Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
29-08-2011
fartlektraining of vaartspel
In het begin is het even schrikken omdat het tempo voor mij af en toe wel erg hoog ligt. Maar de wisselende snelheden en afstanden doen de tijd voorbij vliegen en voordat ik er erg in heb heb ik 11 km in de benen en sta ik terug stil op de piste. Een training, die in het algemeen, op veel enthousiasme onthaald werd. Ook door mij, al heb ik in het begin toch af en toe moeten grommen naar de trainer.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS1 Vorige week heb ik noodgedwongen twee trainingen overgeslagen, maar uiteindelijk toch nog 2 x 12 km gelopen.
PS2 'k heb per ongeluk mijn vorig blogje over mijn zolen geschrapt. Even voor mezelf noteren dat ik ze tot heden slechts 1x lopend uitgeprobeerd heb, met grote blaren tot gevolg. Ik heb de moed nog niet gevonden om een nieuwe poging te ondernemen.
Maandag heb ik niet kunnen uitlopen wegens tijdsgebrek. Maar ik heb wel uitGEWANDELD in de zoo van Antwerpen. Zal ook wel goed zijn zeker.
Woensdag: lichte intervaltraining. Gelukkig maar, want na een wedstrijd heb ik echt wel een week tijd nodig om volledig te recupereren. Eerst wat techniekoefeningen (vielen goed mee, ondanks de grote stappen die ik moest nemen met mijn korte pootjes), daarna een tempoloop van slechts 4 km (aan 5'44" per km) en tenslotte buikspieroefeningen.
Vrijdag: nog steeds spierpijn van de buikspieroefeningen, maar ik kan het toch opbrengen om 14 km te lopen. Hiermee is de voorbereiding op Dwars door Hasselt begonnen, kan je wel stellen.
Na een extreem luie zondag - lang in bed blijven liggen en na het middageten (ontbijt overgeslagen) op de zetel naar Moonstruck van Cher gekeken (af en toe zelfs met de ogen dicht) - begeven we ons naar Bocholt voor de 18e Bocholter avondloop. Het is een ander parcours dan vorig jaar. Gelukkig, want aan vorig jaar heb ik geen goede herinneringen. Mijn tijd was OK (gemiddeld 4'58"), maar ik had er bijna in mijn broek gep... Ik verwacht dit jaar geen betere tijd, maar hoop er wel minder begaaid vanaf te komen.
Ik ben blij dat mijn trainingsmaatje Nadine ook van de partij is. Ze heeft zich pas in maart bij de keep-on-runners aangesloten. In het begin waren mijn intervaltrainingen een tikkeltje te zwaar voor haar, maar op dat half jaar tijd heeft ze het verschil kunnen wegwerken. Toch is ze nog wat onzeker over haar tijddoelstelling en stelt ze haar Garmin 15 sec. per km trager in. Ze ziet het wel zitten om samen te vertrekken aan mijn vooropgestelde tempo, 5 minuten per km.
Tijdens de opwarming regent het. Aanvankelijk heel lichtjes en aangenaam, maar het begint steeds harder te regenen. Gelukkig vinden we een straat met bomen die ons beschutting geven en tegen dat het startschot wordt gegeven, is het terug opgeklaard.
We zijn met een 100-tal lopers voor de 5 km. Eerst staan we vrij vooraan, maar wijselijk schuiven we een beetje naar achteren. Te veel voorbij gestoken worden is immers geen pretje. De eerste kilometer is niet zo zwaar als ik verwacht heb. Er staat geen km-aanduiding, maar dankzij onze Garmin, die elke km waarschuwend piept, weten we steeds hoever we zitten. We volgen trouw de virtuele trainer. Neen, klopt niet, we laten 'm ons volgen, want we hebben een lichte voorsprong. Twee lussen van 2,5 km moeten we lopen en na een klein kwartiertje zit de eerst er al op. Ik heb het zwaar, maar niet zo zwaar als vorig jaar, want dat staat in mijn geheugen gegrift. Nadine lijkt minder moeite te moeten doen dan ik. We praten niet, enkel als er weer een km op zit, peppen we elkaar wat op.
De laatste km valt me zwaar. Ik heb mijn horloge omgezet, van de virtuele trainer naar km-aanduiding. Af en toe werp ik er een blik op en telkens opnieuw ben ik teleurgesteld over de beperkte vordering die we gemaakt hebben. Ik probeer mezelf te troosten met de gedachte dat ik binnen 5 minuten uit mijn lijden verlost ben. Het duurt lang vooraleer we de finish zien. En als ze er is, lijkt ze verder weg dan de afstand die we nog moeten overbruggen. Laat het asjeblieft niet verder zijn dan 5 km.
Nog 600 meter zwoegen, nog 500 meter, nog... De laatste 100 meter slaag ik er toch nog in om een spurtje in te zetten. En Nadine? Zij spurt mee, ze haalt me zelfs in en gaat vlak voor me over de eindmeet! Knap!!! Moe, maar tevreden hijgen we uit. Onze Garmin geeft een gemiddeld tempo van 4'55" aan. 3 seconden sneller dan vorig jaar - niet veel en toen was het driekwart kilometer verder - maar dat deert me niet. De vorige keer was ik geradbraakt, deze keer niet, al kan ik vlak na de aankomst geen pap meer zeggen. Nadine heeft precies minder afgezien dan ik. Ik gun haar haar overwinning op mij, maar ben wel een beetje bang dat ze zoveel vorderingen gaat maken, zodat ik binnenkort wéér alleen moet trainen tijdens de intervaltraining. Ik zit immers op mijn limiet. Voor Hasselt heb ik alleszins mijn haas gevonden!
De uitslag volgt om 21.00u. Een aantal loopmaatjes verwachten om in de prijzen te vallen. Omdat er twee leeftijdscategorieën (+ en - 35) zijn en er uiteraard een onderscheid wordt gemaakt tussen de geslachten, weten we echter niet precies hoe het zal uitdraaien. Mijn verbazing is biezonder groot als ik plotsklaps zélf word afgeroepen voor de derde plaats bij de masters vrouwen. Ik sla letterlijk een kreet van verbazing. Mijn loopmaatjes lachen om mijn spontane reactie. Ik voel me rood kleuren, maar stap trots en een beetje onwennig naar voren. De rekening is vlug gemaakt. Als ik derde ben, moet Nadine tweede zijn en is ons natuurlijktalent Els nummer één. Helaas is Nadine vroegtijdig naar huis gegaan, waardoor ze niet in de vreugde kan delen. Ik krijg een protserige beker, maar ook een leerrijk boek over Bocholt en neem tevens de prijzen van Nadine in ontvangst. Zo jammer dat ze niet mee op de foto staat!
Ook bij de mannen zijn er twee bekers. Alex heeft eveneens een derde plaats en Ton, onze bijna vijftiger, eindigde als eerste maar is er jammer genoeg ook meer bij niet om in de feestvreugde te delen. We zijn met acht lopers van ons loopgroepje vertrokken en komen met 5 bekers terug! Een indrukwekkend resultaat!
Op de totale uitslag van de vrouwen sta ik als 10de vermeld (van de 42), maar met exact dezelfde tijd (24'29") als Nadine, die dus op 9 staat. Een ander (jonger) loopmaatje dat vierde werd, valt binnen haar categorie net buiten de prijzen, alhoewel ze ruim 3,5 minuut voor mij finishte.
Voor de eerste keer in mijn leven ben ik blij dat ik 35plus ben...
Binnenkort start voor mij een nieuw looptijdperk, want ik ben mijn zolen gaan afhalen. Het voelt vreemd aan, maar ik heb er wel een goed gevoel bij. Volgens Johan, die mij geobserveerd heeft tijdens mijn proefloopje in de winkel, loop ik nu véél rechter. Het zal echter nog even duren vooraleer ik ze aandoe tijdens het lopen, want ik kreeg het advies om dit, al wandelend, op te bouwen.
Wat ik bijkomend positief vind aan Runners Mol is dat ze me niet, kost wat kost, nieuwe schoenen aangesmeerd hebben. Het was mijn bedoeling om daar een nieuw paar te kopen, maar mijn maat ontbrak. Ze wilden ze uiteraard bijbestellen, maar omdat het zo ver gelegen is voor ons, heb ik de boot afgehouden. Schoenen kan ik hier immers ook kopen. Er waren schoenen bij, die eventueel wel in aanmerking kwamen, doch die waren 30.00 duurder dan de andere paren. De verkoper gaf aan dat hij vond dat die geen meerwaarde bieden voor mij. Dat vond ik heel fair van hem, iemand anders zou ze gewoon verpatsen.
Over zes weken gaan we misschien op nacontrole. Dat moet enkel in het geval de zolen toch niet zo goed meevallen en er iets aan moet veranderen. Mocht dat het geval zijn, dan koop ik mijn schoenen alsnog daar. Mijn huidige schoenen zijn nog niet totaal versleten. Dus ik kan nog wel even wachten.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Morgen staat er een (voorlopig nog) zoolloos wedstrijdje van 5 km op het programma
dreigt een valpartij roet in het eten te gooien. Afgelopen maandag ben ik domweg gestruikeld, niet eens tijdens het lopen. Mijn man en kinderen zaten nog in de auto toen het gebeurde en ze gierden het uit. Geen van allen had het verstand om me even recht te helpen. Zelf wist ik niet goed of ik moest lachen of huilen. Het is geen van beide geworden en ik ben op eigen krachten recht gekrabbeld. Ik kwam er met schaafwonden vanaf en mijn kleren waren lichtjes bebloed. Desondanks ben ik maandag toch gaan lopen. Ik heb een lichte pijn aan de linkerknie en -scheenbeen.
Vandaag voel ik tijdens het lopen alleen nog pijn aan mijn scheenbeen. Mijn knie voel ik enkel nog als ik erop duw. Hopelijk is het tegen zondaag volledig van de baan, want dan staat er een wedstrijdje op het programma.
Vandaag hebben mijn man en ik een loopanalyse laten doen bij de Runners in Mol. We hadden nog een ander adres doorgekregen, maar kozen gemakshalve toch voor Mol, ook al is er dan geen teruggave van de mutualiteit voorzien bij de aanschaf van steunzolen. Dit zou wél kunnen als we een voorschrift van een specialist bezorgen, maar we hebben geen zin om een omweg te nemen, dus kiezen we voor de gemakkelijkste (en duurste) weg.
Eerst ben ik aan de beurt. Ik word verzocht om blootvoets op een doorschijnende plaat, met eronder een spiegel, te gaan staan. Mijn voetstand blijkt vrij normaal (jawel, beste meelopers, echt waar!), maar mijn bekken staat gekanteld. Ik trotseer de flauwe grappen van mijn echtgenoot over zijn scheve vrouw. Doe zo voort zou ik zeggen, en ik rijd een dezer dagen nog eens een scheve schaats Vervolgens moet ik een stukje lopen voor de observerende podoloog en zorgen dat mijn linker-en rechtervoet beurtelings op een mat met scanfunctie belanden. De scan wijst uit dat ik mijn voeten naar binnen afwikkel. Dit komt omdat ik mijn voeten scheef zet. Nog niets dramatisch aan de hand, volgens de podoloog, maar gezien mijn rugklachten adviseert hij om tijdens het lopen toch steunzolen te gebruiken. Deze zullen gemaakt worden obv de scans, de observaties en de informatie die ik hem gaf. Maatwerk, maar niet volgens een exacte wetenschap, dus wordt het afwachten hoe dit gaat meevallen.
Dan is mijn man aan de beurt, een geboren en getogen platvoeter, die de geneugtes van steunzolen al lang kent. Ook hij staat scheef in elkaar. Ik verzoek de podoloog vriendelijk om even hardop uit te spreken dat hij schever in elkaar staat dan ik, maar de brave man blijft wijselijk uit deze huwelijkskwestie. De oudste dochter, die het hele gebeuren heeft meegevolgd, uit speels haar misnoegen over haar scheve ouders. 'Als we beiden scheef staan naar een andere kant, sta jij recht!' troost ik haar.
De huidige steunzolen van mijn man zijn gebasseerd op een moussemal. Eigenlijk is hij er nooit erg tevreden over geweest. Hij heeft er zelfs zélf een correctie op aangebracht toen hij last kreeg van bepaalde gewrichtjes. Daarna was het probleem van de baan en de scan wijst uit dat hij correct gehandeld heeft. Heeft hij zijn roeping gemist?
Volgens de podoloog is de werkwijze die bij hen gehanteerd wordt vollediger, omdat zij ook rekening houden met de voet in beweging. Ik ben hier het schoolvoorbeeld van. Mocht ik in een zachte substantie gaan staan om een mal te maken, wordt er enkel rekening gehouden met het feit dat ik meer op de buitenkant van mijn voeten steun, terwijl ik tijdens het lopen net naar binnen afwikkel. Maar dit zou dan niet aan bod komen, waardoor het gevaar bestaat dat mijn probleem nog versterkt gaat worden. Tja, dat lijkt me een plausibele uitleg.
Vanaf 11 augustus mogen we onze zolen afhalen. Ben benieuwd...
kilometers op de loopteller voor dit jaar. Goed op schema dus, ondanks de spinnenbeet en rugproblemen. Ik heb zelfs nog een kleine voorsprong, maar dat zou ik graag zo houden.
Morgen staat er een loopanalyse op het programma. Ben benieuwd!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS vandaag 8 versnellingen afgewerkt van 600m aan 28 sec. per 100 meter met telkens 300 meter actieve rust. Zwaar, maar ik heb het gehaald!
Even terzijde: gisteren hebben we een pittig duurloopje gedaan van 11 km. Het tempo van 5'45 aanhouden ging goed, totdat er een bergje voor ons opdoemde. Maar ach, we hebben het overleefd, alsook het slippertje dat per uitzondering NIET mij te beurt viel. Gelukkig voor mijn anonieme loopmaatje zonder kwalijke gevolgen...
Vandaag hadden mijn man en ik iets te vieren: onze veertiende huwelijksverjaardag, voor zover ik weet zonder slippertjes! Omdat hij in de late namiddag nog een klusje moest helpen klaren bij zijn ouders, konden we niet te ver weg om dit heuglijke feit te vieren. Dus deden we een gezinsuitstapje per fiets. Niet helemaal naar de zin van onze dochters, maar tot heden zijn wij nog altijd degenen die beslissen wat we doen! Tegen het etentje en het ijsje onderweg hadden ze echter geen bezwaar.
Wel kloegen ze, ongeveer vanaf de vijftiende kilometer, over pijn aan hun gat. Een perfecte gelegenheid om onze jongste, die heel vaak niet al te vleiende opmerkingen maakt over de omvang van het mijne, achteraf lik op stuk te geven. 'Wie heeft er het meeste pijn aan z'n gat?' vroeg ik quasi-onschuldig en terzelfdertijd vooruitziend wie me van antwoord zou dienen. 'Ikke, ikke!' riep onze jongste vol overtuiging uit. 'Tja,' concludeerde ik 'dan moet jij toch wel het dikste gat hebben van ons allemaal, als jij er het meeste pijn aan hebt!' Hilariteit alom en één groen lachje.
Ongetraind een marathon fietsen laat zich inderdaad voelen. Hopelijk wordt mijn coupe aardbeien niet omgezet in een coupe ..m.....!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Gekken zijn het, die deze afstand lopend (willen) doen!
De nacht van de atletiek ligt alweer enkele dagen achter ons. Ik herinner me er vooral van dat het een natte bedoening was. Door de aanhoudende regen hebben we er dit jaar veel minder van gezien dan vorig jaar. Het blijft echter een unieke belevenis. Ach, volgend jaar beter...
Inmiddels hebben mijn gezin en ik er 10 daagjes Oostenrijk opzitten. We hebben er niet alleen de bergschoenen, maar ook de loopschoenen aangetrokken. Niet heel veel, maar toch goed voor 30 kilometer.
Daarna heb ik thuis nog 22 km gelopen, waardoor de loopteller deze maand toch op 146 km komt. 't Is van maart geleden dat ik nog eens het vooropgestelde gemiddelde van 125 km per maand voorbijstak.
De rugproblemen zijn voorlopig van de baan, maar ik stel wel vast dat ik sinds de halve marathon toch wat conditie verloren ben en kilo'tjes bijgewonnen heb. Hopelijk komt hierin een ommekeer naar aanleiding van de voorbereiding op Dwars Door Hasselt op 09.10.'11.
De osteopaat heeft me uit mijn lijden verlost, hopelijk definitief, maar ik vrees er toch een beetje voor. Ik heb de nacontrole alleszins uitgesteld tot midden augustus. Voorlopig is alles nog in orde, hout vasthouden! Gisteren terug een langer duurloopje gedaan. Geen drastische vermeerdering, 12 kilometerkes. ipv 10. 'k Ben content, 'k heb deze maand, die nog maar halfweg is, al meer kilomerkes in de benen dan de volledige vorige maand. Nu stillekesaan klaarmaken om te vertrekken naar de Nacht van de Atletiek. We zullen er, als vrijwilliger, onze beste beentjes voorzetten en, als surrogaatatleten, de beste beentjes van de échte bewonderen.
WAAROM doe ik mezelf zo'n zware training aan? Ik ben de laatste maanden wat conditie verloren door mijn rugproblemen, waardoor ik het tempo van vroeger nog maar net kan handhaven. Het lukt wel, maar 't is afzien. 12 versnelling aan 1'52 per 400m. Dit is 28 sec. per 100 meter. Voor vele lopers peanuts, maar niet voor mij!!
Bovendien was ik in de waan dat we 10 versnellingen moesten doen, doch het bleken er 12 te zijn. Dat was even slikken, toen ik dit vernam net na de zesde ronde. Menen dat je ruim over de helft bent en je bent nog maar zjustekkes halverwege... Even zag ik het niet meer zitten en nam ik me voor om het bij 10 versnellingen te houden.
Manlief, die het tijdelijk wat rustigeraan wil doen, liep vanaf het begin met me mee en trachtte me op te peppen. Veel hielp dat niet, volgens mij gewoon omwille van het feit dat deze training hem geen moeite kost. Zijn gezelschap is natuurlijk 1000x te verkiezen boven alleen trainen. Maar als ik eerlijk mag zijn, train ik toch liever met een loopmaatje dat minstens even erg afziet als mezelf. Gedeelde smart is halve smart.
Toch heb ik het uiteindelijk kunnen opbrengen om alle verwachte versnellingen te doen. Supercontent van mezelf en een zéér voldaan gevoel achteraf. En ook meteen een antwoord op mijn vraag.
Je leest het goed. Inmiddels heb ik een tweede halve marathon achter de rug. Al moet ik bekennen dat ik hem deze keer niet in de benen heb, maar in de armen. Afgelopen zaterdag zijn we immers met een kliekje van onze loopgroep gaan kajakken. Aanvankelijk was het de bedoeling om hiervoor naar de ardennen te trekken, maar bij gebrek aan water zijn we het dichterbij moeten gaan zoeken, nl op de Maas. Het grote voordeel hiervan was dat we twee uurtjes langer mochten slapen.
We waren met een ploeg van negen, waarvan twee vrouwen (ocharme ons) en zeven mannen. Er werd gekozen voor 3 tweepersoonsbootjes en 3 éénpersoonsbootjes, zodat we ook regelmatig van partner konden switchen. Braafjes startte ik met mijn halve trouwboek, die net als ik weinig ervaring heeft op het water. Het leverde geen huwelijkscrisis op (we hebben ooit samen dansles gevolgd, zijn ooit samen zat geweest en hebben ook ooit samen behangen... kortom toch al wel wat delicate watertjes doorzwommen, dus dit kon er nog wel bij), maar wel extra meters, want ons bootje zwalpte van links naar rechts en van rechts naar links. Na een half uurtje en naar schatting slechts één kilometertje verder was ik stikkapot en besloot ik wijselijk én stilzwijgend (alhoewel?) om een andere kajakpartner te zoeken.
Tijdens die eerste kilometer had ik 'geslepen' stiekem de anderen geobserveerd en voor mezelf uitgemaakt met wie ik zeker niet in zee wilde gaan. Niet uit antipathie, helemaal niet, als dat voor sommigen een geruststelling kan zijn , maar puur uit zelfbehoud. Ik wilde deze toffe dag immers niet geradbraakt beëindigen. De eerste switch was een verademing. Met mijn nieuwe partner zweefde ik over het water, rechttoe, rechtaan. Doordat niet iedereen een rechte koers voer, hadden we tussenin veel tijd om uit te rusten en om de anderen een beetje uit te lachen. Zaaaaaaaaaaaalig. Voor mij was een volgende partnerruil niet meer nodig, maar helaas dachten anderen er anders over.
Om half twee en na twee korte stops, was het tijd voor een langere pauze. Eerst hadden we echter nog enkele Duitsers die dapper stroomopwaarts peddelden, de juiste richting aangewezen. Overduidelijk dus, dat er in ons groepje geen oorlogsveteranen zitten. Aanvankelijk vonden we het vreemd dat ze de verkeerde kant opgingen, maar vanaf de oever zagen we dat de wind verantwoordelijk was voor hun vergissing. Het leek wel alsof stroomopwaarts stroomafwaarts was en omgekeerd. Het weer was niet zo fameus, maar ook niet echt slecht te noemen, een warm soepje ging er bij de meesten echter wel in. Eéniemand bestelde terzelfdertijd ook een warme choco, een combinatie waaraan normaal enkel zwangere vrouwen zich wagen. Om verdere speculaties te vermijden: het was een man die er deze vreemde eetgewoonte op nahield.
Gelukkig zaten we onder een grote parasol, want plotsklaps vielen de hemelsluizen open. De motivatie om verder te kajakken, daalde bij mij zienderogen, maar ja, er was geen weg terug. We negeerden de buienradar, die nog minstens een half uur regen voorspelde, en gingen verder op pad. Dankzij de warme kippensoep hadden we terug veel energie. Wonder boven wonder bleven we van bijkomende regen gespaard, op een onnozel buitje na. We gingen ervan uit dat we ongeveer halverwege zaten.
De tweede helft was veel spectaculairder dan de eerste en leverde enkele hilarische taferelen op. Zo zagen we mijn man en zijn partner sukkelen om in hun bootje te geraken. Met één voet op de oever en de andere in de boot, die langzaam van de kant wegdreef, deden ze oefeningen waarop menig ballerina jaloers zou zijn. Gelukkig voor hen liep het goed af. Even later zagen we hoe hun boot bleef steken tussen de stenen en hoe mijn man, sportief als hij is, uitstapte om de boot los te wrikken, waarna zijn kajakgenoot door de stroming meegezogen werd en hijzelf midden in de ondiepe Maas verweesd achterbleef. Hij stak zijn peddel in de grond om zich staande te kunnen houden, terwijl zijn kajakpartner stroomopwaarts verwoede, doch tevergeefse pogingen deed, om hem terug op te vissen.
Trouwens, over vissers gesproken, iemand van ons gezelschap, had reeds in het begin van ons avontuur, in de clinch gelegen met een visser, die vond dat hij te dicht bij zijn aas kwam. De visser had totaal geen begrip voor het argument dat de persoon in kwestie geen kajakervaring had. In dat geval moest hij zich niet op de Maas begeven, oordeelde hij. Later viel het ons op dat alle vissers die we wilden passeren hun boeltje bijeen pakten, alsof ze ervan overtuigd waren dat we hun vangst zouden verbrodden.
Het laatste half uur was de lol er voor mij, en achteraf bleek niet alleen voor mij, een beetje vanaf. Pijn in de armen, pijn in de schouders, pijn tussen mijn rechterduim en wijsvinger,... maar zoals reeds eerder aangegeven, er was geen weg terug. Omdat we de tweede vertrekplaats die ongeveer halverweg lag, nog niet zo lang gepasseerd waren, hadden nog een lange weg, of liever stroom, te gaan. Groot was dan ook de verrassing toen veel sneller dan verwacht, het einde in zicht was. Achteraf bleek dat het vertrekpunt van de tweede vertrekplaats drie kilometers opgeschoven was owv werken, waardoor we dus al verder gevorderd waren dan we aanvankelijk dachten.
Heel content was ik hierom en ook omwille van het feit dat ik er droog vanaf gekomen was. Maar dat was helaas buiten de anderen gerekend. Er was geen ontsnappen aan en gelaten incasseerde ik een koude, vieze Maasdouche. Eéniemand nam zelfs een Maasbad, toen zijn kajak, al dan niet moedwillig, volledig onderliep. Een idioot zicht en ik was wat blij dat ik niet mee ingescheept zat. Eénmaal uit de boot en droge kleren aan, was mijn ongevraagde douche rap vergeten. Het was een toffe ervaring, met veel leut onderweg en net op het moment dat het fysiek wat veel begon door te wegen, was het einde in zicht. We hadden er 21 km opzitten, mijn tweede halve marathon van dit jaar! Voor de muggenzifters onder jullie: een halve marathon is inderdaad 195 meter verder, maar met al ons heen en weer gezwalp mag je er gerust enkele kilometertjes bijtellen.
We sloten de dag af met een barbecue bij één van onze loopmaatjes. Supergezellig, superlekker en vastberaden om volgend jaar opnieuw een sportieve uitstap te doen. Toffe suggesties zijn altijd welkom!
Grz
een fanatieke halve marathonpeddelaarster
PS Op vrijdag, zondag en maandag heb ik ook nog telkens 10 kilometer gelopen.
Het lijkt wel eeeeeeeeeeeeeuwen geleden dat ik nog eens een intervaltraining gedaan heb. Vandaag was het zo ver. Met een beetje pijn aan mijn goesting begon ik eraan. Vanaf de eerste versnelling verdween die echter als sneeuw voor de zon. 20x 200 meter versnellen met telkens een actieve rust van 200 m. De tijd en de meters vlooooooogen voorbij. Het tempo (27 sec. per 100 m) was op deze korte afstand doenbaar. Chapeau voor de (vooral vrouwelijke) loopmaatjes die dit 10 km aan één stuk kunnen! Daar ben ik nog mijijijijijijijijijijijijijijijijlen van verwijderd. 't zal eerder voor een volgend leven zijn, vrees ik... (terwijl ik niet eens in reïncarnatie geloof)
Gisteren heb ik opnieuw voor paus gespeeld op amper twee maanden tijd. Een slechte gewoonte aan 't worden. Tot nog toe ben ik er met schaafwonden vanaf gekomen. Flink als ik ben, ben ik recht gekrabbeld en heb ik het verder op een loopje gezet. Slechts 6 kilometertjes in totaal, maar da's toch beter dan niks, hè
Vandaag deden we een traditionele tempoloop van 10 km aan 5 minuten 41 per kilometer. Ik voel dat ik aan snelheid heb ingeboet, maar al bij al kon ik toch nog volgen. Gelukkig maar!!
1u50 minuten lopen (vorige week), ook al was het aan een langzaam tempo, bleek niet zo een verstandige beslissing. Toegegeven, diep in mijn hart kon ik dat wel vermoeden, maar het ging zo goed... Een verraderlijke valkuil! Een tweede fout was dat ik onmiddellijk na die duurloop te lang heb stilgezeten. Gevolg: terug rugpijn en daar heb ik het hele weekend plezier van gehad. Advies van de osteopaat: voorlopig niet langer dan een uurtje lopen en daarna regelmatig van houding veranderen zodat mijn rug niet de kans krijgt om terug vast te komen zitten.
Vandaag heb ik dus toch maar braafjes zijn advies gevolgd. Samen met een solidaire loopmaat ben ik echter een beetje verdwaald gelopen en daarom zijn we na 1u en 5 minuten plichtsbewust terug naar de runnerscorner gewandeld ipv gejogd. Mijn volgende afspraak bij de osteopaat is pas over twee weken en hij zegt dat ik de afspraak mag annuleren als het niet meer nodig blijkt. Vermits ik een holle rug ('lordose' in vakjargon) heb en dus al 39 jaar een verkeerde houding aanneem, die me nu pas parten begint te spelen, vermoed ik dat hij me mag beschouwen als een vaste (reguliere?) klant.
Ben al lang blij dat ik geen loopverbod heb en dat er vooralsnog geen reden is om niet te lopen.
Een lange duurloop zonder rugpijn. Leve de osteopaat. Heerlijk weer, mooie omgeving, tof gezelschap. Wat wil een mens nog meer? Een zakske chips natuurlijk!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Veel succes aan de loopmaatjes die a.s. zondag meedoen aan de estafetteloop Vaals-Venlo!
Even melden dat ik afgelopen maandag nog een duurloop van 10 km heb gedaan, zelfs zonder rugproblemen.
Vandaag zou ik graag opnieuw gaan lopen. 't is niet dat ik niet kan, maar ik mag niet. De osteopaat heeft het me afgeraden na de behandeling van vandaag. Wat hij allemaal uitgespookt heeft, weet ik niet. Hij deed het allemaal achter mijne rug. Volgens hem zal ik na enkele behandelingen van mijn probleem verlost zijn. Ik heb er alle vertrouwen in. Vrijdag mag ik wel weer van de partij zijn. Gelukkig, ik heb er zoveel zin in!
Vandaag heb ik de trainingen hervat. Alles liep terug op wieletjes. Zonder pijn, maar ik was me wel constant bewust van mijn onderrug. Ken je dat gevoel? Pas na het middagmaal, toen ik opstond uit mijn stoel, voelde ik weer een lichte pijn. Ik weet nu dat dat geen kwaad kan en dat de kans groot is dat ik daar binnenkort vanaf ben. Da's echt wel een hele geruststelling. We zijn 's namiddags gaan wandelen en ik moet toegeven dat dat geen goed gedaan heeft. 'k Ben zelf benieuwd wat ik morgen ga doen: lopen of niet.
Heel figuurlijk te interpreteren, want voorlopig heb ik nog te veel rugpijn om te lopen. Maar...de ultieme lopersschrik werd niet bewaarheid en daar ben ik zo ongelooflijk blij mee.
Met een bang hartje wachtte ik vandaag het verdict van de dokter af. Mijn grootste vrees was dat hij het huiveringwekkend woord 'loopverbod' in de mond zou nemen. Makkelijk uit te spreken voor hem, maar moeilijk te verteren voor mij. Wat is immers mijn alternatief? Fietsen, zoals andere gekwetste loopmaatjes. Niet mijn ding. Zwemmen, mmmm, 'k ben geen waterrat en ik zal er nooit één worden. Neen, lopen wil ik, nondepie!!
Volgens mijn huisarts zit ik met een constructiefoutje. Vrij vertaald: ik sta schots en scheef in elkaar. Neen, zo erg is het niet, want volgens mijnheer doktoor is dit met een structurele aanpak gemakkelijk te verhelpen. Dus heeft me doorverwezen naar een goede osteopaat. Onmiddellijk gebeld en volgende week woensdag kan ik al terecht voor de eerste keer. Verder raadt de dokter me aan om een loopanalyse te laten doen in Mol. Waren Johan en ik toch al van plan, dus nu eens dringend werk van maken. Tenslotte heeft hij me de naam van een goede podoloog doorgegeven. 'k Zal eerst maar eens beginnen bij het begin, zekers, en zien waar ik uitkom.
'k Ben alleszins opgelucht. Hij vindt dat ik zelfs mag lopen met pijn. Volgens hem verergert dat mijn situatie niet. Maar zo masochistisch ben ik niet ingesteld. Ik denk dat ik vandaag nog een keertje oversla (intervaltraining lijkt me momenteel toch wat te veel van het goede) en op het einde van de week terug begin.
Mijn gebrek aan oriëntatievermogen is legendarisch. Deze keer vrees ik echter dat ik de weg niet gemakkelijk zal terugvinden. Ik ben immers verloren gelopen in het sukkelstraatje. Mijn rug speelt me serieus parten en ik vrees dat rust momenteel de enige optie is. Hopelijk wordt het geen doodlopend straatje, niet letterlijk natuurlijk, maar wat de loopsport betreft. Overmorgen weer een afspraak bij de dokter. Ik denk al voor de 5de keer dit jaar! Die zal me graag zien komen. Sporten kan toch zoooo gezond zijn...
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Ik kwam er met schaafwonden vanaf en mijn kleren waren lichtjes bebloed. Desondanks ben ik maandag toch gaan lopen. Ik heb een lichte pijn aan de linkerknie en -scheenbeen.
Vervolgens moet ik een stukje lopen voor de observerende podoloog en zorgen dat mijn linker-en rechtervoet beurtelings op een mat met scanfunctie belanden. De scan wijst uit dat ik mijn voeten naar binnen afwikkel. Dit komt omdat ik mijn voeten scheef zet. Nog niets dramatisch aan de hand, volgens de podoloog, maar gezien mijn rugklachten adviseert hij om tijdens het lopen toch steunzolen te gebruiken. Deze zullen gemaakt worden obv de scans, de observaties en de informatie die ik hem gaf. Maatwerk, maar niet volgens een exacte wetenschap, dus wordt het afwachten hoe dit gaat meevallen.
