Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
28-10-2011
ik kabbel en babbel rustig verder
maandag: een kleine 2 kilometertjes met en 9 km zonder zolen
woensdag : 6 km met en 2 km zonder zolen. heb de zolen alleen uitgedaan omdat ik de pijn en het ongemak voor wou blijven
vandaag (vrijdag) : 6 km met en 4 km zonder zolen. onder de linkervoet een blaar en onder de rechtervoet een blaar in wording. DOEME toch!!
De afgelopen maandag, vrijdag en vandaag heb ik braafjes gelopen aan een heel ontspannen tempo. Woensdag heb ik geen intervaltraining gedaan en ook geen gewone. Op de eerste plaats omdat ik 's avonds naar een werkvergadering moest en dus sowieso niet kon gaan. Aanvankelijk wou ik een inhaaltraining doen, maar dat plan heb ik uiteindelijk ook laten varen, omdat ik veel last had van mijn blaar. Zelfs vrijdag liet zich die zich nog goed gevoelen. Vandaag heb ik er gelukkig geen hinder meer van gehad. Dus heb ik geen goede reden meer om het langer uit te stellen. Vanaf morgen ga ik eindelijk eens degelijk werk maken van mijn zolen. Ik kan niet zeggen dat ik er naar uitkijk.
Mijn titel behoeft een beetje uitleg, denk ik. Vandaag stond het derde intergemeentelijke bosloopje op het programma. Omdat mijn blaar nog niet volledig genezen is, koos ik voor de afstand van 9 km, met de nieuwe schoenen, doch zonder de aangepaste zolen. Die moeten nog even wachten totdat ik terug blaarvrij ben, zodat ik een of meerdere nieuwe kan kweken.
Vastbesloten om de afspraak met mezelf na te komen, programmeerde ik mijn virtuele trainer op 6'30" per km. Bovendien was het mijn bedoeling om de balk zwart te houden m.a.w. om te verliezen. Tijdens de eerste ronde van 3 km lukte dat wonderwel door te vertrekken bij de laatsten en een gesprekspartner te zoeken,nl. 2 jonge meisjes. Waarschijnlijk waren die mijn gezaag na één ronde al beu, want ze beslisten om lichtjes te versnellen. De goesting om mee te gaan was groot, maar ik liet het mezelf niet toe. Toch begon ik in de tweede ronde automatisch een beetje te sneller te lopen. Bovendien werd ik constant voorbij gestoken, waardoor de verlokking om bij de ene of de andere aan te sluiten telkens moest ingetoomd worden. Ik volharde in de boosheid, maar moest er toch over waken dat mijn balkje niet te lang in de grijze zone bleef. Door regelmatig op de rem te gaan staan, lukte dat wel.
Tijdens de derde ronde zag ik plotsklaps 2 dames voor mij lopen. Eerder waren ze me nog niet opgevallen, dus nam ik aan dat ze een tikkeltje langzamer liepen dan ik. Weeral die verleiding om hen bij te benen om opnieuw een gesprekspartner te hebben, maar ik maande mezelf aan om het niet te doen. Vlak voor de eindmeet werd ik voorbij gestoken door mijn man, die de 12 km gelopen had. Ik finishte in 58'40", 10 seconden later dan de vooropgestelde tijd. Ik had dus verloren van mijn virtuele partner, maar ook gewonen, want mijn doelstelling was bereikt. Mijn blaar liet zich een klein beetje voelen, maar voor de rest kwam ik heel ontspannen aan. Heerlijk!
Zelfs na de halve marathon in maart heb ik niet zo een zware benen gehad als na deze wedstrijd. Geen rugpijn gelukkig, maar wel last van de kuiten. Achteraf bekeken denk ik dat ik er niet slecht aan gedaan heb om niet tot het uiterste te gaan. Wie weet wat gevolgen dat gehad zou hebben.
Afgelopen maandag hebben Johan en ik genoten van een dagje wellness. Omdat we allebei zware benen hadden, hebben we ter plaatse een sportmassage laten doen. Onze eerste keer, weer een ervaring rijker. Toen we uitgewellnesst waren, kon ik het niet opbrengen om nog te lopen. Na een woelige nacht en een dagje niksdoen was ik bekaf, compleet op.
Inmiddels is de verzuring in mijn kuiten (enfin, ik denk dat het dat was) weg en houd ik me aan de afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. Daarom liep ik vandaag niet mee met mijn courante loopmaatjes - hoe jammer ik dat ook vind - maar zocht ik ander, trager gezelschap op. Kwestie van niet in de verleiding te komen om harder te gaan dan dat ik eigenlijk wil. 5 km legde ik af in 36 minuten. Totaal relaxed en doorweekt (niet van de zweet uiteraard, maar van de regen) ben ik terug thuisgekomen, ondanks de blaar die me onderweg terug parten speelde. Maar ik ben voldaan, ik heb er plezier aan beleefd. En dat is toch nog altijd waarom het gaat, niet?
Grz
een relaxte keep-on-runster
PS Heb vandaag weer een klein beetje rugpijn gehad. Het is begonnen nadat ik een vijftal minuutjes mijn hakkenlaarzen heb aangehad om een nieuw tenuetje te showen voor mijn wederhelft. Toen ik de laarzen uitdeed, werd ik het onmiddellijk gewaar. Hoe jammer Johan het misschien ook vindt, ik word terug een platvoeter, zeker weten!
Na een rusteloos nachtje - eigenlijk heb ik dat altijd na een wedstrijd - ben ik stiekem de krant gaan lenen bij mijn ouders. Mijn tijd valt beter mee dan verwacht : 1u17'25". De 121ste op 468 vrouwen. Normaliter had ik minstens in de top 100 moeten staan bij mijn loopmaatjes. Maar ja, het is wat het is...
Ik heb ook mijn wedstrijd op mijn Garmin eens bekeken. Ik heb hem pas afgezet tijdens mijn wandelmomenten na km 10, maar telkens weer aangezet als ik terug begon te lopen.
Mijn eerste 10 km heb ik gelopen in 51 minuten en 1 seconde. En daarna is het dus serieus bergaf beginnen gaan. De laatste 5 km heb ik gemiddeld ongeveer 30 seconden per km langzamer gelopen, wat maakte dat ik relatief fit aankwam aan de finish. Ik had zelfs niet meer de moeite gedaan om een klein spurtje te doen tot aan de eindmeet. De werkelijke afstand was volgens mijn Garmin 14 km 720. Uiteindelijk toch niet langer dan vorig jaar, dus heb ik me op voorhand helemaal voor niks zorgen gemaakt.
Een uur en een kwartier had er dus echt wel kunnen inzitten. Maar ja, nogmaals, het is wat het is. Volgend jaar beter? Dat weet ik nog niet. Ik begin er meer en meer van overtuigd te raken dat ik beter kortere afstanden kies, rekening houdend met mijn rug. 'k Had mij verheugd op een tweede halve marathon in maart, maar na de rugproblemen van de laatste weken begin ik daar mentaal toch al een beetje afstand van te nemen.
Vandaag ben ik een beetje stijf in de benen. Met mijn rug is het eigenlijk best wel ok momenteel. Zo dadelijk gaan we het er eens goed van pakken en lekker relaxen. 't Zal deugd doen.
DDH 2012 : volwassen worden is ook leren omgaan met teleurstellingen
Blijkbaar heb ik nog een hele weg af te leggen op dat vlak. Alhoewel ik moet toegeven dat na het verorberen van een biefstuk friet de finish terug in zicht is.
Vandaag ben ik helaas niet zo flink geweest. Ik was goed gestart, samen met Nadine. Na enkele kilometertjes kwam ook loopmaatje Kim ons vervoegen. Vanaf km vier besliste ik om niet meer naast de dames te lopen, maar een klein beetje afstand te houden omdat het tempo me een tikkeltje te hoog lag. Op dat moment kon ik het wel nog aan, maar ik had schrik dat ik dat niet gedurende het hele traject zou kunnen volhouden. Ik had vanaf het begin een beetje een vreemd gevoel in de kuiten. Niets onrustwekkends, gewoon niet prettig.
Soms liep ik weer wat dichter achter mijn loopmaatjes, dan weer wat verder. Vanaf de tiende km is het echter serieus beginnen misgaan. Ik begon pijn te krijgen onder mijn linkervoet (een grote blaar bleek achteraf de boosdoener te zijn), ik zag de afstand tussen mij en mijn loopmaatjes vergroten, ik begon me te ergeren aan de aanhoudende regen op mijn brilglazen... en vooral... ik begon me af te vragen voor wie en voor wat ik verder nog zou moeten afzien. Nochtans heb ik op andere wedstrijden ooit meer afgezien en kon ik het toen wel opbrengen om verder te lopen. Deze keer niet! Ik kwam zelfs op een punt dat het me helemaal niets meer kon schelen en deed dus wat alleen opgevers doen, nl. opgeven.
Toen ik werd voorbij gelopen door een vage kennis die me vroeg of het niet meer ging, besloot ik toch weer bij haar aan te pikken, maar ook dat heb ik niet lang volgehouden. Voor een tweede keer ging ik verder in wandelpas. Dat ging natuurlijk niet goed vooruit, dus besloot ik uiteindelijk toch maar weer verder te lopen aan een comfortabeler tempo.
Ik finishte als laatste van ons loopgroepje, in ik weet niet welke tijd, dat had ook geen belang meer, onderweg heb ik mijn horloge zelfs afgezet. Ik vermoed dat ik ergens tussen 1u18 en 1u19 aangekomen ben. Wat in feite nog niet zo slecht is, maar uiteraard wel tov mijn doelstelling. Door de steeds wederkerende rugproblemen ben ik mijn doelstellingen de laatst tijd wel aan het bijstellen. Mogelijks heeft dat er ook mee te maken dat het niet meer zo nodig hoefde voor mij.
In elk geval een dikke pluim voor al mijn loopmaatjes die fantastisch gelopen hebben en stuk voor stuk beter eindigden dan dat ze zichzelf hadden ingeschat, met op de eerste plaats een dikke proficiat voor Kim, die ik danig onderschat had. Mijn excuses hiervoor. Ik moet toegeven dat ik een tikkeltje jaloers ben, maar ook dat kom ik wel te boven. Van Nadine was ik minder verrast, want ik wist dat ze het kon. Een dikke pluim ook voor mijne Johan die net niet onder het uur liep, maar wel sneller en comfortabeler dan verwacht. Alweer een reden om volgend jaar terug te gaan.
Een dankjewel aan de supporters, vooral trainer Frank die zijn uiterste best heeft gedaan om ons vanuit verschillende plaatsen aan te moedigen. Ook dankjewel aan de andere supporters voor hun bemoedigende woordjes, ook al keek ik waarschijnlijk niet al te vriendelijk.
Zelf ga ik nu mijn (vooral emotionele) wonden likken. Ik ben echter wél tevreden dat ik niet te diep gegaan ben. En ik kijk eigenlijk ook uit naar de belofte die ik aan mezelf gedaan heb om het minstens één maand beduidend rustiger aan te doen. Gelukkig houd ik er op deze manier toch geen wrang gevoel aan over.
Grz
een keep-on-runster die even wat minder fanatiek is en hiermee moet leren omgaan.
Over mijn latente rugpijn en andere ongemakjes hoef ik me geen kopzorgen meer te maken. Momenteel heb ik het gewoon veel te druk met snotteren. Ik heb er behoorlijk de pest in. Heb helemaal geen zin om morgen te gaan lopen omdat ik vrees dat ik er morgen nog slechter aan toe ga zijn. Het druilerige weer van deze morgen is ook niet echt bevorderlijk voor mijn humeur en mijn moraal.
Mijn doelstellingen heb ik al bijgesteld. 'k Zou nu al content zijn als ik mijn reële kilometertijd van vorig jaar kan evenaren. Niet de tijd op papier, die was 5'05", maar de tijd op mijn Garmin, 5'09". Op papier was de tijd gunstiger omdat deze berekend was op exact 15 km, terwijl het parcours in werkelijkheid ongeveer 200m korter was. Nu het parcours verlegd is, wordt het wat moeilijker om te vergelijken.
't Is de eerste keer dat ik niet met plezier uitkijk naar een wedstrijd. Was ik er al maar vanaf!
Maandag stak de rugpijn weer lichtjes de kop op. Een bureaujob blijkt niet echt bevordelijk te zijn voor het welzijn van mijn rug. 's Avonds ben ik dan toch nog gaan trainen, maar met een langzamere groep mee, die tussendoor ook regelmatig wandelt. Toen ik terug thuis kwam, ging het beduidend beter met mijn rug. Ik had er dus goed aan gedaan om dit te doen. Verder heb ik afgelopen maandag ook een mailtje gekregen van de osteopaat dat mijn afspraak vervroegd kon worden naar vandaag. Daar was ik heel blij mee, want vrijdag was uiteraard niet zo ideaal, amper twee dagen voor de wedstrijd.
Nu ben ik dus helemaal opgekalefaterd voor de wedstrijd. Nog één keer gas geven en dan ga ik het weken aan een stuk beduidend rustiger aan doen. De osteopaat laat duidelijk horen dat intervaltrainingen niet goed zijn voor mijn rug. 't Is niet dat het helemaal niet mag, maar een echte aanrader is het niet. Daarom heb ik me voorgenomen om na Hasselt minstens één maand geen intervaltrainingen meer te doen. Bijkomend ga ik dan eindelijk werk maken van de gewenning aan mijn zolen, die ik na het blarenincident nog amper 2 km gedragen heb.
De laatste tijd heb ik bovendien een heel klein beetje last van mijn schenen, nauwelijks de vermelding waard, maar toch... Ik kan mijn lichaam niet meer negeren. Ik hoop alleen dat het me in Hasselt niet in de steek laat. Ik kreeg nog groen licht voor zondag. Hopelijk springt het onderweg niet op oranje...
Maar dan op een positieve manier. Na enkele loopvrije dagen ben ik terug pijnvrij. Heel vreemd, want afgelopen vrijdag deed iedere voetstap nog pijn. Ik vreesde al dat ik mijn deelname aan DDH op mijn buik mocht laten tatoeëren, maar kreeg terug een beetje hoop dankzij mijn geplande afspraak bij de osteopaat. Gisteren was de pijn al een pak minder en vandaag heb ik me zelfs aan een kort bosloopje gewaagd. Met een gemiddelde van 7 minuten per kilometer, kwam ik heel relaxed en volledig pijnloos aan. Nu is er weer een hoop hoop!!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Oh ja, wat ook heel leuk was, ik ontmoette vandaag voor de eerste keer in levende lijve mijn blog- en facebookvriendin Nathalie. Echt tof!!
De rugpijn is blijven aanhouden. Erger nog, de rugpijn is verergerd. In plaats van te wachten tot alles de rug is. Gisteren heb ik een mailtje gedaan naar de osteopaat met de smeekbede om mij volgende week te depanneren. Ik heb tergend lang op een antwoord moeten wachten. Omdat hij a.s. woensdag (mijn enige vrije dag) volledig volzet is, wou hij even afwachten of er nog een afspraak geannuleerd werd alvorens te antwoorden. Dit blijkt niet het geval te zijn. Maar... hij wil me vrijdag om 18.00u verder helpen, mijn redder in nood. Op de valreep. Misschien niet zo verstandig om zondag dan voluit te gaan, maar dat zijn zorgen voor volgende week.
Grz
een opgeluchte keep-on-runster
PS uiteraard komen er vandaag geen kilometers bij op de loopteller en volgende week wellicht ook niet. Of vanuit een positieve invalshoek bekeken: ik zal alleszins uitgerust aan de start staan.
Vlotjes ging dat vandaag. 2 keer (7x 300m) met na elke versnelling 100 meter rust en tussen de twee reeksen in 400 meter rust. Met een tempo van 28 meter per 100 meter vlogen de meters om en voor we er erg in hadden lagen we op onze rug buikspieroefeningen te doen. Ik vrees dat ik daar morgen meer last van ga hebben dan van de intervaltraining op zich. Alhoewel? De laatste tijd heb ik terug een beetje rugpijn. Ik weet niet goed of ik best voor of na Hasselt terug naar de osteopaat ga hiervoor.
Alleszins nu wegblijven van de computer, want dat is ook niet echt bevordelijk. voor mijne achterkant. Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Afgelopen maandag deden we een pittige fartlektraining zonder trainer en dat heb ik geweten. De snellen onder ons kunnen echt geen maat houden!
Met 48 km op de loopteller en een fijne afsluiter met een spetterend AVT-barbecuefeest. De weergoden waren ons biezonder gunstig gezind. Of hebben we gewoon het weer gekregen dat we verdienden?
Onze jongste kwam na school met een glinstering in de oogjes vertellen dat ze de laatste was bij de scholenveldloop. Het was geen glinstering van traantjes maar eerder een twinkeling van ingehouden plezier. En inderdaad, toen haar toneelvoorstelling afgelopen was, toverde ze een bronzen medaille vanonder haar jasje tevoorschijn. Kind superblij, dan de moeder natuurlijk ook.
En blijkbaar was zij niet de enige de erin slaagde om haar beste beentjes voor te zetten. Bij mezelf vlotte het ook wonderwel vandaag. 'k Moet wel toegeven dat het om te beginnen al een hele geruststelling was dat we ipv 12 versnellingen van één km er slechts 10 hoefden te doen. Het ging goed, zelf toen ik na 8 rondes alleen verder moest. Om niet te veel achterstand op te lopen t.o.v. de snelleren halveerde ik zelfs zonder problemen mijn rustafstand. Tijdens mijn laatste interval vernam ik dat we er eigenlijk maar negen hoefden te doen. Meteen ook de verklaring waarom iedereen al gedaan had, behalve ik. Zonder verpinken heb ik mijn versnelling afgemaakt, zelfs vier seconden sneller dan nodig.
Ik voel me klaar voor Hasselt, al kreeg ik op dat vlak vandaag toch een kleine teleurstelling te verwerken. Ik kwam er immers achter dat het parcours lichtjes gewijzigd is. Vorig jaar was het ongeveer 200 meter korter. Als dat dit jaar ook het geval was, was een tijd van 1u15 zeker haalbaar. Nu is er een kleine wijziging in het centrum. Ik vrees dat de 15 km afstand nu beter benaderd wordt. 'k Zal dus content mogen zijn als ik mijn tijd van vorig jaar gewoon kan evenaren...
Afgelopen vrijdag heb ik een rustig duurloopje van 11 km gedaan en vandaag een kort duurloopje van 6 km op de eerste intergemeentelijke bosloop. 't is lang geleden dat ik nog eens zo een korte afstand gelopen heb. Maar ik had nog veel werk te verrichten voor de verjaardagsdiner van mijn oudste dochter! Inderdaad, exact dertien jaar geleden heb ik heel wat meer moeten puffen dan vandaag. Maar 't was en 't is de moeite!
Omdat ik steeds de neiging heb te spreken over pittige trainingen, voer ik vandaag het woordje 'dynamisch' in.
Afgelopen maandag hebben we een heuveltraining gedaan. Alhoewel er geen trainer was om erop toe te zien of we de heuveltjes ook wel effectief opzochten, hebben we plichtsbewust gedaan wat we moesten doen.
Vandaag stond er een pittige, excusez le mot, dynamische intervaltraining op het programma. Afwisselend 800m en 1.200m aan 30 sec. per 100m met een rustpauze van resp. 200 en 400m. Dit dienden we vier maal te herhalen. Opnieuw missie volbracht. Het ging me beter af dan maandag, waaruit ik vooral kan concluderen dat ik toch best één boterhammeke met gelei eet twee uren voor de training ipv een ganse warme maaltijd amper één uur voordat ik mijn loopschoenen aantrek.
Dwars door Hasselt komt dichter en dichter bij. Ik ben er bijna klaar voor!
Twee lange duurlopen, vrijdag en vandaag, brengen het weektotaal op 46 km. Samen met de aankoop van een nieuw paar loopschoenen maakt dit deel uit van de voorbereiding op Dwars door Hasselt.
Over exact vier weken is het leed geleden en ben ik rond deze tijd vermoedelijk een lekker dessertje aan het uitlepelen. Chocomousse, ijs of tiramisu, here I come!
Omwille van mijn fikse verkoudheid heb ik wijselijk enkele trainingen overgeslagen, maar de voorbije maandag kon ik weer hervatten en heb ik samen met mijn loopmaatjes 10 km gelopen in minder dan 59 minuten.
Vandaag staat er wederom een pittige intervaltraining op het programma. Helaas heb ik andere verplichtingen. Onze jongste dochter staat er immers op dat ik naar de infoavond van haar school ga, terwijl ik deze uitleg eigenlijk 2 jaar geleden al gehoord heb. Ze werkte echter zo erg in op mijn gemoed, dat ik haar beloofd heb om te gaan. En belofte maakt schuld. Dus zit er niets anders op dan mijn intervaltraining alleen af te werken. De trainer heeft het schema doorgemaild zodat ik verder kan, waarvoor dank. Een pyramidetraining van 400m - 800m -1200m - 1600m - 1200m - 800m -400 met een rustpauze die eveneens stijgt per 100 m, gaande van 100 m tot 400 en terug.
Eerst moet ik uitpluizen hoe ik het ga aanpakken. Het lijkt me het eenvoudigste om gewoonweg de totale afstand op mijn virtuele trainer in te stellen en dan telkens op pauze te duwen als ik de nodige meters heb afgelegd. Omdat ik dan mijn rustafstand niet kan controlen, besluit ik om 100 m gelijk te stellen met 45 seconden. Ik kies een traject recht voor mijn achterdeur. In twee ronden van 5 km, inclusief opwarming en cooling down, hoop ik de klus te klaren.
Alleen lopen is één zaak, maar alleen opwarmen vind ik nog veel erger. Niet voor niets beperk ik me tot het hoogstnodige. Overmoedig heb ik mijn virtuele trainer ingesteld op 5 minuten per km, dus 5 sec. per km sneller dan vorige week. De eerste drie intervallen kan ik het goed houden, al stel ik vast dat ik tijdens de rust wandel ipv jog. Maar vermits ik mijn pauze in tijd neem, vermoed ik dat dat niet zoveel uitmaakt.
Als ik aan de langste afstand moet beginnen, ben ik net mijn deur gepasseerd. Er volgt dan echter net een venijnig stukje met een heuveltje en vals plat en ik kan het opgelegde tempo niet meer handhaven. Op het einde van de vierde interval heb ik een achterstand van ongeveer 60 meter en doe ik 11 seconden te lang over mijn km. Even krijg ik de mismoed, maar omdat ik na deze interval ruim over de helft zit, kan ik me gelukkig nog goed herpakken. De intervallen worden niet alleen korter, maar vanaf nu heb ik ook meer bergaf. Nogal logisch, what goes up, must come down. Ik slaag er zelfs in om mijn achterstand weg te werken en uiteindelijk zit ik perfect op schema met over de totale afstand een gemiddeld tempo van 4'59" per km.
De trainer weet het nog niet, maar hij mag trots op me zijn. Dat heb ik toch maar weer netjes gelapt, all by myself. Kon ik ook maar zoveel karakter opbrengen bij het uitvoeren van mijn huishoudelijke taken, dan was het hier altijd spic en span.
Het is fantastisch weer. Niet te warm, niet te koud. Ideaal weer dus om een lange langzame duurloop te doen.
Ik had me er zooooooooooooooooooooooooooo op verheugd.
Maar... misschien was het toch niet zo slim om de dag na een kleine ingreep (laten wegnemen van een cyste door een kaakchirurg) een zware intervaltraining te doen. Ik kon er echter niet aan weerstaan en jammer genoeg... mijn weerstand ook niet.
Nu kamp ik dus met een zware verkoudheid. Momenteel zou mijn neus zelfs harder kunnen lopen dan mijn voeten. Bijgevolg volg ik gehoorzaam mijn 'gezond' verstand dat me gebiedt om thuis te blijven.
Vandaag moesten we 2 keer 4 km lopen aan ons wedstrijdtempo. In Hasselt zou ik graag 5'05"per km lopen. Liefst natuurlijk nog 5 secondjes harder, maar ik weet dat dat niet realistisch is. Met 5'05" zal ik al heel blij zijn.
De eerste vier km gingen vrij goed. Het was goed voelbaar dat het 10 seconden per km trager was dan in Bocholt. Mag ook wel, want DDH is 3x verder! De tweede reeks viel ook mee, al moet ik bekennen dat ik blij was toen het einde in zicht was. Ten opzichte van een wedstrijd had ik wel nog wat overschot. Mijn tong hing nog lang niet op de grond. Mag ook wel, want in Hasselt heb ik dan nog 7 km te gaan.
Het zal alleszins geen gemakkelijke opdracht worden, maar anderzijds ook geen onoverkomelijke. Denk ik. Hoop ik.
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Gisteren heb ik een mailtje gedaan naar de osteopaat met de smeekbede om mij volgende week te depanneren. Ik heb tergend lang op een antwoord moeten wachten. Omdat hij a.s. woensdag (mijn enige vrije dag) volledig volzet is, wou hij even afwachten of er nog een afspraak geannuleerd werd alvorens te antwoorden. Dit blijkt niet het geval te zijn. Maar... hij wil me vrijdag om 18.00u verder helpen, mijn redder in nood. Op de valreep. Misschien niet zo verstandig om zondag dan voluit te gaan, maar dat zijn zorgen voor volgende week.
