Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
17-04-2012
van snotneus hebben naar snotneus af
Beste bloglezer
Nog weinig kilometers op de teller deze maand. Komt omdat ik een beetje ziekjes ben geweest. En daarnaast ook een beetje jarig. Een beetje veel jarig zelf : eindelijk 40, eindelijk snotneus af. En we hebben dat fantastisch gevierd. 30 atleetjes is mijn living (partners krijgen even hetzelfde statuut toebedeeld) tot bijna 3 uur 's ochtends. En 's anderdaags om 9.30u braaf gaan trainen om de calorietjes van de kaasschotel en de lekkere (al zeg ik het zelf) dessertjes te verbranden.
Gelukkig terug op de been, vanaf nu 40 km per week trainen, helemaal conform mijn leeftijd!
Venloopt 2012 : een negatieve split in een uitermate positieve dag
Beste bloglezer
Gisteren had ik een fantastische dag en ik ben er zeker van dat ik niet de enige was
Om te beginnen genoot ik al van de voorafgaandelijke wedstrijdspanning.
Beduidend minder stress dan vorig jaar, maar zo'n lichte aangename spanning, je kent dat wel... Geen zorgen over het feit of ik wel genoeg gegeten en gedronken had. 10 km is immers te kort om je hier druk over te moeten maken. Geen zorgen over het feit dat ik nog niet gekakt had (want dat had ik al).
Een mooie ontspannen start dus, waarbij ik genoot van de ambiance naast en op de straat, de warme zonnestralen op mijn gelaat en de kleurige sliertjesregen die terzelfdertijd met het startschot vrolijk naar beneden dwarrelde.
Al spoedig bleek ik een slechte en onloyale haas te zijn voor mijn loopmaatje met wie ik samen tegen 5'20" zou gaan lopen. Na 2 à 3 te snelle kilometers koos ik immers het hazenpad en muisde er - met permissie weliswaar - vanonder. Bij de vijfde kilometeraanduiding (volgens mijn horloge 100 meter verder) klokte ik 26'21" en ik besefte dat ik mijn doelstelling zou kunnen halen. Dat motiveerde me des te meer om nog een tandje bij te steken en ik begon stiekem te dromen van een tijd van maximum 52 minuten.
Zoals geprogrammeerd stopte mijn horloge op 10 km bij met een tijd van 51'23", maar in de praktijk had ik nog - shit, shit, shit - honderd meter te gaan. Dus finishte ik in 51'51" horlogetijd en in 51'58" geregistreerde, dus officiële tijd. Zeven seconden meer is wel een groot verschil, but who cares, ik zit onder de 52 minuten. In mijn leeftijdscategorie haalde ik zelfs een 22ste plaats op 222 leeftijdsgenoten. En dan werd er hierbij rekening gehouden met de brutotijden en niet met de nettotijden, want dan mocht ik zelfs nog 6 plaatsen naar voren schuiven.
Zonder intervaltraining liep ik voor mijn doen een meer dan aanvaardbare tijd. En dit versterkt mijn besluit om de intervaltrainingen tot een minimum te herleiden. Voor amper 8 seconden tijdwinst per km wil ik mijn rug nog wel wat sparen.
Na de wedstrijd ging ik nogal heftig op in mijn rol van supporter voor de lopers van de halve marathon, waaronder mijn halve trouwboek. Ik brulde en riep heel wat onbekenden bij hun naam - deze stond immers genoteerd op het startnummer - en dat lokte wel enkele verraste reacties uit van lopers die mij van haar noch pluim kennen. Mijn supportersenthousiasme werd echter abrupt onderbroken toen er plots een loper recht voor mijn neus begon heen en weer te zwalpen, van de ene op de andere seconde wit wegtrok en vervolgens in elkaar stuikte. Gelukkig werd hij net op tijd letterlijk onder de arm genomen door een loopmaatje, waardoor hij, amper 10 meter van mij verwijderd, niet al te hard met de grond in aanraking kwam. De hulpdiensten kwamen snel ter plaatse en de organisatie zorgde ervoor dat de weg deels werd vrijgemaakt zodat andere lopers niet over hem zouden struikelen. Een twintigtal minuten later stond hij terug recht als een pasgeboren kalfje dat probeert te lopen. Maar zijn finishmedaille kon hij wel vergeten, dit amper 500 meter van zijn doel verwijderd.
Ook mijn man stond een beetje wankel op zijn benen na een puike eindtijd van 1u31'40". Heel tevreden met het resultaat, doch behoorlijk uitgeput. Zodanig zelfs dat hij 's avonds in de brasserie, in afwachting van onze bestelling, bijna ter plaatse in slaap viel. Zelf voelde ik me nog zo fris als een hoentje. Geen haan echter die daar die avond naar zou kraaien !
Grz
een fanatieke keep-on-runster (die volgend jaar opnieuw een halve marathon ambieert)
Prachtig weer. Lentekriebels? Neen, wedstrijdkriebels! Een tijdje geleden had ik nog bijna spijt dat ik me had ingeschreven voor Venlo, maar nu ben ik reuzeblij dat ik het gedaan heb.
Niet alleen voor de wedstrijd op zich, maar ook voor het hele sfeervolle gebeuren errond.
Zo blij als een kind ben ik met het pakketje dat mij de voorbije woensdag overhandigd werd door Ton van Stepco. You may be sure: I'll let my IT running! Mooi T-shirt, Ton, Yvonne heeft een goede smaak. ;-) Of ga je me wijsmaken dat je dat helemaal alleen gekozen hebt? Momenteel hangt het vrolijk droog te wapperen in het lentezonnetje.
Daarnaast verheug ik me ook op de prettige spanning vóór de start (is eigenlijk nu al een beetje begonnen), het gezelschap van mijn loopmaatjes, voor, tijdens en na, het enthousiasme van het publiek tijdens onze sportieve prestatie, de voldoening als ik de eindmeet bereik (liefst rond 53 minuten) en niet op zijn minst het gezellige welverdiende etentje achteraf. Het moet gezegd, mijn liefde voor het lopen gaat vooral door de maag!
I know, ik ben niet meer zo actief op deze blog. Dat komt omdat ik geen wedstrijden meer loop, of er alleszins niet meer voor train, waardoor er gewoonweg beduidend minder te vertellen valt. Trouwens, de intervaltrainingen heb ik eigenlijk nog geen seconde gemist.
En toch... zo een klein weekje voor de Venloop, waar ik vorig jaar voor de eerste, en vermoedelijk ook enige, keer een halve marathon liep en waar ik me dit jaar beperk tot 10 km, begint het toch weer een klein beetje te kriebelen. Ik heb niet getraind op snelheid, maar heb uiteraard wel genoeg kilometers in de benen om probleemloos 10 km te lopen (en helaas ook vier extra kilo's ballast mee te zeulen).
Dankzij het extra dagje deze maand heb ik ook een extra loopje kunnen doen en zo eindig ik deze maand met ruim 150 km op de maandteller. Uiteraard minder kilometers dan februari van vorig jaar, maar toen was ik dan ook aan het trainen voor een halve marathon.
Inmiddels heb ik het wedstrijdgegeven zo goed als volledig uit mijn looploopbaan verbannen. Op het einde van de maand ga ik wel al joggend de wedstrijdsfeer snuiven in Venlo, maar het is niet zeker niet mijn bedoeling om daar een persoonlijk record te vestigen. Toch blijf ik een beetje nieuwsgierig welke snelheid ik zou halen zonder intervaltraining. Dus wie weet...
en op loopvlak ook, maar ik blijf wel stilletjes verderlopen. Deze maand staan er toch alweer 100 km op de loopteller. De midwinterjogging van Kiewit sla ik over. 'k Zal achteraf wel van manlief horen hoe het geweest is. Alleen jammer van de vlaai die ik nog tegoed heb. 'k Heb de intervaltrainingen nog steeds niet hervat en 'k heb ze nog geen seconde gemist.
"Ik ga niet lopen vandaag", kwam ik eergisteren de keuken binnengestormd. Manlief en de kinderen waren zo goed als klaar met eten en ik had nog amper een kwartiertje om in mijn loopkleren te schieten. "Ppppppfffffffffff, ik ben gewoon te moe", verklaarde ik nader. "Je kan beter wel gaan. Je weet hoe deugddoend lopen is, zelfs al ben je moe", moedigde Johan me aan.Omdat onze jongste ook op de piste werd verwacht, besloot ik om mezelf bij elkaar te rapen en toch maar te gaan.
Dochterlief had er echter nog minder zin in dan ik en begon meteen te jammeren toen ik mijn goede voornemen kenbaar maakte. Zij heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel, toch vooral wat zichzelf aangaat. M.a.w. ze voelt zichzelf nogal vlug tekort gedaan.
"Ik vind het niet eerlijk", mopperde ze. "Als ik ergens geen zin in heb, moet ik het toch doen. En als jij ergens geen zin in hebt, hoeft het niet."
"Oh neen?", antwoordde ik gelaten.
"Neen," herkauwde ze "als ik geen zin heb om te lopen, moet ik toch gaan. En als jij geen zin hebt, mag je thuisblijven."
"Ik heb anders ook geen zin en toch blijf ik niet thuis."
"Maar als jij dat wil, kan je dat wel doen en ik niet."
"Toch niet, ik moet ook, ik moet van mezelf!"
"Jamaar, van jezelf moeten is niet zo erg als van iemand anders moeten!"
"Van jezelf moeten is véél erger dan van iemand anders moeten," sloot ik de discussie af, na een kort wellens-nietesintermezzo en daarna scheidden onze wegen zich.
Een uurtje later waren we terug thuis, beiden volledig opgemonterd.
Lopen doet inderdaad toch zo een deugd. Ongeacht of dit van jezelf of van iemand anders moet!
Wie denkt dat ik sinds gedichtendag heb stilgezeten wat lopen betreft, heeft het mis. De laatste dag van 2011 werd gevierd met 12 km, een gezellig drink achteraf en 's avonds helaas met een opstoot van poezenallergie.
1 januari lag ik voor pampus, thuis en bij mijn ouders, 2 januari was terug werkendag en 's avonds werden we bij de schoonouders verwacht. Op vier januari hebben we ons terug aan een loopje gewaagd, zo ook 6 januari en vandaag, met achteraf een gezellige nieuwjaarsborrel bij ons thuis. Toch weer goed voor 30 km en 30 liter.
Als enige loopdoel voor dit jaar wil ik op het jaareinde opnieuw minstens 1500 km bijeengelopen hebben, dus gemiddeld 125 km per maand. Ondanks mijn rugklachten ben ik hier vorig jaar ook in geslaagd. Ik liep zelfs 133 extra, zeg maar een dertiende maand.
Ambitie om er een veertiende maand aan te breien heb ik niet, integendeel zelfs, 12 maanden volstaan. We shall see...
het jaar dat ik mijn BMI spectaculair liet zakken enerzijds door te leren lopen op hoge hakken en anderzijds door te trainen voor een halve marathon die ik in Venlo ruim binnen de 2 uur uitlopen kon
2011 is ook
het jaar waarin ik op de sukkel raakte en mijn rug voor de eerste keer met een osteopaat kennismaakte die me gelukkig voldoende kon oplappen zodat ik in Bocholt op het podium mocht stappen vanaf dat ogenblik drink ik mijn melk steevast uit een protserige kelk
de steunzolen die me eveneens moesten rechttrekken veroorzaakten vooral blaren die pijn deden om te verrekken daarom gooide ik ze zover als ik kon met een wijde boog in de richting van de horizon
in oktober snelde Hasselt Dwars Door mijn maag ik moest er het onderspit delven en dat had ik niet graag wijselijk koos ik om niet meer te lopen met rugzeer wat spoedig leidde tot een grote ommekeer: hoge hakken werden definitief afgezworen en ook intervaltrainingen konden me niet langer meer bekoren
tijdens de kerstcorrida liep ik dus heel op mijn gemak samen met dochterlief verkleed als een halve beddebak zo eindigden we in de middenmoot van de wedstrijd maar wel als eersten op vlak van originaliteit
kortom, 2011 is
het jaar waarin ik mijn loopdoelstellingen heb herschreven maar waarin de goesting om te lopen gelukkig is gebleven!
tenslotte wens ik al mijn lezers een voorspoedig 2012!*
grz
een fanatieke keep-on-runster
PS * Kent er iemand een woord dat rijmt op twaalf? Ik alleszins niet!
Dat ik nog iets interessants te vertellen kon hebben dit jaar, had ik niet meer verwacht.
Twee jaar geleden nam ik deel aan de kerstcorrida in Meeuwen-Gruitrode en vestigde er mijn persoonlijk record. Vorig jaar had ik dit in principe moeten verbreken. De weergoden beslisten er anders over en de wedstrijd werd afgelast.
Consequent aan mezelf zou het er dit jaar niet van komen om mijn record te verbreken. Het leek me echter ook eens tof om samen met mijn oudste dochter deel te nemen aan de 5 km. En, als het dan toch niet meer over 'zo rap mogelijk' ging, waarom dan niet over 'zo origineel mogelijk'. Er werd immers een prijs toebedeeld aan de meest origineel verklede loper.
Enkele weken eerder hadden we al beslist om er een échte duoloop van te maken. Maar gisteren, amper 5 uurtjes voor de wedstrijd, kreeg onze outfit, op aangeven van Dorien, the finishing touch, en wat voor één. Achteraf bleek dit een schot in de roos te zijn.
We hadden ons in een oude dekbedovertrek gehesen. Dan heel simpel twee gaten in de bovenkant geknipt om ons hoofd door te steken en twee gaten aan de zijkanten, waardoor ik mijn linkerarm en zij haar rechterarm stak. Het overtollige stof beneden werd weggeknipt, net boven de grond. Als hoofddeksel hadden we een kussensloop - met inhoud - gebruikt. Van een klein kussentje weliswaar, gewoon vanuit onze woonkamer. Jaren geleden had mijn moeder mijn kussens van hoesjes voorzien, met een grote flap en zonder tiretten, zodat we het kussen er gemakkelijk konden uitnemen om de sloop uit de wassen. We staken ons voorhoofd gewoon achter zo een flap en... done. Vooral langs de achterkant moet dit een spectualair zicht zijn geweest, omdat je dan twee kussens zag dansen boven een dekbedovertrek.
Oefening baart kunst, zegt men wel eens. Niet voor ons. We deden het gewoon zonder oefening. Om ongelukken te vermijden, hebben we wel het hele traject hand in hand afgelegd. Bekijks hadden we alleszins genoeg, zowel voor, tijdens, als na de wedstrijd. Je werd gewoon zelf vrolijk van al die lachende gezichten. Zelfs de mensen die we voorbijstaken - en dat waren er heel wat - en die de boodschap kregen - opgelet, u wordt ingehaald door een bed - konden ermee lachen.
Bescheiden durf ik dan ook meedelen dat we verdiend de eerste prijs 'Grote Snor' wegkaapten, net voor de schattige engeltjes. Nochtans hadden onze clubgenootjes die zich verkleed hadden als meeuwen, met één plakkaat aan hun voorzijde met de boodschap "ik houd niet van Meeuwen", verwijzend naar de vogels en één plakkaat aan hun achterzijde "maar ik houd wel van Meeuwen", verwijzend naar de gemeente, zeker en vast ook een prijs verdiend. Niet alleen omwille van de originaliteit, maar ook omwille van het vele werk dat ze erin gestoken hadden. Toch veel origineler dan al de andere winnaars met hun afgehuurde pakjes.
Enfin, mijn dochter en ik hadden ons 'moment of fame' en we hebben er enorm van genoten. Wie weet, misschien komt er wel een foto in de krant of zelfs een TV-optreden (TV Limburg), aangezien we bij aankomst geïnterviewd werden met een camera op onze neus gericht.
't Was zo tof dat ik er slecht van heb geslapen. Nochtans heb ik lang genoeg in bed gelegen/gelopen.
Grz
een originele keep-on-runster
PS Binnenkort vind je foto's op www.avtmeeuwen-gruitrode.be én verder nog een dikke proficiat aan de clubgenootjes die wel voor snelheid gingen en zichzelf weeral overtroffen.
Afgelopen vrijdag kon ik dat ding nog vervloeken, maar vandaag kon ik 'm gebruiken.
Even terug naar vrijdag. Tegen 19.00u begeef ik me samen met mijn man naar de runnerscorner, het clublokaal, om van daaruit een loopje te doen. Ik gris een fluovestje van de kapstok, maar heb geen oog voor de kruiwagen die er, rechtop geparkeerd, onder staat. Een toevallig tikje tegen dat ding en het valt in al zijn lompigheid om tegen mijn been. Resultaat : een blauwe plek van 38,465 vierkante cm. (heb deze uitermate relevante informatie speciaal voor jullie berekend!)
Vandaag was er het laatste bosloopje van het intergemeentelijk bosloopcriterium. We hebben ze alle vier alle zeven meegedaan. Dat levert ons om te beginnen al een mooi loopshirt op. Verder is er ook een tombola onder de deelnemers van àlle boslopen. We hebben dus 28 kansen om iets te winnen. Moet lukken toch.
Even ziet het ernaar uit dat het noppes wordt, maar uiteindelijk wordt mijn naam afgeroepen, gerelateerd aan een bierkorf. Yes, zo blij als een kind. Blijgezind deel ik nootjes uit aan mijn loopmaatjes. Een kruiwagen om mijn prijs in te vervoeren heb ik helaas niet bij. Gelukkig wel een kruier. Tenslotte zal Johan er toch het meeste van mogen opdrinken (om te delen is het net te weinig, echt waar!), want ze zijn de kriek vergeten... Maar de chocolade smaakt zeker zo goed en je wordt er niet zo vlug tipsy van.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Oh ja, het was best een pittig parcours, een gedeelte van een finse piste met een dikke laag boomschors en enkele heuveltjes. Maar ik heb me goed geweerd : 8 km op 45 minuten.
Meer dan duizendvijfhonderd kilometers heb ik reeds afgelegd dit jaar en we hebben nog een maand te gaan!
Waar ik echter nog blijer mee ben: de rugproblemen zijn voorlopig (ik blijf voorzichtig) weer van de baan. Ik loop volledig pijnvrij. Mijn zolen heb ik aan de kant gegooid. Ten eerste omdat ik er tegenop zie om terug naar Mol te gaan om ze te laten aanpassen, ten tweede omdat ik me begin af te vragen om ik ze wel nodig heb. Ik was al een twijfelgeval (dat hebben ze me eerlijk gezegd) wat betreft de noodzaak, omdat ik enkel last had tijdens het lopen en niet in mijn dagdagelijkse functioneren. (Zijn hiermee je vragen beantwoord, Marc?) Bij trage duurlopen heb ik duidelijk geen last (behalve als ik zolen draag owv het blarenleed). De intervaltrainingen heb ik eigenlijk nog geen seconde gemist... Daarnaast heb ik ook het dragen van hakkenschoenen afgezworen, want volgens mij is hiermee alles begonnen.
Voor 2012 zullen mijn doelstellingen er heel anders uitzien. Zullen wedstrijden nog aan de orde zijn?
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS de dokter van het werk heeft me afgeraden om twee dagen achter elkaar te lopen. Misschien een alternatieve sport zoeken ifv mijn gevoelige rug. Iemand suggesties? Kom niet af met zwemmen, ik weet dat dit waarschijnlijk het beste is, maar 't is niet zo mijn ding.
...met mijn zolen. Sinds de bosloop gaat het van kwaad naar erger. Niet alleen omwille van een lichte, doch aanhoudende rugpijn, maar vooral omwille van de pijn onder mijn voeten, die zich niet meer beperkt tot de blaren alleen. Het lijkt wel alsof ik ergens tussen gezeten heb met mijn voeten, alsof ze verwrongen zijn. Ik vermoed dat het te maken heeft met mijn blaren die me onbewust letterlijk op het verkeerde been/voet zetten. Hoog tijd dus om terug te gaan om mijn zolen te laten aanpassen. Maar wanneer?
de blaren vallen en verdwijnen... blaren daarentegen...
Beste bloglezer
Het blarenleed is nog niet geleden. Twee dagen blaarvrij en dan ineens toch weer die pijn onderweg en het besef dat ik weer een blaar aan het kweken ben. Hierdoor ben ik afgelopen vrijdag, net op tijd, maar anderzijds ook net te laat, aan onze achterdeur afgedraaid en heb ik zo het traject drie kilometers ingekort. Vandaag heb ik met één compeedplakker op de bloedblaar onder de rechtervoet en zonder plakker op het gevoelige plekje onder de linkervoet een pittige bosloop gelopen aan een, voor mijn huidige doen, pittig tempo van 5'39" per km. Achteraf bekeken had ik, zij het preventief, links ook best van een compeedje voorzien.
De lekkere frituurfriet na afloop heeft het geleden leed echter wel wat kunnen verzachten.
Overmoedig heb ik mijn goede voornemens aan mijn ongezoolde schoenen gelapt en gisterenavond gewoon meegelopen met de hoop. Dit impliceert een duurloopje van ongeveer één uur, aan een tempo, ongeveer één minuut per kilometer trager dan het wedstrijdtempo. In principe mocht dit geen probleem zijn. Puur conditioneel gezien was het dat inderdaad ook niet, maar helaas begon mijn rug onderweg lichtjes te protesteren. En vandaag gaat dat protest gewoon verder, niet hevig, maar toch genoeg om het niet te kunnen negeren.
Mijn voorzichtige wedstrijddroom spat als een tere luchtbel uit elkaar...
Vrijdag heb ik 7 km met zolen gelopen en 2 zonder. Vandaag zelfs TIEN mét en dit zonder problemen, al begonnen mijn voeten wel wat gevoelig te worden tegen het einde. Daarom heb ik beslist om het morgen terug zonder te doen. Kwestie van mijn voeten de kans te geven om te helen en te harden.
Ik heb er alleszins terug meer vertrouwen in. Mijn rugproblemen zijn voorlopig ook van de baan. En stilletjes begin ik héél voorzichtig toch weer te dromen van wedstrijden...
Afgelopen zondag heb ik een mooi herfstbosloopje gedaan. Maar 's anderendaags speelde mijn blaar me zo parten (ondanks de compeed, wat in feite toch goede marchandise is), dat ik maandag lafjes forfait gaf.
Gisteren heb ik toch zo'n ongelooflijke jeuk onder mijn voet gehad, echt ambetant! Gelukkig was het een vrije dag en kon ik me ongegeneerd eens 'dabben' als het te erg werd.
Vandaag heb ik me terug wat verstruist en 11 km gelopen waarvan een vijftal met zolen.
De laatste weken heb ik constant rugpijn, een heel lichte weliswaar, maar het blijft vervelend. Voorlopig voor mij nog geen intervaltrainingen. Dat staat als een paal boven water!
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
!
Mijn zolen heb ik aan de kant gegooid. Ten eerste omdat ik er tegenop zie om terug naar Mol te gaan om ze te laten aanpassen, ten tweede omdat ik me begin af te vragen om ik ze wel nodig heb. Ik was al een twijfelgeval (dat hebben ze me eerlijk gezegd) wat betreft de noodzaak, omdat ik enkel last had tijdens het lopen en niet in mijn dagdagelijkse functioneren. (Zijn hiermee je vragen beantwoord, Marc?) Bij trage duurlopen heb ik duidelijk geen last (behalve als ik zolen draag owv het blarenleed). De intervaltrainingen heb ik eigenlijk nog geen seconde gemist... Daarnaast heb ik ook het dragen van hakkenschoenen afgezworen, want volgens mij is hiermee alles begonnen.
