Wij hebben ons gisteren nog verplaatst van de ene parking (achterkant dorp) naar de andere aan de voorkant. Dit is een parking aan een school.

't Is nog vakantie, dus,…

Ik ga richting centrum, dus steil omhoog en via trappen tot aan de kerk en daar start de etappe.

Er is weinig volk op de been want hier is gisteren ook gefeest.

Als ik het dorp uit ben zit ik al gauw op de herkenbare, smalle weg van de camino. Ik word voorbij gefietst door ontelbare fietsers, al dan niet op weg naar Santiago.

Na ongeveer 5 km moet ik via een brug de N - 111 oversteken. De brug is nog vrij recent aangelegd om de vele voetgangers en fietsers veilig aan de overkant te krijgen.

In één van de buitenwijken van Logroño zie ik al van op afstand de oude vrouw zitten die ook in de reportage van "Man bijt hond" zat enkele jaren geleden. Héél vriendelijke vrouw! Ik zeg goeiendag en neem mijn stempelboekje. De vrouw reageert onmiddellijk als ze mijn boekje ziet: "Belgica"! Roept ze. Ik zeg, ja. Zij herkent de Belgen blijkbaar aan hun stempelboekje. Ik doe mijn verhaal en vraag of ik met haar op de foto mag. Zij roept haar dochter om een foto te maken. Gracias y adios! (bedankt en tot ziens)

Voor het centrum van Logroño, aan de brug over de ebro (rivier), zie ik een ooievaarsnest op een stevige electriciteitspaal.

De camino door de stad Logroño stappen is niet moeilijk want deze is de hele weg aangegeven met pijlen op de grond, alleen moet je er op letten,want er is zoveel te zien in deze stad.

Wanneer ik onder de A - 12 door ben kom ik op een wandelweg terecht. Het is zondag en ook de Spanjaarden profiteren ervan om een eindje te gaan stappen. Dit gebied noemt "Parque de la Grajera" en de wandelweg die ik volg is ongeveer 8 km. Ongeveer halverwege stap ik gedurende méér dan één kiometer langs een meer. Water is voor mij altijd rustgevend! Hier rond het meer is er heel veel volk.

Verder richting Navarrete moet ik nog onder de autostrade door om dan de klim naar de kerk aan te vatten.

Het bureau voor toerisme ligt vlak tegenover de kerk, op de weg die naar Entrena loopt en ook de weg waar de camping ligt waar Christiane al is aangekomen.

Het feest in Los Arcos heeft de ganse nacht geduurd. Rond 7 u 00 vanmorgen zijn de laatste jongeren, een groep van 40 à 50 jongens en meisjes, nog op "kroegentocht". De stadsdiensten zijn ondertussen al druk in de weer om alles proper te vegen. Sommigen met borstel en schop. Anderen daarna met de brandweerslang om alles schoon te spuiten.

Ik stap 150 m van de parking naar de kerk en ga van daar het dorp uit. Gedurende ongeveer vijf kilometer ontmoet ik niemand, helemaal niemand… Dan gaan er mij, enkele meters voor een afslag naar rechts, twee jongens voorbij. Ze zeggen goeiendag en stappen rechtdoor. Ik wacht aan de afslag naar rechts en roep op hen. Ze komen terug. Ze hadden de afslag niet gezien omdat ze tegen mekaar aan het praten waren. Het zijn twee jongens uit Barcelona en ze spreken heel goed Engels. Ze zijn aan een 7-daagse tocht bezig van SJPdPort naar Logroño. Vandaag is hun laatste stapdag en ze willen in Logroño geraken, 9,5 km voorbij Viana. Dag jongens, en nog een goede terugreis!

In de klim naar Sansol kom ik bij een vrouw, de vijftig gepasseerd, die staat uit te blazen van de bergop. Het is een Amerikaanse uit Seattle - USA. Zij doet de camino al voor de derde keer vanuit SJPdPort. In 2001 heeft zij hem met haar zus gedaan. In 2003 met haar zoon en nu met haar kleinzoon. Als ik haar vraag of ze tot in Compostela gaat wandelen, zegt zij dat het van haar kleinzoon afhangt. Zij zal zien hoe ver hij geraakt. Als zij hoort dat ik uit België kom, zegt zij dat zij het land niet kent maar het op "the map of Europe" (kaart van Europa) wel weet liggen.

Have a nice trip! (nog een fijne tocht).

Van de kerk van Sansol, naar deze van Torres del Rio is maar 800 m. Maar éérst een afdaling en dan weer omhoog.

De overige 11 km tot Viana gaat door ruig, ruw landschap. Maar de panorama's zijn er niet minder mooi om.

Christiane wacht op mij aan de kerk in Viana. De mobilhome staat een paar honderd meter verderop.

Het is 12 u 45 en wij gaan eerst iets eten in één van de vele bar / restaurantjes hier in dit dorp.

Voor 13 € 50 per persoon :

- voorgerecht (keuze uit 5 verschillende)

- hoofdgerecht (ook keuze uit 5)

- nagerecht (keuze uit 7)

- een fles witte wijn voor 2 personen

- én water inbegrepen.

Voor een koffie (met melk) betalen we één euro.

Van de camping naar het centrum is nog goed 1,5 km. Er zijn geen pelgrims meer te bespeuren, ze zijn allemaal al vertrokken. t Is 9 u 15.

Twee kilometer verder, in Ayegui, is er een vriendelijke dame die me de weg wijst naar het "monasterio" van Irache. Ik zie het al liggen in de verte, maar eerst helemaal naar beneden om er dan naar toe te klimmen. Juist vóór het monasterio is er een wijnhandelaar (bodega). Er staan twee kraantjes aan de muur, uit het rechtse komt water, uit het linkse komt rode wijn. Aanschuiven! Het duurt wel even voor ik aan de beurt ben, want er zijn er die halve-literflessen aan het vullen zijn en telkens als je aan de hendel trekt komen er maar enkele centiliters uit. Ik neem ook een beetje, trek drie keer aan de hendel, om te proeven. Als ik mij aan de kant zet, hoor ik een koppel, man en vrouw, Frans praten. Ik heb hen al enkele dagen gezien en dacht dat het Spanjaarden waren. 'n Speciaal koppel! Hij, Olivier, is afkomstig uit Perpignan. Zij, Marcina, komt uit de Elzas. Zij zijn vertrokken in SJPdPort, zonder geld en proberen met bedelen te overleven. Zij hebben één nacht onder de blote hemel geslapen en zijn nat geworden van de regen. Op weg van Roncesvalles naar Zubiri hebben zij een tent gevonden langs de weg en nu slapen zij in een tent. Zij hebben ook een kat mee. Olivier is al tweemaal van SJPdPort naar Santiago gestapt en heeft dan in albuerges (refuges) geslapen. Maar hij vindt dat gejaag 's morgens niet goed. Sommigen vertrekken al vóór 6 u 00 's morgens met een lamp op hun hoofd. Daarom wil Olivier het nu doen volgens 'l'esprit du vrai pèlerin" (de geest van een échte pelgrim) Zonder geld, zonder plannen voor overnachting. Zij zijn wél vergeten dat het vandaag 15 augustus is en daardoor zijn de winkels gesloten en zij hebben nog niets gegeten. Het is nà 10 u 00. Ik geef hen ieder één boterham (twee stukjes stokbrood met boter en speculoospasta) en een koekje. De dankbaarheid die uit hun ogen straalt weekt emoties in mij los. Toch eerst nog een foto maken en dan verder.

In Azqueta op een pleintje staan vier bankjes waar ik even een rustpauze neem.

De kerk in Villamajor de Monjardin, op 675 m hoogte, is héél donker als ik er binnenkom, omdat ik van het zonlicht in het duister stap. Maar na enkele seconden wordt het blijkbaar klaarder. Er zijn slechts vijf vensters in deze kerk, waarvan er drie de vorm hebben van omgekeerde schietgaten.

Een eind verder kom ik Anna en Gorden tegen, uit Tasmanië - Australië. Anna heeft al vier weken gestapt in Italië en Frankrijk. Haar man Gordon is deze week afgekomen en ze zijn nu samen aan de camino begonnen.

Wanneer ik in Los Arcos toekom, Christiane staat op een parking, verneem ik dat er straks om 18 u 00 een "stierenloop" is.

Wij om 18 u 00 daar naartoe. Wij hebben gedurende twee uur een schouwspel gezien van jongeren die trachten de horens van de stier te ontwijken en een ring op één van de horens te schuiven. Dit alles begeleid door aangepaste muziek. Spanje én de camino op zijn best… Olé!

Wij hebben ons gisterenavond nog wat korter naar het centrum geparkeerd. Handig om een brood te halen 's morgens én wij blijven op de camino staan. Ik verlaat de mobilhome om 8 u 45. Goed op tijd, naar onze normen, héél laat, volgens de camino-normen, want de meesten vertrekken tussen 6 u 00 en 8 u 00. Omdat de pelgrims in de refugio's bijna allemaal om 8 u 00 moeten buiten zijn.

De bekende brug over en dan richting Lizarra / Estella. Na goed 1 km over een grintweg, die vlot stapt, begin ik aan een klim die méér dan een half uur duurt, om tussen twee bergtoppen door in een ander landschap te geraken. Eens boven gekomen moet ik terug afdalen, vrij makkelijk.

In het dorpje Cirauqui stap ik via smalle straatjes tot boven op het kerkplein. Maar de inwoners moeten hier ook allemaal naar omhoog om aan de kerk te komen.

Op weg naar Lorca, ook een vrij steile klim, de derde al vandaag, kom ik achter vijf jongemannen. Ik ga de ene na de andere voorbij. Ik hoor degene die een eind voorop loopt voortdurend op de andere roepen. Het zijn Italianen. Hij kijkt om, ik zit al in zijn spoor. Dan begint hij in het Engels tegen mij te praten. Eerst vraagt hij of ik een Spanjaard ben omdat ik tegen iedereen "Buenos dias" (goedendag) zeg. Als hij weet dat ik een Belg ben, vraagt hij of ik Engels kan praten. Hij noemt Dario en woont in Rome. Zij, Dario en zijn vier kameraden, zijn eergisteren vanuit Italië naar Saint-Jean-Pied-de-Port gekomen om tien dagen te stappen. Maar er werd héél slecht weer voorspeld om de Pyreneeën over te trekken. Dan hebben zij besloten om onmiddellijk door te reizen naar Pamplona en daar zijn ze gisteren, woensdag, vertrokken. Als Dario mijn verhaal hoort, gaat hij het als een echte Italiaan, met veel gebaren en lawaai, aan zijn metgezellen vertellen. Daarna gaan we samen op de foto.

Ik zoek in het dorp een bank om te eten. Ik zit nog maar net of d'er komt een jongedame naar mij toegestapt. Ze heeft het verhaal van Dario gehoord. Het schijnt dat jij een Belg bent, begint ze in het Frans. Ja. Waar woon je in België? Ik leg dat uit en zij herkent Edingen.

Albane, is een Française maar woont in Elsene en werkt in Brussel. Zij en haar drie vrienden zijn vandaag aan hun 5de stapdag bezig. Zij zijn vertrokken in SJPdPort en hopen, na tien stapdagen, ergens te eindigen tussen Burgos en Léon.

Tussen al deze contacten door is er vanmorgen, recht voor mij, een molshoop opgedoken. Hoe verder ik vorder wordt het een bergske. En naarmate ik Lizarra / Estella nader blijkt het een uit de kluiten gewassen col te zijn.

Christiane heeft op de camping in Lizarra een tijdje moeten wachten om de laatste campingplaats te mogen innemen. Zij heeft de voorkeur gekregen, omdat het maar voor één nacht is én omdat er een pelgrim mee is. Naar "Peregrinos" wordt hier in Spanje nog opgekeken.

De etappe van vandaag wordt in mijn gids als "middelmatig" aangegeven. Maar ik heb ondertussen al ervaren dat "niets is, wat het lijkt".

Ik ben opnieuw laat vertrokken. Omdat de camping een eind buiten de stad ligt en ik een deel van de etappe van gisteren heb moeten overdoen. Om 10 u 10 passeer ik aan het "Officina de Turismo". Er blijft nog zoveel te zien in Pamplona, maar ja,… De stad uitlopen is ook niet moeilijk. En ondertussen maak ik nog foto's van de citadel.

Na 2 km zit er een Japans meisje op een bank aan haar voet te wrijven. Ik vraag of alles OK is en ze steekt haar duim op.

Juist voorbij Cizur Menor, een Italiaanse jongeman die heel traag vordert en een beetje mankt. Ook aan hem stel ik die vraag. Hij zegt dat alles ok is maar dat hij het rustig aan doet (piano - piano).

Daarna begin ik aan de klim naar de top van "Alto del Perdon" op 770 m (Pamplona ligt op 450 m). En ik kan maar niet in mijn ritme geraken. Het gaat moeizaam. Op een iets minder steil stuk, kom ik bij Nathalie, de Italiaanse van gisteren in Larrasoana. Ze herkent mij onmiddellijk en vraagt of ik een foto van haar wil maken. Daarna stap ik verder. Nog vóór de top, in Zariquiegui, ga ik eten. Daarna verder naar de top. Maar er staat een felle, koude wind. Ik heb mijn fleece vandaag nog niet kunnen uittrekken. Maar ik heb weeral fantastische panorama's mogen aanschouwen van de hele streek rond Pamplona, dat een stuk lager ligt. Na de top ligt er natuurlijk weer een afdaling, over stenen. Gedurende bijna 4 km naar Utera toe. Dat is afzien, want afdalen is niet voor mij en zeker niet op stenen. Het 15 u 45 en ik moet nog 8 km stappen. Plots vind ik mijn ritme, mijn turbo slaat aan en ik leg deze afstand, via Muruzàbal en Obanos af in één uur en vijfendertig minuten.

Christiane staat op een parking, ongeveer vierhonderd meter vóór de kerk. Na wat rust stappen Christiane en ik naar het centrum, want ik wil een stempel. In de "Eglisia del Crucifijo" (kerk van het kruis) staat er een kruisbeeld in de vorm van een " Y " in plaats van een " + ". Blijkbaar zou dit het enige kruis, in die vorm, in de wereld zijn!!

Als we terug naar de mobilhome stappen, rond 18 u 45, komen we Nathalie (Italiaanse) tegen. Ze komt nu toe in Puente la Reina en weet nog niet waar ze zal slapen. Ze is vermoeid…

Als wij gedaan hebben met eten, rond 20 u 15, passeert de Japanse (zie nà 2 km) die deze etappe toch al mankend heeft afgewerkt. Proficiat!

Wij hebben goed geslapen, hier op de parking rond het zwembad in Zubiri. En we stonden hier niet alleen. Ik heb gisterenavond acht campers geteld die hier opgesteld stonden.

Ik ben vóór 9 u 00 al op de etappe. In en rond Zubiri zijn er enkele bedrijven die aan grintontginning doen. De etappe van vandaag loopt gedeeltelijk door zo'n gebied. Want na een korte beklimming moet ik 90 (negentig) trappen terug naar beneden.

Verder stap ik door een bos, langs een rivier naar Larrasoana. Wanneer ik daar toekom, het centrum ligt op 100 m naar rechts, staat er een jong meisje met haar armen te zwaaien en de schouders ophalend. Ik denk in mijn eigen: da's zeker een Italiaanse. Ik zeg tegen haar: It is not easy! 't is niet gemakkelijk! En ze antwoordt: tu ne parle pas Français? Ik zeg dat ik Belg ben en een beetje Frans praat. Zij is Italiaanse en kan Frans praten. Zij is vertrokken in SJPdPORT en wil doorgaan tot Burgos. Volgend jaar wil ze dan het andere stuk doen tot Santiago. Dag Italiaanse!...

In de heuveltjes vóór Irotz komt er mij een jongeman voorbij gefietst die, in het Frans, vriendelijk goeiendag zegt. Wat verder moet hij van zijn fiets omdat het té steil wordt. Ik ben daardoor heel snel terug bij hem. Hij noemt Fabrice en komt uit Parijs. Hij heeft de trein genomen tot Bordeaux en is daar beginnen fietsen. Fabrice wil voor de eerste keer naar Santiago. Dag Fabrice…

In Zabaldika staan er banken. Eten. Terwijl ik aan het eten ben passeren er meer dan veertig pelgrims. Ik kan ze makkelijk tellen want ze moeten allemaal die steile beklimming op. Ik ook! Eerst ongeveer veertig meter omhoog, dan veertig trappen en dan nog een stuk minder steil maar toch nog omhoog. Boven op het plateau lopen we nog een aantal kilometers langs de rijweg om terug af te dalen naar Arre en Burlata, de voorsteden van Pamplona.

Christiane wacht op me aan de toeristische dienst. Na een stempel willen we naar een Orange-winkel om onze "technische problemen" (gsm én internet) op te lossen. Het is 14 u 35 en de winkel heropent om 16 u 00. Dus in afwachting gaan we iets drinken. Om 16 u 00 zijn we 3de klant om onze gsm's over te zetten naar Orange-Spanje. Dat lukt vrij vlug (opgelet! Spaanse normen…) Maar dan onze domino (om te internetten)! De dame van Orange, héél gedienstig, probeert éérst met een kaart van de zaak. Njet - Nada - niks! Dan stuurt ze ons naar een andere winkel waar men domino's déblokkeert. De man in de winkel kan ons, na een tijdje, niet garanderen in hoeveel uren hij de code kan krijgen om te déblokkeren. Hij spreekt van 12 - 24u misschien wel 48 u. Daar kunnen wij niet op wachten. Wij terug naar de Orange-winkel, waar wij opnieuw ons beurt moeten afwachten. Dezelfde vriendelijke dame wil ons helpen en wij schaffen een nieuw systeem aan.

Einde verhaal, maar we zijn ondertussen bijna vijf uur verder…

MAAR wij zijn terug in contact met Belgie, dat zullen jullie ondertussen wel gemerkt hebben…

Gisteren een goede "rust-dag" gehad in camping Urrobi in Aurizberri-Espinal, 4 km verder dan Roncesvalles.

Dus moeten we nog terugkeren, en het is koud vanmorgen.

Maar ja, we zitten hier in Roncesvalles nog op 950 m hoogte, wat wil je in de bergen?

Het is 10 u 10 vooraleer ik kan vertrekken op de parking in Roncesvalles. De straat (N - 135) oversteken en ik ben op het traject van vandaag.

Het eerste dorpje waar ik passeer na 2,5 km, Auritz / Burgete, heeft een smalle hoofdstraat met aan beide zijden een gootje waar het bergwater door stroomt. Ik verlaat de hoofdweg om door het bos te stappen.

Na goed anderhalf uur begin ik toch nog aan een klimmetje, het eerste van de dag. Want ik moet "alto de Mezkiritz" (922 m) over. Daarna daal ik af naar Bizkarreta en Lintzoain.

Na het eten, een tweede klim, uitkomend op een plateau. Van daaruit zacht dalend naar Zubiri. Enkel de laatste 3,6 km zijn steiler in de afdaling.

Er zijn mij ondertussen toch al zeker tien fietsers gepasseerd op deze route. Als ik toekom in Zubiri, moet ik eerst over een bruggetje om in het centrum te geraken. In het riviertje staan en liggen zeker dertig pelgrims die vandaag in Zubiri zullen overnachten. En aan de refuges (in het Spaans: albuerges) zitten er nog véél méér…

Ik ben in een stroom, richting Compostela terecht gekomen.

Christiane staat op de parking aan het zwembad, ongeveer 200 m van de kerk.