Atapuerca ligt aan het begin van de klim naar de "Matagrande" op 1.078 m.       Het klimmen op zich is niet zo steil maar de losse stenen en de stukken met rotsstenen maken het moeilijk. Boven op het plateau krijgen we weer mooie panorama's gepresenteerd. En als we wat verder aan de afdaling beginnen dan zien we in de verte Burgos al liggen en het is toch nog 20 km.

In Cardeñuela Riopico ga ik een bar / restaurant binnen voor een koffie en een broodje/kaas/bloedworst. Daar ontmoet ik de zes Italianen van gisterenavond. Ciao!

Voor ik aan de luchthaven van Burgos kom is er blijkbaar een alternatieve route linksaf. Maar ik ga rechtdoor, voorafgegaan door één pelgrim, die ik halverwege de luchthaven passeer.

Dan via Villafria over het industrieterrein, 10 km lang, naar Burgos. Bij het binnenkomen van de stad, ga ik eerst op een bank nog iets eten. En dan passeert die ene pelgrim mij opnieuw. Een paar honderd meter verder ligt hij dan weer op een bank uit te blazen als ik passeer. Ik stap naar hem toe. Een Italiaan die goed Engels spreeekt. Hij zegt dat hij vermoeid is, want dat hij al negen dagen aan het stappen is. Als hij hoort dat ik al véél langer aan het stappen ben, slaat zij zichzelf voor het hoofd en vraagt hoe dat mogelijk is!...      Ik wens hem Buen Camino!

Burgos is een grote, mooie, vernieuwde stad.

Het duurt een tijdje voor ik de kathedraal in zicht krijg, maar dan…      OOOHH!!!    en      AAAHH!!!

FE - NO - ME - NAAL ! … ! ... ! ... !

Zoveel torens en torentjes! En zoveel volk op het plein vóór de kathedraal. Maar er zijn zeker drie bruiloften op de been en allemaal om ter mooist. Dat is mooi meegenomen. Ik ga even de kathedraal binnen om de binnenzijde te bekijken. Ook dat is overweldigend. Dan in de toeristische dienst van de kathedraal een stempel gehaald.

In de "Officina de Turismo" ga ik info vragen, want we willen gaan winkelen, maar wij zouden ook gas en diesel moeten tanken en dat is niet zo vanzelfsprekend hier in Spanje. De man van dienst spreekt Engels en Frans, heel vriendelijk en duidt mij op een uitgebreid stadsplan aan waar alles te vinden is. Maar als wij onze boodschappen gedaan hebben loop ik op de site rond, maar nergens een tankstation te vinden. Ik vraag aan een Spanjaard met een mobilhome of hij weet waar ik gas kan tanken. Ik ben ook niet van hier, zegt hij, maar we gaan het in de autoshop eens vragen. De mensen in de shop leggen het heel goed uit, in 't Spaans, en de Spanjaard zet het voor ons "in 't Frans" op papier.

DANKUWEL!   Gracias,   Adios !

Wij overnachten vandaag op de camperplaats in Burgos.

En morgen verhuizen we naar de camping in Burgos.

Wij hebben leuke herinneringen overgehouden aan de gesprekken van gisterenavond.

Vóór halfnegen ben ik al aan het stappen. Villambistia ligt op ongeveer 800 m hoogte en we moeten terug naar hoger vandaag.

Via Espinosa del camino naar Villafranca Montes de Oca valt het nog mee. Maar vanaf het centrum van dit laatste dorp is het stijgend naar een plateau en wéér stijgen. Onderweg loop ik voorbij een Engelsman die moeite heeft om vooruit te komen. Als ik vraag of het nog gaat, zegt hij dat alles OK is, maar dat zijn benen vermoeid zijn.

Even voorbij de top, Alto de Valbuena op 1.162 m, kom ik bij de Australische en het meisje uit de USA van eergisteren. Zij zijn vanmorgen in Belorado vertrokken en stappen tot Agés. Dit dorp ligt 2,5 km vóór Atapuerca. Hey girls, Adios,…

Op weg naar San Juan de Ortega kom ik bij Serena, de Italiaanse die Engels spreekt, van gisteren aan tafel. Wij hebben het uiteraard over de gesprekken tijdens de maaltijd gisterenavond. Serena zegt dat ze het fantastisch vindt hoe de vertalingen Nederlands-Engels-Italiaans-Spaans en omgekeerd verlopen zijn. Ze klaagt ook wel een beetje van vermoeidheid in de benen. Ze stapt vandaag ook tot Atapuerca. Als een Italiaanse vriendin van Serena ons inhaalt laat ik de beide dames verder in het Italiaans praten en neem afscheid. Buen camino!

In de kerk van San Juan de Ortega loop ik Manuel tegen het lijf. Hij klaagt over het weer, omdat het de ganse dag al aan het miezeren is en het niet warm is. Adios Manuel!

Verder via Agés naar Atapuerco waar Christiane op een parking op me wacht. Na verfrissing ga ik op zoek naar een bakker en… Daar kom ik een jongeman tegen die me in het Spaans probeert de weg naar de parochiale albuerge te vragen. Martijn is Nederlander en komt uit Arnhem. Hij is vertrokken in Pamplona en wil op 32 dagen in Santiago zijn. Hij is zo vol lof over de opvang, gebedsdienst, eten helpen bereiden, maaltijd verorberen én de reflexie van de dag in Grañon en Tosantos, dat hij van geen ophouden weet. Martijn heeft, zowel in Grañon als in Tosantos in de parochiale albuerge geslapen. Ik wens hem nog veel succes met zijn camino, dag Martijn!

Wij eten vanavond in een restaurantje in Atapuerca, waar we met tien aan één tafel zitten. Twee Spaanse vrouwen met twee meisjes, één Amerikaan, één Australische en twee Canadezen en wij. De Canadese man en zijn dochter gaan voorop in het gesprek, want ze worden begrepen door iedereen behalve de twee Spaanse vrouwen. Maar die krijgen de vertaling van hun dochters. Het gaat voornamelijk over de camino. Na het eten wil de patron van de zaak dat iedere nationaliteit een liedje komt zingen in zijn eigen taal. Dat zijn dus zes liedjes, want aan een tweede tafel zitten zes Italianen. Hilariteit alom en de Belgen mogen beginnen: "Ik heb de zon zien zakken in de zee..." en als slot een samenzang van de grote hit van Samantha: "Eviva Espagna..."

Internationale folklore, amusement na een dag stappen...

"Camping Bañeres" is een moderne, heel nieuwe camping. Maar voor ons ook de duurste tot nu. En daarbij hebben we dan ook nog slecht geslapen vannacht. Het is erg koud vanmorgen. En de lucht is in twee delen verdeeld. Boven Logroño, waar wij al gepasseerd zijn, is het donkergrijs. Boven Burgos, waar wij nu naartoe gaan, helder blauw, 't zou kunnen warm worden…

Als we over de N - 120 terug naar de startplaats rijden, zien we tientallen pelgrims die naast deze weg, op de camino, al bezig zijn om de afstand tussen Santo Domingo de la Calzada en Grañon te overbruggen. Christiane zet me af in Grañon en ik zit onmiddellijk op de etappe van vandaag. Ook ik neem mijn plaats in, in de lange sliert van pelgrims, die zich op de weg naast de N - 120 van dorp naar dorp verplaatst.

Redecilla del Camino, Castildelgado en Viloria de Rioja zijn dorpen waar de inwoners de pelgrims zo gewoon zijn dat ze nog niet eens opkijken als je goeiendag zegt. In Villamayor del Rio staan er een aantal banken onder de bomen op het kerkplein. Enkele minuutjes rust nemen om te drinken en een koekje te eten. Er zit ook een Duits gezin, vader, moeder en twee opgroeiende dochters, op het kerkplein. Enkele minuten later komt er een jongeman het kerkplein opgestapt. Hij richt zich naar de jonge meisjes en stelt hen een vraag. Aan hun houding zie ik dat ze het niet begrepen hebben. Dan haalt de jongeman een hoedje uit zijn rugzak. Oei! Dat is mijn hoedje… De jongeman brengt het mij. DANKUWEL, Dankuwel,… Hij heeft het hoedje gevonden in de afdaling na Viloria de Rioja. De jongeman komt uit Polen, maar spreekt goed Engels. Nogmaals bedankt en daarna is hij weg.   Ik wist zelfs nog niet dat ik mijn hoedje kwijt was omdat ik het vanmorgen niet heb opgezet. Maar ik zal het nog nodig hebben want de zon begint er door te komen.

In Belorado ben ik in gedachten nog altijd met mijn hoedje bezig dat ik vergeet in de toeristische dienst binnen te stappen.

Mijn hoedje - toeval ?

Neen, nog eens, ik ben er van overtuigd dat toeval niet bestaat en dat àlles voorbestemd is.

Christiane heeft laten weten dat ze de mobilhome in Villambistia al twee keer heeft moeten verplaatsen. Maar bestaan niet àlle goede werken uit drie?

Het was een zware etappe vandaag, omdat alle gepasseerde dorpjes op een heuvel liggen. En dat de stoffige weg van de camino ook gebruikt wordt door de boeren, of omgekeerd, die nu bezig zijn met het stro binnen te halen.

Wij zijn vanavond voor het eerst gaan eten in een albuerge. Aan tafel gegaan met een Italiaanse, een Spanjaard en twee Nederlanders. De Italiaanse, Serena, komt uit de streek tussen Milaan en Turijn en is aan haar 1ste camino bezig die in SJPdPort begonnen is. De Nederlanders, Alice en Rein beiden zeventigers, komen uit Groningen en zijn aan hun 3de camino bezig - 2005 - 2008 - en zijn nu in Roncesvalles vertrokken. En de Spanjaard, Manuel, komt uit Andalusië en is aan zijn 9de camino bezig. Hij heeft al 8 keer de camino Fances gelopen vanuit Roncesvalles en ook de 9de keer gaat hij hetzelfde doen. Zijn eerste was in 1994. Het gesprek wordt onmiddellijk op gang gebracht door Alice. Om iedereen in het gesprek te betrekken wordt hetgeen onder de Nederlandstaligen gezegd wordt, vertaald naar het Engels, een taal die Serena begrijpt, die het op haar beurt aan Manuel vertelt in het Italiaans omdat hij die taal begrijpt.

Echt een gezellige avond!

We staan vlakbij de camino geparkeerd en ik ben vroeg op de baan, 8 u 30! Ik zie een tiental pelgrims voor me uit wandelen. Waarschijnlijk zijn zij allemaal vertrokken in Najera en stappen ze tot Santo Domingo de la Calzada.

Aan een afslag naar rechts komt er een groepje samen omdat de eerste drie naar links waren gegaan en de mevrouw vóór mij dat goed heeft opgemerkt: we moeten naar rechts.

Dan lopen we een aantal kilometers langs de autostrade.

Verder tussen de velden kom ik drie politieagenten te paard tegen. Ook op de camino…

Net vóór Cirueña, in een klimmetje, kom ik bij een Italiaan en een vrouw uit de U.S.A. Ze spreken beiden Frans en Engels. Een beetje verder komt er, aan de andere kant van de weg, een vrouw naar ons toe gelopen. Ter hoogte van ons stopt ze, draait zich om en loopt terug. De Italiaan kent haar. Het is een Australische pelgrim waarvoor de camino niet zwaar genoeg is. Ze heeft haar rugzak afgezet en gaat nu een beetje lopen om te ontspannen. De vrouwen gaan in Cirueña een koffietje drinken.

Ik stap verder naar Santo Domingo de la Calzada en ga binnen in het toeristisch bureau. De twee dames aan de balie zijn helemaal niet vriendelijk en behulpzaam. Zij spreken geen Engels en slechts een beetje gebrekkig Frans.

Ik wil binnengaan in de kathedraal om de haan en de kip te zien. Maar dat kan enkel met een ticket. Dat ticket moet ik kopen in een winkel aan de overkant van de straat. Prijs: 4,00 € - Verminderde prijs voor pelgrims: 3,00 € Er is een heel museum opgezet in het klooster naast de kerk, met relikwieën, authenthieke perkamenten, schilderijen en andere kunstwerken… Ook in de kathedraal kan je nog uren verblijven, maar ik wil nu toch de haan en de kip zien. En ja, daar zitten ze, achter glas, ongeveer drie meter boven de vloer. Een witte haan en een witte kip.

Maar dan moet je het hele verhaal van Santo Domingo de la Calzada kennen om dit te begrijpen.

Daarna nog 6,5 km naar Grañon waar Christiane op me wacht.

Voor overnachting verhuizen we naar "camping Bañeres" die ten noordoosten van Santo Domingo de la Calzada ligt en dus moeten we ongeveer tien kilometer terug rijden.

Wij hebben gisteren rond 17 u 00 een onweer over de camping in Navarrete gehad. Wij zijn er gelukkig heelhuids doorgekomen, maar de Nederlanders die naast ons staan met de caravan, hebben wel wat schade geleden. De sterke rukwinden hebben de voortent omhoog geblazen zodat ze loodrecht omhoog op de caravan stond. Bij het neerkomen zijn er enkele steunpalen geplooid. Maar het viel nog mee, zei de man als het onweer over was.

De etappe start vandaag aan de kerk van Navarrete op ongeveer 540 m hoogte. Wij zitten hier nu in een streek waar er nogal wat pottenbakkers zijn. De hellende weg naar Ventosa valt mee. Aan de kerk ontmoet ik twee Fransen, man en vrouw, uit de buurt van Clermont-Ferrand. Zij zijn ongeveer 120 km naar Le Puy-en-Velay gespoord om daar hun camino te starten. Zij hebben in Frankrijk op campings gekampeerd met hun tent. Maar in Spanje hebben ze tot nu altijd "wild" gekampeerd omdat ze vinden dat de campings te duur zijn. Ik ben de éérste Belg die ze in Spanje ontmoeten.

Au revoir!

Ik ga in de café / Bar een "café con leche" (koffie met melk) drinken. En ik krijg van de uitbater, van de zaak die "café / Bar Buen Camino" noemt een stempel in mijn boekje.

Dan verder naar de top van "Alto de San Anton" op 715 m is niet zo moeilijk, enkel de laatste honderden meters zijn wat steiler. Ik heb ondertussen weer een aantal pelgrims gezien, maar allemaal nieuwe gezichten.

Vóór Najera ga ik eten en dan zie ik er een aantal die ik al ben voorbij gegaan, maar ook een deel die nog achterop kwamen. In het centrum van Najera houden de meesten halt omdat hier véél albergues (refuges) zijn en omdat dit dorp de aankomstplaats is van een etappe in de gids.

Ik merk dat héél duidelijk omdat ik de 5,8 km naar Azofra helemaal alleen moet stappen.

Christiane heeft hier een parkeerplaats gevonden waar wij gaan overnachten.