Ik had het moeten weten van zodra ik mijn reisplanning kreeg: hier zit iets niet in de haak. Alsof twee en een half uur vliegen zou kunnen volstaan om iemand anders te worden.
Reizen met een vervoermiddel waarvan je de snelheid niet kan bevatten is sowieso niet gezond. Je stapt in en een paar tellen later ben je ergens 1.500 km hier vandaan: dat is toch geen tempo op mensenmaat, ze zouden het alleen al daarom moeten verbieden.
Die ochtend doen we vanavond dus nog eens over, maar dan eindelijk zoals het hoort: met de trein natuurlijk (19 uur, leve de geleidelijkheid), maar vooral: met zijn tweeën. Er zijn zo van die rekeningen die maar blijven openstaan tot je ze met een ferm gebaar weer sluit, en dit was er zo één, een laatste punt op de agenda en dan begint het pas écht.
Was ik daar gelukkig, tijdens dat half jaar? Zou ik het opnieuw doen? Nee, en ja. De eenzaamheid zoals ik die tijdens die Poolse winter heb gevoeld is nog steeds onovertroffen en, laat dat duidelijk zijn, niet voor herhaling vatbaar. Maar daartegenover staat het eveneens ongeëvenaarde gevoel van vrijheid om te leven los van elk vertrouwd kader. Dit is een avontuur, dus ik ben niet bang, staat er in een agenda uit die tijd, en dat was zowel een juichende vaststelling als een vermanend bevel. Leven met alleen maar nieuwe mensen in je buurt, en met doorlopend nieuwe ervaringen, dat betekent niet alleen een schone lei om op te kunnen schrijven, maar ook: niemand die over je schouder met je meeleest. Maar ook niemand die weet waar je verhaal over gaat.
Ik weet niet waar ik uiteindelijk het meest naar heb uitgekeken: naar 10 september 2003, of naar 29 februari 2004. Ik weet dat ik heb uitgekeken naar 29 oktober 2008, maar ik weet ook dat ik heel hard verlang naar erna.
De herfst is in het land, en dat merk je niet alleen aan de kleur van de bomen. Bij het korten van de dagen en het vallen van de bladeren hoort ook een heel eigen geluid, en niemand die dat dezer dagen beter begrijpt dan de mensen van Duyster.
Hoog tijd voor een nieuwe mixwit dus, met dank aan Ayco, Eppo, en ook een beetje Blogliep.
1. Bowerbirds In our Talons
Ti-ti-ti ti-ti-ti ti-ti: een liedje over je niet meer alleen voelen en over niet langer bang moeten zijn. Ter info: een bowerbird is een soort vogel, en talons zijn klauwen. No, my cousins, youre not alone. Youre in our talons now, and were never letting go.
2. Shearwater Rooks
En om in de ornithologische sfeer te blijven: een shearwater is een pijlstormvogel en dit nummer gaat over kauwen. Hun akoestische Duystersessie van enkele weken terug maakte me volledig verkocht aan s mans falset (het kippenvel bij het inzetten van de tweede strofe...).
3. PJ Harvey Dear darkness
Het vrouwelijke antwoord op I see a darkness: Dear darkness, now it's your time to look after us: we kept your clothes, we kept your business, when everyone else was having good luck.
4. Son Lux Break
Son Lux woont bij ons in huis sinds Virs verjaardag en ondertussen is deze overgevoelige knul niet meer uit onze koptelefoon weg te branden. Zijn állerbeste liedjes kunnen blijkbaar nog niet worden gemixwit, maar er zitten er daar een paar van het ronduit hartverscheurende type tussen.
5. Built to Spill Traces
Een heerlijke Sebadoh-achtige riedel over zin en onzin van het bestaan waarin toch alles voorbijgaat. And when you know how few things there are worth knowing I suppose anyone who tries could forget.Of zoals Herman DC het zeggen zou: iemand moet toch toezien hoe alles voorbijgaat?
6. Conor Oberst Lenders in the Temple
Bright Eyes is altijd een ideale soundtrack geweest om de overgang naar kille novemberdagen te begeleiden. Zn nieuwe soloplaat doet bij momenten denken aan de dwingende intensiteit van op Fevers en Mirrors en Every day, every night, en dat wil wat zeggen. If I loved you, well that's my fault.
7. Nina Kinert Through my eyes
Eppo heeft opnieuw een Scandinavisch engeltje te pakken, zoek vooral ook eens naar de Duyster-classic Libras (die ze jammer genoeg niet kennen bij de Mixwit).
8. Micah P. Hinson and the Red Empire Orchestra I keep having these dreams
Op aanvraag van Blogloop nog eentje van Port OBrien, die maar niet over zijn afkeer van zijn vakantiejobs op vissersboten af lijkt te kunnen komen. Oh whatever is the cause, I will find another job and I will stay until Im far away - this is not what Im here for, I was made to live indoors.
10. Elliot Smith Fond farewell
En als afsluiter, omdat het volgende week precies vijf jaar geleden zal zijn: één van die liedjes van hem waarbij een krop in de keel nog altijd moeilijk te vermijden is. Veins full of disappearing ink, vomiting in the kitchen sink, disconnecting from the missing link, this is not my life.
[Hadden ze jammer genoeg niet bij Mixwit: Calexico Red Blooms, over alcoholici die bij het invallen van de winter buiten doodvriezen en pas de volgende lente gevonden worden. Zorg dat het joú dit jaar niet overkomt.]
Omdat helaas niet iedereen er die zaterdagavond live bij kon zijn, even een korte terugblik op de vrij memorabele doortocht van Rajendra Pachauri eind augustus in Gent.
Rajendra wie?Eerlijk gezegd had ik een half jaar geleden óók nog nooit van die man gehoord. En toch is dr. Pachauri misschien wel één van de meest invloedrijke figuren van het moment: hij is immers de voorzitter van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC). Voor wie ook dát niet meteen een belletje doet rinkelen: het IPCC is het klimaatpanel van de Verenigde Naties en bestaat uit een duizendtal gereputeerde wetenschappers die op gezette tijden bijeenkomen om de staat van ons klimaat te bespreken. Dat panel geldt wereldwijd als dé autoriteit inzake de klimaatproblematiek: haar gezag is zo groot dat het voor haar klimaatwerk vorig jaar zelfs de Nobelprijs voor de Vrede kreeg (samen met Al Gore).
En de grote baas van dát panel kwam dus in Gent langs. Logisch dus dat de meer dan 600 zitjes van de grote aula van de Blandijn allemaal bezet waren. Dr. Pachauri stelde geenszins teleur. Ik ben, met enig gevoel voor understatement, normaal niet zo van het enthousiaste type, maar de overtuiging waarmee die man zijn boodschap bracht, de manier waarop hij een heldere wetenschappelijke logica koppelde aan een hartstochtelijke oproep om zonder dralen in actie te komen, dat was er knal op. Ik voelde zelfs iets als ontroering opkomen, om al te voor de hand liggende woordspelingen van het type ik werd er helemaal warm van toch maar te vermijden.
Ik enthousiast dus, maar de lezing was ook om een andere reden historisch te noemen. Het was immers de eerste keer dat een zo belangrijk figuur publiekelijk sprak over de impact van vleesconsumptie op de klimaatverandering. In de wetenschappelijke wereld is al langer bekend dat er bij veeteelt erg veel broeikasgassen vrijkomen: methaan door de koeienscheten, lachgas door chemische reacties in de mestoverschotten, CO2 omdat er om al dat veevoeder te telen erg veel ruimte nodig is (voor een bepaald gewicht aan vlees is er een veelvoud van dat gewicht aan graan nodig) en er daarom veel bos moet worden gekapt. Hoe dat allemaal precies in elkaar zit ga ik hier niet herhalen ik moet ook wat aan mijn bezoekersstatistieken denken - maar EVA-coördinator Tobias legde het deze week nog eens prima uit in De Wereld van Sofie op Studio Brussel. (Wie er niet genoeg van kan krijgen, verwijs ik bovendien met graagte door naar mijn eigen radio-optreden, ergens begin dit jaar op Klara. Minder vlotte babbelaar, maar wel diepgaander!)
Tot nog toe werd er, in het licht van de overweldigende bewijslast, echter vooral veel gezwegen over de relatie tussen heat en meat. Vlees is één van de laatste heilige huisjes - mensen reageren doorgaans erg geprikkeld als je hen voorzichtig vertelt dat ze misschien iets aan hun levensstijl moeten veranderen, laat staan aan hun eetgewoonten, want dat is toch iets persoonlijk? Net daarom was het dus zo geweldig dat een Nobelprijswinnaar eindelijk zijn nek durfde uitsteken: be the change you want to see in the world, zo zei Gandhi blijkbaar ooit, en dat werd nu dus: probeer toch alsjeblieft eens om wat minder vlees te eten. Een waarheid als een, het moest er eens van komen, koe.
Om te eindigen ook nog een kleine persoonlijke triomf: de voorbije maanden heb ik hard gezwoegd om te berekenen hoeveel broeikasgassen we zouden uitsparen als we allemaal één keer in de week geen vlees zouden eten (geef toe, das een kleintje) - het effect zou trouwens hetzelfde zijn als wanneer er een half miljoen autos minder op de Vlaamse wegen zouden rijden. Het streelde dan ook geen klein beetje mijn ijdelheid dat klimaatheld Pachauri mijn cijfertjes in zijn lezing gebruikte (paar keer klikken om volledige slide te zien), en dat die berekeningen s anderendaags ook krant en TV haalden. Applausje voor jezelf, Poen!
Alles over Pachauris lezing vind je terug op de site van EVA.
Ik had voor deze week een nieuwe Mux in gedachten, maar zie daar: Muxtape will be unavailable for a brief period while we sort out a problem with the RIAA, meldt de site.
Een alternatief gezocht en gevonden in de vorm van Mixwit, waar je nog wel een muxtape maken kan. Je moet je er wel beperken tot een keuze uit nummers die je op andere sites vindt. Helemaal je zin doen is er dus niet bij (zo vind ik er maar één nummer van mn huidige lievelingen Meanwhile, Back in Communist Russia), maar goed, alleszins véél beter dan de stilte. En dit weekend begint Duyster weer aan een nieuw seizoen, dus dan is het sowieso weer elke zondagavond feest.
Speelden ze op de laatste Duyster voor het zomerreces. Een kerel die grondig het schijt heeft aan zijn zomerjob op een vissersboot ergens voor de kust van Alaska, en daar liedjes over maakt. It dont make much sense to me, to be stuck on a boat at sea. Vorige week in De Morgen (4 sterren), deze week in m'n cd-speler, in oktober in de AB.
2. Meanwhile, Back in Communist Russia - Blindspot/Invisible Bend Van de mooiste groepsnaam ter wereld, de hype van het moment in mijn koptelefoon.
3. The Czars Drug
Een Duyster-classic uit de tijd dat groepjes met The + substantief in t meervoud nog niet per definitie lawaaierige indierock maakten. Misschien nog net geen XTC, maar alleszins beter dan cocaïne.
4. Goran Bregovic Wedding-cocek
5. Goran Bregovic Prawy do Levego
In een ijdele poging om s mans populariteit in blogland wat te stimuleren: een heerlijk meerstemmig blazerdeuntje waardoor je zó zelf trombone wil leren spelen, met als welverdiende bis iets met een wilde Poolse.
6. By this River Brian Eno
Nog meer filmmuziek: van op de soundtrack van La Stanza Di Figlio.
7. Chris Garneau Relief
8. Bright Eyes A line allows progress, a circle does not
De kerels van Bright Eyes verdienen eigenlijk een aparte post op deze blog, maar in afwachting daarvan een nummer van op Every day and every night, hun wellicht meest intense plaat. Over het klem zitten tussen alcoholmisbruik, adolescentie en aanslepende depressies, zonder daarbij klef te klinken. Naar goede gewoonte zingt Conor Obersts geniaal: één regel citeren zou de rest onrecht aandoen, zie dus maar gewoon http://www.songmeanings.net/lyric.php?lid=34079.
9. Bodies of Water Only You
10. The Gentle Waves Falling from Grace
En naar bed met iets zoets van Isobel Campbell, uit een ver verleden.
Om de talrijke ongeruste tienerharten niet langer op de proef te stellen: néé, er is niets ergs gebeurd, alleen hebben we in ons nieuwe plekje nog geen internetaansluiting, en op kantoor heb ik wél internet maar géén tijd. (Bovendien ben ik erg druk bezig ben met de organisatie van www.vegetarisme.be/lessmeat. Meteen dus ook nog eens een, tsja, warme oproep om zaterdag naar Gent te komen, alwaar een Nobelprijswinnaar u zal uitleggen dat we de planeet kunnen redden door wat minder koebeesten te eten, en indien dát u geen moer interesseert is er ook een receptie en is t gratis.)
Elders op het web is er gelukkig wél doorlopend vertier te vinden. Zo heeft Bloglieven het een blog lang over tetten en doet Blogkip iets met lammetjes. Ook Blogjenny heeft de smaak ondertussen te pakken. Geniet ervan!
Om toch nog even serieus te blijven heb ik Jan Turf van de BBL een stukje laten schrijven over het voorstel van automobilistenclub Touring (zie ook: Flitspaalhysterie) om de toegelaten snelheid te verhogen. Met welk soort minachting voor mens en milieu moet je begiftigd zijn om vandaag nog met dit soort voorstellen af te komen in tijden van algemene nood aan vermindering van CO2-emissies?, vraagt Jan zich af.
Zijn schrijfstijl kan ongetwijfeld beter, maar met zijn boodschap ben ik het roerend eens.
Aan de bezoekersstatistieken op deze blog is het duidelijk af te lezen: sex sells. Zolang het hier over vakantieliefdes ging, was dit een behoorlijk populair plekje. Maar schrijf iets diepzinnigs over flitspalen, geef een splijtende opinie over de asielproblematiek, of doe iets met een verloren gelopen fietssleuteltje, en de reacties zijn op de vingers van één hand te tellen. Wel, dat schikt: het devies van Baz Luhrmanns Everyones free to wear sunscreen indachtig (keep your old love letters, throw away your old bank statements), búlkt de Oude Doos immers van de herinneringen aan lang vergane jeugdliefdes. Welaan dan: wat valt er zoal te zeggen over alexandraéthelleilseelkeleenevievelienev-o-lynkerriebiekenancynelerosanneleonanienkefemkebrittankimemiliacaroxleenfranenisabelle?
Dát vraagt Blogvir zich trouwens óók meermaals per dag af. Mn amoureus verleden is één van haar favoriete gespreksonderwerpen, met name aan de afwasbak. Haar meest favoriete vraag op zon momenten is zo eenvoudig, zo kort en krachtig dat ze onmogelijk mis te verstaan is.
En net daarom is dat ene woordje zo gevreesd:
Maar waarom?
Tsja, waarom? Waarom moest het zo impulsief, zo niets ontziend, zo onvoorwaardelijk?
Wel, beste Blogvir,
-omdat ze er vrijgevochten uit zag
-omdat ze mooi was
-omdat ze me leek te begrijpen
-omdat ze het grappigste meisje van de keet was
-omdat ze het juiste meisje op het juiste moment op de juiste plaats was
-omdat ze een meisje was, op een moment op een plaats
-omdat ze het me vroeg
-omdat ze zo mooi kon praten
-omdat ze hartstikke links was
-omdat ze hartstikke Frans was
-omdat ze een erg pronte poep had
-omdat ze op dat moment net een slow draaiden
-omdat haar lakens lekker roken
-omdat we een fijne tijd hadden, samen
-omdat ik zo goed met haar kon praten
-omdat ik vijftien was, en eraan verslaafd
-omdat zij vijftien was, en ik daaraan verslaafd
-omdat ik dacht dat het zo hoorde
-omdat ik het nodig had
-omdat ik het eens wou proberen
-omdat ik teveel gedronken had
-omdat zij teveel gedronken had
-sorry, maar dat kan ik me onmogelijk nog herinneren
-omdat mn hormonen het zo bevolen
-omdat ik eigenlijk een oogje had op haar vriendin
-tsja, waarom niet?
-omdat ik jong was en wel wat wou
-goeie vraag: dat vraag ik me soms ook wel eens af
Enzovoort, en zo verder.
Maar nooit, nóóit:
-omdat ik hoopte dat we de rest van ons leven bij elkaar zouden blijven
-omdat ik wist dat we elkaar gelukkig zouden maken
-omdat ik van plan ben met haar een gezin te beginnen
Van op veertig meter hoogte kijken ze op ons neer. Kraanvogels. Ze zitten daar maar wat. Ze eisen omzeggens niets. Ze vinden enkel dat als die dikke mevrouw daar beneden hier mag blijven, dat die dikke vrouw in de kraan dat dan eigenlijk ook wel mag. En ze beweren dat als die knul met zijn blonde krullen beneden als ober werken mag, dat een jongen met zwarte krullen dat even goed moet kunnen. Zelfs al zit hij in een kraan.
Beneden halen een dikke mevrouw en een ober met blonde krullen hun schouders op. In het beste geval begrijpen ze er niet zo veel van: waarom doen die asielzoekers altijd zo druk? In het slechtste geval begrijpen ze het maar al te goed: die asielzoekers zitten in een kraan omdat zeonze welvaart willen afpakken. Omdat ze onze wetten niet willen respecteren. Of de ergste, omdat het een machtig man was die het zei: omdat ze denken dat ze door afpersing hun gelijk zullen halen. Waarop men strijdvaardig repliceert: maar dát zal hen nu eens niet lukken, zie! Als dat zootje denkt dat ze door hun leven in gevaar te brengen ons tot enig medeleven kunnen bewegen, dan kennen ze ons nog niet! Chantage! Emotioneel terrorisme (ene Vincent Vogels, op het Standaardforum)!
Je vraagt je af waar zoveel stoerheid plots voor nodig is. Veel kwaad richten kraanvogels namelijk niet aan. (Vincent Vogels probeert nog wel: Het zal je kraan maar wezen!. Ja, en het zal je broer maar wezen, of je dochter, of je vader, die de nacht daar boven in een kraan doorbrengt in de hoop op een iets beter leven. Lul.) De economische schade door deze kraanactie is nul komma nul nul één procent van deze door een treinstaking of een betoging van boze boeren. En toch reageren mensen alsof ze zonet persoonlijk door die bende kraanvogels werden beroofd, verkracht en op een weinig vriendelijke manier het land uit gezet.
Wat is het wat ons zo steekt? Ik denk dat ik het weet. We schamen ons. We schamen ons over het feit dat we in één van de welvarendste landen ter wereld leven, maar niet in staat zijn om zelfs maar dat ene ietsiepietsie van die rijkdom met anderen te delen (het laatste jaar daalde het budget voor ontwikkelingssamenwerking nog tot nul komma zevenendertig procent van ons BNI (0.37%), terwijl we al jaren beloven dat we daarvan 0.7% gingen reserveren, wat eigenlijk ook al een afgezwakte versie was van een eerder engagement van 1%, wat zelfs, alles bij elkaar, eigenlijk ook nog altijd maar een peulschil is). We schamen ons omdat wij ons dagelijks druk lopen te maken over het weer, over een treinvertraging van 5 minuten of over de toegangsprijzen voor Rock Werchter (voor een uitgebreide analyse van het hedendaagse geneut, zie www.bloggen.be/blogvir), terwijl die kraanvogels maar wat graag hun familie en vrienden achterlieten om in dit miserabele apenland bij de vuilkar te komen werken, of iets anders smerigs, tegen een al bij al vrij karig loon, waarmee ze dan wel helemaal nooit tot op Rock Werchter zullen geraken, maar hé, wat zou dat iemand die net de totale armoede is ontvlucht eigenlijk kunnen schelen?
En dát is het wat ons stoort: alles waar wij menen over te moeten klagen, alles waarvan wij menen dat we het recht hebben om er over te klagen (en dat niemand iets anders durft beweren, anders zullen ze het de volgende keer wel zien in het stemhokje!), al onze onwaarschijnlijke ongemakkenzou door die emotionele bandieten met de glimlach, ja zelfs met enige dankbaarheid worden aanvaard.
Het is op dat moment dat wij beseffen wat wij eigenlijk zijn: een stel hopeloos verwende kinderen. Heel even maar, maar we beseffen het, en dat is het wat zo steekt,
Geef hen papieren, laat ze hier blijven als ze willen en laat ze werken als ze willen. En jullie, liefste kraanvogels: laat mij hier alsjeblieft nooit alleen achter met zes miljoen zelfgenoegzame Vlamingen!
Deze morgen in de krantenkop: de VAB raadt autobestuurders aan om op weg naar de kust de E40 links te laten liggen en in plaats daarvan de E429 te gebruiken, een autosnelweg die je (met een boog doorheen Noord-Frankrijk) óók tot in De Panne brengt. Die weg zou een stuk minder druk zijn, en zou vakantiegangers dan ook meerdere uren fileleed kunnen besparen.
Nu valt er natuurlijk van alles op dat advies aan te merken bijvoorbeeld dat als iedereen zich morgen langs de E429 spoedt er zich daar óók wel eens een opstopping zou kunnen vormen (automobilisten vergeten nogal eens dat zij het zélf zijn die die vervloekte files veroorzaken), of ook dat er een erg snelle en regelmatige verbinding naar de kust bestaat per trein. Maar goed, het idee kwam van de VAB, en dat staat voor de Vlaamse Automobilistenbond, en vanuit die hoek mag je je doorgaans niet meteen aan een wild mobiliteitsidee verwachten.
En tóch viel ik nog van mijn stoel toen ik ook de rest van het artikel las. Volgens de VAB is de E429 immers niet alleen een ideale alternatieve route omdat er veel minder verkeer rijdt, nee, het wordt volgens de bond nog een stuk mooier als je weet dat de federale politie er bovendien nooit op snelheid controleert deze weg is een paradijs voor de slimme toerist!
Als er iets is wat mij mateloos ergert, dan is het dat wel: de extreem kleinburgerlijke tegenstand van automobilisten tegen snelheidscontroles. Zelfgenoegzaam zoals alleen Vlaamse automobilisten dat kunnen zijn vinden zij dat ze het democratisch tot stand gekomen verkeersreglement aan hun laars moeten kunnen lappen als het hen niet bevalt. Met een tenenkrullend, puberaal plezier proberen ze dat reglement dan te saboteren, en met een al even tenenkrullend, hysterisch geweeklaag komen ze in de pers uithuilen als hen dat niet lukt en ze dus moeten betalen, hoera!
Denk voor dat eerste aan die presentator op Q-Music, die doodleuk de locaties doorgeeft waar de politie probeert de verkeersveiligheid te verhogen door de snelheid te verlagen. Met een grijns worden flitspalen daar omschreven alsvallende sterren. Hoe ondeugend, hoe stoer! Als het woord idioot niet had bestaan, zou ik het nú hebben moeten uitvinden. (Het ergste is nog dat hij beweert dat het verklikken van flitslocaties de verkeersveiligheid ten goede komt, want je maakt erdoor mensen bewust van snelheidscontroles. Kom zeg, als je weet waar de controles wel staan, dan weet je ook waar ze niet staan, en ik durf er gif op innemen dat mensen veel méér op hun snelheid letten als ze weten dat er achter de hoek een controle zou kunnen staan, dan wanneer ze weten dat die er niet staat. Als ik het mis heb, dan stel ik voor dat de Federale Politie voortaan alle dievenbendes, drugsmokkelaars en carjackers op voorhand brieft waar ze dit weekend zal patrouilleren, uiteraard niet om hen te helpen, maar om hen eens grondig bewust te maken van die patrouilles.)
Denk voor dat tweede aan Dedecker, die inderdaad zijn protest tegen de verhoging van sommige verkeersboetes omschreef als een verzet tegen een fascistische maatschappij waarin de mensen uit schrik om te worden geverbaliseerd nauwelijks nog de baan op durven. (Nee, dán liever JMs Vrije Maatschappij waarin mensen uit schrik om te worden omvergereden nauwelijks nog de baan op durven.) Of denk aan die ziekelijke petitie van een andere automobielenclub (Touring), Tegen de flitspalenmanie. Huiver mee: men verstopt nu zelfs flitscameras in een soort vuilnisbak op rolletjes, burgers op een geniepige manier pakken heeft weinig te maken met preventie, maar is een praktijk die een vertrouwd gegeven is in een politiestaat!
Een politiestaat? Een fascistische maatschappij waarin mensen de straat niet meer opdurven? Enkel en alleen omdat ze zullen moeten dokken als ze een ander zn leven in gevaar brengen door te snel rijden? Wat een kleinzerigheid plots, van die stoere jongens, die voor eender welk ander misdrijf trouwens wél een zero-tolerance beleid bepleiten!
Stel je eens voor dat ook andere overtreders van de wet op eenzelfde manier zouden beginnen jammeren:
De Bond der Vlaamse Winkeldievegges: Weg met de bewakingscameras in de supermarkt! Wij winkeldievegges kunnen amper nog een pakje sigaretten gappen, nu ze ons overal met cameras zitten beloeren! Straks mag je zelfs niet meer vals spelen tijdens het wegen van je groenten! De Delhaize begint aardig in de buurt te komen van Buchenwald!
De Liga der Professionele Autokrakers: Een luisteraar informeerde ons net dat enkele Smurfen [hilariteit in de studio] vannacht zullen patrouilleren in de buurt van de Grote Markt. We raden dan ook aan om vannacht een alternatieve locatie te proberen, zoals de stationswijk, waar er ook heel wat dure auto's te vinden zijn, en waar de federale politie bovendien bijna nooit op diefstal controleert - een paradijs voor de slimme autokraker!
Elk jaar sterven er in België meer dan duizend mensen per jaar in het verkeer. Duizend doden, ieder jaar, dat zijn er drie per dag. Plus nog eens 50.000 gewonden.En overdreven snelheid.is daarbij, na alcoholmisbruik, oorzaak nummer 1. Alles welbeschouwd is het niet gewoon idioot om een controlebeleid dat daar iets aan probeert te doen, stokken in de wielen te steken. Eigenlijk is het: crimineel.
Dit is de allereerste fles alcohol die ik ooit dronk.
Ik was dertien en extreem zedig: de primus van de tweede Grieks-Latijnse, een voorbeeldleerling waar met de beste wil van de wereld niets op aan te merken was. "Goede wijn behoeft geen krans," schreef mijn klastitularis op mn kerstrapport. Die ijverige knaap deed tijdens de jaarlijkse opendeurdagen uiteráárd mee aan de door de vakleerkrachten Grieks georganiseerde scholierenquiz. Hij won, en wel een fles Retsina.
Het was niet de laatste fles die ik ontkurken zou.
Dat van die wijn kreeg aldus iets profetisch. Als puber won ik geen flessen meer met quizzen op school - ik pikte ze, en ik maakte ze met des te meer overtuiging soldaat. Wat volgde waren hele reeksen zaterdagavonden waarover ik nooit veel meer geweten heb dan dat iemand met een goed hart me half lam weer thuis moet hebben gebracht. Drankmisbruik dat niet zonder gevolgen kon blijven: op mijn zestiende refereerden de commentaren in mijn rapport nooit meer aan goede wijn, het gebruik van het woord apathisch werd daarentegen ontzettend populair. I'm a negative creep, I'm a negative creep, I'm a negative creep - and I'm drunk, beweerde Nirvana op de voorkant van m'n klasagenda, in dikke vegen tippex, en wie was ik om hen tegen te spreken?
Als student-receptionist werd de zoektocht naar goedkope alcohol een steeds dominantere hobby, ja zelfs: een levensstijl. Margalev: principiële zatlapperij, een protest tegen de collectieve zatloosheid, zo omschrijft een krabbel in een agenda uit de Oude Doos dat tijdperk. (Kennen jullie dat verhaal over de Wisigoten, dat hun dorpsraden alle belangrijke beslissingen tweemaal moesten bespreken: één keer nuchter, en één keer zwaar in de wind?). Aan de meeste herinneringen uit die periode, ook aan de gelukkige, of misschien zelfs: voorál aan de gelukkige, kleeft dan ook een doordringende alcoholwalm. Met mijn beste vrienden van dat moment kwam ik trouwens overeen dat dát de definitie van geluk moest zijn: samen door de sneeuw naar een receptie fietsen.
Wanneer je leven verwordt tot één voortdurende beneveling, heeft dat minstens één vervelende bijwerking: nieuwe vrienden en vriendinnen maak je doorgaans uitsluitend nog in beschonken toestand. Van alle liefjes die ik in die jaren tegenkwam, kuste ik er geen enkele de eerste keer in nuchtere toestand. Af en toe leidde zon ontmoeting dan al wel eens tot een relatie, maar die waren er dan ook vaak naar.
Tot Blogvir ten tonele verscheen. Nu zal ik de laatste zijn om iets kwaads te zeggen over Blogvirs capaciteiten op dit vlak, laten we zeggen dat ze het wijnvat aardig weet staan. En toch werd het bij haar anders, rustiger, beheerster, maar vooral: ruimer. De adolescente fixatie op de fles verdween, andere perspectieven dan dat van de dronkenlap bleken tot mij grote verbazing óók rechtsgeldig, ik ontdekte dat er ook andere hobbys dan Feestjes bestonden. Het leven kreeg enige regelmaat, ik leerde drinken als een volwassene en ik leerde nuchter kussen.
Ik was dertien toen ik een fles Retsina won, en het duurde nog eens bijna dertien jaar eer mijn geest weer enigszins helder werd.
MUXTAPE is voor het internettijdperk wat de cassettes waren voor onze puberjaren: een gemakkelijke manier om compilaties te maken van je favoriete groepen en die met je vrienden te delen. Ideaal dus voor wie graag nieuwe fijne muziekjes ontdekt!
jerre.muxtape.com bevat sinds vandaag een twaalftal nieuwe pareltjes (de eerste aflevering heeft deze blog gemist), en ook loopje.muxtape.com, vir.muxtape.com en gillesdebil.muxtape.com mogen er wezen (al zou ik diene Cuckoo er toch dringend uithalen, Gilles!). Lieven.muxtape.com deed ooit ook een dappere poging, maar helaas heeft-ie ondertussen alles per ongeluk weer gewist: if you are lieven, you can begin uploading here. Ook kimstertje.muxtape.com kampt jammer genoeg met hetzelfde probleem.
Voor de ongelukkigen die het voorlopig nog zonder eigen radiostation moeten stellen: meedoen is vrij simpel. Je kiest op muxtape.com een gebruikersnaam en een paswoord en vervolgens kan je een aantal liedjes uploaden. Op gebruikersnaam.muxtape.com kunnen andere mensen je compilatie dan komen beluisteren.
Soit, de nieuwe selectie is de volgende, mét klank op jerre.muxtape.com!
Modest Mouse Bukowski: Zó de nagel op de kop dat het bijna pijn doet: every night turns out to bea little bit more like bukowski, and yes i know hes a pretty good read, but god who would want to be, who would want to be such an asshole?
The National About Today (live): hoe troost klinkt, en berusting, you just walked away, and i just watched you.
Sonic Youth (Shes in a) Bad Mood: van een intensiteit waar enkel A Silver Mt. Zion bij in de buurt komt. En al even weinig toonvast. (Een tip voor wie t leren spelen wil: leg uitsluitend hoge E-snaren op je gitaar.)
Jim ORourke Halfway to a Threeway: éérst luisteren naar dit gevoelige liefdeslied, pas dán de tekst opzoeken! (Of, om de pret al te bederven: as i lay you down a my bed, it doesnt matter that youre brain dead)
Mount Eerie Great Ghosts: nog meer humor, dit keer van I still wallow as Phil. Mijmeringen over hoe het zou zijn om alleen te gaan leven.
Het Zesde Metaal Gasten: een West-Vlaming die te diep in de Oude Doos heeft gekeken.
Elliot Smith Kings Crossing: één van de donkerste nummers ooit, give me one good reason not to do it, en dat zn zusjes op de achtergrond (hartverscheurend!) because we love you, en dan weer hij dont let me get carried away, en even later stak hij een dolk door zn hart.
13+God Soft Atlas: rap kan ook mooi zijn.
The Shins New Slang, zoals het een compilatiecassette betaamt uit een oude Duysteraflevering geknipt.
Joan As A Policewoman You Dont Own It: geschreven voor haar maatje Elliot (die van de dolk).
Gravenhurst Nicole: als BLOGVIR en ik ooit een openingsdans moesten kiezen, dan zou het deze zijn.
Black Heart Procession & Solbakken Voiture en Rouge: het hijgt, het is Frans, het is niet Gainsbourg
Het moest er eens van komen: op herhaaldelijk aandringen van BLOGVIR heb ik me maar eens een eigen blog aangemaakt. Ik vrees dat daarmee de kous voor BLOGVIR nog niet af is: nu verwacht ze zeker ook nog dat er inhoud op die blog terecht komt. Wat dat zal geven, is me nog niet helemaal helder, maar verwacht maar iets in de trant van: een mengeling van gesofisticeerde gedachten, gecompliceerde gevoelens, af en toe een toelichting bij een nieuwe MUXTAPE en - vooral - elke maandagochtend een extreem scherpzinnige analyse van onze nationale voetbalscompetitie.
Daarnaast kan ik ook al verklappen dat er drie vaste rubrieken zullen zijn, en dat deze zullen luisteren naar mysterieuze namen als "Uit de oude doos", "Hersenspinsel: revisited" en "Google 'em eens op".... Spannend!
Opdat jullie wellicht amper kunnen wachten om jullie eerste reacties neer te pennen: het adres van de blog is www.bloggen.be/hersenspinsel.
(Eén waarschuwing: ik heb voor hetzelfde model van blog gekozen als BLOGVIR. Dat wil zeggen: bij elke reactie die je wenst neer te pennen, zal je dan ook tot vervelens toe gevraagd worden de "cijfers/letters die u ziet in de figuur exact over te typen in het tekstvak onder de figuur, zodat het zeker is dat u een bezoeker bent en geen machine." Frustratie verzekerd!)
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
