Afgelopen weekend zijn we met AVT op loopstage geweest.  Voor de eerste keer was dit evenement ook opengesteld voor volwassenen en samen met Johan en één clubgenoot waagde ik het erop.  Ook onze kinderen namen voor het eerst deel.  Zo werd het eigenlijk een gezinsuitstap voor ons met als voordeel dat we niet op onze eigen kinderen hoefden te letten.  Daar dient immers de leiding voor. :wink:
Het beloofde ook een goedkoop weekend worden, want buiten de zeer democratische prijs, mochten we maximum 5 Euro aan zakgeld en geen snoepgoed meenemen.  Jammer genoeg hadden we dit laatste wat te letterlijk genomen, de anciens wisten wel beter.  Tonnen snoepgoed werden er meegezeuld.  Achteraf verklaarde onze oudste dat ze nog nooit zoveel gesnoept had als tijdens dat weekend.

Onze kampeerplaats was gelegen in Nieuwpoort bij de haven, genaamd 'havengeul' van Bloso.  Er stonden 10 houten tentjes opgesteld met 8 slaapplaatsen per hutje. Redelijk krap, maar wel goede matrassen.  Vervolgens werden Johan en ik gescheiden van bed, doch niet van tafel.  Meisjes bij de meisjes en jongens bij de jongens, je kan niet voorzichtig genoeg zijn dezer dagen.
Het was een rustige, kindvriendelijke locatie, mooi gelegen,  naast de haven en vlak bij zee.  Het sanitair was heel verzorgd.  Op culinair vlak werden we behoorlijk in de watten gelegd.  Geen gastronomische keuken, maar wel heel lekker en heel veel, wat wil een mens nog meer...

's Vrijdags waren we om 21.00u toegekomen, dus restte er enkel nog wat tijd voor een korte wandeling.  Even lekker uitwaaien aan zee.  Vervolgens moesten de kinderen gaan slapen en mochten wij, samen met de leiding, nog wat opblijven.  Enkele wijntjes en dan ieder naar zijne beddenbak, want 's anderdaags wachtte ons een zwaar programma.

Na een stevig ontbijt trokken we met z'n allen naar zee. Er waren 5 trainingsgroepen, naargelang de leeftijd.  Met een vijftal deden we een lange, langzame duurloop.  Langzaam sowieso, want de eerste helft liepen we tegen de wind in.  Man, man, man, wat kan het hard waaien aan zee.  We konden weinig zeggen omdat de wind ons de adem afsneed en als iemand zich toch de moeite getroostte, was het moeilijk te verstaan.  Op het strand lopen op zich was niet zo zwaar, omdat de zand verhard was door het water, maar die wind...  'k Had een beetje schrik dat Johan zou wegwaaien.

Na 7,5 km draaiden we onze kar en vanaf dan liepen we op wolkjes.  Heerlijk, zo met die wind mee.   Het ging opmerkelijk vlotter en iedereen had weer lucht.  Op onze terugweg waren we 5 minuten sneller, zonder een noemenswaardige inspanning te moeten leveren.  Vervolgens gingen enkelen pootjebaden in zee. Aanvankelijk had ik daar niet veel in gezien, doch moeiteloos liet ik me overhalen.  Zalig was dat, de vermoeidheid gleed van me af.  Ik kon zelfs bijna niet wachten tot de volgende training.

Dit veranderde na een heerlijke maaltijd.  De zeelucht, de training en het feit dat het zo lekker was, maakten dan ik meer at dan nodig, met het gevolg dat ik daarna een dipje kreeg.  Hierbij zal ook het gebrek aan slaap een rol gespeeld hebben.  Bijgevolg deed ik een kleine siësta onder mijn vrij uurtje, niet gemakkelijk als er zes tienermeisjes naast je aan 't gibberen zijn.  De motivatie om opnieuw te trainen was al een pak minder.

Het beterde er niet op, toen we terug op het strand kwamen.  Naar mijn aanvoelen was de wind tweemaal sterker geworden.  Het zand danste een vurige choreografie.  Mooi om te zien, maar minder prettig om in te lopen.  De moed zonk me helemaal in de loopschoenen, toen ik hoorde dat we een training met versnellingen gingen doen.  Er werden 5 potjes uitgezet op telkens 50 meter afstand.  Bij ieder potje moesten we versnellen om bij de laatste versnelling voluit zouden gaan.  Gelukkig liepen we telkens met de wind mee, de actieve rust gebruikten we om terug te wandelen.  Een fijn systeem, ook omdat ik op deze manier amper 12 seconden na de mannen aankwam en we dan gezamelijk konden terugwandelen.  Tenslotte sopten we onze voetjes terug in zee om te verfrissen.

's Avonds werden we andermaal verwend met een heerlijke warme maaltijd: spaghetti.  Nog nooit zoveel pasta in één maaltijd gegeten, vermoed ik.  Het leek wel alsof ik kon blijven eten, maar na mijn tweede riante portie ben ik toch maar wijselijk gestopt.  Na het eten stond er een kwis op het programma voor jong en oud, waarbij vooral de praktische proeven voor enige hilariteit zorgden.  Toen de kindjes braaf in bed lagen, begonnen wij op te ruimen, de wijn welteverstaan.

Onze laatste dag startte weer met een stevig ontbijt.  Daarna zorgen dat alles gepakt en gezakt was om vervolgens naar de lokale piste te joggen.  Het is een kunststofbaan, heel anders dan bij ons, maar het liep wel lekker.  In mijn uppie heb ik vijf intervallen van 1 km afgehaspeld, waarvan 2 aan 5 minuten en 3 rond de 4'50".  Hierdoor had ik mijn frietjes wel verdiend, vond ik.  Omwille van de hevige wind was een strandwandeling nagenoeg uitgesloten.  Daarom besliste de leiding om 's namiddags naar het plaatselijke zwembad te gaan.  Een beetje zwemmen, amper 30 meter, ben geen waterrat, wat ravotten met de kinderen en koken in het bubbelbad.  Een ontspannende afsluiter van een supertof weekend.  Het staat als een paal boven water: volgend jaar zijn we opnieuw van de partij, enkel nog wat loopmaatjes overtuigen om mee te gaan.

Van de terugweg naar huis kan ik me niets herinneren.  Oogjes dicht en snaveltje toe.

01-06-2011 om 18:48 geschreven door marc lenaerts