Muziek
  • Radiohead: The king of limbs
  • Soup: Children of E.L.B.
  • Piano magic: The troubled sleep op Piano Magic
  • Gazpacho: Night
  • Talk Talk: Spirit of Eden
  • Washington: Rouge noir
  • Stars: In our bedroom after the war
  • Falloch: Where distant spirits remain
  • Susanne Sundfor: The brothel
  • Trentemöller: The last resort
    Muziek
  • The Notwist: Close to the glass
  • VNV Nation: Empires
  • The War on Drugs: Lost in the dream
  • Slowdive: Souvlaki
  • Dead can Dance: Anastasis
  • Anathema: Distant satellites
  • The war on drugs: A deeper understanding / The National : Sleep well beast
  • Verslagen
  • Pukkelpop 2008
  • Spanje (augustus 2008)
  • Arcade Fire (juni 2014)
  • De eerste ronde van het WK 2014
  • Foto
    Nachtschaduw
    Klik op de foto's om een nummer te beluisteren.
    Muziek. Muziek. En muziek.
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Melancholia

    Music was my first love, and it will be my last.  Nee, ik heb helemaal niets met John Miles, en nog veel minder met Night of the Proms, maar meer waarheid kan een uitspraak voor mij niet bevatten.  En met mij ongetwijfeld ook voor vele anderen.  Voor de meisjes hun intrede doen, voor bier een dwingende noodzaak wordt is het muziek dat je adolescentie kleurt, dat je van een identiteit voorziet.  Ik dweepte met het linkse anarchisme, niet omdat ik de boeken van Bakoenin gelezen had (nu nog steeds niet), maar omdat The Levellers dat waren.  Omdat hun liberty anthem dat nu eenmaal zo wou.  Ik werd zowaar fier op het feit dat ik een intelligente loser zonder lief en zonder uitblinkersrol in eender welke sport was, niet omdat dat zo'n aangename manier van leven was, maar omdat Eels mij definieerde als een 'beautiful freak'.

    De tijden zijn veranderd, oude normen zijn gegaan en nieuwe waarden zijn gekomen, maar de liefde voor muziek is altijd gebleven.  Troost biedt ze steevast, op momenten waarop alles minder gaat, momenten van twijfel en momenten waar de angst weer toeslaat.   Maar levensvreugde en dolle euforie biedt ze evenzeer.  Eén constante slechts: muziek moet een emotie overbrengen.  Niet die emoties die de knuffelrock cd's willen aanbrengen (ze mikken op weemoed maar verkrijgen weerzin), zoals een vriend mij ooit eens meende te mogen aanraden.  Echte gevoelens.  Geloof in de muziek waar je naar luistert.   Emoties herkennen.  Schilderkunst, poëzie, literatuur noch film weet mij op dezelfde manier te ontroeren.   Puur persoonlijk uiteraard.  Even goed had deze blog over boeken kunnen gaan.  Of over film.  Of over vrouwen.  Of auto's.  Nu gaat ze over muziek.  Een opeenvolging akkoorden it ain't.  

    Er is muziek die de angst treffend weet te raken (Lacrimosa - der letzte Hilfeschrei) muziek die weemoed oproept (The Smiths - There is a light that never goes out), muziek die woede tot zelfs agressie weet te vatten (The Cure - Siamese twins), muziek die levensvreugde uit al z'n poriën uitstraalt (The Mission - Like a child again), muziek die god de definitieve knock out gegeven heeft (Depeche Mode - Blasphemous rumours, nota bene in de les godsdienst), muziek die dronkenschap verafgoodt (Tom Waits - Martha, al was het maar omdat de Kroeg altijd met dit nummer de deuren sloot) of muziek die simpelweg een totaalervaring geeft (Sigur Ros - Popplagid).  

    Muziek die in mijn ogen echt is.   Al blijven het mijn ogen maar ;-)



    » Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.The war on drugs: A deeper understanding // The National: Sleep well beast
    Zelden zo springerig het nieuwe jaar ingegaan als op 31 december 2016.  Niet omdat ik het einde van het terrorisme verwachtte, noch omdat ik Trumps Amerika er met rasse schreden op vooruit zag gaan en al zeker niet omdat ik mijn persoonlijk leven een hoge vlucht zag nemen, nee, er werd simpelweg heel wat moois voorspeld.  All time favourite Depeche Mode had een nieuwtje beloofd,  Anathema zou de opvolger van Distant Satellites op de wereld loslaten en last but not least eindelijk een nieuwe Arcade Fire !   De eerste (Spirit) werd consolideren boven enthousiasmeren,  Anathema bracht voor het eerst in hun carrière een sof uit (the optimist - alleen die titel al, en de nieuwe Arcade Fire was niet meer of minder dan een fiasco, een poging tot vrolijkheid die enkel tot depressie kon leiden. 

    Het was dan ook met een bang hartje dat ik die andere twee grote releases tegemoet keek.  Het leek plots hopeloos voor Granduciel en zijn War on drugs om Lost in the dream te overtreffen en voor The National leek een vijfde voltreffer op rij al even kansloos als een doelpunt in de champions league voor Anderlecht. 

    Een eerste geruststelling volgde met de vooraf prijsgegeven nummers.   The War on drugs liet met Thinking of a place een 11 minuten lang kabbelend plaatje zonder veel stroomversnellingen op de wereld los dat tot verveling gedoemd was maar dat vreemd genoeg helemaal niet deed.  Faut le faire.  Met Strangest thing en Pain volgde nog lekkers, al knalde het niet even hard binnen als Red Eyes enkele jaren terug wel deed.   The National liet ons kennis maken met The system only dreams in total darkness, wat er meteen knal opzat - een song die alle sterktes van The National in de verf zet en met het rustige Guilty Party - niet slecht, niet legendarisch.  Het was geen Everything now in alle geval, wat op zich al een hele opluchting was.

    De hele plaat was er inmiddels.  Het niveau dat The war on drugs meer dan een uur lang volhoudt is onverminderd hoog.  Waar de voorganger een beetje schipperde tussen dan eens magistraal (red eyes, an ocean between the waves, burning) dan eens gewoon goed is de nieuwkomer simpelweg uitstekend.   Een rapport met allemaal negens, waar het vorige rapport een afwisseling tussen tienen en zevens was.   Bij mijn weten was mijn mama altijd blij met negens. Heel blij zelfs.   Het tempo ligt over het algemeen iets lager dan op de voorganger.  The war on drugs haalde al eens songs met 170 bpm - geweldige hardloopmuziek overigens - die zijn deze keer wat minder in aantal (enkel nothing to find en het knappe in chains halen nog een hoger tempo), maar daar staat tegenover dat de rustige nummers beter blijven hangen dan op de voorganger.  Sommige critici vinden dat er niets nieuws onder de zon is met deze plaat, maar als het een heerlijke warmte in combinatie met de mooiste bikini's is  hoeft er toch helemaal niets nieuws te vinden zijn onder de zon ?

    Meer nieuws bij The National.  De furieuze drums van Boxer verschijnen enkel nog in Day I die en in de oorspronkelijke single The system only dreams in total darkness (en in Turtleneck, maar daar klinken ze ietwat gedateerd en zelfs wat puberaal).  Ook hier brengt leeftijd blijkbaar bezadiging en rust.  Nieuw is wel de introductie van een minimum aan electronica.  Een ratelende staccato in Born to beg tot een heuse synthesizerline in hoogtepunt Walk it back, waar Berninger ook meteen zijn parlando de voorkeur geeft op zijn baritonstem.   Het werkt fantastisch.  Empire line en I'll still destroy you gaan nog iets verder door in dat experiment en ook hier levert het geen miskleunen op (al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat geen van deze mijn National top 10 zal halen, maar daarvoor is Boxer wellicht simpelweg hors categorie).  Alleen in afsluiter Sleep well beast vat ik de electronica vooralsnog niet.  De song blijft een structuurloze, vormeloze hoop electronica met geneuzel.  Het niveau van Boxer wordt niet gehaald, en misschien zijn High Violet en Trouble will find me ook iets beter tegen de tand des tijds bestemd, maar in tussentijd wisselt deze National met The War on drugs af in de cd-speler.   Een plaats waarvan The optimist en Everything now enkel van kunnen dromen. 

    » Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WK 2014: de eerste ronde

    Het voorspellen van een wk-verloop is en blijft gokken en gissen.    Voetbalkenners overal ter wereld voorspellen graag hoe een ploeg gaat spelen en waarom een team onmogelijk kan winnen, om zich na de match in stilte te hullen, verbijsterd over de foutieve afloop van hun analyse.   Het weerhoudt hen er echter nooit van de volgende wedstrijd met eenzelfde verbetenheid a priori gewonnen te verklaren door de ploeg van hun dromen.   Zo mogelijk nog meer waarde wordt gehecht aan dobbelstenen, hamsters en andere octopussen.   Simpel: laat 500 beesten de resultaten van Duitsland voorspellen en de kans is nagenoeg onbestaande (in casu 1,9%) dat uit deze dierentuin niemand alle matchen correct weet te 'voorspellen'.   499 dieren zijn rijp voor de vergetelheid, de 500ste krijgt een standbeeld.   Nee, een echte correcte analyse en dito voorspelling valt pas te maken als ieder team minstens één wedstrijd gespeeld heeft (geef toe: het getuigt van een onwaarschijnlijke pretentie om een week geleden het spel van Ecuador voor de camera's uit de doeken te doen).   Nachtschaduw biedt dan ook de enige juiste voorspelling die u dit wk zal tegenkomen. 

    Groep A:

    Toegegeven, met al twee wedstrijden voor het thuisland achter de rug is voorspellen - zelfs voor een doordeweekse octopus - niet moeilijk meer.   Brazilië wint de groep, een traag spelend Kroatië (ze hebben in de voorrondes veel van onze rode duivels geleerd) is hoegenaamd niet opgewassen tegen het frivole Mexico in de strijd voor de tweede plaats.

    Groep B:

    Nederland kent weer een oerhollands wk waarin het spelniveau elke wedstrijd lager ligt en het zelfvertrouwen elke wedstrijd hoger.   Dat volstaat uiteraard wel om groep B te winnen, maar slechts een kniesoor durft nog op te merken dat een alweer voortijdige uitschakeling op de loer ligt (in de achtste finales bijvoorbeeld).   De gouden tijden van Spanje zijn definitief voorbij.  Het slaagt er dit wk niet in om één wedstrijd winnend af te sluiten.   Chili heeft het tweede ticket voor de achtste finales op zak en iedere criticus prijst het attractieve voetbal van de Chilenen.  Kniesoren hadden kunnen wijzen op de matige verdediging, maar kniesoren leven niet in Chili.

    Groep C:

    Het enige vuurwerk dat groep C biedt speelt zich af in de VRT-studio's.  Jan Mulder en Bob Peeters wensen niet meer samen matchen te moeten analyseren.   Eerstgenoemde wordt verweten voetbal - per slot van rekening een bittere economische branche - te herleiden tot ordinaire poëzie.  Bob Peeters op zijn beurt krijgt te horen dat zijn analyses in 50% van de gevallen de mist ingaan.   Een 50 procent-rating is een synoniem voor toeval, dat wist Jan Mulder dan weer - verrassend voor een voetballer - correct te berekenen.  O ja, Colombia wint de groep en Japan pakt alsnog de tweede plaats af van Ivoorkust.   Griekenland telt niet alleen economisch niet meer mee, ook sportief is dit wk een fiasco.  Gouden dageraad wint de verkiezingen glansrijker dan ooit.

    Groep D:

    In de groep des doods stoten Engeland (alsnog groepswinnaar) en Italië door.  Luis Suarez is slechts een schim van zichzelf en pakt in zijn eerste wedstrijd van het wk tegen Engeland een rode kaart (okee dit is echt een flauwe voorspelling) en zet zo Uruguay helemaal buitenspel.   Costa-Rica op zijn beurt wordt genekt door een blunderende scheidsrechter tegen Italië (okee een al even weinig gewaagde voorspelling). 

    Groep E:

    Het eindresultaat in groep E wordt volledig overschaduwd door de vreselijke vliegende tackle van een Hondurese verdediger (95 kg, weinig tot geen voetballend vermogen) die een spits van Ecuador een open beenbreuk oplevert.   Wat vooraf viriel spel heette, heet nu een bloedbad.    Het feit dat de scheidsrechter slechts geel trekt ligt rechtstreeks aan de basis van een open brief van Gary Lineker en co aan de FIFA gericht.  Sepp Blatter is zijn egocentrische, corrupte zelf en vindt open beenbreuken een wezenlijk deel van het voetbalspel.    In de schaduw van alle heisa pakt Frankrijk met sprankelend voetbal 9/9 en pakt Zwitserland de tweede plaats.   Over Ecuador weet nog steeds niemand iets te zeggen.

    Groep F:

    Argentinië pakt net als Frankrijk 9/9 en de overige 3 ploegen doen hun opperste best om vooral niet door te stoten naar de volgende ronde.   Alle wedstrijden zonder Argentinië in deze poule eindigen op even magere als troosteloze gelijke spelen.   Op basis van een of andere reglementering die niemand nog echt begrijpt pakt Iran de verrassende tweede plaats.   Wellicht is hiermee een nucleaire oorlog de volgende vier jaar vermeden.

    Groep G:

    Portugal bakt er helemaal niets van en sterspeler Ronaldo laat zich enkel opmerken door gepast en vooral ongepast zijn shirt uit te trekken en zijn sixpack te laten bewonderen.   Bob Peeters trapt nog eens gemeen na, nadat Jan Mulder het waagde Ronaldo te vergelijken met een sixpack heineken.  Johan Boskamp probeert de gemoederen te bedaren, maar wordt niet begrepen.   Duitsland pakt de meest voorspelbare eerste plaats uit de geschiedenis van het WK en neemt de VS mee naar de volgende ronde, meteen de zwakste achtste finaleploeg die het WK ooit gekend heeft.

    Groep H:

    De wedstrijden met het traagste tempo van dit WK worden ongetwijfeld in de groep met de Belgen gespeeld.  De immer balvaste Axel Witsel en Moussa Dembele bezorgen België elke match ongeveer 70% balbezit maar kansen vloeien er amper uit voort.  Buitenlandse media beslissen de beslissende derde speeldag in deze groep niet langer uit te zenden, een primeur voor het WK.  In een vergeten rubriek in de krant kan men wel nog te weten komen dat België de groep wint voor Zuid-Korea.   Algerije is de zwakste ploeg die ooit op een WK heeft meegespeeld.   Met de VS in de vooruitzicht kan België zich alvast voorbereiden op een nieuwe avond in de wandelclub.   Meteen beslissen verschillende zenders ook de uitzending van deze match te vervangen door een aflevering van lichtpunt.

    De achtste finales:

    Brazilië - Chili

    Nederland - Mexico

    Colombia - Italië

    Engeland - Japan

    Frankrijk - Iran

    Argentinië - Zwitserland

    Duitsland - Zuid-Korea

    België - VS  (niet te zien in alle landen) 



    » Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Anathema: distant satellites
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Weinig groepen zijn in hun carrière zo geëvolueerd als Anathema.   Begonnen als een doom-metalband (zie daarvoor de woede in het magnum opus A dying wish), volgde een periode waarin de gruntstemmen werden afgezworen en meer emotionele rock gemaakt werd (met als hoogtepunt de even verslavend als depressieve cd's Alternative 4 en Judgement), om uiteindelijk te verworden tot een band die de epiek van Pink Floyd en Radiohead benadert in immer emotionele maar steeds meer romantische songs (op hun laatste aangevuld met elektronische drums zoals in het titelnummer).   Eén constante: in tegenstelling tot de bands die ze steeds meer als voorbeeld namen is geen enkele Anathemaplaat een tegenvaller.   Of mag het sterker gesteld worden: een voor een zijn het waarlijk hoogtepunten.

    Persoonlijk boeit de periode van de woede, de grunts en de metal mij niet zo.   Toen de weg genomen werd naar de meer mainstream rock werden ze dan wel verguisd door de metalheads, ongetwijfeld kregen ze er veel meer fans bij dan ze verloren.  Er volgden platen die grossierden in angst, depressie, waanzin, verval en moedeloosheid.  Misschien te donker voor veel muziekliefhebbers, maar anderzijds kan ik mij moeilijk een groep inbeelden die deze universele gevoelens beter (en mooier) vertolkt dan Anathema.   Na A natural disaster volgde een periode van zeven jaren stilte.  Geruchten deden de ronde als zouden ze geen platencontract meer vinden en in geldnood zitten.   Maar ze keerden terug, met het drieluik 'We're here because we're here', 'weather systems' en 'distant satellites'.   Een drietal waarin nieuwe horizonten werden verkend.   Anathema liet plots een hoopvol geluid horen vol romantiek, wat hen in een betere wereld aan het verdiende succes zou helpen.    De songs werden minder somber, de gitaren nog beter afgesteld en met de toevoeging van lieflijke synthesizers, violen en nu zelfs elektronische beats spelen ze volop de kaart van het geluid dat anno 2014 populair is.  Niet voor niets worden deze dagen de referenties Radiohead en Pink Floyd aangevuld met Coldplay (de oen die Within Temptation durfde te vernoemen riskeert dan weer een pak slaag).   Het illustreert dat Anathema een veel grotere groep zou kunnen en moeten zijn dan nu het geval is.   Maar wie uit een undergroundscene opduikt (in casu metal) heeft blijkbaar nooit recht op commercieel succes en dient altijd in de marge te blijven (bestaat er een grote groep die zijn sporen verdiende in de metalscene of gothic die niet Within Temptation heet ?).    Een straf van de wereld voor wie al te averechts is.

    De eerlijkheid gebiedt mij evenwel te zeggen dat het tekstueel allemaal wat mager is.   Niet dat teksten ooit een sterk punt waren van de groep, maar de clichés die op Distant satellites verzameld worden zijn zelfs voor een doorwinterd niet-tekst-luisteraar als ik soms een brug te ver.   "I found you in the dark".  Gezien elke gerespecteerde gothicgroep deze frase hanteert ga ik er vanuit dat ze allemaal de liefde vinden in een doorzwete kelder op een gothicfuif.   "But we laughed, we cried, we fought and we tried, and we failed but I loved you".  Tja.  Het ligt aan mij.   Ik sta simpelweg wantrouwig tegen romantiek.    20 jaar miserie in de liefde, ik geloof er niet in.   20 jaar dolverliefd, ik geloof er niet in.   Ik geloof het niet wanneer een allesoverheersende liefde iemand jaar na jaar verteert.   Ik geloof niet in het patent dat muzikanten hebben op het herhaaldelijk afgewezen worden , om vervolgens uiteraard opnieuw hopeloos verliefd te worden.    Liefde kan je stoppen als ze te veel wordt.   Stopt vanzelf als ze te veel wordt.  En wordt de vleselijke liefde na verloop van tijd niet sowieso vervangen door pakweg de liefde voor je kinderen, die van een andere, alleszins minder hormonale orde is ?   En waarom zijn er dan zo weinig songs over de onvoorwaardelijke liefde voor je eigen nageslacht ?   Of over de veroudering die je immer laat balanceren in het aanschijn des doods ?   De enige pijn vinden in de liefde: ik geloof er niet in.   Het enige geluk vinden in de liefde: ik geloof er niet in.

    Detailkritiek, als het Anathema toelaat hun nummers muzikaal op deze manier te blijven ontwikkelen.



    » Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Arcade Fire (Sportpaleis 10/06/2014)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Na een lekkere pizza in hartje Antwerpen - met de obligate fles wijn - besloten we goed gemutst af te zakken naar het sportpaleis.  We pikten flarden van het voorprogramma mee, maar concentreerden ons toch vooral op de drankstandjes, waar we steeds meer into reflektor modus begonnen geraken.  Waren wij het niet die ruim op voorhand de epische zin 'all my old friends, they don't know me now' uit Suburban War brulden in het sportpaleis, ter hoogte van de drankstand aan de oranje zone ?   En dan moest de echte show nog beginnen.  Een op voorhand gewonnen wedstrijd was het.   Arcade Fire zou een onvergetelijke show spelen en bewees meteen terecht een van de absolute toppers te zijn anno 2014.

    Dit had de concertrecensie kunnen zijn van het concert van Arcade Fire in het Sportpaleis.  Helaas.  Memorabel werd de avond wel, zij het om andere redenen.

    De omstandigheden dan op de eerste plaats.   Echt meezitten deden ze niet. En de band zelf heeft er natuurlijk ook helemaal geen schuld aan.  Een schuld die des te meer in de schoenen mag geschoven worden aan de imbeciel die Antwerpen zo lachwekkend aangelegd heeft dat er op spitsuur geen enkele mogelijkheid bestaat de stad - die zichzelf graag metropool noemt - überhaupt te bereiken.   Geraakten we nog in goed drie kwartier van Drongen tot Beveren, dan deden we over de volgende 7 km over de N70 een vol uur (*).   De hints van het sportpaleis indachtig parkeerden we op de park en ride in Zwijnaarde waar 'elke drie minuten een tram ons zou komen oppikken'.   Niet dus, geen tram het komende uur.   Dat de chauffeur van de tram - die uiteindelijk toch arriveerde -  doodleuk een sigaretje ging roken was op dat moment al lang meer hilarisch dan frustrerend.   Benieuwd wat zijn burgemeester zou vinden van dat soort arbeidsethos...

    3 kwartier te laat, met een lege maag en een halve reguliere setlist achter de rug, gebeurde het onverwachte en stonden we plots toch oog in oog met Arcade Fire, dat zo te zien al even bezig was met hun feestje.   Een feestje waar we wel op waren uitgenodigd, maar waar de gastheer het niet nodig vond om op ons te wachten.  En wanneer is een feestje geslaagd ?  De beste feestjes zijn  die met een gezellige en ongedwongen aanloop.   Stress is de eerste en grootste moordenaar van het genot. 

    Verlangen de tweede.  De avond stond al lang in het rood aangekruist in mijn - overigens onbestaande - agenda.   En te snel kwam de bedenking dat het jammer is dat elk liedje gespeeld wordt zoals op plaat, dat er zo weinig bindteksten gezegd worden, en dat de projecties en lichtshow intussen al iets te vaak gezien zijn bij andere groepen.   Zijn de beste optredens niet die waarbij de plaat overtroffen wordt, zij het door het charisma van de frontman of -vrouw, zij het door de ongebruikelijke versies van de gehoorde nummers ?   Zijn de beste optredens niet die waarbij de groep af en toe een vergissing begaat in de vorm van een valse noot of een vergeten tekst, eerder dan het afwerken van een foutloze set ?  (bizar dat ze in dat laatste geval steevast complimenten van de recensenten krijgen, alsof techniek boven charme zou moeten verkozen worden).   Het is een pijnlijke bedenking, maar ook het twaalftal op het podium bestaat uit mensen zoals u en ik, die gewoon hun job doen en daarmee (veel) geld verdienen.(**) 

    Nu is Reflektor ook niet echt mijn favoriete Arcade Fire plaat - na drie toppers op rij - en was ik (ook vooraf al) geen fan van het sportpaleis.   Het moois dat de plaat toch nog in zich heeft weet die zaal - die terecht met een galmbak vergeleken wordt -  grondig te verknoeien.  De single 'Reflektor' is een pracht van een swingende, bijna funky rocksong, maar de belletjes en pianoriedels verdwenen door de dramatische akoestiek achter de krachtige bassen.   Een gevaar dat in het sportpaleis wellicht minder acuut is bij pakweg Bon Jovi, maar bij een groep die het (ook) van subtiliteit moet hebben is het sportpaleis gewoonweg ongeschikt.   Wel straffe momenten bij Sprawl II (Mountains beyond mountains) waarbij Regine (wat een w*f) (***) het hoge woord voerde.   Of Afterlife - een WMCA voor hipsters.   Of Tunnels, luid uigewuifd door duizenden woo-ooh-oohs (Arcade Fire is ook de enige groep die niet Night of the proms-fähig is en hiermee wegkomt).   Maar na een geintje (de poppen van The Reflektors die Ca plane pour moi play-backten) volgde een bisronde met minder straffe nummers en was de avond afgelopen nog voor hij in wezen begonnen was.   Hoewel confetti (bij Here comes the night time) het wel altijd doet.

    Eerlijk is eerlijk: het had ook de eerste paragraaf kunnen zijn.

    (*) mijn dank aan Jorgen voor het opfleuren van het fileleed middels zijn prachtige berichtje aan een vriendin die zich tot man heeft laten ombouwen: 'Congratulations.  It's a decision you need balls for.'

    (**)  zo moet het dus ook zijn voor leerlingen die jarenlang (haha) naar Bruggemans lessen uitkijken.   Blijkt alles uiteindelijk toch meer automatische piloot dan excentriek en inventief te zijn, en blijkt het uiteindelijk toch ook maar over wiskunde te gaan. (****)

    (***) aan Gemoets: respect dat ge de tweelingzus van Régine hebt weten te strikken ;-)

    (****)  Heb ik mezelf nu net aan halfgoden als Arcade Fire gespiegeld ?


    » Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.The war on drugs: Lost in the dream
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik heb niets met Bruce Springsteen.  Niets met Tom Petty.   Dire straits: gezaag.   The war on drugs recycleert ze allemaal op hun laatste.   Lost in the dream is een wereldplaat.   De beste van het jaar en nu al een klassieker voor de eeuwigheid.

    Het geniale zit in de productie.   Heel erg jaren '80, mijn favoriete decennium uit de muziekgeschiedenis.  Het maakt dat wat in wezen classic rock, country of folkrock is, verwordt tot iets razend spannend, een eigenschap die de genoemde genres in mijn ogen allerminst kenmerkt.

    Het geniale zit in de schizofrene spanning tussen enerzijds droeve, melancholische muziek (Adam Granduciel kampte de voorbije jaren met angstaanvallen - ik heb een zwak voor mensen met angsten) en anderzijds de opzwepende ritmes die elke song tot een feest maken.   Het is een kunst die ze van groepen als The National of Arcade Fire geleerd hebben: droefheid verpakken in weergaloze stampers waarbij stilzitten onmogelijk is. 

    Het geniale zit in de samenstelling van de plaat, die een afwisseling biedt tussen opzwepende uptempo songs en introspectieve rustige nummers, aan elkaar vastgelijmd door stukken muziek die bijna ambient aandoen, waarin weinig gebeurt maar die wel onmisbaar zijn voor het geheel (zie The Haunting idle).     Op hun allerbest zijn ze wanneer ze zinderende orkanen op de luisteraar afsturen.  Single Red eyes, het bijna smachtende Burning of het eerst ingehouden, maar later voluit gaande An ocean in between the waves.   Ogen dicht, de wereld buiten spel en dan maar dansen, dansen, dansen.  De muziek smeekt erom.  (ik ben geen danser, maar voor Lost in the dream maak ik de uitzondering.  't Is niet van willen maar van moeten).

    The War on Drugs is zelf een drug, verslavend tot in de diepste vezels.


    » Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.The Notwist: Close to the glass
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Naar een onbewoond eiland gestuurd worden en 5 platen mogen meenemen, een nachtmerrie waar ik met plezier uren voor wakker lig.   Radiohead moet erbij met OK Computer,  The Cure met Disintegration,  Violator van Depeche Mode en ( ) van Sigur Ros.  Dan wordt het spannend.   Een week zonder The National lukt niet.  Doe dan maar Boxer.   Al is die laatste ook verre van mislukt.   Cholymelan van Diary of dreams, de exponent van mijn gothicjaren.   Al kan The Cure die eventueel wel nog vervangen.   Anathema dan maar ?  Ik durf niet eens de overweging te maken welke er dan zou moeten meegaan.   Electric President met Sleep well,  The Suburbs van Arcade Fire, Automatic for the people van REM of toch maar gewoon the best of van The Smiths ?  

    Wellicht past The Notwist nog het best bij wie ik ben en wie ik ben geweest.   Dan moet Neon Golden mee.   Ik was een jonge puber toen ik al vond dat Chemicals (uit Shrink) niet thuis hoorde in Stubru's afrekening.   Het nummer had iets wat de rest niet had en wat mij liet twijfelen tussen omarmen en afstoten.  Wellicht was ik er - 15 jaar zijnde - nog niet klaar voor, maar met Neon Golden sprong de vonk onherroepelijk over.   De standaard voor de indietronica muziek was gezet en het niveau van het origineel zou meteen ook nooit meer gehaald worden.   Een fantastisch optreden in de AB enkele jaren geleden en een weergaloos nummer met hiphopper Alias (Unseen sights) zorgden inmiddels voor een liefde die nooit meer zal overgaan, hoe matig de opvolger 'The devil, you and me', ook was.

    Nu is er - weer zes jaar later - Close to the glas.   De gelijknamige single slaagde er zowaar in mijn gevoel rond Chemicals opnieuw op te roepen.   Die pompende baslijn in combinatie met dat tegendraadse ritme.    Weerzin en bewondering.   Moeilijk in alle geval.   Wordt dit nu de definitieve dood van deze Duitsers of de ultieme reïncarnatie ?    We zijn een maand na het lekken van de plaat en de puzzel stukjes zijn op hun plaats gevallen.   Dit is weer vintage Notwist, altijd gedrenkt in een oceaan van melancholie, met de typische wat droevige stem van Marcus Achter, dat Duyster heeft geïnspireerd tot hun 'tomeloze weemoed' leuze.    De conclusie wordt sterker:  dit is een hele goede plaat.   Zonder meer hun meest verscheidene, maar ook met een paar van hun allerbeste nummers altijd.   Op kop Run, run, run, een rusteloze achtbaan met bedwelmende rustmomenten.    Of Lineri, een 8 minuten durende instrumental dat de sfeer van Requiem for a dream oproept.  Het gevecht is hopeloos, de vijand wint altijd.   Maar geen slaan zonder zalven bij The Notwist.  Het hilarische accent van Acher, de vrolijke viooltjes van Into another Tune, de schoenstarende rockers (Kong en seven hour drive) die herinneren aan de jaren waarin The Notwist een ordinair stelletje garagerockers waren en een pretentieloos nummer als Casino.  "One room for us, one room for both of us.  One room for us is not available."  Een zinnetje zonder literaire waarde, maar waarom laat het dan steevast de tranen opborrelen ?  Een kunst die enkel The Notwist verstaat. 

    Ik neem er gewoon zes mee.  Neon golden mag sowieso mee, Boxer van The National kan ik ook onmogelijk thuislaten en stiekem smokkel ik deze ook wel mee.


    » Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Susanne Sundfor: The brothel
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Er was een tijd waarin ik als misogyn door het leven ging.   Vanzelfsprekend het perverse gevolg van het hebben van twee broers, het zitten op een jongensschool en het niet gezegend zijn met de looks om willekeurige vrouwen het hoofd te laten draaien.  Ter zelfbescherming kon ik niet anders dan de vrouw als een verschrikkelijk wezen te zien waar een gezonde man zo ver mogelijk uit de buurt diende te blijven.  Je kon er niet mee praten, laat staan redeneren en tot overmaat van ramp vertoefden ze liever in een cocktailbar dan in een bruine kroeg.   

    In feite wou ik ze vastpakken, vastnemen, knuffelen en zeggen hoe graag ik naar hen keek.  Hoe graag ik hen wel zag.  Het gedrag van de man is altijd tegengesteld aan zijn karakter, maar het zijn natuurlijk enkel vrouwen die dat doorhebben.

    Ik weet niet meer exact wanneer de déclic gekomen is.  Was het mijn nicht waarmee ik briefsgewijs een vertrouwensrelatie mee uitbouwde ?  Of was het toch Kim, het meisje dat mij voor het eerst het gevoel gaf dat er meer mogelijk was dan wat oppervlakkig geneuzel ?  Of was het toch gewoon mijn mama, die mij aangaf dat ook de vrouw het recht had om geapprecieerd te worden ?   Ik hou het zelf op Shirley Manson, de vurige rosse van Garbage die mij in mijn late adolescentenjaren wist te verleiden.  'I am milk.'  Likkebaarden.  'I'm waiting for you'.  Op mij ?  Echt waar ?  Het opende deuren waarvan ik het bestaan nooit had kunnen vermoeden.  Vrouwen konden zingen.  Ze konden een groep dragen.  Ze konden bloedgeil zijn.  De mannenstem was niet langer meer de enige reden om muziek te luisteren. 

    Niet geheel tegen mijn goesting zijn de tijden veranderd.  Sterker nog: de mooiste stem van dit universum hoort toe aan een vrouw.  De Noorse Susanne Sundfor heeft een stem zo hoog en zo gevoelig dat mijn hart breekt telkens als ik ze hoor.   Ze bezit een tremolo dat me door merg en been snijdt.  Meteen ook de reden waarom het overgrote deel van de mensheid zal afknappen op haar muziek; je moet haar stem ten volle willen ontvangen.  Take it or leave it. 

    Opener The Brothel zet de toon.  Ze zet nog rustig aan, met piano en haar stem op haar breekbaarst, maar al snel trekt ze alle registers open.  Achtergrondmuziek it ain't.  Met Lullaby volgt het hoogtepunt.  Opnieuw die rustige intro met haar stem die - niet erg verrassend - een kinderliedje lijkt te zingen.  Tot de electronica invalt en een overrompelend totaalspektakel begint.  Baby zal niet snel willen slapen. 

    Susanne Sundfor is groot in Noorwegen, een land waar ze goed zijn in feitelijk alles, behalve gelukkig zijn.  Dat het nog veel prachtmuziek als deze mag opleveren.

    Bijlagen:
    http://www.youtube.com/watch?v=_P-Uggd1I0I   


    » Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Slowdive: Souvlaki
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ik ben nooit een volbloed verzamelaar geweest.   Ja, ik heb mij een tijdje bezig gehouden met het verzamelen van postzegels (een waardeloze collectie ligt nu te verkommeren in het ouderlijk huis).   Zoals iedereen heb ik paninistickers verzameld (ongetwijfeld de enige reden dat ik het Standard van 1988 beter ken dan het Anderlecht van pakweg 2010).   Maar veel verder ben ik nooit gegaan, en een doorzetter in het verzamelen was ik allerminst.

    Uitzondering op die regel : de cd.  Vinyl zal altijd overleven, digitale muziek zal de muziek van heden en toekomst zijn.   Veel plaats zal de cd niet hebben in de geschiedenisboeken.  Jammer voor mij, want ik ben verknocht aan de cd als fysieke voorwerp.  Het hoesje, de typische geur, het cd-rek dat een kakafonie aan kleuren tentoon stelt.   Ik kan ernaar kijken en ervan genieten zoals anderen een aquarium kunnen bewonderen, of een mooi schilderij kunnen vereren.   Dankjewel Philips om de wereld dit kleinood toch een aantal decennia geschonken te hebben.

    Met nostalgie blik ik terug op mijn bezoekjes aan de Sint-Niklase bibliotheek.  Op de eerste verdieping lagen de cd's.  Maximaal 4 voor een tijdsduur van 3 weken.   1 euro per cd (of was het 20 frank ?) Struinen doorheen de rekken en met veel fingerspitzegefühl de cd's doorheen je handen laten glijden om er de mooiste hoesjes uit te zoeken.   En dan die spanning thuis.   Hoe zou dit klinken ?  Welk genre had ik überhaupt meegenomen ?   Misschien ken ik er wel iets van ?   Maar vooral: misschien doe ik wel de ontdekking van het jaar.    Het moet gezegd: dat gebeurde niet vaak.  Vele euro's zijn opgegaan aan ordinaire middle of the road rockmuziek zonder weerhaken.   Eén maal beluisterd en teruggebracht.   Maar vele teleurstellingen weerhielden mij er niet van dit ritueel driewekelijks te voltrekken.  

    Want één vogel maakt de lente.  Het volstond eens om het half jaar goud in handen te hebben.   En goud was Souvlaki van Slowdive zonder meer.  Wist ik veel dat ik de koningen van de dreampop te pakken had.  Een begrip in de wereld van de shoegaze muziek.   Wat een stem openbaarde zich meteen in opener Alison, verstopt in gitaren die de ambitie hadden te klinken als mist.   Het werd nog beter.  In Machine gun mengt een frèle vrouwenstem zich met gillende synths en een akoestische gitaar.   Een ruimtereis is begonnen.  Zweven tussen verschillende sterrenstelsels.  Alsof ze dat zelf ook beseffen noemen ze een nummer Souvlaki Space Station.  De ruimtereis heeft een naam.  Maar nog geen hoogtepunt.   Dat komt.   When the sun hits.   "Sweet thing I watch you"   Wat een onnoemelijke droefheid gaat er uit van dat nummer.   En wat een refrein.   Wat een ontdekking deze Souvlaki.   Er volgt nog moois, zij het niet meer zo overdonderend als When the sun hits.  Altogether is ingehouden, bijna fluisterend.   In afsluiter Dagger enkel nog twee akkoorden op een akoestische gitaar en de stem van Neil Halstead.   "The world is full of noise, I hear it all the time", klinkt het berustend.    Lawaai waar ze net 40 minuten lang voor gezorgd hebben.   Maar afkomstig uit een andere wereld in een ander sterrenstelsel.   

    Vele groepen zouden het geluid van Slowdive proberen recycleren - zie ook Beach House.  Maar Souvlaki overtreffen zou niet meer gebeuren.


    » Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stars: In our bedroom after the war
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Er bestaat een soort mensen die gelooft dat je jouw favoriete muziek onmogelijk goed kan vinden.   Dat je er enkel naar luistert uit profileringsdrang.  Jezelf interessant maken, jezelf een intellectueel aura aanmeten, meer zit er niet achter.   Alsof ik mezelf 'uit profileringsdrang' 's avonds een uur lang onderdompel in een bad Godspeed you: black emperor.  Alsof er mij iemand zal aanbidden omdat ik The Legendary Pink Dots wel al eens uit de kast durf te halen. 

    Voor die mensen wil ik het graag bekennen en uitroepen:  ik ben dol op het meesterwerk van Stars, met de fantastische titel In our bedroom after the war.  Weer zal het evenwel niet goed zijn, want dit Canadese groepje schopt het niet tot veel airplay op de Belgische en bij uitbreiding elke radio.  Ik hoor ze al denken: 'kan hij nu niet gewoon wild worden van Muse ?  Of Kings of Leon de max vinden ?  En met Foo Fighters is toch ook niets mis ?  Sorry: nee dus. 

    Stars maakt popmuziek, pop met een hoofdletter.  Alles staat in het teken van de melodie.  Weerhaken worden vakkundig weggeborsteld onder de zeemzoete stem van zangeres Amy Millan en de bijna fluisterende stem van Torquil Campbell.   Beide stemmen gaan een dialoog aan en zorgen op die manier voor een prettige afwisseling.   Wie een plaat al gauw eentonig vindt door het gebrek aan variatie in de vocalen moet dringend Stars gaan beluisteren.   In dat opzicht doen ze wel denken aan de vroege Belle & Sebastian, nog zo'n band die pretentieloze popmuziek maakt.

    Niets laat dat echter vermoeden in de duistere opener 'the beginning after the end'.  Hier lijkt een Portishead of Archive aan het werk te zijn.  Niets daarvan echter bij 'The night starts here'.  Probeer de melodie maar eens uit je hoofd te krijgen, onbegonnen werk.  Take me to the riot beschikt over een refrein dat in een rechtvaardiger wereld door een hele Werchterweide zou moeten meegebruld worden bij het vallen van de avond.  Het album blijft verrassen door zijn voortdurende variaties en tempo en instrumentatie.  Er is de meeslepende dialoog in Personal, de feel-good-powerpop van Midnight Coward tot de epische afsluiter, waar Elbow heel wat voor over zou moeten hebben.

    Het is zondagmiddag 3 uur.  Er is niemand thuis en ik zet 'In our bedroom after the war' luid op en ik zing luid op.  En daar is nihil profileringsdrang mee gemoeid. 

    » Reageer (0)


    Maatschappij
  • NVA - hopeloos geval
  • Onderwijs - is de leerkracht ondermaats ?

  • Laatste commentaren
  • muziek (vir (nicht))
        op Melancholia
  • Zoeken in blog



    Archief per dag
  • 09-11-2017
  • 17-06-2014
  • 15-06-2014
  • 10-06-2014
  • 25-05-2014
  • 26-02-2014
  • 25-02-2014
  • 17-02-2014
  • 16-11-2013
  • 16-12-2012
  • 15-12-2012
  • 12-06-2012
  • 17-04-2012
  • 14-07-2011
  • 18-03-2011
  • 07-03-2011
  • 06-03-2011
  • 27-02-2011
  • 18-08-2008
  • 16-08-2008


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Bloggen.be, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!