Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
05-05-2010
HERDENKEN
Op 4 mei herdenken we de slachtoffers die gevallen zijn in de Tweede Wereldoorlog. Ik schrijf uitdrukkelijk "Tweede Wereldoorlog" want voor mij is dat de grondslag van 4 mei. Ik kan me nog steeds niet vinden in hetgeen er later aan toegevoegd is: vredesmissies, Korea, enz., enz. Komt dat vanwege het feit dat ik deze oorlog toch erg bewust heb meegemaakt? Jammer is het ook dat het einde van de oorlog in Nederlands Indië op 15 augustus 1945 hieraan niet gekoppeld kon worden. Natuurlijk liggen mei en augustus ver uit elkaar, maar toch. Nu worden deze plechtigheden hier in Almelo op verschillende tijdstippen gehouden. De nationale herdenking in Amsterdam was jaren geleden m.i. ook helemaal uit de hand gelopen doordat de soberheid die zo'n bijeenkomst toch behoord te hebben, steeds verder onder druk kwam te staan. Het werd een kranslegging door allerlei instanties: Rode Kruis, COC, politie, Nationale Reserve, brandweer. Je kon het zo gek niet bedenken of er werd weer een nieuwe naam aan toegevoegd. Gelukkig is dat verleden tijd en is men zo ongeveer weer terug bij de oorsprong. Helaas is hier in Almelo juist het tegendeel het geval. Ik zie allerlei allerlei groeperingen en instanties een krans leggen: het Rode Kruis, de jeugdbrandweer, Armeniërs, de Joodse gemeenschap, het COC, de politie, de burgemeester van partnerstad Iserlohn, Amnesty International. Stop toch met deze "vakjesvullerij" en ga terug zoals deze herdenking in oorsprong is opgezet: sober en slechts met enkele kransleggingen.
Vanmorgen werd door de Lionsclub Almelo een Badeendjesrace georganiseerd. De opzet hiervan is om, in samenwerking met de Wilde Ganzen, geld in te zamelen voor het project "Fight for Sight". Dit is een project dat wereldwijd blindheid en visuele beperkingen wil voorkomen of wil genezen. In de Almelose AA of zoals de volksmond zegt de Lolee werden honderden genummerde badeendjes in het water gestort. Men kon een eendje sponsoren voor het bedrag van 2 euro. Het was de bedoeling dat de eendjes stadinwaarts stroomden tot aan de finish bij café België in het centrum.
Om voldoende stroom in het water te krijgen was aan het waterschap gevraagd een aantal stuwen te sluiten zodat tijdelijk het peil van de Lolee met 30 cm. werd verhoogd. Desondanks kwam er in het begin nauwelijks beweging in de eendjes. Een telefoontje naar het waterschap zorgde ervoor dat er meer stuwen stroomopwaarts werden geopend. Toen kwam er pas vaart in en.........
.......mede onder de klanken van "Alle eendjes zwemmen in het water" dat door het dweilorkest "De Dwarsliggers" ten gehore werd gebracht, zwommen de eendjes nu snel naar de finish.
Deze vier koplopers passeerden in nauwe samenwerking de finish onder het goedkeurende oog van een notaris. Kennelijk was er onderweg behoorlijk wat strijd geleverd want het kwartet ging, kennelijk door vermoeidheid, niet meer zo fier rechtop door de eindmeet.
Hier worden de winnaars uit het water gevist, de nummers worden opgelezen en genoteerd door de aankomstjury. Het was een prachtige gebeurtenis.
Vandaag nemen we afscheid van Benno, een zeer bijzonder mens. Hij overleed op 22 april j.l. door een noodlottig ongeval. Hij liet geen gezin na maar wel een hele grote schare aan vrienden en vriendinnen zowel hier in Nederland als ook in het buitenland. Benno is de zoon van goede vrienden van ons. Gisteren hebben we hem herdacht in een avondwake die werd bijgewoond door familie, vrienden, buren, collega's en verdere kennissen. Benno was spontaan en altijd opgewekt, behulpzaam voor iedereen, sportief maar vooral ondernemend. Reizen, de wereld verkennen was zijn lust en zijn leven. Wandelend, op de brommer, later per motor en op de fiets verkende hij alle windstreken van de wereld. Van de Noordkaap tot in Azië, van Zuid-Amerika tot Rusland, Afrika; Benno is daar geweest. Hij had al weer plannen om opnieuw Zuid-Amerika te verkennen en had al een nieuwe fiets hiervoor gekocht....... Naast reizen was atletiek één van de dingen die hij graag deed, met name kogelslingeren was zijn favoriete nummer. Van jongs af aan was hij ook zeer betrokken bij de scouting. Kortom: altijd druk bezig maar toch nam hij alle tijd voor iedereen. "Kan niet" kwam in zijn woordenboek niet voor, "Donders" was één van zijn gevleugelde woorden. Vanmiddag nemen we afscheid van hem.
Gistermorgen heb ik met een ensemble van Wilhelmina gespeeld in een kerkdienst van de Baptistengemeente "Het Venster" in Hengelo. Het was een hernieuwde kennismaking want vorig jaar speelden we daar ook al eens. Kennelijk is het goed bevallen want we werden opnieuw gevraagd door Jakob Fischer. Jakob is lid van deze gemeente maar tevens bastrombonist in mijn orkest. Enige tijd geleden vroeg hij of er orkestleden mee wilden werken aan een kerkdienst. Prompt reageerden weer een aantal muzikanten en zo begeleidden gistermorgen vijftien muzikanten de samenzang. Jakob heeft veel werk gemaakt met het uitzoeken en schrijven van de muziek maar daar is hij prima in geslaagd. We hebben nog geen geschikte muziekpartijen voor het begeleiden van kerkdiensten en onze wens is dan ook de muziek uit het Liedboek voor de Kerken op termijn aan te schaffen. Enig probleem is dat er een behoorlijk prijskaartje aanhangt. Mochten er kerken zijn die ons ensemble ook eens willen horen tegen een redelijke vergoeding, dan houden wij ons aanbevolen!
Hier is Jakob druk bezig met het geven van de laatste instructies.
Eenmaal per week hebben we de hond van onze buren te logeren. Dat is altijd erg gezellig en een fikse wandeling staat meestal op het programma. Zowel Blue - want zo heet zij - als ikzelf krijgen dan de nodige beweging. Maar dat niet alleen, het is ook steeds weer een belevenis wat je zoal vlakbij in de buurt kunt zien. Een paar honderd meter wandelen en ik zit al in de vrije natuur. Met name nu alles uitloopt is het een genot om zo'n wandeling met Blue te maken. Camera natuurlijk mee en dan de mooiste plekjes vastleggen. Ik heb met het plaatsen van foto's alleen één probleem: ik weet van bloemen bijna nooit wat het zijn. Dat dit detail mooi is weet ik wel maar welke bloem het is? Misschien dat een bezoeker van mijn blog mij eens op weg wil helpen.
Het is een lust voor het oog als je langs zo'n bosschage wandelt. Als struiken pas uitlopen is het groen nog zo mooi licht van kleur.
De kranten hebben er vol van gestaan, je kon geen tv programma bekijken of de discussie of het nieuws ging over de vulkaan EYJAFJALLALÖKULL. Ja, inderdaad die vulkaan die het vliegverkeer in heel Europa - en daarbuiten - helemaal stillegde. We hadden net de Icesafe affaire achter de rug en dachten dat we geen last meer hadden van die IJslanders. Mooi fout gedacht want ze hebben ons opnieuw bij de neus. Wat een toestanden! Toen de weerman een paar foto's toonde van zonsondergangen met ongewone kleureffecten, dacht ik bij mijzelf: "Dat moet ik ook maar eens doen".
Afgelopen zaterdagavond mijn camera gepakt en in de buurt rondgefietst om een mooie locatie te zoeken voor een paar opnamen. Dat viel nog niet mee maar ik ben er toch naar mijn bescheiden mening in geslaagd.
Gisteravond waren we met de fanfare van Wilhelmina bij het Meester Siebelinkhuis om daar weer eens een concert te geven. Het "Meester Siebelinkhuis" is het eigen gebouw van stichting "De Klup" die zich inzet voor mensen met een verstandelijke beperking in de regio Almelo. Het onderkomen is genoemd naar de grondlegger van deze stichting, Meester Siebelink. Hij kreeg het o.a. bij de gemeente voor elkaar dat de stichting grond ter beschikking kreeg. Subsidie voor het bouwen kreeg hij niet, maar meester Siebelink wist via allerlei acties geld bijeen te verzamelen om zijn doelstelling waar te maken. In 1975 werd het gebouw geopend en werd er gestart met allerlei activiteiten voor mensen van die doelgroep. Een groep van ongeveer 300 vrijwilligers en 9 beroepskrachten begeleidt allerlei activiteiten. Deze groep verzorgt ook mogelijkheden voor aangepaste vrijetijdsbesteding in de eigen omgeving. Men kan er sporten, stijldansen, kooklessen volgen, computeren, modelbouwen, enz., enz. Op gezette tijden geven we daar een concert en het is telkens weer dankbaar werk om voor deze bezoekers muziek te maken. Op hun manier beleven zij de muziek en genieten ervan. We begonnen op een zeer ongebruikelijke manier. Wat was het geval? Onze slagwerker is student in Nijmegen en komt pas aan het eind van de week naar Almelo. Aangezien het concert al om 19.00 uur begon, kon hij niet op tijd aanwezig zijn. Martijn, onze dirigent, mag gelukkig ook graag een partijtje drummen en nam daarom plaats op de slagwerkerskruk. Onze eerste bugelist Stefan - de broer van Martijn - nam het stokje even van hem over en leidde het orkest met verve door het eerste nummer La Storia van Jacob de Haan. Ondertussen was slagwerker Laurens gearriveerd en konden we in de goede bezetting het concert vervolgen met marsen, filmmuziek, zuidamerikaanse klanken en muziek uit een TV serie. We sloten het concert af met de mars "Star Lake" van de bekende Engelse componist Eric Ball. Aangezien Martijn een beetje vermoeid was geraakt van al dat dirigeren, vroeg hij of iemand uit het publiek hem wilde vervangen. Dat was niet aan dovemansoren gezegd want direct meldde zich een aantal kandidaten. De keuze viel uiteindelijk op een dame en deze dirigente in spé loodste ons trots en feilloos door het nummer; ze kreeg een ovationeel applaus! Het was een prachtig besluit van een mooie avond.
In november 2008 kreeg ik als secretaris van de Volkstuinen Haghoek een telefoontje van het stadhuis met de vraag of ik nog dezelfde dag wilde doorgeven welke verbeteringen er voor de tuinen op ons verlanglijstje stonden. En als het niet direct lukte dan graag de andere dag! Wat bleek: een mogelijkheid om een rijksbijdrage aan te vragen voor duurzame investeringen - hekwerken en toegangswegen - voor de volkstuinen in Almelo was ergens blijven liggen, vandaar. Een snelle telefoonronde naar de tuinders resulteerde in de wens voor een goed en afsluitbaar hekwerk rondom het complex omdat er regelmatig onbevoegden op de tuinen waren gesignaleerd. Mei 2009 bleek deze aanvraag te zijn gehonoreerd en volgden er besprekingen met een ambtenaar over onze wensen, met name waar we toegangspoorten wilden hebben.
Begin november van het afgelopen jaar zou het plaatsen van de hekwerken beginnen en daarom moesten de bestaande hekken direct verwijderd worden. Helaas liep het niet helemaal zoals gepland. Begin november werd in eerste instantie begin december maar ook op die datum ging het om onbekende reden niet door. Zoals bovenstaande foto aangeeft lag het complex vanaf november geheel open en iedereen kon er zo oplopen. Dat gebeurde ook want er verdwenen allerlei spullen. Vervolgens viel de strenge winter in en kon er niet gewerkt worden.
Eindelijk in maart kwam dan het verlossende telefoontjes dat het plaatsen van het hekwerk in Almelo zou beginnen. Begin van deze week zijn de hekwerken geplaatst en is het complex goed afgeschermd, dus eind goed, al goed!
Zojuist op tv geluisterd en gekeken naar Bach's Mattheüs Passion. De uitzending kwam uit de Eusebius kerk in Arnhem met als uitvoerenden een aantal solisten en het Holland Boy's Choir uit Elburg onder leiding van de dirigent Pieter Jan Leusink. Het leden van het orkest speelden op authentieke instrumenten wat aan de uitvoering een zekere charme gaf. Het was kennelijk geen directe uitzending want je kon aan de wisselingen van de beelden zien dat die op verschillende plaatsen (en tijden?) in de kerk waren opgenomen. Je krijgt dan het gevoel dat het wat kunstmatig van opzet is. Er was ook geen publiek bij aanwezig en dat geeft zo'n uitvoering toch een wat, ja hoe moet ik dat zeggen, steriele uitstraling. Geroezemoes bij korte pauzen en onderdrukte kuchjes van het publiek ontbraken dan ook. Jarenlang heb ik de uitzendingen uit Naarden bekeken en die zijn in mijn optiek veel sfeervoller.
Niet alleen het tuinseizoen is aangebroken, ook voor de atletiek is het seizoen weer begonnen. Vandaag gingen de jonge atleten uit de startblokken met hun wedstrijd voor C/D junioren en pupillen. Gelukkig waren de weersomstandigheden veel beter dan er voorspeld was: geen regen maar wel wat veel wind en dat beïnvloedt vaak de prestaties, met name voor de loopnummers. Veel jonge atleten beleven hier hun eerste echte wedstrijd en dat kun je vaak bemerken door de gespannen gezichten.
De winter - en gelukkig ook de vorst - is weer voorbij, de lente is al bijna weer een week oud. Werk aan de winkel want mijn volkstuin moet nodig bewerkt worden. De grond eerst bemesten en dan omspitten, elk jaar weer het zwaarste karwei. Ondanks dat ik drie keer per week naar de sportschool ga, voel ik 's avonds mijn rug-en beenspieren behoorlijk. Kennelijk komen er bij het omspitten andere spieren in werking maar gelukkig is het seizoen nog maar pas begonnen dus veel haast heb ik niet.
Het ziet er nu nog wat "wild en ruig" uit maar daar komt snel verandering in. Totaal heb ik een oppervlak van 200 m² te bewerken maar op dit ogenblik ben ik gelukkig al weer over de helft.
Deze helft is al omgespit en het inzaaien van de eerste gewassen zoals tuinbonen en wortels is gebeurd. Het voorste gedeelte heb ik gereserveerd voor de vroege aardappelen; deze kunnen over twee weken gepoot worden. Aardappelen moeten telkens op een andere plek gepoot worden om aardappelmoeheid te voorkomen. Daarom heb ik de beide percelen van elk 100 m² in drie vakken verdeeld. Om de drie jaar is zo'n vak weer aan de beurt voor de aardappelen. In principe geldt dit ook voor andere gewassen want het is beter om bijvoorbeeld bonen niet telkens op dezelfde plek te zaaien.
Gistermiddag zijn we naar het voorjaarsconcert geweest. Nee, niet van mijn eigen orkest Wilhelmina maar van het Leger des Heils. Wellicht vraagt de lezer zich af hoe we daar verzeild raakten. Heel simpel, een aantal muzikanten van mijn orkest was uitgenodigd om het orkest te versterken en dan ben je toch nieuwsgierig naar de verrichtingen van zo'n orkest. Orkesten van het Leger spelen in brassbezetting en dat geeft toch een andere klank dan bij een fanfare of een harmonie. Maar ook het repertoir wijkt af van hetgeen men in de blaasmuziek gewoon is. Muziek speelt sinds jaar en dag een belangrijke rol in de manier waarop het Leger des Heils haar geloof beleefd. In de ruim 140 jaar dat het internationale Leger des Heils bestaat, is dan ook een enorme schat aan eigen muziek en liederen opgebouwd. Deze hebben altijd op heel kenmerkende wijze uiting gegeven aan hun geloof en de opdracht die het Leger uitdraagt. Dat bleek al bij het openingsnummer met als titel "Van Kroegie en nu Halleluja!" Het was gebaseerd op de bekende smartlap van de Zangeres zonder Naam: "Hij sjouwde van kroegie naar kroegie, Al deden z'n voeten ook zeer, En iedere klant, daaraan vroeg ie, Wilt u soms een strijdkreet meneer". Typisch iets van het Leger des Heils. Verder werkten een zangsoliste en een zangkoortje mee. Al met al een mooie muziekmiddag.
Als je de hal van de postzegelveiling binnengaat dan valt je oog meteen op de postzak. Vroeger zag je deze zakken overal, met name op de stations. Daar lagen ze gereed om met de treinen vervoerd te worden naar andere bestemmingen. Bijna elke sneltrein had wel een postwagon waarin deze zakken werden geworpen door de postmensen van de PTT. Ook hangt er in de hal een fraaie poster waarop een oude postzegelverzamelaar te zien is. Hij is met een loep postzegels uit zijn verzameling goed te bekijken. Vrij vertaald betekent de tekst dat als je eenmaal met postzegels verzamelen begint, je er nooit meer mee ophoudt.
Als verzamelaar bezoek ik vaak postzegelveilingen. Overal in het land zijn tientallen veilingen - grote maar ook kleinere - te vinden die regelmatig grote hoeveelheden kavels hebben aan te bieden. Een kavel kan bestaan uit één enkele postzegel, een paar bladen met zegels, een stockboek (= opbergboek) vol met zegels of komplete verzamelingen in albums.
Hierboven ziet u een foto van een veiling waar kijkdagen worden gehouden. Op zo'n dag kun je de kavels bekijken en voor jezelf bepalen of er interessante zegels bij zijn voor je verzameling. Via een ingevulde lijst met kavelnummers kun je de gewenste kavels opvragen. Elke kavel is voorzien van een inzetprijs en je bepaalt na het bekijken of je op de veilingdag zelf wilt meebieden of niet. Je moet voor jezelf het maximum te besteden bedrag vaststellen want het bieden gaat snel. Voor je het weet heb je al weer te veel geboden! Op de achtergrond zie je bijv. dozen waarin meerdere stockboeken, albums, dozen, enveloppen met zegels aanwezig zijn. Meestal zit er veel "prut" bij maar soms kun je geluk hebben. Afgelopen zaterdag was er in Nijverdal weer een veiling. Ik had woensdag al een kijkdag bezocht. Uren veel kavels doorgebladerd en goed bekeken maar er was dit keer niets voor mij bij.
In de wijk het Nieuwland staat al jaren het speeltuingebouw. Van dit gebouw maken een aantal verenigingen en clubs regelmatig gebruik want er wordt gekaart, men speelt er bingo, kinderclubs hebben er hun onderkomen, de Newland Country Dancers dansen er en ook de fanfare van Wilhelmina repeteert er wekelijks. Het is al een heel oud gebouw dat door een stichting wordt beheerd en onderhouden. Vorig jaar is men begonnen met de renovatie van dit gebouw. Dat was ook wel nodig want verschillende voorzieningen - met name de toiletten - zagen er niet meer uit. Wilhelmina heeft in het gebouw een ruimte ter beschikking voor opslag van instrumenten en de muziekbibliotheek. Het bestuur van de speeltuin heeft er altijd naar gestreefd om tijdens de renovatie de wekelijkse repetities van het orkest zo veel mogelijk door te laten gaan. Dat lukte bijna altijd maar voor de opslag van instrumenten moest een tijdelijke oplossing worden gevonden. Eén van de leden zorgde voor deze container die buiten het gebouw werd geplaats en waar alle orkestspullen konden worden opgeborgen.
Dit is nog een opname zoals het interieur van het speeltuingebouw eruit zag voor de renovatie. Links in de bovenhoek is nog een deel van het toneel zichtbaar. Dit is er uitgebroken en aan de zaalruimte toegevoegd. Op die manier is een prachtige ruimte ontstaan waar het orkest met plezier kan oefenen.
Dit is het nieuwe interieur van het speeltuingebouw. Meteen valt op dat het veel ruimer en lichter is, niet alleen door de uitstekende verlichting maar ook door de warme en lichte kleuren van het schilderwerk. Het jeugdorkest is op deze foto aan het oefenen onder de bezielende leiding van Stefan Blaak. Wilhelmina is bezig om een nieuw jeugdorkest op te bouwen. Alle instrumenten zijn bezet: bugel, trompet, trombone, cornet, hoorn, altsaxofoon, bariton en slagwerk.
Vandaag is het dan zover: we gaan weer stemmen voor een nieuwe gemeenteraad. Als je de afgelopen weken echter de nieuwsmedia - met name de actualiteitsprogramma's op tv - gevolgd hebt, dan vraag je je soms af waarom al die landelijke politici voorbij komen; zij zijn toch geen plaatselijke lijsttrekkers? Goed, dat hoort kennelijk bij de politiek, maar dat terzijde. Was het ons de laatste jaren gegund electronisch te stemmen met die machines uit Groenlo, dat is verleden tijd want we stemmen nu weer met het vertrouwde rode potloodje. Iemand heeft uitgevonden dat de mogelijkheid aanwezig is dat er ingebroken kan worden in die futuristische stemapparaten. Daardoor kan de stemming beinvloed worden, natuurlijk in het voordeel van de politieke keus van de hacker. Of dit ook daadwerkelijk al gebeurd is weet ik niet. Het geeft in ieder geval een hoop extra werk omdat elk stembiljet bij het tellen geopend en gelezen moet worden. Alles moet handmatig geteld en per partij gesorteerd worden met als gevolg dat we straks langer moeten wachten op de uitslagen. Kan daar dan niets verkeerd bij gaan??? We lopen het stemlokaal binnen en zien als eerste weer die vertrouwde ronde blikken stembussen. Toch wel wat nostalgischer dan zo'n elektrogeval van Nedap! Dan worden we welkom geheten door de voorzitter van het stembureau, dhr. J. Brand. Jarenlang zat op die plaats wijlen Joke v.d. Kooij-Feenstra die altijd even een praatje maakte, informeerde hoe het ging in ons gezin. Een nieuw fenomeen bij deze verkiezingen is de legitimatieplicht. Kennelijk hebben in het verleden mensen gestemd met een stemkaart van iemand anders zonder volmacht, dat kan nu gelukkig niet meer. Vervolgens wordt je het bekende lange en slappe stembiljet overhandigd waarmee je het stemhokje binnengaat en het rondje bijje favoriet met het vertrouwde rode Bruynzeelpotlood rood kleurt. De laatste handeling is het deponeren van het biljet in de bus, nog even de stemploeg groeten en dan naar huis. Bijzonder is dit keer dat ik voor't eerst van mijn leven niet op mijn vertrouwde politieke partij heb gestemd. De wethouders en zittende raadsleden van die partij - maar ook het grootste deel van de zittende raadsleden - hebben er in mijn ogen een zooitje van gemaakt. Het leuke van lokale verkiezingen is dat je je stem dan kunt geven aan een partij die niet landelijk is vertegenwoordigd maar alleen hier probeert uit te dragen wat goed is voor de stad. Doorslaggevend voor mijn keuze zijn de standpunten ten aanzien van het nieuwe stadhuis (niet in het hart van de stad maar bij het station of het alternatieve plan van Voskamp/Kamst) en geen hoogbouw in de stad (geen New York aan de Lolee). Zoek nu maar uit op wie ik gestemd heb!!!!!
Na zeven weken zijn de rietdekkers dan eindelijk klaar. De steigers en de rommel zijn opgeruimd en de woonboerderij staat te pronken in ons mooie landschap. Het heeft een paar centen gekost maar het resultaat mag er zijn!
De lagen riet worden op een speciale manier vastgemaakt aan het dak. Op de gordingen van het dak zijn bij dit huis rietlatten aangebracht. Men spreekt hier van een traditionele open dakconstructie omdat men aan de binnenkant direct tegen het riet aankijkt. Tegenwoordig wordt er meer gebruik gemaakt van het schroefdak. De gordingen worden bedekt met houten platen waarop het riet wordt vastgemaakt met draad waaraan schroeven zijn bevestigd. Op deze latten worden de bossen riet gelegd en vervolgens over de volle breedte verdeeld. Daarna wordt horizontaal over deze laag een metalen ronde staaf van ongeveer 5 mm. dik gelegd zoals op de foto is te zien.
Met een speciaal gereedschap wordt een dunne r.v.s. draad schuin door de laag gestoken tot aan de onderkant van de rietlat; het handvat van dit gereedschap steekt nog iets boven de rietlaag uit (aan de onderkant van het blauwe zeil). De rietdekker steekt het andere gereedschap dat hij in zijn hand heeft ook schuin naar beneden maar precies aan de andere kant van de rietlat. De draad komt in het oog van het gereedschap, hij trekt dit omhoog en de draad kan vastgetrokken worden om de metalen ronde staaf van 5 mm. Op deze manier zit het hele rietpakket muurvast op het dak.
Hier een detail van het dak waar precies onder de schoorsteen de houten rietlatten te zien zijn waarop het riet later wordt vastgezet met r.v.s. binddraad. Het dak bestaat uit spanten waarover weer gordingen zijn aangebracht; op deze gordingen worden vervolgens weer om de 30 cm. rietlatten bevestigd. Dit heet een open dak. Tegenwoordig wordt er een dakbeschot toegepast zodat je van de binnenkant niet tegen het riet kijkt; het is ook brandveiliger. Dat vastzetten van riet vereist een speciale techniek. Ik heb me dat door één van de rietdekkers nauwkeurig laten uitleggen. Hiervoor is speciaal gereedschap ontwikkeld maar daarover later meer.
Na het verwijderen van het oude riet wordt op het dak laagsgewijs een nieuwe rietlaag aangebracht. De bossen riet worden naast elkaar gelegd, over de volle breedte verdeeld tot een gelijkmatige laag en daarna vastgemaakt aan de rietlatten. Steeds schuift men een laag naar boven toe op.
Rietdekkers staan bijna de gehele tijd schuin op het dak, een niet zo prettige werkhouding, lijkt me.
Het in lagen gelegde riet wordt vervolgens met een speciaal gereedschap aangeklopt om een mooie en vlakke zijkant te krijgen.
Hier nog weer eens een detail hoe de rietdekker de rieten laag vlak klopt om een mooie strakke zijkant te krijgen.
In de buitengebieden - maar ook wel in dorpen en steden - zie je regelmatig huizen en (woon)boerderijen die geen dakbedekking van pannen maar van riet hebben. Ik vind dat altijd een mooi gezicht en het doet me aan vroeger denken toen bijvoorbeeld boerderijen bijna altijd een rieten dak hadden. In de loop der tijden is dat beeld zo langzamerhand aan het verdwijnen door de hoge kosten van zo'n dak. In het verre verleden was dat anders want toen waren rieten daken veel goedkoper dan een pannendak. Nu kost een nieuw rieten dak zoals hier afgebeeld al snel ruim 20.000 euro! De hoge prijs wordt voor het grootste deel veroorzaakt door de arbeidskosten want met dit huis waren de rietdekkers bijna drie weken bezig!Tegenwoordig zie je deze daken meestal alleen nog bij grote en duren huizen en woonboerderijen.
Bij mij in de buurt staat zo'n mooie woonboerderij met een rieten dak dat kennelijk aan vernieuwing toe is. Ongeveer zes weken geleden begon een aantal rietdekkers met het verwijderen van de bestaande rietbedekking. Het vroor dat het kraakte maar deze mensen hadden daar kennelijk geen last van. Het oude rieten dak wordt laag voor laag verwijderd en dat is op zich al een heel karwei. Het riet is met ijzerdraad vast aan de rietlatten verbonden en deze verbindingen moeten allemaal weer los worden geknipt. Bovendien moet het oude riet - dat nog bruikbaar is - eerst in bossen worden gebundeld. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik aan de rietdekker wat ze met dat oude riet doen. Het wordt hergebruikt voor reparaties en om bestaande daken weer dikker te maken, het zgn. bijstoppen. In de loop der tijd wordt het rieten dak wel zo'n 15 cm. dunner. Door dit oude riet te gebruiken valt zo'n reparatieplek nauwelijks op. Op deze foto zijn hier en daar de rietlatten goed zichtbaar waaraan het riet met ijzerdraad wordt bevestigd. Hoe dat in zijn werk gaat zal ik later beschrijven.
Had ik nou altijd gedacht dat riet uit de omgeving van Giethoorn - dus uit de kop van Overijssel - Noord Holland, Nieuwkoopse plassen en Friesland kwam. Maar nee, tegenwoordig komt 65% van het riet uit Oost Europa, met name uit Hongarije, Polen, Roemenië en zelfs uit.... China! Wat u hier ziet is inderdaad riet uit China. Riet groeit langs oevers van meren en rivieren en is een moerasplant. De stengels kunnen 1-3 meter lang worden. Het gebruikte riet is éénjarig en weegt ca. 130 kg/m³. Een rieten dak van 30 cm. dik weegt ongeveer 40 kg/m² en is daardoor veel lichter dan een pannendak. Daardoor kan de dakconstructie veel lichter gemaakt worden, terwijl de hellinghoek ook veel groter (30° en meer) kan zijn dan een pannen dak.
De kranten hebben er vol van gestaan, je kon geen tv programma bekijken of de discussie of het nieuws 
Afgelopen zaterdagavond mijn camera gepakt en in de buurt rondgefietst om een mooie locatie te zoeken voor een paar opnamen. Dat viel nog niet mee maar ik ben er toch naar mijn bescheiden mening in geslaagd. 
Gisteravond waren we met de fanfare van Wilhelmina bij het Meester Siebelinkhuis om daar weer eens een concert te geven. Het "Meester Siebelinkhuis" is het eigen gebouw van stichting "De Klup" die zich inzet voor mensen met een verstandelijke beperking in de regio Almelo. Het onderkomen is genoemd naar de grondlegger van deze stichting, Meester Siebelink. Hij kreeg het o.a. bij de gemeente voor elkaar dat de stichting grond ter beschikking kreeg. Subsidie voor het bouwen kreeg hij niet, maar meester Siebelink wist via allerlei acties geld bijeen te verzamelen om zijn doelstelling waar te maken. In 1975 werd het gebouw geopend en werd er gestart met allerlei activiteiten voor mensen van die doelgroep. Een groep van ongeveer 300 vrijwilligers en 9 beroepskrachten begeleidt allerlei activiteiten. Deze groep verzorgt ook mogelijkheden voor aangepaste vrijetijdsbesteding in de eigen omgeving. Men kan er sporten, stijldansen, kooklessen volgen, computeren, modelbouwen, enz., enz.
Eindelijk in maart kwam dan het verlossende telefoontjes dat het plaatsen van het hekwerk in Almelo zou beginnen. Begin van deze week zijn de hekwerken geplaatst en is het complex goed afgeschermd, dus eind goed, al goed!
Muziek speelt sinds jaar en dag een belangrijke rol in de manier waarop het Leger des Heils haar geloof beleefd. In de ruim 140 jaar dat het internationale Leger des Heils bestaat, is dan ook een enorme schat aan eigen muziek en liederen opgebouwd. Deze hebben altijd op heel kenmerkende wijze uiting gegeven aan hun geloof en de opdracht die het Leger uitdraagt. 
Dit is het nieuwe interieur van het speeltuingebouw.
Hier een detail van het dak waar precies onder de schoorsteen de houten rietlatten te zien zijn waarop het riet later wordt vastgezet met r.v.s. binddraad. Het dak bestaat uit spanten waarover weer gordingen zijn aangebracht; op deze gordingen worden vervolgens weer om de 30 cm. rietlatten bevestigd. Dit heet een open dak. Tegenwoordig wordt er een dakbeschot toegepast zodat je van de binnenkant niet tegen het riet kijkt; het is ook brandveiliger. Dat vastzetten van riet vereist een speciale techniek. Ik heb me dat door één van de rietdekkers nauwkeurig laten uitleggen. Hiervoor is speciaal gereedschap ontwikkeld maar daarover later meer. 
Het in lagen gelegde riet wordt vervolgens met een speciaal gereedschap aangeklopt om een mooie en vlakke zijkant te krijgen. 
