Wij hebben een goede nachtrust gehad onder de kerktoren van Terradillos de los T… (juist!)

Ik ben om 8 u 20 al klaar om te vertrekken en wie komt daar aangestapt? Robert uit Lochristi. Hij heeft vannacht in een albuerge in Ledigos geslapen en heeft de 2,8 km tot hier er al op zitten. We stappen samen verder en praten over de camino en alles wat er bij komt zien. De prijs van de albuerges, het eten, de collega's peregrino's (pelgrims), maar ook over onze pensionering en andere dingen uit het dagelijks leven.

Ondertussen zijn we ook een deel van de Aziaten, het zijn Koreanen, gepasseerd. Robert vertelt dat ze met dertien zijn, 3 begeleiders en 10 kinderen (tieners). Zij zijn 10 maanden onderweg, en hebben al een aantal landen bezocht waaronder Duitsland en Italië. Nu zitten ze hier een aantal dagen op de camino en dan trekken ze verder naar Portugal. Daarna gaan ze nog een aantal andere landen aandoen. Ze geven 's avonds rond negen uur een optreden met hun trommels.

De kilometers vliegen voorbij en de dorpen ook. Moratinos en San Nicolas del Real Camino dus ook.

Als we 2,5 km vóór Sahagun in de "Ermita de la Virgen del Puente" (Kapel van de Maagd van de Brug) even binnengaan is daar een vrouw die ons beiden een stempel bezorgt.

Verderop zegt Robert dat hij in Sahagun gaat uitzien om wat eten te kopen. Daar nemen we dan ook afscheid.

Bedankt Robert, voor de kennismaking en het samen stappen, en nog veel succes op de Camino Primitivo! Buen camino!

Ik ga nà het centrum binnen op de camping om info te vragen, want wij gaan hier 2 X overnachten, maar ook waar ik een "supermercado" (grootwarenhuis) kan vinden om onze inkopen te doen. De juffrouw van dienst duidt mij op een kaart alle gegevens aan.

Als ik 4 km verder, in Calzada de Coto, wil gaan eten in een bushalte, zitten daar al vier Fransen, twee mannen en twee vrouwen uit de buurt van Le Mans. Allen vijftigers. Ze zijn in SJPdPort vertrokken en doen op hun eigen tempo de camino. Maar ze nemen er ook wat "omwegen" bij. Ze stappen van in Calzada del Coto de "Calzada Romana" om zo in Reliegos te geraken. Au revoir en Buen camino!

Ik heb nog niet gedaan met eten en er komt een Italiaan bij zitten, een twintiger. Hij is gisteren van Boadilla del Camino tot Ledigos gestapt, goed voor 48 km. Vandaag hoopt hij 47 km te doen want hij wil op dinsdag 2 september aan komen in Ponferrada. Dat is na de trip van vandaag nog 128 km, te stappen in drie dagen. Ciao, buen camino!

Tijdens de laatste 6,5 km naar Bercianos del Real Camino neem ik toch nog een rustpauze want de zon is heet en werkt afmattend.

De kilometers beginnen nu te wegen. Maar ja, wat wil je, er blijven maar 16 stapdagen niet meer te gaan…

Christiane wacht me daar op, op een schaduwrijk plekje. Verfrissen en dan winkelen is Sahagun en daarna naar de camping, want…

Om de vertrek- en aankomstplaats van de etappe van vandaag, zonder fout, na mekaar uit te spreken moet je al enkele keren oefenen.

En dan wetende dat de Spanjaarden meestal de nadruk leggen op de voorlaatste lettergreep en dat een dubbel L als j of als Lj wordt uitgesproken. Probeer 't maar!...

Vanaf de camping ben ik na 150 m al op de camino. En dan begin ik aan een tocht van ongeveer 17 km tot het volgende dorp. Een afstand waar de meesten toch een beetje afkerig tegenover stonden de laatste dagen. Maar we moeten erdoor, dat is de camino…

Ik heb voor mijn eigen een indeling gemaakt om deze afstand te overbruggen. De eerste vijf kilometer tot aan de abdij, daarna nog eens vijf kilometer tot aan de kruising met de PP - 2419 en dan nog 6,8 km tot Calzadilla de la Cueza. Goed doorstappen, en dan zou dat moet lukken in 3 u 45.

Ik ben om 9 u 10 vertrokken op de camping en het is 12 u 35 als ik in Calzadilla de la Cueza toekom. Ondanks de hitte, de wind en géén bescherming, toch een flink tempo aangehouden én regelmatig gedronken.

Verder naar Ledigos is het nog 6,2 km. Maar ik maak toch gebruik van een rustplaats op 1,5 km van Ledigos om nog wat uit te blazen.

Er is nog een man op de rustplaats. Daniël, is een Italiaan, 42 jaar, uit Venetië. Hij is met zijn vespa, een retro-model uit 1967,

op weg naar Santiago. Daniël is zondag in Venetië vertrokken en doet 300 à 400 km per dag.

Hij zat gisteren op de route Zaragoza - Logroño en het was 42°. Hij heeft zijn scooter moeten laten afkoelen.

Ik kon er een biefstuk op bakken, grapt hij.   Nog een foto met zijn vespa en dan afscheid nemen.

Ciao Daniël, buen camino en arrivederci.

Ik passeer eerst door Ledigos en dan nog 2,8 km verder naar Terradillos de los Templarios.

Ondertussen kun je het al in één keer uitspreken zeker?

Christiane zei gisterenavond nog dat ze het niet geloofde van "de autostrade aan pelgrims op de camino Francès". Vandaag heeft ze haar mening moeten herzien. Want Fromista en Carrion de los Condos zijn verbonden via de P - 980, de weg die Christiane vandaag volgt en die ook door of naast een viertal dorpen loopt. En, de camino loopt er vlak naast. We vertrekken samen om 8 u 30. Ik krijg onmiddellijk de mogelijkheid om enkele mooie beelden vast te leggen omdat we de A - 67 (Cantabria - Meseta) oversteken. Ik stel ook vast dat, hoe dichter we naar Santiago stappen hoe méér dat "de camino" leeft maar ook hoe méér aanduidingen er zijn. Niet alleen de gele pijlen, maar ook beelden, muurschilderingen en verkeersborden allerhande.

Poblacion de Campos stap ik gewoon voorbij. Maar op het pleintje in Revenga de Campos rust ik even om wat te drinken. Daar zitten ook een jongen en een meisje uit de USA waar we deze week als eens kort kennis mee hebben gemaakt. Hier zie ik voor de tweede dag na mekaar, en voor de tweede keer vandaag, ooievaars op hun nest. Vanmorgen in Fromista heb ik een koppel gezien en hier opnieuw een koppel.

Er is ook nog een Italiaan op het pleintje die enkel Italiaans spreekt. Hij kan me toch uitleggen dat er juist nog een Belg gepasseerd is.

OK, thank you, ciao…

Als ik in Villarmentero de Campos voorbij kom zijn een groep, wel 10 tot 15 Aziaten, zich aan het klaar maken om opnieuw te starten. Ik zie een jongen met drie rugzakken staan, ééntje vooraan op zijn buik en twee op zijn rug. Een andere jongen heeft drie rugzakken op zijn skateboard vastgebonden en gaat dat zo voorttrekken. Hij staat al klaar op de rijweg, wat héél gevaarlijk is…

Ik stap verder en ontmoet nog twee Spanjaarden, vier Finse vrouwen, nog een Spaanse die Engels praat en op vakantie is in deze streek. En vlak voor Villalcazar de Sirga een Braziliaan die behoorlijk Engels praat. Leandro is vertrokken in SJPdPort en wil naar Santiago. Zijn moedertaal is Portugees en daardoor verstaat hij heel goed Spaans. Onze wegen scheiden aan het volgend dorp. Buen camino Leandro!

Dan stap ik 4,5 km alleen en op 1 km van Carrion de los Condos kom ik bij een man. Ik groet hem in het Spaans en vraag dan in het Engels van welk land hij komt. Belgium, zegt hij. Nederlandstalig of Franstalig? Nederlandstalig! Eindelijk een Belg, het is Robert uit Lochristi. Robert, zelfde naam als mijn broer, is op 18 juni uit Doornik vertrokken naar Château-Porcien en zo verder naar Reims. Dan via Vézelay naar Nevers en Limoges. Hij stapt nu de camino Francès tot Léon en stapt dan noordwaarts naar Oviedo om de camino Primitivo te doen. Anders is hij té vroeg in Santiago. Robert wil op zijn verjaardag, 25 september, aankomen in Santiago en via de omweg van de camino Primitivo zal dat lukken. We nemen afscheid voor het beeld van de pelgrim in Carrion de los Condos. Robert gaat zijn albuerge zoeken en ik de camping. Misschien tot één van de volgende dagen, en buen camino!

Ik naar de camping waar Christiane geparkeerd staat, niet ver van de camino.

Onmiddellijk als ik toekom zegt ze dat ze vandaag héél, héél véél pelgrims gezien heeft. Dus toch een autostrade?…

Ik ben laat weg op de camping in Castrojeriz. 9 u 35 ! En de zon staat al te schitteren.

De brug van de rivier over en dan klimmen. Wij moeten een hoogte van ongeveer 100 m overwinnen. Alto de Mostelares ligt op 910 m met een klim van meer dan één kilometer aan 12 %. Boven op het plateau is het ongeveer 300 à 400 m vlak en dan een afdaling aan 18 %. Dat is echt opletten!! Zelfs al is het eerste stuk volledig in beton.

Op weg naar Itero de la Vega kom ik een Slovaak tegen die Engels praat. Hij zegt dat hij de Camino heeft gedaan, SJPdPort - Santiago en dat hij nu op terugweg is naar Bayonne. Vandaar wil hij al liftend terug naar huis. Maar hij zit zonder geld om zijn overnachtingen te betalen en daarom vraagt hij een beetje geld. Ik geef hem wat, hij bedankt mij en gaat verder.

Ik stel vandaag, opnieuw, de afstand in de gids in vraag. Ik heb twee uur en half gestapt en slechts 6,6 km afgelegd in Itero de la Vega.

Er volgt nog een zachte beklimming van ongeveer 5 km naar Otero Largo. Onderweg passeer ik het kanaal van Pisuerga. Daar staat een vrouw met een fiets. Het is Bonnie, uit Minnesota, USA. Bonnie is een vijftiger en is in SJPdPort, te voet vertrokken voor de Camino. In Burgos heeft ze een fiets gehuurd voor vijf dagen, die ze in Léon weer mag achterlaten. Daarna gaat ze de rest te voet afleggen. Ik zie haar nog één keer terug aan het watertappunt in Boadilla del Camino. Hier zie ik ook een aantal ooievaars op hun nest. Ik denk dat er drie nesten zijn. Maar ondertussen ben ik weeral meer dan 10 km door de meseta gestapt. De Spaanse hoogvlakten op 800 m en meer… Broeierig warm, venijnig windje, dus drinken is de boodschap. Op een viertal km van Fromista kan ik langs het kanaal van Castilla lopen, dat koelt een beetje, maar toch niet alles.

Juist voor Fromista is er een rustplaats. Daar maak ik gebruik van, want het is bijna 16 u 00. Terwijl ik daar zit te rusten komt er een jongeman toe. Jacob, uit Oostenrijk, spreekt Engels. Jacob is vanmorgen om 5 u 00 in Hontanas vertrokken en heeft nu al 32 km gestapt. Hij voelt zich nog goed. Hij wil eerst wat rusten en dan nog 10 km verder stappen. We praten nog wat over onze tocht en over de mobilhome.

Daarna nemen we afscheid. Jacob, buen camino!

Ik stap verder naar de camperplaats, juist voorbij het centrum, waar Christiane de mobilhome, nogmaals op de camino heeft geparkeerd.

Vandaag en de volgende dagen, etappes door de ruwe hoogvlakten (+/- 800 m) tussen Burgos en Léon. Links en rechts gaan we voorbij een aantal toppen die de 900 m en enkelen die zelfs de 950 m meter hoogte overschrijden. Ruw, maar een mooi berglandschap.

Van bij de start in Hornillos del Camino zit ik in het spoor van een man die gelijke tred houdt. Na goed 1,5 km kom ik bij hem omdat hij vertraagt om even met een Frans meisje te praten. Dan stappen we samen verder. Hij heeft dezelfde voornaam als onze pa, François komt uit Parijs, spreekt Frans maar ook Spaans omdat zijn ouders toendertijd zijn moeten vluchten voor het Franco-regime in Spanje. Hij is 65 jaar en is al 4 jaar bezig met lange afstanden te wandelen.

In 2011 heeft hij de Camino Francès gedaan (SJPdPort - Santiago)

2012 - Camino Primitivo (Oviedo - Santiago)

2013 - Van Le-Puy-en-Velay naar SJPdPort alleen in Frankrijk

en nu is hij vertrokken in de buurt van Barcelona, heeft de Ebro (rivier) gevolgd tot in Logroño en is dan overgestapt op de Camino Francès en hij wil doorgaan tot in Finisterre. Wij praten ook over voetbal, het wereldkampioenschap en over de kwaliteit van de verschillende landenteams. En dat je met 11 goeie voetballers nog géén goeie ploeg hebt. Daar is méér voor nodig.

Het is tien uur. Ik ben één uur en een kwart aan het stappen. François vraagt of het nog ver is voor een volgend watertappunt. Ik weet het niet. Ik geef hem wat gedroogd fruit en wat noten. Dat vindt hij lekker. Hij wil wat rusten want hij is al drie uur aan het stappen.

Ik neem afscheid. Bonjour François, misschien tot in Castrjeriz en Buen Camino!

Terwijl ik bij François aan het drinken was, zijn er ons enkele mensen voorbij gestapt. De laatste, een jong meisje van 18 à 19 jaar, haal ik zo weer in. Ik zeg haar goeiendag (altijd in 't Spaans) en ze antwoordt "Bonjour". Française, vraag ik. Nee, Spaanse. En Frans spreken? Ja, een beetje, zegt ze. Lara is met haar familie op stap. In feite drie families, in totaal twaalf personen. Zij zijn met vier auto's uit Andalusië naar hier gekomen om hier zeven dagen te stappen tussen Logroño en Castrojeriz. Vandaag voor haar en haar familie de laatste etappe en morgen terug naar huis. Vorig jaar hebben ze SJPdPort - Logroño gedaan. En volgend jaar komen ze terug. Lara heeft deze zomer met haar familie ook al een rondreis gedaan in Slovenië en het noorden van Italië. En vijf jaar geleden zijn ze in België geweest. Brussel, Brugge en Gent kan ze zo na mekaar noemen. Lara zit op de universiteit en volgt een opleiding verpleegkunde.Het lijkt mij een meisje dat weet wat ze wil. En ze zou ook graag meerdere talen kennen. Frans dat gaat al behoorlijk, maar Engels vindt ze moeilijker. Nog een foto van Lara met haar papa José en dan Adios et bon retour…

Ik ben aan het afdalen en ik passeer aan een bord: "Hontanas 0,5 km" maar ik zie nergens huizen. En dan plots, rechts in de bergflank duikt er een kerktoren op, en huizen. Oh wat ligt dit kleine dorpje hier mooi verscholen in die bergflank.

Van hier tot Catrojeriz is het nog 9 km die ik in minder dan twee uur afwerk.

Christiane wacht op de camping, opnieuw pal op de Camino…

Christiane zet me vanmorgen af op de camperplaats in Burgos, vlakbij het centrum. Vandaar loop ik naar de kathedraal om nog wat foto's te nemen. Ze is in-druk-wek-kend, zelfs zonder volk rond. Ik kan er niet genoeg van krijgen.

Het is 9 u 30 en de meeste pelgrims zijn al op stap. Ik ga de stad uit en passeer aan de universiteit van Burgos.

De afstand van Villabilla de Burgos naar Tardajos is meer als voorzien omdat ik, door de werkzaamheden aan de A - 231, een omweg moet maken van ongeveer drie kilometer.

Het is elf uur en Christiane heeft nog niks laten weten. Normaal krijg ik iedere dag een berichtje dat ze is aangekomen op de plaats van bestemming. Ik probeer haar te bellen, zonder resultaat. Ik stap verder richting Terdajos.

11 u 15 Nog eens bellen, en de twee volgende kwartieren ook. Ik blijf stappen en om 12 u 15 doe ik een berichtje. Géén antwoord…

Ik passeer door Tardajos en Rabé de las Calzadas en ga aan het monasterio Nuesta Señora iets eten.

Nog een berichtje. Géén antwoord… Het wordt me teveel!

En dan spoken de slechtste scenario's door je hoofd. Alle moed samenrapen, nog 8 km…

Onderweg toch nog enkele foto's maken, maar ik wil zo snel mogelijk in Hornillos del Camino zijn.

Vóór dat ik het dorp binnenkom zie ik de mobilhome al staan.

Wat een opluchting!!!

De reden van niet-reageren ligt bij het feit dat onze verbinding via het Spaanse telefoonnet verbroken is.

In Pamplona heeft men ons gezegd dat het één maand geldig was en nu is het al verlopen???

Wij schakelen vanaf nu terug over op onze Belgische nummers!!!

Om 18 u 00 gaan we iets eten in de Bar / Restaurant en zitten samen aan tafel met Jen, een Deense man die goed Engels praat. Hij is gisteren vijftig geworden en heeft gisteren dan maar 52 (ja tweeenvijftig) kilometer gestapt op de camino. Hij hoopt over zestien dagen in Santiago te zijn want hij loopt gemiddeld 28 km per dag. Buen Camino!

Voor mij een bewogen dag, maar ook dat is "Camino"…

Atapuerca ligt aan het begin van de klim naar de "Matagrande" op 1.078 m.       Het klimmen op zich is niet zo steil maar de losse stenen en de stukken met rotsstenen maken het moeilijk. Boven op het plateau krijgen we weer mooie panorama's gepresenteerd. En als we wat verder aan de afdaling beginnen dan zien we in de verte Burgos al liggen en het is toch nog 20 km.

In Cardeñuela Riopico ga ik een bar / restaurant binnen voor een koffie en een broodje/kaas/bloedworst. Daar ontmoet ik de zes Italianen van gisterenavond. Ciao!

Voor ik aan de luchthaven van Burgos kom is er blijkbaar een alternatieve route linksaf. Maar ik ga rechtdoor, voorafgegaan door één pelgrim, die ik halverwege de luchthaven passeer.

Dan via Villafria over het industrieterrein, 10 km lang, naar Burgos. Bij het binnenkomen van de stad, ga ik eerst op een bank nog iets eten. En dan passeert die ene pelgrim mij opnieuw. Een paar honderd meter verder ligt hij dan weer op een bank uit te blazen als ik passeer. Ik stap naar hem toe. Een Italiaan die goed Engels spreeekt. Hij zegt dat hij vermoeid is, want dat hij al negen dagen aan het stappen is. Als hij hoort dat ik al véél langer aan het stappen ben, slaat zij zichzelf voor het hoofd en vraagt hoe dat mogelijk is!...      Ik wens hem Buen Camino!

Burgos is een grote, mooie, vernieuwde stad.

Het duurt een tijdje voor ik de kathedraal in zicht krijg, maar dan…      OOOHH!!!    en      AAAHH!!!

FE - NO - ME - NAAL ! … ! ... ! ... !

Zoveel torens en torentjes! En zoveel volk op het plein vóór de kathedraal. Maar er zijn zeker drie bruiloften op de been en allemaal om ter mooist. Dat is mooi meegenomen. Ik ga even de kathedraal binnen om de binnenzijde te bekijken. Ook dat is overweldigend. Dan in de toeristische dienst van de kathedraal een stempel gehaald.

In de "Officina de Turismo" ga ik info vragen, want we willen gaan winkelen, maar wij zouden ook gas en diesel moeten tanken en dat is niet zo vanzelfsprekend hier in Spanje. De man van dienst spreekt Engels en Frans, heel vriendelijk en duidt mij op een uitgebreid stadsplan aan waar alles te vinden is. Maar als wij onze boodschappen gedaan hebben loop ik op de site rond, maar nergens een tankstation te vinden. Ik vraag aan een Spanjaard met een mobilhome of hij weet waar ik gas kan tanken. Ik ben ook niet van hier, zegt hij, maar we gaan het in de autoshop eens vragen. De mensen in de shop leggen het heel goed uit, in 't Spaans, en de Spanjaard zet het voor ons "in 't Frans" op papier.

DANKUWEL!   Gracias,   Adios !

Wij overnachten vandaag op de camperplaats in Burgos.

En morgen verhuizen we naar de camping in Burgos.

Wij hebben leuke herinneringen overgehouden aan de gesprekken van gisterenavond.

Vóór halfnegen ben ik al aan het stappen. Villambistia ligt op ongeveer 800 m hoogte en we moeten terug naar hoger vandaag.

Via Espinosa del camino naar Villafranca Montes de Oca valt het nog mee. Maar vanaf het centrum van dit laatste dorp is het stijgend naar een plateau en wéér stijgen. Onderweg loop ik voorbij een Engelsman die moeite heeft om vooruit te komen. Als ik vraag of het nog gaat, zegt hij dat alles OK is, maar dat zijn benen vermoeid zijn.

Even voorbij de top, Alto de Valbuena op 1.162 m, kom ik bij de Australische en het meisje uit de USA van eergisteren. Zij zijn vanmorgen in Belorado vertrokken en stappen tot Agés. Dit dorp ligt 2,5 km vóór Atapuerca. Hey girls, Adios,…

Op weg naar San Juan de Ortega kom ik bij Serena, de Italiaanse die Engels spreekt, van gisteren aan tafel. Wij hebben het uiteraard over de gesprekken tijdens de maaltijd gisterenavond. Serena zegt dat ze het fantastisch vindt hoe de vertalingen Nederlands-Engels-Italiaans-Spaans en omgekeerd verlopen zijn. Ze klaagt ook wel een beetje van vermoeidheid in de benen. Ze stapt vandaag ook tot Atapuerca. Als een Italiaanse vriendin van Serena ons inhaalt laat ik de beide dames verder in het Italiaans praten en neem afscheid. Buen camino!

In de kerk van San Juan de Ortega loop ik Manuel tegen het lijf. Hij klaagt over het weer, omdat het de ganse dag al aan het miezeren is en het niet warm is. Adios Manuel!

Verder via Agés naar Atapuerco waar Christiane op een parking op me wacht. Na verfrissing ga ik op zoek naar een bakker en… Daar kom ik een jongeman tegen die me in het Spaans probeert de weg naar de parochiale albuerge te vragen. Martijn is Nederlander en komt uit Arnhem. Hij is vertrokken in Pamplona en wil op 32 dagen in Santiago zijn. Hij is zo vol lof over de opvang, gebedsdienst, eten helpen bereiden, maaltijd verorberen én de reflexie van de dag in Grañon en Tosantos, dat hij van geen ophouden weet. Martijn heeft, zowel in Grañon als in Tosantos in de parochiale albuerge geslapen. Ik wens hem nog veel succes met zijn camino, dag Martijn!

Wij eten vanavond in een restaurantje in Atapuerca, waar we met tien aan één tafel zitten. Twee Spaanse vrouwen met twee meisjes, één Amerikaan, één Australische en twee Canadezen en wij. De Canadese man en zijn dochter gaan voorop in het gesprek, want ze worden begrepen door iedereen behalve de twee Spaanse vrouwen. Maar die krijgen de vertaling van hun dochters. Het gaat voornamelijk over de camino. Na het eten wil de patron van de zaak dat iedere nationaliteit een liedje komt zingen in zijn eigen taal. Dat zijn dus zes liedjes, want aan een tweede tafel zitten zes Italianen. Hilariteit alom en de Belgen mogen beginnen: "Ik heb de zon zien zakken in de zee..." en als slot een samenzang van de grote hit van Samantha: "Eviva Espagna..."

Internationale folklore, amusement na een dag stappen...

"Camping Bañeres" is een moderne, heel nieuwe camping. Maar voor ons ook de duurste tot nu. En daarbij hebben we dan ook nog slecht geslapen vannacht. Het is erg koud vanmorgen. En de lucht is in twee delen verdeeld. Boven Logroño, waar wij al gepasseerd zijn, is het donkergrijs. Boven Burgos, waar wij nu naartoe gaan, helder blauw, 't zou kunnen warm worden…

Als we over de N - 120 terug naar de startplaats rijden, zien we tientallen pelgrims die naast deze weg, op de camino, al bezig zijn om de afstand tussen Santo Domingo de la Calzada en Grañon te overbruggen. Christiane zet me af in Grañon en ik zit onmiddellijk op de etappe van vandaag. Ook ik neem mijn plaats in, in de lange sliert van pelgrims, die zich op de weg naast de N - 120 van dorp naar dorp verplaatst.

Redecilla del Camino, Castildelgado en Viloria de Rioja zijn dorpen waar de inwoners de pelgrims zo gewoon zijn dat ze nog niet eens opkijken als je goeiendag zegt. In Villamayor del Rio staan er een aantal banken onder de bomen op het kerkplein. Enkele minuutjes rust nemen om te drinken en een koekje te eten. Er zit ook een Duits gezin, vader, moeder en twee opgroeiende dochters, op het kerkplein. Enkele minuten later komt er een jongeman het kerkplein opgestapt. Hij richt zich naar de jonge meisjes en stelt hen een vraag. Aan hun houding zie ik dat ze het niet begrepen hebben. Dan haalt de jongeman een hoedje uit zijn rugzak. Oei! Dat is mijn hoedje… De jongeman brengt het mij. DANKUWEL, Dankuwel,… Hij heeft het hoedje gevonden in de afdaling na Viloria de Rioja. De jongeman komt uit Polen, maar spreekt goed Engels. Nogmaals bedankt en daarna is hij weg.   Ik wist zelfs nog niet dat ik mijn hoedje kwijt was omdat ik het vanmorgen niet heb opgezet. Maar ik zal het nog nodig hebben want de zon begint er door te komen.

In Belorado ben ik in gedachten nog altijd met mijn hoedje bezig dat ik vergeet in de toeristische dienst binnen te stappen.

Mijn hoedje - toeval ?

Neen, nog eens, ik ben er van overtuigd dat toeval niet bestaat en dat àlles voorbestemd is.

Christiane heeft laten weten dat ze de mobilhome in Villambistia al twee keer heeft moeten verplaatsen. Maar bestaan niet àlle goede werken uit drie?

Het was een zware etappe vandaag, omdat alle gepasseerde dorpjes op een heuvel liggen. En dat de stoffige weg van de camino ook gebruikt wordt door de boeren, of omgekeerd, die nu bezig zijn met het stro binnen te halen.

Wij zijn vanavond voor het eerst gaan eten in een albuerge. Aan tafel gegaan met een Italiaanse, een Spanjaard en twee Nederlanders. De Italiaanse, Serena, komt uit de streek tussen Milaan en Turijn en is aan haar 1ste camino bezig die in SJPdPort begonnen is. De Nederlanders, Alice en Rein beiden zeventigers, komen uit Groningen en zijn aan hun 3de camino bezig - 2005 - 2008 - en zijn nu in Roncesvalles vertrokken. En de Spanjaard, Manuel, komt uit Andalusië en is aan zijn 9de camino bezig. Hij heeft al 8 keer de camino Fances gelopen vanuit Roncesvalles en ook de 9de keer gaat hij hetzelfde doen. Zijn eerste was in 1994. Het gesprek wordt onmiddellijk op gang gebracht door Alice. Om iedereen in het gesprek te betrekken wordt hetgeen onder de Nederlandstaligen gezegd wordt, vertaald naar het Engels, een taal die Serena begrijpt, die het op haar beurt aan Manuel vertelt in het Italiaans omdat hij die taal begrijpt.

Echt een gezellige avond!

We staan vlakbij de camino geparkeerd en ik ben vroeg op de baan, 8 u 30! Ik zie een tiental pelgrims voor me uit wandelen. Waarschijnlijk zijn zij allemaal vertrokken in Najera en stappen ze tot Santo Domingo de la Calzada.

Aan een afslag naar rechts komt er een groepje samen omdat de eerste drie naar links waren gegaan en de mevrouw vóór mij dat goed heeft opgemerkt: we moeten naar rechts.

Dan lopen we een aantal kilometers langs de autostrade.

Verder tussen de velden kom ik drie politieagenten te paard tegen. Ook op de camino…

Net vóór Cirueña, in een klimmetje, kom ik bij een Italiaan en een vrouw uit de U.S.A. Ze spreken beiden Frans en Engels. Een beetje verder komt er, aan de andere kant van de weg, een vrouw naar ons toe gelopen. Ter hoogte van ons stopt ze, draait zich om en loopt terug. De Italiaan kent haar. Het is een Australische pelgrim waarvoor de camino niet zwaar genoeg is. Ze heeft haar rugzak afgezet en gaat nu een beetje lopen om te ontspannen. De vrouwen gaan in Cirueña een koffietje drinken.

Ik stap verder naar Santo Domingo de la Calzada en ga binnen in het toeristisch bureau. De twee dames aan de balie zijn helemaal niet vriendelijk en behulpzaam. Zij spreken geen Engels en slechts een beetje gebrekkig Frans.

Ik wil binnengaan in de kathedraal om de haan en de kip te zien. Maar dat kan enkel met een ticket. Dat ticket moet ik kopen in een winkel aan de overkant van de straat. Prijs: 4,00 € - Verminderde prijs voor pelgrims: 3,00 € Er is een heel museum opgezet in het klooster naast de kerk, met relikwieën, authenthieke perkamenten, schilderijen en andere kunstwerken… Ook in de kathedraal kan je nog uren verblijven, maar ik wil nu toch de haan en de kip zien. En ja, daar zitten ze, achter glas, ongeveer drie meter boven de vloer. Een witte haan en een witte kip.

Maar dan moet je het hele verhaal van Santo Domingo de la Calzada kennen om dit te begrijpen.

Daarna nog 6,5 km naar Grañon waar Christiane op me wacht.

Voor overnachting verhuizen we naar "camping Bañeres" die ten noordoosten van Santo Domingo de la Calzada ligt en dus moeten we ongeveer tien kilometer terug rijden.

Wij hebben gisteren rond 17 u 00 een onweer over de camping in Navarrete gehad. Wij zijn er gelukkig heelhuids doorgekomen, maar de Nederlanders die naast ons staan met de caravan, hebben wel wat schade geleden. De sterke rukwinden hebben de voortent omhoog geblazen zodat ze loodrecht omhoog op de caravan stond. Bij het neerkomen zijn er enkele steunpalen geplooid. Maar het viel nog mee, zei de man als het onweer over was.

De etappe start vandaag aan de kerk van Navarrete op ongeveer 540 m hoogte. Wij zitten hier nu in een streek waar er nogal wat pottenbakkers zijn. De hellende weg naar Ventosa valt mee. Aan de kerk ontmoet ik twee Fransen, man en vrouw, uit de buurt van Clermont-Ferrand. Zij zijn ongeveer 120 km naar Le Puy-en-Velay gespoord om daar hun camino te starten. Zij hebben in Frankrijk op campings gekampeerd met hun tent. Maar in Spanje hebben ze tot nu altijd "wild" gekampeerd omdat ze vinden dat de campings te duur zijn. Ik ben de éérste Belg die ze in Spanje ontmoeten.

Au revoir!

Ik ga in de café / Bar een "café con leche" (koffie met melk) drinken. En ik krijg van de uitbater, van de zaak die "café / Bar Buen Camino" noemt een stempel in mijn boekje.

Dan verder naar de top van "Alto de San Anton" op 715 m is niet zo moeilijk, enkel de laatste honderden meters zijn wat steiler. Ik heb ondertussen weer een aantal pelgrims gezien, maar allemaal nieuwe gezichten.

Vóór Najera ga ik eten en dan zie ik er een aantal die ik al ben voorbij gegaan, maar ook een deel die nog achterop kwamen. In het centrum van Najera houden de meesten halt omdat hier véél albergues (refuges) zijn en omdat dit dorp de aankomstplaats is van een etappe in de gids.

Ik merk dat héél duidelijk omdat ik de 5,8 km naar Azofra helemaal alleen moet stappen.

Christiane heeft hier een parkeerplaats gevonden waar wij gaan overnachten.

Wij hebben ons gisteren nog verplaatst van de ene parking (achterkant dorp) naar de andere aan de voorkant. Dit is een parking aan een school.

't Is nog vakantie, dus,…

Ik ga richting centrum, dus steil omhoog en via trappen tot aan de kerk en daar start de etappe.

Er is weinig volk op de been want hier is gisteren ook gefeest.

Als ik het dorp uit ben zit ik al gauw op de herkenbare, smalle weg van de camino. Ik word voorbij gefietst door ontelbare fietsers, al dan niet op weg naar Santiago.

Na ongeveer 5 km moet ik via een brug de N - 111 oversteken. De brug is nog vrij recent aangelegd om de vele voetgangers en fietsers veilig aan de overkant te krijgen.

In één van de buitenwijken van Logroño zie ik al van op afstand de oude vrouw zitten die ook in de reportage van "Man bijt hond" zat enkele jaren geleden. Héél vriendelijke vrouw! Ik zeg goeiendag en neem mijn stempelboekje. De vrouw reageert onmiddellijk als ze mijn boekje ziet: "Belgica"! Roept ze. Ik zeg, ja. Zij herkent de Belgen blijkbaar aan hun stempelboekje. Ik doe mijn verhaal en vraag of ik met haar op de foto mag. Zij roept haar dochter om een foto te maken. Gracias y adios! (bedankt en tot ziens)

Voor het centrum van Logroño, aan de brug over de ebro (rivier), zie ik een ooievaarsnest op een stevige electriciteitspaal.

De camino door de stad Logroño stappen is niet moeilijk want deze is de hele weg aangegeven met pijlen op de grond, alleen moet je er op letten,want er is zoveel te zien in deze stad.

Wanneer ik onder de A - 12 door ben kom ik op een wandelweg terecht. Het is zondag en ook de Spanjaarden profiteren ervan om een eindje te gaan stappen. Dit gebied noemt "Parque de la Grajera" en de wandelweg die ik volg is ongeveer 8 km. Ongeveer halverwege stap ik gedurende méér dan één kiometer langs een meer. Water is voor mij altijd rustgevend! Hier rond het meer is er heel veel volk.

Verder richting Navarrete moet ik nog onder de autostrade door om dan de klim naar de kerk aan te vatten.

Het bureau voor toerisme ligt vlak tegenover de kerk, op de weg die naar Entrena loopt en ook de weg waar de camping ligt waar Christiane al is aangekomen.

Het feest in Los Arcos heeft de ganse nacht geduurd. Rond 7 u 00 vanmorgen zijn de laatste jongeren, een groep van 40 à 50 jongens en meisjes, nog op "kroegentocht". De stadsdiensten zijn ondertussen al druk in de weer om alles proper te vegen. Sommigen met borstel en schop. Anderen daarna met de brandweerslang om alles schoon te spuiten.

Ik stap 150 m van de parking naar de kerk en ga van daar het dorp uit. Gedurende ongeveer vijf kilometer ontmoet ik niemand, helemaal niemand… Dan gaan er mij, enkele meters voor een afslag naar rechts, twee jongens voorbij. Ze zeggen goeiendag en stappen rechtdoor. Ik wacht aan de afslag naar rechts en roep op hen. Ze komen terug. Ze hadden de afslag niet gezien omdat ze tegen mekaar aan het praten waren. Het zijn twee jongens uit Barcelona en ze spreken heel goed Engels. Ze zijn aan een 7-daagse tocht bezig van SJPdPort naar Logroño. Vandaag is hun laatste stapdag en ze willen in Logroño geraken, 9,5 km voorbij Viana. Dag jongens, en nog een goede terugreis!

In de klim naar Sansol kom ik bij een vrouw, de vijftig gepasseerd, die staat uit te blazen van de bergop. Het is een Amerikaanse uit Seattle - USA. Zij doet de camino al voor de derde keer vanuit SJPdPort. In 2001 heeft zij hem met haar zus gedaan. In 2003 met haar zoon en nu met haar kleinzoon. Als ik haar vraag of ze tot in Compostela gaat wandelen, zegt zij dat het van haar kleinzoon afhangt. Zij zal zien hoe ver hij geraakt. Als zij hoort dat ik uit België kom, zegt zij dat zij het land niet kent maar het op "the map of Europe" (kaart van Europa) wel weet liggen.

Have a nice trip! (nog een fijne tocht).

Van de kerk van Sansol, naar deze van Torres del Rio is maar 800 m. Maar éérst een afdaling en dan weer omhoog.

De overige 11 km tot Viana gaat door ruig, ruw landschap. Maar de panorama's zijn er niet minder mooi om.

Christiane wacht op mij aan de kerk in Viana. De mobilhome staat een paar honderd meter verderop.

Het is 12 u 45 en wij gaan eerst iets eten in één van de vele bar / restaurantjes hier in dit dorp.

Voor 13 € 50 per persoon :

- voorgerecht (keuze uit 5 verschillende)

- hoofdgerecht (ook keuze uit 5)

- nagerecht (keuze uit 7)

- een fles witte wijn voor 2 personen

- én water inbegrepen.

Voor een koffie (met melk) betalen we één euro.

Van de camping naar het centrum is nog goed 1,5 km. Er zijn geen pelgrims meer te bespeuren, ze zijn allemaal al vertrokken. t Is 9 u 15.

Twee kilometer verder, in Ayegui, is er een vriendelijke dame die me de weg wijst naar het "monasterio" van Irache. Ik zie het al liggen in de verte, maar eerst helemaal naar beneden om er dan naar toe te klimmen. Juist vóór het monasterio is er een wijnhandelaar (bodega). Er staan twee kraantjes aan de muur, uit het rechtse komt water, uit het linkse komt rode wijn. Aanschuiven! Het duurt wel even voor ik aan de beurt ben, want er zijn er die halve-literflessen aan het vullen zijn en telkens als je aan de hendel trekt komen er maar enkele centiliters uit. Ik neem ook een beetje, trek drie keer aan de hendel, om te proeven. Als ik mij aan de kant zet, hoor ik een koppel, man en vrouw, Frans praten. Ik heb hen al enkele dagen gezien en dacht dat het Spanjaarden waren. 'n Speciaal koppel! Hij, Olivier, is afkomstig uit Perpignan. Zij, Marcina, komt uit de Elzas. Zij zijn vertrokken in SJPdPort, zonder geld en proberen met bedelen te overleven. Zij hebben één nacht onder de blote hemel geslapen en zijn nat geworden van de regen. Op weg van Roncesvalles naar Zubiri hebben zij een tent gevonden langs de weg en nu slapen zij in een tent. Zij hebben ook een kat mee. Olivier is al tweemaal van SJPdPort naar Santiago gestapt en heeft dan in albuerges (refuges) geslapen. Maar hij vindt dat gejaag 's morgens niet goed. Sommigen vertrekken al vóór 6 u 00 's morgens met een lamp op hun hoofd. Daarom wil Olivier het nu doen volgens 'l'esprit du vrai pèlerin" (de geest van een échte pelgrim) Zonder geld, zonder plannen voor overnachting. Zij zijn wél vergeten dat het vandaag 15 augustus is en daardoor zijn de winkels gesloten en zij hebben nog niets gegeten. Het is nà 10 u 00. Ik geef hen ieder één boterham (twee stukjes stokbrood met boter en speculoospasta) en een koekje. De dankbaarheid die uit hun ogen straalt weekt emoties in mij los. Toch eerst nog een foto maken en dan verder.

In Azqueta op een pleintje staan vier bankjes waar ik even een rustpauze neem.

De kerk in Villamajor de Monjardin, op 675 m hoogte, is héél donker als ik er binnenkom, omdat ik van het zonlicht in het duister stap. Maar na enkele seconden wordt het blijkbaar klaarder. Er zijn slechts vijf vensters in deze kerk, waarvan er drie de vorm hebben van omgekeerde schietgaten.

Een eind verder kom ik Anna en Gorden tegen, uit Tasmanië - Australië. Anna heeft al vier weken gestapt in Italië en Frankrijk. Haar man Gordon is deze week afgekomen en ze zijn nu samen aan de camino begonnen.

Wanneer ik in Los Arcos toekom, Christiane staat op een parking, verneem ik dat er straks om 18 u 00 een "stierenloop" is.

Wij om 18 u 00 daar naartoe. Wij hebben gedurende twee uur een schouwspel gezien van jongeren die trachten de horens van de stier te ontwijken en een ring op één van de horens te schuiven. Dit alles begeleid door aangepaste muziek. Spanje én de camino op zijn best… Olé!

Wij hebben ons gisterenavond nog wat korter naar het centrum geparkeerd. Handig om een brood te halen 's morgens én wij blijven op de camino staan. Ik verlaat de mobilhome om 8 u 45. Goed op tijd, naar onze normen, héél laat, volgens de camino-normen, want de meesten vertrekken tussen 6 u 00 en 8 u 00. Omdat de pelgrims in de refugio's bijna allemaal om 8 u 00 moeten buiten zijn.

De bekende brug over en dan richting Lizarra / Estella. Na goed 1 km over een grintweg, die vlot stapt, begin ik aan een klim die méér dan een half uur duurt, om tussen twee bergtoppen door in een ander landschap te geraken. Eens boven gekomen moet ik terug afdalen, vrij makkelijk.

In het dorpje Cirauqui stap ik via smalle straatjes tot boven op het kerkplein. Maar de inwoners moeten hier ook allemaal naar omhoog om aan de kerk te komen.

Op weg naar Lorca, ook een vrij steile klim, de derde al vandaag, kom ik achter vijf jongemannen. Ik ga de ene na de andere voorbij. Ik hoor degene die een eind voorop loopt voortdurend op de andere roepen. Het zijn Italianen. Hij kijkt om, ik zit al in zijn spoor. Dan begint hij in het Engels tegen mij te praten. Eerst vraagt hij of ik een Spanjaard ben omdat ik tegen iedereen "Buenos dias" (goedendag) zeg. Als hij weet dat ik een Belg ben, vraagt hij of ik Engels kan praten. Hij noemt Dario en woont in Rome. Zij, Dario en zijn vier kameraden, zijn eergisteren vanuit Italië naar Saint-Jean-Pied-de-Port gekomen om tien dagen te stappen. Maar er werd héél slecht weer voorspeld om de Pyreneeën over te trekken. Dan hebben zij besloten om onmiddellijk door te reizen naar Pamplona en daar zijn ze gisteren, woensdag, vertrokken. Als Dario mijn verhaal hoort, gaat hij het als een echte Italiaan, met veel gebaren en lawaai, aan zijn metgezellen vertellen. Daarna gaan we samen op de foto.

Ik zoek in het dorp een bank om te eten. Ik zit nog maar net of d'er komt een jongedame naar mij toegestapt. Ze heeft het verhaal van Dario gehoord. Het schijnt dat jij een Belg bent, begint ze in het Frans. Ja. Waar woon je in België? Ik leg dat uit en zij herkent Edingen.

Albane, is een Française maar woont in Elsene en werkt in Brussel. Zij en haar drie vrienden zijn vandaag aan hun 5de stapdag bezig. Zij zijn vertrokken in SJPdPort en hopen, na tien stapdagen, ergens te eindigen tussen Burgos en Léon.

Tussen al deze contacten door is er vanmorgen, recht voor mij, een molshoop opgedoken. Hoe verder ik vorder wordt het een bergske. En naarmate ik Lizarra / Estella nader blijkt het een uit de kluiten gewassen col te zijn.

Christiane heeft op de camping in Lizarra een tijdje moeten wachten om de laatste campingplaats te mogen innemen. Zij heeft de voorkeur gekregen, omdat het maar voor één nacht is én omdat er een pelgrim mee is. Naar "Peregrinos" wordt hier in Spanje nog opgekeken.

De etappe van vandaag wordt in mijn gids als "middelmatig" aangegeven. Maar ik heb ondertussen al ervaren dat "niets is, wat het lijkt".

Ik ben opnieuw laat vertrokken. Omdat de camping een eind buiten de stad ligt en ik een deel van de etappe van gisteren heb moeten overdoen. Om 10 u 10 passeer ik aan het "Officina de Turismo". Er blijft nog zoveel te zien in Pamplona, maar ja,… De stad uitlopen is ook niet moeilijk. En ondertussen maak ik nog foto's van de citadel.

Na 2 km zit er een Japans meisje op een bank aan haar voet te wrijven. Ik vraag of alles OK is en ze steekt haar duim op.

Juist voorbij Cizur Menor, een Italiaanse jongeman die heel traag vordert en een beetje mankt. Ook aan hem stel ik die vraag. Hij zegt dat alles ok is maar dat hij het rustig aan doet (piano - piano).

Daarna begin ik aan de klim naar de top van "Alto del Perdon" op 770 m (Pamplona ligt op 450 m). En ik kan maar niet in mijn ritme geraken. Het gaat moeizaam. Op een iets minder steil stuk, kom ik bij Nathalie, de Italiaanse van gisteren in Larrasoana. Ze herkent mij onmiddellijk en vraagt of ik een foto van haar wil maken. Daarna stap ik verder. Nog vóór de top, in Zariquiegui, ga ik eten. Daarna verder naar de top. Maar er staat een felle, koude wind. Ik heb mijn fleece vandaag nog niet kunnen uittrekken. Maar ik heb weeral fantastische panorama's mogen aanschouwen van de hele streek rond Pamplona, dat een stuk lager ligt. Na de top ligt er natuurlijk weer een afdaling, over stenen. Gedurende bijna 4 km naar Utera toe. Dat is afzien, want afdalen is niet voor mij en zeker niet op stenen. Het 15 u 45 en ik moet nog 8 km stappen. Plots vind ik mijn ritme, mijn turbo slaat aan en ik leg deze afstand, via Muruzàbal en Obanos af in één uur en vijfendertig minuten.

Christiane staat op een parking, ongeveer vierhonderd meter vóór de kerk. Na wat rust stappen Christiane en ik naar het centrum, want ik wil een stempel. In de "Eglisia del Crucifijo" (kerk van het kruis) staat er een kruisbeeld in de vorm van een " Y " in plaats van een " + ". Blijkbaar zou dit het enige kruis, in die vorm, in de wereld zijn!!

Als we terug naar de mobilhome stappen, rond 18 u 45, komen we Nathalie (Italiaanse) tegen. Ze komt nu toe in Puente la Reina en weet nog niet waar ze zal slapen. Ze is vermoeid…

Als wij gedaan hebben met eten, rond 20 u 15, passeert de Japanse (zie nà 2 km) die deze etappe toch al mankend heeft afgewerkt. Proficiat!

Wij hebben goed geslapen, hier op de parking rond het zwembad in Zubiri. En we stonden hier niet alleen. Ik heb gisterenavond acht campers geteld die hier opgesteld stonden.

Ik ben vóór 9 u 00 al op de etappe. In en rond Zubiri zijn er enkele bedrijven die aan grintontginning doen. De etappe van vandaag loopt gedeeltelijk door zo'n gebied. Want na een korte beklimming moet ik 90 (negentig) trappen terug naar beneden.

Verder stap ik door een bos, langs een rivier naar Larrasoana. Wanneer ik daar toekom, het centrum ligt op 100 m naar rechts, staat er een jong meisje met haar armen te zwaaien en de schouders ophalend. Ik denk in mijn eigen: da's zeker een Italiaanse. Ik zeg tegen haar: It is not easy! 't is niet gemakkelijk! En ze antwoordt: tu ne parle pas Français? Ik zeg dat ik Belg ben en een beetje Frans praat. Zij is Italiaanse en kan Frans praten. Zij is vertrokken in SJPdPORT en wil doorgaan tot Burgos. Volgend jaar wil ze dan het andere stuk doen tot Santiago. Dag Italiaanse!...

In de heuveltjes vóór Irotz komt er mij een jongeman voorbij gefietst die, in het Frans, vriendelijk goeiendag zegt. Wat verder moet hij van zijn fiets omdat het té steil wordt. Ik ben daardoor heel snel terug bij hem. Hij noemt Fabrice en komt uit Parijs. Hij heeft de trein genomen tot Bordeaux en is daar beginnen fietsen. Fabrice wil voor de eerste keer naar Santiago. Dag Fabrice…

In Zabaldika staan er banken. Eten. Terwijl ik aan het eten ben passeren er meer dan veertig pelgrims. Ik kan ze makkelijk tellen want ze moeten allemaal die steile beklimming op. Ik ook! Eerst ongeveer veertig meter omhoog, dan veertig trappen en dan nog een stuk minder steil maar toch nog omhoog. Boven op het plateau lopen we nog een aantal kilometers langs de rijweg om terug af te dalen naar Arre en Burlata, de voorsteden van Pamplona.

Christiane wacht op me aan de toeristische dienst. Na een stempel willen we naar een Orange-winkel om onze "technische problemen" (gsm én internet) op te lossen. Het is 14 u 35 en de winkel heropent om 16 u 00. Dus in afwachting gaan we iets drinken. Om 16 u 00 zijn we 3de klant om onze gsm's over te zetten naar Orange-Spanje. Dat lukt vrij vlug (opgelet! Spaanse normen…) Maar dan onze domino (om te internetten)! De dame van Orange, héél gedienstig, probeert éérst met een kaart van de zaak. Njet - Nada - niks! Dan stuurt ze ons naar een andere winkel waar men domino's déblokkeert. De man in de winkel kan ons, na een tijdje, niet garanderen in hoeveel uren hij de code kan krijgen om te déblokkeren. Hij spreekt van 12 - 24u misschien wel 48 u. Daar kunnen wij niet op wachten. Wij terug naar de Orange-winkel, waar wij opnieuw ons beurt moeten afwachten. Dezelfde vriendelijke dame wil ons helpen en wij schaffen een nieuw systeem aan.

Einde verhaal, maar we zijn ondertussen bijna vijf uur verder…

MAAR wij zijn terug in contact met Belgie, dat zullen jullie ondertussen wel gemerkt hebben…

Gisteren een goede "rust-dag" gehad in camping Urrobi in Aurizberri-Espinal, 4 km verder dan Roncesvalles.

Dus moeten we nog terugkeren, en het is koud vanmorgen.

Maar ja, we zitten hier in Roncesvalles nog op 950 m hoogte, wat wil je in de bergen?

Het is 10 u 10 vooraleer ik kan vertrekken op de parking in Roncesvalles. De straat (N - 135) oversteken en ik ben op het traject van vandaag.

Het eerste dorpje waar ik passeer na 2,5 km, Auritz / Burgete, heeft een smalle hoofdstraat met aan beide zijden een gootje waar het bergwater door stroomt. Ik verlaat de hoofdweg om door het bos te stappen.

Na goed anderhalf uur begin ik toch nog aan een klimmetje, het eerste van de dag. Want ik moet "alto de Mezkiritz" (922 m) over. Daarna daal ik af naar Bizkarreta en Lintzoain.

Na het eten, een tweede klim, uitkomend op een plateau. Van daaruit zacht dalend naar Zubiri. Enkel de laatste 3,6 km zijn steiler in de afdaling.

Er zijn mij ondertussen toch al zeker tien fietsers gepasseerd op deze route. Als ik toekom in Zubiri, moet ik eerst over een bruggetje om in het centrum te geraken. In het riviertje staan en liggen zeker dertig pelgrims die vandaag in Zubiri zullen overnachten. En aan de refuges (in het Spaans: albuerges) zitten er nog véél méér…

Ik ben in een stroom, richting Compostela terecht gekomen.

Christiane staat op de parking aan het zwembad, ongeveer 200 m van de kerk.

Vandaag verlaten we Frankrijk en trekken we de grens met Spanje over. Maar vandaag ook de etappe waar we, zowel Christiane als ikzelf, al zo lang naar uitkijken: de Pyreneeën oversteken! Van 200 m boven de zeespiegel in Saint-Jean-Pied-de-Port naar 1 430 m op de top van de col Lepoeder.

In gans Frankrijk heb ik slechts enkele pelgrims geteld. Terwijl ik hier vanmorgen rond 7 u 30 terugkom van de bakker, tel ik méér dan 30 (dertig) pelgrims op twee minuten, die op weg gaan naar Roncesvalles.

Ik vertrek om 9 u 10 om de 23 km lange klim naar de col Lepoeder aan te vatten. Eén ding is zeker, niemand kent hier blijkbaar de juiste afstand: Les amis du St-Jacques spreken van 26 km, mijn gids geeft 27 km aan en onderweg worden er nog andere afstanden aangegeven.

De klim begint onmiddellijk na de brug in Saint-Jean-Pied-de-Port en blijft goed stijgen gedurende vijf-, zeshonderd meter, daardoor kan ik ook zien dat er wolken boven het stadje hangen. Net buiten het centrum moeten we kiezen tussen de GR65, die enkel bij goed weer mag bewandeld worden, en de weg via Valcarlos. Ik heb, zoals velen zal ik later merken, gekozen voor de GR65. Na ongeveer 2 km ontmoet ik twee mensen, een man en een vrouw, uit de streek en vraag hen of ze me de col Lepoeder kunnen aanwijzen, want ik zie verschillende bergtoppen voor mij. Neen, zegt de man, dat kan niet, want die zie je van hier niet liggen. Je moet eerst enkele keren van bergflank veranderen en blijven stijgen om uiteindelijk op Lepoeder uit te komen. Bedankt!

Dus ik verder op weg, het ene stuk stijgt al feller dan het andere. Ik heb me voorgenomen om vandaag zeker om de dertig minuten te drinken, want ik zweet héél veel. Na goed zes kilometer kom ik aan een eerste café / winkel / restaurantje waar je van alles kan kopen. Hier zijn al méér dan twintig pelgrims neergestreken voor een rustpauze maar ik stap door. Een beetje verder zitten drie vrouwen langs de kant van de weg een boterhammetje te eten. Een Canadese, een Zwitserse en een Nederlandse, die mekaar gisterenavond getroffen hebben in de refuge in SJPdPort en afgesproken hebben om vandaag samen te stappen. Succes dames!

Als ik ongeveer 2 u 45 gestapt heb, kom ik boven de laaghangende bewolking, fantastisch zicht!

Mààr er komt een felle wind opzetten. Ik zweet enorm en beslis om mijn fleece aan te trekken. En ik ben niet alleen, want ik passeer nu meerdere pelgrims die langs de kant van de weg iets bij aantrekken. De panorama's die ik hier kan / mag aanschouwen zijn ronduit s-c-h-i-t-t-e-r-e-n-d!

De grote bergweiden met daarboven de roofvogels, zwevend op de wind, op zoek naar voedsel, p-r-a-c-h-t-i-g!

Koeien en schapen had ik al gezien, maar nu een kudde loslopende paarden op een bergweide.

Na ongeveer 16 km, stap ik voorbij een man, een Australiër,die me vraagt hoe ver het nog is tot Roncesvalles. Ik zeg, nog ongeveer tien kilometer en vraag hem of alles goed is! Hij steekt zijn duim omhoog, maar zal nog méér dan drie uur nodig hebben om Roncesvalles te bereiken.

Een kilometer verder staat er een bestelwagen langs de weg. De man verkoopt dranken, fruit, kaas, brood, eieren, enz… Ik neem een busje fruitsap, een banaan en nog een stuk kaas. De man heeft ook de laatste Franse stempel mee.

Aan de bron van "Roland", na bijna 20 km, zitten er blijkbaar velen zonder drank, want het is aanschuiven geblazen. Ik neem uit voorzienigheid toch ook nog een litertje mee.

Om 13 u 17 ga ik de Frans - Spaanse grens over.

In de berghut Izandorre eet ik nog een boterham. Er passeren meerdere pelgrims en ik nodig hen uit om mee te eten, maar niemand blijft.

Tot er een koppel, man en vrouw, binnenkomt. Hij is Fransman, zij is Zwitserse en ze hebben twee kinderen, twee meisjes van 14 - 15 jaar. Zij hebben net hun huis in Canada verkocht en zijn nu gedurende één maand op tocht naar Compostela. Nu zijn we volledig "Vrij" zegt de man, want zij hebben zelfs géén verblijfadres niet meer… Ik ga deze vriendelijke mensen nog een aantal keren ontmoeten vandaag.

Na een halfuurtje eten en rust, moet ik mij terug op gang trekken, want de spieren verstijven veel sneller door de koude wind. Maar dat lukt vrij aardig, zo goed zelfs dat ik gelijke tred kan houden met een fietser die op een steil stuk zijn kleinste versnelling heeft gezocht.

Een Italiaans koppel, waarmee ik al enkele keren haasje-over heb gespeeld, willen weten hoe lang ik op tocht ben met "zo'n kleine rugzak". Wanneer ik hen mijn verhaal vertel, zegt de vrouw dat ik "een gelukzak" ben omdat ik niet meer gewicht moet dragen.

Daar zie ik aan de rand van de weg een houten paal met daarop "LEPOEDER - 1 429 m" We zijn er ! ! ! We zijn boven ! ! !

Nog een ander Italiaans koppel, die vlak nà mij boven komen, laten allebei een zucht van verluchting… Ik heb vandaag véle nationaliteiten gezien, ook Japanners, Engelsen en Basken ook,… Nu nog even genieten van deze top en een berichtje sturen naar Christiane, want ik heb de hele dag "géén bereik" op mijn gsm gehad.

En dan nog 3,6 km, steile afdaling, over stenen. Ik doe meer dan één uur over de afdaling, maar zonder risico's te nemen.

Op het eind zie ik het Frans-Zwitsers koppel met hun twee dochters nog eens terug. Salut!

Het is 15 u 45 en ik ga eerst naar de mobilhome om aan Christiane mijn verhaal te vertellen.

Het was mooi, mooi en nog eens…

Na wat verfrissing ga ik om een stempel in de refuge, waar een Nederlandse hospice me vertelt dat hier dagelijks 400 (vierhonderd) pelgrims passeren.

Terug buiten nemen we afscheid van de drie Parijzenaars. Zij zitten op de bus te wachten die hen terug naar SJPdPort brengt, want zij overnachten in dezelfde refuge als gisteren en morgen keren ze terug naar huis. Au revoir, mannen en bedankt voor het gezelschap,

Wij trekken verder naar camping Urrobi in Aurizberri-Espinal, want

Vrijdag en markt in Saint-Palais. Grote drukte, maar wij rijden terug naar Ostabat. Christiane zet me af aan de kerk.

Na 150 m wil ik een foto maken maar het toestel weigert. Ik ben vergeten om de batterij, die opgeladen is, terug te plaatsen… 

Dus géén foto's vandaag, MIIILJAAAARD…..

Op weg naar Larceveau loop ik tussen de bergweiden en hoor enkel de vogels en het geluid van koeiebellen.

Na 6,5 km kom ik uit het bos en het pad loopt door een bergweide (schapen)

25 à 30 m links onder mij gaat het gejaagde leven gewoon verder, snelle motoren, camions, auto's en mobilhomes razen voorbij.

En ik, ik kijk rustig naar de bergen. Twee, drie en meerdere bergtoppen naast mekaar. Wat kan het leven mooi zijn…

In Gamarthe aan het kerkhof is er een man water aan het tappen. Ik wil ook een voorraad, want het is al warmer, zwoeler dan gisteren. De man, een Fransman, is al vier dagen met zijn vrouw en zijn negen kinderen aan het stappen. Het jongste moet voortdurend gedragen worden, in een zitstoeltje op de rug van pa of ma. Hij wil weten waar ik vandaan kom en hoelang ik onderweg ben en wenst me dan nog een goede tocht.

Na 13,8 km is er de keuze:

1, ofwel de kortste route, maar de historische weg

2 ofwel, een langere weg (+ 700 m) maar de D933 vermijdend.

Ik kies voor route 1, Zo stap ik 5,500 km langs de drukke D933. Het is een keuze die je maakt. Maar ik heb tientallen wuivende, groetende handjes gezien. Een vrachtwagenchauffeur die knipperlicht en me dan uitbundig groet. Of een andere vrachtwagenchauffeur die claxonneert en me dan groet. Dat doet deugd,…

Net voor ik de weg naar La Magdeleine wil inslaan komen de drie Parijzenaars uit een zijweg. Zij hebben voor optie 2, gekozen.

Ik ga binnen in de kerk van La Magdeleine. Er ligt een pelgrimsboek en ik schrijf er een boodschap in.

Tot Saint-Jean-Pied-de-Port is het nog twee kilometer. Het stuk richting citadel is nog klimmen en dan is het afdalen naar de kerk. Halverwege de afdaling omtmoet ik Joseph en Lucie, juist waar "Les amis du chemin de Saint-Jacques" hun meldings- en infobureau hebben. Er zijn vier tafels waar je kunt aanschuiven. Ik wacht geduldig mijn beurt af, maar moet op mijn strepen staan want voorkruipers vind je blijkbaar ook in alle landen…

De man die mij helpt, vraagt mijn nationaliteit, plaats van vertrek en of ik doorga tot in Compostela. Allemaal voor de statistieken. Daarna krijg ik een aantal papieren en de uitleg over de etappe van morgen: Saint-Jean-Pied-de-Port - Roncesvalles. Dan wenst hij me "Buen camino".

Ik daal verder af naar de kerk waar Christiane op me wacht.

Eerst een verfrissende douche en dan winkelen.

Ondertussen trekt er een hevig onweer over de streek, met regen- en hagelbuien.