Wij hebben goed geslapen en de katten waarschijnlijk ook, want het schoteltje met melk is leeg. En ze hebben zich opnieuw in hun schuilplaats terug getrokken.

Vandaag vertrek ik op de camping en na 50 m zit ik op het traject. Het weer is zwoel en er is 30° graden voorspeld.

Ik passeer door Osserain-Rivareyte en door Sussante maar tussendoor toch al een flinke beklimming door het bos gehad.

Ik kom Henri tegen, een zeventiger, die met zijn hond Titu aan het wandelen is. Henri stelt vragen allerhande over mijn tocht. Hij spreekt met kennis van zaken, want hij woont hier al jaren op de route naar Compostela. Hij zegt wel dat er dit jaar weinig pelgrims passeren. Hij vermoedt dat de tocht door Spanje té zwaar is. Afwachten maar!!! Dag Henri, dag Titu. Au revoir!

In Saint-Palais ga ik op het "Office du Tourisme" binnen voor een stempel en wat info, want wij overnachten hier vanavond.

Aan het kerkhof van Saint-Palais staan er twee banken in de schaduw. Eten!

Maar op de andere bank zitten twee Parijzenaars en één man uit Amiens. Deze drie mannen doen al gedurende vijf jaar, ieder jaar een tocht van acht dagen. Zij zijn vertrokken in Mont-St-Michel. En ze willen dit jaar eindigen in Roncesvalles. Misschien zien we elkaar nog wel de volgende dagen. Salut!

Ik ga nog wat water tanken vooraleer ik opnieuw vertrek.

Voorbij het kruispunt waar het Franciscanerklooster (refuge) ligt begint de weg te stijgen. En dat blijft stijgen tot aan de zuil van Gibraltar in Saint-Saveur, gedurende 4,4 km. Daar is het een paar honderd meter plat of licht dalend om dan een klim aan te vatten van een echte pyreneeëncol. Gedurende 1,2 km héél steil omhoog en dan nog 500 m omhoog naar de kapel van Soyarce. Ik ben ondertussen de drie Parijzenaars voorbij gelopen. Maar het is de moeite waard boven! Het uitzicht dat ik hier heb is met geen woorden te beschrijven. Hoger staan dan bijna alles wat 360° rond je ligt. A - dem - be - ne - mend ! ! ! En ik ben hier niet alleen, er zijn hier koppels, maar ook ouders met opgroeiende kinderen. Ook de Parijzenaars komen toe. Ik neem wat foto's, tank nog water bij en begin aan de afdaling. Eén kilometer voor de zuil van Ostabat kom ik bij Heather, die al een poosje voor mij op stapt. Heather is een Australische die in Puy-en-Velay vertrokken is en haar tocht hoopt te eindigen in Roncesvalles. Zij heeft over twee jaar de camino Frances gelopen. Zij houdt wel van Europa maar de Franse taal valt niet mee dus spreken we Engels tegen mekaar. Na een foto nemen we afscheid.

Ik stap verder naar de kerk en kom aan de refuge Lucie en Joseph tegen.

Die zijn vanmorgen om 7 u 15 vertrokken in Sauveterre-de-Béarn en zijn nu al gedouchet. Ik naar de kerk, bij Christiane, want die zit nog altijd met een kattenprobleem. Voor een stempel moet ik in de bar / retsaurant / bakkerij zijn. Dus wij drinken hier iets en dan op weg naar Saint-Palais voor overnachting. In Saint-Palais ga ik onmiddellijk vragen waar er een dierenarts woont en ze wijzen me de weg naar een dierenkliniek enkele minuten buiten het centrum. Er is daar nog iemand aanwezig. Ik probeer ons probleem uit te leggen, maar de man zegt dat hij het ook niet kan oplossen. Ik open dan de motorkap en vraag of hij toch eens wil kijken. De twee katjes zitten daar rechts, voor de chauffeur dicht bij mekaar. De man doet dan toch een poging en neemt, na enkele pogingen, het eerste katje met de blote hand bij haar nekvel. Voor het tweede katje beschermt hij zijn hand met een handdoek. Maar ook zij moet eruit. De man zegt de katjes te houden omdat er regelmatig vraag is naar jonge katjes. Wij zijn,

nà vier dagen, van ons probleem verlost. Dankuwel.

Eerst de anderhalve kilometer van de camping naar het centrum overbruggen om dan nog een aantal foto's te maken. Want Orthez is toch een stad met geschiedenis. De stad uit en voor de A64 (Pau - Bayonne) rechtsaf naar Sainte-Suzanne. Dat valt nog mee.

De kerk van Lanneplaà ligt op een venijnig heuveltje, maar ik ga op het gemeentehuis binnen voor een stempel.

Daarna via weiden en velden naar L'Hôpital d'Orion. Op de rustplaats zie ik vier jongeren zitten. Ik groet hen en ga wat foto's maken. Ik schrijf ook een boodschap neer in het pelgrimsboek dat in de hal van de kerk ligt. Daarna terug naar de rustplaats om te eten. Daar maak ik kennis met François, Joseph, Lucie en Anaïs. Deze jongeren zijn alle vier afkomstig uit Mont de Marsan. Zij zijn daar begonnen aan hun tocht en willen stappen tot Saint-Jean-Pied-de-Port.

Na mijn eten vertrek ik terug, de anderen zijn al een tijdje op weg. Onmiddellijk een beklimming die twee kilometer duurt. Nog twee kilometer verderop loop ik Joseph en Lucie terug in. François en Anaïs heb ik niet meer gezien. Na een lange afdaling opnieuw een pittige klim door het bos van 1,2 km.

In Andrein doe ik een ommetje om aan de kerk te passeren. En ik Sauveterre-de-Béarn zit Christiane op het kerkplein op mij te wachten. Eerst naar het Office du Tourisme voor een stempel. Dan naar de camping want Christiane zit nog altijd met dat kattenprobleem (miauwen tijdens het rijden). Ze heeft al aan een man op de camping gevraagd om de motorkap te openen, maar dat lukte niet. Dus probeer ik de motorkap te openen, dat lukt na enkele pogingen. Tot mijn verbijstering moet ik vaststellen dat er een kattenjong achter het motorblok zit. Christiane spreekt van zelfs twee kattenjongen… En inderdaad, het zijn er twee. We hebben een groter probleem! Ik probeer bij de baas van de camping aan een telefoonnummer te geraken van politie, dierenbescherming, veearts,… Maar de baas gebaart van krommenaas. En zijn vrouw vertelt een aantal feiten die reeds gebeurd zijn en waarbij deze instanties niet zijn komen opdagen. De man die de motorkap niet openkreeg, probeert dan nog met een strop om de katjes eruit te halen. Maar het zijn geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken. Christiane zet nog een schoteltje met melk onder de mobilhome, nadat ze de katjes heeft laten drinken met een stokje, gedrenkt in melk. Wij besluiten dan maar om een vierde dag met de katjes te verhuizen. Er is geen andere oplossing.

Goed geslapen! En we hebben geluk gehad gisterenavond, de kassier is niet komen incasseren.

Dus zet Christiane mij af in Labastide-Chalosse voor de start van deze etappe.

Na 200 m verlaat ik de hoofdweg al (D357) om een steile afdaling van 400 m te doen. Zo eentje waarvan je denkt dat je tenen helemaal opgerold onder je voeten zitten en je schoenen drie maten te groot worden. Ken je dat? En dan ben ik nog géén kilometer ver.

De Pyreneeën komen eraan… Na 3 km kondigt de eerste beklimming zich aan. Gedurende één kilometer gaat de weg gestadig omhoog, met af en toe een platform om wat zuurstof te tanken. Om uit te komen op het centrale plein in Argelos.

De route gaat hier naar rechts, maar ik stap nog 100 m rechtdoor naar de kerk voor enkele foto's.

Terug op de route is de weg over 600 m snel dalend om beneden onmiddellijk de volgende klim (côte de la Lèbe) aan te vatten (zeer bekend bij compostelagangers). Ongeveer zevenhonderd meter omhoog in drie stages waarvan de platforms dan toch nog méér zijn dan "vals plat".

Dit lijkt wel de beschrijving van een bergetappe uit de Ronde van Frankrijk.

Bij het binnenkomen van al die kleine dorpen staan er borden om de pelgrims te verwelkomen en te melden dat "La voie de Vézelay" is opgenomen als "Europese Culturele Reisweg"". Zo ook in Sault-de-Navailles, dat niet alleen een mooie kerk heeft, maar ook een toren en er als dorp héél verzorgd bijligt.

In Sallespisse, het centrum ligt driehonderd meter buiten de route, staat er een bank en tafel klaar, bijna op de route, eten dus…

Aan het kerkhof is er een pelgrimsbrievenbus waar ik een boodschap achterlaat. Er staan daar ook vier appelbomen - Reine des Renette - geplant door de vereniging "Les amis du chemin de Saint-Jacques".

Een paar honderd meter verder, als ik bijna boven ben op een lichte klim, word ik voorbij gereden door een vrouw met een citroën.

Dertig meter verder, een knal. Frontale botsing met een ford-fiësta die uit de tegengestelde richting komt. Ik loop naar de eerste auto, de ford, waar een jongeman in zit. Hij doet teken dat hij niet uit de auto kan. Ik loop rond de auto en trek de passagiersdeur open en zo kan de jongeman uitstappen. Hij is niet gewond maar staat te trillen op zijn benen. Ondertussen is er een bewoner, die de knal gehoord heeft, naar buiten gekomen. Ik loop naar de vrouw, maar die is op eigen houtje al uit haar voertuig gekropen. Ook zij is niet gewond. De beide voertuigen hebben een bocht van bijna 180° gemaakt en zijn serieus gehavend. Ondertussen begint de opgebelde familie van beiden aan te komen. De jongeman, een twintiger, zijn zus, zijn vriendin en haar broer. En de man van de vrouw, die boven de zestig is. En natuurlijk nog wat kijklustigen. Ik vraag aan de beide slachtoffers of ze mij nog nodig hebben en vervolg dan mijn weg.

Blijkbaar ben ikzelf toch ook een beetje van slag door dit ongeval want van de vier km tot Orthez kan ik me nog weinig herinneren.

Eerst naar "Office du Tourisme" en dan naar de camping die anderhalve kilometer buiten het centrum ligt.

Bij aankomst zegt Christiane me dat ze het miauwen van een kat gehoord heeft tijdens het rijden.

Ik kijk onder de mobilhome maar vind niets en we horen ook niets meer.

Rik en Patricia, wij houden de "kennismaking" nog "tegoed" voor als wij terug in het land zijn…

Wij zijn vanmorgen rond 4 u 45 wakker geworden van de regen. Christiane al voor de 4de keer, ik de eerste keer.

Dan toch nog geslapen en om 6 u 30 de wekker.

Ik vertrek vanaf de camping naar het centrum van Saint-Sever. Anderhalve kilometer waarvan de laatste driehonderd meters steil omhoog. Want ik wil bij de bakker nog een stokbrood gaan halen, omdat de campinguitbater ons een "baguette" had opgeschreven in plaats van een "pain". (een pain is het dubbele van een baguette) Maar een pelgrim trekt zijn plan.

Op weg naar Audignon, rond 10 u 30, krijg ik van Christiane een berichtje op mijn gsm: "Ik ben er (Labastide-Chalosse), en er staan hier Belgen in panne". Kan je hulp bieden, vraag ik. Ja, alleen morele hulp, laat Christiane weten. Doen!

Rik en Patricia, uit de buurt van Erpe-Mere, die met verlof zijn in deze streek, hebben aan de kerk van Labastide-Chalosse de sleutels op hun auto laten steken en het voertuig heeft zich automatisch vergrendeld. Patricia neemt telefonisch contact met de verzekeringsmaatschappij in België. Deze laat weten dat het twee uren kan duren vooraleer er hulp komt opdagen. Rik en Patricia zijn eigenlijk nieuwsgierig naar de reden waarom Christiane alleen met de mobilhome toekomt aan de kerk van Labastide-Chalosse. Ondertussen nodigt Christiane de beide "slachtoffers" uit voor een tas koffie. Het verhaal over onze tocht wordt dan helemaal uit de doeken gedaan. De stap naar Christiane's hobby, schilderen, aquarellen, e.d. is in zo'n gesprek vlug gemaakt. En zo draait de tijd en voelt Christiane zich niet zo alleen deze voormiddag. De depanneur meldt zich rond 12 u 30 en lost het probleem vakkundig op. Rik en Patricia vervolgen hun weg naar zee, maar beloven aan Christiane om vanavond nog eens langs te komen op de camperplaats in Amou.

Ik ben ondertussen al in Horsarrieu gepasseerd, waar ik heb gegeten en ben nu op weg naar Hagetmau (uitspraak: Azjetmoo).

Hier zijn deze dagen feesten. Het centrum van deze gemeente is afgesloten voor het verkeer. Er hangen heel veel vlaggetjes en de jongeren zijn alweer in de straten plezier aan het maken.

Van Hagetmau naar Labastide-Chalosse loop ik voortdurend over een asfaltweg.

De zon is er al vanaf 10 u 00 doorgekomen en het is warm geworden.

Na wat verfrissing rijden we naar de camperplaats in Amou om te overnachten. De camperplaats in Amou is in feite de "oude" camping, die achter het voetbal- en rugbystadion ligt, waarvan nog alles onderhouden wordt door de gemeente. Er is warm water in het sanitair, wc, douches en zelfs electriciteit. De gemeentearbeider die het gras aan het maaien is zegt dat we een plaats mogen kiezen en als we pech hebben, komt er vanavond iemand om af te rekenen…

Rond 19 u 50 rinkelt mijn gsm. Patricia laat weten dat ze laat zijn terug gekomen van de zee, maar dat ze gaan proberen om morgenavond langs te komen in Orthez. Wordt vervolgd,…

Het overschot aan kilometers tot het centrum van Mont de Marsan, dat ik gisteren niet heb gedaan, zal ik er vandaag bijnemen.

Vanaf de camperplaats is het driehonderd meter en ik ben op de route. Bij het binnenkomen van de stad, op een kruising van kleine, smalle straatjes, zie ik het uithangbord van de refuge van Mont de Marsan. Ik telefoneer naar de verantwoordelijke van de refuge. De man vraagt me om de credencial van Peter in de brievenbus van de refuge te deponeren, hetgeen ik dan ook doe. Het centrum van Mont de Marsan is heel levendig op een zaterdagmorgen. Langs de verbindingsweg tussen place Charles de Gaulle en place Général Leclerc en voor het "office du tourisme" staan vijf levensgrote bronzen beelden van vrouwen opgesteld, een gift van een plaatselijk kunstenaar aan de stad.

Net voor ik aan de kerk van Benquet kom staat er een bord naast de weg met de vermelding "Voie de Compostelle".

En de kerk van Saint Christeau is heel bouwvallig. Ze heeft nochtans een speciale façade maar de binnenkant is vervallen.

Dan verder over een asfaltweg. En ik merk dat we richting Spanje gaan, want een zijstraat heeft de naam "Route du Catalan".

Nog een aantal kilometers door het bos om dan nog een stuk "nieuw aangepaste route" te nemen. De te volgen pijlen stemmen niet overeen met de gids, maar ik kom wel aan de kerk van Sainte-Eulalie. Hier ga ik binnen en laat een boodschap achter in het boek dat er ligt voor de pelgrims. Van Sainte-Eulalie naar Saint-Sever loopt de route over de dijk van de Adour (rivier).

Christiane heeft me laten weten dat ik niet onder de spoorweg mag doorlopen, maar erover, om aan de camping te geraken. De camping ligt namelijk op de linkeroever terwijl de route over de rechteroever loopt.

Na wat verfrissing stappen we, Christiane en ik, nog naar het centrum van Saint-Sever, 1,5 km ver en het laatste stuk redelijk bergop.

Maar ja, elke medaille heeft een keerzijde, bij het terugkeren hebben we bergaf.

Hier op de camping overnachten we twee keer, want…

Vandaag een korte etappe. En ze wordt nog een beetje ingekort omdat Christiane straks op de camperplaats (vroegere camping) zal staan die vóór het centrum ligt in Mont de Marsan, vanuit de richting die ik ga lopen.

Het was heel rustig vannacht aan de gemeentelijke feestzaal van Gaillères.

Ik ben heel vroeg op stap, 8 u 35, over een asfaltweg naar Bogue. Geen drukke weg, maar de auto's die ik tegenkom groet ik zoals altijd en krijg van allemaal een handje weer.

In Bogue ga ik rond de kerk en 500 m verder kom ik op een fiets- en wandelpad op een vroegere spoorlijn. Het is er behoorlijk druk, wandelaars, joggers maar ook fietsers, skaters en zelfs een snelwandelaar. Zo gaan die zes kilometers heel snel voorbij en moet ik de camperplaats nog zoeken.

Ik vraag aan een mevrouw die met een kinderwagen aan het wandelen is of zij weet waar de camperplaats is. Bingo! Zij draait zich naar rechts en zegt: daar ligt ze, maar je moet dit wandelpad volgen tot het volgende kruispunt, daar naar rechts en aan de rode lichten ook naar rechts

en dan na 50 m ligt de vroegere camping. Dankuwel mevrouw, En inderdaad, op de meter juist.

Christiane heeft ondertussen uitgekeken en rondgevraagd naar een grootwarenhuis waar wij naartoe kunnen om onze wekelijkse inkopen te doen. Ondertussen hebben we ook nog een mobilhomeverkoper gezien en gaan daar ons product kopen voor ons chemisch toilet. Nog een afdekkapje voor over de electriciteitsaansluiting, want dat zijn we in La Réole ergens verloren en ook nog twee blokken om de mobilhome waterpas te zetten. Daarna nog iets eten en terug naar de camperplaats om te overnachten.

Het is ondertussen beginnen onweren en regenen, maar dat zal wel eens stoppen zeker,…

Wij hebben gisteren brood besteld aan de mevrouw die verantwoordelijk is voor de camping. Om 7u55 wordt het brood geleverd. Dankuwel.

Dan rijden we nog zeven kilometers terug voor de start van deze etappe.

De weg tussen Retjons en de aansluiting met de hoofdetappe is duidelijk beter bewegwijzerd als de weg naar Retjons.

Als ik enkele honderden meters terug op de hoofdetappe ben, 50 à 60 meter vóór mij, aan de kant van de weg een ree.

Ik krijg niet de tijd om mijn fototoestel te nemen of ze is al weg.

Met deze gedachte verder naar Roquefort ( voluit: Roquefort des Landes) Ik kom aan aan de kerk, na enkele foto's ga ik op zoek naar het stadhuis. Dat ligt eigenlijk rechtover de kerk. Dus, naar binnen… Op mijn vraag om een stempel legt de bediende me uit dat ze enkel de gemeentestempel heeft. (zo heb ik er al meerdere) maar dat ik voor een mooie stempel in mijn credencial (stempelboekje) naar "Café de la Pain" moet gaan. Ik de brug over de Douze (riviertje) over en er naartoe. Na een wit wijntje krijg ik van de dienster een mooie stempel en zij vraagt of ik slaapgelegenheid moet hebben voor vannacht. Natuurlijk niet, want ik stap nog verder. Merci en salut!

Drie- à vierhonderd meters voor ik aan de kerk van Corbleu (gemeente Poydesseaux) kom, vind ik het stempelboekje van Peter, de Duitser. Ik laat Christiane weten om uit te kijken naar Peter en Gisèle. Maar dit is té voorbarig. Wanneer ik het boekje inkijk, zie ik dat hij gisteren een stempel heeft gekregen ik Roquefort. Dus die zijn hier gisteren al gepasseerd. In Bostens is de kerk gesloten, maar de refuge, te bereiken via een deur in de inkomhal van de kerk is open. Ik ga eens binnen om de sfeer op te snuiven.

Niemand thuis, maar alles is er aanwezig om de pelgrims te ontvangen: kookfornuis, microgolfoven, koffiezet, tassen, borden,enz…

In Gaillères staat Christiane op mij te wachten voor de kerk. De mobilhome staat aan de feestzaal. Christiane doet nog een telefoontje naar de refuge in Mont de Marsan om te zien of Peter daar nog is, maar de vriendelijke man zegt dat zij, Peter en Gisèle, gisteren geweest zijn. Hij vraagt om de credencial morgen binnen te brengen in de refuge van Mont de Marsan.

De etappe van vandaag is gewijzigd. Ik stop niet in Bourriot - Bergonce, na 19,2 km maar ik stap nog zeven kilometer verder naar Retjons.

Van daaruit kunnen we dan naar de camping Nauton in Roquefort rijden.

Zevenhonderd meters na het vertrek in Captieux zit ik opnieuw op de spoorwegbedding van gisteren. Negen kilometers, die ik afstap in één uur veertig. Om dan de autostrade (A65) over te steken en nog twee kilometers over dezelfde spoorlijn te stappen.

Dan ga ik zes kilometers van boerderij naar electriciteitskabine (die allemaal een naam hebben) naar boerderij.

In Bourriot-Bergonce is het gemeentehuis gesloten.

Ik stap verder naar het kruispunt van de kapel van Lugaut. Want daar begint de vertakking van de "oude weg" die naar Retjons loopt.

En daar wil ik naar toe. Onderweg begrijp ik wel waarom de meeste pelgrims kiezen om aan de kapel van Lugaut rechtdoor te lopen over de spoorwegbedding. We moeten twee keer over of onder de autostrade en de afstand via Retjons is duidelijk méér dan de aangegeven 3,1 km.

Maar ik geraak in Retjons.

Christiane staat daar te wachten op het gemeenteplein.

Wij verplaatsen ons naar de camping in Roquefort om te overnachten.

Het is koud vanmorgen. Iemand vertelde gisteren nog dat het weer te wisselvallig is voor deze tijd van het jaar.

Wij hebben gisteren "eindelijk" (na meer dan 14 dagen) onze Orange-domino, onze verbindingsbox voor internet, opnieuw kunnen laten bijladen. Normaal gezien kan je dat doen met een betaalkaart. Ik heb dat wel twintig keer geprobeerd, maar dat lukte niet. Nu blijkt dat het een Franse betaalkaart moet zijn. Wij, de buitenlanders, moeten naar een Orange-winkel gaan. Maar die vind je niet in elke stad. In La Réole dus niet. Maar in Bazas wél, in een super-U. Wij daar naartoe en de uitbater heeft dat voor ons geregeld. Dankuwel!...

Vandaag staan we vrij in Captieux, maar vanaf morgen woensdag 30/7 hoop ik weer een deel van mijn achterstand op de blog te kunnen inhalen… Het loopt al vrij vroeg, na 4,5 km, fout vandaag. Ik stap op een asfaltweg, die een bocht neemt van 90°. De route gaat echter rechtdoor het bos in. Ik volg de asfaltweg omdat er juist in die ingang van het bos een auto staat. Dom? Ja natuurlijk,… Na ongeveer twee kilometer stel ik vast dat ik verkeerd zit. Ik zie op de kaart (veronderstelling) dat ik via "een kleine omweg" een eind verder terug op de route kan komen.

Een berekende gok? Wie weet het? Maar het lukt…

Als ik de autostrade Pau - Bordeaux (A65) ben overgestoken staat er een oudere vrouw voor haar huis het gemaaide gras bijeen te harken. Zij wil weten of ik nog ver ga wandelen. Vandaag tot in Captieux, zeg ik, maar verder nog naar Santiago. Dat vindt ze goed. En van waar ik kom, wil ze weten. "La Belgique"doet blijkbaar niet onmiddellijk een belletje rinkelen want ze begint over het weer. En dat ik schone benen heb…

Als ik vraag om een foto te mogen maken laat ze onmiddellijk de hark vallen. Ik vraag om hem terug te nemen omdat het zo mooi was, wat ze dan ook wel doet. Merci en salut madame…

In Bernos, gemeente Bernos-Beaulac, is het gemeentehuis open en ik binnen voor een stempel.

Bij het buitengaan van het centrum van Beaulac draai ik rechts de bedding van een oude spoorweg op. Zeven kilometers lang over deze spoorbaan met afwisselend eiken, dennenbomen en varens. En het eind van de tunnel die maar niet in zicht komt. Tweeenhalve kilometer voor de kerk van Captieux ben ik er door. Christiane wacht daar, maar we zoeken een andere plaats om te overnachten.

Rond 16 u 00 komt er een Chinese vrouw, Chon, die Nederlands praat, voorbij de mobilhome. Ze heeft de Belgische nummerplaat gezien en vraagt aan Christiane of ze soms Nederlands praat. Chon en haar man zijn op weg van Limoges naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Zij zijn negen jaar geleden in Santiago geweest vanuit Leon in Spanje. En willen sindsdien de verschillende routes in Frankrijk doen. Vorig jaar hebben zij Vézelay - Limoges gedaan en zij zijn ook al eens van uit Le Puy vertrokken voor drie weken. Chon is heel blij dat ze zo diep in Frankrijk nog eens Nederlands kan praten en dat ze een pelgrim ontmoet die op weg is naar Santiago.

En ze noemt de logistieke ondersteuning die Christiane doet "fantastisch".

Wij overnachten op de parking aan de feestzaal.

Het heeft al eens geregend vanmorgen.

De dag na een rustdag kom ik moeilijk op gang, maar toch!

Ik ben nog maar 500 m weg van de camping of ik kom Xavier tegen, een Fransman, die een week wil stappen.

Hij is gisteren vertrokken in Langon en wil naar Bergerac.

Tussen La Réole en Floudès zie ik aan het hek voor een huis een bakje hangen met de bestelling voor de bakker (zie foto)

Puybarban en Saint-Martin stap ik door, maar in Pondaurat is het gemeentehuis open. Als ik terug buiten kom, zet ik me neer op een bank. Daar komen twee vrouwen tegenover mij zitten, Marie-Pierre en Sylvie. Marie-Pierre is al eens in Santiago geweest via de camino Frances, maar ook Sylvie heeft al heel wat stapervaring maar nog géén camino. Marie-Pierre wil zoveel mogelijk weten over mijn tocht. Maar er ontbreekt nog iemand, naar 't schijnt, want Sylvie is voortdurend aan het telefoneren. Blijkt dat de derde persoon in Savignac aan het wachten is.

Daar stappen de dames naar toe en ik ook, maar langs een andere weg.

In Savignac, 3,5 km verder, wordt mijn probleem opgelost. Ik heb het blijkbaar niet goed begrepen. Het is niet één, maar nog eens twee vrouwen, Marie-Christine en Dominique. Marie-Christine is de minst ervaren stapper in het gezelschap van vier. Ze heeft voor het verkeerde schoeisel gekozen. En haar schoenen kapot in La Réole. Nu is de dochter, van de mensen bij wie het gezelschap overnacht heeft, met Marie-Christine naar Marmande gereden, 10 km verder, om nieuwe schoenen te kopen. Om daarna Marie-Christine en Dominique af te zetten aan de kerk in Savignac. Van liefdadigheid gesproken…

Bij het binnenkomen van Bazas word ik opnieuw aan de klim van Vézelay herinnerd, alleen dat ik hier via de trappen veel sneller aan de kathedraal sta. En Christiane staat daar al te wachten. De mobilhome enkele honderden meters verder op een campeplaats.

Goed geslapen. Ondanks een Fransman me gisterenavond had verteld dat de bakkers van La Réole vanaf vandaag alle twee met verlof zijn, vind ik er toch nog eentje die alle dagen open is, 7 op 7, vanaf 5 u 00 's morgens.

Rond 10 u 30 trekken we de stad in, eerst terug de brug over en dan klimmen naar het centrum. Ik ga bij het "office du tourisme" langs voor een stempel en om 11 u 15 naar de H. Mis met de Poolse priester. Een viering met de meisjes van de "plaatselijke Chiro" en na de mis wordt er ook nog een kindje gedoopt: Raphaël Bortot. Het kind wordt door de vader en de moeder naar voren gebracht, gevolgd door de peter en de meter en de dooprituelen vinden plaats vooraan in de kerk. Daarna zendt de priester iedereen naar huis, neemt plaats bij de uitgang en drukt iedereen de hand.

Een oudere dame die na ons bij de priester komt, en ons verhaal gehoord heeft, vraagt ons om voor haar te bidden in Santiago.

Wij zullen dat voor U doen, Mevrouw.

We brengen een bezoek aan de abdij, want ik heb Christiane gisteren al gesproken van de mooie galerij. Maar ook de plafondschildering, op hout, en de hoge trappenhallen zijn mooi.

Dan iets eten en terug naar de camping om een beetje te rusten.

Rond 19 u 30 komen er twee jongeren, jongen en meisje, de camping opgefietst. Zij zijn uit de streek van Kortrijk.

Zij zijn beginnen fietsen in de buurt van Bordeaux en willen op veertien dagen in Perpignan zijn. Moet lukken!

Nog een leuke fietstocht.

En wij een goede nachtrust, want…

Eerst 6 km van Monségur terug naar Saint-Ferme om van daaruit te starten.

Het is mistig maar de zon gaat er door komen. Maar nu nog niet want de vallei van de Dropt (rivier) is niet te zien.

Voorbij het centrum van Coutures, mis ik een afslag waardoor ik met een boog rond Roquebrune stap en 2 km achter dit dorp weer op de route kom. Niet zo erg, alleen heb ik geen foto's kunnen nemen en weet ik er niets van…

In Saint-Hilaire-de-la-Noaille is er een rustplaats achter het kerkhof. Ik maak gebruik van één van de twee stenen tefels en ook van het watertappunt, want de temperatuur is ondertussen flink opgelopen. Terwijl ik aan het eten ben stopt er een man met een jeep. Hij zegt vriendelijk goeiendag, stapt uit en neemt een grote, zwarte plastic zak uit zijn voertuig. Daarna begint hij dennennaalden te rapen en daarmee de zak te vullen.

Als ik hem vraag of hij die dennennaalden gaat gebruiken, komt hij dichterbijen vertelt dat hij "une esclade" gaat maken. Ge neemt een houten plank, schikt die vol met mosselen, goed tegen mekaar, de een tegen de ander. Leg er dan 30 à 40 cm dennennaalden over en steek dat in brand. De mosselen gaan eronder goed gaar worden in hun eigen vocht. Volgens de man een delicatesse als hapje (enkele mosselen) of als voorgerecht (meerdere). Bedankt voor de tip, en... smakelijk!…

Op 3 km van La Réole kom ik over het erf van een boerderij op een asfaltweg terecht met een prachtig uitzicht op de stad.

Dus nog zover afdalen om aan de kerk en de abdij te geraken. De weg naar Santiago loopt door de galerij van de abdij, om terug op straat te belanden langs de mooie ingang. Dan nog eens 121 trappen naar beneden, naar de oever van de rivier.

De zon is verschroeiend, goed dat het vandaag maar 20,0 km is.

En daarna de hangbrug over tot aan de camping op de linkeroever van de Garonne (rivier).

Hier blijven we twee nachten, want…

Het wordt vandaag méér dan 25 km, aangezien ik eerst nog van de camping naar de kerk stap om de etappe te starten. Het weer is zwoel, maar er is geen zon te zien.

Op weg naar Saint-André-et-Appelles kom ik bij twee pelgrims, Duitsers. Gisèle en Peter zijn vorige week in Limoges beginnen stappen en willen doorgaan tot La Réole. Daar gaan ze bekijken vanwaar ze met de trein naar huis kunnen. Gisèle heeft blijkbaar de meeste stapervaring. Zij is al twee keer in Santiago geweest. Een eerste keer is ze vertrokken met de fiets in Cahors tot in Saint-Jean-Pied-de-Port. Om van daaruit de camino Frances te voet te doen tot in Santiago. En de tweede keer is ze naar Porto gevlogen om Porto - Santiago te doen, maar dat is slechts 250 km, zegt ze. Zij stappen vandaag ook tot in Saint Ferme, misschien zien we mekaar straks, daaag,…

De kerk van Les Lèves-et-Thoumeyragues heeft een heel speciale toren. (zie foto).

In Caplong is het gemeentehuis nog open en vraag ik een stempel. De mannelijke bediende vraagt of ik geen moeilijkheden ben tegengekomen onderweg en of de mensen vriendelijk zijn. Ja, natuurlijk !...

Om in Pellegrue aan het "office du tourisme" te geraken voor een stempel moet ik eerst "Place du 8 mai 1945" oversteken. Maar op die plaats staat een hal, die volledig is klaar gezet voor de feestelijkheden van dit weekend. Het ziet er goed uit, muziek, eten en drinken, spijtig, dat ik niet kan blijven,…

Net buiten Pellegrue, nog 5 km te stappen, begint het te donderen. En nog wat verder regen. Ik wacht eerst nog, maar ik word verplicht om regenjas en -cape aan te trekken. Op nog goed 1 km van Saint-Ferme, tussen de wijngaarden, gaan de hemelsluizen open.

Nog 1 km goed nat worden, z-a-a-a-lig!

Na een beetje opgedroogd en verfrist te zijn, Christiane staat aan de abdijkerk van Saint-Ferme, wandel ik tot aan de refuge waar de verantwoordelijke, Dominique, de derde stempel vandaag in mijn boekje zet. Terwijl we zitten te praten over de camino gaat de telefoon. Dominique verontschuldigt zich en zegt dat hij twee pelgrims moet gaan ophalen aan de abdij. Ik wandel mee. Het zijn Peter en Gisèle die onderdak gevraagd hebben in de refuge.

De bakker in dit dorp is met verlof tot 27 juli. Er kan brood besteld worden in het postkantoor en 's anderendaags zelf af te halen, vanaf 10 u 00. Dominique regelt voor vanavond nog een rondleiding in de abdijkerk. Rond 20 u 45 staan ze allemaal aan de mobilhome, Dominique, Jean-Claude de gids en zijn vrouw Marie, Gisèle en Peter. Eerst even voorstellen en dan naar de kerk waar Jean-Claude de spots doet schijnen zodat de bogen en gewelven nog beter geaccentueerd worden. Daarna laat hij ons stenen zien waarop de steenkappers uit die tijd (12de eeuw) een merkteken hebben aangebracht. (de steenkapper werd per steen betaald)

Er zijn 86 verschillende merktekens gevonden in deze kerk. En de abdijkerk wordt niet meer gebruikt, hetzij voor plechtigheden, zoals huwelijk of jubileumviering, wegens het tekort aan priesters. In de kerkelijke gemeenschap van La Réole - Monségur is er één Poolse priester voor 47 parochies. Hij is over vier jaar naar hier gekomen en spreekt al vrij goed de Franse taal.

Wij slapen vannacht in Monségur, dan hebben we morgenvroeg weer vers brood.

Vanmorgen moeten we brood gaan kopen in La Force, een dorpje bijna 10 km van Fraisse.

Daarna zet Christiane me terug af aan de kerk van Fraisse voor de etappe van vandaag die een heel stuk is ingekort omdat we een camping gevonden hebben in Sainte-Foy-le-Grande. Het is 9 u 20 als ik vertrek in Fraisse.

Op de weg naar Monfaucon wandel ik over een asfaltweg door een bos. En om de vijftig meter hangt er een bordje langs de weg dat je geen champignons mag plukken. Ik kan het aan niemand vragen waarom die bordjes hier hangen. Maar verderop ontdek ik het zelf.

De champignonpluk is bij wet geregeld. Dus ja,…

Bij het binnenkomen van Monfaucon hangt er een leuke aankondiging: "In de buurt van het gemeentehuis, watertappunt, rustbank en WC".

Dat wil ik even testen en ja hoor, het is er allemaal. Dankuwel, Mijnheer de Burgemeester.

De weg naar Sainte-Foy, hoog boven tussen de wijnvelden, levert wel mooie panorama's op. Om dan via een steile afdaling aan de Dordogne (rivier) uit te komen. Eerst de kerk van Port-Sainte-Foy, om dan over de brug naar de kerk van Sainte-Foy- la-Grande te stappen. Dit stadje heeft nog vele oude huizen, het bureau voor toerisme is in één van zo'n huizen ondergebracht.

De camping ligt nog 700 m verder op de D 130. Ik daar naartoe want Christiane heeft daar nog een plaats kunnen krijgen voor één nacht.

Twee nachten kon niet, maar wij hebben dat niet nodig, morgen staan we in Saint-Ferme.

Ik vertrek, gelijk met Christiane, vanop de gemeentelijke camping van Sourzac. De eerste kilometers heb ik gisteren al eens gedaan, op zoek naar de camping. Daarna gaat het heuvelend zo een beetje een pajottenlandwandeling. Tot daar beneden Mussidan voor me ligt. Ik wil vandaag bij de kapper, want dat is geleden van juist vóór het vertrek. Reken maar,…

Ik stap binnen in een zaak, vrouwelijke kapster, en vraag haar of ze tijd heeft om mijn haren te knippen. Ja, natuurlijk, zegt ze, maar eerst nog de man in de stoel afwerken en dan is het uw beurt. Ga je nog een wandeling maken of ga je wachten? Wachten! Als ik aan de beurt ben leg ik haar uit wat ik wil, kort rond de oren, iets langer bovenop en de wenkbrauwen bijknippen. Ge zult er een heel stuk beter uitzien als bij binnenkomst, reageert ze al lachend. Twintig minuutjes later sta ik terug op straat.

Onmiddellijk twintig meter klimmen via een voetweg om daarna door enkele woonwijken te gaan. Dan het bos in, wat een opluchting is, want de zon brandt. Na twee kilometers onder de autostrade door en dan eten. Ik heb in het bos al gemerkt dat ik geen bereik heb met de gsm.

Als ik op weg ben naar Saint-Géry vraagt Christiane waar ik ben.

Terzelfder tijd krijgt ze de twee berichtjes binnen die ik haar verstuurd had.

Eén nà de kapper in Mussidan en één voor het eten. Alles ok!

De afstand tot Fraisse, waar Christiane staat, loopt vrij goed, nu eens in de zon, dan weer onder de schaduw van de bomen.

Maar uiteindelijk arriveer ik in Fraisse, waar we overnachten.

Wij hebben gisteren, letterlijk en figuurlijk, een rustdag genomen. Maar vandaag opnieuw een verhaal!

De dag nà een rustdag is het altijd een beetje moeilijk om opnieuw te beginnen. Maar deze is wel heel speciaal. De familie terug naar huis èn vandaag is het de 50ste stapdag, dus halverwege. En na 5 km zit ik aan een afstand van 1 123 Km, de helft van de totale afstand: 2 246 Km.

Het eerste uur is moeilijk maar daarna gaat het alsmaar beter. De gehuchten Beauséjour en Le Bureloux ga ik heel vlug voorbij. Ik volg vandaag de gids en niet de aanduiding met pijlen zoals zondag. Maar dat heeft gevolgen want op vele cruciale punten zijn de oude pijlen al weggenomen. En dat blijft zo tot in Douzillac waar ik om 12 u 05 toekom aan het gemeentehuis. (Dinsdag open van 9 u 00 tot 12 u 00)

Als ik de kerk van Douzillac buiten kom passeert er een jongedame, Sybille, Duitse nationaliteit, maar ze wil Frans blijven praten. We wandelen samen de straat naar beneden en Sybille vertelt dat ze nu een tocht aan het maken is van zeven dagen. Ze is vertrokken in Thiviers en hoopt in      La Réole te geraken. Ze is ook al twee keer in Santiago geweest. Een eerste keer vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port over de camino Frances, dezelfde weg als ik wil stappen. En een tweede keer vanuit Irun over de camino del Norte. Sybille vindt de camino del Norte leuker om doen omdat op die route minder wandelaars zijn als op de camino Frances. Ondertussen is de weg opnieuw beginnen stijgen en Sybille haar tempo zakt. Wij nemen afscheid en wensen elkaar nog een mooie tocht.

Ik ga links het bos in, hier hangen de oude pijlen nog altijd. Maar ik kan mij hier ook oriënteren op de GR-tekens (wit-rood) Vóór twee uur sta ik aan de kerk van Sourzac. Een kerk waarvan de buitenzijde in restauratie is maar waarvan de binnenkant niet kan/mag gerestaureerd worden omdat er géén archieven zijn (foto's, beschrijvingen van hoe het vroeger was) Volgens de vrouwelijke gids in de kerk zijn er wel al centen voorradig indien men ooit de beschrijvingen vindt. Dan steek ik de steenweg Périgueux - Bordeaux over, want mijn gids geeft aan dat de camping goed 500 m verder op een zijweg ligt. Ik stap nog bijna 3 km om terug aan de kerk uit te komen, maar nergens een camping te vinden. Na een telefoontje van aan de kerk naar Christiane, weet ik dat de camping 100 m verder ligt, na een bocht, op de weg naar Bordeaux. Ik dus naar de camping.

NB. Halverwege mijn tocht heb ik al 57 stempels verzameld.

Marc komt mij oppikken op de camping in Saint-Astier en zet mijn zussen en mij af vóór de kathedraal in Périgueux. Bedankt Marc!

Wij moeten terug dezelfde straatjes door als gisteren om de stad uit te geraken en aan de rotonde gaat het dan een andere richting uit.

De straatjes in het centrum zijn vanmorgen leeg en daarmee kan mijn zus enkele foto's maken van de koperen schelpen die in de straten zijn ingewerkt. De gids geeft aan dat de beschreven route gewijzigd is door de vereniging en wij gaan de gewijzigde route volgen.

Wij passeren vlak voor het hotelletje in Chancelade waar mijn zussen en de mannen overnachten. Verderop staat de abdijkerk.

Het is bijna 10 u 30 en er staan meerdere auto's rond de kerk. Misschien een viering? Ik ga de kerk in en word verwelkomd door enkele dames. Ze bieden mij een misboekje en een blaadje aan en ze vertellen me dat er een viering zal zijn, in het Engels, voor de Engelstalige Gemeenschap van deze streek. Ik bedank de dames heel vriendelijk en leg hen uit waarom ik een kijkje kwam nemen in de kerk.

Wanneer we, aan de rand van het bos, Chancelade verlaten, zien we aan de linkerkant van de weg een pelgrimsbrievenbus. Ik open de bus. Er staat een schelp in met een theelichtje, een potje met noten, een berichtje met de plaats waar je water kan tanken, een schrift en twee stylo's. Ik open het schrift en zet er mijn boodschap in ter ondersteuning van zulke plaatsjes.

Daarna stappen we nog een heel eind door de bossen, stijgend en dalend. Net buiten het bos vinden we een eetplaats.

Mijn zussen eten "Kaas met stokbrood" want de kaas wordt er aan alle kanten tussenuit genepen, met enkele helse lachbuien als gevolg.

De donkerhuidige slak, die vanop mijn jongste zus haar bil probeert mee te eten, wordt met een schreeuw verwijderd. Ik krijg niet eens de kans om er een foto van te maken…

Een hele poos na het eten worden we onderweg getrakteerd op een fikse regenbui. We schuilen onder een oude eik, doen onze regenvesten aan en proberen een afdakje te maken met een regencape die ik mee heb. Als we na de regenbui verder stappen zien we links van ons, tussen de bomen, de toren van de kerk van Saint-Astier. Wij blijven de pijlen volgen en verder stappen maar er komt geen kerk in zicht. Op zeker ogenblik een kudde loslopende geiten rond gebouwen. Wij gaan rond de gebouwen en zien dat de weg nog verder afdaalt naar rechts, terwijl de kerk links moet liggen. Wij zitten aan het kasteel van Puy-Ferrat waar ook een refuge gevestigd is. Ik ga het erf op en zeg aan de jongeman die ik tegenkom dat wij de aangepaste route naar Saint-Jacques gevolgd hebben maar naar de kerk van Saint-Astier willen. Hij is duidelijk op de hoogte van de wijziging en stuurt ons, via de weg van het kasteel, de goede richting uit. Als we op de camping arriveren staat de teller precies op 29 km terwijl er slechts 25,8 km voorzien waren. Na een drankje spreken we af om samen iets te gaan eten.

En daarna afscheid nemen: Ann, Marc, Lily en Paul, allemaal bedankt voor drie toffe dagen…

En de groeten thuis aan de rest van de familie!

Iedereen is op tijd en we vertrekken om 9 u 00. Maar ik wil eerst nog eens langs het gemeentehuis om een stempel te halen. Maar het gemeentehuis is niet open. Dus, wij op weg. Ik merk al vrij vlug dat de gids niet overeenstemt met de pijlen, dus gids in de broekzak steken en de pijlen volgen. Het nadeel is dan dat je niet op de hoogte blijft van de afgelegde afstand. Gelukkig heeft mijn zus, Ann, een programma op haar gsm dat als gps fungeert en de kilometers, tijd en nog wat meer registreert.

Als we midden in een bos afspreken om uit te kijken naar een eetplaats staan er na één van de bochten drie houten blokken klaar om op te zitten. Toeval?... Ondertussen heeft Christiane me laten weten dat de camping van Périgueux (in Bouzalac) al twee jaar gesloten is.

Oplossing? Naar de camping in Trélissac.

Wij stappen verder door de bossen om uiteindelijk uit te komen op de weg naar Périgueux. Maar we moeten wel eerst nog 2,5 km langs een drukke verkeersweg lopen. Eerst in min of meer onderhouden bermen, daarna op een nieuw aangelegd fiets- en voetpad. Om dan uiteindelijk de binnenstad van Périgueux te bereiken via enkele smalle straatjes waar heel veel mensen aan het winkelen zijn, opvallend veel Nederlanders.

Wij naar de kathedraal. Aan de infostand vraag ik aan de mevrouw een stempel. Ik krijg een stempel en als pelgrim het voorrecht om een blik te werpen op de zuilengang die men aan het restaureren is. Bijzonder mooi!

Daarna wachten we op een terrasje op de komst van Marc, die ons tot bij Christiane gaat brengen.

Christiane staat op 500 m van de kerk van Trélissac, want een camping is er niet, maar haar vinden is moeilijker dan we dachten.

Mijn zussen en de mannen rijden dan naar Chancelade en wij beslissen om naar de camping van Saint Astier te rijden om te overnachten.

Vandaag is de afstand niet te groot en we hebben afgesproken om te starten op de camping van Thiviers om 10 u 00. Mijn zussen en mijn schoonbroers arriveren ruim op tijd! Na enkele foto's, en nog afscheid nemen van Monica en Theo, zijn we op weg. Ludo wenst ons in het vertrek nog een "Buen camino". Dankuwel Ludo.

De camping af, naar rechts. En daar ligt de eerste hindernis. De weg gaat redelijk bergop. Maar het blijkt algauw dat die twee niet ongetraind naar hier zijn gekomen. Ze gaan goed mee de helling op. Aan de tweede splitsing leg ik mijn zussen uit waarop ze moeten letten de volgende dagen om het traject van "La Voie de Saint-Jacques" te lopen.

In het gehucht "Montaugout" laat ik mijn jongste zus de huizen tellen: "twee uitgerekte half-open" telt ze bijeen en we zijn het hele gehucht doorgestoken.

Voorbij "Les Jacquiers" passeren we aan een ganzenkwekerij waar honderden ganzen hun vrije loop hebben.

In "Le Pic", ook een gehucht, gaan we eten want we zijn al halverwege. Vier blokken hout dienen als tafel en stoelen.

Na de maaltijd laat ik op één van de blokken een dankwoord achter voor de eigenaar. (zie foto)

In Négrondes wil ik naar het gemeentehuis, maar dat is nog gesloten tot 14 u 00.

Wij zouden graag ook nog wat water bijtanken. Een oudere man langs de weg wijst ons in de goede richting. Dit water hebben we nodig want de temperatuur loopt op tot 34°.

Door enkele bosjes en langs velden raken we in Sorges waar de rest van de familie ons opwacht. Eerst een voetbad voor de zussen en daarna drinken we een glaasje op de goede afloop van de eerste dagetappe. Mijn zussen en de mannen keren terug naar Chancelade.

Afspraak: morgen vertrek om 9 u 00 wegens de langere afstand.

Wij overnachten op de camperplaats in Sorges aan het truffelmuseum.

8u30 -  Brood halen aan de receptie. Eten, inpakken en wegwezen. Wij moeten nog terug naar Saint-Pierre-de-Frugie.

Bij het vertrek zijn de Nederlanders en de jongeman en zijn moeder al aanwezig om ons uit te wuiven.

De weg van Saint-Pierre-de-Frugie naar La Coquille is helemaal veranderd en stemt niet overeen met de gids of de kaart. Ik schakel over op het volgen van de pijlen. Voornamelijk door bosrijk gebied stappen. Maar goed op zo een warme dag als deze.

Wanneer ik in La Coquille de steenweg Limoges-Périgueux opstap dat merk ik onmiddellijk waarom deze wegverlegging. Tweehonderd meter verder is namelijk het "office du Tourisme" gevestigd, vandaar.

La Coquille, een dorp met zo'n naam hoort op een pelgrimsweg te liggen.

Verder naar Thiviers is het vooral tussen de velden, door bossen en door straten van gehuchten waarvan ik jullie de namen bespaar.

Ik had met Christiane afgesproken om via de sportvelden, 2 km vóór het centrum, naar de camping van Thiviers te komen. Maar ik ben vroeg en voel me nog heel goed en beslis om naar het centrum door te stappen. Binnen op het stadhuis, waar de bedienden zitten te puffen van de warmte, vraag ik een stempel. Enkele foto's maken en even binnengaan in de kerk. Dan naar de camping die 1,5 km van de kerk ligt.

Om 16 u 45 rinkelt mijn gsm. Mijn twee jongste zussen, Ann en Lily, en hun mannen, Marc en Paul, zijn in Thiviers. Zij zijn vanmorgen in Limburg vertrokken en zij komen nog eens langs op de camping. Mijn zussen zijn naar hier gekomen om drie dagen met mij mee te stappen. Zij logeren net buiten Périgueux, in Chancelade, en ze rijden verder naar hun verblijf.

De caravan naast onze mobilhome heeft een Nederlandse nummerplaat. De man, Ludo, is al vijf keer naar Compostela gestapt. Stof genoeg voor een lang gesprek. Ludo en ik gaan naar de refuge van de camping om te zien wie de pelgrim is die er is toegekomen. Hij blijkt niet thuis te zijn. Rond 19 u 45 ben ik een beetje op verkenning op de camping. En wie kom ik daar tegen? Annick, die vóór Bourges nog samen op stap was met Roland en Gaby, en op weg is naar Bayonne. Zij heeft twee dagen rust genomen in La Coquille. Zij was een beetje depressief door het regenweer. Vandaag is het terug haar eerste stapdag, na haar rustpauze, en zij logeert in de refuge. Annick hoopt te kunnen doorgaan tot Bayonne.

Sterkte Annick!

Aan de afwas ontmoeten we twee jonge mensen, Monica en Theo, uit het Leuvense. Vooral Monica wil alles weten over Compostela. Zij verblijven hier op de camping omdat ze zaterdag naar een bruiloft mogen gaan van een Belgisch koppel dat hier komt trouwen.

En wij, wij zitten zaterdag hopelijk in Périgueux.