Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
27-03-2010
ATLETIEK
Niet alleen het tuinseizoen is aangebroken, ook voor de atletiek is het seizoen weer begonnen. Vandaag gingen de jonge atleten uit de startblokken met hun wedstrijd voor C/D junioren en pupillen. Gelukkig waren de weersomstandigheden veel beter dan er voorspeld was: geen regen maar wel wat veel wind en dat beïnvloedt vaak de prestaties, met name voor de loopnummers. Veel jonge atleten beleven hier hun eerste echte wedstrijd en dat kun je vaak bemerken door de gespannen gezichten.
De winter - en gelukkig ook de vorst - is weer voorbij, de lente is al bijna weer een week oud. Werk aan de winkel want mijn volkstuin moet nodig bewerkt worden. De grond eerst bemesten en dan omspitten, elk jaar weer het zwaarste karwei. Ondanks dat ik drie keer per week naar de sportschool ga, voel ik 's avonds mijn rug-en beenspieren behoorlijk. Kennelijk komen er bij het omspitten andere spieren in werking maar gelukkig is het seizoen nog maar pas begonnen dus veel haast heb ik niet.
Het ziet er nu nog wat "wild en ruig" uit maar daar komt snel verandering in. Totaal heb ik een oppervlak van 200 m² te bewerken maar op dit ogenblik ben ik gelukkig al weer over de helft.
Deze helft is al omgespit en het inzaaien van de eerste gewassen zoals tuinbonen en wortels is gebeurd. Het voorste gedeelte heb ik gereserveerd voor de vroege aardappelen; deze kunnen over twee weken gepoot worden. Aardappelen moeten telkens op een andere plek gepoot worden om aardappelmoeheid te voorkomen. Daarom heb ik de beide percelen van elk 100 m² in drie vakken verdeeld. Om de drie jaar is zo'n vak weer aan de beurt voor de aardappelen. In principe geldt dit ook voor andere gewassen want het is beter om bijvoorbeeld bonen niet telkens op dezelfde plek te zaaien.
Gistermiddag zijn we naar het voorjaarsconcert geweest. Nee, niet van mijn eigen orkest Wilhelmina maar van het Leger des Heils. Wellicht vraagt de lezer zich af hoe we daar verzeild raakten. Heel simpel, een aantal muzikanten van mijn orkest was uitgenodigd om het orkest te versterken en dan ben je toch nieuwsgierig naar de verrichtingen van zo'n orkest. Orkesten van het Leger spelen in brassbezetting en dat geeft toch een andere klank dan bij een fanfare of een harmonie. Maar ook het repertoir wijkt af van hetgeen men in de blaasmuziek gewoon is. Muziek speelt sinds jaar en dag een belangrijke rol in de manier waarop het Leger des Heils haar geloof beleefd. In de ruim 140 jaar dat het internationale Leger des Heils bestaat, is dan ook een enorme schat aan eigen muziek en liederen opgebouwd. Deze hebben altijd op heel kenmerkende wijze uiting gegeven aan hun geloof en de opdracht die het Leger uitdraagt. Dat bleek al bij het openingsnummer met als titel "Van Kroegie en nu Halleluja!" Het was gebaseerd op de bekende smartlap van de Zangeres zonder Naam: "Hij sjouwde van kroegie naar kroegie, Al deden z'n voeten ook zeer, En iedere klant, daaraan vroeg ie, Wilt u soms een strijdkreet meneer". Typisch iets van het Leger des Heils. Verder werkten een zangsoliste en een zangkoortje mee. Al met al een mooie muziekmiddag.
Als je de hal van de postzegelveiling binnengaat dan valt je oog meteen op de postzak. Vroeger zag je deze zakken overal, met name op de stations. Daar lagen ze gereed om met de treinen vervoerd te worden naar andere bestemmingen. Bijna elke sneltrein had wel een postwagon waarin deze zakken werden geworpen door de postmensen van de PTT. Ook hangt er in de hal een fraaie poster waarop een oude postzegelverzamelaar te zien is. Hij is met een loep postzegels uit zijn verzameling goed te bekijken. Vrij vertaald betekent de tekst dat als je eenmaal met postzegels verzamelen begint, je er nooit meer mee ophoudt.
Als verzamelaar bezoek ik vaak postzegelveilingen. Overal in het land zijn tientallen veilingen - grote maar ook kleinere - te vinden die regelmatig grote hoeveelheden kavels hebben aan te bieden. Een kavel kan bestaan uit één enkele postzegel, een paar bladen met zegels, een stockboek (= opbergboek) vol met zegels of komplete verzamelingen in albums.
Hierboven ziet u een foto van een veiling waar kijkdagen worden gehouden. Op zo'n dag kun je de kavels bekijken en voor jezelf bepalen of er interessante zegels bij zijn voor je verzameling. Via een ingevulde lijst met kavelnummers kun je de gewenste kavels opvragen. Elke kavel is voorzien van een inzetprijs en je bepaalt na het bekijken of je op de veilingdag zelf wilt meebieden of niet. Je moet voor jezelf het maximum te besteden bedrag vaststellen want het bieden gaat snel. Voor je het weet heb je al weer te veel geboden! Op de achtergrond zie je bijv. dozen waarin meerdere stockboeken, albums, dozen, enveloppen met zegels aanwezig zijn. Meestal zit er veel "prut" bij maar soms kun je geluk hebben. Afgelopen zaterdag was er in Nijverdal weer een veiling. Ik had woensdag al een kijkdag bezocht. Uren veel kavels doorgebladerd en goed bekeken maar er was dit keer niets voor mij bij.
In de wijk het Nieuwland staat al jaren het speeltuingebouw. Van dit gebouw maken een aantal verenigingen en clubs regelmatig gebruik want er wordt gekaart, men speelt er bingo, kinderclubs hebben er hun onderkomen, de Newland Country Dancers dansen er en ook de fanfare van Wilhelmina repeteert er wekelijks. Het is al een heel oud gebouw dat door een stichting wordt beheerd en onderhouden. Vorig jaar is men begonnen met de renovatie van dit gebouw. Dat was ook wel nodig want verschillende voorzieningen - met name de toiletten - zagen er niet meer uit. Wilhelmina heeft in het gebouw een ruimte ter beschikking voor opslag van instrumenten en de muziekbibliotheek. Het bestuur van de speeltuin heeft er altijd naar gestreefd om tijdens de renovatie de wekelijkse repetities van het orkest zo veel mogelijk door te laten gaan. Dat lukte bijna altijd maar voor de opslag van instrumenten moest een tijdelijke oplossing worden gevonden. Eén van de leden zorgde voor deze container die buiten het gebouw werd geplaats en waar alle orkestspullen konden worden opgeborgen.
Dit is nog een opname zoals het interieur van het speeltuingebouw eruit zag voor de renovatie. Links in de bovenhoek is nog een deel van het toneel zichtbaar. Dit is er uitgebroken en aan de zaalruimte toegevoegd. Op die manier is een prachtige ruimte ontstaan waar het orkest met plezier kan oefenen.
Dit is het nieuwe interieur van het speeltuingebouw. Meteen valt op dat het veel ruimer en lichter is, niet alleen door de uitstekende verlichting maar ook door de warme en lichte kleuren van het schilderwerk. Het jeugdorkest is op deze foto aan het oefenen onder de bezielende leiding van Stefan Blaak. Wilhelmina is bezig om een nieuw jeugdorkest op te bouwen. Alle instrumenten zijn bezet: bugel, trompet, trombone, cornet, hoorn, altsaxofoon, bariton en slagwerk.
Vandaag is het dan zover: we gaan weer stemmen voor een nieuwe gemeenteraad. Als je de afgelopen weken echter de nieuwsmedia - met name de actualiteitsprogramma's op tv - gevolgd hebt, dan vraag je je soms af waarom al die landelijke politici voorbij komen; zij zijn toch geen plaatselijke lijsttrekkers? Goed, dat hoort kennelijk bij de politiek, maar dat terzijde. Was het ons de laatste jaren gegund electronisch te stemmen met die machines uit Groenlo, dat is verleden tijd want we stemmen nu weer met het vertrouwde rode potloodje. Iemand heeft uitgevonden dat de mogelijkheid aanwezig is dat er ingebroken kan worden in die futuristische stemapparaten. Daardoor kan de stemming beinvloed worden, natuurlijk in het voordeel van de politieke keus van de hacker. Of dit ook daadwerkelijk al gebeurd is weet ik niet. Het geeft in ieder geval een hoop extra werk omdat elk stembiljet bij het tellen geopend en gelezen moet worden. Alles moet handmatig geteld en per partij gesorteerd worden met als gevolg dat we straks langer moeten wachten op de uitslagen. Kan daar dan niets verkeerd bij gaan??? We lopen het stemlokaal binnen en zien als eerste weer die vertrouwde ronde blikken stembussen. Toch wel wat nostalgischer dan zo'n elektrogeval van Nedap! Dan worden we welkom geheten door de voorzitter van het stembureau, dhr. J. Brand. Jarenlang zat op die plaats wijlen Joke v.d. Kooij-Feenstra die altijd even een praatje maakte, informeerde hoe het ging in ons gezin. Een nieuw fenomeen bij deze verkiezingen is de legitimatieplicht. Kennelijk hebben in het verleden mensen gestemd met een stemkaart van iemand anders zonder volmacht, dat kan nu gelukkig niet meer. Vervolgens wordt je het bekende lange en slappe stembiljet overhandigd waarmee je het stemhokje binnengaat en het rondje bijje favoriet met het vertrouwde rode Bruynzeelpotlood rood kleurt. De laatste handeling is het deponeren van het biljet in de bus, nog even de stemploeg groeten en dan naar huis. Bijzonder is dit keer dat ik voor't eerst van mijn leven niet op mijn vertrouwde politieke partij heb gestemd. De wethouders en zittende raadsleden van die partij - maar ook het grootste deel van de zittende raadsleden - hebben er in mijn ogen een zooitje van gemaakt. Het leuke van lokale verkiezingen is dat je je stem dan kunt geven aan een partij die niet landelijk is vertegenwoordigd maar alleen hier probeert uit te dragen wat goed is voor de stad. Doorslaggevend voor mijn keuze zijn de standpunten ten aanzien van het nieuwe stadhuis (niet in het hart van de stad maar bij het station of het alternatieve plan van Voskamp/Kamst) en geen hoogbouw in de stad (geen New York aan de Lolee). Zoek nu maar uit op wie ik gestemd heb!!!!!
Na zeven weken zijn de rietdekkers dan eindelijk klaar. De steigers en de rommel zijn opgeruimd en de woonboerderij staat te pronken in ons mooie landschap. Het heeft een paar centen gekost maar het resultaat mag er zijn!
De lagen riet worden op een speciale manier vastgemaakt aan het dak. Op de gordingen van het dak zijn bij dit huis rietlatten aangebracht. Men spreekt hier van een traditionele open dakconstructie omdat men aan de binnenkant direct tegen het riet aankijkt. Tegenwoordig wordt er meer gebruik gemaakt van het schroefdak. De gordingen worden bedekt met houten platen waarop het riet wordt vastgemaakt met draad waaraan schroeven zijn bevestigd. Op deze latten worden de bossen riet gelegd en vervolgens over de volle breedte verdeeld. Daarna wordt horizontaal over deze laag een metalen ronde staaf van ongeveer 5 mm. dik gelegd zoals op de foto is te zien.
Met een speciaal gereedschap wordt een dunne r.v.s. draad schuin door de laag gestoken tot aan de onderkant van de rietlat; het handvat van dit gereedschap steekt nog iets boven de rietlaag uit (aan de onderkant van het blauwe zeil). De rietdekker steekt het andere gereedschap dat hij in zijn hand heeft ook schuin naar beneden maar precies aan de andere kant van de rietlat. De draad komt in het oog van het gereedschap, hij trekt dit omhoog en de draad kan vastgetrokken worden om de metalen ronde staaf van 5 mm. Op deze manier zit het hele rietpakket muurvast op het dak.
Hier een detail van het dak waar precies onder de schoorsteen de houten rietlatten te zien zijn waarop het riet later wordt vastgezet met r.v.s. binddraad. Het dak bestaat uit spanten waarover weer gordingen zijn aangebracht; op deze gordingen worden vervolgens weer om de 30 cm. rietlatten bevestigd. Dit heet een open dak. Tegenwoordig wordt er een dakbeschot toegepast zodat je van de binnenkant niet tegen het riet kijkt; het is ook brandveiliger. Dat vastzetten van riet vereist een speciale techniek. Ik heb me dat door één van de rietdekkers nauwkeurig laten uitleggen. Hiervoor is speciaal gereedschap ontwikkeld maar daarover later meer.
Na het verwijderen van het oude riet wordt op het dak laagsgewijs een nieuwe rietlaag aangebracht. De bossen riet worden naast elkaar gelegd, over de volle breedte verdeeld tot een gelijkmatige laag en daarna vastgemaakt aan de rietlatten. Steeds schuift men een laag naar boven toe op.
Rietdekkers staan bijna de gehele tijd schuin op het dak, een niet zo prettige werkhouding, lijkt me.
Het in lagen gelegde riet wordt vervolgens met een speciaal gereedschap aangeklopt om een mooie en vlakke zijkant te krijgen.
Hier nog weer eens een detail hoe de rietdekker de rieten laag vlak klopt om een mooie strakke zijkant te krijgen.
In de buitengebieden - maar ook wel in dorpen en steden - zie je regelmatig huizen en (woon)boerderijen die geen dakbedekking van pannen maar van riet hebben. Ik vind dat altijd een mooi gezicht en het doet me aan vroeger denken toen bijvoorbeeld boerderijen bijna altijd een rieten dak hadden. In de loop der tijden is dat beeld zo langzamerhand aan het verdwijnen door de hoge kosten van zo'n dak. In het verre verleden was dat anders want toen waren rieten daken veel goedkoper dan een pannendak. Nu kost een nieuw rieten dak zoals hier afgebeeld al snel ruim 20.000 euro! De hoge prijs wordt voor het grootste deel veroorzaakt door de arbeidskosten want met dit huis waren de rietdekkers bijna drie weken bezig!Tegenwoordig zie je deze daken meestal alleen nog bij grote en duren huizen en woonboerderijen.
Bij mij in de buurt staat zo'n mooie woonboerderij met een rieten dak dat kennelijk aan vernieuwing toe is. Ongeveer zes weken geleden begon een aantal rietdekkers met het verwijderen van de bestaande rietbedekking. Het vroor dat het kraakte maar deze mensen hadden daar kennelijk geen last van. Het oude rieten dak wordt laag voor laag verwijderd en dat is op zich al een heel karwei. Het riet is met ijzerdraad vast aan de rietlatten verbonden en deze verbindingen moeten allemaal weer los worden geknipt. Bovendien moet het oude riet - dat nog bruikbaar is - eerst in bossen worden gebundeld. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik aan de rietdekker wat ze met dat oude riet doen. Het wordt hergebruikt voor reparaties en om bestaande daken weer dikker te maken, het zgn. bijstoppen. In de loop der tijd wordt het rieten dak wel zo'n 15 cm. dunner. Door dit oude riet te gebruiken valt zo'n reparatieplek nauwelijks op. Op deze foto zijn hier en daar de rietlatten goed zichtbaar waaraan het riet met ijzerdraad wordt bevestigd. Hoe dat in zijn werk gaat zal ik later beschrijven.
Had ik nou altijd gedacht dat riet uit de omgeving van Giethoorn - dus uit de kop van Overijssel - Noord Holland, Nieuwkoopse plassen en Friesland kwam. Maar nee, tegenwoordig komt 65% van het riet uit Oost Europa, met name uit Hongarije, Polen, Roemenië en zelfs uit.... China! Wat u hier ziet is inderdaad riet uit China. Riet groeit langs oevers van meren en rivieren en is een moerasplant. De stengels kunnen 1-3 meter lang worden. Het gebruikte riet is éénjarig en weegt ca. 130 kg/m³. Een rieten dak van 30 cm. dik weegt ongeveer 40 kg/m² en is daardoor veel lichter dan een pannendak. Daardoor kan de dakconstructie veel lichter gemaakt worden, terwijl de hellinghoek ook veel groter (30° en meer) kan zijn dan een pannen dak.
Kennelijk heb ik de smaak van het spoorzoeken goed te pakken want vanmorgen, tijdens een fotowandeling, zag ik plotseling een hele verzameling sporen in een sloot tussen de weg en het weiland. U moet weten dat ik in een wijk woon die aan de buitenzijde van de stad Almelo ligt. Een paar minuten wandelen en ik bevind me in de vrije natuur. Dan zie ik rondom mij weilanden, bomen en bosschages en daar bevindt zich veel klein wild zoals konijnen, eekhoorns, hazen, wilde fazanten en soms ook kwartels. In de bosschages wemelt het van allerlei vogels.
De sporen op de foto's zijn van hazen. Niet dat ik zo'n uitstekende kenner ben van allerlei afdrukken die dieren achterlaten. Het enige dat ik weet, is dat er op de weilanden veel hazen zitten. Het is een prachtig gezicht als je de hazen midden in de weilanden ziet: rechtop met van die hele grote oren!
We dachten dat we nu wel van de sneeuw af waren maar mooi niet! Vandaag sneeuwt het dan wel niet zo hard want het is meer poedersneeuw dat er valt, maar toch! Alles is weer bedekt met die witte massa. Toen ik vanmiddag naar de garage liep, viel plotseling mijn oog op het spoor van een merel. Snel mijn camera gepakt en dit beeld vastgelegd. Als er een dik pak sneeuw van meerdere centimeters ligt, valt zo'n spoor nauwelijks op. Nu echter met een hele fijne en dunne laag als achtergrond wordt het voetspoor(of is het bij een vogel "het pootspoor"?) heel duidelijk zichtbaar. Je kunt ook goed zien dat de merel zijn pootjes niet recht vooruit verplaatst maar met een boogje.
Eén keer per jaar nodigen alle protestantse wijkgemeenten in Almelo de leerkrachten en kinderen van de basisscholen uit om mee te werken aan de scholendienst. Een scholendienst staat voor een laagdrempelige dienst vol verrassingen. De bassischolen in een wijk komen bij toerbeurt in aanmerking. Dit jaar is de basisschool " De Telgenborch" uit de wijk Schelfhorst weer aan de beurt. In de afgelopen week is er door zowel kinderen als leerkrachten veel energie gestoken om deze kerkdienst tot een succes te maken en goed te laten verlopen. Het is de gewoonte dat de predikant die in deze dienst zal voorgaan in diezelfde week ook veel contact heeft met de kinderen op de school zodat hij in grote lijnen weet wat er allemaal zal gebeuren. In overleg wordt de liturgie samengesteld: de liederen worden uitgezocht, kinderen zeggen gebeden, nemen deel aan de opening van de dienst, zingen liederen, doen een rollenspel, enz. Er wordt wel wat van de wekelijkse liturgie afgeweken maar de grote lijnen blijven gehandhaafd. Op deze foto steekt een kind de paaskaars aan met hulp van de ouderling van dienst.
Natuurlijk wordt er in de scholendienst veel gezongen. Deze twee kinderen zingen het lied "Dan is het feest" met muziek op een begeleidende CD. Zij zingen de coupletten terwijl de gemeente het refrein meezingt dat luidt: "Dan is het feest voor iedereen nu is er niets dat mist. Want zeg nou zelf, het is pas feest als iedereen er is".
Het te lezen bijbelgedeelte gaat deze morgen over "de verloren Zoon" en wordt door een leerkracht gelezen terwijl er door kinderen gemaakte tekeningen bij worden getoond op een groot scherm.
Normaal staat de predikant tijdens de overdenking op de preekstoel maar deze keer loopt hij door de kerkzaal en stelt allerlei vragen aan de kinderen. Het thema van de dienst is "Vermist" en een voor de hand liggende vraag aan kinderen is dan ook: "Ben je wel eens wat kwijt geraakt?" De antwoorden van kinderen zijn soms zeer verrassend! Eén kind antwoordt bijvoorbeeld met:" Ja, mijn lippenstift!"
Aan het einde van de kerkdienst is er altijd een collecte. De dienstdoende diaken wordt deze morgen geassisteerd door schoolkinderen en dat vinden de kinderen prachtig. Na afloop is er koffiedrinken terwijl de kinderen frisdrank kunnen krijgen. Sommige kerkbezoekers vinden zo'n scholendienst maar niks want het is dan zo rumoerig, de preek is te luchtig, anders dan anders. Als je het enthousiasme van de kinderen echter ziet besef je pas hoe mooi zo'n scholendienst kan zijn.
We wonen al vanaf 1967 in de wijk Haghoek. Toen we in 1958 trouwden kochten we een huis in het zuiden van de stad waar we negen jaar prettig hebben gewoond. Er kwamen kinderen, je wilt een iets grotere woning en op een zeker moment deed die gelegenheid zich voor: in het noorden van de stad - in de Jan Janslaan - werden door het Bouwfonds mooie huizen gebouwd. In een al bestaande wijk, waar nog een heel groot stuk bouwgrond braak lag, ontstond als het ware een nieuwe wijk. Er werden woningen in blokken van vier gebouwd en we kozen voor een hoekwoning vanwege de ruimte om de woning. Hoe gaat dat in een buurt, mensen vertrekken weer op zeker ogenblik en er komen nieuwe bewoners voor in de plaats. Soms wisselt een huis wel vijf keer van eigenaar. Toen eind 2009 één van de buren haar 85e verjaardag vierde, leek het wel een reünie. Buren en oud-buren schoven bij elkaar aan tafel, verhaalden hoe het hen was vergaan, foto's kwamen te voorschijn, enz. De vraag werd op zeker moment gesteld wie van de bewoners er nog vanaf het begin in onze straat woonden, en dat bleken er slechts vier van de twaalf te zijn. Al snel kwam toen het voorstel op tafel om met die vier eens gezellig uit eten te gaan. Vaak blijft het bij zo'n voorstel want wie neemt het voortouw? Maar één van de buren was heel kordaat en regelde dit. Een datum werd geprikt en gisteravond was het dan zover. De regelaarster had het gezellige en intieme restaurant "De Oale Marckt" in Wierden uitgekozen. Eerst een drankje vooraf en toen kwamen de menukaarten op tafel. Hoe gaat dat meestal? "Wat neem jij, een zalmmoot?" "O, dan neem ik toch die lekkere biefstuk". U kent het wel want het is altijd het bekende ritueel bij een diner! Na de keuzes gemaakt te hebben moest er gewacht worden en ondertussen werd er natuurlijk veel gesproken (geroddeld!) over oud-buren.
Smeuige verhalen en anecdotes werden verteld. We hadden een prachtige avond met een overheerlijke maaltijd. De enige domper op deze avond was het feit dat degene die het verjaardagpartijtje had gegeven - zij was ook één van het eerste bewoners - door langdurige ziekte niet aanwezig kon zijn.
Vanmorgen heb ik met een aantal medemuzikanten weer een basisschool bezocht voor het geven van een muziekdemonstratie. De opzet hiervan is om kinderen te vertellen wat een fanfareorkest is, op welke instrumenten er gespeeld worden en ze bovendien enthousiast te maken voor blaasmuziek. Natuurlijk willen we graag kinderen zover krijgen dat ze muzieklessen gaan volgen. En dat niet alleen, natuurlijk ook wel om nieuwe leden te werven. Toen ik vanmorgen naar buiten keek was het laagje sneeuw dat gisteren gevallen was aangegroeid tot een behoorlijke sneeuwlaag. Ik moest in het zuiden van de stad zijn, normaal gesproken ben je daar met de auto binnen tien minuten. Gezien de weersomstandigheden dacht ik bij mezelf: " Laat ik maar ruim een kwartier eerder gaan". Vol goede moed vertrokken, ik was nog geen 500 m op weg of bij de rotonde bij Het Noordik was het al mis, hele files die stapvoets reden. Na lang wachten kon ik eindelijk weer verder. Overal scholieren die al glibberend en fietsend hun weg probeerden te volgen. Toen ik na ruim een half uur op de plaast van bestemming was, bleek dat de rest van mijn medemuzikanten nog ergens onderweg waren. Een schooljuf vertelde dat ze vijf kwartier nodig had om van Albergen naar Almelo te komen, een afstand van ongeveer 10 km. Met enige vertraging hebben we toch met veel plezier de muziekdemonstratie verzorgd, en wat het belangrijkste was: de kinderen waren zeer enthousiast! Wat een dag!
Het jaar is jong, nog maar enkele weken oud. Voor het muziekseizoen van mijn orkest geldt hetzelfde maar toch hebben we al weer heel wat nieuwe stukken uitgereikt gekregen. Ga maar na: * "Air Pathétique" van Ludwig van Beethoven in een arrangement van Robert van Beringen. Dit overbekende stuk is het tweede deel -Adagio Cantabile - uit de pianosonate nr. 8 in C-mineur, opus13, ook bekend als de Sonate Pathétique. Het oorspronkelijke werk werd door Beethoven in 1798 gecomponeerd. * "A Brand New Day" van Luther Vandross in een arrangement van Frank Bernaerts. Het stuk is vooral bekend uit de film "The Wiz". De film is gemaakt naar de gelijknamige musical uit 1978 en gaat over de tovenaar van Oz. De cast bestond volledig uit Afro-Amerikaanse acteurs met hoofdrollen voor Diana Ross en Michael Jackson. Componist Luther Sandross is een bekende Rhytm&Blues en Soulzanger die in de jaren 70 twee LP's produceerde met o.a. "A Brand New Day" dat te horen was in de musical. * "The Chronicles of Narnia" uit de gelijknamige Walt Disney film. De film heeft als basis de zevendelige boekenserie uit het fantasie genre en is geschreven door C.S. Lewis. Disney verfilmde het tweede deel "Het betoverde land achter de kleerkast" (The Lion, the Witch and the Wardrobe). Het verhaal gaat over vier kinderen, Peter, Susan, Edmund en Lucy, die in 1940 tijdens the Blitz (luchtaanvallen op Londen) naar het platteland evacueren vanwege het gevaar. Ze gaan wonen bij een professor met zijn personeel en maken van alles mee. De muziek gaat alleen over de luchtaanvallen op Londen, gezien de titels van de delen The Blitz, Evacuating London en The Battle. * "The Exodus Song" van Ernest Gold, geschreven voor de film "Exodus" uit 1960. De woorden werden bedacht door de bekende zanger Pat Boone die de song als titel meegaf "This Land is Mine". De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Leon Uris over de Joodse vluchtelingen die vanuit Cyprus met een boot naar Palestina proberen te gaan. Na een hoop ellende komt het tot "Exodus" herdoopte schip uiteindelijk in wat tegenwoordig Israël heet. * De filmmuziek "La Storia" van Jacob de Haan. Het werk is opgedragen aan de beroemde Italiaaanse filmcomponist Ennio Morricone, waarvan we ook al "Moment for Morricone" op de lessenaar hadden. Meestal wordt filmmuziek geschreven bij een bepaalde film en vervolgens vastgelegd in het draaiboek. Jacob de Haan vindt dat het ook wel andersom kan. Bij zijn muziek mag u zelf een eigen verhaal schrijven, voor iemand soms een uitdaging? * "The Middy". Weer een mars uit de reeks van de bekende marsencomponist Kenneth Alford; hij is in Engeland even bekend als John Philip Sousa in de Verenigde Staten van Amerika. Kenneth Alford is een pseudoniem voor Fred Ricketts. Alford was de achternaam van zijn moeder. Hij werd geboren in 1881 in Londen als zoon van een kolenhandelaar. De mars werd geschreven na de Slag van Jutland tijdens de 1e Wereldoorlog. Deze zeeslag werd gevoerd door de vloot van de Duitse admiraal Reinhard Scheer en de Royal Navy's Grand Fleet van admiraal Sir John Jellicoe. Een Middy is een midshipman, een matroos van een lage rang. Waarom deze mars juist "The Middy" is genoemd? Wellicht een eresaluut aan de zeelieden die niet zo vaak in de belangstelling staan als officieren. Zo te zien is muziek niet alleen leuk maar ook nog leerzaam!
Zodra je gepensioneerd bent heb je voldoende vrije tijd om je nog intensiever met je hobby's bezig te houden dan vroeger. Dat klopt ook wel tot op zekere hoogte want de hele dag is tot je beschikking. Maar er zijn natuurlijk ook nog steeds andere verplichtingen die niet onder de categorie hobby's gerangschikt kunnen worden, maar toch. Gelukkig hebben we geen geraniums in de vensterbanken staan dus ik verveel me geen ogenblik. Naast muziek maken is postzegels verzamelen één van mijn favoriete bezigheden en wel met name de gebieden Canada en de Verenigde Staten van Amerika. Dat verzamelen doe ik zeer uitgebreid en ik ben dan ook niet de verzamelaar die "vakjes vult". Het gros van de postzegelverzamelaars koopt een voorgedrukt album dat voorzien is van vakjes. In die vakjes kun je dan de postzegels plakken, vandaar de uitdrukking "vakjes vullen". Erg gemakkelijk maar met een groot nadeel: de uitgever van die albums bepaalt welke zegels je verzamelt en tevens hoe de opmaak is. Dat is niets voor mij want ik bepaal zelf welke zegels ik verzamel en op welke manier ik ze wil rangschikken. Ik kan dus bijvoorbeeld ergens een briefstukje, een velrand of een blok in mijn verzameling opnemen. Ook verschillende tandingen, afwijkingen en bijzonderheden verzamel ik en dat maakt het juist zo aantrekkelijk.
Een catalogus is hierbij onmisbaar en zowel voor de USA als voor Canada gebruik ik speciale catalogi. Daar staan niet alleen de hoofdnummers in vermeld maar ook bijzonderheden zoals verschillende tandingen, watermerken, papiersoorten,verschillende luminiscerende zegels van ogenschijnlijk dezelfde zegel, enz., enz. Hierboven is een blad van een Canadese speciale catalogus te zien met niet alleen de hoofdnummers maar ook de afgeleiden ervan.
Eerst bewaar je de zegels per soort en/of catalogusnummer bij elkaar, gerangschikt volgens de catalogus.
Met mijn computer maak ik zelf de bladen waarop later de postzegels worden geplakt. Links plaats ik de diverse catalogusnummers en meestal zet ik er ook wat bijzonderheden bij als deze naar mijn mening van belang zijn.
Als het rubriceren achter de rug is worden de zegels op het blad geplakt en is het meeste werk gedaan. Op dit blad zijn nog alle vakjes niet gevuld maar dat komt op de duur wel. Het is vaak zoeken op beurzen en veilingen. Met name de zegels uit postzegelboekjes van Canada bestaan in vele uitvoeringen: 2 of soms 3 verschillende tandingen, er zijn meerdere luminiscerende zegels van dezelfde waarde. Vooral dit laatste geeft veel werk want je kunt de verschillen alleen maar zien met een speciale lamp maar dat is ook weer een uitdaging om al die verschillen ook te ontdekken.
Vanmiddag werd rond het Schelfhorstpark in Almelo voor de vijfde keer de Winterloop gehouden. Werden de vier vorige edities nog onder redelijk gunstige weersomstandigheden gelopen, nu was het met recht een winterloop. Gisteravond had het nog gesneeuwd, nu dooide het weliswaar licht maar er viel ook een miezerig motregentje. Toch trotseerden nog 78 hardlopers de elementen, waaronder de bekende wethouder van Almelo, Theo Schouten. Er kon gekozen worden voor een loop van 2km, 4 km of 9 km. Met nog drie leden van SISU maakte ik deel uit van de aankomstjury. Onderstaande foto's geven een korte impressie.
De dames van het wedstrijdsecretariaat, waar alle gegevens worden verwerkt voor de uitslagen.
De plek waar zowel de start als de finish is.
De hele meute direct na de start. Geheel links achteraan met rood windjack wethouder Schouten.
Tijdens de wedstrijd werden zowel hardlopers als publiek opgevrolijkt door een dweilorkest.
Het is een goede gewoonte - maar ook een diep ingewortelde traditie - van bedrijven, instellingen, overheden en verenigingen om aan het begin van een nieuw jaar elkaar veel gezondheid en geluk te wensen in het jaar dat nog voor ons ligt. Voor de één is dit een verplichting, voor de ander een gezellige bijeenkomst. Lekker kletsen, wat eten en drinken, en wat ze tegenwoordig zo mooi zeggen ook een beetje " netwerken". Jaren geleden zat ik in het bestuur van voetbalvereniging Oranje Nassau en die club had de onzalige gewoonte om op Nieuwjaarsdag haar receptie te houden. Wie dat uitgeprakkizeerd heeft weet ik niet, maar het was er nota bene nog steeds erg druk ook Gelukkig heeft mijn muziekvereniging een andere gewoonte: op de eerste vrijdag in het nieuwe jaar - normaal onze repetitieavond - is er nieuwjaarsreceptie maar gelukkig heel kort. En gisteravond was het dan weer zover! De voorzitter houdt een hele korte toespraak en dan.........gaan we sjoelbakken. Vòòr de aanvang van de avond staat de voorzitter, nog in diep gepeins verzonken, zich af te vragen wat hij de muzikanten dit jaar voor zal houden met zijn nieuwjaarstoespraak. Het blijkt later kort, maar krachtig te zijn, wellicht ook omdat het zijn "maiden speech" is want hij is pas twee maanden in functie.
Hier staat voorzitter Bartelt de muzikanten toe te spreken terwijl de organisator van het sjoelbakkenevenement, Jarno, nog even controleert of alle stenen wel aanwezig zijn. De lezer moet namenlijk weten dat we aan de receptie het kampioenschap sjoelbakken hebben verbonden. Jaarlijks strijden de leden om de titel "Sjoelmeister van Wilhelmina".
Dirigent Martijn Blaak is niet alleen zeer bedreven in het zwaaien met zijn dirigeerstokje maar ook het schuiven met stenen gaat hem wonderwel af. Zeer geconcentreerd zet hij de stenen in de juiste volgorde en dan volgt voor hem de ouverture.
Ook de jeugd is van de partij en met veel enthousiasme worden de sjoelstenen over de bak geschoven.
Sjoeldirector Jarno ziet het al helemaal zitten en heimelijk hoopt hij natuurlijk op de eindoverwinning. Allerlei - al dan niet toegestane - trucjes uit de sjoelwereld haalt hij uit: tegenstanders intimideren, beginnen op een stroeve bak en dan vervolgens toch de bak met talkpoeder laten behandelen, tegenstanders vragen welke score ze hebben behaald en dan vervolgens zijn punten bekend te maken. Dan zakt de moed je in de schoenen!
Hier de latere kampioen in volle concentratie bezig met weer zo'n hoge score. Je ziet aan de stand van zijn handen dat hij een zeer gevorderde stenenschuiver is.
Winnaar Joris en nipte tweede Johanneke mogen de prijzen in ontvangst nemen van organisator Jarno. We mogen weer terugzien op een gezellige en goed georganiseerde avond in ons mooie en vernieuwde clublokaal. Ik zie al uit naar 2011!!
Muziek speelt sinds jaar en dag een belangrijke rol in de manier waarop het Leger des Heils haar geloof beleefd. In de ruim 140 jaar dat het internationale Leger des Heils bestaat, is dan ook een enorme schat aan eigen muziek en liederen opgebouwd. Deze hebben altijd op heel kenmerkende wijze uiting gegeven aan hun geloof en de opdracht die het Leger uitdraagt. 
Dit is het nieuwe interieur van het speeltuingebouw.
Hier een detail van het dak waar precies onder de schoorsteen de houten rietlatten te zien zijn waarop het riet later wordt vastgezet met r.v.s. binddraad. Het dak bestaat uit spanten waarover weer gordingen zijn aangebracht; op deze gordingen worden vervolgens weer om de 30 cm. rietlatten bevestigd. Dit heet een open dak. Tegenwoordig wordt er een dakbeschot toegepast zodat je van de binnenkant niet tegen het riet kijkt; het is ook brandveiliger. Dat vastzetten van riet vereist een speciale techniek. Ik heb me dat door één van de rietdekkers nauwkeurig laten uitleggen. Hiervoor is speciaal gereedschap ontwikkeld maar daarover later meer. 
Het in lagen gelegde riet wordt vervolgens met een speciaal gereedschap aangeklopt om een mooie en vlakke zijkant te krijgen. 
De bassischolen in een wijk komen bij toerbeurt in aanmerking. Dit jaar is de basisschool " De Telgenborch" uit de wijk Schelfhorst weer aan de beurt.
We wonen al vanaf 1967 in de wijk Haghoek. Toen we in 1958 trouwden kochten we een huis in het zuiden van de stad waar we negen jaar prettig hebben gewoond.
