Had ik net een nieuwe mooie mixwit klaar, beweert de site plots dat “We regret to announce that Mixwit is shutting down before the end of the year.” Jammer! Nog precies één week dus om van deze Mixwit te genieten, laat er m.a.w. geen gras over groeien…

Lambchop – This Corrosion

Ik had eigenlijk ooit eens een special cover-Mixwit in gedachten, maar wegens de sombere vooruitzichten speel ik hem nu al maar: één van de weinige covers die duizend keer beter zijn dan het origineel.

Holy Sons - Saccharine Trust

De (her-)ontdekking van de maand. “There are too many ways to be dissatisfied”: de Holy Sons vormen een bijna even hartverscheurend kliekje als de Montgolfier Brothers (hun cd’s zijn ook bijna even moeilijk te vinden). Nog een aanrader: Gnostic Device.

Damien Jurado – Trials

Een fijn meerstemmig melodietje uit de nieuwe van Damien Jurado.

PJ Harvey – Grow, grow, grow

Op de valreep naar 2009 nog dé plaat van 2008 leren kennen, gemaakt in 2007. Waar vroeger PJ vooral een feeks was, zou je tegenwoordig bijna verliefd op haar worden. Zelf kreeg ik de vlinders in de buik bij deze live-versie – vanaf 00:35. Die stem! Was Vir het er mee eens geweest, mijn eerste dochter heette Polly Jean.

Bright Eyes – No lies, just love

Opnieuw uit Bright Eyes uit de oude doos , vanop Oh Holy Fools. Van het eenzaamste dat Conor ooit heeft gemaakt: hij beschrijft hoe hij als 17-jarige een overdosis pillen gaat kopen, wat hij in zijn afscheidsbrief aan z’n familie (it’s not your fault, you’ve been good to me) en in zijn testament (“i’d prefer to be remembered as a smiling face, not this fucking wreck that has taking its place”) schrijft, en dan hoe zijn broer hem van z’n plannen doet afzien (“he said: of course it's your decision, but just so you know: if you decide to leave, soon i will follow”) en hoe hij zich finaal optrekt aan ‘t vooruitzicht weldra oom te zullen worden (“when your new eyes meet mine, they won't see no lies, just love”). En dat allemaal met die schreeuwende stem van hem: snik!

Electric President – Monsters

Meer moois van bij Morr Music.

65 Days of Static - Drove Through Ghosts

Sinds Rock Herk heb ik zowaar sympathie voor deze instrumentele post-rock-band, en gisteren (koptelefoon op in de lijnbus naar Wijgmaal of all places, donker buiten, ergens in het industriegebied in de Leuvense kanaalzone, geen mens te zien) was ik zelfs even helemaal fan. Waar gaan we dat schrijven!

Giant Sand - Spiral

De nieuwe Giant Sand is zoals we van Howe Gelb gewoon zijn: een mengeling van prachtige intieme liedjes met volkomen overbodige rommeltjes. Dit exemplaar uit de eerste categorie gaat – je zou het op het eerste gehoor niet echt zeggen – over de strijd tegen de klimaatverandering: “It sure is getting hotter, and the water’s been on the rise. Don’t wanna live forever, but another generation would be nice.” Slaap zacht.

20-12-2008 om 21:48 geschreven door hersenspinsel