Beste bloglezer
Mijn titel behoeft een beetje uitleg, denk ik. Vandaag stond het derde intergemeentelijke bosloopje op het programma. Omdat mijn blaar nog niet volledig genezen is, koos ik voor de afstand van 9 km, met de nieuwe schoenen, doch zonder de aangepaste zolen. Die moeten nog even wachten totdat ik terug blaarvrij ben, zodat ik een of meerdere nieuwe kan kweken. :cry:
Vastbesloten om de afspraak met mezelf na te komen, programmeerde ik mijn virtuele trainer op 6'30" per km. Bovendien was het mijn bedoeling om de balk zwart te houden m.a.w. om te verliezen. Tijdens de eerste ronde van 3 km lukte dat wonderwel door te vertrekken bij de laatsten en een gesprekspartner te zoeken,nl. 2 jonge meisjes. Waarschijnlijk waren die mijn gezaag na één ronde al beu, want ze beslisten om lichtjes te versnellen. De goesting om mee te gaan was groot, maar ik liet het mezelf niet toe. Toch begon ik in de tweede ronde automatisch een beetje te sneller te lopen. Bovendien werd ik constant voorbij gestoken, waardoor de verlokking om bij de ene of de andere aan te sluiten telkens moest ingetoomd worden. Ik volharde in de boosheid, maar moest er toch over waken dat mijn balkje niet te lang in de grijze zone bleef. Door regelmatig op de rem te gaan staan, lukte dat wel.
Tijdens de derde ronde zag ik plotsklaps 2 dames voor mij lopen. Eerder waren ze me nog niet opgevallen, dus nam ik aan dat ze een tikkeltje langzamer liepen dan ik. Weeral die verleiding om hen bij te benen om opnieuw een gesprekspartner te hebben, maar ik maande mezelf aan om het niet te doen. Vlak voor de eindmeet werd ik voorbij gestoken door mijn man, die de 12 km gelopen had. Ik finishte in 58'40", 10 seconden later dan de vooropgestelde tijd. Ik had dus verloren van mijn virtuele partner, maar ook gewonen, want mijn doelstelling was bereikt. Mijn blaar liet zich een klein beetje voelen, maar voor de rest kwam ik heel ontspannen aan. Heerlijk!
Grz
een ontspannen keep-on-runster
|