Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
01-06-2011
Loopstage! Kan ik me al inschrijven voor volgend jaar?
Afgelopen weekend zijn we met AVT op loopstage geweest. Voor de eerste keer was dit evenement ook opengesteld voor volwassenen en samen met Johan en één clubgenoot waagde ik het erop. Ook onze kinderen namen voor het eerst deel. Zo werd het eigenlijk een gezinsuitstap voor ons met als voordeel dat we niet op onze eigen kinderen hoefden te letten. Daar dient immers de leiding voor. Het beloofde ook een goedkoop weekend worden, want buiten de zeer democratische prijs, mochten we maximum 5 Euro aan zakgeld en geen snoepgoed meenemen. Jammer genoeg hadden we dit laatste wat te letterlijk genomen, de anciens wisten wel beter. Tonnen snoepgoed werden er meegezeuld. Achteraf verklaarde onze oudste dat ze nog nooit zoveel gesnoept had als tijdens dat weekend.
Onze kampeerplaats was gelegen in Nieuwpoort bij de haven, genaamd 'havengeul' van Bloso. Er stonden 10 houten tentjes opgesteld met 8 slaapplaatsen per hutje. Redelijk krap, maar wel goede matrassen. Vervolgens werden Johan en ik gescheiden van bed, doch niet van tafel. Meisjes bij de meisjes en jongens bij de jongens, je kan niet voorzichtig genoeg zijn dezer dagen. Het was een rustige, kindvriendelijke locatie, mooi gelegen, naast de haven en vlak bij zee. Het sanitair was heel verzorgd. Op culinair vlak werden we behoorlijk in de watten gelegd. Geen gastronomische keuken, maar wel heel lekker en heel veel, wat wil een mens nog meer...
's Vrijdags waren we om 21.00u toegekomen, dus restte er enkel nog wat tijd voor een korte wandeling. Even lekker uitwaaien aan zee. Vervolgens moesten de kinderen gaan slapen en mochten wij, samen met de leiding, nog wat opblijven. Enkele wijntjes en dan ieder naar zijne beddenbak, want 's anderdaags wachtte ons een zwaar programma.
Na een stevig ontbijt trokken we met z'n allen naar zee. Er waren 5 trainingsgroepen, naargelang de leeftijd. Met een vijftal deden we een lange, langzame duurloop. Langzaam sowieso, want de eerste helft liepen we tegen de wind in. Man, man, man, wat kan het hard waaien aan zee. We konden weinig zeggen omdat de wind ons de adem afsneed en als iemand zich toch de moeite getroostte, was het moeilijk te verstaan. Op het strand lopen op zich was niet zo zwaar, omdat de zand verhard was door het water, maar die wind... 'k Had een beetje schrik dat Johan zou wegwaaien.
Na 7,5 km draaiden we onze kar en vanaf dan liepen we op wolkjes. Heerlijk, zo met die wind mee. Het ging opmerkelijk vlotter en iedereen had weer lucht. Op onze terugweg waren we 5 minuten sneller, zonder een noemenswaardige inspanning te moeten leveren. Vervolgens gingen enkelen pootjebaden in zee. Aanvankelijk had ik daar niet veel in gezien, doch moeiteloos liet ik me overhalen. Zalig was dat, de vermoeidheid gleed van me af. Ik kon zelfs bijna niet wachten tot de volgende training.
Dit veranderde na een heerlijke maaltijd. De zeelucht, de training en het feit dat het zo lekker was, maakten dan ik meer at dan nodig, met het gevolg dat ik daarna een dipje kreeg. Hierbij zal ook het gebrek aan slaap een rol gespeeld hebben. Bijgevolg deed ik een kleine siësta onder mijn vrij uurtje, niet gemakkelijk als er zes tienermeisjes naast je aan 't gibberen zijn. De motivatie om opnieuw te trainen was al een pak minder.
Het beterde er niet op, toen we terug op het strand kwamen. Naar mijn aanvoelen was de wind tweemaal sterker geworden. Het zand danste een vurige choreografie. Mooi om te zien, maar minder prettig om in te lopen. De moed zonk me helemaal in de loopschoenen, toen ik hoorde dat we een training met versnellingen gingen doen. Er werden 5 potjes uitgezet op telkens 50 meter afstand. Bij ieder potje moesten we versnellen om bij de laatste versnelling voluit zouden gaan. Gelukkig liepen we telkens met de wind mee, de actieve rust gebruikten we om terug te wandelen. Een fijn systeem, ook omdat ik op deze manier amper 12 seconden na de mannen aankwam en we dan gezamelijk konden terugwandelen. Tenslotte sopten we onze voetjes terug in zee om te verfrissen.
's Avonds werden we andermaal verwend met een heerlijke warme maaltijd: spaghetti. Nog nooit zoveel pasta in één maaltijd gegeten, vermoed ik. Het leek wel alsof ik kon blijven eten, maar na mijn tweede riante portie ben ik toch maar wijselijk gestopt. Na het eten stond er een kwis op het programma voor jong en oud, waarbij vooral de praktische proeven voor enige hilariteit zorgden. Toen de kindjes braaf in bed lagen, begonnen wij op te ruimen, de wijn welteverstaan.
Onze laatste dag startte weer met een stevig ontbijt. Daarna zorgen dat alles gepakt en gezakt was om vervolgens naar de lokale piste te joggen. Het is een kunststofbaan, heel anders dan bij ons, maar het liep wel lekker. In mijn uppie heb ik vijf intervallen van 1 km afgehaspeld, waarvan 2 aan 5 minuten en 3 rond de 4'50". Hierdoor had ik mijn frietjes wel verdiend, vond ik. Omwille van de hevige wind was een strandwandeling nagenoeg uitgesloten. Daarom besliste de leiding om 's namiddags naar het plaatselijke zwembad te gaan. Een beetje zwemmen, amper 30 meter, ben geen waterrat, wat ravotten met de kinderen en koken in het bubbelbad. Een ontspannende afsluiter van een supertof weekend. Het staat als een paal boven water: volgend jaar zijn we opnieuw van de partij, enkel nog wat loopmaatjes overtuigen om mee te gaan.
Van de terugweg naar huis kan ik me niets herinneren. Oogjes dicht en snaveltje toe.
Een lui weekendje doorgebracht in meetjeland. Niet gelopen, een beetje gewandeld, lekker gegeten, heerlijk gewellnesst, een beetje romantiek, naar (ont)spannende verhaaltjes geluisterd... Maar helaas ben ik ergens, ik weet niet waar, mijn conditie verloren.
Vandaag 12 km gelopen aan een rustig tempo en afgezien als een beest. Hopelijk vindt mijn conditie de weg terug naar huis. Zeker tegen volgend weekend, want dat staat volledig in het teken van lopen.
Ik kwam er proefondervindelijk achter dat paprikachips beduidend méér zout bevat dan zoutchips. Toch wel belangrijk om weten als je sukkelt met hoge bloeddruk. Zeker omdat ik uit ontwetendheid, dus tot aan deze cruciale ontdekking, steeds naar de verkeerde smaak greep.
Vandaag heb ik zoutchips gegeten ipv intervaltraining gedaan. Nog steeds de schuld van die harige achtpoter!
Aanstaande vrijdag hoop ik terug op de been te zijn.
Nog steeds lijkt mijn voet op een mollig babyvoetje, maatje 37. Ook mijn enkel blijft gezwollen. Maar wat erger is... Ik lijk te berusten in mijn triestig lot. Nog even en het begint op een, weliswaar gegrond, excuus te lijken om niet te hoeven lopen.
één olifantenpoot! Heb je al ooit een olifant zien lopen? Niet rap, denk ik. Voor mij is het momenteel trouwens beter om met de benen in de lucht te liggen dan om al lopend mijn beste beentjes voor te zetten.
Jammer, maar helaas.
Maar.... er zijn veel ergere dingen in het leven. Toch!!!!!!!
Alhoewel????????????
Grz
een lichtjes gefrusteerde spinnijdige keep-on-runster
vrijdag : trage duurloop : 14 kilometerkes afgehaspeld in anderhalf uur. Zalig in dit weertje! + Foto's laten maken van Dagmars onderbeen: ze blijkt effectief een stressfractuur te hebben. Ocharme!
zondag (moederdag) : een slippertje gemaakt met lichte schaafwonden en vuile loopkleren tot gevolg, maar gelukkig zonder builen of andere kwetsuren.
Het werd natuurlijk taart. Mijn vader is afgelopen maandag verjaard en om dan rap rap rap in en uit te lopen... Dat liet zich niet doen, vond ik. Dus heb ik alle tijd genomen en een lekker stukje taart meegegeten.
Op 1 mei 2011 hebben we 13 km gelopen aan 5'51 en vandaag een km-intervaltraining. 5x 1 km (aan 5'05") + een beetje opwarming ('k was wat te laat) + een beetje cooling-down, goed voor 6 à 7 km in totaal.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Manlief nog steeds buiten strijd en dochterlief zou een stressfractuur hebben (volgens de huisarts, we moeten wel nog voor foto's gaan ter bevestiging)
ik niet meer loop. Toch wel, enkel deze blog staat op een laag pitje. Andere dingen aan mijne kop...
Bovendien heb ik voorlopig geen enkele wedstrijd in het vizier. Dwars door Hasselt, ja, maar dat is nog mijlenver weg.
Van mijn rug heb ik gelukkig geen last meer. Jammer genoeg is nu mijn wederhelft gekwetst. Op zijn beurt is hij al een week looploos en van herbeginnen is nog geen sprake.
Maar gelukkig is de pijn verschoven van mijn rug naar mijn linkerbovenkiezen. Alhoewel? Zo 'gelukkig' is dat niet, het doet verrekkens veel pijn.
Mijn tandarts heeft vrij spreekuur op zaterdagvoormiddag. Hopelijk maakt hij hier morgen geen uitzondering op.
Desondanks heb ik genoten van het lopen. Toch weer 15 km op de loopteller. En dankzij de tandpijn kan ik nu gemakkelijk van de paaseieren afblijven. Ieder nadeel heb zijn voordeel!
Sinds vandaag heb ik de trainingen hervat. Had eergisteren nauwelijks rugpijn, gisteren weer wat meer en deze morgen voelde ik gelukkig helemaal niets. Heb wel het zekere voor het onzekere genomen en alsnog 2 pillekes (ontstekingsremmers) geslikt.
Zonder problemen heb ik 11 km gelopen. 't Is te zeggen zonder rugproblemen, maar 'k had wel wat te laat gegeten. Tijdens het lopen heb ik niets gevoeld en nu nog niet, maar 'k ben dus benieuwd naar morgen en overmorgen. Ik zou toch zooooooooooooooooo graag gewoon terug de trainingen hervatten.
Vandaag een laatste rustdag. Het verwaarloosbaar pijntje dat ik nu nog voel, heb ik wel meer. Volgens mij heb ik de schuldige van mijn rugproblemen gevonden. Jawel, wie zoekt die vindt...
Johan en ik delen nu al bijna 15 jaar de bedsponde (waarvan in juni 14 jaar legaal) en we slapen nog steeds op onze eerste matras. Volgens de fabrikanten gaat zo een ding slechts 10 jaar mee, volgens mijnheer pluimgewicht 20 jaar. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, zeker?
Terwijl mijn sportieve gezinsleden zich nu moe maken op de piste of in het bos, volg ik mijn verstand in plaats van mijn gevoel. De pijn is verminderd, maar blijft op de achtergrond zeurderig aanwezig. Dus sla ik mijn eigen goede raad, die ik eerder al eens aan sommige loopmaatjes gaf, niet in de wind. Enkele dagen achter elkaar pijn? Dan is het beter om een looppauze in te lassen, zodat het niet van kwaad naar erger kan gaan, toch?
Nu ondervind ik zelf ook eens aan den lijve hoe moeilijk dat dat is als je loopverslaafd bent. Temeer omdat de goesting om te lopen momenteel groter is dan de pijn zelf.
Ach, weet je wat? Ik verbijt mijn goesting en duik de diepvries in. Wellicht kan Ijsboerke me een beetje opmonteren!
Grz
een fanatieke keep-op-runster
PS Ik werd bijna op heterdaad betrapt met de ijsboer. De kinderen komen zojuist binnen, ze blijken vandaag geen training te hebben! Johan heeft ze naar huis laten joggen (3,5 km). Als ze geluk hebben, heb ik nog wat voor hen overgelaten..
'k Was net aan 't bedenken dat ik, als ik verder doe zoals ik bezig ben, dit jaar niet 1.500 maar zelfs 2.000 km op mijn loopteller zal hebben staan. En lap! In een fractie van een seconde ben ik verdubbeld in leeftijd. Eén steek in mijn onderrug en ik loop, neen, ik slof, rond als een oud besje met gebogen rug.
Ik heb dit al eerder meegemaakt. De eerste keer een drietal jaar geleden, in de vierde of vijfde week van de start-to-run, net toen ik de smaak te pakken begon te krijgen. Volgens de dokter was het een lichte lumbago. 't Had, tot mijn opluchting, volgens hem niets met lopen te maken, maar 'k kreeg wel een weekje loopverbod.
Daarna is het mij nog een keertje overkomen en nu dus alweer. Niet zo ernstig. 'k Ga niet naar de dokter, ben er maandag trouwens nog geweest, 'k heb hem al genoeg gesponsord deze week. Deze keer stel ik mijn diagose zelf. 'k Heb nog medicatie van de vorige keer. Baat het niet, dan schaadt het niet. Denk ik toch.
Gelukkig loopt mijn loopteller niet achteruit zoals onze elektriciteitsmeter. Maar ik moet toch lichtjes balen. Ik had er zooooooooveel goesting in!!!
Grz
een fanatieke keep-on-runster die haar verstand gebruikt
PS Gisteren heb ik, min of meer, de training van maandag, waarvoor we forfait moesten geven, ingehaald. We gingen bij mijn schoonouders op bezoek en ik heb het traject, de heenweg althans, al joggend afgelegd. Toch goed voor 8 km. That's all voor deze week, vrees ik.
... maar veel te goed weer om te schrijven. Vorige week heb ik respectievelijk 10, 11, 12 en 13 km gelopen. Goed voor een weektotaal van 46, net alsof ik voor een halve marathon aan het trainen ben. Niet dus. De volgende wedstrijd is gepland op 4 juni in Zutendaal: een halve halve marathon, een kwart marathon dus. Met een héél pittig parcours heb ik me laten vertellen.
Verder gaan we binnenkort ook op trainingsstage aan zee. Eergisteren kreeg ik even spijt van mijn inschrijving, toen ik door de Limburgse duinen klefferde. Aan zee is er ook veel zand, naar het schijnt. . Voor de rest liep ik zondag heel ontspannen. Heerlijk dat weer, ik weet het, ik val in herhaling, maar het IS gewoon zo. Ik werd pas tam gemaakt door een bergske. Ik houd het duidelijk liever vlak. Gemakzucht? 'k Zal in Zutendaal nog vaak mogen zuchten, vrees ik, maar niet uit gemak...
Gisteren ben ik bij de dokter geweest. Mijn pillekes voor de hoge bloeddruk waren op. 'k Ben er nochtans in geslaagd om met een doosje van 56 stuks (één per dag) een negental weken toe te komen . Toch kreeg ik geen slechte punten van de dokter. Mijn bloeddruk was OK en hij complimenteerde me weeral met mijn sportieve levensstijl. 'k Kreeg deze keer een doosje van 98 stuks voorgeschreven. Het nadeel van deze pillen, grapte de dokter, is dat je er langer door gaat leven. Niet met mijn therapietrouw vrees ik. 'k Ben benieuwd wat hij me over VIER maanden te vertellen heeft. Volgens hem kan ik er op termijn zelfs nog vanaf geraken...
Zo nu ga ik ontbijten en proberen om aan mijn pilleke te denken.
Vandaag ben ik jarig. Negendertig ben ik nu. Als kind was ik ervan overtuigd dat ik de 40 nooit zou halen. Maar ja, toen leek dat nog zó ver weg en voor je er erg in hebt, is dat ineens héél dichtbij. Niet dat ik het erg vind om 40 te worden. Helemaal niet, zelfs. Ik hoop dat ik ze mag worden en dat ik niet over een zesde zintuig blijk te beschikken.
Ik ben nog mijlenver verwijderd van een midlifecrisis. Wat is dat toch met al die lopers die voor een bepaalde leeftijd een marathon willen lopen? Nu ja, beter dat dan de cougar uithangen of je partner bedriegen met een jong poppemieke.
Als ik beslis om ooit een marathon te lopen, mogen jullie me meteen laten colloceren. Ik blijf erbij dat dat niet gezond is en gewoonweg nergens toe leidt, tenzij tot ene hoop miserie.
Enfin, vandaag hebben we een traditionele intervaltraining gedaan, 8x 1 kilometer, en het liep biezonder goed. Misschien omdat ik wist wat ons nadien te wachten stond. Om te trakteren had ik immers enkele flessen cava en wat chips (hot and spicy, in aanloop naar de 40) meegesmokkeld.
't Was SUPERgezellig. Bedankt loopmaatjes, inclusief trainers uiteraard!
Ik heb de halve marathon goed verteerd. Alleen de dag erna een beetje pijn in de bovenbenen en that's it. Na ons saunadagje van afgelopen maandag had ik geen behoefte om te lopen. Je hebt de hele dag voor en na onder de douche gestaan en om je dan achteraf terug in het zweet te werken. Liever niet. Bovendien smeekte mijn lichaam nog om rust.
Door deze onthouding had ik woensdag ook meer goesting om te lopen. Niet te hard en niet te ver. Gisteren was het zalig loopweer én eindelijk langer licht, waardoor ik echt genoten heb van de jogging. Morgen staat er per uitzondering geen training op ons programma wegens andere plannen. Zo haal ik deze week zelfs geen 20 km en dat is al minstens 3 maanden geleden.
Vanaf volgende week gaan we terug naar het normale. Alhoewel? Is mijn leven nog hetzelfde? Of is mijn leven vóór anders dan mijn leven na mijn eerste halve marathon. Zoals mijn leven vóór anders is dan mijn leven na het krijgen van onze kinderen en mijn leven vóór anders is dan mijn leven na mijn eerste ervaring met de sensationele smaak van chocolade.
Net zoals ik me geen leven meer kan voorstellen zonder kinderen, kan ik me ook geen leven voorstellen zonder chocola. Evenmin kan ik me een leven zonder lopen indenken. Ik blijf dus lopen, al heb ik voorlopig nog geen nieuwe doelen gesteld.
Alleen...wat is nog de bestaansreden van deze blog?
Na de run hebben we genoten van een gezellig etentje in een lokale brasserie. De keuken is er goed, geen haute cuisine, maar het heeft me buitengewoon goed gesmaakt. Ik heb zelfs de rauwe tomaatjes, die normaliter altijd in Johans bord belanden, zelf opgegeten. Zo honger had ik en vooral zo goesting om te eten. Objectief gegezien heb ik vaak al veel beter gegeten, maar zelden heeft het me zo goed gesmaakt. Kan je nog volgen, beste bloglezer?
Na de royale hoofschotel geniet ik nog van een welverdiend dame blancheke. Dan pas ben ik verzadigd. Het was een schitterende dag: goed weer, een goede run, goed gezelschap, goed eten, alleen maar goed, goed, goed... Kortom, uitstekend dus.
Johan en ik zijn fysiek uitgeput en rond 22.00u liggen we al in beddenbak. Geen kop- en muntspelletje meer nodig... en zeker geen Afrikaan.
's Anderendaags hebben we beiden een dagje vrij, met een tweede bezoekje aan het saunacomplex Hezemeer op het programma. Heerlijk, net wat onze vermoeide spieren nodig hebben. Ik voelde niets bij het opstaan, pas na de autorit van ongeveer 3 kwartier valt het me op dat vooral mijn bovenbenen zwaar aanvoelen. Ook het trappenlopen gaat een beetje moeizamer.
De warmte van de verschillende sauna's doet enorm veel deugd. Geen haar op mijn hoofd, noch elders, dat eraan denkt om in een koude douche te stappen. The day after kan het niet heet genoeg zijn voor mij. In de namiddag laat ik me toch ompraten door Johan en neem ik een frisse duik in het buitenzwembad. Moet ik aan de kinderen vertellen, wat zullen ze jaloers zijn...
Om half twee schuiven we onze voeten onder tafel. Wat een luxeleven leiden wij! Opeens kan ik mijn lach echter niet bedwingen. Schuin tegenover mij zit in man op leeftijd, wiens kamerjas opengevallen is. Ongewild kijk ik recht in zijn gedateerd klokkenspel. Ik probeer mijn man duidelijk te maken wat er zo grappig is. En weet je wat het ergste is, besluit ik, ik kan er mijn ijzeren blik niet vanaf houden, het werkt erop als op een magneet, ook al klinkt dat klokkenspel waarschijnlijk al een beetje vals.
Na een middagdutje in de frisse buitenlucht, kruipen Johan en ik in de halfondergrondse en tevens heetste sauna, liefst 110°C. Normaal is dat niets voor mij, toch kan ik het goed verdragen. Ik val er zelfs bij in slaap, dat komt ervan als je midden in de nacht een wedstrijdverslag schrijft. Gelukkig maakt Johan me tijdig wakker. Het had niet veel gescheeld of de hete luchtoven had me in een gebakken runchick getransformeerd.
Beste bloglezer, voor een superhilarisch saunaverhaal moet je niet bij mij zijn. Hiervoor verwijs ik graag door naar Luctor, www.bloggen.be/luctor1960, scrollen naar de column, getiteld 'sauna'.
Zo begrijp je ook wat ik bedoel als ik nu schrijf dat ik, zoals beloofd, mijn belofte ben nagekomen.
27 maart 2011: mijn eerste halve marathon: een perfecte dag...
... al begon hij niet zo goed. Johan was de alarmfunctie van de wekkerradio vergeten uit te schakelen. Gevolg: wakker om 6u oude tijd, 7u nieuwe tijd. Tja, op dat moment was de liefde niet zo groot van mijnentwege. Vergeven en vergeten...
We starten de dag met een stevig ontbijt. Geen pasta, maar zelf gebakken brood met letterlijk 'gelei op grootmoederswijze'. Jawel, mijn schoonmoeder heeft ook haar steentje bijgedragen.
Ontbijt om 8.30u, vertrek om 10.30u, run om 13.30u. Niet zo evident voor zo'n veelvraat als ik, die geprogrammeerd is om om de drie uur wat in haar mond te steken. De nodige vochtinname lukt niet zo goed, dus wordt er een fles water meegenomen en ook nog een boterhammeke en een banaan. Tot 2uur vóór de wedstrijd moet je je vochtreserves goed aanvullen volgens de trainer. Dat lukt me wonderwel in de auto. Te goed zelfs. Mijn blaas staat zowat op springen als we aankomen en ik doe alvast een spurtje naar de toiletten. Oef, net op tijd. 'k Zou ook nog een kakske willen doen, maar op commando gaat dat helaas niet. Hopelijk ga ik me dat onderweg niet beklagen.
De organisatie is top, jawel die Nederlanders kunnen er wat van. Tientallen bussen brengen lopers en supporters naar the place to be. De mensen die voor de bussinessrun zijn ingeschreven, hebben toegang tot andere kleedkamers dan ik. Onze sponsor, die de inschrijvingen regelde, kon niet iedereen op die manier inschrijven. Hij schreef me wel in onder Nederlandse vlag. So be it. Ik heb dus niet het nodige polsbandje om binnen te geraken. So be it too. Met uitgestreken gezicht steek ik mijn arm uit voor de controleurs om mijn niet aanwezige polsbandje te tonen en mijn lepe truk werkt: ik mag door.
Onder mijn stijlvol stepcoloopshirt met korte mouwen, draag ik nog een loopshirt met lange mouwen. Op advies van medelopers zwier ik dat uit. Dat blijkt achteraf een goede tip, ik zal hen eeuwig dankbaar zijn. Nog een laatste plasje, helaas weer geen kakske, en we begeven ons naar de aankomst van de 10 km. Benieuwd hoe onze loopmaatjes het er vanaf hebben gebracht. Zij zijn al binnen en voor ons moet alles nog beginnen...
Ruim 20 minuten voor de starttijd begeven we ons naar de startvakken. Ik heb mijn jasje aangehouden, om stil te staan is het toch wat frisjes. Als enigste van onze groep ga ik naar het startvak 1u45 - 2u00. De rest is allemaal gestationneerd in het startvak 1u30 - 1u45. Ik probeer de pacer te ontdekken, kan hem nergens ontwaren en doe er eigenlijk ook geen moeite voor. Ik sla een babbeltje met enkele startvakgenootjes om de tijd wat te doden. Voor mij mag het spel beginnen... Het wordt half twee en van starten is er nog geen sprake. Mijn maag begint te knorren. Zeg niet dat het waar is... nochtans heb ik mijn boterhammeke en banaan rond half twaalf netjes verorberd.
Opeens luide muziek, danseressen bewegen enthousiast op de podia naast de startbaan. Ik fantaseer dat dat mijn job wordt volgend jaar, mocht ik het niet halen. De massa zet zich langzaam in beweging. Van lopen is er nog geen sprake en de minuten tikken tergend langzaam voorbij. Dan wordt de doorgang versmald, ik wurm me erdoor en nauwelijks 10 meter verder zijn we effectief vertrokken. Ruim 21 km heb ik in het vooruitzicht.
Mijn jasje heb ik om mijn middel geknoopt. Ik hoop het aan enkele supporterende clubgenootjes te kunnen overhandigen, wat ook lukt. Vanaf het begin heb ik een lichte voorsprong op mijn virtuele partner. Ik heb echter niet de indruk dat ik te hard ga en vertrouw op mijn ervaring. Ik ben geen goed loper maar wel een goed doseerder en dat houd ik me voor ogen. De eerste kilometers lopen gesmeerd. De tuut van mijn Garmin weerklinkt telkens ter hoogte van de kilometerbordjes. Ik mis het bordje en het tuutje van de derde km en ben aangenaam verrast als ik km 4 passeer. Als het zo verder gaat, ben ik binnen voor ik er erg in heb.
Op 5 km staat de eerste drankbevoorrading. Gretig gris ik een aquarius. Ik besluit om hem volledig uit te zuipen om mijn slinkende energievoorraad tijdig aan te vullen. Ik krijg het flesje niet open en doe beroep op een hulpvaardige meeloper. Al lopend smos ik van de kleverige vloeistof, ik krijg er plakhanden van, maar wat dan nog. Aan weerszijden van de weg staan er veel toeschouwers enthousiast te supporteren. Kleine kinderen reiken hun handjes uit naar de lopers om te high fiven. Ik durf er eerst niet op in te gaan uit schrik dat ze aan me blijven plakken. Later doe ik het wel.
Vanaf de zesde km correspondeert de afstand op mijn Garmin niet meer met de km-aanduiding. Er zit ongeveer 100 meter tussen. Ik hoop dat dit gewoon een correctie is naar de laatste km, die wordt verlengd met 100 meter. Als ik over de matten voor de tussentijdse registratie van 10 km loop, geeft mijn Garmin exact 55 minuten aan. Dit is 1 minuut en 50 seconden sneller dan gepland, maar ik voel dat ik goed zit, ook al ben ik nog niet halverwege. Ik vraag me enkel af wanneer eindelijk die twee bruggen komen. Ik ben nog fris en wil er zo rap mogelijk komaf mee maken.
Kort na de tiende km steek ik de eerste wandelaars voorbij. Ik kan niet begrijpen dat je zo vroeg in de wedstrijd - al dan niet tijdelijk - moet afhaken. Op de eerste brug (rond km 13à14, schat ik) zijn er eveneens wandelaars. Ik ben er niet bij. Onderweg tel ik uit wat mijn tijd moet zijn op 15 km als ik het tempo van de eerste 10 wil handhaven. Uiteindelijk blijf ik er 30 seconden onder. Prima! Van echte vermoeidheid is er nog geen sprake, al ben ik uiteraard wel blij dat het begint op te korten.
Het begint pas zwaar te worden rond de zeventiende kilometer. Maar het uitzinnige publiek doet zijn werk goed. Ze maken veel lawaai met hun ratels. Een geluid waaraan ik me anders mateloos zou ergeren, maar dat me nu als muziek in de oren klinkt. Af en toe hoor ik mijn naam of de naam van de firma waarvoor ik loop. Vreemd, maar dat geeft je vleugels. Redbull heb ik hiervoor niet nodig.
Ik heb nog nooit verder dan 18,5 km gelopen en heb schrik dat de man met de hamer om de hoek loert. Niets van dat. Ook de tweede brug kan ik, in tegenstelling tot anderen, lopend overbruggen. Ik heb het zwaar, maar niet zwaarder dan in Hasselt, waar ik vorig jaar 15 km liep of dan in Kiewit, waar ik vorige maand 10 km liep. Ik kan mijn tempo goed blijven handhaven. De eerste 10 km liep ik in 55 minuten, de tweede 10 km loop ik 33 seconden sneller.
In het centrum staat het publiek op elkaar gepropt en reageert uitzinnig. De uitbundige toeschouwers dragen me figuurlijk naar de finish. Ik zet de laatste km in en slaag erin om nog tientallen lopers voorbij te steken. Vanf de laatste 500 meter staat er een 100-meter aanduiding. Ik voel me tegelijkertijd licht en zwaar in de benen, zoals Forrest Gump die zijn ijzeren beenconstructie eraf loopt. Zelfs mijn handen beginnnen te tintelen en dat is een merkwaardige gewaarwording.
Mijn Garmin geeft het einde aan als ik nog ruim 100 meter moet lopen. Ik vind dit niet zo erg, omdat de finish letterlijk in zicht is. Op enkele meters voor de matten is er blijkbaar iemand in elkaar gestuikt. Die persoon ligt me duchtig in de weg. Ik sta niet stil bij wat er kan gebeurd zijn en loop er omheen. Ik heb slechts één doel voor ogen: over de matten gaan en stoppen met lopen.
4 seconden onder 1u en 55 minuten is de tijd die ik nodig heb voor mijn eerste halve marathon!
Meer dan 5 minuten sneller dan voorzien en zonder noemenswaardige problemen. Ik ben SUPERtevreden over het resultaat. Vooral omdat ik me niet kapot heb gelopen. 10 seconden sneller per km had misschien ook nog gekund, maar ik vind het goed zoals het is verlopen.
Mijn man is ook content met zijn 1u 35 minuten en 11 seconden. Al had hij stiekem toch gehoopt om op anderhalf uur te finishen.
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
. Voor de rest liep ik zondag heel ontspannen. Heerlijk dat weer, ik weet het, ik val in herhaling, maar het IS gewoon zo. Ik werd pas tam gemaakt door een bergske. Ik houd het duidelijk liever vlak. Gemakzucht? 'k Zal in Zutendaal nog vaak mogen zuchten, vrees ik, maar niet uit gemak...
