Vandaag beginnen we aan de terugreis.

Maar we hebben de Spaanse jongens beloofd dat we in Melide eerst nog "Pulpo" gaan eten.

Een bepaald restaurant in Melide heeft de reputatie dat zij de "beste pulpo" (octopus) van Spanje bereiden.

Dus wij daar naartoe. Wij kennen de bereidingswijze niet, maar het is overheerlijk!

En nu op weg, richting België.

Wij hopen volgende week vrijdag 26 of zaterdag 27 september terug in Herne te zijn,

Groetjes en tot dan,

Christiane en Willy

Tentoonstelling Arthe(rne)

Aan de liefhebbers van kunst, die graag de werken van Christiane willen bekijken,

kunnen we nu al een weekend aanbieden waarin ze zal tentoonstellen.

De werken zullen voornamelijk betrekking hebben op de tocht naar Santiago.

Waar? Bavocentrum Herfelingen

Wanneer? 19 / 20 / 21 december 2014

Organisatie? Arthe(rne)

Wakker worden in Santiago de Compostela en niet meer mogen/moeten stappen.

Aangekomen zijn… Een raar gevoel!

Maar algauw de realiteit, want we willen naar de pelgrimsmis om 12 u 00 in de kathedraal. We nemen de bus om 10 u 30 en rond 11 u 20 staan we aan de kathedraal. Wij gaan binnen langs de linker zijbeuk. Alle zitplaatsen zijn ingenomen en de middelste gangen van de twee zijbeuken en de hoofdbeuk worden vrijgehouden door mensen van de security / veiligheid. Ik kan nog net een plaatsje bemachtigen op de plaats waar de linker zijbeuk op de hoofdbeuk aansluit en sta nauwelijks 10 m van het altaar. Christiane heeft, enkele meters achter mij, een plaats gevonden tegen een biechtstoel.

Er wordt gevraagd om de stilte te bewaren en om géén foto's te maken met de flits.

Een zuster / non repeteert enkele liederen die straks in de H. Mis worden gezongen.

En dan komen de priesters eraan, in processie, uit de rechter zijbeuk, voorafgegaan door een Suisse en één misdienaar.

Er zijn drie diakens, elf priesters en de kardinaal die zal voorgaan in deze internationale H. Mis. De diakens en priesters komen uit de verschillende landen waarvan ook grote groepen pelgrims aanwezig zijn in deze viering.

Op het einde van de viering wordt er aangekondigd dat het wierookvat, de butafumeiro, zal gezwierd worden. Eerst de wierook laten branden en dan wordt het vat door één persoon naar de zijkant getrokken. Het heen en weer bewegen wordt overgenomen door vier mannen die via een touw aan een katrol, het wierookvat alsmaar hoger in de twee zijbeuken laten verdwijnen.

A - dem - be - ne- mend ! ! !

Het toppunt is als het wierookvat bijna het plafond in de twee zijbeuken raakt.

Dan wordt er afgebouwd, tot het vat terug stil hangt voor het altaar.

Een fantastisch schouwspel!

Een kwartiertje later is de kathedraal bijna leeg.

Alleen nog degenen die een beetje zitten na te genieten of de toeristen die een bezoek brengen.

Het is vandaag hetzelfde weer als op zondag 6 juli 2014 in Velles (Frankrijk) en toen heb ik daar beslist om niet te stappen.

Maar vandaag ? ? ? Nee, doen…

Ik vertrek rond 9 u 00 en ben zeker niet de laatste pelgrim die O Pedrouzo verlaat. Ik zal vandaag mijn gidsje niet bekijken (de 1ste keer in 100 dagen) omdat ik zo kort bij Santiago ben, maar ook omdat het weer het niet toelaat.

Ik heb mijn fleece, regenvest en -cape over mekaar aangetrokken. Maar iedereen is goed ingepakt en daardoor moeilijk herkenbaar.

In Labacolla, na 10 km, ga ik in een albuerge binnen voor een koffie en een stempel. Het is er aanschuiven geblazen, want iedereen wil eventjes droog staan…

Op de Monte do Gozo maak ik enkele foto 's, ondanks het slechte weer. Maar ik kan de kathedraal van hieruit niet zien, hetgeen bij open weer wel mogelijk is. Dus dan maar verder naar Santiago.

Ik kom het centrum van de stad binnen via de "Porta do Camino". Hoe kan het ook anders, de poort van de camino.

En dan gewoon de schelpen volgen, mààr, nog altijd geen kathedraal gezien.

Na meer dan 2.000 km, op een pleintje, toch nog eens de verkeerde straat genomen…    Vermoeidheid zeker?

En dan laat Christiane, die op het plein voor de kathedraal staat, me weten dat de kathedraal in de steigers staat.

En nog geen vijf minuten later stap ik het plein op!

Emoties! Even verbijten en dan naar Christiane die midden op het plein staat…

Opnieuw tranen!...

"Wij hebben het op onze manier gedaan!" Even bekomen.

Aan de familie laten weten dat we aangekomen zijn.

En de smsjes komen terug. Zowel uit Herne, Galmaarden en Waarbeke als uit Limburg.

En onze pa bellen, want die had al geprobeerd om mij te bereiken.

Daarna gaan we de kathedraal binnen. Danken!

Maar ook kaarsen laten branden, want dat hadden we beloofd…

En daar hangt hij dan, de wereldberoemde "butafumeiro", het grote wierookvat van rond de 50 kg.

Wij gaan ook aanschuiven (deze rij valt nog mee) en een groet brengen aan Santiago (Sint Jacob)

Op de trappen van de kathedraal zien we de Spaanse jongens van dinsdag weer. Zij vertellen over de "pulpo" en het restaurant waar ze hem gegeten hebben. Bedankt jongens!

Daarna ga ik aanschuiven voor mijn Compostela (hier is de rij veel langer) en hier zie ik het koppel uit Geel weer. Wij praten wat over onze ervaringen op de camino.

Maar uiteindelijk heb ik hem, na bijna één uur, in mijn handen.

Voldaan, fier, tevreden, zo tevreden als een mens kan zijn…

Na een glaasje nemen we de bus naar de camping.

Hier blijven we nog twee nachten.

Vanmorgen opnieuw regen en de grijze wolken zullen de ganse dag aanwezig blijven. We nemen vanmorgen afscheid van onze Nederlanders. De twee koppels met de mobilhomes reizen vandaag door naar Santiago en keren daarna terug naar het zuiden van Frankrijk om nog een paar dagen vakantie te nemen. Hopelijk is het daar warmer. Zij nemen ook de tenten mee naar huis want de overige twee koppels hebben vannacht in een albuerge geslapen en gaan dat de volgende twee nachten ook doen. Daarna reizen zij per trein terug naar Leon waar ze hun auto hebben achtergelaten. Voor de ene groep, Buen camino en voor de andere, nog een goed verlof!

Ik vertrek om 9 u 00. Het is droog maar de wind is fel komen opzetten. Na enkele kilometers zie ik de mannen van Maaseik en Geel terug en een beetje verder de begeleider van die groep van 15 personen. Ik stap met hem verder. Hij legt me uit op welke manier ze op deze formule van begeleiding gekomen zijn. Mensen begeleiden op de camino, vliegtuigreis, iedere nacht een slaapplaats, volgweg en ook een beetje spirituele begeleiding. Daniël heeft op de Boerenbond in Leuven gewerkt, afdeling Lourdesbedevaarten. En van het één naar het ander is maar een kleine stap. En nu geeft men op deze manier een kans aan mensen die anders nooit de camino zouden gestapt hebben. Hij begeleidt samen met zijn vrouw deze groep van 15 personen en vervoert in een minibusje ook de bagage van deze mensen.

In Calzada, na 6 km staat de rest van de groep hem al op te wachten. Buen camino, allemaal!

Ondertussen is het opnieuw hard beginnen regenen. Ik trek mijn regenvest aan. Maar het blijken nu maar buien te zijn.

Tussen Boavista en Salceda, aan km-paal 27 km word ik in mijn rechterbeen gestoken door een vliegend insect. Een helse pijn op de plaats van de steek/beet. De vrouw die net voor mij liep is verschoten van de schreeuw die ik gelaten heb. Bij iedere stap voel ik de pijn, maar het wordt dragelijk.

Ik laat Christiane weten dat ik niet eet onderweg en dat ik gewoon doorstap naar de mobilhome.

En ook hier schijnen de afstanden niet te kloppen, want het 20 km punt staat niet in O Pedrouzo maar in het midden van het bos. Anderhalve kilometer verder ben ik in O Pedrouzo. Christiane staat op een parking achter casa do concello (gemeentehuis)

Het regent fel als we vanmorgen om 6 u 30 wakker worden. Zou dat voor de ganse dag zijn? Want het is heel zwaar bewolkt. Nog even afwachten. Rond 7 u 30, water gieten… ai ai

Maar om 8 u 15 stopt het en begint de lucht op te klaren. Ik start om 8 u 50. De eerste drie pelgrims die ik vandaag ontmoet zijn Portugezen en ze spreken enkel hun moedertaal. Dat is moeilijk… Twee van de drie dragen de nationale vlag van hun land mee.

Buen camino!

Aan iedere albuerge waar ik passeer staan, zitten tientallen pelgrims te rusten, eten of drinken.

Voorbij Lobreiro kom ik bij drie Spaanse jongens. Ze spreken heel goed Engels. Jaume, Joaquin en Conces zijn uit de buurt van Alicante en zijn in Sarria aan hun eerste camino begonnen voor ongeveer 120 km omdat ze niet weten hoe hun lichaam zal reageren op zo een lange staptocht. Al stappend praten we over de camino, de streek Galicië, de Belgische en de Spaanse Postdiensten. En zo vliegen de kilometers voorbij. In Furelos gaan we samen de kerk binnen voor een stempel. De jongens wachten buiten op mij om een foto te maken. Daarna stappen we nog samen naar Melide, waar de jongens gaan middagmalen. In dat dorp zou men de beste "Pulpo" (octopus) van heel Spanje bereiden. En daar gaan ze naar op zoek. Buen camino jongens! Adios !

Ik stap verder en passeer aan kilometerpaal "50 Km".

Nog maar 50 km tot Santiago?

Is het nu al bijna gedaan?

Al 2.200 km gestapt?

Wat gaan we doen nà Santiago?

En nog zoveel andere vragen???   Ik zou bijna vergeten te eten. Op een bank aan een tafel op een rustplaats zet ik mij neer. Er komt een Duitser naast mij zitten. Hij heeft vorig jaar SJPdPort - Leon gedaan en is nu aan het andere deel in Spanje bezig, Leon - Santiago en hij wil doorgaan naar Finisterre. Buen camino!

Bij het binnenkomen van Arzùa ontmoet ik nog drie Denen die ook enkel hun moedertaal spreken. Eén ervan spreekt enkele woordjes Engels maar niet genoeg om een conversatie te voeren. Buen camino!

Bij het begin van dit dorp zie ik op een grote parking de twee Nederlandse campers staan.

En Christiane laat mij weten dat zij aan de andere kant van het dorp staat. Ik daar naartoe, maar wij verhuizen onze mobilhome naar de parking, om naast de Nederlanders te staan. En zij vinden het ook goed dat wij er weer bij zijn…

Ik ga vanmorgen eerst nog vanaf de brug de trappen op naar het centrum van dit stadje. Maar het is leeg, stil.   Hier en daar nog een rondslenterende pelgrim en enkele fietsers. Portomarin ligt op slechts 350 m hoogte. Maar we moeten vandaag nog behoorlijk wat klimmen want we gaan naar Ventas de Naron op 700 m hoogte. En het is mijn dagje niet. Zware benen, want de rode wijn van gisterenavond heeft me blijkbaar géén goed gedaan.

Op weg naar Gonzar, na 7,7 km, kom ik bij een meisje uit de USA. Mercedez, jaja da's haar naam!

Mercedez heeft pijn aan haar linkervoet en ze mankt. Ze is gestruikeld op de stenen in de afdaling van O Cebreiro. Omdat ze daar te rap wilde stappen. Niet goed! Mercedez is samen met haar grootmoeder, die achterna komt, in Pamplona begonnen aan hun camino. Zij zijn vandaag aan hun 39ste stapdag bezig omdat ze ongeveer 15 km per dat wandelen.

In Gonzar wil Mercedez even rusten. Buen camino Mercedez!

In Hospital de la Cruz neem ik ook een rustpauze voor een koffie.

Dan verder naar Ventas de Naron. In de afdaling in Ligonde vraag ik in een albuerge nog een stempel.

De afdaling naar Palas de Rei is vrij lastig voor mij, vooral omdat het over stenen gaat en ik dan een grote voorzichtigheid inbouw.

Als we Palas de Rei in het zicht krijgen wil ik een berichtje doen naar Christiane om te vragen waar ze staat.

Maar daar zie ik op de parking van een voetbalveld de twee Nederlandse campers staan. Eén van de Nederlandse mannen roept naar mij: "Vandaag is de camping hier, mooi toch!"

En ja hoor, Christiane staat er ook.

Als we 's avonds terugkomen van het restaurant ontmoeten we zes meisjes van de groep van Sint-Truiden die de camino aan het stappen zijn vanaf Sarria. Zij zijn in totaal met 32 personen. Voornamelijk meisjes en enkele jongens en ook zes begeleiders. Zij waren deze morgen al heel vroeg uit de veren om op stap te gaan met een volgeladen rugzak.

Ik vertrek op de plaats waar ik vrijdag gestopt ben. We moeten eerst langs een spoorlijn stappen, dan door het bos en dan de klim naar Barbadelo. Er zijn héél veel pelgrims onderweg. Maar ja, Sarria is de laatste stad op de camino waar je kan vertrekken om een "Compostela" te verkrijgen. Want daarvoor moet je 100 km gestapt hebben, een fietser 200 km gefietst!

Na ongeveer 11 km, in A Brea, aan de mijlpaal van de 100 km kom ik in contact met twee vrouwen uit de Faeröer. De ene leeft in Ijsland en de andere leeft in Groenland. Ze zijn er beiden heel fier op dat ze al 200 km gestapt hebben van in Leon. En nog 100 km tot Santiago, dat maakt 300 km. En jij, vraagt één van de twee. Ik wil hen niet teleurstellen en twijfel even.   Achthonderd? Probeert ze. 

Ik zeg, méér. Ze zijn vol verwondering als ik zeg dat ik al meer dan tweeduizend kilometer aan het stappen ben. In de drukte rond de 100 km paal kunnen we zelfs geen afscheid nemen.

Ik stap verder naar Ferreiras en ontmoet twee mannen die een bekend dialect spreken. De eerste is uit Maaseik en de andere uit Geel. Zij zijn hier naartoe gevlogen met een groep van 15 personen en zijn aan de camino begonnen in Astorga. De man uit Geel vertelt me dat hij vanmorgen in Sarria een autobus heeft gezien met mensen uit Sint-Truiden. Het blijken achteraf kinderen te zijn van een school in Sint-Truiden, laatste-jaars, die samen met een aantal begeleiders gedurende vijf dagen de camino lopen vanaf Sarria. Aan de eerste albuerge in Ferreiras kom ik de Canadees, zijn dochter en de Australische en Jon tegen. Ook zij zeggen dat er enorm veel volk onderweg is. Jon vraagt me of ik zijn twee vrienden en dat meisje gezien heb? Neen.

Misschien tot vanavond in Portomarin?

Als ik in andere albuerge in Ferreiras, op het terras een koffie aan het drinken ben, komen de twee vrienden van Jon en dat meisje toe. Zij gaan ook wat rusten en iets drinken want we vermoeden dat de andere groep ondertussen weeral verder is.

Op ongeveer 6 km van Portomarin begint het te regenen. Niet echt heel fel, maar met de wind van links, is mijn hele linkerkant al snel doornat.

Ondertussen heb ik contact gehad met Christiane. Zij staat op een camping.

Over de brug onmiddellijk naar rechts (niet de trappen op) en dan de eerste straat rechts. Na goed 600 m ben ik er al.

De twee Nederlandse mobilomes staan hier ook…

Onze rustdag begint als we vrijdag in de late namiddag op de camping in Sarria toekomen.

Links naast ons staan twee mobilhomes met Nederlandse nummerplaten. Het is een groep van acht personen die met de mobilhomes en twee tenten op stap zijn. De vier personen met de tenten lopen de camino en de anderen verhuizen het materiaal naar de volgende camping.

Rechts naast ons staat een mobilhome met Duitse nummerplaat. Dat is een groep van zeven personen uit de voormalige DDR (Oost-Duitsland) De chauffeur van deze mobilhome is een persoon die internationaal transport doet als beroep. Hij heeft aan de mobilhome ook nog een aanhangwagen van méér dan vier meter. De andere zes personen, waarvan één minder-valide, doen dagelijks een fietstocht van 40 à 50 km naar de volgende camping.

Achter ons staan twee fietsers met een tentje, uit Frankrijk, Besançon tussen Dijon en de grens met Zwitserland. Zij hebben twee jaar verlof zonder wedde genomen om met de fiets de volgende trip doen. Zij zijn op 26 juni in Besançon vertrokken en zijn dan drie weken bij familie langs geweest in het midden van Frankrijk. Dan zijn ze verder naar het zuiden gereden en zitten nu op de camino naar Santiago. Van daaruit trekken ze Portugal door. Dan gaan ze een tour in Marokko doen. Ze keren met de fiets terug naar Madrid, want vandaar vliegen ze naar Zuid-Afrika om daar één jaar rond te toeren met de fiets. En dan zullen ze waarschijnlijk terugkeren, want dan moet er nog wat gewerkt worden?... Bon voyage!

De camino passeert vlak voor het gemeentehuis in Triacastela. Dus wij staan erop.

Na enkele kilometers langs de rijweg slaan we in San Cristobo do Real een bospad in.

Het zal vandaag, vergeleken met de twee bergetappes van gisteren en eergisteren, een boswandeling worden.

De Canadees heeft me gisterenavond nog gevraagd welke route ik ging nemen vandaag.

Dit is een heel mooie route, langs een riviertje dat ik niet van dichtbij zie, maar altijd, stijgend en dalend van 10 m tot 25 m linksonder mij. En de dorpjes en piepkleine dorpjes liggen maar op een boogscheut van mekaar. Op de zes kilometer tussen San Cristobo do Real en Samos loop ik door vijf dorpjes: Vigo do Real - Renche - Lastres - Freituxe -San Martino do Real. Om dan via een afdaling in Samos aan te komen. Hier staat een Monasterio. Ik kom hier ook een Duits koppel tegen die op weg zijn naar Santiago. Mevrouw is aan het stappen en mijnheer volgt met de auto. Ze spreken iedere dag zo ongeveer halverwege de etappe, in een dorp, af en gaan dan samen iets eten. Zij is in 2008 in Keulen beginnen stappen en heeft ieder jaar een deel van haar camino gedaan en dit is haar laatste stuk naar Santiago.

Buen camino!

Nog voor ik het centrum van Samos buiten ben, verlaat ik opnieuw de rijweg om via boswegen naar Sarria te stappen.

Na een eerste klim van ongeveer 1,5 km kom ik in A Pontenova. Daar kom ik een boer tegen die met drie paarden op weg is naar huis. Eén aan de leiband en de andere twee lopen er vijftig meter achter.

Van hier loop ik meer dan een uur naar het volgend dorp. En geen pelgrims te zien. Ik volg nog steeds de gele pijlen. Juist voor een dorpje (waarvan ik de naam niet ken) kom ik bij een Italiaan. Ik vraag hem in welk dorp wij zijn. Hij haalt zijn schouders op en wijst naar een gele pijl. OK! Hij weet het ook niet.

Wat verder zet ik me langs de kant van de weg om te eten. In de hoop dat er pelgrims passeren die het wél weten. Na 35 minuten komt er een groepje afgestapt. Eén man en drie vrouwen en ook zij weten het niet.

Dus, maar blijven stappen tot we eindelijk op een rijweg komen die naar Sarria leidt.

Eerst langs de info met wat vragen en dan naar Christiane, want die staat aan de andere kant van de stad, tegenover de brandweerkazerne, op een parking. We gaan eerst tanken, dan shoppen en daarna verhuizen we voor twee nachten naar de camping van Sarria.

We hebben gisterenavond nog genoten van de panorama's en ook van de Keltische huisjes op deze hoogte.

Je kan er niet genoeg van krijgen! De nacht was prima, maar vanmorgen is het weer wat frisser.

Ik zit onmiddellijk na de start achter de groep, ongeveer vijfentwintig Duitsers, die gisterenavond in de H. Misviering het slotlied hebben gezongen. De priester had de lezingen verdeeld: 1ste lezing in 't Duits, 2de lezing in 't Engels en de voorbeden in het Spaans en dan op het einde de Duitsers. Mooi! Samen met vier Italianen begin ik de groep voorbij te steken omdat hun wandeltempo niet erg hoog ligt én omdat het bergop gaat.

In de afdaling naar Linares (3,2 km) kom ik bij een Australische die haar camino begonnen is in Leon en wil eindigen in Santiago. Ze wil daarna nog twee dagen in Santiago blijven en dan vliegt ze terug naar Australië. 22 uren vliegen, dat is de moeilijkste dag van mijn vakantie, zegt ze. Buen camino!

In Hospital de la Condesa ga ik in het kerkje binnen waar een jonge vrouw van dienst is. Zij neemt mijn stempelboekje en schrijft mijn naam en voornaam over in haar boek. Dan kijkt ze naar de stempels. Waar ben jij vertrokken, vraagt ze. Herne, Belgica, zeg ik. En ze noteert dat ook en zet daarna een stempel. Buen camino! Ik bedank haar en Adios!

De klim naar "Alto de Poio" mag er voor mij best wezen maar hetgeen daarna zal volgen véél minder…

Ondertussen zijn de uitzichten op de bergen, we zitten nu in de "Montes da Arbela", weer alsmaar mooier geworden.

De afdaling van Fonfria naar Triacastela bevat stukken die héél steil, over stenen, naar beneden gaan. Maar ja, ook dit is camino, dus we moeten erdoor. Maar 9 km is dan ver en het lijkt maar niet te eindigen. De boerendorpjes Fronfria en Biduedo, hier boven in de bergen, (we zitten nog tussen 1200 m en 1300 m) zijn zo klein dat je moet opletten of je hebt ze niet gezien. Ik heb onder andere in Fronfria moeten vragen waar ik was… Maar de stukken nà Biduedo en Filloval zijn ook héél stenig en daar is het heel erg opletten.

En dan Triacastela. Als ik daar toekom zitten Tal en Guy (de Israëliërs) op een terras al wat te eten en te drinken. Ik groet hen en spreek hen over de tocht van vandaag. Zij vonden de tocht niet zo moeilijk als gisteren, want dat was voor hen een nachtmerrie.

Zo zie je maar dat het gevoel van elk deel van de camino persoonlijk is.

Christiane staat op de parking voor het gemeentehuis, waar we overnachten.

De uitbater van de camping heeft "speciaal" voor ons een "rond grijs brood van 500 gr" gebakken. Het is heerlijk!

En lang geleden dat we dat nog gegeten hebben. Bedankt voor het brood! Adios!

Op de camino kom ik bij een koppel uit Israël! Hé, dat wil lukken! Mijn vrouw haar familienaam is VAN ISRAËL.

Tal en Guy zijn hier op huwelijksreis voor één maand. Zij willen iets doen wat waarschijnlijk nog niemand in hun land gedaan heeft. Zij zijn in Leon aan de camino begonnen en hopen op veertien dagen in Santiago te zijn. Daarna gaan ze per bus langs de noordkust van Spanje. Om dan de resterende dagen in de buurt van Biarritz door te brengen. Vooral Tal is heel leergierig. Zij wil vooral weten of ik 's morgens eet voordat ik op stap ga. Want het is bijna 10 u 30 en zijn hebben nog niets gegeten, enkel een tas koffie gedronken deze morgen en zij voelt zich daar niet goed bij. In Vega de Valcarce nemen we afscheid. Buen camino, Tal en Guy!

Tot Ruitelan is het slechts 2 km, licht stijgend, om dan 1,5 km verder helemaal naar Las Herrerias af te zakken op goed 650 m.

Want daar begint de klim naar O Cebreiro, op 1,330 m. Dus we moeten ongeveer 700 m hoogte overwinnen over een afstand van meer dan 8 km. Tot hier heb ik al verschillende pelgrims gezien maar in de beklimming naar La Faba, na 3 km klimmen, zullen het er nog véél meer worden, hijgend, puffend, sommigen buiten adem aan de kant zittend.

Maar ik ben niet alleen aan de klim bezig. Ik heb gezelschap van Yvon, een Spanjaard, sorry, neen een Bask! Hij is in Roncesvalles vertrokken en doet 30 à 40 km per dag. Yvon is leraar lichamelijke opvoeding en godsdienst. We stappen samen ongeveer 6 km bergop tot in Laguna. Daar nemen we afscheid. Buen camino Yvon!

Ondertussen zijn we uit de holleweg geraakt en wandel ik over de flanken van de bergen.

De panorama's zijn adembenemend mooi! En de hellingen naast mij gaan zo steil naar beneden. Wij moeten nog goed 100 m hoger en veranderen daarvoor drie keer van bergflank. Ik kan dit heel goed zien omdat er drie mensen zijn die deze beklimming te paard doen en die rijden een heel eind voor mij uit.

Opluchting! Ik ben boven, op de top, op 1,330 m in O Cebreiro.

En Christiane staat op een parking naast de weg.

Wij gaan op deze hoogte vannacht slapen.

Vandaag terug mijn "oude" schoenen aangetrokken, dat voelt een stuk beter. Ik zit onmiddellijk op de camino.

Net voorbij Pieros, na 4,5 km, neem ik de weg rechts en volg de gele pijlen. Deze weg leidt ons tussen de wijngaarden door naar het dorpje Valtuille de Ariba. Dit is niet voorzien in mijn gidsje maar de uitzichten zijn prachtig.

Vandaar ga ik dan naar Villafranca del Bierzo. Dit stadje ligt echt tegen een bergflank geplakt. Om in de kerk van San Francisco binnen te gaan moet je eerst 62 trappen beklimmen. Het is wekelijkse marktdag hier en bijgevolg een grotere drukte als normaal. Maar de camino volgen door deze stad is vrij gemakkelijk met de grote borden en de schelpen op de reling van de brug.

Dan op weg naar Pereje, waar ik in de kapel van Santa Maria Magdalena om een stempel ga. De man die vandaag van dienst is probeert me uit te leggen wat er in deze kapel zo bijzonder is en toont me ook het beeld van Sint-Jacob.

Bij het weggaan wenst hij me "Buen camino" en krijg ik nog een schouderklopje.

Christiane heeft me ondertussen al laten weten dat ze niet op de camping is, maar op een parking in de buurt van een tankstation.

Vandaar rijden we verder naar de camping in Trabadelo.

Aan de albuerge, voorbij het centrum van Molinaseca, tref ik Jon, de Australiër, zijn twee vrienden en een meisje. Zij gaan het vandaag opnieuw rustig aan doen, en stappen maar 8 km naar Ponferrada. Zij hebben blijkbaar gisteren ook afgezien van de regen en de kou.

Ik heb vandaag mijn derde paar schoenen moeten aantrekken, want die van gisteren zijn nog lang niet droog.

Aangezien ik vrij vroeg op weg ben, zit ik rond 9 u 30 al in de afdaling naar Campo (km 4,5). Het dorpje ligt daar echt te baden in de zon terwijl de bergtoppen errond nog helemaal in de mist zitten.

In Ponferrada is er véél volk op de been. Het is 8 september en dat is het feest van "La Virgen de la Encina" (Maagd van de Eik). Er is een jaarmarkt en zelfs de Regionale TV-zender heeft een hele ploeg technici en cameramensen naar hier gestuurd. Door de grote menigte loop ik de verkeerde kant op. Maar ik herstel vrij vlug mijn fout en dan kom ik een Braziliaanse tegen die vraagt of ze op de goede weg naar Santiago zit. We wandelen samen terug. Zij is nog maar drie dagen aan het stappen, van in Astorga. Aan de basiliek nemen wij afscheid. Buen camino!

Na 7,5 km ben ik in Fuentes Nuevas. Maar onderweg ben ik aan de praat geraakt met een jonge vrouw uit de USA, Emily. Wij gaan samen een stempel halen in de kapel, waar we van een vrouw die daar zit, in het Spaans het verhaal krijgen van "La Virgen de la Encina". Maar de Spaanse vrouw, die het verhaal vertelt, heeft blijkbaar snel door dat wij het niet verstaan. En zij kent geen Engels, maar wél Frans. Ok, zeg ik, vertel het dan nog maar eens in het Frans. De Spaanse vrouw vertelt het verhaal in haar beste Frans en noemt de boom waar ze het beeld van O- L -Vrouw hebben teruggevonden een "sapin". Ik vertaal dat naar Emily, die geen Frans spreekt, als kerstboom. Een Spanjaard in de buurt, die heeft meegeluisterd en wat Engels spreekt, maakt de opmerking dat het géén kerstboom (den / spar) is, maar een andere boom. (na opzoekingen heb ik gevonden dat het een "steeneik" zou kunnen zijn). Señora, bedankt voor het verhaal, Adios! Tegenover de kapel staat er een bankje waar ik ga eten.

Op weg naar Cacabelos kan ik nog een aantal mooie foto's maken. En vraag ik ook aan een Spaanse, die in de tegengestelde richting stapt, om een foto te maken van mij, met de bergen als achtergrond.

Christiane wacht op een ruime parking, waar enkel onze mobilhome geparkeerd staat als ik toekom.

Na de vooruit geschoven, welgekomen rustdag van gisteren, rijden wij vanmorgen van de camping in Santa Colomba de Somoza terug naar Rabanal del Camino. De eigenares van de camping zei gisteren nog dat 2 september, "de warmste dag van het jaar was in Spanje". En ook dat ze voor vandaag regen voorspeld hebben.

Vanaf het pleintje, waar Christiane me afzet, is het onmiddellijk klimmen naar de kerk. En dan naar Foncebadon, het eerste dorp na 5,6 km. Daar staat een Spaanse autocar die een 25-tal Engelstaligen naar hier heeft gebracht. Een deel ervan begint hier aan een wandeling van 1,3 km naar Cruz de Ferro. Ik ga binnen in de eerste albuerge van Foncebadon om een koffie te drinken. En daar tref ik de hele groep die we in Burgos op het terras ontmoet hebben. De Canadees met zijn dochter en de Australische. Ook Jon, de Australiër en zijn twee vrienden. Jon vertelt me dat de hele groep in Leon is ziek geworden en dat ze daar drie dagen hebben verbleven. Ze zijn nu weer beter en terug aan het stappen. Voordat ik opnieuw vertrek, trek ik mijn fleece aan, want de zon is weg en het is heel mistig.

Een goeie kilometer verder ben ik aan "Cruz de Ferro" op 1.504 m hoogte. Hier laat ik de steen achter, die ik al de ganse weg meedraag. Een symbolische daad, maar toch,… Er is hier héél veel volk, pelgrims, wandelaars, fietsers en de autocar.

We zitten nu in de "Montes de Leon" (Bergen van Leon). Maar van mooie panorama's is weinig te zien door de mist.

Op weg naar Manjarin (Km 9) begint het te regenen en we moeten nog iets hoger naar "Collado de las Antenas" op 1.530 m.

Het hoogteverschil is niet zo erg, maar de wind en de regen maken het heel koud. Eens over de top beginnen we aan de afdaling. Net als we Acebo in het zicht krijgen, loopt er me een Italiaanse voorbij. Ze draait haar om en zegt: We are saved! (we zijn gered)

Ja! Ik ga ook in de eerste albuerge binnen om een koffie te drinken en een broodje te eten. Maar ook om uit de regen te zijn en terug wat op te warmen, want de toppen van mijn vingers waren al flink aan het afkoelen. Na een halfuurtje is het ergste voorbij en begin ik aan de afdaling naar Molinaseca, nog 8 km.

Ik stap door Riego de Ambros om dan de laatste vijf kilometers af te dalen, over stenen, naar Molinaseca.

Christiane staat op een parking, niet ver van het centrum, waar we overnachten.

Christiane brengt me terug naar San Justo de la Vega. Ik zit onmiddellijk in het spoor van twee pelgrims. De ene blijft de rijweg volgen terwijl de tweede het wandelpad van de camino inslaat. Ik volg de tweede. Na een paar honderd meter kom ik ter hoogte van hem. Eerst een goeiendag en dan een babbel. Het is een Ier. Alan is op weg naar Santiago. Hij is zijn camino begonnen in Sahagun omdat hij vorig jaar SJPdPort - Sahagun gedaan heeft. Vanmorgen is hij al om 6 u 15 vertrokken in Hospital de Orbigo en hij wil doorgaan tot El Canso, ongeveer 30 km. Maar Alan heeft nog niet gegeten deze morgen, dus hij gaat in Astorga, na ongeveer drie uur stappen, zijn ontbijt nemen. Vlak voor de kathedraal nemen we afscheid. Buen camino, Alan! Ja, en misschien tot in Santiago, antwoordt hij, want ik blijf daar enkele dagen.

Ik maak enkele foto's van de kathedraal en stap dan verder. Het is warm en ik vorder blijkbaar moeizaam. In Valdeviejas, net buiten Astorga, ga ik in een mooie kapel binnen. Zowel binnen als buiten héél verzorgd. Er is een vrouw aanwezig die notities neemt en mij een stempel geeft.

In Santa Catalina de Somoza merk ik op de terrasjes van de albuerges en de bars dat er vandaag toch heel wat pelgrims op de baan zijn.

In El Canso, onder de kerktoren, ga ik eten. Nog 8 km tot Rabanal del Camino, die zullen zwaar worden, want dit dorp ligt op 1150 m hoogte. De klim valt nog mee omdat het geleidelijk aan bergop gaat, maar de zon…

Christiane wacht op een parkeerplaats, niet zo ver van de kerk.

Wij hebben ons plan een beetje gewijzigd en nemen onze rustdag op zaterdag ipv op zondag.

Daarmee gaan we vandaag naar de camping in Santa Colomba de Somoza.

Wij worden hartelijk verwelkomd door de jonge eigenaars / uitbaters van de camping. Zij hebben deze camping vijf jaar geleden gekocht en zijn nog aan de opbouw bezig. De camping is maar vier maanden per jaar open (1 juni - 30 september), maar het is een rustige, puur natuur-camping. De eigenaars zijn er niet van verwonderd als er in het dode seizoen everzwijnen of herten op de camping geweest zijn. Zij zeggen ook dat dit een streek is in Spanje met de zuiverste lucht, want hier is geen industrie in de omgeving.

Op de camping waar we staan is er "vers brood" vanaf 9 u 00. Daat is vrij laat voor een pelgrim, maar ik wil wachten.

De eetgewoontes hier in Spanje zijn heel anders als bij ons. Ik zie mensen soms tussen 13 u 00 en 15 u 00 hun warme maaltijd nemen. En 's avonds nà 20 u 00 wordt er dan nog een broodmaaltijd genomen. Anderen doen dàt 's middags en nemen hun warme maaltijd 's avonds laat. Dat kan zelfs rond 22 u 00 nog.

Het is 10 u 00 vooraleer ik de camping verlaat. Ik moet vandaag opnieuw een heel eind (méér dan 10 km) langs de N - 120 lopen. Nog goed dat de camino een eigen bedding heeft en dat we regelmatig met vangrails van de N - 120 gescheiden zijn. Want als je naast zo'n verbindingsweg loopt (Leon - Astorga) dan zie je hoeveel verkeer er over rijdt.

In San Martin del Camino moeten we de N - 120 oversteken om er rechts van te lopen tot Hospital de Orbigo. Hier komen de pelgrims die de omweg gemaakt hebben via Villar de Mazarife terug op de camino Francès. Eerst een foto van de "Puente Viejo" (oude brug) en dan het stadje door. Ik volg de gele pijlen en word een beetje misleid, want na nog geen kilometer loop ik opnieuw langs de N - 120 terwijl ik de richting Villares de Orbigo wilde stappen. Ok, Villares niet gezien… Maar aan de afslag naar Santibañez de Valdeiglesias kies ik voor dit dorpje. Eerst eten,… Voorbij de kerk staat er een pijl naar links.    Het is 13 u 20 en de zon brandt. 

Voorbij de laatste boerderij van dit dorpje begint de weg te stijgen tot we aan "Cruz del Valle" ('t kruis van de vallei) komen. Dan gaat het lichtjes op en neer over een afstand van vier kilometer. Twee km voor San Justo de la Vega staat er een kraampje langs de camino met fruit, fruitsappen en andere versnaperingen. De Spanjaard die dit open houdt leeft van de mensen die de camino lopen. Hij woont daar, buiten, zonder stromend water, zonder electriciteit en van de centen die hij in zijn "donativo-kistje" (vrije bijdrage) vindt, koopt hij dan weer andere materialen. Hij zegt dat de mensen die passeren en waar hij mee spreekt (hij spreekt vlot Frans en Engels) hem iedere dag nieuwe energie geven. Aan dit kraampje krijg ik ook contact met een jongen en een meisje uit Ierland. Zij zijn, zoals de meesten, vertrokken in SJPdPort. Vandaag stappen zij door tot Astorga (28 km) en morgen willen ze 30 km doen om te overnachten in Manjarin op 1450 m hoogte. Buen camino!

Ik daal af naar San Justo de la Vega waar Christiane op een parking aan de kerk op me wacht.

Maar voor overnachting rijden we 4,5 km verder naar een camperplaats in Astorga, op de Plaza de toros.

Om hier in Spanje, 's morgens vóór acht uur aan "vers brood" te geraken moet je al een bakker vinden.

Leon is nochtans een grote stad, maar ik ben méér dan één uur op de baan geweest om aan brood te geraken.

Op mijn zoektocht vanmorgen, kom ik aan het justitiepaleis Robert tegen. Hij vertrekt vandaag al richting Oviedo via de Camino San Salvador (Leon - Oviedo). Om daarna de Camino Primitivo te gaan doen. En hij heeft ondertussen zijn terugvlucht al geboekt, nà 25 september. Buen camino, Robert!

Ik vertrek vrij laat vandaag, 9 u 35. En de temperatuur begint al flink op te lopen. Het duurt geruime tijd voor ik de stad uit ben. Maar we zijn gisteren via de zuid-oostkant de stad binnen gekomen, dan met een grote lus naar de kathedraal en vandaag via de zuid-westkant er terug uit.

In La Virgen del Camino, waar de luchthaven van Leon ligt, ga ik op de infodienst een stempel halen. Van daaruit kunnen we kiezen om de N - 120 te volgen of om een "omweg" te maken via Villar de Mazarife omdat daar ook een Sint-Jacobskerk is. Maar deze omweg sluit terug aan op de camino Francès in Hospital de Orbigo. Ik kies voor de N - 120.

Buiten de drie pelgrims, die op een bankje zaten op het kerkplein in La Virgen del Camino, heb ik niemand gezien.

Als ik na 14 km, in San Miguel del Camino, iets aan 't eten ben in een bar / restaurant komen er twee dames binnen. Zij zijn uit de USA en zijn in Leon hun camino begonnen.

Op de lange weg door het industriegebied kom ik ook nog bij de twee Roemenen, die langs de weg, in de schaduw aan het rusten zijn. Ik spreek hen over het "weinige" volk dat er op weg is. Zij denken dat de meesten gekozen hebben voor de "omweg". De Roemenen doen vandaag hetzelfde traject als wij. Ik groet hen en stap verder. De zon brandt.

Gelukkig staat er vóór Villadangos del Paramo een watertappunt, want ik zit zonder…

Nu nog het centrum door, want Christiane staat voorbij het centrum op de camping.

Het is vandaag Remko zijn verjaardag. Proficiat Remko!

Maar we hebben vanmorgen ook al een berichtje verstuurd vanop het pleintje in Reliegos.

Ik vertrek om 8 u 35, het is fris en er staat een licht windje.

Na 6 km ben ik in Mansilla de las Mulas, waar het wekelijkse marktdag is. Veel volk op de been en wij moeten tussen de kramen door.

In Villamoros en Villarente valt het mij op dat er zo weinig pelgrims op de baan zijn. Of zouden ze allemaal nog vroeger vertrokken zijn om de hitte te vermijden. En het is heet! Het is 12 u 30 als ik in Arcabueja iets ga eten. Er blijft dan nog 9 km te gaan. Da's dus nog twee uur stappen. En we moeten nog een top over. De Alto del Portillo, op 880 m is eigenlijk niet zo moeilijk als je in Valdelafuente al op 850 m zit. Als ik bij het binnenkomen van Leon, via een voetgangers- en fietsersbrug de N - 601 oversteek zie ik de kathedraal. Maar ik doe er nog ruim een uur over om er te geraken. Een mooie kathedraal, met zijn twee torens van ongelijke hoogte, maar voor mij zeker niet het waaw-effect van Burgos.

Het is ondertussen 15 u 15. Ik wil een stempel. Het museum, waar de stempel van de kerk staat, is gesloten tot 16 u 00.

Dan maar naar het Oficina de turismo, ook gesloten, tot 17 u 00.

Dan verder naar de camperplaats, waar Christiane één van de tien "gratis" plaatsen heeft kunnen bemachtigen. En maar goed, want als ik net toekom passeren "de controleurs" al voor de tweede keer vandaag. De eigenaar van een mobilhome, die niet op één van de "gratis" plaatsen staat, heeft een bon gekregen. Want als je daar staat moet je de parking betalen.

Er staat nog een mobilhome met Belgische nummerplaat op de één van de gratis plaatsen. Het is Alain uit Lanaken. Alain is al drie weken op vakantie in Spanje. Hij is nu op de terugweg. Alain is verantwoordelijk of medeverantwoordelijke van de VLC (Vlaamse Campervrienden). Wij hebben een lang gesprek over de camino en campers.

Vandaag is het voor de kinderen in België hun eerste schooldag in het nieuwe schooljaar.

Zo ook voor de klas van meester Hugo van vorig schooljaar, die nu bij meester Jonas zitten.

Aan allen een plezant, maar vooral een leerrijk schooljaar!

Op de camino is het voor ons ook weer harde realiteit na de rustdag van gisteren. Wij rijden eerst van Sahagun naar Bercianos de Real Camino om daar de etappe te starten. Onderweg hebben we niet zo héél veel peregrino's gezien. Zou het ook met het einde van de vakantie te maken hebben? Tussen de start en het eerstvolgend dorp, El Burgo Ranero 8 km verder, zie ik slechts vijf pelgrims, 4 Duitsers, Twee vrouwen en nog een man en een vrouw en een Spaanse. Als ik na 15 km iets wil eten op een rustplaats, zijn daar ook een Roemeense jongen en een meisje die bijna klaar zijn om te vertrekken. Zij zijn hun camino begonnen in SJPdPort. Het meisje zegt dat ze in België zoveel verschillende goede bieren hebben. En dan zijn ze weg. Buen camino!

Ondertussen is er een Canadees toegekomen die ik net voor de rustplaats ben voorbijgestapt. Deze man heeft vanaf half juli, vier weken rondgereisd in Italië, samen met zijn vrouw. Zij is daarna terug naar Canada vertrokken en hij is, samen met zijn dochter die in Engeland woont en werkt, op 13 augustus in SJPdPort aan de camino begonnen. Zijn dochter heeft vorige week een knieblessure opgelopen en heeft, na medisch onderzoek en twee dagen rust in Sahagun, beslist om de camino te stoppen en terug naar Engeland te reizen. De man is nu alleen op weg en wil verdergaan tot Santiago. Daarna gaat hij nog een aantal dagen bij zijn dochter, in Engeland langs. En op 4 oktober vliegt hij terug naar Canada. Have a nice trip. Buen camino!

Vanmorgen rond 8 u was het slechts 18°, maar nu is de temperatuur al opgelopen tot boven de dertig…

De afstand van El Burgo Ranero tot Reliegos is 13 km, zonder één dorp om beschutting te zoeken.

En de rustplaatsen zijn ook niet altijd even schaduwrijk.

In Reliegos heeft Christiane een rustig plekje gevonden aan een pleintje.

Vanmorgen héél laat wakker geworden voor onze normen. Het is 8 u 20 voor we goed en wel wakker zijn. Eerst scheren en douchen in de toiletruimtes van de camping, maar dat is al een probleempje. Terwijl ik me aan het scheren ben komen de kuisdames binnen en dan mag je afwerken en de ruimte verlaten. Cerrado! De kant voor de mannen wordt afgesloten…

Ok, dan maar een andere ruimte zoeken. Er zijn er wel meerdere op deze camping…

Ondertussen zijn onze Nederlandse overburen, Michel en Hans, ook al wakker en gedouchet. Zij zijn met de fiets op weg naar Santiago en op 8 augustus in Nederland vertrokken. Ze zijn beiden opgegroeid in de buurt van Delft, Michel woont daar nog, maar Hans is uitgeweken. Hun planning is ook ruim opgemaakt want ze voorzien 80 à 100 km per dag te fietsen en vandaag gaan ze er maar een kleine 60 km doen om in Léon te geraken. Hans en Michel keren op zaterdag 6 september terug naar Nederland. Ik ben ondertussen naar de bakker in het dorp als de Nederlanders hun tocht verderzetten. Maar Christiane heeft van de jongens een fotootje gemaakt en ze uitgewuifd. Groeten en Buen camino!

Dan gaan wij ontbijten. En vlak daarna passeert er een herder aan de achterkant van de camping, waar wij staan, met wel zeker vierhonderd schapen en een aantal herdershonden. Mooi zicht om dit te mogen meemaken, zeker niet alledaags voor ons…

Dan de blog bijgewerkt, want de komende dagen hebben wij niet zo dikwijls stroom om op internet te gaan.

's Avonds, als wij in het centrum zijn, mogen wij een optreden meemaken van de Koreanen. Een schouwspel van tromgeroffel, zang en dans.

Een stukje Koreaanse cultuur op de camino, mooi hé!...