zieke plek." Onder Amerikaanse beleidsmakers en
journalisten wordt Afrika door een negatief prisma bekeken.
"Er is een verraderlijk en al lang bestaand mentaliteit
onder de VS beleidsmakers wanneer zij met Afrika te maken hebben, en dat is om
overal slecht nieuws en rampspoed te zien.
Afrika is het enige deel van de wereld waar een beroep wordt
gedaan op mensen met "weinig deskundigheid en weinig beleidsachtergrond of
slagkracht" om de Amerikaanse diplomatie vorm te geven en te sturen.
Irrelevante beroemdheden zoals Bono, George Clooney, en Ben Affleck worden
gezocht om prioriteiten te stellen en de publieke belangstelling te wekken.
Trump noemde Afrikaanse landen "Shithole
countries." Hij zette het diplomatieke masker af en werd daarvoor gebrandmerkt.
Kissinger zei dat Zuid-Afrikaanse "blanken in Afrika zijn om er te
blijven." Reagan noemde Afrikanen apen. Afgezien van persoonlijke
vooroordelen, stonden de VS aan het hoofd van een racistische internationale
kliek die in het geheim samenwerkte met en steun verleende aan de Zuid-Afrikaanse
apartheid.
In een notendop kan het racistische Amerikaanse beleid ten
aanzien van Afrika als volgt worden samengevat:
- - Stuur me jullie vluchtelingen niet;
- - Breng jullie ziektes niet naar ons land (vandaar
Biden's irrationele, voorspelbare verbod op Zuid-Afrikaanse reizigers na de
ontdekking van de Omicron variant van Covid;) en
- - Kweek geen terroristen
Terug naar Ethiopië. De VS is de suikeroom de TPLF-opstandelingen
geweest. De VS kan geen neutrale bemiddelaar zijn in het huidig conflict.
Dus hoe zou een door de VS bemiddelde regeling in Ethiopië eruit
zien?
Kijk niet verder dan 1991. De door de VS bemiddelde onderhandelingen
in 1991 stelden een kleine minderheid in staat aan de macht te komen. Dit
leidde tot bijna drie decennia van tirannie en brandstichting door het Volksbevrijdingsfront
van Tigray (TPLF). Deze regeling was in het belang van de VS. Maar het bracht
de bevolking grote schade toe, materieel als menselijk. Het TPLF verrijkte zichzelf
met veel buitenlandse hulp en leningen. De leiders werden stinkend rijk. Het
Ethiopische volk werd getraumatiseerd en moest de rekening betalen.
We laten ons niet twee maal voor de gek houden!
Hoe kunnen de Ethiopiërs het hoofd bieden aan deze ernstige bedreigingen?
1. Handhaaf de eenheid. Het Ethiopische leiderschap, de
oppositiepartijen en de diaspora moeten onophoudelijk werken aan het uitbreiden
en intensiveren van de zwaarbevochten eenheid.
2. De noodzaak van een eigen media-macht. Ethiopië moet zijn
standpunt tegenover de internationale gemeenschap voortdurend proactief en met
feiten en cijfers onderbouwd verduidelijken. Daartoe moet de regering het
voortouw nemen met een goed georganiseerde, bekwame media-ploeg om de wereld te
overtuigen van de juistheid van Ethiopië s zaak en om het negatieve verhaal om
te keren.
3. Wederopbouw. Alle Ethiopiërs, vooral diegenen onder ons
in de diaspora, moeten doorgaan met het leveren van financiële bijdragen en
bijdragen in natura om de verwoestingen te herstellen die zijn aangericht door
de invasie van de TPLF in de regio's Amhara en Afar.
4. De "No More"-beweging en de Pan-Afrikaanse
strijd nog krachtiger te steunen.
Verkiezingen in Somalië - interview met Mohamed Hassan
Verkiezingen in Somalië
(foto) President Mohamed Abdullahi Mohamed, alias Farmaajo (links) en premier Mohamed Hussein Roble.
Conflict tussen president en
premier is een conflict tussen het Somalische volk en de imperialistische
krachten"
De parlementsverkiezingen in Somië zullen op 25 februari
worden afgerond te midden van spanningen tussen de president en de premier. Mohamed Hassan, historicus en voormalig diplomaat, legt de politieke
situatie uit, de rol van buitenlandse mogendheden, vooral de VAE, en de waarheid
achter Shabaab
10 januari 2022 door Pavan Kulkarni
De herhaaldelijk uitgestelde verkiezingen voor het Lagerhuis
van het Somalische parlement, het House of People, zullen op 25 februari plaats
vinden. Het akkoord over de datum werd bereikt op zondag 9 januari, na een week
van bijeenkomsten van de Nationale Overleg Raad (NCC), voorgezeten door premier
Mohamed Hussein Roble en bijgewoond door de leiders van de regionale staten van
Somalië.
Deze verkiezingen zullen niet worden gehouden op basis van
het beginsel "één persoon één stem", waarvoor president Mohamed
Abdullahi Mohamed, alias Farmaajo, in februari 2020 een baanbrekende wet heeft
ondertekend. Het vooruitzicht om voor het eerst sinds 1969 verkiezingen te
houden op basis van het algemeen kiesrecht is ontspoord. Opnieuw zullen
afgevaardigden, gekozen door clanleiders, stemmen om leden voor het parlement
te kiezen, die op hun beurt de president zullen kiezen.
"Het is niet echt een verkiezing. Het is een benoeming
door een aristocratische klasse. Degenen met geld kunnen de stem van de
afgevaardigden kopen in naam van hun clan zonder zelfs maar de meerderheid van
de clanleden te raadplegen. Het is de gemakkelijke manier om Somalië te regeren
en zijn hulpbronnen te plunderen," vertelde Mohamed Hassan,
historicus en voormalig diplomaat, aan Peoples Dispatch in een interview uren
voordat de verkiezingsdatum werd overeengekomen.
Deze controversiële verkiezingen zullen worden gehouden te
midden van een escalerend conflict tussen president Farmaajo en premier Roble,
dat uitmondde in een gespannen impasse in Mogadishu tussen de soldaten die
loyaal aan hen zijn.
Radio Dalsan meldde dat de "NCC ook is overeengekomen
om AMISOM [African Union Mission in Somalia] in te zetten in het meest
versterkte presidentiële paleis om de spanning te bedwingen in het gebied waar
rivaliserende troepen die zowel president Farmaajo als premier Roble steunen,
rivaliserende posities blijven innemen."
"De imperialistische krachten, die zich bedreigd
voelden door de wet voor één stem per persoon die president Farmaajo
ondertekende, zien hem als een obstakel omdat hij een populaire leider is. Dus
gebruiken ze de premier als een paard van Troje tegen Farmaajo," zei Mohamed
Hassan, die ook adviseur is van de president van de regionale staat Somalië
van Ethiopië, aan de grens met Somalië.
Eerder, op 7 januari, probeerde Roble ook de diplomatieke
betrekkingen met de Verenigde Arabische Unie (AE) te normaliseren, die in 2018
door president Farmaajo werden verbroken op beschuldigingen dat het Somalië
probeerde te destabiliseren. "Het is zijn bedoeling om de VAE terug te
brengen in Somalië," zei Hassan, die beweerde dat het de VAE is die de
bomaanslagen in Mogadishu heeft gesponsord en de militante groep Al Shabaab als
verantwoordelijk heeft bestempeld.
De dreiging van Al Shabaab wordt in de internationale media
vaak aangevoerd als de reden waarom Somalië niet rijp is voor verkiezingen op
basis van één persoon-één stem. Volgens Hassan is de massabasis van Al
Shabaab, die werd gevormd als gevolg van de invasie van Ethiopië in 2006
"op aandringen van de VS", echter uitgehold.
Al Shabaab is nu "een spook geworden dat door externe
krachten wordt opgeroepen om te voorkomen dat het Somalische volk zijn
democratische rechten uitoefent. Al deze zogenaamde deskundigen van de
International Crisis Group vergroten Al Shabaab uit tot de grootste bedreiging
voor de regio. Maar dat is niet meer waar," zei hij.
Lees hieronder een verkorte versie van het
telefooninterview:
Peoples Dispatch (PD): De verkiezingen in Somalië zijn
herhaaldelijk uitgesteld. Temidden van deze vertraging is er een escalerende
ruzie tussen president Farmaajo en premier Roble. Het lijkt erop dat de VS en
haar bondgenoten de kant van de premier hebben gekozen en de president de
schuld geven van de vertraging. Maar het was Farmaajo die campagne voerde voor
één persoon één stem en dit in februari 2020 tot wet heeft verheven.
Het vooruitzicht om voor het eerst sinds 1969 verkiezingen
te houden op basis van het algemeen kiesrecht, is echter ontspoord. De
verkiezing waartoe Farmaajo's tegenstanders en de internationale gemeenschap
hem onder druk zetten, is weer in overeenstemming met de vroegere praktijk
waarbij afgevaardigden van clans de vertegenwoordigers in het lagerhuis kiezen,
die op hun beurt de president kiezen. Welke representatieve waarde heeft een
dergelijke verkiezing?
Mohamed Hassan (MH): Het zijn niet echt verkiezingen. Het is
een benoeming door een aristocratische klasse. Degenen met geld kunnen de stem
van de afgevaardigden kopen in naam van hun clan, zonder zelfs maar de
meerderheid van de clanleden te raadplegen. Het is de gemakkelijkste manier om
Somalië te regeren en zijn hulpbronnen te plunderen. De één-persoon-één-stem
wet is een mijlpaal hiertegen.
De krijgsheren die de clans controleren verliezen hun
hegemonie in hun eigen clans omdat de Somalische samenleving, vooral in de
laatste 20 jaar, ingrijpend is veranderd. Verstedelijking heeft het bewustzijn
van de bevolking vergroot. Het is zeer moeilijk het volk te controleren op
basis van de oude clan mentaliteit. Daarom stelde de president voor om de
verkiezingen te laten plaatsvinden op basis van één persoon-één stem. De
meerderheid van de bevolking steunde dit voorstel.
Krachten die in het verleden altijd de clan als basis hebben
gebruikt om de macht te behouden, voelden zich bedreigd. En, natuurlijk,
voelden de imperialistische krachten ook zich bedreigd. Zij willen de status
quo handhaven. Ze willen niet dat er een populair patriottisch sentiment groeit
in Somalië. De westerse landen willen het feodale clansysteem in stand houden
omdat clans de enige basis zijn waarop je het Somalische volk kunt verdelen. Je
kunt ze niet verdelen op basis van godsdienst, cultuur of taal, want ze zijn vormen
een eenheidsstaat-natie. Er is geen land in Afrika zoals Somalië waar de gehele
bevolking van noord tot zuid en van oost tot west dezelfde taal spreekt.
Het huidige conflict tussen de president en de premier is
in wezen een conflict tussen het Somalische volk en de imperialistische
krachten. De imperialistische krachten zien president Farmaajo als een
obstakel omdat hij een populaire leider is. U moet ook weten dat Farmaajo de
tripartiete overeenkomst voor vrede en samenwerking met Ethiopië en Eritrea had
ondertekend om wat de Nieuwe Hoorn van Afrika wordt genoemd tot stand te
brengen. Dit werd door de VS en Europa niet op prijs gesteld.
Daarom gebruiken zij de premier als een paard van Troje
tegen Farmaajo. Roble heeft geen visie voor het opbouwen van de natie. Hij is zeer
corrupt. De krachten die tegen Farmaajo zijn (waaronder de VAE) staan achter Roble.
Maar zij zijn niet in staat geweest de opkomst van het Somalische nationale
bewustzijn te stoppen.
Langzamerhand begint het embryo van een natiestaat vorm te
krijgen. Een nationaal leger, dat sinds de jaren '90 afwezig was, is onder
Farmaajo met steun van Turkije heropgericht. Dit overstijgt de clan
verdeeldheid en legt de pijlers voor Somalische eenwording. De ervaringen en de
blootstelling van de diaspora spelen ook een belangrijke rol bij het kweken van
een nationaal bewustzijn. Er gaapt nu een diepe kloof tussen de massa's, vooral
de jongere generatie, en de politici die de status quo willen handhaven. De
mensen weigeren te leven zoals vroeger, en de heersende klasse kan niet blijven
heersen zoals vroeger. Ik denk dat de tegenstrijdige krachten uiteindelijk tot
een vergelijk kunnen komen - dat valt nog te bezien. Maar de sociale
omstandigheden zijn veranderd en die kunnen niet meer worden teruggedraaid
zoals voorheen.
PD: Eén-persoon-één-stem was een centrale belofte in de
campagne van president Farmaajo tijdens de verkiezingen van 2017. In feb 2020
heeft hij wel een federale wet aangenomen die de weg vrijmaakt voor algemeen stemrecht.
Kunt u kort toelichten waarom het drie jaar heeft geduurd voordat Farmaajo deze
wet aannam?
MH: Drie jaar was niet erg lang gezien de obstakels die
president Farmaajo moest overwinnen om de democratisering vooruit te helpen -
om het concept te bevorderen dat alle burgers stemrecht hebben en inspraak
hebben in de toekomst van het land. De VAE en andere regionale bondgenoten van
de imperialistische mogendheden geven veel geld uit om een burgeroorlog uit te
lokken en tegenstellingen te creëren onder het Somalische volk. Zij willen geen
nieuwe start voor Somalië. In feite moedigen ze zelfs bomaanslagen in Mogadishu
aan en subsidiëren ze deze, en geven Al Shabaab er de schuld van. Al Shabaab is
een instrument geworden van de VAE om het land te destabiliseren. Kenia van
haar kant steunt krijgsheren in het zuidelijke deel van het land. Maar de
mogelijkheid dat er een burgeroorlog uitbreekt in Somalië is voorbij omdat de
krijgsheren al lang geleden definitief zijn verslagen. De fundamenten voor een
burgeroorlog zijn er niet meer. De bevolking is veel meer gepolitiseerd.
PD: In het internationale mediaverhaal is Al Shabaab
synoniem geworden met Somalië. In februari 2020, toen de wet voor algemeen
stemrecht voor volwassenen werd aangenomen, werden analisten in de
internationale media geciteerd die zeiden dat Somalië, temidden van de oorlog
met Al Shabaab, zich geen verkiezingen op basis van één persoon één stem kan
veroorloven. Nu lijken de analisten te zeggen dat president Farmaajo, door niet
in te stemmen met de verkiezingen op basis van clans, de oorlog tegen Al
Shabaab in gevaar brengt. Hoe groot is de bedreiging voor Al Shabaab?
MH: Al Shabaab is een spook geworden dat door externe
krachten wordt opgeroepen om te voorkomen dat het Somalische volk zijn
democratische rechten uitoefent. Al die zogenaamde deskundigen van de
International Crisis Group vergroten Al Shabaab uit als de grootste bedreiging
voor de regio. Dat is niet meer waar.
Al Shabaab, dat zich laat vertalen als "de jeugd",
was vroeger een betrekkelijk kleine organisatie in alliantie met de
Islamitische Raad, die er in 2006 in slaagde de krijgsheren te verdrijven en de
controle te krijgen over de meeste delen van Somalië. Toen vervolgens op
aandringen van de VS de toenmalige heerser van het Tigray People's Liberation
Front (TPLF) in Ethiopië, Meles Zenawi, Somalië binnenviel, splitste Al Shabaab
zich af van deze raad. De jeugd van die tijd sloot zich bij deze groep aan,
voornamelijk om zich tegen de invasie te verzetten. Vervolgens sloot de groep
zich aan bij Al Qaida en werd zij een bedreiging. In de loop van de tijd, met
de opkomst van een nationaal burgerbewustzijn in het hele land, is zijn basis
echter volledig uitgehold. Ook al controleert Al Shabaab een aantal enclaves in
het land, het kan door de Somalische nationale strijdkrachten worden heroverd
wanneer het maar wil. De capaciteiten van Al Shabaab zijn vandaag ernstig
afgenomen.
Al Shabaab is vandaag slechts een voorwendsel om Somalië te
houden zoals het is en om de opkomst van een democratische staat op basis van
één persoon één stem te verhinderen.
PD: Zelfs nadat de wet: één stem per persoon, in februari
2020 was aangenomen, bleef het verzet daartegen aanhouden. Uiteindelijk
bereikte Farmaajo in september 2020 - twee maanden voor het einde van de
zittingsperiode van het parlement in november, en vijf maanden voor het einde
van de termijn van de president in februari 2021 - een akkoord met de hoofden van
de regionale staten om af te zien van verkiezingen op basis van algemeen
kiesrecht en terug te keren naar verkiezingen op basis van clans. Waarom heeft
hij toegegeven?
MH: Dit is omdat de leiders van de regionale staten
weigerden aan de verkiezingen deel te nemen. Zij kregen van hun
imperialistische meesters te horen dat zij dit niet mochten laten gebeuren. Op
het moment dat de één-persoon-één-stem wet werd ondertekend, hadden de
tegenstanders die er uiteindelijk mee akkoord gingen, niet alle implicaties
ervan begrepen. Nadat de wet was aangenomen, zeiden hun imperialistische
meesters: "Nee, nee, dit is gevaarlijk voor jullie en voor ons. Jullie
moeten terugduwen om terug te keren naar het oude systeem."
Het is niet eens hun eigen beslissing om samenwerking te
weigeren. Het is de beslissing van de externe krachten. U moet begrijpen dat de
strijd in Somalië in wezen gaat tussen Farmaajo en de externe krachten. We
moeten de anderen buiten beschouwing laten. Zij zijn slechts
dochterondernemingen die worden gefinancierd en gevoed door externe krachten
die voortdurend hebben getracht een burgeroorlog te ontketenen en Somalië
opnieuw in krijgsgevangenschap te brengen. Maar ze zijn er niet in geslaagd.
Niet omwille de kracht van de president, maar omdat het bewuste volk deze politiek
heeft verworpen. Ik ben ervan overtuigd dat ook al zijn deze krachten erin
geslaagd om de [verwezenlijking] van één persoon-één-stem te vertragen, zij het
niet zullen kunnen tegenhouden.
PD: Op dezelfde dag dat in september overeenstemming werd
bereikt over het uitstellen van de stemming op basis van algemeen
volwassenenstemrecht en het houden van verkiezingen op basis van het
clansysteem, benoemde president Farmaajo Roble tot de nieuwe premier. Wat was
Roble's politieke status op dat moment? Wat was, volgens u, Farmaajos beweegreden
achter zijn benoeming?
MH: Het was waarschijnlijk een van de fouten die Farmaajo
maakte. Hij dacht dat de man niet politiek bewust is, maar dat hij een premier
zou zijn waarmee kan worden samengewerkt. Maar Farmaajo heeft het verkeerd
begrepen. Roble, een kleine zakenman die in Kenia woont, was alleen
geïnteresseerd in geld. Op het moment dat hij tot premier werd benoemd, kochten
de VAE en Kenia hem. Ze stopten hem in hun zak door hem miljoenen dollars te
laten zien. De man is niet geïnteresseerd in politiek, maar alleen in het geld
dat ermee gemoeid is.
Zodra Roble premier was geworden, bezocht hij de VAE en de
imperialistische krachten waren blij dat zij de man hadden gevonden om Farmaajo
te verzwakken. Maar Farmaajo heeft stand kunnen houden omdat hij de steun van
de massa's heeft.
PD: Toen Roble in september 2020 tot premier werd benoemd,
was de belangrijkste verantwoordelijkheid die hij kreeg het faciliteren van de
verkiezingen voordat de termijnen afliepen. Maar dit mislukte en de termijn van
zowel het parlement als de regering van de president liep af voordat de
verkiezingen gehouden konden worden. Toen het Lagerhuis in april 2021 stemde
voor een verlenging van de ambtstermijn van de president met maximaal twee jaar
tot er verkiezingen konden worden gehouden, ontstond er een enorme controverse.
De regionale stamhoofden van Somalië maakten bezwaar. De VS, het VK en de EU
dreigden de hulp stop te zetten en zelfs sancties op te leggen. De spanningen
tussen de president en de premier zijn sindsdien geëscaleerd en mondden in december
uiteindelijk uit in een impasse in Mogadishu tussen de soldaten die loyaal zijn
aan de president en de soldaten die loyaal zijn aan de premier. Hoe zijn de
zaken tot nu toe geëscaleerd?
MH: Er is veel geld in het land gepompt voor deze escalatie,
vooral om de vooruitzichten op democratische verkiezingen te doen ontsporen. De
westerse mogendheden willen niet dat het Somalische volk zijn onafhankelijke
wil uitoefent, vanwege hun ervaringen met Somalië in het verleden. U moet zich
herinneren dat Somalië in de jaren zestig, toen het onafhankelijk werd, het
eerste Afrikaanse land was dat de Volksrepubliek China erkende. Somalische
schepen en vlaggen werden in beslag genomen toen de Sovjet-Unie wapens leverde
aan Vietnam om de Amerikaanse invasie te weerstaan. Ook binnen het Afrikaanse
continent was de rol van Somalië zeer vooruitstrevend. Het heeft alle
antikoloniale bewegingen gesteund, ook die van Samora Machel in Mozambique. Het
VS-imperialisme vergeet dit gedrag van de Somalische staat niet toen het echt onafhankelijk
was. Zodra Somalië zijn onafhankelijkheid zal herwinnen weet ik zeker dat het zich zal aansluiten bij
China's Belt Road Initiative, net als Eritrea en andere Afrikaanse landen. De
westerse mogendheden willen dit tegenwerken.
Met name vanwege de geostrategische positie aan de Indische
Oceaan willen zij de kustlijn van het land controleren. Alle druk die de VS,
het VK en de EU op Farmaajo uitoefenen, zogenaamd om verkiezingen te
bewerkstelligen, is dus slechts een voorwendsel om in te grijpen en controle
over Somalië uit te oefenen en het ontstaan van een onafhankelijke
democratische natiestaat te verhinderen. Roble is slechts een pion in hun
handen.
PD: De gehele week is Roble voorzitter geweest van de
Nationale Consultatieve Raad (NCC) die bijeenkwam met de regionale stamhoofden
om een weg naar de verkiezingen uit te stippelen. Oppositieleiders en zelfs
buitenlandse diplomaten zijn ook aanwezig, maar de president niet. Waarom is
dat zo?
MH: Er is niets nationaals aan deze Raad. Het is in feite
een raad die door de VAE en de westerse landen wordt gesubsidieerd om het
nationale bewustzijn van het Somalische volk te demobiliseren. Het doel is om
Roble te legitimeren, die slechts hun stroman is zonder steun van de massa's.
De president maakt hier natuurlijk geen deel van uit. Hij is de vijand die ze
omver willen werpen.
PD: Te midden van deze ontmoetingen manoeuvreerde Roble om
de diplomatieke betrekkingen met de VAE te herstellen.
MH: Dat is zijn doel - om de VAE terug in Somalië te brengen.
De VAE hebben Jemen vernietigd. Zij steunden islamisten en jihadisten in Syrië
en in Libië. Ze hebben deelgenomen aan de vernietiging van Somalië. Sinds
Farmaajo hen in 2018 uit Somalië heeft verjaagd, zijn ze boos en willen ze
terugkomen. De VAE wil via Roble terugkeren naar Somalië. Maar ze zullen niet
slagen. De bevolking van Somalië staat vijandig tegenover de VAE. Deze stap zal
de vijandigheid en de wil van het volk om weerstand te bieden aan externe
krachten alleen maar vergroten.
"Om de oorlog in Ethiopië te beëindigen, moet Biden zijn koers bijstellen"
Foto
Soldaten van de Ethiopische National Defense Force rijden op een vrachtwagen in Wichale, Ethiopië, op 13 december.
Woord vooraf van Hope for the Horn
Het tijdschrift Foreign Policy (FP) en haar website bekommeren
zich om de geloofwaardigheid van de buitenlandse politiek van de Verenigde
Staten en willen deze vrijwaren van excessen en fouten.
In dit artikel raadt FP president Biden aan het geweer van schouder te
veranderen en niet langer het misdadige TPLF te steunen maar wel de regering
van Premier Abiy van Ethiopië omdat het TPLF opnieuw de strijd heeft verloren. Een wijze raad!
Maar zelf indien de VS een bocht maken van 180° en hun TPLF-knechten verraden
(geen probleem voor de VS) dan nog blijven de objectieven van de VS dezelfde:
de controle herwinnen over Ethiopië en de Hoorn. Dat kan niet zolang Eritrea
niet is uitgeschakeld.
Zal hoe dan ook niet lukken, de volkeren van de Hoorn zijn verenigd tegen elke
VS- inmenging.
" Om de oorlog in Ethiopië te beëindigen, moet Biden zijn
koers bijstellen
Een eenzijdige Amerikaanse aanpak heeft de opstand van het
TPLF een politieke dekmantel gegeven. Washington heeft nu de kans om de
voorwaarden voor vrede te scheppen.
Door Bronwyn Bruton, senior fellow aan het Afrika Centrum
van de Atlantic Council, en Ann Fitz-Gerald, directeur van de Balsillie School
of International Affairs en hoogleraar internationale veiligheid aan de Wilfrid
Laurier Universiteit.
Soldaten van de Ethiopische National Defense Force rijden
op een vrachtwagen in Wichale, Ethiopië, op 13 december.
28 DECEMBER 2021, 5:37 (najaar 2017 voorjaar 208) Vier
jaar geleden dreigden escalerende protesten een burgeroorlog te ontketenen in
Ethiopië, toen bedreigde volkeren van verschillende etnische achtergronden in
het hele land probeerden te ontsnappen aan het juk van het Tigray People's
Liberation Front (TPLF), een voormalige rebellengroep die 27 jaar lang bijna-dictatoriale
macht had uitgeoefend in Ethiopië.
Voor velen leek er erop dat Ethiopië toen - net als nu - op
de rand van een implosie te zien staan. Maar in maart 2018 werd het land van de
rand van de afgrond gehaald, toen het TPLF ermee instemde de leiding van het
land over te dragen aan een nieuwe premier, Abiy Ahmed.
Abiy lanceerde een reeks koortsachtige hervormingen om de
protesterende bevolking te sussen. Maar het etnische geweld dat het TPLF
tijdens zijn bewind had onderdrukt, kookte over en nadat het zich gefrustreerd had
teruggetrokken in zijn noordelijke enclave in Tigray. Het TPLF weigerde samen
te werken met de nieuwe politieke partij van Abiy. Maar bleef zijn immense internationale
netwerken, zijn dominantie in de economie en het leger en de miljarden dollars
aan geroofde middelen gebruiken om betekenisvolle veranderingen in het hele
land te dwarsbomen.
Terwijl de meeste westerse analisten zich toen verheugden
over de schijnbaar vreedzame machtsovername, vreesden scherpzinnige waarnemers
dat een militaire confrontatie met het TPLF onvermijdelijk was. Abiy's gevierde
vrede met Eritrea, waarvoor hij in 2019 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg,
zette het TPLF onder druk om grondgebied dat Ethiopië onder het TPLF-bewind
illegaal had geannexeerd, aan Eritrea over te dragen. Het TPLF had bijna twee
decennia lang geweigerd dat grondgebied af te staan, waardoor in de hele Hoorn
van Afrika een onstuimige "geen vrede, geen oorlog"-situatie ontstond
die destructieve proxyconflicten aanwakkerde.
Ondanks Abiy's vredesakkoord met Eritrea weigerde het TPLF
de betwiste grens te demilitariseren of haar troepen terug te trekken op
Ethiopisch grondgebied - en het was militair sterk genoeg om Abiy's eisen naast
zich neer te leggen. Het feit dat het TPLF het vredesakkoord kon blijven
dwarsbomen, bracht Abiy in verlegenheid en toonde de zwakte van de centrale
regering ten opzichte van de beter bewapende regio's van Ethiopië. Abiy stuurde
meerdere vredesdelegaties naar Tigray om vrede en verzoening te bevorderen,
maar zijn inspanningen werden bemoeilijkt door de wil van de bevolking om de
wurggreep van het TPLF over alle aspecten van het Ethiopische leven te
verminderen.
Abiy's maatregelen om de balans tussen de volkeren weer in
evenwicht te brengen door een aantal Tigrayanen uit machtsposities te
verwijderen, werden door de bevolking gesteund. Maar baarden het TPLF zorgen en
vergrootten de kans op oorlog. Abiy's diversificatie van de legerleiding, die
hoofdzakelijk uit Tigrayanen bestond, was bijzonder provocerend voor het TPLF,
maar essentieel voor Abiy's inspanningen om de controle te consolideren en een
federaal monopolie op het gebruik van geweld te vestigen.
Tegen het einde van 2020 leek een conflict onvermijdelijk.
In de vroege uren van 4 november 2020 lanceerde het TPLF een gelijktijdige
verrassingsaanval op vijf federale militaire bases (bekend als het Noordelijk
Commando) in Tigray. Op televisie gaven de leiders van het TPLF de
"preventieve aanval" toe en pochten zij over het doden van alle
voormalige strijdmakkers die zich tegen hun machtsovername hadden verzet.
Dagen later, op 9 november 2020, voerde een door het TPLF
gesteunde militie een systematische etnische zuivering uit van honderden
onschuldige Amhara burgers in de stad Mai Kadra. (Reuters meldde dat het TPLFeind
oktober 2020, vóór de aanvallen op de militaire bases, de basis leek te hebben
gelegd voor deze slachtpartij). Deze gruweldaad maakte de Amhara-milities die
de federale troepen steunden woedend en bracht een vicieuze cirkel van
wraakaanvallen tegen Tigrayanen op gang.
Ondanks de ingewikkelde complexiteit van dit conflict hebben
de media de neiging de oorlog af te schilderen als een door de regering
gesteunde genocide tegen de bevolking van Tigray, of zelfs als een burgeroorlog
(een term die gelijkwaardigheid impliceert tussen de brede steun van de
verkozen Ethiopische regering en de etnische randgroepen van het TPLF en zijn
eveneens etnische bondgenoot, de gewelddadige Shene factie van het Oromo
Bevrijdingsfront, die het TPLF zelf vroeger als een terroristische groepering
beschouwde).
De strategische communicatie van het TPLF verloopt volgens
hetzelfde draaiboek als in de jaren tachtig, toen de conflictverhalen
zorgvuldig waren gericht aan de internationale donoren en de toenmalige
regering van Ethiopië, een marxistisch regime (1974-1991) dat bekend stond als
de Derg, werd beschuldigd van misdaden tegen de menselijkheid.
Net als in de jaren tachtig heeft het TPLF vandaag de status
van etnische minderheid en de endemische voedselonzekerheid in Tigray - 20
procent van de bevolking is gewoonlijk afhankelijk van voedselhulp - opgeblazen
om de vrees voor genocide en hongersnood aan te wakkeren. (Aanhangers van het
TPLF begonnen op Twitter de hashtag #TigrayGenocide te verspreiden binnen
enkele uren na de aanvallen op de militaire basis op 4 november 2020).
De internationale pers is ten prooi gevallen aan het verhaal
van het TPLF zonder rekening te houden met de recente geschiedenis van de groep
als een autoritaire regeringspartij die alle andere groepen in het land
onderdrukte.
De geraffineerde propaganda van het TPLF werd geholpen door
zowel de aanvankelijk zwakke communicatiestrategie van de Ethiopische regering
als de (waarschijnlijk strategische) ontkenningen dat de regering dat Eritrea
in de oorlog als haar bondgenoot optrad.
De media bleven meestal bij hun aanvankelijke afschildering
van het TPLF als "underdog", zelfs toen het leger legers van de
rebellengroepering - die naar schatting uit zo'n 250.000 getrainde soldaten
bestaat - dreigden de hoofdstad te bestormen om de regering omver te werpen in
het voorbij najaar 2021.
De media hebben zich zo geconcentreerd op de slachtofferrol van
de Tigrayanen. Het TPLF steunde in het verleden achter niet het acute lijden
van de stemloze Tigrayaanse gemeenschappen en onderdrukte de andere etnische groepen in het land al jarenlang toen het TPLF in het verleden aan de
macht was in Ethiopië (1991-2018). De gruwelijke TPLF moordpartijen in Afar en
Amharazijn opvallend onderbelicht
gebleven, hoewel er dagelijks schokkende berichten verschenen over geweld.
Het eenzijdige verhaal heeft ook de Eritreeërs getroffen,
die - ondanks de schurkenstreken van hun strijdkrachten in Tigray - bijna 20
jaar lang hun grondgebied hebben bezet en een meedogenloze economische blokkade
hebben moeten ondergaan door toedoen van het TPLF, die zijn dominantie in de
Afrikaanse Unie en zijn status als onmisbare partner in de wereldwijde oorlog
tegen het terrorisme heeft aangegrepen om kritiek op zijn eigen
mensenrechtensituatie af te wenden en van zijn bondgenoten strafmaatregelen,
waaronder sancties van de V.N., tegen Eritrea te verkrijgen.
Een deel van de vijandigheid jegens Eritrea is te wijten
aan het oorlogszuchtige en moorddadige gedrag van de president van het land,
Isaias Afwerki; evenzo is het TPLF tot op zekere hoogte zelf tot zondebok
gemaakt voor de zonden van de disfunctionele Ethiopische politieke cultuur.
Maar de dubbele standaard die op de partijen wordt toegepast
is onmiskenbaar. De kwetsbaarheid van de 6 miljoen man sterke etnische
minderheid in Tigray tegenover de 105 miljoen man sterke Ethiopische staat is
door de pers uiteengezet; Eritreeërs zijn historisch gezien ook een minderheid
van slechts een paar miljoen mensen geweest die hebben gestreden tegen het
massale Ethiopische staatsapparaat waarover het TPLF de leiding had. In het
westerse verhaal over Tigray is geen spoor te bekennen van die pijnlijke
geschiedenis - waaronder de gevangenneming, marteling, moord en verdrijving van
ten minste 75.000 mensen van Eritrese afkomst aan het begin van de grensoorlog
van 1998.
De geschiedenis van het TPLF als stevig bewapende bondgenoot
in de door de VS geleide oorlog tegen het terrorisme wordt ook slecht begrepen,
met name haar bereidheid om te dienen als het puntige uiteinde van de speer van
de Verenigde Staten in Somalië. Het door het TPLF gedomineerde Ethiopische
leger viel Somalië in 2006 binnen om een volksbeweging, de Unie van
islamitische rechtbanken, te vernietigen, die de Verenigde Staten beschouwden
als een bedreiging voor hun nationale veiligheidsbelangen, en bezette het land
vervolgens jarenlang op brute wijze.
De schendingen van de mensenrechten door het Ethiopische
leger in Somalië hebben de terreurgroep al-Shabab aan de macht geholpen (hoewel
alleen Eritrea voor haar opkomst werd gesanctioneerd). Het vertrouwen dat de VS
stellen in de voortdurende aanwezigheid van Ethiopische troepen om al-Shabab in
toom te houden, heeft ertoe geleid dat de opeenvolgende Amerikaanse regeringen het
TPLF hebben beschermd en gefinancierd.
De voormalige Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur
Susan Rice is berucht in de Hoorn van Afrika omdat zij in 2015 op televisie
lachte over de steun van de VS aan de door het TPLF gedomineerde regering, die
de nationale verkiezingen voor 100 procent won. De toenmalige president van de
VS, Barack Obama, kreeg zelf de wind van voren na een bezoek in 2012 aan Addis
Abeba, Ethiopië, waarbij hij de "democratisch verkozen" dictatuur
prees als een van de beste regeringen in Afrika.
Veel Ethiopiërs kennen het veelbewogen verleden van
Washington en hebben de vooringenomenheid van de westerse media en de
strafmaatregelen van de regering-Biden tegen de Ethiopische autoriteiten terecht
geïnterpreteerd als een doelbewuste poging om de misdaden van de TPLF wit te
wassen in naam van de strijd tegen het terrorisme. Veel Ethiopiërs vrezen zelfs
dat Washington de opstand actief steunt en uit is op een
Libië-Irak-Somalië-achtige interventie om Ethiopië en de nieuwe pogingen tot
regionale vrede die Abiy voor velen is gaan vertegenwoordigen, uiteen te doen
spatten.
De westerse media hebben de neiging Abiy - ten onrechte - af
te schilderen als zowel aanstichter als drijvende kracht achter de oorlog.
Integendeel, het TPLF bleek aan het begin van de oorlog over milities en wapens
te beschikken die volgens de meeste deskundigen gelijkwaardig of beter waren
dan die van het federale leger.
Le Programme alimentaire mondial des Nations unies et
l'USAID ont utilisé la crise humanitaire en Éthiopie pour préparer le terrain à
une intervention occidentale
Elias Amare, rédacteur en chef de Horn of Africa TV, parle à
Peoples Dispatch des derniers développements militaires en Éthiopie, des revers
du TPLF et de la collusion des agences d'aide internationales.
13 décembre 2021 par Pavan Kulkarni
La suspension de l'aide alimentaire à Dessie et Kombolcha
par le Programme alimentaire mondial (PAM) des Nations unies, à la suite de la
libération de ces deux villes d'importance stratégique dans l'État d'Amhara,
dans le nord de l'Éthiopie déchiré par la guerre, est une "parodie de
premier ordre", selon Elias Amare, rédacteur en chef de Horn of Africa TV.
L'ONU cite le pillage des entrepôts du PAM et l'intimidation
du personnel du PAM dans ces villes, qui étaient jusqu'à récemment occupées par
le Front populaire de libération du Tigré (TPLF). Le TPLF a commencé la guerre
par une attaque contre une base de l'armée fédérale au Tigré en novembre 2020,
puis a envahi les États voisins d'Amhara et d'Afar en juillet 2021.
Cependant, la décision des Nations unies de suspendre l'aide
aux deux villes est intervenue après ( !) que le TPLF en ait été chassé par la
force conjointe de l'armée nationale et des milices amharanes. "Pendant
tout ce temps, lorsque le TPLF occupait ces villes et d'autres villes d'Amhara
et pillait ouvertement les installations de stockage de l'ONU, ils ne disaient
rien à ce sujet", a déclaré Amare à Peoples Dispatch lors d'un entretien
téléphonique.
Suspendre l'aide alimentaire aux villes qui sont revenues
sous le contrôle du gouvernement - tout en continuant à envoyer de l'aide au
Tigré contrôlé par le TPLF, où plus de mille camions d'aide seraient
réquisitionnés par le TPLF à des fins militaires - "est un crime",
a-t-il déclaré. "Cela revient à utiliser l'aide alimentaire comme une arme
de guerre".
Malgré le soutien que le TPLF reçoit d'organisations
internationales dépendant des États-Unis, qui utilisent leurs "États
clients dans la région" (comme le TPLF) pour isoler et encercler
diplomatiquement l'État éthiopien, Elias Amare reste convaincu que le TPLF est
dans le camp des perdants.
Alors que la bataille se poursuit à Weldiya [à environ 120
km au nord de Dessie], les troupes du TPLF ont été "repoussées dans le
désarroi", a déclaré Elias. "Plus important encore, les troupes du
gouvernement fédéral ont pris le contrôle de l'autoroute entre Weldiya et
Mekele, la capitale du Tigré. Ainsi, la ligne logistique du TPLF et sa route de
retraite ont été bloquées. En dehors de cela, ce sont principalement quelques
villages le long de la frontière avec le Tigré et dans certaines zones
montagneuses de la région Amhara qui sont encore sous le contrôle du TPLF.
Bientôt, le TPLF sera repoussé vers sa base du Tigré."
Elias Amare pense que le gouvernement poursuivra le TPLF
jusqu'à l'État du Tigré, et ne s'arrêtera pas à la frontière pour chercher à
négocier - un objectif sur lequel les États-Unis semblent mobiliser leurs
positions diplomatiques.
"Le TPLF doit être tenu pour responsable des atrocités
massives commises dans les régions d'Amhara et d'Afar - meurtres de civils,
violences sexuelles et viols, destruction d'installations médicales, d'écoles
et autres", a-t-il déclaré. "Elle a commis des crimes de guerre. Il a
ouvertement déclaré son intention de marcher sur Addis-Abeba et de renverser le
gouvernement. Le TPLF est donc une menace existentielle."
Les rapports faisant état de civils fuyant le Tigré vers
l'Amhara, l'Afar et même l'Érythrée pour échapper à la conscription du TPLF
sont une indication de l'affaiblissement de sa position militaire et politique
dans son État d'origine.
"Chaque famille est obligée de fournir au moins un fils
ou une fille pour la conscription. L'utilisation d'enfants soldats est une
pratique courante", a-t-il ajouté. "La situation est très grave dans
le Tigré. De nombreuses familles commencent à demander ouvertement où se
trouvent leurs enfants."
La région Amhara au sud et la région Afar à l'est sont
désormais les lignes de front et les frontières de la base du TPLF qui
s'effrite au Tigré. L'Érythrée, au nord, soutient le gouvernement éthiopien.
Alors que le Soudan soutiendrait le TPLF, la région de Welkait et Humera, le
long de la frontière avec le Soudan, est occupée par une force conjointe de
l'armée fédérale et des milices amhariques, bloquant le corridor du TPLF vers
le Soudan.
"Ils sont encerclés. C'est le début de la fin du
TPLF", a-t-il déclaré. Suite à cet appel téléphonique, des informations
ont fait surface le 12 décembre, selon lesquelles le TPLF avait repris la ville
amharique de Lalibela (à environ 115 km à l'ouest de Weldiya). Lorsqu'on lui a
demandé si cela pouvait indiquer que la direction de la ligne de front
changeait à nouveau en faveur du TPLF, Amare a répondu par la négative.
Le TPLF n'a pas pris la ville de Lalibela, mais tente de la
traverser pour trouver une autre voie de sortie vers le Tigré pour ses troupes
encerclées à Weldiya, car l'autoroute reliant la ville à Mekelle a été coupée.
À la suite des manifestations de masse pour la liberté et la
démocratie en 2018, après 27 ans de règne dictatorial du TPLF sur l'Éthiopie,
il est très peu probable que le TPLF, qui est capable de causer beaucoup de
destruction, puisse à nouveau diriger l'Éthiopie.
Néanmoins, dit Amare, les États-Unis continuent de soutenir
le TPLF, "car lorsque l'impérialisme ne peut pas contrôler une région, il
essaie de provoquer le chaos et de la déstabiliser jusqu'à ce qu'il puisse en
prendre le contrôle."
Le contrôle de la Corne de l'Afrique est un objectif
stratégiquement important pour les États-Unis, car la région "fait partie
de la région de la mer Rouge et du bassin du Nil". Il fait partie de
l'initiative chinoise "Belt and Road". Les États-Unis estiment que
pour contrôler l'Afrique, le commandement américain pour l'Afrique (AFRICOM)
devrait être étendu à la Corne de l'Afrique."
Mais la coopération de l'Éthiopie, de l'Érythrée et de la
Somalie au "nouveau projet de la Corne de l'Afrique", après la mise à
l'écart du TPLF et l'arrivée d'Abiy Ahmed au poste de Premier ministre
éthiopien au printemps 2018, constitue un revers majeur pour les ambitions
américaines. Les États-Unis tentent de déstabiliser la Corne de l'Afrique en
soutenant le TPLF afin de neutraliser cette menace pour leurs objectifs, qui
impliquent la perspective de la paix dans la région, a-t-il déclaré.
Cependant, la résistance de la société civile à cet effort -
initié par la diaspora éthiopienne, érythréenne et somalienne qui a organisé le
mouvement #NoMore aux États-Unis - est devenue un facteur majeur qui
déterminera le résultat.
"Il a commencé comme une résistance à la guerre en
Éthiopie et à la déstabilisation de la Corne de l'Afrique, et s'est transformé
en un mouvement panafricain contre l'impérialisme. Demain, ses échos pourraient
également être entendus en Amérique latine", a-t-il déclaré, ajoutant :
"Il a le potentiel de se transformer en un mouvement anti-impérialiste
mondial contre les guerres sans fin."
L'interview ci-dessous :
Peoples Dispatch (DP) : Pouvez-vous commencer par expliquer
l'importance stratégique de la reprise de Dessie et Kombolcha par les forces
gouvernementales ?
Elias Amare (EA) : Dessie est la capitale de la province de
Wollo dans la région d'Amhara. Kombolcha est une ville industrielle. C'est un centre
de production et de fabrication. La reconquête de ces deux villes signifie donc
que toute la province de Wollo sera bientôt libérée.
PD : Quelles sont les régions d'Amhara et d'Afar qui sont
encore sous le contrôle du TPLF ?
EA : Afar est complètement libéré. Le TPLF a été chassé de
la région. En Amhara, les combats se poursuivent à Weldiya [environ 120 km au
nord de Dessie]. Mais leurs forces ont fui en désordre. Plus important encore,
les forces du gouvernement fédéral ont pris le contrôle de l'autoroute entre
Weldiya et la capitale du Tigré, Mekele. Leur ligne logistique et leur route de
retraite ont ainsi été coupées. En dehors de cela, ce sont principalement
certains villages le long de la frontière avec le Tigré et certaines zones
montagneuses de l'Amhara qui sont encore sous le contrôle du TPLF. Le TPLF sera
bientôt repoussé vers sa base du Tigré.
PD : Avez-vous l'impression que le gouvernement prévoit de
le laisser à la frontière avec le Tigré et d'essayer de négocier, ou est-il
probable qu'il poursuive le TPLF jusqu'au Tigré ?
EA : Je doute que cela s'arrête à la frontière. Le TPLF doit
être tenu pour responsable des atrocités massives commises dans les régions
d'Amhara et d'Afar - meurtres de civils, violences sexuelles et viols,
destruction d'installations médicales, d'écoles, etc. L'organisation a été
exposée comme un groupe ethno-fasciste. Ils ont commis des crimes de guerre. De
nombreuses organisations de défense des droits de l'homme condamnent cette
situation. Ils ont ouvertement déclaré leur intention de marcher sur Addis
Abeba et de renverser le gouvernement. C'est donc une menace existentielle. Je
ne pense pas que le gouvernement s'arrêtera à la frontière du Tigré.
L'aéroport de Lalibela, dans la région d'Amhara, en
Éthiopie, a été pillé par les troupes du TPLF lorsqu'elles étaient sous leur
contrôle. La ville a depuis été libérée par les troupes gouvernementales. Photo
: Breakthrough News
PD : Au Tigré, le TPLF reste militairement et politiquement
fort, n'est-ce pas ?
EA : Eh bien, c'est difficile à dire parce que c'est
inaccessible maintenant. Mais selon les rapports que nous recevons, les civils
du Tigré fuient vers les régions Amhara et Afar. Certains fuient même en
Érythrée. La peur de la conscription par le TPLF en est la principale raison.
Chaque famille est obligée de fournir au moins un fils ou une fille pour la
conscription. L'utilisation d'enfants soldats est une pratique courante. La
situation est terrible au Tigré. De nombreuses familles commencent à demander
ouvertement où se trouvent leurs enfants.
Au départ, lorsque le TPLF a étendu la guerre à l'Amhara et
à l'Afar après le cessez-le-feu unilatéral décrété par le gouvernement le 29
juin, les Tigréens contraints de s'engager dans la guerre ont appris que le
TPLF allait marcher rapidement vers Addis-Abeba et s'emparer de la capitale en
deux ou trois mois. Cela fait maintenant six mois. Ils ont subi d'énormes
pertes et sont contraints de battre en retraite.
PD : Les lignes de front semblent se rapprocher de plus en
plus du TPLF au Tigré, depuis le sud en Amhara et l'est en Afar. Avec
l'Érythrée, son ennemi historique, comme voisin du nord, il semble que si les
troupes du TPLF doivent se retirer et se regrouper, la meilleure chance est
d'avancer à travers la frontière occidentale vers le Soudan, qui est censé
soutenir le TPLF. La zone frontalière du Tigré occidental, désormais sous le
contrôle de l'armée éthiopienne et des milices amhariques, est-elle bien
défendue ?
EA : La région de Welkait et Humera, qui est maintenant
connue sous le nom de Tigré occidental, n'a jamais fait traditionnellement
partie du Tigré. Les Tigréens ne vivaient pas dans cette partie ; c'était une
terre amharique. Le Tigré n'avait pas de frontière avec le Soudan. Le TPLF a
annexé ces terres lorsqu'il a pris le pouvoir en Éthiopie en 1991. Mais cette
partie du pays a été reprise à Amhara pendant la guerre.
Lorsque le gouvernement a retiré ses troupes du Tigré après
la déclaration du cessez-le-feu unilatéral en juin, il ne s'agissait que du
Tigré traditionnel - le territoire situé à l'est de la rivière Tekeze sur la
carte actuelle du Tigré. A l'ouest de celle-ci se trouve la terre amharique,
qui est très bien défendue. Le TPLF ne peut plus y accéder. Depuis le
cessez-le-feu, ils ont mené plusieurs campagnes militaires pour percer Welkait
et Humera et ouvrir le corridor vers le Soudan. Ils ont été vaincus à chaque
fois. Ils sont encerclés. C'est le début de la fin du TPLF.
PD : Si la fin du TPLF a commencé, qu'en est-il du Front de
Libération Oromo (OLF), qui avait rejoint le TPLF ? L'OLF est l'un des plus
anciens partis politiques, profondément enraciné dans le plus grand État
d'Éthiopie, l'Oromia.
EA : Il n'est pas correct de dire que l'OLF [dans son
ensemble] a rejoint le TPLF. L'OLF a différentes factions. Seule la faction
[ethnocentrique] la plus extrême a rejoint le TPLF et mène une insurrection
dans l'ouest du pays. Mais je ne pense pas qu'ils soient une menace majeure.
Cette faction n'a pas beaucoup d'adeptes en Oromia. C'est le TPLF qui
représentait une véritable menace, avec toutes les ressources financières et la
force armée dont il disposait. Une fois le TPLF éradiqué, toutes les autres
insurrections ethno-nationalistes du pays ne constitueront plus une menace
majeure.
PD : Quelle est l'image des villes récemment libérées de
Dessie et Kombulcha ? Sont-ils sérieusement détruits ?
EA : Un inventaire est en cours de réalisation. Le
gouvernement n'a pas encore présenté de chiffres. Mais nous savons, grâce aux
rapports et aux photographies, qu'il y a eu une destruction massive,
systématique et délibérée. 80% des entreprises de Kombolcha ont été pillées.
Les usines et les centres industriels ont été détruits. Toutes les machines que
le TPLF ne pouvait pas emmener au Tigré ont été détruites. D'autres
institutions, comme les écoles et les hôpitaux, ont également été attaquées de
manière rancunière lorsqu'elles ont dû se retirer. La reconstruction de ces
deux villes, notamment de Kombolcha qui est un centre industriel, prendra de nombreuses
années.
PD : L'ONU a suspendu l'aide alimentaire à Dessie et
Kombolcha après leur libération et leur passage sous contrôle gouvernemental.
Cette situation serait due au pillage à grande échelle des entrepôts et à
l'intimidation du personnel de l'ONU lorsqu'elle était encore sous le contrôle
du TPLF. Mais quelle est la raison de la suspension de l'aide après que le TPLF
ait été chassé de la région ?
EA : C'est incroyable, n'est-ce pas ? Pendant tout ce temps,
lorsque le TPLF occupait ces villes et d'autres villes d'Amhara et pillait
ouvertement les entrepôts de l'ONU, ils n'ont rien dit. Mais aujourd'hui, après
avoir libéré les deux villes, le Programme alimentaire mondial (PAM) des
Nations unies a suspendu la distribution de l'aide alimentaire. Maintenant que
les villes sont sous le contrôle du gouvernement, elles devraient intensifier
la distribution. Il y a plus d'un million de personnes déplacées à Amhara, qui
dorment dans des abris temporaires. Ils ont un besoin urgent d'aide
alimentaire. La suspension de l'aide alimentaire dans ces circonstances est une
parodie de premier ordre. C'est un crime. Cela revient à utiliser l'aide
alimentaire comme une arme de guerre. En fait, le gouvernement autorise le
transport aérien et le débarquement de l'aide alimentaire par la région d'Afar
vers le Tigré, qui est contrôlé par le TPLF.
PD : L'ONU-Éthiopie avait révélé en septembre que plus de
400 de ses camions qui étaient entrés dans le Tigré depuis la mi-juillet
n'étaient pas revenus. Ceux-ci seraient utilisés par le TPLF pour ses manuvres
militaires. Y a-t-il eu des progrès dans le retour de ces camions ?
EA : Ils ne sont pas revenus. Et le dernier chiffre est
maintenant de 1 010 camions. L'ambassadeur d'Éthiopie auprès des Nations unies,
Taye Atske Selassie, a récemment déclaré que 1 010 camions transportant l'aide
alimentaire des Nations unies étaient réquisitionnés par le TPLF à des fins
militaires. Aucune condamnation de l'ONU. Et pourtant, ils font du bruit à
propos de trois camions apparemment manquants du côté du gouvernement. Ils
jouent un jeu politique sale avec les secours et l'aide alimentaire. Cela s'est
passé pendant toute l'année dernière de ce conflit tragique. Il n'y a eu aucune
neutralité d'aucune sorte.
En fait, le personnel des Nations unies dans la région du
Tigré a révélé que les organisations des Nations unies sont de mèche avec le
TPLF. Et ils ont été suspendus pour avoir révélé cela. Le PAM et USAID de l'ONU
ont utilisé cette crise humanitaire pour préparer le terrain à une intervention
occidentale. C'est, je crois, ce dont nous nous approchons maintenant.
PD : Pendant ce temps, l'envoyé spécial des États-Unis pour
la Corne de l'Afrique, l'ambassadeur Jeffrey Feltman, a effectué une tournée en
Turquie, aux Émirats arabes unis et en Égypte pour discuter de cette guerre en
Éthiopie. Comment évolue l'alignement géopolitique entre les voisins de
l'Éthiopie ?
EA : M. Feltman fait des allers-retours entre le Soudan et
l'Égypte, voisins de l'Éthiopie, l'Afrique de l'Est et les États du Golfe pour faire
pression sur l'Éthiopie en l'encerclant. Je pense donc que sa récente tournée
est une continuation de cette diplomatie de la navette pour isoler l'Éthiopie
dans la région. C'est un précurseur de l'imposition de sanctions. Mais le
gouvernement éthiopien est catégorique : cette guerre est une affaire interne,
souveraine, et il ne cédera pas aux pressions étrangères.
PD : Il est clair qu'il est très improbable que le TPLF
reprenne le pouvoir en Ethiopie. Dans ces conditions, quels intérêts les
États-Unis ou les pays voisins comme le Soudan et l'Égypte ont-ils à soutenir
le TPLF ?
EA : Le Soudan et l'Egypte ne font que suivre la ligne
américaine. Aucun de leurs intérêts nationaux n'est servi par la
déstabilisation de l'Éthiopie. Mais les États clients n'ont pas de politique
étrangère indépendante dans les questions d'intérêt géopolitique. Ils doivent
suivre aveuglément leurs patrons impériaux. Et les États-Unis exercent toutes
sortes de pressions sur leurs États clients proches pour isoler l'Éthiopie et empêcher
l'émergence de ce que nous appelons la nouvelle Corne de l'Afrique : une Corne
de l'Afrique en paix avec elle-même, stable et sans les cycles vicieux de
conflits entre ses pays.
Cette fusion de l'Éthiopie, de l'Érythrée et de la Somalie
compromet l'expansion des garnisons militaires américaines dans cette région,
qui est stratégiquement très importante. Elle fait partie de l'arène de la mer
Rouge et du bassin du Nil. Il fait partie de l'initiative chinoise "Belt
and Road".
Les États-Unis estiment également que, pour contrôler
l'Afrique, ils doivent étendre le commandement américain pour l'Afrique
(AFRICOM) à la Corne de l'Afrique, à la Grande Corne de l'Afrique et à
l'Afrique de l'Est, jusqu'au Congo et à la région des Grands Lacs. Et toujours,
lorsque l'impérialisme ne peut pas contrôler une région, il essaie de créer le
chaos et de la déstabiliser jusqu'à ce qu'il puisse en prendre le contrôle.
Elle fait donc tout ce qu'elle peut pour perturber le
nouveau projet de la Corne de l'Afrique. Elle a déjà sanctionné l'Érythrée. Il
est en route pour sanctionner l'Éthiopie. Et qui sait, alors que la Somalie
commence à se reconstruire après des décennies de guerre, d'autres guerres par
procuration semblent se profiler dans ce pays également.
PD : La diaspora de la Corne de l'Afrique, notamment les
Éthiopiens et les Érythréens aux États-Unis, a lancé le mouvement #NoMore
contre les sanctions américaines contre ces pays et leur soutien au TPLF.
Quelle a été l'influence de ce mouvement ?
EA : C'est vraiment un phénomène incroyable. Un mois après
son lancement par la diaspora éthiopienne, érythréenne et somalienne, il s'est
développé dans le monde entier. Des manifestations et des protestations
massives ont eu lieu à Washington D.C., San Francisco et dans de nombreuses
autres villes des États-Unis et d'autres pays occidentaux, avec le slogan :
"Bas les pattes de l'Éthiopie, bas les pattes de l'Érythrée, bas les
pattes de la Corne de l'Afrique". Ils disent "#NoMore" contre
l'ingérence occidentale ; contre la guerre économique contre les pays sous
forme de sanctions.
Sur le continent lui-même, nous avons également assisté à
des manifestations en dehors de la Corne de l'Afrique dans des pays comme
l'Afrique de l'Ouest et le Niger, avec le slogan "#NoMore
Neo-colonialism" en français. On peut trouver des échos de #NoMore dans
les peintures murales sur les murs d'Afrique du Sud. Il a commencé par une
résistance à la guerre en Éthiopie et aux tentatives américaines de
déstabilisation de la Corne de l'Afrique, mais s'est transformé en un mouvement
panafricain contre l'impérialisme. Demain, ses échos pourront être entendus en
Amérique latine également. Il a le potentiel de se transformer en un mouvement
anti-impérialiste mondial contre les guerres sans fin.
Het Wereldvoedselprogramma van de VN en het USAID hebben humanitaire crisis in Ethiopië gebruikt om terrein voor te bereiden voor westerse interventie
Het Wereldvoedselprogramma van de VN en het USAID hebben
humanitaire crisis in Ethiopië gebruikt om terrein voor te bereiden voor
westerse interventie
De redacteur van Horn of Africa TV, Elias Amare, praat met
Peoples Dispatch over de laatste militaire ontwikkelingen in Ethiopië, de
tegenslagen van het TPLF en de collusie van internationale hulporganisaties
13 december 2021 door Pavan Kulkarni
Mensen nemen deel aan een rally om het Tigray People's
Liberation Front (TPLF) en westerse inmenging in de binnenlandse
aangelegenheden van Ethiopië te veroordelen in Addis Abeba, Ethiopië, 5 dec.
2021. Foto: Xinhua/Wang Ping
De opschorting van voedselhulp aan Dessie en Kombolcha door
het Wereldvoedselprogramma van de VN (WFP) na de bevrijding van deze twee
strategisch belangrijke steden in de door oorlog verscheurde noordelijke
Ethiopische deelstaat Amhara, is een "aanfluiting van de hoogste orde",
aldus redacteur Elias Amare van Horn of Africa TV.
De VN noemt als reden de plundering van de opslagplaatsen
van het WVP en de intimidatie van het WVP-personeel in deze steden die door het
Tigray People's Liberation Front (TPLF) tot voor kort bezet waren. Het TPLF is
de oorlog begonnen met een aanval op een federale legerbasis in Tigray in
november 2020, en is vervolgens de aangrenzende staten Amhara en Afar
binnengevallen in juli 2021.
Het besluit van de VN om de hulp aan de twee steden op te
schorten kwam echter nadat (!) het TPLF er door de gezamenlijke troepenmacht
van het nationale leger en Amharaanse milities uit was verdreven. "Al die
tijd, toen het TPLF deze steden en andere steden in Amhara bezet hield en
openlijk de opslagfaciliteiten van de VN plunderde, zeiden ze er niets
over," vertelde Amare aan Peoples Dispatch in een telefonisch interview.
Het opschorten van voedselhulp aan steden die weer onder
controle van de regering zijn gebracht - terwijl men doorgaat met het sturen
van hulp naar TPLF-gecontroleerde Tigray, waar naar verluidt meer dan duizend
hulptrucks door TPLF worden gevorderd voor militaire doeleinden - "is een
misdaad," zei hij. "Het komt erop neer dat voedselhulp als
oorlogswapen wordt gebruikt."
Ondanks de steun die het TPLF krijgt van internationale
organisaties die afhangen van de VS, die haar "cliëntstaten in de
regio" (zoals het TPLF) gebruikt om de Ethiopische staat diplomatiek te
isoleren en te omsingelen, blijft Elias Amare ervan overtuigd dat het TPLF aan
de verliezende hand is.
Terwijl de strijd in Weldiya [ongeveer 120 km ten noorden
van Dessie] aan de gang is, zijn de troepen van het TPLF "in wanorde
achteruit geslagen", zei Elias. "Belangrijker is dat de troepen van
de federale regering de snelweg tussen Weldiya en de hoofdstad van Tigray,
Mekele, in handen hebben gekregen. De logistieke lijn van het TPLF en haar terugtocht
route zijn dus versperd. Afgezien daarvan zijn het vooral enkele dorpen langs
de grens met Tigray en in enkele berggebieden die in de Amhara regio nog onder
controle van het TPLF staan. Binnenkort zal het TPLF worden teruggedreven naar
zijn basis in Tigray."
Elias Amare gelooft dat de regering het TPLF zal
achtervolgen tot in de staat Tigray, en niet zal stoppen bij de grens en zal
streven naar onderhandelingen - een doel waar de VS de diplomatieke posities op
lijkt te mobiliseren.
"Het TPLF moet ter verantwoording worden geroepen voor
de massale wreedheden in de Amhara en Afar regios - het doden van burgers,
seksueel geweld en verkrachtingen, vernieling van medische faciliteiten,
scholen en wat dies meer zij," zei hij. "Het heeft oorlogsmisdaden
begaan. Het heeft openlijk verklaard van plan te zijn naar Addis Abeba te
marcheren en de regering omver te werpen. Het TPLF is dus een existentiële
bedreiging."
Berichten over burgers die Tigray ontvluchten naar Amhara,
Afar en zelfs naar Eritrea om te ontkomen aan de dienstplicht van het TPLF zijn
een indicatie van haar verzwakkende militaire en politieke positie binnen haar
thuisstaat.
"Elk gezin wordt gedwongen ten minste één zoon of
dochter ter beschikking te stellen voor de dienstplicht. Het gebruik van
kindsoldaten is een gangbare praktijk," voegde hij eraan toe. "Het is
een zeer verschrikkelijke situatie in Tigray. Veel families beginnen openlijk
te vragen waar hun kinderen zijn."
De Amhara regio in het zuiden en de Afar regio in het oosten
zijn nu de frontlijnen en grenzen van de afbrokkelende basis van het TPLF in
Tigray. Eritrea in het noorden steunt de Ethiopische regering. Terwijl Soedan het
TPLF zou steunen, wordt de regio van Welkait en Humera langs de grens met
Soedan bezet door een gezamenlijke troepenmacht van het federale leger en Amharaanse
milities, waardoor de corridor van het TPLF naar Soedan wordt geblokkeerd.
"Ze zijn omsingeld. Dit is het begin van TPLF's
einde," zei hij. Na het telefoongesprek doken op 12 december berichten op
dat het TPLF de Amharaanse stad Lalibela (ongeveer 115 km ten westen van
Weldiya) had heroverd. Op de vraag of dit een aanwijzing zou kunnen zijn dat de
richting waarin de frontlinie zich beweegt opnieuw verandert in het voordeel
van het TPLF, antwoordde Amare ontkennend.
Het TPLF heeft de stad Lalibela niet veroverd, maar probeert
er doorheen te breken om een alternatieve vluchtroute naar Tigray te vinden
voor zijn in Weldiya omsingelde troepen, aangezien de snelweg die de stad met
Mekelle verbindt is afgesneden.
Na de massale protesten voor vrijheid en democratie in 2018,
na 27 jaar dictatoriaal TPLF bewind over Ethiopië, is het zeer onwaarschijnlijk
dat het TPLF, die in staat is veel verwoesting aan te richten, opnieuw over
Ethiopië zal kunnen heersen.
Desondanks, zegt Amare, blijven de VS het TPLF steunen,
"omdat wanneer het imperialisme een gebied niet kan controleren, het
probeert chaos te veroorzaken en het te destabiliseren tot het moment dat het
de controle kan overnemen."
Controle over de Hoorn van Afrika is een strategisch
belangrijke doelstelling voor de VS omdat de regio "deel uitmaakt van de
Rode Zee regio en het Nijlbekken. Het maakt deel uit van het Belt and Road
Initiative van China. De VS is van mening dat om Afrika te controleren, het US
Africa Command (AFRICOM) moet worden uitgebreid over de Hoorn van Afrika."
Maar de samenwerking van Ethiopië, Eritrea en Somalië in het
"Nieuwe Hoorn van Afrika Project", nadat het TPLF op een zijspoor was
gezet en Abiy Ahmed de leiding had genomen als premier van Ethiopië in de lente
van 2018, is een grote tegenslag voor de Amerikaanse ambities. De VS proberen
de Hoorn van Afrika te destabiliseren door het TPLF te steunen om deze
bedreiging van hun doelstellingen, die het vooruitzicht op vrede in de regio
met zich meebrengt, te neutraliseren, zo stelde hij.
Het verzet van het maatschappelijk middenveld tegen deze
poging - begonnen door de Ethiopische, Eritrese en Somalische diaspora die de #NoMore-beweging
in de VS organiseerden - is echter een belangrijke factor geworden die de
uitkomst zal bepalen.
"Het begon als een verzet tegen de oorlog in Ethiopië
en de destabilisatie van de Hoorn van Afrika, en groeide uit tot een
pan-Afrikaanse beweging tegen het imperialisme. Morgen zouden de echo's ervan
ook in Latijns-Amerika te horen kunnen zijn," zei hij, eraan toevoegend:
"Het heeft de potentie om uit te groeien tot een wereldwijde
anti-imperialistische beweging tegen eindeloze oorlogen."
Het bewerkte interview hieronder:
Peoples Dispatch(DP): Kunt u beginnen met uit te leggen wat
het strategisch belang is van de herovering van Dessie en Kombolcha door
regeringstroepen?
Elias Amare (EA): Dessie is de hoofdstad van de provincie
Wollo in Amhara. Kombolcha is een industriestad. Het is een centrum van
productie en fabricage. De herovering van deze twee steden betekent dus dat de
hele provincie Wollo binnenkort bevrijd zal zijn.
PD: Welke delen van Amhara en Afar zijn nog onder controle
van het TPLF?
EA: Afar is volledig bevrijd. Het TPLF is uit de regio
verdreven. In Amhara wordt nog steeds gevochten in Weldiya [ongeveer 120 km ten
noorden van Dessie]. Maar hun strijdkrachten zijn in wanorde gevlucht.
Belangrijker is dat de troepen van de federale regering de snelweg tussen
Weldiya en de hoofdstad van Tigray, Mekele, in handen hebben gekregen. Hun
logistieke lijn en hun route naar de terugtocht zijn dus afgesnede. Afgezien
daarvan zijn het vooral enkele dorpen langs de grens met Tigray en enkele
berggebieden die in Amhara nog onder controle van het TPLF staan. Binnenkort
zal TPLF worden teruggedreven naar zijn basis in Tigray.
PD: Heeft u de indruk dat de regering van plan is om het bij
de grens met Tigray te laten en te proberen te onderhandelen, of is het
waarschijnlijk dat ze het TPLF tot in Tigray zal achtervolgen?
EA: Ik betwijfel of het bij de grens zal blijven. Het TPLF
moet verantwoordelijk worden gehouden voor de massale wreedheden in de Amhara
en Afar - het doden van burgers, seksueel geweld en verkrachtingen, de
vernietiging van medische faciliteiten, scholen en wat dies meer zij. De
organisatie is ontmaskerd als een etno-fascistische groepering. Ze hebben
oorlogsmisdaden begaan. Veel mensenrechtenorganisaties veroordelen dit. Ze
hebben openlijk verklaard van plan te zijn naar Addis Abeba te marcheren en de
regering omver te werpen. Dus dit is een existentiële dreiging. Ik denk niet
dat de regering zal stoppen bij de grens van Tigray.
Het vliegveld van Lalibela in Amhara, Ethiopië, werd
geplunderd door TPLF-troepen toen zij onder hun controle waren. De stad is
sindsdien bevrijd door regeringstroepen. Foto: Breakthrough News
PD: In Tigray blijft het TPLF militair en politiek sterk,
nietwaar?
EA: Nou, dat is moeilijk te zeggen omdat het nu
ontoegankelijk is. Maar volgens de berichten die we horen, vluchten burgers uit
Tigray naar de regio's Amhara en Afar. Sommigen vluchten zelfs naar Eritrea.
Angst voor dienstplicht door het TPLF is de belangrijkste reden. Elk gezin
wordt gedwongen ten minste één zoon of dochter ter beschikking te stellen voor
de dienstplicht. Het gebruik van kindsoldaten is een gangbare praktijk. Het is
een verschrikkelijke situatie in Tigray. Veel families beginnen openlijk te
vragen waar hun kinderen zijn.
Aanvankelijk, toen het TPLF de oorlog uitbreidde naar Amhara
en Afar na het eenzijdige staakt-het-vuren van de regering op 29 juni, kregen
de Tigrayanen die gedwongen werden zich bij de oorlog aan te sluiten te horen
dat het TPLF een snelle mars naar Addis Abeba zou ondernemen en de hoofdstad
binnen twee of drie maanden zou veroveren. Nu is het al zes maanden. Zij hebben
enorme verliezen geleden en worden gedwongen zich terug te trekken.
PD: De frontlinies lijken steeds dichter bij het TPLF in
Tigray te komen vanuit het zuiden in Amhara en het oosten in Afar. Met zijn
historische vijand Eritrea als noordelijke buur, lijkt het erop dat als de
troepen van het TPLF zich moeten terugtrekken en hergroeperen, de beste kans is
om over de westelijke grens door te stoten naar Soedan, waarvan wordt
aangenomen dat het het TPLF steunt. Hoe goed wordt het grensgebied van
West-Tigray verdedigd, dat nu nog onder controle van het Ethiopische leger en
Amharaanse milities staat?
EA: De regio Welkait en Humera, die bekend is komen te staan
als West-Tigray, heeft van oudsher nooit deel uitgemaakt van Tigray. Tigrayanen
woonden niet in dit deel; het was Amaharan-land. Tigray had geen grens met
Soedan. Het TPLF annexeerde dit land toen zij in 1991 de Ethiopische
staatsmacht overnamen. Maar dit deel van het land is tijdens de oorlog
terugveroverd op Amhara.
Toen de regering haar troepen uit Tigray terugtrok na de
afkondiging van het eenzijdige staakt-het-vuren in juni, was dat alleen uit het
traditionele Tigray - het land ten oosten van de rivier de Tekeze op de huidige
kaart van Tigray. Ten westen ervan ligt Amharaans land, dat zeer goed verdedigd
wordt. Het TPLF kan er niet meer bij. Sinds het staakt-het-vuren hebben zij
verschillende militaire campagnes gevoerd om Welkait en Humera te doorbreken en
de corridor naar Soedan te openen. Ze werden elke keer verslagen. Ze zijn
omsingeld. Dit is het begin van TPLF's einde.
PD: Als het einde van het TPLF is begonnen, hoe zit het dan
met het Oromo Bevrijdingsfront (OLF), dat zich had aangesloten bij het TPLF?
OLF is een van de oudste politieke partijen met diepe wortels in de grootste
deelstaat van Ethiopië, Oromia.
EA: Het is niet juist om te zeggen dat OLF [als geheel] zich
heeft aangesloten bij het TPLF. OLF heeft verschillende facties. Alleen de
meest extreme [etnocentrische] factie heeft zich bij het TPLF aangesloten en
voert een opstand uit in het westen van het land. Maar ik denk niet dat zij een
belangrijke bedreiging vormen. Deze factie heeft niet zo veel aanhang in
Oromia. Het was het TPLF die een echte bedreiging vormde, met alle financiële
middelen en gewapende macht waarover zij beschikte. Als het TPLF eenmaal is
uitgeroeid, vormen alle andere etno-nationalistische opstanden in het land geen
grote bedreiging meer.
PD: Wat is het beeld dat oprijst van de onlangs bevrijde
steden Dessie en Kombulcha? Zijn ze ernstig verwoest?
EA: Er wordt een inventaris opgemaakt. De regering moet nog
met cijfers komen. Maar uit verslagen en foto's weten we dat er massaal,
systematisch en moedwillig verwoest is. 80% van de bedrijven in Kombolcha is
geplunderd. Fabrieken en industriële centra zijn verwoest. Alle machines die het
TPLF niet mee kon nemen naar Tigray zijn vernietigd. Ook andere instellingen
zoals scholen en ziekenhuizen zijn rancuneus aangevallen toen zij zich moesten
terugtrekken. De wederopbouw van deze twee steden, vooral Kombolcha dat een
industrieel centrum is, zal vele jaren in beslag nemen.
PD: De VN heeft de voedselhulp aan Dessie en Kombolcha
opgeschort nadat ze bevrijd waren en onder controle van de regering waren
gebracht. Dit is naar verluidt vanwege de grootschalige plundering van de
opslagplaatsen en de intimidatie van het VN-personeel toen het nog onder
controle van het TPLF was. Maar wat is de reden voor het opschorten van de hulp
nadat het TPLF uit het gebied is verdreven?
EA: Het is ongelooflijk, nietwaar? Al die tijd, toen het
TPLF deze steden en andere steden in Amhara bezet hield en openlijk de
opslagplaatsen van de VN plunderde, zeiden ze daar niets over. Maar nu, na de
bevrijding van de twee steden, heeft het Wereldvoedselprogramma van de VN (WFP)
de distributie van voedselhulp opgeschort. Nu de steden onder controle van
de regering zijn, zouden zij de distributie moeten opvoeren. Er zijn meer dan
een miljoen binnenlandse ontheemden in Amhara, die in tijdelijke onderkomens
slapen. Zij hebben dringend voedselhulp nodig. De opschorting van voedselhulp
onder deze omstandigheden is een aanfluiting van de hoogste orde. Het is een
misdaad. Het komt erop neer dat voedselhulp als oorlogswapen wordt gebruikt. De
regering staat namelijk toe dat voedselhulp vanuit de lucht en over land via de
regio Afar naar het door het TPLF gecontroleerde Tigray gaat.
PD: VN Ethiopië had in september onthuld dat meer dan 400
van haar vrachtwagens die sinds half juli Tigray waren binnengekomen, niet
waren teruggekeerd. Deze worden naar verluidt door het TPLF gebruikt voor zijn
militaire manoeuvres. Is er enige vooruitgang geboekt met de terugkeer van deze
vrachtwagens?
EA: Zij zijn niet teruggekeerd. En het laatste cijfer is nu
1.010 vrachtwagens. De ambassadeur van Ethiopië bij de VN, Taye Atske Selassie,
heeft onlangs in een verklaring gezegd dat 1.010 vrachtwagens met voedselhulp
van de VN door het TPLF worden gevorderd voor militaire doeleinden. Geen enkele
veroordeling van de VN. En toch maken ze lawaai over drie vrachtwagens die
blijkbaar vermist zijn aan de kant van de regering. Ze spelen een vuil politiek
spel met de hulpverlening en voedselhulp. Dit is al het hele afgelopen jaar van
dit tragische conflict aan de gang. Er was geen sprake van neutraliteit, in
welke vorm dan ook.
In feite heeft VN-personeel in de Tigray-regio onthuld dat
de VN-organisaties onder één hoedje spelen met het TPLF. En zij werden
geschorst omdat zij dit aan het licht hadden gebracht. Het WFP en USAID van
de VN hebben deze humanitaire crisis gebruikt om de weg te bereiden voor een
westerse interventie. Dit is naar mijn mening wat we nu naderen.
PD: Intussen is de speciale gezant van de VS voor de Hoorn
van Afrika, ambassadeur Jeffrey Feltman, op tournee geweest naar Turkije, de
VAE en Egypte om deze oorlog in Ethiopië te bespreken. Hoe evolueert de
geopolitieke afstemming tussen de buurlanden van Ethiopië?
EA: Feltman reist heen en weer tussen Ethiopië's buurlanden
Soedan en Egypte, Oost-Afrika en de Golfstaten om druk uit te oefenen op
Ethiopië door het te omsingelen. Ik denk dus dat zijn recente rondreis een
voortzetting is van deze pendeldiplomatie om Ethiopië in de regio te isoleren.
Het is een voorbode van het opleggen van sancties. Maar de Ethiopische regering
is stellig in haar standpunt dat deze oorlog een interne, soevereine
aangelegenheid is en dat zij niet zal toegeven aan buitenlandse druk.
PD: Het is duidelijk dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat het
TPLF de macht in Ethiopië weer overneemt. Welke belangen hebben de VS of
buurlanden als Soedan en Egypte in deze omstandigheden bij hun steun aan het
TPLF?
EA: Soedan en Egypte volgen gewoon de lijn van de VS. Geen
van hun nationale belangen wordt gediend door Ethiopië te destabiliseren. Maar
cliëntstaten hebben geen onafhankelijk buitenlands beleid in zaken van
geopolitiek belang. Ze moeten blindelings hun imperiale beschermheren volgen.
En de VS oefenen allerlei druk uit op hun cliëntstaten in de buurt om Ethiopië
te isoleren en het ontstaan te voorkomen van wat wij de Nieuwe Hoorn van
Afrika noemen: een Hoorn van Afrika die in vrede is met zichzelf, stabiel en
zonder de vicieuze cycli van conflicten tussen zijn landen.
Dit samengaan van Ethiopië, Eritrea en Somalië ondermijnt de
uitbreiding van de militaire garnizoenen van de VS in deze regio, die
strategisch zeer belangrijk is. Het is een deel van de Rode Zee Arena en het
Nijlbekken. Het maakt deel uit van het Belt and Road Initiative van China.
De VS zijn voorts van mening dat zij, om Afrika te
controleren, het VS-Afrika-commando (AFRICOM) moeten uitbreiden over de Hoorn
van Afrika, de Grote Hoorn van Afrika en Oost-Afrika, helemaal tot Congo en het
gebied van de Grote Meren. En altijd, wanneer het imperialisme een gebied niet
kan controleren, probeert het chaos te veroorzaken en het te destabiliseren tot
het moment dat het de controle kan overnemen.
Dus doet het alles wat het kan om het Nieuwe Hoorn van
Afrika Project te verstoren. Zij heeft Eritrea reeds gesanctioneerd. Het is op
weg om Ethiopië sancties op te leggen. En wie weet, nu Somalië zich na decennia
van oorlog weer begint op te bouwen, lijken ook daar meer proxy-oorlogen in het
verschiet te liggen.
PD: De diaspora van de Hoorn van Afrika, met name de
Ethiopiërs en Eritreeërs in de VS, zijn de #NoMore-beweging begonnen
tegen de sancties van de VS tegen deze landen en hun steun aan het TPLF. Hoe
invloedrijk is deze beweging geweest?
EA: Dit is echt een ongelooflijk fenomeen. Binnen een maand
na haar start door de Ethiopische, Eritrese en Somalische diaspora, is ze
wereldwijd gegroeid. Er zijn massale demonstraties en protesten gehouden in
Washington D.C., San Francisco en vele andere steden in de VS en andere
westerse landen, met de slogan: "Handen af van Ethiopië; Handen af van
Eritrea; Handen af van de Hoorn van Afrika". Zij zeggen
"#NoMore" tegen de westerse inmenging; tegen de economische
oorlogsvoering tegen landen in de vorm van sancties.
Op het continent zelf hebben we ook demonstraties gezien
buiten de Hoorn van Afrika in landen als West-Afrika en Niger, met de leus
"#NoMore Neo-colonialism" in het Frans. Echo's van #NoMore zijn te
vinden in de muurschilderingen op muren in Zuid-Afrika. Het begon als een
verzet tegen de oorlog in Ethiopië en tegen de Amerikaanse pogingen om de Hoorn
van Afrika te destabiliseren, maar groeide uit tot een pan-Afrikaanse beweging
tegen het imperialisme. Morgen zouden de echo's ervan ook in Latijns-Amerika te
horen kunnen zijn. Ze heeft het potentieel om uit te groeien tot een
wereldwijde anti-imperialistische beweging tegen eindeloze oorlogen.
Wordt Ethiopië het Libië 2.0 van Biden of een motor voor een Afrikaanse renaissance?
Wordt Ethiopië het Libië 2.0
van Biden of een motor voor een Afrikaanse renaissance?
Matthew Ehret, 5 December, 2021
De situatie in Ethiopië is vrij eenvoudig te begrijpen,
zolang je de westerse media-spindoctors niet gelooft, schrijft Matthew Ehret.
Veel westerlingen die proberen de gebeurtenissen in het
"donkere continent" Afrika te begrijpen, hebben veel barrières die
hun geest en de werkelijkheid in de weg staan. Dat moet ook wel, want zonder
dergelijke filters die de problemen van Afrika als door hen zelf veroorzaakt
bestempelen (of als het gevolg van Chinese schulden slavernij), zouden wij in
het westen ons misschien voldoende geschokt moeten voelen om verandering te
eisen. We zouden kunnen inzien dat de benarde toestand van Afrika niet zozeer
met Afrika te maken heeft, maar veeleer met een opzettelijk programma van
ontvolking en uitbuiting van vitale hulpbronnen.
Ondanks een rijke geschiedenis en het feit dat er meer dan
een miljard mensen op het continent wonen, heeft Afrika het laagste percentage
elektriciteit en drinkbaar water per hoofd van de bevolking ter wereld. Van de
30.000 kinderen die elke dag nodeloos sterven door oorzaken die te voorkomen
zijn (ziekte, beschikbaarheid van water, honger, enz.), is de meerderheid
afkomstig uit Afrika. De levensstandaard is op zijn beurt abominabel laag voor
de 340 miljoen Afrikanen die in extreme armoede leven, terwijl ontoereikende
infrastructuur voor gezondheidszorg en sanitaire voorzieningen heeft geleid tot
een massale kindersterfte die in veel Afrikaanse landen oploopt tot 80-100
sterfgevallen per 1000.
In de mate dat bepaalde ongemakkelijke feiten worden
verdoezeld, is deze façade in stand gehouden. We kunnen die valse verhalen
vandaag meer dan ooit in vraag stellen.
Op 23 november werd een conferentiegesprek met Amerikaanse,
Britse, Finse en Franse diplomaten openbaar gemaakt, nadat het was gefilmd en
uitgelekt door een niet bij naam genoemde deelnemer.
Wat deze zoom call relevant maakte, was dat het onderwerp
van de oproep ging over de noodzaak van regimeverandering in Ethiopië, en dat
de belangrijkste spreker van de oproep Berhane Gebre-Christos was, voormalig
Ethiopisch minister van Buitenlandse Zaken (2010-2012) en nu woordvoerder van
de Tigray Peoples' Liberation Movement (TPLF). De oproep zelf werd
georganiseerd door het Peace and Development Center International, een papieren
organisatie, die samenwerkt met de National Endowment for Democracy (NED) en
USAID (beide bewezen CIA-organisaties) en werd opgezet enkele dagen voordat het
Tigray Peoples' Liberation Front op 3 november 2020 het noordelijk commando van
de Ethiopische regering aanviel, waarmee een jaar van gewapende wreedheden
begon.
Onder de deelnemers aan de conferentie bevonden zich niemand
minder dan Vicki Huddleson (voormalig Amerikaans onderminister van Defensie
voor Afrikaanse Zaken), Donald Yamamoto (voormalig Amerikaans ambassadeur in
Somalië), Tim Clark (voormalig EU-ambassadeur in Ethiopië), Robert Dewar (voormalig
Brits ambassadeur in Ethiopië) en een groot aantal andere op regels gebaseerde
ordeverstoorders. Het gaat erom internationale druk uit te oefenen op de
huidige Ethiopische regering van Ahmed Abiy om de door het buitenland gesteunde
opstand van de TPLF als een legitieme groepering te behandelen bij het regelen
van een geherstructureerde Ethiopische regering OF om Abiy eenvoudigweg met
alle mogelijke middelen rechtstreeks af te zetten.
Ondanks het feit dat de TPLF medeplichtig is bevonden aan
het in scène zetten van een burgeroorlog in Ethiopië en ook is betrapt op het
inzetten van kindsoldaten en terrorisme, is hetzelfde team uit het
Obama-tijdperk dat nu de regering-Biden leidt. Obama en Biden hebben Soedan
heeft opgedeeld en de humanitaire vernietiging van Libië en Syrië bewerkstelligd.
De regering Biden is doorgegaan met het geven van steun aan de rebellen. De
afgelopen maanden gebeurde dat in de vorm van sancties tegen Ethiopië en Eritrea,
het annuleren van leningen die miljoenen levens treffen, en het eisen dat Addis
Abeba de rebellen behandelt als een legitieme onderhandelaar.
Waarom een regimewisseling in Ethiopië?
De situatie in Ethiopië is vrij eenvoudig te begrijpen,
zolang je de spin doctors van de westerse media niet gelooft.
Ten eerste is Ethiopië het enige land in Afrika ten zuiden
van de Sahara dat zich met succes tegen kolonisatie heeft verzet. Ethiopië is dus
ook een van de economisch meest soevereine naties van Afrika, in staat om
staatsobligaties uit te geven voor grootschalige infrastructuurprojecten (wat
het sinds 2011 heeft gedaan voor de bouw van de Grote Renaissance Dam op de
Blauwe Nijl) en ook een van de naties die het meest geïnteresseerd zijn in
nauwe samenwerking met China en het opkomende Belt and Road Initiative (BRI).
De afgelopen jaren heeft Ethiopië ook weerstand geboden aan
de druk om toe te geven aan de ontvolking lobby die in Washington, Brussel en
Londen grote invloed uitoefent.
Ethiopië heeft niet alleen nee gezegd tegen
ontvolkingsregimes, maar is ook doorgegaan met de bouw van het grootste
infrastructuurproject sinds generaties op dit continent: de Grand Ethiopian
Renaissance Dam (GERD). Eenmaal voltooid zal deze dam meer dan 6200 megawatt
(mW) aan elektriciteit opwekken, niet alleen voor de eigen 118 miljoen mensen,
maar voor de hele Hoorn van Afrika, die momenteel 255 miljoen zielen telt. Het
belangrijkste is dat deze dam, de grootste in de geschiedenis van Afrika, een
drijvende kracht zal worden achter de industriële ontwikkeling van het hele
continent, alle inwoners van elektriciteit zal voorzien en een succesvol model
zal vormen dat andere landen in Afrika kunnen volgen. Met de groei van de
multipolaire wereldorde onder leiding van Chinas met haar succesvolle
win-winmodel van samenwerking, wordt het idee van
"armoedebestrijding" in Afrika snel verdrongen door de wil om een
einde te maken aan armoede door industriële vooruitgang. Dit sentiment werd
tijdens COP26 luidkeels verkondigd door leiders van het Zuiden, te midden van
de fanatieke drang om de hele wereld koolstofarme regimes op te leggen.
Ethiopië is een van de nauwste vrienden van China, dat de
voorbije jaren deskundige opleiding, financiering en diplomatieke bijstand
heeft verleend aan Addis Abeba (dat een actief lid is van het "Belt and
Road"-initiatief). Een van de belangrijkste door China gesponsorde
projecten is de 756 km lange spoorlijn Addis Abeba-Djibouti, die het door land
ingesloten Ethiopië met zijn buurland aan de Rode Zee heeft verbonden en nieuwe
industriële corridors heeft aangelegd die de Wereldbank in het land nooit had
toegestaan.
Hoewel de bouw van de Grote Renaissance Dam was gepland door
de grote pan-Afrikaanse leider Haile Selassie (en werd bijgestaan door
ingenieursstudies van de Verenigde Staten van JFK), werd het project met het
verdrijven van Selassie in 1974 terzijde geschoven en pas in 2011 nieuw leven
ingeblazen door de inspanningen van wijlen premier Meles Zenawi.
In een vroeg stadium werd een getalenteerde ingenieur en
natiebouwer aangeworven om de bouw van het project over te nemen, genaamd
Simegnew Bekele. Simegnew Bekele had toezicht gehouden op de bouw van
verschillende grote hydro-elektrische dammen in Ethiopië en werd bekend als
"het publieke gezicht van de GERD" totdat hij in 2018 in zijn auto
werd vermoord. Toen de westerse mogendheden weigerden de dam te financieren,
besloot Ethiopië het zelf te doen door de bevolking ertoe aan te zetten voor 5
miljard dollar aan obligaties te kopen, wat ironisch genoeg precies de manier
is waarop Abraham Lincoln de transcontinentale spoorweg tijdens de Burgeroorlog
financierde en de manier waarmee de VS een groot deel van haar deelname in de
Tweede Wereldoorlog betaalden.
De aanwezigheid van China in Ethiopië boezemt veel westerse
spelleiders angst in, die bang zijn Afrika te verliezen aan het vooruitzicht
van een win-win-samenwerking, zoals zij reeds begonnen zijn het Midden-Oosten
te verliezen. In maart 2021 ondertekenden de twee naties een Memorandum van
Overeenstemming om "grote projecten in het kader van de BRI te
beschermen", waarbij de commissaris-generaal van Ethiopië verklaarde:
"Ethiopië en China zijn landen met een lange
geschiedenis, een oude beschaving en een prachtige cultuur. Om ons doel te
bereiken, speelt de steun van China en zijn gewaardeerde ambassade een
belangrijke rol... We zien graag een voortzetting van onze gezamenlijke
inspanningen om een strategisch partnerschap op lange termijn op te bouwen en
het evenement van vandaag komt op een belangrijk moment."
Meer recentelijk, op 2 december, bezocht de Chinese minister
van Buitenlandse Zaken Wang Yi premier Abiy en beloofde China om de
soevereiniteit van Ethiopië te verdedigen. Staande naast Abiy, verklaarde Wang
Yi: "China zal zich niet mengen in de binnenlandse aangelegenheden van
landen. Wij bemoeien ons ook niet met de binnenlandse aangelegenheden van
Ethiopië". Tegen degenen die de twee naties willen scheiden, zei Wang Yi
ook dat de "vriendschap tussen Ethiopië en China zeer solide en
onbreekbaar is".
Na te zijn mislukt in het doorbreken van de groei van het
Belt and Road Initiative in het centrum van Mackinder's Wereld Eiland, met
Rusland dat de regime veranderingsoperatie in Syrië tegenhield tijdens de
donkere jaren van Obama, en nu China een krachtige visie van oost-west
ontwikkelingscorridors door het Midden-Oosten uitbreidt, is dezelfde zak met
trucs ingezet in Ethiopië met behulp van rebellenstrijders uit de Hoorn van
Afrika.
Het TPLF: meer terreur en minder rebellen
Het Tigray Peoples Liberation Front (nu omgedoopt tot de
Tigray Defense Forces) is geen "democratische volksbeweging" zoals de
westerse propaganda haar afschildert.
In feite is deze groep betrapt op massale wreedheden in
bezette steden als Mai Kadra en Lalibela, heeft zij wapenstilstandsverdragen
geschonden, kindsoldaten ingezet en nauw samengewerkt met buitenlandse
Anglo-Amerikaanse belangen bij het doordrukken van regimeverandering in
Ethiopië, zoals blijkt uit het uitgelekte conferentiegesprek op Zoom. Iedereen
die twijfelt aan deze beweringen hoeft alleen maar de nauwgezet samengestelde
essays te lezen van een van de meest bekwame onderzoeksjournalisten Jeff Pearce
die in Ethiopië woont en wiens artikelen hier kunnen worden gevonden.
Nog maar een maand geleden, op 5 november, heeft het TPLF
een nieuw "Verenigd Front van Ethiopische Federalistische en
Confederalistische Krachten" aangekondigd in de Nationale Persclub in...
Washington D.C.! Deze nieuwe opstandige groep heeft geprobeerd zoveel mogelijk
etnische minderheidsbelangen in Ethiopië te verenigen onder één overkoepelende
organisatie, om een schijn van legitimiteit hoog te houden voor deze duidelijk
ondemocratische operatie. In het persbericht van de groep staat: "Dit
verenigd front wordt gevormd als antwoord op de vele crises waarmee het land
wordt geconfronteerd; om de schadelijke gevolgen van het bewind van Abiy Ahmed
voor de volkeren van Ethiopië en daarbuiten ongedaan te maken; en als erkenning
van de grote noodzaak om samen te werken en de krachten te bundelen voor een
veilige overgang in het land."
Op de persconferentie bedreigde Berhane Gebre-Christos de
regering van Adiy door te zeggen: "We proberen een einde te maken aan deze
verschrikkelijke situatie in Ethiopië, die in ons eentje is gecreëerd door de
regering van Abiy. De tijd dringt voor hem."
Het is allemaal perceptie
Feit is dat geen van deze groepen onder de huidige
omstandigheden de middelen heeft om hun doelstellingen te verwezenlijken, nu de
Ethiopische bevolking zowel in Afrika als in de diaspora de op het Westen
gerichte propaganda afwijst. Protesten in de hele wereld ter verdediging van de
Ethiopische soevereiniteit, en het succes van de regering bij de bestrijding
van deze verspreide rebellengroepen tonen aan dat de werkelijkheid heel anders
is dan de projectie die perceptiebeheerders willen doen geloven.
Net zoals ons herhaaldelijk werd verteld dat Venezuela ten
onder zou gaan aan de democratische beweging van Juan Guaidó, of dat de
democratische krachten van Navalny het autoritaire systeem van Poetin zouden
afzetten, of dat de Syrische rebellen de "slager Assad" ten val
zouden brengen, of dat Hong Kong en Taiwan zeker hun vrijheid zouden winnen op het
vreselijke Peking... de heersers van het unipolaire systeem hebben laten zien
dat ze niet veel meer zijn dan moderne dromers die één keer te vaak betrapt
zijn op het oplichten van goedgelovige stedelingen.
Zoals Geopolitics.Press in detail heeft uiteengezet, heeft het
copieren van operaties die tegen Syrië werden gebruikt, de vorm aangenomen van
het Command and Control Fusion Center (C2FC) in Kenia, dat de regering van de
V.S. de mogelijkheid geeft om "organisaties en zogenaamde regeringen,de
mogelijkheid geeft om "voortdurend operaties uit te voeren tegen de
regering van Ethiopië op het gebied van economische, informatieve, diplomatieke
en kinetische oorlogsvoering"... Het C2FC heeft sommige van zijn taken
gedelegeerd naar cellen die een zekere mate van operationele autonomie genieten
maar organisatorisch afhankelijk zijn van het C2FC."
Het gevaar van Libië 2.0
Als dit mislukt, wat het geval zal zijn, is het grotere
gevaar dat in de coulissen wacht, dat de westerse bevolking zo verward en
verkeerd geïnformeerd zal zijn over de aard van de Ethiopische crisis, dat zij
hun toestemming zullen geven voor een door de VS geleide aanval op het land,
zoals gebeurde in Afghanistan en Irak in de nasleep van 9/11. In een
Bloomberg-opinie van 9 november 2021 riep de voormalige opperbevelhebber van de
NAVO, James Stavridis, de Amerikaanse strijdkrachten op om in te grijpen in de
burgeroorlog, zowel "om de Chinese invloed tegen te gaan" als om te
voorkomen dat er een nieuw bloedbad zoals in Rwanda zou plaatsvinden.
De Afrikaanse analist Lawrence Freeman heeft dit gevaar
onlangs welsprekend verwoord in een interview met het Addis Media Network op 18
november, waarin hij zei: "De vijanden van Ethiopië zullen humanitaire
overwegingen gebruiken als een excuus om eventueel militaire troepen in te
zetten onder het voorwendsel van bescherming van het Ethiopische volk tegen hun
eigen regering. Deze doctrine werd gecreëerd door George Soros en Tony Blair.
Samantha Power en anderen in de regering Obama gebruikt om de omverwerping van
president Kadhafi en de vernietiging van Libië te rechtvaardigen."
De auteur gaf een interview over dit onderwerp aan de Prime
Media van Ethiopië, dat hier kan worden bekeken:
Wat er precies aan de hand is in Soedan, waar opnieuw een militaire
staatsgreep plaatsvindt, weten we nog niet echt. Wat opvalt is dat het Westen
in koor de afgezette premier verdedigt.
Zonder daarom de militaire tussenkomst a-priori af te keuren (of goed te keuren
de ene militaire interventies is de andere niet) lijkt ons deze unaniem
verdediging van Hamdok door het Westen voldoende verdacht om verder te
onderzoeken.
Op facebook vonden we volgende beoordeling van onze vriend Bakri
Hamdan van Horna-Mediagroup over de Hamdok die erg
interessant is en ons toelaat ons duidelijk te distantiëren van de roep op het
herstel van de democratie van de VS en de EU
Wij respecteren de keuze van het Soedanese volk om te
kiezen wie hen regeert.
Maar ik zeg in alle eerlijkheid dat de door de
militaire afgezette premier van Soedan Hamdok geen vriend van het Eritrese volk
is, en ook nooit zal zijn, om de volgende redenen
Abdalla Hamdok was de architect van de ontwikkelingen in
Ethiopië tijdens het bewind van Meles Zenawi, van wie hij een trouwe vriend was
( )
Vandaag staat hij in het middelpunt van een
bemiddelingsproces tussen de Ethiopische regering en het Tigray People's
Liberation Front (TPLF). Hij zou contact hebben met de Ethiopische regering en de
leiders van het TPLF om de twee partijen aan de onderhandelingstafel te brengen
en humanitaire hulp toe te laten tot de burgerbevolking.
Werd het initiatief van Hamdok om te bemiddelen tussen de
federale regering en de Tigray factie in Ethiopië goedgekeurd door de Soedanese
regering - of door de Amerikaanse regering?
Maar Ethiopië verwerpt het bemiddelingsplan van Soedan over het conflict in
Tigray.
Hamdok's grootste probleem is dat hij niet veel in Soedan
heeft gewoond. Hij bracht het grootste deel van zijn leven in het buitenland
door als werknemer bij internationale instellingen - President Trump zei over
hem als deze man een Amerikaan was, zou ik hem als mijn adviseur hebben
gekozen. Wijlen Meles Zenawi, beschouwde Hamdok als zijn speciale adviseur
voor buitenlandse betrekkingen toen deze laatste in ballingschap leefde in
EThiopië
Hij keerde terug naar Soedan na de val van het
Bashir-regime (de door het Westen gesteunde dictatuur in Soedan tot 2019), met z'n tassen vol dossiers en buitenlandse richtlijnen.
Drie maanden geleden hadden we een interview op de zender
Hoorn van Afrika met een van de rebellenleiders uit Darfur die terugkeerde naar
Soedan - nadat het vredesakkoord was getekend in Juba.
Hij verklaarde openhartig dat 80 procent van de leden van de
huidige regering afkomstig zijn van het oude regime dat geleid werd door Omar
al-Bashir en 20 procent met degenen die uit het buitenland komen, werken met
een buitenlandse agenda: de Beweging voor Gerechtigheid en Gelijkheid, die
vorige week de massa's opriep om de regering waartoe hij behoort te doen vallen.
Ik herinnerde me een gesprek met wie we drie maanden geleden
hadden, Soms is het moeilijk om over de Soedanese kwestie te praten uit angst
dat onze woorden of ons gesprek niet verkeerd geïnterpreteerd zullen worden of
dat dit niet beschouwd wordt als inmenging in de interne aangelegenheden van
Soedan door de turbulente elementen die in het troebele water proberen te
vissen. Daarom heb ik mijn mening tot dit moment achtergehouden
Ik vind het niet erg om het nu te verduidelijken, Democratie
geïmporteerd uit het buitenland en gesteund door Amerika en Europa haar falen heeft
bewezen in Ethiopië, Irak, Afghanistan, Libië en uiteindelijk in Soedan...
omdat de volkeren van deze landen buitenlandse dictaten verwerpen en decennialang
hebben gevochten om het kolonialisme te verdrijven totdat ze hun vrijheid met
grote offers hebben veroverd.
Mijn standpunt als Eritrees burger is dat: mijn land heeft
meer dan zeventig jaar geleden onder buitenlandse inmenging, Ik zie dat dat
soort democratie (geïmporteerd uit het buitenland en gesteund door Amerika en
Europa zijn) zijn mislukking heeft.
De democratie die de volkeren van de
regio nastreven moet van binnenuit komen, rekening houdend met de culturele,
sociale en religieuze structuur van deze volkeren een democratie die
rechtvaardigheid, veiligheid, stabiliteit en gelijkheid voor de volkeren van de
regio bewerkstelligt. Geen democratie die buitenlandse belangen behartigt
en de logische staten in sektarische, etnische en religieuze kantons
verdeelt...
Het TPLF huilt opnieuw om zijn nieuwe aanvallen op burgers te verdoezelen
Persverklaring miniserie van buitenlandse zaken van Ethiopië
Het TPLF huilt opnieuw om zijn nieuwe aanvallen op burgers
te verdoezelen
Alle holle retoriek over zijn oproepen tot onderhandelingen
terzijde latend, is het TPLF doorgegaan met het bewijzen van zijn totale
minachting voor vrede in Ethiopië. Het eenzijdig humanitair staakt-het-vuren
dat de Ethiopische regering op 28 juni 2021 heeft afgekondigd, wilde het TPLF beantwoorden.
Het TPLF heeft niet ingezien hoe belangrijk vrede is voor burgers en boeren die
snakten naar verlichting om hun landbouwactiviteiten te kunnen voortzetten.
De terroristische groepering heeft haar falen om het welzijn
van de bevolking van Tigray te waarborgen herhaald door onverminderde aanvallen
op de bevolking van Amhara en Afar. Berichten over buitengerechtelijke
executies en schade aan eigendommen in bezette gebieden hebben een ongekend
niveau bereikt. Ook het aantal ontheemden die humanitaire hulp nodig hebben in
de bezette gebieden is de laatste tijd dramatisch toegenomen.
Het TPLF heeft in de afgelopen week de noodklok geluid en
de internationale gemeenschap opgeroepen om haar te redden van de
"geplande" aanval van de regering tegen haar. Het was echter het TPLF
die op grote schaal ongerechtvaardigde aanvallen heeft uitgevoerd op
onschuldige burgers.
Het TPLF realiseerde zich dat het de route Djibouti-Adi niet
kon blokkeren en heeft uit wanhoop zijn toevlucht genomen tot het aanvallen van
burgers in naburige regio's. Het TPLF heeft onlangs nieuwe aanvallen uitgevoerd
op de regio's Amhara en Afar waarbij eigendommen werden geplunderd en kinderen,
moeders en bejaarden werden uitgehongerd. Zij hebben de laatste tijd zonder
onderscheid dorpen als Chifra en Wuchale onder vuur genomen en beschoten,
waarbij alleen al in Wuchale meer dan 30 burgers werden gedood. De
terroristische aanval is doorgegaan met het inzetten van menselijke golven in
de vorm van honderdduizenden jongeren en bejaarden, alsmede ongewapende
burgers, die steden en dorpen overspoelen om vee en oogstrijpe gewassen te
plunderen en de bestaansmiddelen van naburige regio's te vernietigen. Als
gevolg van dergelijke wreedheden is het geen wonder dat de stroom humanitaire
hulp ernstig wordt belemmerd.
De regering van Ethiopië is diep ontzet over de
terughoudendheid van de internationale gemeenschap om de voortdurende
wreedheden van het TPLF te veroordelen. De ogenschijnlijk pro-TPLF-resolutie
van het Europees Parlement en de volstrekt partijdige verklaring die is
afgelegd na de ministeriële bijeenkomst op hoog niveau van de VS en hun
partners over de situatie in Noord-Ethiopië, maken het plaatje nog erger.
De VS en hun partners hebben de opheffing van de beperkingen
op de humanitaire toegang tot de burgerbevolking in Tigray als hun topprioriteit
aangemerkt en de Ethiopische regering veroordeeld wegens het hinderen van de
hulp. Zij hebben van de Ethiopische regering geëist dat zij onmiddellijk de
communicatie, het bankwezen en andere vitale diensten in Tigray herstelt en de
transportcorridors en de luchtverbindingen met Tigray volledig herstelt. Eén
partij in het conflict alle schuld geven, terwijl de fouten van de andere
partij worden goedgepraat, is niet alleen partijdig, maar ook in alle opzichten
onaanvaardbaar.
Zoals de regering van Ethiopië herhaaldelijk heeft verklaard
dat het TPLF humanitaire middelen voor militaire doeleinden heeft aangewend, de
verstrekking van humanitaire hulp in de regio belemmerd. De VS en hun partners
hadden de onophoudelijke moorden door het TPLF op burgers die zich hadden
ingezet voor het herstel van de dienstverlening in de regio Tigray, niet licht
mogen opvatten.
Het is absurd om een onbeperkte stroom van humanitaire hulp
naar de regio Tigray te verwachten terwijl het TPLF actief de aangrenzende
gebieden aanvalt en de bevolking terroriseert. De regering van Ethiopië zou de
VS en haar partners willen verzoeken zich niet te laten leiden door de
"huilende wolf" van het TPLF en het lijden van de mensen in
Noord-Wollo, Gonder, Wag Hemera van de Amhara- en Afar-regio's niet te
bagatelliseren.
De regering van Ethiopië zou de VS en haar partners vragen een
einde te maken aan hun onevenwichtige behandeling van het conflict in Ethiopië
met hun overdreven sympathie en aandacht voor de TPLF. Zij moeten ook ophouden
met het bagatelliseren van het lijden van de mensen in gebieden buiten Tigray
door toedoen van het TPLF. Het TPLF mag niet met de vredesvlag zwaaien wanneer
het op militair vlak een nederlaag voelt aankomen en de internationale
gemeenschap misleidt.
Aan de kant van de regering is onze inzet voor vrede
consequent geweest sinds de oorlog tegen straffeloosheid op 04 november 2020 is
begonnen. De regering van Ethiopië blijft zich ook inzetten voor de totstandkoming
van een alomvattende nationale dialoog. De regering roept de internationale
gemeenschap dan ook op de Ethiopische toenaderingspogingen tot vrede te
steunen.
Drie VN-schandalen onthullen de omvang van de inmenging in Ethiopië
Drie VN-schandalen onthullen de omvang van de inmenging
in Ethiopië
Andrew Korybko, OneWorld, 17/10/202
Eén van de middelen waarmee Amerika zijn Hybride Oorlog
tegen Ethiopië voert, is via corrupte VN-functionarissen. Drie recente
schandalen leggen de omvang bloot van deze ongekende bemoeizucht campagne. Het
is de moeite waard ze te onderzoeken om een beter inzicht te krijgen in de
mechanismen die een rol spelen, de invloed die zij hebben gehad op de pogingen
om de dynamiek van het interne conflict in Ethiopië vorm te geven, en de
reactie van de beoogde regering. Wat volgt is een beknopte samenvatting van elk
schandaal, waarna enkele strategische inzichten en voorstellen zullen worden
gedeeld.
1. Vermiste voedselhulptrucks
428 vrachtwagens van het Wereldvoedselprogramma van de VN
(UNWFP) zijn niet teruggekeerd van hun hulpmissies in de noordelijke
Tigray-regio. Er zijn geloofwaardige vermoedens dat terroristen van het Tigray
People's Liberation Front (TPLF) deze goederen en vrachtwagens heeft
buitgemaakt om ze te gebruiken voor het vervoer van hun strijders doorheen de
oorlogszone. In plaats van de aandacht te vestigen op de verslechtering van de
humanitaire situatie in dat deel van het land, heeft de VN getracht deze
diefstal onder het tapijt te vegen en de schuld voor de gevreesde hongersnood
in dat deel van het land af te schuiven op wat volgens hen de blokkade van de
regio door de Ethiopische Nationale Strijdkrachten (ENDF) is. Deze
vaststelling bevestigt de bewering van Addis Abeba dat de VN niet alleen
materiële steun verleent aan de TPLF onder het niet overtuigende voorwendsel
van nalatigheid van de Ethiopische regering, maar dat zij dit schandaal in
feite aanwendt om de centrale regering in diskrediet te brengen.
2. Uitgewezen VN-functionarissen
De Ethiopische regering had genoeg van de inmenging die corrupte
humanitaire ambtenaren tot dan toe straffeloos in het land hadden uitgevoerd en
heeft zeven van die ambtenaren het land uitgezet en hun vervanging door
neutraal en competenter personeel geëist. In plaats van zich te houden aan het
internationaal recht en zich te onderwerpen aan het recht van de lidstaten om
een dergelijke maatregel te nemen, heeft de VN zich agressief verzet door zich
boven de wet te stellen door te beweren dat deze regel alleen geldt voor de
vertegenwoordigers van de medelidstaten en niet voor die van de VN zélf. Deze
arrogante actie was bedoeld om Ethiopië als een zogenaamde
"schurkenstaat" af te schilderen en zo het vuur van de
informatieoorlog tegen het land aan te wakkeren, met als doel het steeds
duidelijker wordende complot om het land van de internationale gemeenschap te
isoleren en druk uit te voeren tegen de regering.
3. Uitgelekte opnamen die vooringenomenheid bewijzen
Het hoofd van het VN-migratieagentschap in Ethiopië, Maureen
Achieng, werd teruggeroepen nadat uitgelekte opnames waren opgedoken waarop zij
tijdens een interview klaagde dat sommige van haar collega's in het land
vooringenomen zijn ten gunste van de TPLF. Dit schandaal bevestigde wat de
Ethiopische regering onlangs had beweerd, namelijk dat corrupte VN-ambtenaren
zich met het land bemoeien. Dit is in strijd met de opdracht van het
wereldorgaan, zowel in het algemeen als wat betreft zijn humanitaire acties
in door conflicten verscheurde regio's zoals Tigray. Het lijkt erop dat er
inderdaad een kliek van anti-Ethiopische technocratische elites op belangrijke
VN-posities zit, die misbruik maken van hun gezag en van de perceptie van het
publiek dat zij neutraal zijn, om een eigen agenda te bevorderen. Het
blijft onduidelijk tot hoe hoog in de hiërarchie dit gaat en wie er nog meer
bij betrokken zijn, maar het heeft niettemin de bemoeienis van de VN met
Ethiopië aan het licht gebracht.
Uit deze drie onderzochte schandalen kunnen we de volgende
strategische onthullen:
1. Het "humanitair imperialisme" van de VN
Deze uitdrukking verwijst naar de exploitatie van
humanitaire voorwendselen om imperialistische doelen te bevorderen en is
precies wat de corrupte VN-functionarissen die bij de bovengenoemde schandalen
betrokken zijn, nastreven. De moeilijke humanitaire situatie in Tigray, die
niet is veroorzaakt door het ENDF, maar door de doelbewust tot stand is
gebracht door het TPLF om meer internationale sympathie voor haar zaak te
kweken, is door de VN uitgebuit om de druk op de Ethiopische regering op te
voeren. Dit gebeurt door de verspreiding van verhalen waarin wordt beweerd dat
de autoriteiten hun eigen bevolking uithongeren als onderdeel van een moderne
etnische zuiveringscampagne, terwijl het in werkelijkheid het TPLF is die de
mensen in de door haar bezette regio uithongert. Deze valse voorstelling van de
werkelijkheid wordt vervolgens gerecycleerd in het desinformatie-systeem om aan
te dringen op een "humanitaire interventie".
2. De "schurkenstaat" beschuldiging
Een van de doelen van het "humanitaire
imperialisme" van de VN is om regeringen die het doelwit zijn van een
interventie, te brandmerken als zogenaamde "schurkenstaten", die
zogenaamd het handvest van het wereldorgaan schenden ten koste van de
mensenrechten van hun burgers. Ethiopië doet niets van dat alles en houdt zich
bij al zijn acties strikt aan het internationale recht, zowel bij zijn
binnenlandse antiterroristische strijd met het TPLF als bij zijn internationale
acties als reactie op de inmengingscampagnes van corrupte VN-functionarissen,
maar diezelfde functionarissen hebben geprobeerd een heel ander beeld te
schetsen door middel van een informatie-oorlogvoering. Ethiopië ten onrechte
afschilderen als een "schurkenstaat" is een middel om een
agressievere campagne op touw te zetten die meer directe bemoeienis, sancties
en zelfs militaire dreigementen moet teweegbrengen.
3.Echte "samenzweringen"
Het woord "samenzwering" wordt vaak bespot, maar
dat wil niet zeggen dat samenzweringen niet echt zijn. Voordat de drie
onderzochte schandalen zich voordeden, zouden velen de bewering hebben opzij
geschoven dat corrupte VN-functionarissen zich zo schaamteloos zouden bemoeien
met een lidstaat onder humanitaire voorwendselen, maar dat is precies wat ze
hebben gedaan in Ethiopië, zoals bewezen. Geen enkel eerlijk mens kan ontkennen
dat de VN zichzelf in diskrediet heeft gebracht door wat zij heeft gedaan, maar
toch zijn er nog steeds mensen die zich wanhopig vastklampen aan het verhaal
van zogenaamde "samenzweringstheorieën" in de laatste hoop dat zij de
perceptie kunnen manipuleren in hun voordeel. Deze opmerking toont zowel hun
oneerlijkheid als hun misprijzen voor de publieke opinie. Zij schijnen
werkelijk te geloven dat door een leugen vaak genoeg te herhalen, anderen
kunnen worden misleid in de veronderstelling dat er een kern van waarheid in
zit.
Met dit alles in gedachten, stellen we drie zaken voor:
1. Ga door met het blootleggen van de bemoeienis van de
VN
Ethiopië heeft zoveel ervaring met de inmenging van de VN,
dat het moet doorgaan met het blootleggen van alle machinaties van de VN, om de
wereld te informeren. In geen geval mag het een stap terug doen, hoezeer het
ook onder druk wordt gezet, nadat het reeds de Rubicon heeft overschreden door
die zeven corrupte ambtenaren het land uit te zetten. Ethiopië is niet tegen de
VN; integendeel, het is een groot voorstander van de VN zoals die in het
handvest van de wereldorganisatie is vastgelegd. Waar Ethiopië tegen is, is het
feit dat deze nobele organisatie wordt gekaapt door een groep invloedrijke
personen die worden gedreven door ideologische en strategische belangen en die
hun autoriteit op ongekende wijze misbruiken. Door de wereld voor te lichten
over wat er gebeurt, kan Ethiopië een internationaal onderzoek naar deze letterlijke
samenzwering bevorderen om de VN te bevrijden uit de klauwen van degenen die
haar hebben veroverd.
2. Werk nauw samen met Rusland & China
Ethiopië kan de wereld niet in zijn eentje overtuigen vanwege
zijn beperkte invloed en middelen, en daarom moet het nauw samenwerken met
Rusland en China om dit doel te bereiken. Deze landen staan sympathiek
tegenover de strijd van Ethiopië en kunnen daarom met het land samenwerken om
een zo groot mogelijk bewustzijn te kweken van de inmenging van de VN in het conflict.
Hun media en denktanks zijn wereldwijd vermaard en bereiken een veel groter
publiek dan Ethiopië ooit zal kunnen. Als nauwe partners van het land zouden
zij hand in hand moeten samenwerken om de beschuldigingen van Addis Abeba aan
het adres van de VN kracht bij te zetten, Ethiopië te verdedigen tegen de wrede
informatieoorlog die momenteel tegen het land wordt gevoerd, en druk uit te
oefenen op het wereldorgaan om deze schandalen te onderzoeken en hervormingen
door te voeren. Dit is de enige realistische manier om deze bemoeials ter
verantwoording te roepen.
3. Verantwoording afleggen bij de VN
Het uiteindelijke doel van de vorige twee voorstellen is
verantwoording af te leggen aan de corrupte VN-functionarissen, wat kan worden
bereikt door Ethiopië's partners Rusland en China in de VN-Veiligheidsraad
officieel om een onderzoek te vragen. Hoewel hun drie westerse tegenhangers
waarschijnlijk elke poging daartoe zullen saboteren, zouden zij, Ethiopië en de
andere landen die terecht bezorgd zijn over wat zojuist aan het licht is
gebracht, op eigen houtje kunnen samenwerken om gedetailleerde rapporten over
alles op te stellen. Hun bevindingen zouden kunnen worden gepresenteerd in de
Algemene Vergadering van de VN (AVVN) en op grote schaal kunnen worden
verspreid via de activisten van de deelnemende landen (inclusief die van de
sociale media), de media en denktanks. Het hele punt is om op de een of andere
manier zinvolle veranderingen teweeg te brengen in de hoop ervoor te zorgen dat
dergelijke misbruiken nooit meer tegen een ander land worden begaan.
Corrupte VN-functionarissen zijn de knechten van de
Amerikaanse hybride oorlog tegen Ethiopië. Hun plichtsverzuim is gevaarlijk
vanwege de destabiliserende invloed die zij hebben gehad bij hun pogingen om de
loop van de gebeurtenissen in het conflict in dat land te bepalen. Ethiopië
bewijst de internationale gemeenschap een dienst door deze campagne aan de kaak
te stellen, in de verwachting dat de wereldgemeenschap uiteindelijk kan worden
bevrijd van de krachten die haar hebben gekaapt. Rusland en China delen het
nobele doel van Ethiopië en kunnen dus een leidende rol spelen door het te
helpen.
TPLF's opzettelijke verwoesting van de economische fundamenten van de mensen in Noord-Wollo en Gondar van de Amhara-regio
Federale Democratische Republiek Ethiopië - Minister van buitenlandse zaken - Persbericht
TPLF's opzettelijke verwoesting van de economische
fundamenten van de mensen in Noord-Wollo en Gondar van de Amhara-regio
Het TPLF gaat verder met haar gevaarlijke poging om de
politieke macht in Tigray te behouden door de mensen te onderwerpen door angst
en gebrek.
Het grote aantal mensen dat in Tigray nog steeds onder de
armoedegrens valt, ondanks het feit dat de TPLF al 27 jaar aan het hoofd van
het land staat, toont aan dat de TPLF geen enkele aandacht heeft voor het
welzijn van de bevolking van Tigray. In de gebieden Noord-Gondar en Wollo die het
TPLF binnenviel door het eenzijdig humanitair staakt-het-vuren van de regering
te verwerpen, heeft de TPLF eens te meer bewezen dat zij het Amhara-volk
vijandig gezind is.
Uit berichten uit bezet Noord-Wollo en de aangrenzende
gebieden van Gondar blijkt dat de TPLF van plan is het leven van vele gezinnen
te verwoesten. Zoals boeren in bezet gebied onlangs meldden, stelen de
terroristische TPLF-soldaten en hun volgelingen de oogst. Wat nog erger is, is
dat de TPLF-soldaten het voedsel dat de boeren in de door haar bezette gebieden
hadden aangeslagen, hebben opgegeten en de rest hebben vernietigd. De
terreurgroep heeft zelfs de opslagplaatsen voor voedselhulp niet gespaard en
met geweld hulpgoederen afgenomen van de ontvangers in deze gebieden. De
landbouwers in Ethiopië zijn voor hun levensonderhoud sterk afhankelijk van de
veestapel voor voedsel, landbouw en biobrandstof. Helaas zijn ook deze niet
gespaard gebleven van de destructieve acties van het TPLF.
De vernietiging van het leven van mensen gaat ook verder dan
individuen alleen, maar omvat gemeenschappen in hun geheel. Op veel plaatsen
heeft de groep dagopvangcentra, scholen en hogescholen, banken,
gezondheidscentra, hotels en andere instellingen niet vernietigd. Het lopende
spoorwegproject Awash Woldia / Hara Gebeya is helaas het doelwit geworden van
deze onverantwoordelijke groep.
Deze daden van het TPLF zullen niet bijdragen tot de
vooruitgang van de bevolking van Tigray, maar zullen eerder vijandigheid en
wrok tussen de bevolking van Amhara en Tigray voeden. De wreedheden die het
TPLF in Wollo en Gondar heeft begaan en nog steeds begaat, kunnen alleen worden
verklaard als een laatste wanhopige poging om politiek relevant te blijven.
De regering van Ethiopië doet een beroep op de
internationale gemeenschap om de nodige aandacht te schenken aan de benarde
situatie en de behoeften van de mensen in Noord-Wollo en Gondar, als onderdeel
van haar herhaalde verzoek om versnelde verstrekking van humanitaire bijstand
aan de slachtoffers van deze daden van de TPLF in alle gebieden die momenteel
bezet zijn.
Etno-nationalisme, imperialisme en de arbeidersklasse in Ethiopië
Etno-nationalisme, imperialisme en de arbeidersklasse in
Ethiopië
De relatie tussen strijd voor onafhankelijkheid en
klassenstrijd, een complex verhaal.
ROAPE September 21, 2021
Door Hibist Kassa
Sinds 4 november vorig jaar is Ethiopië verwikkeld in een verwoestende
burgeroorlog met het Tigray Peoples Liberation Front (TPLF), die werd
gekenmerkt door escalerende genocidale aanvallen op etnische minderheden in
Ethiopië. De omvang van de verkeerde informatie en desinformatie over de
oorlog, het schaamteloze gebrek aan context, de schaamteloze en ronduit
gevaarlijke pogingen om niet alleen onjuiste verhalen op te dringen, maar ook
een enge mensenrechtenagenda op te leggen die de schendingen door het Tigrayan
Peoples Liberation Front (TPLF) en zijn bondgenoten negeert, is zeer
verontrustend en alomtegenwoordig.
Momenteel wordt in de reguliere media en via netwerken een
gevaarlijk simplistisch en onjuist verhaal verspreid, waarin de federale
regering wordt afgeschilderd als een regering die absoluut centralisatie
nastreeft, in tegenstelling tot het TPLF, dat federalisme nastreeft. Dit is
gebaseerd op een over simplificatie van
de geschiedenis van de opbouw van het land en betwistingen daarvan, alsook de
aard van de verschillende culturen en talen en hun relatie tot de
klassenmaatschappij.
Dit jaar was het 125 jaar geleden dat in 1896 de Slag bij
Adwa plaatsvond, een historische nederlaag van Italië, een Europese
imperialistische macht door Afrikanen, samen met de eenwording van verdeelde
volkeren in het land Abessinië (het vroegere Ethiopië). Heren, lijfeigenen en
slaven, vrouwen en mannen, mobiliseerden een leger van ongeveer 100.000 man om
de Italiaanse troepen in enkele uren tijd te verslaan. De nasleep van de
overwinning legde ook de basis voor verdere consolidatie van het rijk en het
smeden van de moderne staat, een omstreden historisch proces dat in het huidige
conflict op de voorgrond is getreden. Er is een genuanceerde en historisch
gefundeerde benadering nodig om te analyseren hoe de spanningen tussen centrum
en periferie vorm hebben gegeven aan de autonomie in Tigray, om het brede
spectrum van debatten binnen het TPLF te begrijpen en om te zien hoe elites dit
hebben ingezet in het huidige conflict (ik onderzoek dit hier in detail in het
Agrarian South Bulletin).
Hoewel een goede analyse van de crisis belangrijk is om interventies
op te begrijpen, moeten we ook de aard van de verschillende strategieën van de heersende
klassen begrijpen, de tegenstrijdigheden in deze strategieën en waar dit de
arbeidersklasse en de vooruitgang van een progressief alternatief van onderuit teweegbrengt.
Wat zijn de concurrerende verhalen?
Op dit moment wordt bemiddeling voorgesteld, zoals onlangs
werd bepleit in een verklaring van Afrikaanse intellectuelen, die griezelig
genoeg de lijn van de Verenigde Staten en het TPLF ten aanzien van de crisis
volgde. In een krachtige reactie van het Global Ethiopian Scholars Initiative
en Jon Abbink wordt gewezen op de problematische aard van de verklaring en op
de noodzaak te begrijpen wat er werkelijk op het spel staat in de onstabiele
Hoorn van Afrika, waar een herschikking van de geopolitieke betrekkingen. De
solidariteit tussen Eritrea-Ethiopië-Somalië en Zuid-Soedan kan de Amerikaanse
overheersing in de regio doen verdwijnen en de neergang van het TPLF bezegelen.
Om de moeilijke en gecompliceerde context van de aan de gang zijnde
veranderingen te begrijpen, moet ook zorgvuldig aandacht worden besteed aan wat
in het dominante verhaal van de crisis wordt weggelaten.
Het was bijvoorbeeld schokkend om de pro-TPLF commentator
Martin Plaut, nu gastonderzoeker aan het Kings College Department of War
Studies, op 5 februari van dit jaar brutaal te horen verklaren dat, ook al was
het bloedbad in Mai-Kadra in West-Tigray verschrikkelijk, het me niet kan
schelen wie het heeft aangericht (zie 30:00-31:21). Dit was een genocide op
ongeveer 1000 mannen, bejaarden en kinderen die door jeugdgroepen van het TPLF als
etnische Amhara werden geïdentificeerd. Terwijl de mannen werden afgeslacht,
hoorden vrouwen hen zeggen dat zij de volgende keer voor hen zouden komen.
Zelalem Tessema, medevoorzitter van de Ethiopische Vereniging in het Verenigd
Koninkrijk, die deel uitmaakte van hetzelfde panel als Plaut, zei dat dit het Srebrenica-slachtpartijt
van Ethiopië was. De verantwoordelijkheid Plaut bij naar het onderzoek naar de
Amhara-milities, de Ethiopische federale troepen en de betrokkenheid van
Eritrea zonder de TPLF-milities en hun jeugdleden te onderzoeken. Zij zullen
ontsnapten om zich bij de vluchtelingen aan de Soedanese grens te voegen. Het
TPLF is doorgegaan met het begaan van wreedheden in zijn wrede expansie in de
Afar- en Amhara-regio's, waarbij tot 4 miljoen mensen ontheemd raakten.
Intussen heeft een samenhangende campagne van de VS, de EU
en de VN, met inbegrip van het IMF en de Wereldbank, die het TPLF gunstig
gezind is, zich geconcentreerd op de gebeurtenissen tijdens de crisis in Tigray
om de Ethiopische federale regering
onder druk gezet en hen te verplichten te bemiddelen met het TPLF. Zelfs toen
de regering een eenzijdig staakt-het-vuren afkondigde, bleef het TPLF andere
provincies in de provincies Amhara en Afar binnendringen, Lalibela tijdelijk
bezetten, burgers afslachten en historische kerken in Gondar vernielen. Er was
nog steeds geen werelwijde veroordeling van het TPLF, met uitzondering van het
geval waarin de directeur van USAID in Ethiopië melding maakte van de
wijdverbreide plundering van hulpgoederen door het TPLF.
Ook de moorden op etnische minderheden elders, die in
verband worden gebracht met het Oromo-bevrijdingsfront (OLF), dat openlijk
geallieerd is met het TPLF, hebben geen aandacht gekregen. In principe moeten
schendingen door alle overheids- en niet-overheidsactoren in Tigray en andere
delen van Ethiopië worden onderzocht, slachtoffers moeten worden verzorgd en de
schuldigen moeten ter verantwoording worden geroepen. Maar de geopolitieke
machtsstrijd die gaande is, heeft geen belang bij een dergelijke
verantwoordingsagenda. In plaats daarvan worden mensenrechtenschendingen, of
het nu gaat om genocide, wijdverspreide verkrachtingen, het ronselen van
kinderen als strijders of schendingen van de rechten van Eritrese
vluchtelingen, genegeerd wanneer de strijdkrachten van het TPLF als schuldigen
worden aangewezen. Praten over verantwoordingsplicht en mensenrechten is
slechts een spel in een groter geopolitiek slagveld.
Het is van essentieel belang dat de feiten kloppen!
Om deze uiterst complexe crisis te kunnen begrijpen, is het
van belang dat we ons richten op de volgende belangrijke feiten:
Op 4 november, nadat de federale regering van Ethiopië 281
miljoen dollar had overgemaakt aan de provinciale regering van Tigray, werd een
bliksem-slag, zoals omschreven door de woordvoerder van de TPLF, ontketend op
federale troepen die gezamenlijke operaties uitvoerden met de provinciale
troepen van Tigray. Ongewapende soldaten en generaals werden in hun pyjama
afgeslacht en hun lichamen werden achtergelaten om weg te rotten, terwijl
andere troepen als gevangenen werden meegenomen. Soldaten met een
gespecialiseerde opleiding werden later standrechtelijk geëxecuteerd, overreden
met vrachtwagens en vrouwelijke soldaten werden verkracht. Toen het nieuws van
deze schokkende aanval doorsijpelde, werd het grote publiek met afschuw vervuld
en kwam er een einde aan alle pogingen om de spanningen tussen de federale
regering en het TPLF te bemiddelen.
Voorafgaand aan de bovengenoemde aanval waren de spanningen
tussen de federale regering in Addis Abeba en het TPLF opgelopen. Het verlies
van de machtspositie van het TPLF in de federale regering, die bijna drie
decennia heeft geduurd, had de leden van de commissie gegriefd. Er zij aan
herinnerd dat het TPLF zelf een politieke partij was, met zijn eigen
hiërarchieën en leden afkomstig uit verschillende kiesdistricten in de
provincie Tigray.
De normalisering van de betrekkingen met Eritrea was een
zeer belangrijke verandering die premier Abiy Ahmed in 2018 heeft doorgevoerd.
Deze belangrijke verandering in het buitenlands beleid van Ethiopië werd
mogelijk gemaakt onder de Ethiopische Volksrevolutie Democratisch Front (EPRDF)
coalitie met nieuw leiderschap onder Abiy Ahmed als lid van de Oromo People's
Democratic Organization (OPDO). Dit was een beslissende breuk met het
buitenlandse beleid van het TPLF, die de Eritrese regering als een dodelijke
vijand had behandeld. Het TPLF in Addis-Abeba was een voor de uitbreiding van het
AFRICOM van de Verenigde Staten in de Hoorn van Afrika, en behield een zekere
schijn van soevereiniteit na nationale onafhankelijkheid. Deze voormalige
bondgenoten, die oorlog voerden tegen de Derg (het militaire regime dat van
1974 tot 1987 Ethiopië en Eritrea regeerde), werden al snel vijanden van de
etno-nationalistische agenda van de TPLF, die was verankerd in het Ethiopische
federalistische systeem vanaf 1992, waarbij provincies en het hele
bestuurssysteem opnieuw werden ingedeeld op basis van etniciteit. Elke
provincie vormde zijn eigen staande legers en verankerde het recht op
afscheiding in de grondwet.
De provincie Tigray ligt in het noordelijkste deel van
Ethiopië en deelt een grens met Eritrea, waarover oorlog werd gevoerd van
1998-2000, toen Abiy als soldaat in de frontlinie stond. Een vredesverdrag werd
pas in 2018 ondertekend toen de OPDO onder Abiy aan de macht kwam na een golf
van volksprotesten tegen de TPLF. Volgens Iqbal Jhazbay (voormalig ambassadeur
van Zuid-Afrika in Eritrea) bood dit Eritrea, een voorheen geïsoleerd regime
dat zich hardnekkig heeft verzet om door buitenlandse mogendheden om als pion
te worden gebruikt, sinds de ondertekening van het vredesverdrag een brug
waarmee het zijn invloed op het buitenlands beleid in de onstabiele Hoorn van
Afrika kan uitbreiden. Asmara heeft zich verzet tegen een agenda van regimeverandering,
een uitdaging waarvoor Ethiopië zich nu gesteld ziet onder de nieuwe
Vooruitgangspartij (PP) onder leiding van Abiy, die nu weerstand heeft moeten
bieden aan de druk van buitenlandse mogendheden om zijn betrekkingen met
Eritrea zelf te kunnen bepalen.
De succesvolle voltooiing van de Grote Ethiopische
Renaissance Dam (GERD) stuitte niet alleen op verzet van Egypte en Soedan, maar
ook op de tegenkanting van de VS en Israël. Hoewel de GERD werd bedacht en
geïnitieerd door voormalig premier Meles Zenawi, kon de succesvolle uitvoering
ervan niet rekenen op de volledige steun van zijn erfgenamen van het TPLF. De
Metal and Engineering Corporation, een grote parastatale onderneming, die
belast was met de verwezenlijking van sommige onderdelen voor de GERD, stelde de
normen op. Dit heeft het project vertraagd en had subversieve bedoelingen. Het
lag nietaan de incompetentie van de
kant van de parastatale onderneming. De samenwerking tussen Egypte en Soedan,
en de herschikking van belangen met interne actoren, zoals het TPLF (en nu
OLF), heeft een nieuwe dodelijke alliantie gecreëerd die de stabiliteit in de
Hoorn van Afrika bedreigt.
Ethiopië staat op het punt om binnen twee jaar
zelfvoorzienend te worden op het gebied van de tarweproductie. De regering Abiy
is ook bezig met het opzetten van broodfabrieken om ervoor te zorgen dat de
armen in de steden en de werkende bevolking zich brood kunnen veroorloven
(vooral in een tijd waarin de voedselprijzen de pan uit blijven rijzen). Naast
de GERD en zijn potentieel om hernieuwbare energiebronnen te leveren aan de
Hoorn van Afrika en daarbuiten, moeten deze ontwikkelingen worden gezien als
inspanningen om de productiecapaciteit in de regio te versterken en hopelijk
ook het energietekort aan te pakken dat op de schouders van vrouwen rust. Het
is ook een feit dat de investeringen in infrastructuur en de industrieparken,
met name in de kledingindustrie, grote belangstelling hebben gewekt bij wereldmerken,
maar ook een aanzienlijk beroep hebben gedaan op de mobilisering van
binnenlandse middelen. Dit zijn allemaal tekenen dat er in het land concrete
vooruitgang wordt geboekt.
Ondanks het engagement van de Ethiopische regering om te
liberaliseren, heeft t het bewind de VS en de Bretton Wood-Instellingen niet
kunnen overtuigen. Er zijn sancties opgelegd aan regeringsfunctionarissen die
naar de VS reizen. Aan leningen worden voorwaarden verbonden om bemiddeling met
het TPLF te waarborgen. De tussenkomst van het IMF, dat hoofdzakelijk onder
invloed van de VS staat, voor dit conflict is opmerkelijk.
De Bretton Woods-instellingen, met name het IMF, hebben
voorwaarden verbonden aan de steunverlening waardoor de regering wordt
verplicht concessies te doen aan het TPLF. Deze harde opstelling ten opzichte
van de Ethiopische regering is raadselachtig, aangezien zij het land open voor
het bedrijfsleven heeft verklaard, een van de laatste sterk gereguleerde
economieën van Afrika heeft geliberaliseerd en concurrentie heeft toegestaan
met staatsbedrijven, de elektriciteitssector en de telecommunicatiesector. De
regering Abiy is ook een zeer consequente partner geweest in de oorlog tegen
het terrorisme, vooral wat de operaties tegen Al-Shabab in Somalië betreft.
Dit wijst erop dat er meer op het spel staat bij het smeden
van bondgenootschappen van Ethiopië met Eritrea en Somalië en bij het streven om
de Hoorn van Afrika te stabiliseren op een wijze die niet in dienst staat van
Washington en zijn War on Terror. Lawrence Freeman (vertegenwoordiger van de
VS regering) betoogt in een panel op de Ethiopische televisie, Addis Dialogue,
dat een wereldwijde politieke macht die de neokoloniale controle over Afrikaanse
landen wenst te handhaven, elke actor die buiten de controle van de VS opereert
als een bedreiging van hun dominantie beschouwt en als een bedreiging moet
worden aangepakt. Diaken Yoseph Tafari, voorzitter van de Ethiopian American
Civic Council, is het daarmee eens en benadrukt dat de VS de regering Abiy aan
het begin van haar ambtstermijn aanvankelijk verkeerd hadden ingeschat en
geconfronteerd werden met de realiteit van haar meer autonome benadering van
het buitenlands beleid en haar volharding in door de staat geleide
ontwikkelingsinitiatieven, zoals de GERD. Het is deze politiek die aan de
grondslag ligt aan de agenda voor een regimewisseling.
Het TPLF, die de dominante kracht was in de vorige
coalitieregering, was in staat de veiligheidstaken en het bestuur van de staat
te controleren en aanzienlijke investeringen te doen in staatsbedrijven. Het is
een publiek geheim dat het TPLF over 30 miljard dollar aan buitenlandse
rekeningen beschikte. Op het hoogtepunt bedroeg de buitenlandse hulp 3,5
miljard dollar per jaar. Twee tot drie miljard dollar ging jaarlijks verloren
door onder- en over-facturering van de import. De parastatale bedrijven waren
effectieve middelen geworden voor de accumulatie van rijkdom door de top van
het regime, met verschillende vormen van relaties van het patronaat met machtige
actoren binnen het partijapparaat. De nabijheid van de macht had zijn
voordelen, maar die waren niet te vergelijken met de accumulatie van rijkdom en
de toenemende ongelijkheid die de afgelopen drie decennia zichtbaar was
geworden.
Vraag en antwoord tussen Munyaradzi Gwisai en Hibist
Kassa over de toestand van de arbeidersklasse in Ethiopië vandaag.
MG: De opkomende Ethiopische arbeidersklasse speelde een
sleutelrol in de revolutie van 1974 die uiteindelijk keizer Haile Selassie
afzette. De golf van stakingen inspireerde de volksprotesten van studenten,
boeren en de soldaten. Die grepen uiteindelijk de macht onder leiding van de
[marxistisch-leninistische] Derg, wat leidde tot een periode van burgeroorlog
en instabiliteit van bijna twee decennia.
Wat gebeurde er met de Ethiopische arbeidersklasse na deze periode, in de
gevechten die volgden... Werden klassenstrijd en -organisatie verpletterd door
repressie en oorlog?
HK: Zoals het geval van de parastatale Metal and Engineering
Corporation (MetEC) laat zien, hebben vakbonden in Ethiopië strijd geleverd, en
zijn zij dat blijven doen, om zich te organiseren. De Industrial All Federatie
heeft belangrijke interventies verricht, vooral in industrieparken. Er is
belangrijk analytisch werk verricht over de superuitbuiting van vrouwelijke
werknemers. Dit heeft de aandacht heeft gevestigd op de wijze waarop de
accumulatiestrategie van de staat, die berust op goedkope loonarbeid en het
scheppen van een gunstig klimaat voor directe buitenlandse investeringen, de
onderdrukking van georganiseerde arbeid vereist.
Als reactie op het grote verloop van de beroepsbevolking en
een golf van wilde stakingen zijn er enkele gematigde hervormingen doorgevoerd
om de werknemers een middel te geven om hun bezorgdheid kenbaar te maken via de
inspecteurs van het ministerie van Arbeid en de oprichting van
districtskantoren. Desondanks moeten vakbonden nog steeds in staat zijn om
werknemers op de werkvloer te organiseren. Hiertegen bestaat nog steeds
weerstand.
Bovendien staat de focus op grootschalige directe buitenlandse
investeringen als middel om industrialisatie mogelijk te maken, in
tegenstelling met de dynamische en gediversifieerde economische activiteiten
van kleine producenten in de landbouw, de huisnijverheid en de detailhandel.
Ethiopië kent een geschiedenis van coöperatieve verenigingen die teruggaan tot
het Derg-regime, maar deze werden ontbonden door het door het TPLF gedomineerde
EPRDF-regime.
MG: Ethiopië behoort tot de vijf best presterende
economieën in Afrika in de afgelopen tien jaar, met jaarlijkse groeipercentages
van meer dan 10%. Er moet dus een nieuwe, jongere en grotere arbeidersklasse
zijn ontstaan. Als de arbeidersklasse zich in deze periode heeft teruggetrokken
en deklein-burgerij de touwtjes in handen heeft gegeven, is er dan geen sprake
geweest van een aanzienlijke groei en her opstanding van de arbeidersklasse in
de periode na 1995? Kwantitatief en kwalitatief, vooral na 2000?
Wat is de graad van organisatie, klassebewustzijn en
strijdbaarheid van deze nieuwe uitgebreide klasse? Hoe verhoudt deze zich tot
de leidende rol die andere arbeidersklassen in de regio recentelijk hebben
gespeeld, bijvoorbeeld in Soedan, Egypte en Kenia, en vormt zij een tegenwicht
tegen de klein-burerij en hun op etniciteit op regio's gebaseerde politiek en
mobilisatie?
HK: Er is een nieuwe, jongere en grotere arbeidersklasse
ontstaan. Ze bestaat vooral uit vrouwen. De nieuwe laag werkers die voortkomen
uit de nieuwe industrialisatie zijn vooral de vrouwelijke werkneemsters, die in
het kader van de ontwikkelingsstrategie van het land overmatig worden
uitgebuit. Plattelands- en stadsmigratie, en nu met covid-19, stads- en
plattelandsmigratie, zijn belangrijk geworden.
Ik denk dat als we het voornamelijk informele karakter van
de arbeidersklasse of de werkers in ogenschouw moeten (zoals Issa Shivji zegt),
we verschillende benaderingen moeten gebruiken om de vormen van verzet tegen
het kapitaal en de staat te analyseren, en de manieren waarop mensen van
onderaf strijd. Deze verruimde benadering van verzet en klassebegrip helpt ons
beter de verbanden te leggen tussen de armen in de steden en de bezitloze
massa's, en de plattelandsgemeenschappen, die de last van de sociale
reproductie dragen terwijl van bovenaf een strategie van goedkope loonarbeid op
basis van geslacht wordt opgelegd.
De accumulatie van
welvaart door de elite en de geslachten van de arbeidersklasse
Het is van cruciaal belang om ook na te denken over de aard
van de corruptie die via illegale geldstromen wordt vergemakkelijkt en hoe dit
heeft bijgedragen aan de verrijking van elites in de door het TPLF gedomineerde
etnische coalitieregering, voordat deze in 2018 werd afgezet. Een goed
voorbeeld hiervan is de mega parastatale Metal and Engineering Corporation
(MetEC).
Met ongeveer zeventig staatsbedrijven, zeven entiteiten die
militaire hardware produceren en ongeveer 12.500 werknemers is MetEC een
belangrijke speler in de Ethiopische economie. Onder het TPLF heeft het met
succes de vakbondsorganisatie op de werkvloer verdreven. In 2014 voerden de
vakbonden campagne tegen de toenmalige CEO Knife Dangew. De syndicalisten werden
ontslagen omdat zij wilden onderhandelen over rechten en omdat zij vastzaten
aan de erfenis van de vorige marxistisch-leninistische militaire dictatuur. In
2018 bleek uit een parlementair onderzoek dat er op grote schaal sprake was van
omkoperij, waarbij de prijzen van binnenlandse en internationale aanbestedingen
tot 2 miljard dollar te hoog waren, in sommige gevallen 400% hoger dan de
marktprijzen. De CEO werd in november 2018 gearresteerd en aangeklaagd over de
aanbesteding van twee zeeschepen, twee hotels en een kunststoffenfabriek.
De beschrijving hieronder door Tim Hall van een
industriepark, in Hawassa, nu in de nieuw opgerichte provincie Sidama, geeft
ons een glimp van de situatie van voor de komst van de Covid:
Meer dan 17.000 jonge vrouwen uit overwegend rurale
gebieden en van diverse etnische afkomst zijn vanaf 2017 gemigreerd om te
werken in het Hawassa Industrial Park (HIP), dat bij volledige capaciteit werk
biedt aan ongeveer 120.000 voornamelijk vrouwelijke werknemers. Zij worden
geconfronteerd met lange ploegendiensten, lage lonen gezien de kosten van
levensonderhoud tussen 800 en 2000 BIRR per maand (US$27-68) en nieuwe
uitdagingen in een onbekende stedelijke context, die nog worden verergerd door
hun status en de ontwrichting uit familiale netwerken.
De korte beschrijving die Hall hierboven geeft is die van
vrouwen die zelfhulpgroepen vormen op basis van etniciteit en religie.
Hoewel er iets voor te zeggen is om etniciteit (of
verwantschap zoals Archie Mafeje stelt) te begrijpen in termen van hoe het een
organiserend element kan zijn in het arbeidsproces, mogen de starre en
ondoordringbare koloniale opvattingen over etniciteit die door het TPLF zijn
geïnstitutionaliseerd, niet worden onderschat. Hoe relevant dit ook is om de
reproductie van ongelijkheden te begrijpen, in het geval van Ethiopië is het
ook belangrijk om af te wegen hoe deze zijn verankerd als een organiserend
principe van de samenleving.
De mogelijkheid om bepaalde groepen kwetsbaar te maken,
zoals in het geval van de niet-Sidamo-vrouwen die migreren in Hawaasa of de
migrerende landarbeiders, moet ook met de nodige voorzichtigheid worden
behandeld. Het TPLF heeft als dominante kracht in de EPRDF-coalitie bijna drie
decennia lang een doeltreffend mechanisme gehad om dit te verankeren in de
alledaagse vormen van sociale, politieke en economische sferen van de
samenleving, van etnische ontwikkelingsbanken tot het hertekenen van
provinciale grenzen, zoals in Raya, om gebieden waar etnische
Amhara-minderheden van hun rechten kunnen worden beroofd, in te delen.
Daarnaast is er ook sprake van een gevaarlijke over-simplificatie
van lange perioden van de geschiedenis. De associatie van onderdrukte klassen
met specifieke taal- en culturele groepen heeft een gevaarlijke en verdeeldheid
zaaiende propaganda gevoed. Hierdoor worden bepaalde taalgroepen als uitbuiters
en onderdrukkers bestempeld en andere als slachtoffers van onteigening en
onderdrukking, zonder een gefundeerd begrip van complexe en veranderlijke
categorieën, naast complexe economische en historische processen. Deze
beweringen hebben ook het afschuwelijke geweld van de OLF tegen de Amhaars
sprekende bevolking gerechtvaardigd, zoals het verkrachten en vermoorden van vrouwen.
Progressieve intellectuelen en de arbeidersklasse en
Ethiopië
Progressieve geleerden moeten bruggen bouwen om in contact
te komen met de intelligentsia in Ethiopië, die de militaire dictatuur onder de
Derg in de jaren zeventig en tachtig en de 27 jaar van het door het TPLF gedomineerde
bewind hebben doorstaan. Ethiopische intellectuelen hebben hun stem laten
horen, zoals in deze toespraak van Mammo Muhcie in 1994 in Londen, die een
griezelig nauwkeurige analyse is van het TPLF zoals die nu is.
Te midden van dit conflict hebben Ethiopische intellectuelen
herhaaldelijk getracht hun stem te doen horen door de Ethiopische regering en
de internationale gemeenschap. De door Afrikaanse intellectuelen breed gedeelde
uitspraak (onder meer op roape.net) dat veronderstelde Ethiopische intellectuelen
niet voor zichzelf kunnen spreken, kwam dan ook zeer neerbuigend over. Als er
oprechte belangstelling bestaat voor steun aan Ethiopische wetenschappers om
hun perspectieven en analyses over de crisis te krijgen, en bruggen te slaan
voor zinvolle interventies, moet de eerste stap een serieus en weloverwogen
proces van betrokkenheid zijn.
Ook moet aandacht worden besteed aan de accumulatiestrategieën
van de heersende klasse en de wijze
waarop deze al dan niet passen binnen het imperialisme. In dit verband is er
behoefte aan een breder begrip van een de strategisch belangrijke rol van
vrouwenarbeid als bron van goedkope loonarbeid. Daarnaast is het nog steeds
belangrijk om niet uit het oog te verliezen hoe een liberale regering als de huidige
premier Abiy, bij het nastreven van haar eigen ambities om de soevereiniteit
over ons buitenlands beleid en onze natuurlijke hulpbronnen te doen gelden, uit
de gratie is geraakt en geconfronteerd wordt met de eeuwenoude
koloniale/imperialistische strategie van 'verdeel en heers'-tactieken, zowel op
nationaal niveau als op regionaal niveau via de TPLF, de OLF en externe actoren
als Soedan en Egypte.
Dit geeft ons ook inzicht in de accumulatiestrategie van het
vroegere EPRDF, die nog steeds werkt met een grondwet en een bestuurssysteem
die zijn opgezet door de door het TPLF gedomineerde regering. Hieruit kan een
bredere les worden getrokken met betrekking tot de uitdagingen die voortvloeien
uit een ambitieuze ontwikkelingselite in Afrika. Hoewel het TPLF de controle over
de federale regering heeft verloren, is hier nog steeds sprake van haar invloed.
Deze moet nader moet worden onderzocht.
Sommigen ter linkerzijde hebben bewondering voor het
vermogen van de heersende klasse in Ethiopië om ontwikkelingsgerichte ambities
na te streven, bijvoorbeeld met industrieparken als strategie. Maar de
beperkingen van deze strategie moeten ook worden benadrukt, omdat deze ook
afhankelijk is geweest van goedkope loonarbeid en vrouwelijke
migrantenarbeiders/sters, die het zich niet in vakbonden hebben kunnen
organiseren. Wilde stakingen en een groot verloop van arbeidskrachten hebben
ertoe geleid dat dit geen stabiele accumulatiestrategie is. Dit roept een
bredere vraag op: wat is de aard van een levensvatbare ontwikkelingsstrategie?
Een leefbaar alternatief vereist ook een breuk met de
bestaande imperialistische machtsarchitectuur om de controle over de
hulpbronnen te verzekeren. De mondiale financiële en geopolitieke regelingen destabiliseren
de betrekkingen tussen Eritrea-Ethiopië-Somalië. Als dit niet wordt ingezien, dan
kan dit rampzalige gevolgen hebben zoals de interventies in Libië, Afghanistan,
Irak en Syrië. Mogelijke interventies worden krachtig en luidkeels is afgewezen
door mensen als het Global Ethiopian Scholars Initiative en Jon Abbink.
Progressieven hebben de verantwoordelijkheid om het imperialisme
en de nationale kwestie te bestuderen om bruggen te bouwen met de radicale
intelligentsia en volksformaties in Ethiopië en de Hoorn van Afrika die zelf
een transformerende agenda willen opstellen. Een eerste stap moet zijn het
verwerpen van de etno-nationalistische, genocidale agenda van TPLF, OLF en hun
bondgenoten.
Hibist Kassa is senior onderzoeker bij het
Institute for African Alternatives in Kaapstad, Zuid Afrikaanse Studies en
leerstoel voor Land en Democratie in Zuid-Afrika.-Afrika. Zij is tevens
onderzoeksmedewerker aan het Centrum voor
Une lettre
ouverte du Premier ministre éthiopien Abiy Ahmed au Président Joseph Biden
17 septembre 2021
Cher Monsieur le
Président,
Je vous écris
cette lettre ouverte à un moment où des civils innocents, dont des femmes, des
enfants et d'autres groupes vulnérables des régions Afar et Amhara, ont été
déplacés de force, leurs moyens de subsistance perturbés, des membres de leur
famille tués et leurs biens et institutions de service délibérément détruits
par le TPLF.
Cette lettre
arrive à un moment où nos enfants de la région du Tigré sont utilisés comme
chair à canon par les restes d'une organisation récemment qualifiée de
"terroriste" par notre Chambre des représentants. Enfants d'une
génération d'après-guerre qui espérait vivement que leur vie serait nettement
différente de celle de leurs parents, dont la vie a été marquée par la guerre
sous le régime du DERG et par un conflit transfrontalier avec l'Érythrée à la
fin des années 1990, provoqué par le TPLF.
Alors que le
reste de leurs camarades du pays poursuivent leurs études et leur vie, nos
enfants du Tigré ont été pris en otage par une organisation terroriste qui a
attaqué l'État le 3 novembre 2020, les exposant à divers dangers. Bien que
l'utilisation d'enfants comme soldats et leur participation à des combats
actifs constituent une violation du droit international, l'organisation
terroriste TPLF a continué à exercer son agression sans relâche en utilisant
des enfants et d'autres civils. Les cris des femmes et des enfants déplacés
dans les régions Amhara et Afar, qui souffrent de l'impitoyabilité continue du
TPLF, se poursuivent sous le silence assourdissant de la communauté
internationale.
Alors que le
monde entier a tourné son regard vers l'Éthiopie et son gouvernement pour
toutes les mauvaises raisons, il n'a malheureusement pas condamné ouvertement
et sévèrement le groupe terroriste de la même manière qu'il a criminalisé mon
gouvernement. Les nombreux efforts du gouvernement éthiopien pour stabiliser la
région et répondre aux besoins humanitaires dans un environnement hostile créé
par le TPLF ont été constamment déformés. La pression croissante et injustifiée
exercée sur un pays africain en développement doté d'un potentiel illimité de
prospérité s'est accrue ces derniers mois. Cette pression injustifiée,
caractérisée par une politique de deux poids, deux mesures, trouve son origine
dans une déformation orchestrée des événements et des faits relatifs aux
opérations des forces de l'ordre éthiopiennes dans la région du Tigré.En tant que vieil ami, allié stratégique et
partenaire de sécurité, la récente politique des États-Unis à l'encontre de mon
pays n'est pas seulement une surprise pour notre fière nation, mais transcende
clairement les considérations humanitaires.
Depuis près de
trois décennies, les Éthiopiens des quatre coins du monde subissent des
violations généralisées des droits humains, civils et politiques sous le régime
du TPLF. Les différents peuples vivant sous le drapeau éthiopien ont été
exploités par une petite clique qui a usurpé le pouvoir au profit de son petit
cercle, aux dépens de millions de personnes, notamment les pauvres de la région
du Tigré. La répression des dissidents politiques, les violations flagrantes
des droits de l'homme, les déplacements de population, l'étouffement des droits
démocratiques et l'appropriation de l'appareil d'État et des institutions pour
l'enrichissement d'un petit groupe qui a dirigé un pays de 100 millions
d'habitants pendant 27 ans sans avoir à rendre de comptes n'ont rencontré que
peu ou pas de résistance de la part de plusieurs nations occidentales, dont les
États-Unis.
La période
2015-2018 qui a marqué le réveil de l'Éthiopie et vu le TPLF chassé du pouvoir
par un soulèvement populaire est révélatrice de la prise de position de
millions de résidents de ce grand pays contre une politique criminelle qui
soumettait les Éthiopiens à l'oppression et privait les citoyens de leur
parole. La politique du TPLF consistant à dresser un groupe ethnique contre un
autre pour sa survie politique ne s'est pas arrêtée en 2018, lorsque mon
gouvernement a pris le pouvoir. Il poursuit leur politique sous une autre
forme, le TPLF endossant le rôle de victime tout en déstabilisant les groupes
qui déstabilisent le pays.
Aujourd'hui, la
clique criminelle destructrice, adepte de la propagande et de l'utilisation des
droits de l'homme internationaux et de la démocratie à son avantage, hurle comme
un loup en ne négligeant aucune piste dans sa mission de destruction d'une
nation dont l'histoire remonte à plus de 3 000 ans. Bien que son rêve halluciné
ne se réalise pas, l'histoire montrera que la période de turbulence orchestrée
que traverse actuellement l'Éthiopie est justifiée par certains décideurs
occidentaux et institutions mondiales sous le couvert de "l'aide
humanitaire et de la promotion de la démocratie".
En témoignage de
l'engagement de mon peuple envers la démocratisation, comme jamais auparavant
dans l'histoire moderne de l'Éthiopie, près de 40 millions d'habitants de mon
pays se sont rendus aux urnes le 21 juin 2021, lors de la première tentative de
ce pays d'organiser des élections libres et équitables. Malgré les nombreux
défis et insuffisances auxquels sont confrontées les sixièmes élections
nationales, la détermination du peuple éthiopien à l'égard du processus
démocratique a été démontrée par son engagement en faveur d'élections
pacifiques. Dans le contexte des périodes électorales précédentes, au cours
desquelles le choix du peuple a été arraché par le régime précédent au moyen de
processus frauduleux, les élections de 2021 sont arrivées dans la foulée des
processus de réforme démocratique que nous avons initiés il y a trois ans. L'importance
des élections de 2021 réside dans leur issue pacifique, qui a permis à
l'Éthiopie de prendre un nouveau départ, alors que le monde entier s'attendait
à ce que les élections soient violentes.
Maintenant que le
peuple éthiopien s'est exprimé et a confirmé sa confiance dans le Parti du
bien-être pour le diriger pendant les cinq prochaines années après une victoire
électorale écrasante, mon parti et mon gouvernement, avec un grand sens des
responsabilités, sont encore plus déterminés à libérer le potentiel de
développement dont ce pays a été béni. Nous sommes encore plus déterminés à
donner à notre peuple la dignité, la sécurité et le développement qu'il mérite,
dans la limite des moyens dont nous disposons et sans céder aux divers intérêts
et pressions hostiles. Nous y parviendrons en faisant face aux menaces pour la
démocratie et la stabilité que représente toute entreprise criminelle
belligérante.
Alors que les
menaces pour la sécurité nationale, régionale et mondiale restent une partie
essentielle des intérêts américains dans de nombreuses régions du monde, la
question reste sans réponse quant à savoir pourquoi votre administration n'a
pas adopté une position ferme contre le TPLF - la même organisation qui a été
désignée comme organisation terroriste de niveau 3 par le département de la
sécurité intérieure des États-Unis dans les années 1980 en raison de ses
activités violentes.
Tout comme vos
prédécesseurs ont mené la "guerre contre le terrorisme" au niveau
mondial, mon gouvernement, soutenu par les millions d'Éthiopiens qui ont soif
et faim pour leur droit à la paix, au développement et à la prospérité, mène
également notre "guerre contre le terrorisme" nationale contre une
entreprise criminelle destructrice qui menace à la fois la stabilité nationale
et la stabilité de la région de la Corne de l'Afrique. L'Éthiopie est restée
l'alliée fidèle des États-Unis dans la lutte contre la menace terroriste Al
Shabab dans la Corne de l'Afrique. Nous attendons des États-Unis qu'ils
soutiennent l'Éthiopie alors qu'une organisation terroriste similaire, hostile
à la région, menace de déstabiliser la Corne de l'Afrique.
M. le Président,
Les Américains
qui ont soutenu les interventions mondiales du gouvernement américain sous le
couvert de la démocratisation auraient du mal à savoir qu'une petite nation
appauvrie mais culturellement, historiquement et naturellement riche d'Afrique
de l'Est s'est lancée dans sa propre démocratisation il y a trois ans.
Cependant, le peuple américain et le reste du monde occidental sont induits en
erreur par les rapports, les récits et les déformations de données émanant
d'entités mondiales dont beaucoup pensent qu'elles sont motivées par la volonté
d'aider des nations appauvries comme la mienne, mais qui, ces derniers mois, ont
présenté les victimes comme des oppresseurs et les oppresseurs comme des
victimes par le biais de récits partisans et de réseaux subventionnés par les
banques. L'histoire sourit toujours à ceux qui ont défendu la vérité. Je suis
donc certain que la vérité brillera sur cette fière nation qu'est l'Éthiopie !
De nombreux
Éthiopiens et Africains étaient optimistes lorsque vous avez remporté la
présidence au début de l'année. Cet optimisme était fondé sur la conviction que
les relations entre l'Afrique et les États-Unis prendront une nouvelle forme en
2021, et que votre présidence permettra de respecter la souveraineté des
nations africaines et d'entretenir des partenariats fondés sur la croissance
mutuelle et une lecture approfondie du contexte.
Les nations africaines
qui se sont libérées des chaînes du colonialisme à partir des années 1950
continuent de résister aux chaînes du néocolonialisme, qui se manifeste de
diverses manières, ouvertes ou cachées. Bien que l'Éthiopie se soit extirpée du
joug du colonialisme, elle est aujourd'hui aux prises avec sa mutation. En tant
que membre fondateur des Nations unies et de l'Organisation de l'unité
africaine (aujourd'hui Union africaine), l'Éthiopie reste une nation fière,
déterminée, grâce à ses fils, ses filles et sa parenté avec d'autres nations
africaines, à relever les défis actuels avec l'esprit résilient et indomptable
qui caractérise cette grande nation.
Les pays en
développement comme l'Éthiopie attendent une nouvelle orientation de la
politique étrangère américaine, qui s'éloigne de l'influence de ceux qui sont
enracinés dans la politique des autres nations. Une politique étrangère capable
de s'affranchir des décisions prises sur la base des amitiés des principaux
responsables politiques avec des groupes terroristes belliqueux comme le TPLF
et des déformations du discours des groupes de pression. Nous avons vu les
conséquences et les suites de décisions hâtives et irréfléchies prises par
diverses administrations américaines, qui ont laissé de nombreuses populations
dans le monde dans des conditions encore plus déplorables que celles que
l'intervention visait à corriger.
Il est essentiel
de souligner ici que l'Éthiopie ne succombera pas aux conséquences des
pressions exercées par des individus mécontents pour qui l'acquisition du
pouvoir est plus importante que le bien-être de millions de personnes. Notre
identité en tant qu'Éthiopiens et notre identité en tant qu'Africains ne
permettront pas que cela se produise. Les humiliations que nos ancêtres ont
endurées à travers le continent pendant des siècles ne seront pas ravivées dans
ce pays où les couleurs vert, or et rouge de l'indépendance ont inspiré de
nombreuses personnes à se battre avec succès pour leur liberté !