THE EPLF AND ITS RELATIONS WITH DEMOCRATIC MOVEMENTS IN ETHIOPIA

- 1985

Ethiopia's rulers regard Eritrea as a territory that must remain under their occupation at any cost. As long as this outlook prevails in Addis Ababa, Eritrean independence, peace and stability may not be guaranteed, even after the military defeat of the Ethiopian army in the hands of the Eritrean revolution. Unreconciled to the 'loss' of Eritrea, the regime in Addis Ababa will rearm itself to continue the war of aggression, thereby depriving the Eritrean people of the peace and security that are essential for successful national reconstruction. Therefore, the overthrow of the expansionist Addis Ababa regime and its replacement by a popular and democratic state are essential for a lasting solution of the Eritrean case and the establishment of peace and good neighbourliness in the Horn of Africa.

Conscious of this interrelationship and convinced that the Eritrean Revolution is an integral part of the peoples' struggles throughout the world, the Eritrean People's Liberation Front (EPLF) has, while leading the Eritrean national struggle, forged links and fully cooperated with Ethiopian organizations capable of setting up a democratic alternative to the Dergue's military regime. For the EPLF, this cooperation is not based on the belief that 'the enemy of my enemy is my friend', but rather on the firm conviction that total independence for Eritrea and the emergence of a progressive government with popular support in Ethiopia are inseparable goals. Hence, the front encourages and assists those organizations and movements that push towards this goal while, at the same time, criticizes and opposes those forces and tendencies that harm the cause and push its attainment further away.

But which are the programmes and political lines that advance the peoples' struggles in Eritrea and Ethiopia and bring the day of liberation and peace closer? And which are those that hamper the cause? How can the past ten years' experience of the democratic movements in Ethiopia and their relationship with the EPLF be assessed? To provide satisfactory answers to these questions, Ethiopia's problems and their solutions must be analysed properly.

Ethiopia is a multi-national state. Apart from the exploiting classes, the masses of all nationalities have been deprived of basic rights and the fruits of their labour. This picture is complicated, however by national oppression which affects all nationalities, except the Amharas. These nationalities - Oromo, Tigray,Somali, Afar, Sidama, etc. - have been deprived of their lands and denied the right to determine their destiny, to participate as equals in the political life of the country and to develop their languages and cultures.

National oppression - this powerful weapon of the ruling classes - is, however, a double edged sword, which harms not only the subject nationalities but the masses  of the oppressor nationality as well. Among Amhara toilers - regardless of how poor they may be - it fosters contempt for the oppressed nationalities, while among the Oromo, Tigray, Somali and Afar masses, it arouses deep hatred not only for the Ainhara rulers but also for Amhara workers and peasants. Moreover, it induces the oppressed nationalities to regard each other with contempt and hatred. The ruling classes fan these feelings of mutual suspicion and scorn as they pit the masses of all nationalities, who have the same interests, against one another and enable the rulers to consolidate their power and perpetuate their exploitation.

The task of combating this evil and dangerous policy and forging solidarity and unity among the different nationalities falls on Ethiopian progressives. Many of them, however, have pushed the interest of the people aside and, instead of striving to eliminate the feelings of resentment and enmity induced by national oppression, have utilized them to advance their sectarian interests.

Soon after Haile Selassie's autocratic regime fell in 1974 under the joint pressures of the Ethiopian people's spontaneous uprising and the Eritrean Revolution, multinational organizations capable of gaining wide support and influence among the people had emerged in Ethiopia. Among other mistakes, however, these organizations could not get rid of their Amhara, great national chauvinism. Slighting the question of nationalities, they characterized all movements fighting for the rights of oppressed nationalities as 'petty-bourgeois, reactionary and antiproletarian'. Moreover, they did not only refuse to cooperate with these national movements, but considering them principal enemies, waged propaganda and agitational campaigns against them; besides rendering direct or indirect assistance to the Dergue's liquidationist wars against the oppressed nationalities, they directed their arms to fight the naitonal movements.

On the other hand, the nationality movements which gained more popularity in the post 1974 period, and whose fight was and remains just, could not free themselves from a narrow outlook. Instead of striving to overcome the suspicion and hatred that their peoples harboured for oppressed Amharas and Amhara progressives, they worked to deepen these feelings. The thinking that all Amharas, no matter how progressive they claimed to be, were 'Neftegnas'- i.e. people imbued with a settler - colonial mentality - and that joint work with them was impossible became dominant in these organizations. To them the national struggle became paramount and secession the ultimate goal. And from these followed the policy of not allowing multinational movements or other national movements to work in the 'national territory'.

As a result of the incorrect handling of the question by both the national and multinational movements, the interests of particular organizations and nationalities were deemed paramount in lieu of the interests of all nationalities and the whole people. In due course, this led to harmful rivalry and spiteful competition, culminating in internecine war. As a result, the unity of the oppressed peoples, whom the ruling classes had pitted against each other, and the establishment of a united front of organizations, which, if they had pooled their resources could have become a formidable force and succeeded in overthrowing what was then a shaky regime, could not materialize. Thus the revolutions in Eritrea and Ethiopia were setback. Today, in Ethiopia, there is no multi-national organization with a broad base among the masses. And overall, the national movement is weak. On the other hand, after 10 years of dictatorial military rule and the starvation of one million people to death, the anti-popular character of the Dergue's regime has become obvious. The objective conditions are favourable for the escalation of armed struggle. If the Ethiopian peoples are not going to miss the opportunity to establish a democratic state for the second time however, the mistakes of the first period must be corrected. All Ethiopian progressives must develop a clear common understanding of the question of nationalities and its correct solution as well as the necessity of a united front and the basis of its formations.

Unity Based on Equality or Secession?

Leaving aside the especial case of Western Somalia which was ceded to Ethiopia by Britain in the forties of this century, the borders of modern Ethiopia took shape towards the end of the century when Menelik, having emerged victorious over his feudal rivals, rapidly and greatly expanded the Southern and Western frontiers of his kingdom. Prior to this, in the territories of the oppressed nationalities, there were feudal principalities which fought against each other and with those of the Amharas, but there were no economically cohesive and clearly demarcated independent states of the Oromos, Tigrayans, Afars or others. Hence among Ethiopia's oppressed nationalities there can be no hankering for a return to a formerly non-existent independent status, no nostalgia for an independent state. The demand for secession, therefore, has no historical basis.

Ethiopia's oppressed nationalities are not economically cohesive entities, either. And although the chauvinist policies of Ethiopia's ruling classes have hurt them economically and perpetuated their underdevelopment, secession from multinational Ethiopia, especially once a democratic state that guarantees the political, economic and social equality of nationalities is set up, will damage rather than help the economic development of the oppressed nationalities. There is, thus, no economic basis for the demand for a separate state.

Another factor that could include the separation of an oppressed nationality from a central state is the sharpening of the national antagonism to the extent that it makes it impossible for two nationalities to live together.

While it is true that national oppression has, in the particular conditions of Ethiopia, aroused bitterness and resentment, it has not rendered impossible the establishment of an equal and harmonious relationship among nationalities once oppression has been eliminated. Furthermore, the feelings of resentment and mutual distrust among nationalities will fade in the process of the joint political and armed struggle that is necessary for the establishment of a democratic state that upholds the right of self-determination.

To sum up, once a progressive state is set up in Ethiopia and the system of national domination and oppression gives way to one based on the equal rights of all nationalities, there would be no historical, economic or other factors that would make the demand for secession correct and justifiable from the standpoint of the interests of the masses. On the other hand, secession is impossible as long as a repressive regime holds sway in Addis Ababa because Ethiopia's ruling classes will fight the demand for separation to the very end.

To argue that secession is an incorrect and impractical solution in the particular conditions of Ethiopia, however, does not imply a rejection of the right to political independence, which is included in the right to self-determination. Some questions are solved on the basis of secession; others on the basis of unity with equality. In both cases, the right to self-determination is upheld. But a speciflc problem demands a specific solution.

(Likewise) on the question of Ethiopian nationalities, what is at stake is not the principle of the right to self-determination in general but the particular destinies of particular peoples. And in this specific case, historical, economic and other factors show that the only correct solution is unity based on equality. Agreement of views on this crucial question would play a major role in removing the hurdles that obstructed the advance of the Ethiopian revolution in the past stage. But there is another question which needs to be clarified and properly answered and that is the concept of nationalities and the national question itself.

The Question of Nationalities in Ethiopia

The question of nationalities is a question of the destiny, political destiny in the first place, of peoples who inhabit the same geographical area and have economic ties as well as a common language and culture. It is the struggle for the right of self-determination of a particular nationality. It is different from the question of 'nations' (in the wider use of the term) or colonies in the sense that here the people fight not for the rights of individual nationalities but for the right of the whole people who, in the majority of cases, are composed of various nationalities. The question of 'nations' (again in the wider use of the term) and colonies is defamed by the boundaries of the country in question, while the question of nationalities is not fettered by the administrative boundaries within the concerned multi-national state.

Let's give some examples. In Ethiopia, the Oromo people live in several of the country's adjoining administrative regions. These boundaries, however, have no influence on their struggle. The Oromos of the administrative regions of Wollega and Sidamo do not fight as Wollegans or Sidamans but they and the rest of the Oromos fight as one people for the rights of their nationality. On the other hand, the fact that Oromos live in the administrative region of Sidamo does not allow them to declare the whole region their territory and prevent other oppressed nationalities living there - Sidamas in this particular example - from organizing their national movements and fighting for their liberation. Similarly, the Afar people who live in Wollo and Tigray have the right to struggle not as Wolloans and Tigrayans but as Afars and for the rights of their nationality. And the people of Tigray who have stood up to regain their national rights should not begrudge the same right to another oppressed people.

This has nothing to do with the giving away of 'one's territory'. But it calls for respect for the rights of others in as much as one demands respect for one's rights. This would serve as a basis for forging the unity of the oppressed which scares the enemy and brings the day of liberation much closer. Moreover, the frontiers of the nationalities do not coincide with the administrative boundaries of regions and provinces drawn by the Addis Ababa regime for administrative and other reasons which do not take the interests of the nationalities into account.

Experience in different parts of Ethiopia has shown that to delineate a nationality's territory on the basis of this administrative boundaries or by extending them further is counter-productive. It is a harmful measure based on a narrow outlook and ends up frustrating the unity of the oppressed which is essential for -victory. It leads to territorial disputes among national movements, to preventing other oppressed nationality movements from setting up independent organizations and launching armed struggle in the areas that you consider your 'territory', to disallowing multinational movements - which by their character must work actively throughout the country - to organize in the given nationality's territory.

If the common and final aim is unity based on equality, however, there is no need for this scramble as the territories which are objects of dispute belong to a single country, to a single people. Surely, there is no need to attempt now to extend the frontiers of one's nationality, if tomorrow all nationalities are going to live together as citizens of one country. Moreover, the boundaries of nationalities should not be drawn today and unilaterally, but with the participation and consent of all nationalities after the setting up of a democratic Ethiopia which respects the right to self-administration. Here, the case of the nationalities which have been divided up by the international boundaries of Ethiopia and its neighbours can be raised. For if the Afars of Tigray and Wollo, unimpeded by the boundaries that separate them into two administrative regions, have the right to press their cause as a single people, what is there to prevent them from calling on the Afars living beyond Ethiopia's borders in Eritrea and Djibouti to join them? If the Oromos in Ethiopia's different administrative regions have the right to organize a single national movement, why can't the Oromos in Kenya join them?

It is true that the boundaries of Ethiopia and its neighbours - Eritrea, Djibouti, Kenya, Somalia and the Sudan, - like those of the rest of the African countries, were drawn up on the basis of the capital and power of the European colonizers and did not take national composition and destiny into account. As a result, many nationalities were divided up and now live in two or more countries.

On the other hand, the colonial powers broke down nationality and tribal barriers within the colonial boundaries and gave rise to the colonized peoples political and economic unity and a national consciousness. This, in turn, gave rise to movements that struggle, not for the rights of individual nationalities, but for the national independence and social progress of multi-national peoples. Therefore, Eritreans struggle not as Tigrignas, Tigres, Afars, Sahos, etc., but all Eritrean nine nationalities as a single people; and the same goes for the people of Kenya who fought as Kenyans and not as Kikuyus, Luos, Oromos or others. Here, the Afars of Djibouti and Eritrea join hands with the peoples of Djibouti and Eritrea; the Kenyan Oromos with the rest of the Kenyan people.

The Sudanese Nuers cast their lots with the Sudanese people and their brothers in Ethiopia with Ethiopians. Similarly, the Tigre people of Eritrea fight as Eritreans, while those across the border in the Sudan partake in Sudanese affairs. Once the separate national identity of a multi-national people is recognized, it is unacceptable to demand from without that certain of the nationalities join hands with you. Clearly, a country's internal administrative boundaries are qualitatively different from the international boundaries that were drawn up by the colonial powers and which, in the course of a long historical, political and economic process, became the basis for united national struggles.

The Question of a United Front

Such a clear understanding of the nature of the question of nationalities and its resolution is a precondition for the formation of a united front of all national and multi-national organizations in Ethiopia. If the nature of the question is well understood and the goal of unity based on equality clearly stated, every national organization will be encouraged to mobilize its people for the common goal; multinational organizations will be free to work in the areas where they will be most effective, regardless of which nationality lives there; and national and multinational organizations will fight side by side and assist each other. This will create optimum conditions for the united front to draw up a nation-wide strategy and deploy its forces in the areas where it can deal the heaviest blow to the Addis Ababa regime.

A united force that would work in such a mature and effective manner would create a new and optimistic spirit of struggle throughout Ethiopia. Moreover, it would enable the front to speak with a single and weighty voice on behalf of the Ethiopian people, isolate the Dergue internationally and gain broad recognition and support. While it is true that external support and influence do not constitute the decisive factor in any popular struggle, the formation of a democratic alternative to the Dergue capable of gaining intonational recognition would play a major role in speeding up the Ethiopian people's victory, as the military junta in Addis Ababa would not be able to stand long without the massive external help that is propping it up.

On the other hand, as the unproductive attempts of the past stage have confirmed, a united front that is not based on unanimity of views on the nature of the question of nationalities and its solution is bound to be an ineffective and short-lived instrument, one in which each organisation jockeys for its sectarian interests. An agreement to join hands against the common foe cannot form a solid basis for genuine and active cooperation if there is disagreement on the basic and burning issues of the day. Joint work is unthinkable as long as territorial disputes are not settled, as long as one organization fights for secession while another opposes it.

As long as the united front is not linked by a common aspiration which makes the sacrificing of sectional and group interests worth-while, each organization will strive to grow and gain influence at the expense of another. Since the United Front attempts to mobilize the masses for diametrically opposed aims - secession and unity - each organization will work to isolate its rival from the people by political and propaganda campaigns and by raising the exclusivist issue of the 'lands and boundaries of nationalities'. In Ethiopia where the question of nationalities is very sensitive, such disagreements inevitably lead to violence and internecine war.

In short, a united front organization in Ethiopia must have as its main aim the establishment of a democratic state which would bring to fruition the unity of equal nationalities, if it is to succeed in correctly handling the complex class-nationality relations in the country and lead the people to victory. The rights of nationalities in the new democratic state and the relations between the central government and the administrative organs of the nationalities must be clearly spelled out and the organizations that constitute the United Front must accept them and fight for their implementation. Taking into account the concrete conditions of Ethiopia and the problems of gaining regional and international recognition, it is clear that any united front which falls short of these requirements and is divided on the decisive issues will remain inoperative and, in the long run, harm the struggle of the peoples of Ethiopia.

Another issue which is closely linked with the aims of the United Front is the question of membership. An indisputable criterion for membership is opposition to the Dergue's regime and to Soviet intervention in the affairs of the Eritrean and Ethiopian peoples. However, will organizations which meet this requirement but are the orderlies of Western imperialism and dream of reviving the feudal relations which have been weakened over the past 10 years of struggle be allowed to join the United Front? Will the Front open its doors to groups which imperialism has organized, sustained and armed and is now getting ready to infiltrate into Ethiopia?

In the present conditions of Ethiopia, are there any groups, except those who have already declared their anti-imperialist stand, which oppose the Dergue and Soviet intervention but are not in the service of U.S. imperialism? And is it possible that such groups can exist? The answer to all these questions is a definite 'no'!

The groups that draw their swords at the Dergue and Soviet intervention but bow to western imperialism are precisely those whom imperialism has been sustaining, those who still carry the smell of the overthrown autocratic regime. It is obvious that these forces have no place in the United Front, and if that is the case, it must be clearly stated in the criteria for membership that those who can participate in the United Front must be opposed not only to the Addis Ababa military regime and the Soviet union's pro-Dergue stance but also to feudal exploitation, imperialism and all forms of foreign domination.

Apart from the above-mentioned crucial issues which have a direct and immediate bearing on the progress of the Ethiopian revolution and, indirectly on the Eritrean revolution, the EPLF considers all other issues - the question of the 'Social imperialist' nature of the Soviet Union, for instance - as secondary. One thing is beyond dispute: there must be unwavering opposition to the Soviet Union's liquidationist stand and aggressive role in the region and a demonstrated readiness to confront its military intervention. It is also reasonable to propose that the internal and external policies of the Soviet Union be discussed by organizations and their cadres with the aim of bring differing views on the subject closer.

However, it is totally incorrect to suggest that Ethiopian organizations and the EPLF be divided into antagonistic groups on the basis of their answer to the question of whether capitalism has been restored in the Soviet Union, a controversy which has not been resolved by revolutionary forces who seek to derive lessons from the experience of the socialist camp for their struggles for progressive societies.

To argue that 'it is strategic to differentiate friend from enemy on a world scale', to declare that 'whoever considers the Soviet Union an imperialist power is with us' and 'whoever doesn't call the Soviet Union imperialist is against us' and, on that basis, to malign organizations that have courageously fought Soviet military intervention and condemned its anti-liberation movement stance in this region and other continents as defenders, apologists and puppets of the Soviet Union and group them in the ranks of the enemies is wrong. Once you dub an organisation an enemy, you are bound to conduct propaganda campaigns and mass mobilization efforts against it, strive to limit its influence and strength and conspire against it. These inevitably lead to the straining of relations between organizations and peoples and then to open conflict.

This is what experience has shown. In many Western and Third World countries, this type of outlook and thinking has resulted in the fragmentation of groups and the fizzling out of revolutionary movements which, if they had remained united, could have achieved much. For all these reasons, the 'Social imperialist' nature of the Soviet Union should not be a touchstone that divides Ethiopian organizations and the EPLF into two antagonistic camps.

The Eritrean People's Liberation Front has come forward to give its forthright views on the basic questions and tasks of the Ethiopian revolution because it is convinced that the destiny of the Eritrean and Ethiopian peoples is closely linked. The Front believes that for the advance of the Eritrean revolution, cooperation with the struggle of the Ethiopian people comes second only to the capability of the Eritrean people and that, for the Ethiopian revolution, the most important external factor is the Eritrean people's struggle. It works carefully, patiently and seriously to broaden and deepen its relations with democratic Ethiopian organizations and reinforce the solidarity of the two peoples. The EPLF puts the importance of the formation of a solid alliance between the two revolutions above any of its diplomatic activities. At the same time, it expects from Ethiopia's democratic movements of similar stand and an equal sense of responsibility.

24-12-2020 om 10:17 geschreven door Hope for the Horn  

HET EPLF EN HAAR BETREKKINGEN MET DE DEMOCRATISCHE BEWEGINGEN IN ETHIOPIË

1985

De heersers van Ethiopië beschouwen Eritrea als een gebied dat koste wat het kost onder hun bezetting moet blijven. Zolang dit idee in Addis Abeba blijft bestaan, is de onafhankelijkheid van Eritrea niet gegarandeerd, zelfs niet na de militaire nederlaag van het Ethiopische leger dankzij de Eritrese revolutie. Het regime in Addis Abeba, dat niet verdwijnt door het ‘verlies’ van Eritrea, zal zich opnieuw bewapenen om de agressieoorlog voort te zetten, waardoor het Eritrese volk de vrede en veiligheid wordt ontnomen die essentieel zijn voor een succesvolle nationale wederopbouw. Daarom zijn de omverwerping van het expansionistische regime in Addis Abeba en de vervanging ervan door een populaire en democratische staat essentieel voor een duurzame oplossing voor Eritrea en de vestiging van vrede en samenwerking nabuurschap in de Hoorn van Afrika.

Het Eritrese Volksbevrijdingsfront (EPLF), dat zich bewust is van deze onderlinge relatie en ervan overtuigd is dat de Eritrese Revolutie een integraal onderdeel is van de strijd van de volkeren in de hele wereld, heeft het EPLF, terwijl het de Eritrese nationale strijd leidde, banden gesmeed en volledig samengewerkt met Ethiopische organisaties die in staat zijn om een democratisch alternatief voor het militaire regime van de DERG op te zetten. Voor de EPLF is deze samenwerking niet gebaseerd op de overtuiging dat ‘de vijand van mijn vijand mijn vriend is’, maar op de vaste overtuiging dat totale onafhankelijkheid voor Eritrea en de opkomst van een progressieve regering met steun van de bevolking in Ethiopië onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Vandaar dat het front de organisaties en bewegingen die dit doel nastreven aanmoedigt en bijstaat, terwijl het tegelijkertijd de krachten en tendensen bekritiseert en tegenwerkt die de zaak schaden en het bereiken ervan verder wegduwen.

Maar welke programma’s en politieke lijn bevorderen de strijd van de volkeren in Eritrea en Ethiopië en brengen de dag van de bevrijding en de vrede dichterbij? En welke zijn de programma’s en politieke lijnen die de strijd van de volkeren in Eritrea en Ethiopië bevorderen en de dag van de bevrijding en vrede dichterbij brengen? Hoe kan de ervaring van de afgelopen tien jaar met de democratische bewegingen in Ethiopië en hun relatie met de EPLF worden beoordeeld? Om een bevredigend antwoord op deze vragen te kunnen geven, moeten de problemen van Ethiopië en hun oplossingen goed worden geanalyseerd.

Ethiopië is een multinationale staat. Afgezien van de uitbuitende klassen zijn de massa’s van alle nationaliteiten beroofd van basisrechten en de vruchten van hun arbeid. Dit beeld wordt echter gecompliceerd door de nationale onderdrukking die alle nationaliteiten treft, behalve de Amharas. Deze nationaliteiten - Oromo, Tigray, Somalisch, Afar, Sidama, enz. - zijn beroofd van hun land en werden het recht ontzegd om hun lot te bepalen, om als gelijken deel te nemen aan het politieke leven van het land en om hun talen en culturen te ontwikkelen.

De nationale onderdrukking - dit machtige wapen van de heersende klassen - is echter een tweesnijdend zwaard, dat niet alleen de onderdanen, maar ook de massa’s van de onderdrukkersnationaliteit schaadt. Onder de Amhara-arbeiders - hoe armzalig ze ook mogen zijn - leeft de minachting voor de onderdrukte nationaliteiten, terwijl het onder de Oromo-, Tigray-, Somalische en Afar-massa’s diepe haat opwekt, niet alleen voor de Amhara-heersers, maar ook voor de Amhara-arbeiders en -boeren. Bovendien zet het de onderdrukte nationaliteiten ertoe aan elkaar met minachting en haat te bekijken. De heersende klassen zijn voorstanders van deze gevoelens van wederzijds wantrouwen en minachting, omdat ze de massa’s van alle nationaliteiten, die dezelfde belangen hebben, tegen elkaar opzetten en de heersers in staat stellen hun macht te consolideren en hun uitbuiting te bestendigen.

Het is de taak van de Ethiopische progressieven om dit kwaadaardige en gevaarlijke beleid te bestrijden en solidariteit en eenheid tussen de verschillende nationaliteiten te smeden. Velen van hen hebben echter het belang van het volk terzijde geschoven en hebben, in plaats van te streven naar het opheffen van de gevoelens van wrok en vijandschap die door de nationale onderdrukking worden opgewekt, deze gevoelens gebruikt om hun sektarische belangen te bevorderen.

Kort nadat het autocratische regime van Haile Selassie in 1974 viel onder de gezamenlijke druk van de spontane opstand van het Ethiopische volk en de Eritrese Revolutie, waren er in Ethiopië multinationale organisaties ontstaan die in staat waren om brede steun en invloed onder het volk te verwerven. Deze organisaties konden zich echter niet ontdoen van hun Amhara chauvinisme. Wat de kwestie van de nationaliteiten betreft, kenmerkten ze alle bewegingen die strijden voor de rechten van onderdrukte nationaliteiten als ‘kleinburgerlijk, reactionair en anti-proletarisch’. Bovendien weigerden ze niet alleen samen te werken met deze nationale bewegingen, maar beschouwden ze deze als hun belangrijkste vijanden, voerden ze propaganda en campagnes tegen hen; naast het verlenen van directe of indirecte hulp aan de oorlogen van de DERG tegen de onderdrukte nationaliteiten, richtten ze hun wapens op de strijd tegen de nationale bewegingen.

Aan de andere kant konden de nationaliteitenbewegingen die in de periode na 1974 aan populariteit wonnen en waarvan de strijd rechtvaardig was en blijft, zich niet bevrijden van een bekrompen blik. In plaats van te streven naar het overwinnen van de achterdocht en de haat die hun volk koesterde tegen de Amhara, werkten ze aan het verdiepen van deze gevoelens. De gedachte dat alle Amhara hoe progressief ze ook beweerden te zijn, ‘Neftegnas’ waren - d.w.z. mensen doordrenkt met een koloniale mentaliteit - en dat gezamenlijk werk met hen onmogelijk was, werd dominant in deze organisaties. De nationale strijd werd voor hen het allerbelangrijkste en de afscheiding het ultieme doel. Daaruit volgde het beleid om multinationale bewegingen of andere nationale bewegingen niet te laten werken aan de ‘nationale eenheid over geheel het land’.

Als gevolg van de onjuiste beoordeling van de vraag naar ‘nationale eenheid’ door zowel de nationale als de multinationale bewegingen, werden de belangen van bepaalde organisaties en nationaliteiten vooropgesteld in plaats van de belangen van alle nationaliteiten en het hele volk. Dit leidde te zijner tijd tot schadelijke rivaliteit en haatdragende concurrentie, met als hoogtepunt een interne oorlog. Het gevolg was dat de eenheid van de onderdrukte volkeren, die de heersende klassen tegen elkaar hadden opgezet, en de oprichting van een verenigd front van organisaties, die, als ze hun middelen hadden gebundeld, een geduchte kracht hadden kunnen worden en erin waren geslaagd om dat wat toen een wankel regime was, omver te werpen, niet kon worden verwezenlijkt. De revoluties in Eritrea en Ethiopië waren dus een tegenslag. Vandaag de dag bestaat er in Ethiopië geen multinationale organisatie met een brede basis onder de massa. En over het algemeen is de nationale beweging zwak. Aan de andere kant is na 10 jaar dictatoriaal militair bewind en de uithongering van een miljoen mensen, het anti-populaire karakter van het regime van de DERG duidelijk geworden. De objectieve omstandigheden zijn gunstig voor het opdrijven van de gewapende strijd. Als de Ethiopische volkeren echter niet de kans willen missen om een democratische staat te vestigen, moeten de fouten van de eerste periode worden rechtgezet. Alle Ethiopische progressieven moeten een duidelijk gemeenschappelijk begrip ontwikkelen van het vraagstuk van de nationaliteiten en de juiste oplossing daarvan, evenals van de noodzaak van een verenigd front en de basis van zijn formaties.

Eenheid gebaseerd op gelijkheid of afscheiding?

Afgezien van het bijzondere geval van West-Somalië, dat in de jaren veertig van deze eeuw door Groot-Brittannië aan Ethiopië werd afgestaan, kregen de grenzen van het moderne Ethiopië tegen het einde van de eeuw gestalte toen Menelik, na de overwinning op zijn feodale rivalen, de zuidelijke en westelijke grenzen van zijn koninkrijk snel en sterk uitbreidde. Daarvoor waren er op het grondgebied van de onderdrukte nationaliteiten feodale vorstendommen die tegen elkaar en tegen die van de Amhara vochten, maar er waren geen economisch samenhangende en duidelijk afgebakende onafhankelijke staten van de Oromos, Tigrayans, Afars of anderen. Daarom kan er onder de onderdrukte nationaliteiten van Ethiopië geen verlangen bestaan naar een terugkeer naar een voorheen onbestaande onafhankelijke status, geen nostalgie naar een onafhankelijke staat. De eis tot afscheiding heeft dus geen historische basis.

De onderdrukte nationaliteiten van Ethiopië zijn ook geen economisch samenhangende entiteiten. Hoewel het chauvinistische beleid van de heersende klassen van Ethiopië hen economisch heeft geschaad en hun onderontwikkeling heeft bestendigd, zal de afscheiding van multinationaal Ethiopië, vooral indien er een democratische staat wordt opgericht die de politieke, economische en sociale gelijkheid van de nationaliteiten garandeert, de economische ontwikkeling van de onderdrukte nationaliteiten eerder schaden dan bevorderen. Er is dus geen economische basis voor de eis naar een aparte staat.

Een andere factor die de afscheiding van een onderdrukte nationaliteit van een centrale staat zou kunnen bevorderen, is de verscherping van de nationale tegenstellingen zodat het onmogelijk wordt voor twee nationaliteiten om samen te leven.

Hoewel het waar is dat de nationale onderdrukking in de bijzondere omstandigheden van Ethiopië bitterheid en wrok heeft opgewekt, is het niet onmogelijk om een gelijkwaardige en harmonieuze relatie tussen de nationaliteiten tot stand te brengen zodra de onderdrukking is opgeheven. Bovendien zullen de gevoelens van wrok en wederzijds wantrouwen tussen de nationaliteiten vervagen in het proces van de gezamenlijke politieke en gewapende strijd die nodig is voor de vestiging van een democratische staat die het zelfbeschikkingsrecht verdedigt.

Kortom, als er eenmaal een progressieve staat in Ethiopië is gevestigd en het systeem van nationale overheersing en onderdrukking plaats maakt voor een systeem dat gebaseerd is op de gelijke rechten van alle nationaliteiten, zullen er geen historische, economische of andere factoren zijn die de eis tot afscheiding gerechtvaardigd maken vanuit het oogpunt van de belangen van de massa. Anderzijds is afscheiding onmogelijk zolang er in Addis Abeba een repressief regime heerst, omdat de heersende klassen van Ethiopië de eis tot afscheiding tot het einde toe zullen bekampen.

Het argument dat afscheiding een onjuiste en onpraktische oplossing is in de specifieke omstandigheden van Ethiopië, betekent echter niet dat het recht op politieke onafhankelijkheid, dat deel uitmaakt van het recht op zelfbeschikking, wordt verworpen. Sommige kwesties worden opgelost op basis van afscheiding, andere op basis van eenheid en gelijkheid. In beide gevallen wordt het recht op zelfbeschikking gehandhaafd. Maar een specifiek probleem vraagt om een specifieke oplossing.

Wat betreft de kwestie van de Ethiopische nationaliteiten gaat het niet om het principe van het recht op zelfbeschikking in het algemeen, maar om de bijzondere lotsbestemming van bepaalde volkeren. En in dit specifieke geval tonen historische, economische en andere factoren aan dat de enige juiste oplossing eenheid op basis van gelijkheid is. Overeenstemming over deze cruciale kwestie zou een belangrijke rol spelen bij het wegnemen van de hindernissen die de opmars van de Ethiopische revolutie in het verleden in de weg hebben gestaan. Maar er is nog een andere vraag die moet worden opgehelderd en naar behoren moet worden beantwoord en dat is het concept van de nationaliteiten en de nationale vraag zelf.

De kwestie van de nationaliteiten in Ethiopië

De kwestie van de nationaliteiten is een kwestie van het lot, in de eerste plaats het politieke lot, van volkeren die in hetzelfde geografische gebied wonen en economische banden hebben, evenals een gemeenschappelijke taal en cultuur. Het is de strijd voor het zelfbeschikkingsrecht van een bepaalde nationaliteit. Het is anders dan de kwestie van ‘naties’ (in het bredere gebruik van de term) of kolonies, in die zin dat het volk hier niet strijdt voor de rechten van individuen, maar voor het recht van het hele volk, dat in de meeste gevallen uit verschillende nationaliteiten bestaat. De kwestie van de ‘naties’ (ook in het bredere gebruik van de term) en kolonies wordt belemmerd door de grenzen van het land in kwestie, terwijl de kwestie van de nationaliteiten niet wordt belemmerd door de administratieve grenzen binnen de betreffende multinationale staat.

Laten we enkele voorbeelden geven. In Ethiopië woont het Oromo-volk in verschillende aanpalende administratieve regio’s van het land. Deze grenzen hebben echter geen invloed op hun strijd. De Oromos van de administratieve regio’s Wollega en Sidamo vechten niet als Wollegans of Sidamans, maar zij en de rest van de Oromos vechten als één volk voor de rechten van hun nationaliteit. Aan de andere kant staat het feit dat de Oromos in de administratieve regio Sidamo wonen hen niet toe om de hele regio tot hun grondgebied te verklaren en te beletten dat andere onderdrukte nationaliteiten die daar wonen - Sidama’s in dit specifieke voorbeeld - hun nationale bewegingen organiseren en voor hun bevrijding strijden. Evenzo hebben de Afariërs die in Wollo en Tigray wonen het recht om niet als Wolloans en Tigrayans te strijden, maar als Afars en voor de rechten van hun nationaliteit. En het volk van Tigray dat opstaat om zijn nationale rechten te herwinnen, mag dat recht niet aan een ander onderdrukt volk ontnemen.

Dit heeft niets te maken met het weggeven van ‘eigen grondgebied’. Maar het roept wel op tot respect voor de rechten van anderen, net zoals men respect voor zijn rechten eist. Dit zou als basis dienen voor het smeden van de eenheid van de onderdrukten, wat de vijand bang maakt en de dag van de bevrijding veel dichterbij brengt. Bovendien vallen de grenzen van de nationaliteiten niet samen met de administratieve grenzen van regio’s en provincies die door het Addis Abeba-regime worden getrokken om administratieve en andere redenen die geen rekening houden met de belangen van de nationaliteiten.

De ervaring in verschillende delen van Ethiopië heeft geleerd dat het contraproductief is om het grondgebied van een nationaliteit af te bakenen op basis van deze administratieve grenzen of door deze verder uit te breiden. Het is een schadelijke maatregel die gebaseerd is op een beperkte visie en die de eenheid van de onderdrukten, die essentieel is voor de overwinning, frustreert. Het leidt tot territoriale geschillen tussen nationale bewegingen, verhindert dat andere onderdrukte nationaliteitsbewegingen onafhankelijke organisaties oprichten en een gewapende strijd beginnen in de gebieden die u als uw "grondgebied" beschouwt, en staat multinationale bewegingen - die door hun karakter actief moeten werken in het hele land - niet toe om zich te organiseren op het grondgebied van de betreffende nationaliteit.

Als het gemeenschappelijke en uiteindelijke doel; eenheid op basis van gelijkheid is, is er geen behoefte aan deze strijd, aangezien de gebieden die het voorwerp van een geschil zijn, tot één land, tot één volk behoren. Het is toch niet nodig om nu te proberen de grenzen van de eigen nationaliteit te verleggen, als morgen alle nationaliteiten als burgers van één land gaan samenleven. Bovendien moeten de grenzen van de nationaliteiten vandaag niet eenzijdig worden getrokken, maar met de deelname en instemming van alle nationaliteiten na de oprichting van een democratisch Ethiopië dat het recht op zelfbestuur eerbiedigt. Hier kan het geval van de nationaliteiten die door de internationale grenzen van Ethiopië en zijn buurlanden zijn verdeeld, aan de orde worden gesteld. Want als de Afars van Tigray en Wollo, ongehinderd door de grenzen die hen in twee bestuurlijke regio’s scheiden, het recht hebben om als één volk hun zaak te bepleiten, wat weerhoudt hen er dan van om de Afars die buiten de grenzen van Ethiopië in Eritrea en Djibouti wonen, op te roepen om zich bij hen aan te sluiten? Als de Oromos in de verschillende administratieve regio’s van Ethiopië het recht hebben om één enkele nationale beweging te organiseren, waarom kunnen de Oromos in Kenia zich dan niet bij hen aansluiten?

Het is waar dat de grenzen van Ethiopië en zijn buurlanden - Eritrea, Djibouti, Kenia, Somalië en Soedan - net als die van de andere Afrikaanse landen zijn opgelegd door   de Europese kolonisatoren die geen rekening hielden met de nationale samenstelling en het lot. Als gevolg daarvan werden veel nationaliteiten verdeeld en wonen ze nu in twee of meer landen.

Aan de andere kant braken de koloniale mogendheden de nationaliteits- en stammenbarrières binnen de koloniale grenzen af en gaven ze de mogelijkheid aan de gekoloniseerde volkeren om te ijveren voor politieke en economische eenheid en een nationaal bewustzijn te ontwikkelen. Dit gaf op zijn beurt aanleiding tot bewegingen die strijden maar voor de nationale onafhankelijkheid en sociale vooruitgang van multinationale volkeren. Daarom strijden de Eritreeërs niet als Tigrignas, Tigres, Afars, Sahos, etc., maar alle Eritrese negen nationaliteiten als één volk; en hetzelfde geldt voor de mensen in Kenia die vochten als Kenianen en niet als Kikuyus, Luos, Oromos of anderen. De Afars van Djibouti en Eritrea slaan hier de handen ineen met de volkeren van Djibouti en Eritrea; de Keniaanse Oromos met de rest van het Keniaanse volk.

De Soedanese Nuers verbinden hun lot met dat van het Soedanese volk. Ook het Tigre-volk van Eritrea vecht als Eritreeërs, terwijl de Eritreeërs over de grens in Soedan deelnemen aan strijd in Soedan. Als de aparte nationale identiteit van een multinationaal volk eenmaal is erkend, is het onaanvaardbaar om van buitenaf te eisen dat bepaalde nationaliteiten zich bij u aansluiten. Het is duidelijk dat de interne administratieve grenzen van een land kwalitatief verschillen van de internationale grenzen die door de koloniale mogendheden zijn opgesteld en die in de loop van een lang historisch, politiek en economisch proces de basis zijn geworden voor een verenigde nationale strijd.

De kwestie van een verenigd front

Een dergelijk duidelijk begrip van de aard van de kwestie van de nationaliteiten en de oplossing ervan is een voorwaarde voor de vorming van een verenigd front van alle nationale en multinationale organisaties in Ethiopië. Als de aard van de kwestie goed wordt begrepen en het doel van eenheid op basis van gelijkheid duidelijk wordt gesteld, zal elke nationale organisatie worden aangemoedigd om haar mensen te mobiliseren voor het gemeenschappelijke doel; multinationale organisaties zullen vrij zijn om te werken op de gebieden waar zij het meest effectief zullen zijn, ongeacht de nationaliteit die daar woont; en nationale en multinationale organisaties zullen zij aan zij strijden en elkaar bijstaan. Dit zal optimale voorwaarden scheppen voor het verenigde front om een nationale strategie op te stellen en haar strijdkrachten in te zetten in de gebieden waar zij de zwaarste klap op het Addis Abeba-regime kan opvangen.

Een verenigde troepenmacht die op zo’n volwassen en effectieve manier zou werken, zou in heel Ethiopië een nieuwe en optimistische strijdlust creëren. Bovendien zou het front hierdoor in staat zijn om met één krachtige stem namens het Ethiopische volk te spreken, de DERG internationaal te isoleren en brede erkenning en steun te krijgen. Hoewel het waar is dat steun en invloed van buitenaf niet de doorslaggevende factor vormen in een eventuele volksstrijd, zou de vorming van een democratisch alternatief voor de DERG dat in staat is om internationale erkenning te krijgen, een belangrijke rol spelen bij het versnellen van de overwinning van het Ethiopische volk, aangezien de militaire junta in Addis Abeba niet lang zou kunnen standhouden zonder de massale hulp van buitenaf die het land overeind houdt.

Aan de andere kant, zoals de onproductieve pogingen in het verleden hebben bevestigd, is een verenigd front dat niet gebaseerd is op eensgezindheid over de aard van de nationaliteitenkwestie en de oplossing ervan een ondoeltreffend en kortstondig is, waarbij elke organisatie vertrekt van haar sektarische belangen. Een akkoord om de handen ineen te slaan tegen de gemeenschappelijke vijand kan geen solide basis vormen voor echte en actieve samenwerking als er onenigheid bestaat over de fundamentele en brandende kwesties van de dag. Gezamenlijk werk is ondenkbaar zolang territoriale geschillen niet worden beslecht, zolang de ene organisatie vecht voor afscheiding en de andere zich ertegen verzet.

Zolang het verenigde front niet verbonden is door een gemeenschappelijk streven dat de bekrompen groepsbelangen vernietigd, zal elke organisatie ernaar streven om te groeien en invloed te krijgen ten koste van een andere. Aangezien het Verenigd Front probeert de massa’s te mobiliseren voor diametraal tegenovergestelde doelen - afscheiding en eenheid - zal elke organisatie zich inzetten om haar rivaal van het volk te isoleren door politieke en propagandacampagnes en door de eenzijdig ‘de eis van het eigen land en de eigen grenzen van de nationaliteiten’ aan de orde te stellen. In Ethiopië, waar de kwestie van de nationaliteiten zeer gevoelig ligt, leiden dergelijke meningsverschillen onvermijdelijk tot geweld en een interne oorlog.

Kortom, een verenigde frontorganisatie in Ethiopië moet als hoofddoel hebben een democratische staat te vestigen die de eenheid van gelijke nationaliteiten tot stand brengt, wil zij erin slagen de complexe betrekkingen tussen de klassen en de nationaliteiten in het land correct aan te pakken en het volk naar de overwinning te leiden. De rechten van de nationaliteiten in de nieuwe democratische staat en de betrekkingen tussen de centrale regering en de bestuursorganen van de nationaliteiten moeten duidelijk worden omschreven en de organisaties die het Verenigd Front vormen moeten deze rechten aanvaarden en de uitvoering ervan bevorderen. Rekening houdend met de concrete omstandigheden in Ethiopië en de problemen om regionale en internationale erkenning te krijgen, is het duidelijk dat elk verenigd front dat niet aan deze eisen voldoet en verdeeld is over de beslissende kwesties, verlamd zal blijven en op de lange termijn de strijd van de volkeren van Ethiopië zal schaden.

Een andere kwestie die nauw verband houdt met de doelstellingen van het Verenigd Front is de kwestie van het lidmaatschap. Een onbetwistbaar criterium voor het lidmaatschap is het verzet tegen het regime van de DERG en tegen de interventie van de Sovjet-Unie in de aangelegenheden van het Eritrese en Ethiopische volk. Zullen organisaties die aan deze eis voldoen, maar die het Westerse imperialisme gunstig gezind zijn, zich bij het Verenigd Front mogen aansluiten? Zal het Front zijn deuren openen voor groepen die door het imperialisme zijn georganiseerd, in stand gehouden en bewapend en die zich nu klaar maken om in Ethiopië te infiltreren?

Vandaag zijn er in Ethiopië groepen die zich verzetten tegen de DERG en de Sovjetinterventie, maar in dienst staan van het Amerikaanse imperialisme? Is het mogelijk dat dergelijke groepen kunnen blijven bestaan? Het antwoord op al deze vragen is een duidelijk ‘nee’!

De groepen die ten strijde trekken tegen de DERG en de Sovjetinterventie maar buigen voor het westerse imperialisme zijn juist degenen die het imperialisme in stand hebben gehouden, degenen die nog heimwee hebben naar het omvergeworpen autocratische regime dragen. Het is duidelijk dat deze krachten geen plaats hebben in het Verenigd Front. Indien toch het geval is, moet in de lidmaatschapscriteria duidelijk worden vermeld dat degenen die aan het Verenigd Front kunnen deelnemen, niet alleen tegen het militaire regime van Addis Abeba en het pro-DERG-standpunt van de Sovjet-Unie moeten strijden, maar ook tegen feodale uitbuiting, imperialisme en alle vormen van buitenlandse overheersing moeten vechten.

Afgezien van de bovengenoemde cruciale kwesties die rechtstreeks en onmiddellijk van invloed zijn op het verloop van de Ethiopische revolutie en, indirect, op de Eritrese revolutie, beschouwt het EPLF alle andere kwesties - bijvoorbeeld de kwestie van het "sociaal-imperialistische" karakter van de Sovjet-Unie - als ondergeschikt. Eén ding staat buiten kijf: er moet een standvastig verzet komen tegen de ondermijning en de agressieve rol van de Sovjet-Unie in de regio. Men bereidheid zijn de militaire interventie van de Sovjet-Unie aan te pakken. De kwestie van het interne en externe beleid van de Sovjet-Unie kan worden besproken door organisaties en hun kaders, met als doel de verschillende standpunten over dit onderwerp dichter bij elkaar te brengen.

Het is echter volstrekt onjuist te suggereren dat Ethiopische organisaties en het EPLF in vijandige groepen zijn verdeeld op basis van hun antwoord op de vraag of het kapitalisme in de Sovjet-Unie is hersteld, een controverse die niet is opgelost door revolutionaire krachten die lering proberen te trekken uit de ervaringen van het socialistische kamp voor hun strijd voor progressieve samenlevingen.

Om te stellen dat "het van strategisch belang is om vrienden te onderscheiden van vijanden op wereldniveau", om te verklaren dat "wie de Sovjet-Unie als een imperialistische macht beschouwt, is bij ons" en "wie de Sovjet-Unie niet imperialistisch noemt, is tegen ons" en om anderzijds organisaties die de militaire interventie van de Sovjet-Unie moedig hebben bestreden veroordelen als verdedigers, apologen en marionetten van de Sovjet-Unie. Als je een organisatie eenmaal als “vijand” brandmerkt, ben je verplicht om propagandacampagnes en massale mobilisatie-inspanningen tegen haar te voeren, haar invloed en kracht te beperken en tegen haar samen te spannen. Dit leidt onvermijdelijk tot gespannen verhoudingen tussen organisaties en volkeren en vervolgens tot openlijke conflicten.

Dit is wat de ervaring heeft geleerd. In veel westerse en derdewereldlanden heeft deze manier van kijken en denken geresulteerd in de versnippering van groepen en de versplintering van revolutionaire bewegingen die, als ze verenigd waren gebleven, veel hadden kunnen bereiken. Om al deze redenen mag het ‘sociaal-imperialistische’ karakter van de Sovjet-Unie geen toetssteen zijn die Ethiopische organisaties en de EPLF in twee antagonistische kampen verdeelt.

Het Eritrese Volksbevrijdingsfront heeft zich uitgesproken over de fundamentele vragen en taken van de Ethiopische revolutie, omdat het ervan overtuigd is dat het lot van het Eritrese en het Ethiopische volk nauw met elkaar verbonden is. Het Front is van mening dat voor de vooruitgang van de Eritrese revolutie de samenwerking met de strijd van het Ethiopische volk op de tweede plaats komt, en dat voor de Ethiopische revolutie de strijd van het Eritrese volk de belangrijkste externe factor is. Zij werkt zorgvuldig, geduldig en serieus aan het verbreden en verdiepen van haar betrekkingen met democratische Ethiopische organisaties en het versterken van de solidariteit tussen de twee volkeren. Het EPLF stelt het belang van de vorming van een solide alliantie tussen de twee revoluties boven elk van haar diplomatieke activiteiten. Tegelijkertijd verwacht zij van de democratische bewegingen in Ethiopië een soortgelijke houding en een gelijk verantwoordelijkheidsgevoel.

24-12-2020 om 10:08 geschreven door Hope for the Horn  

L'Organisation internationale pour les migrations (OIM) fournit une assistance aux réfugiés du Tigré

Addis Standard, 18 décembre 2020

Les réfugiés internes et les communautés touchées ont un besoin urgent d'aide humanitaire et de soutien après des semaines de conflit dans l'État régional du Tigré, dans le nord de l'Éthiopie.  

L'organisation des opérations d'aide dans la région voisine d'Amhara fait suite à l'accord pour un accès humanitaire sans entrave conclu entre les Nations unies et le gouvernement éthiopien et à la première évaluation conjointe inter-agences.  

La plupart des personnes déplacées qui cherchent aujourd'hui refuge dans les camps de réfugiés sont des femmes et des enfants qui ont été forcés de fuir sans pouvoir emporter leurs biens. Ils ont maintenant un besoin urgent d'abris d'urgence et de produits non alimentaires. L'Organisation internationale pour les migrations (OIM) a lancé des opérations de secours pour aider ces populations dans le besoin. 

Au Northmhara, l'OIM a fourni aux réfugiés du Tigré des abris d'urgence et des articles non alimentaires - y compris des couvertures et des jerrycans. Au Tigré, l'OIM a commencé à fournir une assistance en terme d'eau, d'assainissement et d'hygiène (WASH). Les besoins d'aide sont en cours d'évaluation dans dix districts des régions d'Afar et d'Amhara qui accueillent actuellement des réfugiés. 

"L'OIM est prête à accroître son aide aux endroits et aux populations touchés par la crise dans le nord de l'Éthiopie, à mesure que d'autres régions touchées par la crise deviennent accessibles", a déclaré David Preux, le coordinateur d'urgence de l'OIM pour la gestion des crises dans le nord de l'Éthiopie. 

L'organisation a également fourni des services de transport d'eau et d'assainissement aux réfugiés du camp de Kebero Meda à Gondar, l'un des endroits identifiés par la structure de suivi des déplacements (DTM) de l'OIM comme étant un lieu d'accueil des réfugiés du Tigré. Des activités similaires seront organisées à mesure que l'accès à d'autres zones sera assuré.   

Les équipes de l'OIM travaillent également avec les autorités locales pour rendre les camps de réfugiés habitables et fournir des infrastructures collectives.

Celles-ci offriront des conditions de vie sûres et dignes ainsi que les règles de distance physique nécessaires pour prévenir la propagation de COVID-19. Des bureaux de plaintes ont été mis en place pour identifier les responsables de la misère de la population.

En outre, l'OIM a ouvert un nouveau bureau et un entrepôt où les équipes de l'OIM à Gondar collecteront des fournitures pour aider les nouvelles personnes déplacées du Tigré à Amhara. L'OIM dirige les activités de WASH, pour la santé ainsi que la gestion sur le terrain, en collaboration avec les organisations de secours catholique. 

D'autres évaluations de la situation sont prévues dans les prochains jours pour d'autres régions autour et à l'intérieur du Tigré. Ces évaluations visent à fournir un premier aperçu plus détaillé des besoins et des lacunes humanitaires sur le terrain. 

Déjà avant le conflit, l'OIM avait compté un peu plus de 100 000 personnes déplacées sur les 229 réfugiés de la région du Tigré. Les organismes d'aide reprendront bientôt la collecte de données dans la plupart des régions du nord de l'Éthiopie. 

"Les opérations d'aide nous permettront de faciliter une réponse coordonnée et renforcée et donc d'identifier les besoins et la localisation des personnes déplacées afin que tous les partenaires pouvant mieux soutenir toutes les populations touchées par la crise, y compris les réfugiés et les rapatriés", a ajouté M. Preux de l'OIM. 

La plupart des réfugiés se sont installés dans leurs communautés à proximité de leur propre région. Certains ont été hébergés dans des lieux collectifs. L'OIM est en train d'identifier ces lieux en attendant la construction de camps de réfugiés.

L'équipe fournit également une expertise technique en vue de soutenir le plan de relogement de la Commission nationale de gestion des risques de catastrophes (NDRMC) pour les personnes déplacées qui sont actuellement logées dans des conditions de surpeuplement et qui n'ont qu'un accès limité aux services de base. 

En outre, l'Ethiopie reçoit régulièrement un grand nombre de rapatriés des pays de transit et de destination, en particulier le long de la route orientale entre la Corne de l'Afrique et les Etats du Golfe.  Plus de 2 000 migrants éthiopiens du Tigré sont retournés en Éthiopie entre septembre et novembre 2020. Depuis 2017, et avec le début de la pandémie COVID-19, 30 % de tous les rapatriés en Éthiopie viennent du Tigré.  

https://addisstandard.com/news-iom-partners-provide-relief-to-people-affected-by-the-crisis-in-northern-ethiopia/

23-12-2020 om 16:14 geschreven door Hope for the Horn  

L'Organisation internationale pour les migrations (OIM) fournit une assistance aux réfugiés du Tigré

Addis Standard, 18 décembre 2020

Les réfugiés internes et les communautés touchées ont un besoin urgent d'aide humanitaire et de soutien après des semaines de conflit dans l'État régional du Tigré, dans le nord de l'Éthiopie.  

L'organisation des opérations d'aide dans la région voisine d'Amhara fait suite à l'accord pour un accès humanitaire sans entrave conclu entre les Nations unies et le gouvernement éthiopien et à la première évaluation conjointe inter-agences.  

La plupart des personnes déplacées qui cherchent aujourd'hui refuge dans les camps de réfugiés sont des femmes et des enfants qui ont été forcés de fuir sans pouvoir emporter leurs biens. Ils ont maintenant un besoin urgent d'abris d'urgence et de produits non alimentaires. L'Organisation internationale pour les migrations (OIM) a lancé des opérations de secours pour aider ces populations dans le besoin. 

Au Northmhara, l'OIM a fourni aux réfugiés du Tigré des abris d'urgence et des articles non alimentaires - y compris des couvertures et des jerrycans. Au Tigré, l'OIM a commencé à fournir une assistance Aen termes d'eau, d'assainissement et d'hygiène (WASH). Les besoins d'aide sont en cours d'évaluation dans dix districts des régions d'Afar et d'Amhara qui accueillent actuellement des réfugiés. 

"L'OIM est prête à accroître son aide aux endroits et aux populations touchés par la crise dans le nord de l'Éthiopie, à mesure que d'autres régions touchées par la crise deviennent accessibles", a déclaré David Preux, le coordinateur d'urgence de l'OIM pour la gestion des crises dans le nord de l'Éthiopie. 

L'organisation a également fourni des services de transport d'eau et d'assainissement aux réfugiés du camp de Kebero Meda à Gondar, l'un des endroits identifiés par la structure de suivi des déplacements (DTM) de l'OIM comme étant un lieu d'accueil des réfugiés du Tigré. Des activités similaires seront organisées à mesure que l'accès à d'autres zones sera assuré.   

Les équipes de l'OIM travaillent également avec les autorités locales pour rendre les camps de réfugiés habitables et fournir des infrastructures collectives.

Celles-ci offriront des conditions de vie sûres et dignes ainsi que les règles de distance physique nécessaires pour prévenir la propagation de COVID-19. Des bureaux de plaintes ont été mis en place pour identifier les responsables de la misère de la population.

En outre, l'OIM a ouvert un nouveau bureau et un entrepôt où les équipes de l'OIM à Gondar collecteront des fournitures pour aider les nouvelles personnes déplacées du Tigré à Amhara. L'OIM dirige les activités de WASH, pour la santé ainsi que la gestion sur le terrain, en collaboration avec les organisations de secours catholique. 

D'autres évaluations de la situation sont prévues dans les prochains jours pour d'autres régions autour et à l'intérieur du Tigré. Ces évaluations visent à fournir un premier aperçu plus détaillé des besoins et des lacunes humanitaires sur le terrain. 

Déjà avant le conflit, l'OIM avait compté un peu plus de 100 000 personnes déplacées sur les 229 réfugiés de la région du Tigré. Les organismes d'aide reprendront bientôt la collecte de données dans la plupart des régions du nord de l'Éthiopie. 

"Les opérations d'aide nous permettront de faciliter une réponse coordonnée et renforcée et donc d'identifier les besoins et la localisation des personnes déplacées afin que tous les partenaires pouvant mieux soutenir toutes les populations touchées par la crise, y compris les réfugiés et les rapatriés", a ajouté M. Preux de l'OIM. 

La plupart des réfugiés se sont installés dans leurs communautés à proximité de leur propre région. Certains ont été hébergés dans des lieux collectifs. L'OIM est en train d'identifier ces lieux en attendant la construction de camps de réfugiés.

L'équipe fournit également une expertise technique en vue de soutenir le plan de relogement de la Commission nationale de gestion des risques de catastrophes (NDRMC) pour les personnes déplacées qui sont actuellement logées dans des conditions de surpeuplement et qui n'ont qu'un accès limité aux services de base. 

En outre, l'Ethiopie reçoit régulièrement un grand nombre de rapatriés des pays de transit et de destination, en particulier le long de la route orientale entre la Corne de l'Afrique et les Etats du Golfe.  Plus de 2 000 migrants éthiopiens du Tigré sont retournés en Éthiopie entre septembre et novembre 2020. Depuis 2017, et avec le début de la pandémie COVID-19, 30 % de tous les rapatriés en Éthiopie viennent du Tigré.  

https://addisstandard.com/news-iom-partners-provide-relief-to-people-affected-by-the-crisis-in-northern-ethiopia/

23-12-2020 om 16:11 geschreven door Hope for the Horn  

De Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) bieden hulp aan de vluchtelingen uit Tigray

Addis Standard, 18 december 2020

De binnenlandse vluchtelingen en de getroffen gemeenschappen hebben na het wekenlange conflict in de regionale staat Tigray in het noorden van Ethiopië dringend behoefte aan humanitaire hulp en steun.  

De organisatie van de hulpoperaties in de nabijgelegen Amhara regio volgt op de overeenkomst voor onbelemmerde humanitaire toegang die tussen de Verenigde Naties en de regering van Ethiopië werd bereikt, en op de eerste gezamenlijke eerste evaluatie tussen de verschillende instanties.  

De meeste ontheemden die nu hun toevlucht zoeken in vluchtelingen kampen zijn vrouwen en kinderen die gedwongen werden te vluchten zonder hun bezittingen te kunnen meenemen. Zij hebben nu dringend behoefte aan noodopvang en niet-voedingsmiddelen. De Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) is begonnen met de hulpoperaties om deze bevolkingsgroepen in nood bij te staan. 

In Noord-Amhara heeft IOM noodopvang en non-food artikelen - waaronder dekens en jerrycans - verstrekt aan vluchtelingen uit Tigray. Het IOM is begonnen met het leveren van hulp in Tigray wat betreft water, sanitaire voorzieningen en hygiëne (WASH). In tien districten in de regio's Afar en Amhara waar momenteel vluchtelingen worden ondergebracht, worden de behoefte aan hulp geëvalueerd. 

“IOM staat klaar om de hulp aan door de crisis getroffen locaties en bevolkingsgroepen in Noord-Ethiopië op te schalen naarmate meer door de crisis getroffen gebieden bereikbaar worden”, aldus David Preux, de IOM noodcoördinator voor het crisis-beheer in Noord-Ethiopië. 

De organisatie heeft ook diensten op het gebied van watertransport en sanitaire voorzieningen verleend aan de vluchtelingen in het Kebero Meda-kamp in Gondar, een van de locaties die door de Displacement Tracking Matrix (DTM) van IOM zijn in kaart gebracht als vluchtoord voor vluchtelingen uit Tigray. Soortgelijke activiteiten zullen worden aangepakt naarmate de toegang tot meer gebieden wordt beveiligd.   

IOM-teams werken ook samen met lokale overheden om vluchtelingen kampen bewoonbaar te maken en te voorzien van gemeenschappelijke infrastructuren.
Deze zullen zorgen voor veilige en waardige leefomstandigheden en eveneens de nodige fysieke afstand-regels kunnen garanderen, die nodig zijn om de verspreiding van COVID-19 te voorkomen. Er klachten bureaus opgericht om de verantwoordelijken voor de miserie van de bevolking op te sporen.

Daarnaast heeft het IOM een nieuw kantoor en een magazijn geopend waar IOM-teams in Gondar voorraden zullen ophalen om nieuwe ontheemden uit Tigray in Amhara te ondersteunen. Het IOM leidt de WASH-, gezondheids- en terreinbeheeractiviteiten in dit gebied, in samenwerking met de Katholieke Hulpverleningsorganisaties. 

In de komende dagen zijn verdere evaluaties van de toestand gepland voor andere regio's rond en binnen Tigray. Deze evaluaties zijn bedoeld om een eerste, meer gedetailleerd inzicht te krijgen in de humanitaire behoeften en lacunes ter plaatse. 

Al voor het conflict telde het IOM reeds iets meer dan 100.000 binnenlandse ontheemden op 229 vluchtelingen oorden in de regio Tigray. De hulporganisaties zullen binnenkort het verzamelen van gegevens in de meeste delen van de grotere Noord-Ethiopische regio hervatten. 

“De hulpoperaties zullen ons in staat stellen om een gecoördineerde en versterkte respons te vergemakkelijken en om aldus de behoeften en de locatie van ontheemden vast te leggen, zodat alle partners alle door de crisis getroffen bevolkingsgroepen, met inbegrip van vluchtelingen en teruggekeerde migranten, beter kunnen ondersteunen”, voegde Preux van het IOM eraan toe. 

De meeste vluchtelingen zijn verhuisd naar hun gemeenschappen in de buurt van hun eigen gebied. Sommige zijn ondergebracht in collectieve locaties. Hert IOM spoort deze locaties op in afwachting van de bouw van vluchtelingen kampen.

Het team biedt ook technische expertise aan ter ondersteuning van het verhuisplan van de National Disaster Risk Management Commission (NDRMC) voor intern ontheemden die momenteel worden ondergebracht in overvolle omstandigheden met beperkte toegang tot basisdiensten. 

Bovendien ontvangt Ethiopië regelmatig grote aantallen repatrianten uit transit- en bestemmingslanden, met name langs de oostelijke route tussen de Hoorn van Afrika en de Golfstaten.  Meer dan 2.000 Ethiopische migranten die afkomstig zijn uit Tigray zijn tussen september en november 2020 naar Ethiopië teruggekeerd. Sinds 2017, en door het begin van de COVID-19 pandemie, is 30 procent van alle repatrianten naar Ethiopië afkomstig uit Tigray.   (…)

https://addisstandard.com/news-iom-partners-provide-relief-to-people-affected-by-the-crisis-in-northern-ethiopia/

23-12-2020 om 12:16 geschreven door Hope for the Horn