De etappe van vandaag is gewijzigd. Ik stop niet in Bourriot - Bergonce, na 19,2 km maar ik stap nog zeven kilometer verder naar Retjons.

Van daaruit kunnen we dan naar de camping Nauton in Roquefort rijden.

Zevenhonderd meters na het vertrek in Captieux zit ik opnieuw op de spoorwegbedding van gisteren. Negen kilometers, die ik afstap in één uur veertig. Om dan de autostrade (A65) over te steken en nog twee kilometers over dezelfde spoorlijn te stappen.

Dan ga ik zes kilometers van boerderij naar electriciteitskabine (die allemaal een naam hebben) naar boerderij.

In Bourriot-Bergonce is het gemeentehuis gesloten.

Ik stap verder naar het kruispunt van de kapel van Lugaut. Want daar begint de vertakking van de "oude weg" die naar Retjons loopt.

En daar wil ik naar toe. Onderweg begrijp ik wel waarom de meeste pelgrims kiezen om aan de kapel van Lugaut rechtdoor te lopen over de spoorwegbedding. We moeten twee keer over of onder de autostrade en de afstand via Retjons is duidelijk méér dan de aangegeven 3,1 km.

Maar ik geraak in Retjons.

Christiane staat daar te wachten op het gemeenteplein.

Wij verplaatsen ons naar de camping in Roquefort om te overnachten.

Het is koud vanmorgen. Iemand vertelde gisteren nog dat het weer te wisselvallig is voor deze tijd van het jaar.

Wij hebben gisteren "eindelijk" (na meer dan 14 dagen) onze Orange-domino, onze verbindingsbox voor internet, opnieuw kunnen laten bijladen. Normaal gezien kan je dat doen met een betaalkaart. Ik heb dat wel twintig keer geprobeerd, maar dat lukte niet. Nu blijkt dat het een Franse betaalkaart moet zijn. Wij, de buitenlanders, moeten naar een Orange-winkel gaan. Maar die vind je niet in elke stad. In La Réole dus niet. Maar in Bazas wél, in een super-U. Wij daar naartoe en de uitbater heeft dat voor ons geregeld. Dankuwel!...

Vandaag staan we vrij in Captieux, maar vanaf morgen woensdag 30/7 hoop ik weer een deel van mijn achterstand op de blog te kunnen inhalen… Het loopt al vrij vroeg, na 4,5 km, fout vandaag. Ik stap op een asfaltweg, die een bocht neemt van 90°. De route gaat echter rechtdoor het bos in. Ik volg de asfaltweg omdat er juist in die ingang van het bos een auto staat. Dom? Ja natuurlijk,… Na ongeveer twee kilometer stel ik vast dat ik verkeerd zit. Ik zie op de kaart (veronderstelling) dat ik via "een kleine omweg" een eind verder terug op de route kan komen.

Een berekende gok? Wie weet het? Maar het lukt…

Als ik de autostrade Pau - Bordeaux (A65) ben overgestoken staat er een oudere vrouw voor haar huis het gemaaide gras bijeen te harken. Zij wil weten of ik nog ver ga wandelen. Vandaag tot in Captieux, zeg ik, maar verder nog naar Santiago. Dat vindt ze goed. En van waar ik kom, wil ze weten. "La Belgique"doet blijkbaar niet onmiddellijk een belletje rinkelen want ze begint over het weer. En dat ik schone benen heb…

Als ik vraag om een foto te mogen maken laat ze onmiddellijk de hark vallen. Ik vraag om hem terug te nemen omdat het zo mooi was, wat ze dan ook wel doet. Merci en salut madame…

In Bernos, gemeente Bernos-Beaulac, is het gemeentehuis open en ik binnen voor een stempel.

Bij het buitengaan van het centrum van Beaulac draai ik rechts de bedding van een oude spoorweg op. Zeven kilometers lang over deze spoorbaan met afwisselend eiken, dennenbomen en varens. En het eind van de tunnel die maar niet in zicht komt. Tweeenhalve kilometer voor de kerk van Captieux ben ik er door. Christiane wacht daar, maar we zoeken een andere plaats om te overnachten.

Rond 16 u 00 komt er een Chinese vrouw, Chon, die Nederlands praat, voorbij de mobilhome. Ze heeft de Belgische nummerplaat gezien en vraagt aan Christiane of ze soms Nederlands praat. Chon en haar man zijn op weg van Limoges naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Zij zijn negen jaar geleden in Santiago geweest vanuit Leon in Spanje. En willen sindsdien de verschillende routes in Frankrijk doen. Vorig jaar hebben zij Vézelay - Limoges gedaan en zij zijn ook al eens van uit Le Puy vertrokken voor drie weken. Chon is heel blij dat ze zo diep in Frankrijk nog eens Nederlands kan praten en dat ze een pelgrim ontmoet die op weg is naar Santiago.

En ze noemt de logistieke ondersteuning die Christiane doet "fantastisch".

Wij overnachten op de parking aan de feestzaal.

Het heeft al eens geregend vanmorgen.

De dag na een rustdag kom ik moeilijk op gang, maar toch!

Ik ben nog maar 500 m weg van de camping of ik kom Xavier tegen, een Fransman, die een week wil stappen.

Hij is gisteren vertrokken in Langon en wil naar Bergerac.

Tussen La Réole en Floudès zie ik aan het hek voor een huis een bakje hangen met de bestelling voor de bakker (zie foto)

Puybarban en Saint-Martin stap ik door, maar in Pondaurat is het gemeentehuis open. Als ik terug buiten kom, zet ik me neer op een bank. Daar komen twee vrouwen tegenover mij zitten, Marie-Pierre en Sylvie. Marie-Pierre is al eens in Santiago geweest via de camino Frances, maar ook Sylvie heeft al heel wat stapervaring maar nog géén camino. Marie-Pierre wil zoveel mogelijk weten over mijn tocht. Maar er ontbreekt nog iemand, naar 't schijnt, want Sylvie is voortdurend aan het telefoneren. Blijkt dat de derde persoon in Savignac aan het wachten is.

Daar stappen de dames naar toe en ik ook, maar langs een andere weg.

In Savignac, 3,5 km verder, wordt mijn probleem opgelost. Ik heb het blijkbaar niet goed begrepen. Het is niet één, maar nog eens twee vrouwen, Marie-Christine en Dominique. Marie-Christine is de minst ervaren stapper in het gezelschap van vier. Ze heeft voor het verkeerde schoeisel gekozen. En haar schoenen kapot in La Réole. Nu is de dochter, van de mensen bij wie het gezelschap overnacht heeft, met Marie-Christine naar Marmande gereden, 10 km verder, om nieuwe schoenen te kopen. Om daarna Marie-Christine en Dominique af te zetten aan de kerk in Savignac. Van liefdadigheid gesproken…

Bij het binnenkomen van Bazas word ik opnieuw aan de klim van Vézelay herinnerd, alleen dat ik hier via de trappen veel sneller aan de kathedraal sta. En Christiane staat daar al te wachten. De mobilhome enkele honderden meters verder op een campeplaats.

Goed geslapen. Ondanks een Fransman me gisterenavond had verteld dat de bakkers van La Réole vanaf vandaag alle twee met verlof zijn, vind ik er toch nog eentje die alle dagen open is, 7 op 7, vanaf 5 u 00 's morgens.

Rond 10 u 30 trekken we de stad in, eerst terug de brug over en dan klimmen naar het centrum. Ik ga bij het "office du tourisme" langs voor een stempel en om 11 u 15 naar de H. Mis met de Poolse priester. Een viering met de meisjes van de "plaatselijke Chiro" en na de mis wordt er ook nog een kindje gedoopt: Raphaël Bortot. Het kind wordt door de vader en de moeder naar voren gebracht, gevolgd door de peter en de meter en de dooprituelen vinden plaats vooraan in de kerk. Daarna zendt de priester iedereen naar huis, neemt plaats bij de uitgang en drukt iedereen de hand.

Een oudere dame die na ons bij de priester komt, en ons verhaal gehoord heeft, vraagt ons om voor haar te bidden in Santiago.

Wij zullen dat voor U doen, Mevrouw.

We brengen een bezoek aan de abdij, want ik heb Christiane gisteren al gesproken van de mooie galerij. Maar ook de plafondschildering, op hout, en de hoge trappenhallen zijn mooi.

Dan iets eten en terug naar de camping om een beetje te rusten.

Rond 19 u 30 komen er twee jongeren, jongen en meisje, de camping opgefietst. Zij zijn uit de streek van Kortrijk.

Zij zijn beginnen fietsen in de buurt van Bordeaux en willen op veertien dagen in Perpignan zijn. Moet lukken!

Nog een leuke fietstocht.

En wij een goede nachtrust, want…

Eerst 6 km van Monségur terug naar Saint-Ferme om van daaruit te starten.

Het is mistig maar de zon gaat er door komen. Maar nu nog niet want de vallei van de Dropt (rivier) is niet te zien.

Voorbij het centrum van Coutures, mis ik een afslag waardoor ik met een boog rond Roquebrune stap en 2 km achter dit dorp weer op de route kom. Niet zo erg, alleen heb ik geen foto's kunnen nemen en weet ik er niets van…

In Saint-Hilaire-de-la-Noaille is er een rustplaats achter het kerkhof. Ik maak gebruik van één van de twee stenen tefels en ook van het watertappunt, want de temperatuur is ondertussen flink opgelopen. Terwijl ik aan het eten ben stopt er een man met een jeep. Hij zegt vriendelijk goeiendag, stapt uit en neemt een grote, zwarte plastic zak uit zijn voertuig. Daarna begint hij dennennaalden te rapen en daarmee de zak te vullen.

Als ik hem vraag of hij die dennennaalden gaat gebruiken, komt hij dichterbijen vertelt dat hij "une esclade" gaat maken. Ge neemt een houten plank, schikt die vol met mosselen, goed tegen mekaar, de een tegen de ander. Leg er dan 30 à 40 cm dennennaalden over en steek dat in brand. De mosselen gaan eronder goed gaar worden in hun eigen vocht. Volgens de man een delicatesse als hapje (enkele mosselen) of als voorgerecht (meerdere). Bedankt voor de tip, en... smakelijk!…

Op 3 km van La Réole kom ik over het erf van een boerderij op een asfaltweg terecht met een prachtig uitzicht op de stad.

Dus nog zover afdalen om aan de kerk en de abdij te geraken. De weg naar Santiago loopt door de galerij van de abdij, om terug op straat te belanden langs de mooie ingang. Dan nog eens 121 trappen naar beneden, naar de oever van de rivier.

De zon is verschroeiend, goed dat het vandaag maar 20,0 km is.

En daarna de hangbrug over tot aan de camping op de linkeroever van de Garonne (rivier).

Hier blijven we twee nachten, want…

Het wordt vandaag méér dan 25 km, aangezien ik eerst nog van de camping naar de kerk stap om de etappe te starten. Het weer is zwoel, maar er is geen zon te zien.

Op weg naar Saint-André-et-Appelles kom ik bij twee pelgrims, Duitsers. Gisèle en Peter zijn vorige week in Limoges beginnen stappen en willen doorgaan tot La Réole. Daar gaan ze bekijken vanwaar ze met de trein naar huis kunnen. Gisèle heeft blijkbaar de meeste stapervaring. Zij is al twee keer in Santiago geweest. Een eerste keer is ze vertrokken met de fiets in Cahors tot in Saint-Jean-Pied-de-Port. Om van daaruit de camino Frances te voet te doen tot in Santiago. En de tweede keer is ze naar Porto gevlogen om Porto - Santiago te doen, maar dat is slechts 250 km, zegt ze. Zij stappen vandaag ook tot in Saint Ferme, misschien zien we mekaar straks, daaag,…

De kerk van Les Lèves-et-Thoumeyragues heeft een heel speciale toren. (zie foto).

In Caplong is het gemeentehuis nog open en vraag ik een stempel. De mannelijke bediende vraagt of ik geen moeilijkheden ben tegengekomen onderweg en of de mensen vriendelijk zijn. Ja, natuurlijk !...

Om in Pellegrue aan het "office du tourisme" te geraken voor een stempel moet ik eerst "Place du 8 mai 1945" oversteken. Maar op die plaats staat een hal, die volledig is klaar gezet voor de feestelijkheden van dit weekend. Het ziet er goed uit, muziek, eten en drinken, spijtig, dat ik niet kan blijven,…

Net buiten Pellegrue, nog 5 km te stappen, begint het te donderen. En nog wat verder regen. Ik wacht eerst nog, maar ik word verplicht om regenjas en -cape aan te trekken. Op nog goed 1 km van Saint-Ferme, tussen de wijngaarden, gaan de hemelsluizen open.

Nog 1 km goed nat worden, z-a-a-a-lig!

Na een beetje opgedroogd en verfrist te zijn, Christiane staat aan de abdijkerk van Saint-Ferme, wandel ik tot aan de refuge waar de verantwoordelijke, Dominique, de derde stempel vandaag in mijn boekje zet. Terwijl we zitten te praten over de camino gaat de telefoon. Dominique verontschuldigt zich en zegt dat hij twee pelgrims moet gaan ophalen aan de abdij. Ik wandel mee. Het zijn Peter en Gisèle die onderdak gevraagd hebben in de refuge.

De bakker in dit dorp is met verlof tot 27 juli. Er kan brood besteld worden in het postkantoor en 's anderendaags zelf af te halen, vanaf 10 u 00. Dominique regelt voor vanavond nog een rondleiding in de abdijkerk. Rond 20 u 45 staan ze allemaal aan de mobilhome, Dominique, Jean-Claude de gids en zijn vrouw Marie, Gisèle en Peter. Eerst even voorstellen en dan naar de kerk waar Jean-Claude de spots doet schijnen zodat de bogen en gewelven nog beter geaccentueerd worden. Daarna laat hij ons stenen zien waarop de steenkappers uit die tijd (12de eeuw) een merkteken hebben aangebracht. (de steenkapper werd per steen betaald)

Er zijn 86 verschillende merktekens gevonden in deze kerk. En de abdijkerk wordt niet meer gebruikt, hetzij voor plechtigheden, zoals huwelijk of jubileumviering, wegens het tekort aan priesters. In de kerkelijke gemeenschap van La Réole - Monségur is er één Poolse priester voor 47 parochies. Hij is over vier jaar naar hier gekomen en spreekt al vrij goed de Franse taal.

Wij slapen vannacht in Monségur, dan hebben we morgenvroeg weer vers brood.

Vanmorgen moeten we brood gaan kopen in La Force, een dorpje bijna 10 km van Fraisse.

Daarna zet Christiane me terug af aan de kerk van Fraisse voor de etappe van vandaag die een heel stuk is ingekort omdat we een camping gevonden hebben in Sainte-Foy-le-Grande. Het is 9 u 20 als ik vertrek in Fraisse.

Op de weg naar Monfaucon wandel ik over een asfaltweg door een bos. En om de vijftig meter hangt er een bordje langs de weg dat je geen champignons mag plukken. Ik kan het aan niemand vragen waarom die bordjes hier hangen. Maar verderop ontdek ik het zelf.

De champignonpluk is bij wet geregeld. Dus ja,…

Bij het binnenkomen van Monfaucon hangt er een leuke aankondiging: "In de buurt van het gemeentehuis, watertappunt, rustbank en WC".

Dat wil ik even testen en ja hoor, het is er allemaal. Dankuwel, Mijnheer de Burgemeester.

De weg naar Sainte-Foy, hoog boven tussen de wijnvelden, levert wel mooie panorama's op. Om dan via een steile afdaling aan de Dordogne (rivier) uit te komen. Eerst de kerk van Port-Sainte-Foy, om dan over de brug naar de kerk van Sainte-Foy- la-Grande te stappen. Dit stadje heeft nog vele oude huizen, het bureau voor toerisme is in één van zo'n huizen ondergebracht.

De camping ligt nog 700 m verder op de D 130. Ik daar naartoe want Christiane heeft daar nog een plaats kunnen krijgen voor één nacht.

Twee nachten kon niet, maar wij hebben dat niet nodig, morgen staan we in Saint-Ferme.

Ik vertrek, gelijk met Christiane, vanop de gemeentelijke camping van Sourzac. De eerste kilometers heb ik gisteren al eens gedaan, op zoek naar de camping. Daarna gaat het heuvelend zo een beetje een pajottenlandwandeling. Tot daar beneden Mussidan voor me ligt. Ik wil vandaag bij de kapper, want dat is geleden van juist vóór het vertrek. Reken maar,…

Ik stap binnen in een zaak, vrouwelijke kapster, en vraag haar of ze tijd heeft om mijn haren te knippen. Ja, natuurlijk, zegt ze, maar eerst nog de man in de stoel afwerken en dan is het uw beurt. Ga je nog een wandeling maken of ga je wachten? Wachten! Als ik aan de beurt ben leg ik haar uit wat ik wil, kort rond de oren, iets langer bovenop en de wenkbrauwen bijknippen. Ge zult er een heel stuk beter uitzien als bij binnenkomst, reageert ze al lachend. Twintig minuutjes later sta ik terug op straat.

Onmiddellijk twintig meter klimmen via een voetweg om daarna door enkele woonwijken te gaan. Dan het bos in, wat een opluchting is, want de zon brandt. Na twee kilometers onder de autostrade door en dan eten. Ik heb in het bos al gemerkt dat ik geen bereik heb met de gsm.

Als ik op weg ben naar Saint-Géry vraagt Christiane waar ik ben.

Terzelfder tijd krijgt ze de twee berichtjes binnen die ik haar verstuurd had.

Eén nà de kapper in Mussidan en één voor het eten. Alles ok!

De afstand tot Fraisse, waar Christiane staat, loopt vrij goed, nu eens in de zon, dan weer onder de schaduw van de bomen.

Maar uiteindelijk arriveer ik in Fraisse, waar we overnachten.

Wij hebben gisteren, letterlijk en figuurlijk, een rustdag genomen. Maar vandaag opnieuw een verhaal!

De dag nà een rustdag is het altijd een beetje moeilijk om opnieuw te beginnen. Maar deze is wel heel speciaal. De familie terug naar huis èn vandaag is het de 50ste stapdag, dus halverwege. En na 5 km zit ik aan een afstand van 1 123 Km, de helft van de totale afstand: 2 246 Km.

Het eerste uur is moeilijk maar daarna gaat het alsmaar beter. De gehuchten Beauséjour en Le Bureloux ga ik heel vlug voorbij. Ik volg vandaag de gids en niet de aanduiding met pijlen zoals zondag. Maar dat heeft gevolgen want op vele cruciale punten zijn de oude pijlen al weggenomen. En dat blijft zo tot in Douzillac waar ik om 12 u 05 toekom aan het gemeentehuis. (Dinsdag open van 9 u 00 tot 12 u 00)

Als ik de kerk van Douzillac buiten kom passeert er een jongedame, Sybille, Duitse nationaliteit, maar ze wil Frans blijven praten. We wandelen samen de straat naar beneden en Sybille vertelt dat ze nu een tocht aan het maken is van zeven dagen. Ze is vertrokken in Thiviers en hoopt in      La Réole te geraken. Ze is ook al twee keer in Santiago geweest. Een eerste keer vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port over de camino Frances, dezelfde weg als ik wil stappen. En een tweede keer vanuit Irun over de camino del Norte. Sybille vindt de camino del Norte leuker om doen omdat op die route minder wandelaars zijn als op de camino Frances. Ondertussen is de weg opnieuw beginnen stijgen en Sybille haar tempo zakt. Wij nemen afscheid en wensen elkaar nog een mooie tocht.

Ik ga links het bos in, hier hangen de oude pijlen nog altijd. Maar ik kan mij hier ook oriënteren op de GR-tekens (wit-rood) Vóór twee uur sta ik aan de kerk van Sourzac. Een kerk waarvan de buitenzijde in restauratie is maar waarvan de binnenkant niet kan/mag gerestaureerd worden omdat er géén archieven zijn (foto's, beschrijvingen van hoe het vroeger was) Volgens de vrouwelijke gids in de kerk zijn er wel al centen voorradig indien men ooit de beschrijvingen vindt. Dan steek ik de steenweg Périgueux - Bordeaux over, want mijn gids geeft aan dat de camping goed 500 m verder op een zijweg ligt. Ik stap nog bijna 3 km om terug aan de kerk uit te komen, maar nergens een camping te vinden. Na een telefoontje van aan de kerk naar Christiane, weet ik dat de camping 100 m verder ligt, na een bocht, op de weg naar Bordeaux. Ik dus naar de camping.

NB. Halverwege mijn tocht heb ik al 57 stempels verzameld.

Marc komt mij oppikken op de camping in Saint-Astier en zet mijn zussen en mij af vóór de kathedraal in Périgueux. Bedankt Marc!

Wij moeten terug dezelfde straatjes door als gisteren om de stad uit te geraken en aan de rotonde gaat het dan een andere richting uit.

De straatjes in het centrum zijn vanmorgen leeg en daarmee kan mijn zus enkele foto's maken van de koperen schelpen die in de straten zijn ingewerkt. De gids geeft aan dat de beschreven route gewijzigd is door de vereniging en wij gaan de gewijzigde route volgen.

Wij passeren vlak voor het hotelletje in Chancelade waar mijn zussen en de mannen overnachten. Verderop staat de abdijkerk.

Het is bijna 10 u 30 en er staan meerdere auto's rond de kerk. Misschien een viering? Ik ga de kerk in en word verwelkomd door enkele dames. Ze bieden mij een misboekje en een blaadje aan en ze vertellen me dat er een viering zal zijn, in het Engels, voor de Engelstalige Gemeenschap van deze streek. Ik bedank de dames heel vriendelijk en leg hen uit waarom ik een kijkje kwam nemen in de kerk.

Wanneer we, aan de rand van het bos, Chancelade verlaten, zien we aan de linkerkant van de weg een pelgrimsbrievenbus. Ik open de bus. Er staat een schelp in met een theelichtje, een potje met noten, een berichtje met de plaats waar je water kan tanken, een schrift en twee stylo's. Ik open het schrift en zet er mijn boodschap in ter ondersteuning van zulke plaatsjes.

Daarna stappen we nog een heel eind door de bossen, stijgend en dalend. Net buiten het bos vinden we een eetplaats.

Mijn zussen eten "Kaas met stokbrood" want de kaas wordt er aan alle kanten tussenuit genepen, met enkele helse lachbuien als gevolg.

De donkerhuidige slak, die vanop mijn jongste zus haar bil probeert mee te eten, wordt met een schreeuw verwijderd. Ik krijg niet eens de kans om er een foto van te maken…

Een hele poos na het eten worden we onderweg getrakteerd op een fikse regenbui. We schuilen onder een oude eik, doen onze regenvesten aan en proberen een afdakje te maken met een regencape die ik mee heb. Als we na de regenbui verder stappen zien we links van ons, tussen de bomen, de toren van de kerk van Saint-Astier. Wij blijven de pijlen volgen en verder stappen maar er komt geen kerk in zicht. Op zeker ogenblik een kudde loslopende geiten rond gebouwen. Wij gaan rond de gebouwen en zien dat de weg nog verder afdaalt naar rechts, terwijl de kerk links moet liggen. Wij zitten aan het kasteel van Puy-Ferrat waar ook een refuge gevestigd is. Ik ga het erf op en zeg aan de jongeman die ik tegenkom dat wij de aangepaste route naar Saint-Jacques gevolgd hebben maar naar de kerk van Saint-Astier willen. Hij is duidelijk op de hoogte van de wijziging en stuurt ons, via de weg van het kasteel, de goede richting uit. Als we op de camping arriveren staat de teller precies op 29 km terwijl er slechts 25,8 km voorzien waren. Na een drankje spreken we af om samen iets te gaan eten.

En daarna afscheid nemen: Ann, Marc, Lily en Paul, allemaal bedankt voor drie toffe dagen…

En de groeten thuis aan de rest van de familie!

Iedereen is op tijd en we vertrekken om 9 u 00. Maar ik wil eerst nog eens langs het gemeentehuis om een stempel te halen. Maar het gemeentehuis is niet open. Dus, wij op weg. Ik merk al vrij vlug dat de gids niet overeenstemt met de pijlen, dus gids in de broekzak steken en de pijlen volgen. Het nadeel is dan dat je niet op de hoogte blijft van de afgelegde afstand. Gelukkig heeft mijn zus, Ann, een programma op haar gsm dat als gps fungeert en de kilometers, tijd en nog wat meer registreert.

Als we midden in een bos afspreken om uit te kijken naar een eetplaats staan er na één van de bochten drie houten blokken klaar om op te zitten. Toeval?... Ondertussen heeft Christiane me laten weten dat de camping van Périgueux (in Bouzalac) al twee jaar gesloten is.

Oplossing? Naar de camping in Trélissac.

Wij stappen verder door de bossen om uiteindelijk uit te komen op de weg naar Périgueux. Maar we moeten wel eerst nog 2,5 km langs een drukke verkeersweg lopen. Eerst in min of meer onderhouden bermen, daarna op een nieuw aangelegd fiets- en voetpad. Om dan uiteindelijk de binnenstad van Périgueux te bereiken via enkele smalle straatjes waar heel veel mensen aan het winkelen zijn, opvallend veel Nederlanders.

Wij naar de kathedraal. Aan de infostand vraag ik aan de mevrouw een stempel. Ik krijg een stempel en als pelgrim het voorrecht om een blik te werpen op de zuilengang die men aan het restaureren is. Bijzonder mooi!

Daarna wachten we op een terrasje op de komst van Marc, die ons tot bij Christiane gaat brengen.

Christiane staat op 500 m van de kerk van Trélissac, want een camping is er niet, maar haar vinden is moeilijker dan we dachten.

Mijn zussen en de mannen rijden dan naar Chancelade en wij beslissen om naar de camping van Saint Astier te rijden om te overnachten.

Vandaag is de afstand niet te groot en we hebben afgesproken om te starten op de camping van Thiviers om 10 u 00. Mijn zussen en mijn schoonbroers arriveren ruim op tijd! Na enkele foto's, en nog afscheid nemen van Monica en Theo, zijn we op weg. Ludo wenst ons in het vertrek nog een "Buen camino". Dankuwel Ludo.

De camping af, naar rechts. En daar ligt de eerste hindernis. De weg gaat redelijk bergop. Maar het blijkt algauw dat die twee niet ongetraind naar hier zijn gekomen. Ze gaan goed mee de helling op. Aan de tweede splitsing leg ik mijn zussen uit waarop ze moeten letten de volgende dagen om het traject van "La Voie de Saint-Jacques" te lopen.

In het gehucht "Montaugout" laat ik mijn jongste zus de huizen tellen: "twee uitgerekte half-open" telt ze bijeen en we zijn het hele gehucht doorgestoken.

Voorbij "Les Jacquiers" passeren we aan een ganzenkwekerij waar honderden ganzen hun vrije loop hebben.

In "Le Pic", ook een gehucht, gaan we eten want we zijn al halverwege. Vier blokken hout dienen als tafel en stoelen.

Na de maaltijd laat ik op één van de blokken een dankwoord achter voor de eigenaar. (zie foto)

In Négrondes wil ik naar het gemeentehuis, maar dat is nog gesloten tot 14 u 00.

Wij zouden graag ook nog wat water bijtanken. Een oudere man langs de weg wijst ons in de goede richting. Dit water hebben we nodig want de temperatuur loopt op tot 34°.

Door enkele bosjes en langs velden raken we in Sorges waar de rest van de familie ons opwacht. Eerst een voetbad voor de zussen en daarna drinken we een glaasje op de goede afloop van de eerste dagetappe. Mijn zussen en de mannen keren terug naar Chancelade.

Afspraak: morgen vertrek om 9 u 00 wegens de langere afstand.

Wij overnachten op de camperplaats in Sorges aan het truffelmuseum.

8u30 -  Brood halen aan de receptie. Eten, inpakken en wegwezen. Wij moeten nog terug naar Saint-Pierre-de-Frugie.

Bij het vertrek zijn de Nederlanders en de jongeman en zijn moeder al aanwezig om ons uit te wuiven.

De weg van Saint-Pierre-de-Frugie naar La Coquille is helemaal veranderd en stemt niet overeen met de gids of de kaart. Ik schakel over op het volgen van de pijlen. Voornamelijk door bosrijk gebied stappen. Maar goed op zo een warme dag als deze.

Wanneer ik in La Coquille de steenweg Limoges-Périgueux opstap dat merk ik onmiddellijk waarom deze wegverlegging. Tweehonderd meter verder is namelijk het "office du Tourisme" gevestigd, vandaar.

La Coquille, een dorp met zo'n naam hoort op een pelgrimsweg te liggen.

Verder naar Thiviers is het vooral tussen de velden, door bossen en door straten van gehuchten waarvan ik jullie de namen bespaar.

Ik had met Christiane afgesproken om via de sportvelden, 2 km vóór het centrum, naar de camping van Thiviers te komen. Maar ik ben vroeg en voel me nog heel goed en beslis om naar het centrum door te stappen. Binnen op het stadhuis, waar de bedienden zitten te puffen van de warmte, vraag ik een stempel. Enkele foto's maken en even binnengaan in de kerk. Dan naar de camping die 1,5 km van de kerk ligt.

Om 16 u 45 rinkelt mijn gsm. Mijn twee jongste zussen, Ann en Lily, en hun mannen, Marc en Paul, zijn in Thiviers. Zij zijn vanmorgen in Limburg vertrokken en zij komen nog eens langs op de camping. Mijn zussen zijn naar hier gekomen om drie dagen met mij mee te stappen. Zij logeren net buiten Périgueux, in Chancelade, en ze rijden verder naar hun verblijf.

De caravan naast onze mobilhome heeft een Nederlandse nummerplaat. De man, Ludo, is al vijf keer naar Compostela gestapt. Stof genoeg voor een lang gesprek. Ludo en ik gaan naar de refuge van de camping om te zien wie de pelgrim is die er is toegekomen. Hij blijkt niet thuis te zijn. Rond 19 u 45 ben ik een beetje op verkenning op de camping. En wie kom ik daar tegen? Annick, die vóór Bourges nog samen op stap was met Roland en Gaby, en op weg is naar Bayonne. Zij heeft twee dagen rust genomen in La Coquille. Zij was een beetje depressief door het regenweer. Vandaag is het terug haar eerste stapdag, na haar rustpauze, en zij logeert in de refuge. Annick hoopt te kunnen doorgaan tot Bayonne.

Sterkte Annick!

Aan de afwas ontmoeten we twee jonge mensen, Monica en Theo, uit het Leuvense. Vooral Monica wil alles weten over Compostela. Zij verblijven hier op de camping omdat ze zaterdag naar een bruiloft mogen gaan van een Belgisch koppel dat hier komt trouwen.

En wij, wij zitten zaterdag hopelijk in Périgueux.

Er zijn hoge temperaturen aangekondigd voor vandaag. Ik verlaat de gemeentelijke camping van Flavignac ruim vóór 9u00.

En veel drinken is de boodschap. Ondanks de vele kilometers van gisteren ben ik vrij vlug in Les Cars (na 3,7 km) om na 2 uur stappen , tien kilometer af te leggen. In Châlus neem ik een aantal foto's van de ruïnes van het kasteel. Als ik naar het gemeentehuis vraag, blijkt dat een heel eind buiten het centrum te liggen en helemaal niet op mijn route. Op het centrale plein tank ik mijn drinkfles vol fris water, want de zon staat te branden. Van Châlus naar Firbeix stap ik door bossen en langs vijvers. Lekker koel bij deze temperaturen.

Op weg naar Saint-Pierre-de-Frugie opnieuw door het bos om dan de route te verlaten en Christiane op te zoeken die op het kerkplein staat.

Na wat verfrissing verplaatsen we de mobilhome naar Fardoux, een gehucht van La Coquille, om de nacht door te brengen op de camping aldaar.

Na het eten aan de afwasplaats van de camping beginnen we een gesprek met de vrouw die, met haar man en de mobilhome, op de campingplaats schuin voor ons staat. Het onderwerp Compostela komt natuurlijk vrij vlug aan bod. Ze wil er alles over weten.

Er komen een Nederlandse man en vrouw bij aan de afwas. Die willen het ook weten. En nog een Fransman, een jongeman, die met zijn moeder op de camping is. Hij heeft er ook flarden van opgevangen en zegt dat hij het aan zijn moeder gaat vertellen.

De tijd vliegt aan de afwas…

Als we een halfuurtje later nog een beetje zitten uit te rusten voor de mobilhome, komt de moeder van de jongeman haar verhaal halen.

Zij wil zelf ook naar Compostela stappen, samen met een vriendin die al heel wat ervaring heeft als camino-ganger.

Haar onderneming is gepland voor volgend jaar en ze kan alle tips goed gebruiken, zegt ze.

Ik moet vanmorgen zien aan de kathedraal te geraken, want die ligt meer dan 6 km van de camping en dat is niet voorzien in het traject van vandaag. Dus, neem ik de bus. De chauffeur zet me af aan "l'Office du tourisme", van daar ken ik mijn weg, want dat traject naar de kathedraal heb ik zondag in omgekeerde richting gedaan. Vanop het plein voor de kathedraal moet ik nogal wat straatjes en pleintjes doorlopen om het centrum uit te geraken. Mijn reisweg in de ene hand en een kaart van Limoges in de andere hand, want vooral op de pleintjes is dat geen overbodige luxe.

Voor ik in Mérignac toekom stel ik vast dat ik op een wandelweg naast de steenweg mijn bril kwijt ben. Ik draai onmiddellijk om en ga de verharde wandelweg terug af, méér dan 1 km. Aan het einde, of begin, heb ik hem niet gevonden. En ik ben bijna zeker dat ik hem hier nog had.

Ok, dan maar weer verder, dezelfde weg terug. Na de tweede inrit, dan staan er paaltjes op de wandelweg, plots een ingeving, ik stop, kijk rond en daar ligt ie, aan de rand van de wandelweg.  Toeval?   Nee, dat bestaat niet…

Van Mérignac naar Aixe-sur-Vienne, waar ik halt hou om te eten.

Het is warm en op weg naar Saint-Martin-le-Vieux raak ik zonder water. Een gemeentearbeider wijst me de weg naar het gemeentehuis. Aan de achterkant zijn er toiletten en is er ook een kraan om water te nemen, zegt hij.   Bedankt man!

Van het gemeentehuis loop ik dan ook nog 800 m in de verkeerde richting...  Ja! Weer terug.

En dan ga ik door een gehucht, waar je volgens mij enkel op een zonnige dag als vandaag kunt voorbijlopen:   Beausoleil !

En uiteindelijk raak ik toch in Flavignac en ook op de camping, die 400 m buiten het centrum ligt.

Na de etappe van vandaag zit ik aan een totaal van 1003,1 km.

Dat wil zeggen dat ik vandaag de grens van 1000 km heb overschreden…

Wij zijn laat wakker en de zon is al van de partij. Relaxen op een rustdag, na toch wel een zware week, kan deugd doen.

Ik zet mijn verhalen op de blog, want door het slechte weer heb ik dat enkele dagen niet kunnen doen.

Christiane gaat ondertussen de was doen. Wij hebben al enkele mensen met verschillende nationaliteiten ontmoet, maar Australiërs hadden we nog niet gezien. Nu dus wel! Naast ons op de camping, Valerie en Ray uit de streek van Tasmanië. Zij zijn voor elf weken op vakantie in Europa, met de mobilhome die ze hebben opgepikt in Oostenrijk. Ondertussen zijn ze al in Engeland en Wales geweest en nu zitten ze hier in Frankrijk, op doortocht naar Italië. Daar gaan ze veertien dagen aan het Gardameer verblijven. Het zijn ook koersfanaten, want ze zijn goed op de hoogte van wat er in de "Ronde van Frankrijk" gebeurt. "Val", zo mogen we haar noemen, is een babbelkous. Nu ze weet dat ik te voet op weg ben naar Spain, compostela is waarschijnlijk te moeilijk om uit te spreken, heeft ze al tientallen keren het woord "amazing" gebruikt.

Na 21 u 00 komt er nog een Nederlander uit het noorden, samen met zijn hond, te voet de camping op. Hij is vandaag met de trein uit Amsterdam vertrokken en via Brussel naar Parijs gespoord. Vandaaruit naar Limoges en dan de zes km te voet naar de camping. Deze man heeft al een aantal wandelingen gedaan waaronder Bergen - Parijs. Hij wil nu Parijs - Limoges doen, maar dan in omgekeerde richting. Hij plaatst zijn tent tegenover onze mobilhome en gaat zich dan wat verfrissen. Ondertussen blijft de hond, een Mechelse scheper, waken over de tent, zonder rond te lopen of lawaai te maken naar de voorbijgangers. Mooi om zien!...

Voor brood moeten we vanmorgen naar het centrum. We eten dan ook op een parking aldaar. Het regent! Christiane zet me af aan de ingang van de straat naar de camping. Zo ben ik heel snel op de route van vandaag. Na 1,5 km is er een hellend stuk, het bos in. Het is niet makkelijk om boven te geraken met deze doorweekte ondergrond.

De gids geeft aan dat er vanaf de gehuchten boven mooie panorama's te zien zijn van Limoges. Maar niet vandaag,want er hangt een nevel van regen over de stad. Nu ja, foto's maken op een regendag is ook niet de leukste bezigheid…

In de dorpen Lafont en Aureil is het precies of er niemand thuis is. Zondag. Doodstil!

In Croureix is het iets beter en in Feytiat is er een drukke steenweg (D98) richting Limoges waar ik van het ene rond punt naar het andere loop. Ik probeer drie keer te schuilen in een bushokje, maar het houdt niet op met regenen.

Ongeveer twee kilometer voor de kathedraal stopt het eindelijk met regenen. Ik trek onmiddellijk mijn regenjas uit zodat hetgeen eronder zit ook kan drogen, al stappend. Ik ga toch even binnen in de kathedraal. Rond de kathedraal is er een grote rommelmarkt, blijkbaar ook in het water gevallen. Op andere plaatsen in de stad is men volop bezig met de voorbereiding van de nationale feestdag morgen. Daardoor zijn er heel wat straten en pleinen afgesloten voor het verkeer. Daarna moet ik nog naar het meer van Uzurat, waar de camping van Limoges gelegen is. Dat is nog 6 km bergop… 

Om 8 u 15 ga ik brood halen, maar het brood is nog niet geleverd. Over twintig minuten, laat de uitbaatster me weten.

Om 8 u 40 probeer ik het nog eens, en ja hoor, er is brood. Er zijn zeven personen aanwezig in het café/restaurant/broodwinkel, maar ik mag voorgaan. Het blijken allemaal mensen, familie van de uitbaatster, die komen helpen bij de opening van de nieuwe zaak. Twee stokbroden, a.u.b. Afgerekend en ik weg. Tot op straat. Daar komen twee vrouwen achter mij gelopen om te zeggen dat ik de eerste klant ben en dat er een foto moet van gemaakt worden. Ik terug. Een foto van mij met mijn stokbroden voor de zaak en een foto van mij met de nieuwe uitbaatster.

Ik wens haar veel succes met de nieuwe zaak.

Als we gegeten hebben zet Christiane me terug af op het enige kruispunt in Virareix. Na 100 m sla ik een babbeltje met een man en een vrouw, buren van mekaar, uit dit gehucht. Zij hebben de mobilhome gisteren gezien en zij hebben Christiane zojuist zien passeren…

Ik vertel hen hoe de vork in de steel zit. Gisteren Bénévent l'Abbaye - Virareix, vannacht in Châtelus-le-Marchaix gaan slapen en vandaag Virareix - Saint-Léonard de Noblat. Maar ik vertel ook de rest van het verhaal. Zij zijn beiden verrast dat ik de hele tocht in één keer ga afwerken. Ze wensen me allebei een goede tocht.

Ik op weg naar les Billanges en de brug van Dognon over de Taurion (rivier). Na de brug moet ik door een bosje en kom dan uit aan een boerderij. Voorbij de mesthoop moet ik links een holleweg in. Na 150 m hoor ik precies dieren die aan het lopen zijn. Ja! Dan recht voor mij, in een holleweg van nauwelijks 1,50 m breed komt een kudde koeien afgestoven. Plotseling hoor ik iemand roepen: Maak dat ge wegkomt! Het is de boer, die na de eerste drie beesten, met de kudde naar beneden dendert. Vijftig, zestig stuks koeien en kalveren, ik heb ze niet kunnen tellen, want ik heb me rechts van de weg tussen de takken van de struiken en de varens verscholen. Als de boer passeert, roept hij al lachend dat ik daar goed zit...       Wat een belevenis!... Als de kudde voorbij is begin ik opnieuw te stappen en kom ik de dochter van de boer nog tegen. Ze hebben de beesten van de wei gehaald aan de overkant van de weg die ik nog moet oversteken. Dus ongeveer 400 m, bergaf, naar huis.

Ik, een ervaring rijker, naar Châtenet-en-Dognon. Maar voor ik daar aankom, ik ben nog in een bosrijk gebied, kom ik voorbij de "Tronc du Pèlerin". Een rustplaats voor pelgrims, midden in het bos, die versierd is en waar je zelf een stempel kan zetten en een boodschap kan achterlaten in een schrift.

Dan Châtenet-en-Dognon, eten en verder. Als ik vijf kilometer verder een afdaling aan het doen ben tussen de velden en de bosrand, plots voor mij een vos!! Eén foto en hij is weg.

In Saint-Léonard de Noblat ga ik in de kerk binnen. Het is bijna 16u00 en er zijn twee vrouwen liederen aan het repeteren, voor een huwelijksmis om 16u30, begeleid door een man met gitaar en een man aan de piano. Hemelse muziek en prachtige stemmen. Ik zou wel willen blijven, maar de camping is nog meer dan 2 km van hier. Dus, ik naar de camping,…

De dag begint goed: droog! Er hangen wel enkele wolken maar er zijn ook delen blauwe lucht.

Ik vertrek via de Post en het voetbalstadion en ben heel rap het centrum uit.

Op weg naar Marsac voel ik al dat het ander weer gaat worden. De temperatuur ligt al wat hoger dan gisteren. Na 9 km, in Arrènes, schijnt de zon. En ik voel dat ze kracht heeft.

In het gehucht l'Abbaye verlaat ik de asfaltweg om aan een klim door het bos te beginnen, twee kilometer klimmen. Twee keer een asfaltweg oversteken en telkens terug het bos induiken. Prachtige panorama's, maar ook heel mooie uitzichten in het bos.

Saint-Goussaud, na 13 km, tijd voor een koffiepauze. Goed dat ik mijn thermos mee heb, want de enige drankgelegenheid in het dorp is nog gesloten. In Châtelus-le-Marcheix ga ik eerst eten op een bankje voor het postkantoor alvorens ik naar de kerk stap, die 400 m bergop buiten het centrum ligt. Dan 400 m terug naar beneden, op weg naar Virareix. Onderweg ga ik voorbij een steen die de grens aangeeft tussen de departementen Creuse en Haute-Vienne.

In Virareix kom ik uit een veldweg de asfalt opgestapt als 50 m voor mij een mobilhome aan de kant van de weg staat. Juist ja, Christiane

Wij rijden 6 km terug naar Châtelus-le Marcheix omdat we daar beiden een camperplaats gezien hebben, vlak voor de camping. Daar gaan we overnachten. Wanneer we rond 18u00 nog iets willen gaan drinken in het café in het centrum, op 200 m van de camping, blijkt dat deze zaak nog niet open is. "Ouverture le 12 juillet" staat op een bordje te lezen. Maar wij zitten al op het terras als een jongedame buiten komt en zegt dat het haar spijt dat ze ons niks kan aanbieden. Verkopen jullie brood, vraagt Christiane. Ja zegt de jongedame, morgenvroeg vanaf 8 u 30 à  9 u 00.

Ok, tot morgen!

Ik start vanaf de parking van Aldi, omdat er geen brood te verkrijgen was op de camping en we eerst richting centrum zijn gereden.

Kom al gauw op de "Grande Place" waar er markt is vandaag. Eigenaardig genoeg rijden de auto's hier, weliswaar traag, nog tussen de marktkramen door. Straatje links, straatje rechts om het centrum uit te komen en er passeren me drie fietsers, waarschijnlijk vader, dochter en moeder, die me goeiendag zeggen. Ze zijn alle drie identiek uitgerust. Zelfde regenpak, twee zakjes aan het voorwiel, twee zakken aan het achterwiel en nog een pak of rol op de bagagedrager. Mooi om zien, zo met zijn drieën achter mekaar. Maar het is ook voor hen een druilerige dag.

Het volgend dorp moet ik vermelden in mijn verhaal, alleen maar omwille van zijn naam : SAGNEMOUSSOUSSE.

Maar goed dat ik vandaag veel over straten mag lopen, daarmee blijven mijn schoenen nog behoorlijk droog, want het blijft miezeren. De weersvoorspelling geeft nog hetzelfde weer tot maandag. Alleen de temperatuur gaat dagelijks een beetje stijgen. Dinsdag : volop zon en 30° !!! Goede vooruitzichten?…

Van Saint-Priest-la-Feuille stap ik naar Camborand. Aan het kerkhof van Chamborand ontmoet ik twee mensen, man en vrouw uit de Provincie Antwerpen. Ze zijn al stappend onderweg van La Châtre naar Périgueux en volgen de GR654. Ze hebben al meerdere stukken van "La Voie de St-Jacques" gedaan en zijn zelfs al met de fiets in Compostela geweest.

Als ik in Bénévent-l'Abbaye aankom aan de kerk, zie ik géén mobilhome staan.

Na een smsje vind ik Christiane terug op de parking voor het postkantoor.

Wanneer we op zoek gaan naar een pelgrimsmenu komen we terecht in een café/tabac/loto/restaurant. Maar bij navraag of we nog iets kunnen eten zegt de uitbaatster dat er niemand meer is in de keuken om te koken. Dus wij terug naar de mobilhome en Christiane heeft zelf gekookt.