Ik vertrek op de plaats waar ik vrijdag gestopt ben. We moeten eerst langs een spoorlijn stappen, dan door het bos en dan de klim naar Barbadelo. Er zijn héél veel pelgrims onderweg. Maar ja, Sarria is de laatste stad op de camino waar je kan vertrekken om een "Compostela" te verkrijgen. Want daarvoor moet je 100 km gestapt hebben, een fietser 200 km gefietst!

Na ongeveer 11 km, in A Brea, aan de mijlpaal van de 100 km kom ik in contact met twee vrouwen uit de Faeröer. De ene leeft in Ijsland en de andere leeft in Groenland. Ze zijn er beiden heel fier op dat ze al 200 km gestapt hebben van in Leon. En nog 100 km tot Santiago, dat maakt 300 km. En jij, vraagt één van de twee. Ik wil hen niet teleurstellen en twijfel even.   Achthonderd? Probeert ze. 

Ik zeg, méér. Ze zijn vol verwondering als ik zeg dat ik al meer dan tweeduizend kilometer aan het stappen ben. In de drukte rond de 100 km paal kunnen we zelfs geen afscheid nemen.

Ik stap verder naar Ferreiras en ontmoet twee mannen die een bekend dialect spreken. De eerste is uit Maaseik en de andere uit Geel. Zij zijn hier naartoe gevlogen met een groep van 15 personen en zijn aan de camino begonnen in Astorga. De man uit Geel vertelt me dat hij vanmorgen in Sarria een autobus heeft gezien met mensen uit Sint-Truiden. Het blijken achteraf kinderen te zijn van een school in Sint-Truiden, laatste-jaars, die samen met een aantal begeleiders gedurende vijf dagen de camino lopen vanaf Sarria. Aan de eerste albuerge in Ferreiras kom ik de Canadees, zijn dochter en de Australische en Jon tegen. Ook zij zeggen dat er enorm veel volk onderweg is. Jon vraagt me of ik zijn twee vrienden en dat meisje gezien heb? Neen.

Misschien tot vanavond in Portomarin?

Als ik in andere albuerge in Ferreiras, op het terras een koffie aan het drinken ben, komen de twee vrienden van Jon en dat meisje toe. Zij gaan ook wat rusten en iets drinken want we vermoeden dat de andere groep ondertussen weeral verder is.

Op ongeveer 6 km van Portomarin begint het te regenen. Niet echt heel fel, maar met de wind van links, is mijn hele linkerkant al snel doornat.

Ondertussen heb ik contact gehad met Christiane. Zij staat op een camping.

Over de brug onmiddellijk naar rechts (niet de trappen op) en dan de eerste straat rechts. Na goed 600 m ben ik er al.

De twee Nederlandse mobilomes staan hier ook…

Onze rustdag begint als we vrijdag in de late namiddag op de camping in Sarria toekomen.

Links naast ons staan twee mobilhomes met Nederlandse nummerplaten. Het is een groep van acht personen die met de mobilhomes en twee tenten op stap zijn. De vier personen met de tenten lopen de camino en de anderen verhuizen het materiaal naar de volgende camping.

Rechts naast ons staat een mobilhome met Duitse nummerplaat. Dat is een groep van zeven personen uit de voormalige DDR (Oost-Duitsland) De chauffeur van deze mobilhome is een persoon die internationaal transport doet als beroep. Hij heeft aan de mobilhome ook nog een aanhangwagen van méér dan vier meter. De andere zes personen, waarvan één minder-valide, doen dagelijks een fietstocht van 40 à 50 km naar de volgende camping.

Achter ons staan twee fietsers met een tentje, uit Frankrijk, Besançon tussen Dijon en de grens met Zwitserland. Zij hebben twee jaar verlof zonder wedde genomen om met de fiets de volgende trip doen. Zij zijn op 26 juni in Besançon vertrokken en zijn dan drie weken bij familie langs geweest in het midden van Frankrijk. Dan zijn ze verder naar het zuiden gereden en zitten nu op de camino naar Santiago. Van daaruit trekken ze Portugal door. Dan gaan ze een tour in Marokko doen. Ze keren met de fiets terug naar Madrid, want vandaar vliegen ze naar Zuid-Afrika om daar één jaar rond te toeren met de fiets. En dan zullen ze waarschijnlijk terugkeren, want dan moet er nog wat gewerkt worden?... Bon voyage!

De camino passeert vlak voor het gemeentehuis in Triacastela. Dus wij staan erop.

Na enkele kilometers langs de rijweg slaan we in San Cristobo do Real een bospad in.

Het zal vandaag, vergeleken met de twee bergetappes van gisteren en eergisteren, een boswandeling worden.

De Canadees heeft me gisterenavond nog gevraagd welke route ik ging nemen vandaag.

Dit is een heel mooie route, langs een riviertje dat ik niet van dichtbij zie, maar altijd, stijgend en dalend van 10 m tot 25 m linksonder mij. En de dorpjes en piepkleine dorpjes liggen maar op een boogscheut van mekaar. Op de zes kilometer tussen San Cristobo do Real en Samos loop ik door vijf dorpjes: Vigo do Real - Renche - Lastres - Freituxe -San Martino do Real. Om dan via een afdaling in Samos aan te komen. Hier staat een Monasterio. Ik kom hier ook een Duits koppel tegen die op weg zijn naar Santiago. Mevrouw is aan het stappen en mijnheer volgt met de auto. Ze spreken iedere dag zo ongeveer halverwege de etappe, in een dorp, af en gaan dan samen iets eten. Zij is in 2008 in Keulen beginnen stappen en heeft ieder jaar een deel van haar camino gedaan en dit is haar laatste stuk naar Santiago.

Buen camino!

Nog voor ik het centrum van Samos buiten ben, verlaat ik opnieuw de rijweg om via boswegen naar Sarria te stappen.

Na een eerste klim van ongeveer 1,5 km kom ik in A Pontenova. Daar kom ik een boer tegen die met drie paarden op weg is naar huis. Eén aan de leiband en de andere twee lopen er vijftig meter achter.

Van hier loop ik meer dan een uur naar het volgend dorp. En geen pelgrims te zien. Ik volg nog steeds de gele pijlen. Juist voor een dorpje (waarvan ik de naam niet ken) kom ik bij een Italiaan. Ik vraag hem in welk dorp wij zijn. Hij haalt zijn schouders op en wijst naar een gele pijl. OK! Hij weet het ook niet.

Wat verder zet ik me langs de kant van de weg om te eten. In de hoop dat er pelgrims passeren die het wél weten. Na 35 minuten komt er een groepje afgestapt. Eén man en drie vrouwen en ook zij weten het niet.

Dus, maar blijven stappen tot we eindelijk op een rijweg komen die naar Sarria leidt.

Eerst langs de info met wat vragen en dan naar Christiane, want die staat aan de andere kant van de stad, tegenover de brandweerkazerne, op een parking. We gaan eerst tanken, dan shoppen en daarna verhuizen we voor twee nachten naar de camping van Sarria.

We hebben gisterenavond nog genoten van de panorama's en ook van de Keltische huisjes op deze hoogte.

Je kan er niet genoeg van krijgen! De nacht was prima, maar vanmorgen is het weer wat frisser.

Ik zit onmiddellijk na de start achter de groep, ongeveer vijfentwintig Duitsers, die gisterenavond in de H. Misviering het slotlied hebben gezongen. De priester had de lezingen verdeeld: 1ste lezing in 't Duits, 2de lezing in 't Engels en de voorbeden in het Spaans en dan op het einde de Duitsers. Mooi! Samen met vier Italianen begin ik de groep voorbij te steken omdat hun wandeltempo niet erg hoog ligt én omdat het bergop gaat.

In de afdaling naar Linares (3,2 km) kom ik bij een Australische die haar camino begonnen is in Leon en wil eindigen in Santiago. Ze wil daarna nog twee dagen in Santiago blijven en dan vliegt ze terug naar Australië. 22 uren vliegen, dat is de moeilijkste dag van mijn vakantie, zegt ze. Buen camino!

In Hospital de la Condesa ga ik in het kerkje binnen waar een jonge vrouw van dienst is. Zij neemt mijn stempelboekje en schrijft mijn naam en voornaam over in haar boek. Dan kijkt ze naar de stempels. Waar ben jij vertrokken, vraagt ze. Herne, Belgica, zeg ik. En ze noteert dat ook en zet daarna een stempel. Buen camino! Ik bedank haar en Adios!

De klim naar "Alto de Poio" mag er voor mij best wezen maar hetgeen daarna zal volgen véél minder…

Ondertussen zijn de uitzichten op de bergen, we zitten nu in de "Montes da Arbela", weer alsmaar mooier geworden.

De afdaling van Fonfria naar Triacastela bevat stukken die héél steil, over stenen, naar beneden gaan. Maar ja, ook dit is camino, dus we moeten erdoor. Maar 9 km is dan ver en het lijkt maar niet te eindigen. De boerendorpjes Fronfria en Biduedo, hier boven in de bergen, (we zitten nog tussen 1200 m en 1300 m) zijn zo klein dat je moet opletten of je hebt ze niet gezien. Ik heb onder andere in Fronfria moeten vragen waar ik was… Maar de stukken nà Biduedo en Filloval zijn ook héél stenig en daar is het heel erg opletten.

En dan Triacastela. Als ik daar toekom zitten Tal en Guy (de Israëliërs) op een terras al wat te eten en te drinken. Ik groet hen en spreek hen over de tocht van vandaag. Zij vonden de tocht niet zo moeilijk als gisteren, want dat was voor hen een nachtmerrie.

Zo zie je maar dat het gevoel van elk deel van de camino persoonlijk is.

Christiane staat op de parking voor het gemeentehuis, waar we overnachten.

De uitbater van de camping heeft "speciaal" voor ons een "rond grijs brood van 500 gr" gebakken. Het is heerlijk!

En lang geleden dat we dat nog gegeten hebben. Bedankt voor het brood! Adios!

Op de camino kom ik bij een koppel uit Israël! Hé, dat wil lukken! Mijn vrouw haar familienaam is VAN ISRAËL.

Tal en Guy zijn hier op huwelijksreis voor één maand. Zij willen iets doen wat waarschijnlijk nog niemand in hun land gedaan heeft. Zij zijn in Leon aan de camino begonnen en hopen op veertien dagen in Santiago te zijn. Daarna gaan ze per bus langs de noordkust van Spanje. Om dan de resterende dagen in de buurt van Biarritz door te brengen. Vooral Tal is heel leergierig. Zij wil vooral weten of ik 's morgens eet voordat ik op stap ga. Want het is bijna 10 u 30 en zijn hebben nog niets gegeten, enkel een tas koffie gedronken deze morgen en zij voelt zich daar niet goed bij. In Vega de Valcarce nemen we afscheid. Buen camino, Tal en Guy!

Tot Ruitelan is het slechts 2 km, licht stijgend, om dan 1,5 km verder helemaal naar Las Herrerias af te zakken op goed 650 m.

Want daar begint de klim naar O Cebreiro, op 1,330 m. Dus we moeten ongeveer 700 m hoogte overwinnen over een afstand van meer dan 8 km. Tot hier heb ik al verschillende pelgrims gezien maar in de beklimming naar La Faba, na 3 km klimmen, zullen het er nog véél meer worden, hijgend, puffend, sommigen buiten adem aan de kant zittend.

Maar ik ben niet alleen aan de klim bezig. Ik heb gezelschap van Yvon, een Spanjaard, sorry, neen een Bask! Hij is in Roncesvalles vertrokken en doet 30 à 40 km per dag. Yvon is leraar lichamelijke opvoeding en godsdienst. We stappen samen ongeveer 6 km bergop tot in Laguna. Daar nemen we afscheid. Buen camino Yvon!

Ondertussen zijn we uit de holleweg geraakt en wandel ik over de flanken van de bergen.

De panorama's zijn adembenemend mooi! En de hellingen naast mij gaan zo steil naar beneden. Wij moeten nog goed 100 m hoger en veranderen daarvoor drie keer van bergflank. Ik kan dit heel goed zien omdat er drie mensen zijn die deze beklimming te paard doen en die rijden een heel eind voor mij uit.

Opluchting! Ik ben boven, op de top, op 1,330 m in O Cebreiro.

En Christiane staat op een parking naast de weg.

Wij gaan op deze hoogte vannacht slapen.

Vandaag terug mijn "oude" schoenen aangetrokken, dat voelt een stuk beter. Ik zit onmiddellijk op de camino.

Net voorbij Pieros, na 4,5 km, neem ik de weg rechts en volg de gele pijlen. Deze weg leidt ons tussen de wijngaarden door naar het dorpje Valtuille de Ariba. Dit is niet voorzien in mijn gidsje maar de uitzichten zijn prachtig.

Vandaar ga ik dan naar Villafranca del Bierzo. Dit stadje ligt echt tegen een bergflank geplakt. Om in de kerk van San Francisco binnen te gaan moet je eerst 62 trappen beklimmen. Het is wekelijkse marktdag hier en bijgevolg een grotere drukte als normaal. Maar de camino volgen door deze stad is vrij gemakkelijk met de grote borden en de schelpen op de reling van de brug.

Dan op weg naar Pereje, waar ik in de kapel van Santa Maria Magdalena om een stempel ga. De man die vandaag van dienst is probeert me uit te leggen wat er in deze kapel zo bijzonder is en toont me ook het beeld van Sint-Jacob.

Bij het weggaan wenst hij me "Buen camino" en krijg ik nog een schouderklopje.

Christiane heeft me ondertussen al laten weten dat ze niet op de camping is, maar op een parking in de buurt van een tankstation.

Vandaar rijden we verder naar de camping in Trabadelo.

Aan de albuerge, voorbij het centrum van Molinaseca, tref ik Jon, de Australiër, zijn twee vrienden en een meisje. Zij gaan het vandaag opnieuw rustig aan doen, en stappen maar 8 km naar Ponferrada. Zij hebben blijkbaar gisteren ook afgezien van de regen en de kou.

Ik heb vandaag mijn derde paar schoenen moeten aantrekken, want die van gisteren zijn nog lang niet droog.

Aangezien ik vrij vroeg op weg ben, zit ik rond 9 u 30 al in de afdaling naar Campo (km 4,5). Het dorpje ligt daar echt te baden in de zon terwijl de bergtoppen errond nog helemaal in de mist zitten.

In Ponferrada is er véél volk op de been. Het is 8 september en dat is het feest van "La Virgen de la Encina" (Maagd van de Eik). Er is een jaarmarkt en zelfs de Regionale TV-zender heeft een hele ploeg technici en cameramensen naar hier gestuurd. Door de grote menigte loop ik de verkeerde kant op. Maar ik herstel vrij vlug mijn fout en dan kom ik een Braziliaanse tegen die vraagt of ze op de goede weg naar Santiago zit. We wandelen samen terug. Zij is nog maar drie dagen aan het stappen, van in Astorga. Aan de basiliek nemen wij afscheid. Buen camino!

Na 7,5 km ben ik in Fuentes Nuevas. Maar onderweg ben ik aan de praat geraakt met een jonge vrouw uit de USA, Emily. Wij gaan samen een stempel halen in de kapel, waar we van een vrouw die daar zit, in het Spaans het verhaal krijgen van "La Virgen de la Encina". Maar de Spaanse vrouw, die het verhaal vertelt, heeft blijkbaar snel door dat wij het niet verstaan. En zij kent geen Engels, maar wél Frans. Ok, zeg ik, vertel het dan nog maar eens in het Frans. De Spaanse vrouw vertelt het verhaal in haar beste Frans en noemt de boom waar ze het beeld van O- L -Vrouw hebben teruggevonden een "sapin". Ik vertaal dat naar Emily, die geen Frans spreekt, als kerstboom. Een Spanjaard in de buurt, die heeft meegeluisterd en wat Engels spreekt, maakt de opmerking dat het géén kerstboom (den / spar) is, maar een andere boom. (na opzoekingen heb ik gevonden dat het een "steeneik" zou kunnen zijn). Señora, bedankt voor het verhaal, Adios! Tegenover de kapel staat er een bankje waar ik ga eten.

Op weg naar Cacabelos kan ik nog een aantal mooie foto's maken. En vraag ik ook aan een Spaanse, die in de tegengestelde richting stapt, om een foto te maken van mij, met de bergen als achtergrond.

Christiane wacht op een ruime parking, waar enkel onze mobilhome geparkeerd staat als ik toekom.