Gisteren heb ik anderhalf uur door winkelstraten lopen dwalen, op zoek naar een nieuwe jas. Boodschappen doen tussen shoppende mensen: er bestaan aangenamere manieren om een zaterdagnamiddag door te brengen. Bleek bovendien dat geen enkele jas van geen enkele keten voldeed aan de criteria die ik samen met Blogvir had vooropgesteld: warm, donker, niet al te lang, in het bezit van een kap en voldoende slijtvast. Veel meer ellende is er dezer dagen niet nodig om me nostalgisch terug te doen denken aan de tijd dat ik geen job en dus ook geen centen had en ik mijn outfit bijgevolg steevast in het Spit – voor de Gentenaars: het Ateljee - bij mekaar moest scharrelen.

Een kringloopwinkel is niet alleen geweldig omdat je er voor een handvol euro’s een volledige nieuwe garderobe op de kop kan tikken: de kledij die je er vindt is bovendien soms, eufemistisch uitgedrukt,  behoorlijk origineel. Het enige nadeel is dat zo’n winkel van elke nieuwe kledingslijn per definitie maar één exemplaar in zijn collectie heeft.  Dat impliceert twee dingen. Ten eerste moet je de instroom goed in de gaten houden, zeker als je collega-werklozen ongeveer dezelfde maten hebben als jij en zij dus evengoed op vinkenslag liggen om dat nieuwe prachtstuk voor je neus weg te kapen. Omdat een kringwinkel geen aparte rayon heeft voor de het laatst binnengekomen spullen, ben je bovendien verplicht om elke dag opnieuw de volledige collectie uit te spitten. Een dergelijk tijdrovende bezigheid is voor een werkmens uiteraard onbegonnen werk. Gelukkig heb je als werkloze zeeën van tijd . Wat zit de economie soms toch mooi in mekaar! Als loontrekkende verdien je geld, dat je vervolgens over de balk smijt in een veel te dure winkelketen. Als uitkeringsgerechtigde daarentegen verdien je niets, maar je hebt wél de tijd om je te kleden zonder grote kosten. Netto is het resultaat ongeveer hetzelfde!

Het tweede gevolg van het wezen van de kringwinkel (met van elke nieuwe lijn slechts één exemplaar) is dat je niet té kritisch mag zijn t.o.v. het begrip “de juiste maat”. Als je net de ultieme broek te pakken hebt gekregen (lichtblauw, zacht, warm, perfect over je kont vallend, 2€35), dan moet je niet beginnen zeuren over het feit dat jij eerder een S bent en die broek een XL - dan koop je gewoon. En als achteraf het verschil in taille met een gewone riem niet op te lossen blijkt, dan valt daar met enige creativiteit wel een mouw aan te passen, bijvoorbeeld door een spitvondige variant op de traditionele sluitingstechniek te hanteren: de knoop niet in het daartoe bestemde knoopsgat steken maar hem vasthaken in het lusje waar je anders je riem doorhaalt, en de ondertussen overbodige stof rond de rits dubbelvouwen en platdrukken door je riem wat aan te halen, ik zeg maar wat.

“Geen zicht” volgens de puristen, een daverend succes bij jonge vrouwen. Kiest u zelf maar.

07-12-2008 om 15:09 geschreven door hersenspinsel