Aan de bezoekersstatistieken op deze blog is het duidelijk af te lezen: sex sells. Zolang het hier over vakantieliefdes ging, was dit een behoorlijk populair plekje. Maar schrijf iets diepzinnigs over flitspalen, geef een splijtende opinie over de asielproblematiek, of doe iets met een verloren gelopen fietssleuteltje, en de reacties zijn op de vingers van één hand te tellen. Wel, dat schikt: het devies van Baz Luhrmanns Everyone’s free to wear sunscreen indachtig (keep your old love letters, throw away your old bank statements), búlkt de Oude Doos immers van de herinneringen aan lang vergane jeugdliefdes. Welaan dan: wat valt er zoal te zeggen over alexandraéthelleilseelkeleenevievelienev-o-lynkerriebiekenancynelerosanneleonanienkefemkebrittankimemiliacaroxleenfranenisabelle?

Dát vraagt Blogvir zich trouwens óók meermaals per dag af. M’n amoureus verleden is één van haar favoriete gespreksonderwerpen, met name aan de afwasbak. Haar meest favoriete vraag op zo’n momenten is zo eenvoudig, zo kort en krachtig dat ze onmogelijk mis te verstaan is.

En net daarom is dat ene woordje zo gevreesd:

“Maar waarom?”

Tsja, waarom? Waarom moest het zo impulsief, zo niets ontziend, zo onvoorwaardelijk?

Wel, beste Blogvir,

-         omdat ze er vrijgevochten uit zag

-         omdat ze mooi was

-         omdat ze me leek te begrijpen

-         omdat ze het grappigste meisje van de keet was

-         omdat ze het juiste meisje op het juiste moment op de juiste plaats was

-         omdat ze een meisje was, op een moment op een plaats

-         omdat ze het me vroeg

-         omdat ze zo mooi kon praten

-         omdat ze hartstikke links was

-         omdat ze hartstikke Frans was

-         omdat ze een erg pronte poep had

-         omdat ze op dat moment net een slow draaiden

-         omdat haar lakens lekker roken

-         omdat we een fijne tijd hadden, samen

-         omdat ik zo goed met haar kon praten

-         omdat ik vijftien was, en eraan verslaafd

-         omdat zij vijftien was, en ik daaraan verslaafd

-         omdat ik dacht dat het zo hoorde

-         omdat ik het nodig had

-         omdat ik het eens wou proberen

-         omdat ik teveel gedronken had

-         omdat zij teveel gedronken had

-         sorry, maar dat kan ik me onmogelijk nog herinneren

-         omdat m’n hormonen het zo bevolen

-         omdat ik eigenlijk een oogje had op haar vriendin

-         tsja, waarom niet?

-         omdat ik jong was en wel wat wou

-         goeie vraag: dat vraag ik me soms ook wel eens af

Enzovoort, en zo verder.

Maar nooit, nóóit:

-         omdat ik hoopte dat we de rest van ons leven bij elkaar zouden blijven

-         omdat ik wist dat we elkaar gelukkig zouden maken

-         omdat ik van plan ben met haar een gezin te beginnen

Nooit.

Behalve bij die ene.

02-08-2008 om 23:19 geschreven door hersenspinsel

Van op veertig meter hoogte kijken ze op ons neer. Kraanvogels. Ze zitten daar maar wat. Ze eisen omzeggens niets. Ze vinden enkel dat als die dikke mevrouw daar beneden hier mag blijven, dat die dikke vrouw in de kraan dat dan eigenlijk ook wel mag. En ze beweren dat als die knul met zijn blonde krullen beneden als ober werken mag, dat een jongen met zwarte krullen dat even goed moet kunnen. Zelfs al zit hij in een kraan.

Beneden halen een dikke mevrouw en een ober met blonde krullen hun schouders op. In het beste geval begrijpen ze er niet zo veel van: waarom doen die asielzoekers altijd zo druk? In het slechtste geval begrijpen ze het maar al te goed: die asielzoekers zitten in een kraan omdat ze onze welvaart willen afpakken. Omdat ze onze wetten niet willen respecteren. Of de ergste, omdat het een machtig man was die het zei: omdat ze denken dat ze door afpersing hun gelijk zullen halen. Waarop men strijdvaardig repliceert: maar dát zal hen nu eens niet lukken, zie! Als dat zootje denkt dat ze door hun leven in gevaar te brengen ons tot enig medeleven kunnen bewegen, dan kennen ze ons nog niet! Chantage! Emotioneel terrorisme (ene Vincent Vogels, op het Standaardforum)!

Je vraagt je af waar zoveel stoerheid plots voor nodig is. Veel kwaad richten kraanvogels namelijk niet aan. (Vincent Vogels probeert nog wel: “Het zal je kraan maar wezen!”. Ja, en het zal je broer maar wezen, of je dochter, of je vader, die de nacht daar boven in een kraan doorbrengt in de hoop op een iets beter leven. Lul.) De economische schade door deze kraanactie is nul komma nul nul één procent van deze door een treinstaking of een betoging van boze boeren. En toch reageren mensen alsof ze zonet persoonlijk door die bende kraanvogels werden beroofd, verkracht en op een weinig vriendelijke manier het land uit gezet.

Wat is het wat ons zo steekt? Ik denk dat ik het weet. We schamen ons. We schamen ons over het feit dat we in één van de welvarendste landen ter wereld leven, maar niet in staat zijn om zelfs maar dat ene ietsiepietsie van die rijkdom met anderen te delen (het laatste jaar daalde het budget voor ontwikkelingssamenwerking nog tot nul komma zevenendertig procent van ons BNI (0.37%), terwijl we al jaren beloven dat we daarvan 0.7% gingen reserveren, wat eigenlijk ook al een afgezwakte versie was van een eerder engagement van 1%, wat zelfs, alles bij elkaar, eigenlijk ook nog altijd maar een peulschil is). We schamen ons omdat wij ons dagelijks druk lopen te maken over het weer, over een treinvertraging van 5 minuten of over de toegangsprijzen voor Rock Werchter (voor een uitgebreide analyse van het hedendaagse geneut, zie www.bloggen.be/blogvir), terwijl die kraanvogels maar wat graag hun familie en vrienden achterlieten om in dit miserabele apenland bij de vuilkar te komen werken, of iets anders smerigs, tegen een al bij al vrij karig loon, waarmee ze dan wel helemaal nooit tot op Rock Werchter zullen geraken, maar hé, wat zou dat iemand die net de totale armoede is ontvlucht eigenlijk kunnen schelen?

En dát is het wat ons stoort: alles waar wij menen over te moeten klagen, alles waarvan wij menen dat we het recht hebben om er over te klagen (en dat niemand iets anders durft beweren, anders zullen ze het de volgende keer wel zien in het stemhokje!), al onze onwaarschijnlijke ongemakken zou door die emotionele bandieten met de glimlach, ja zelfs met enige dankbaarheid worden aanvaard.

Het is op dat moment dat wij beseffen wat wij eigenlijk zijn: een stel hopeloos verwende kinderen. Heel even maar, maar we beseffen het, en dat is het wat zo steekt,

Geef hen papieren, laat ze hier blijven als ze willen en laat ze werken als ze willen. En jullie, liefste kraanvogels: laat mij hier alsjeblieft nooit alleen achter met zes miljoen zelfgenoegzame Vlamingen!

29-07-2008 om 22:47 geschreven door hersenspinsel