Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
15-10-2009
TROUWERIJ
Vanmiddag zijn we naar Tubbergen getogen om de trouwerij van Karin en Paul bij te wonen in de kerk. Karin is lid van mijn orkest Wilhelmina en bespeelt de hoorn. Ook haar twee kinderen spelen mee in het fanfare-orkest, Camilla op de altsax en Cody op de trompet. Omdat ik vanavond niet naar de bruiloft ga, wil ik toch iets van die dag meemaken en daarom heb ik, samen met mijn vrouw en kleindochter die vanmiddag bij ons op bezoek is, de kerkdienst bezocht. Het bruidspaar treft het bijzonder want de zon scheen volop en dat is een extra toegift op zo'n mooi dag.
Ik was al lang van plan om eens een middag door Ootmarsum te zwerven en daar foto's te maken. Het is mooi weer vandaag met prachtige wolkenpartijen dus wat wil je nog meer! Op naar Oatmörsken!! Voordat ik Ootmarsum binnerij, geniet ik eerst nog even van de prachtige vergezichten op de Kuipersberg. Maar dan snel naar de "Siepelstad" zoals dit plaatsje ook wel wordt genoemd. Ootmarsum is een heel bijzonder Twents stadje door zijn beschermd stadsgezicht. Opvallend zijn ook de mooie en vele vakwerkhuizen en andere historische gebouwen. Dominant staat in het centrum de grote Gotische Westfaalse Hallenkerk. Maar misschien nog opvallender in Ootmarsum zijn de vele kunstgalerieën en musea. De bekende kunstschilder Ton Schulten heeft er zijn eigen museum. Helaas mag ik binnen geen foto's maken dus dan maar een paar plaatjes geschoten vanaf de openbaare weg! Kennelijk is hij bang dat ik wat van zijn werken ga kopiëren! Na een paar uur in Ootmarsum vertoefd te hebben, rij ik via Vasse weer huiswaarts. Van het uitzicht tussen Ootmarsum en Vasse kan ik steeds weer genieten. Prachtig, net of je in het buitenland bent en dan besef je hoe mooi Twente is. Enkele foto's uit de serie die ik vandaag voor de lens kreeg.
Gezicht vanaf de Kuiperberg
Het Cremershuis was oorspronkelijk de fraaie koopmanswoning van Joan Cremer, een rijke textielhandelaar. Nu is er een juwelierszaak in gevestigd. Naast koopmanshuis heeft het Cremershuis ook gediend als ambtswoning voor burgemeesters in de 18e eeuw en als woning voor een rechter.
In de gevel van het Cremerhuis staat, naast het jaartal, ook het familiewapen van de familie Cremer . Opvallend daarin is de afbeelding van een kraanvogel met in één poot een steen. Dit is het teken van de waakzame handelaar. Valt de vogel in slaap, dan zal de steen uit z'n poot vallen en schrikt hij weer wakker.
De uit de 13e eeuw stammende Romaanse kerk. Het is de enige Westfaalse Hallenkerk in Nederland.
Kijk je eens achter een poortje, dan krijg je de prachtigste tuinen te zien.
Tja, binnen mocht ik niet fotograferen maar vanaf de openbare weg kon meneer Schulten dat niet verhinderen. Overigens zijn daar schitterende schilderijen en glaswerk te zien.
Het riante optrekje van kunstschilder Ton Schulten.
De Ned.Herv. Waterstaatskerk stamt uit 1810. Waterstaatskerken werden tussen 1824 en 1875 met financiële steun van de landelijke overheid gebouwd. Het ontwerp en de bouw van dergelijke kerken was onderhevig aan de goedkeuring en controle door ingenieurs van het ministerie van Waterstaat, vandaar de benaming.
Een fraai panorama van het Twentse landschap tussen Ootmarsum en Vasse.
Vanmorgen was er in onze wijkgemeente een bijzondere kerkdienst, die geheel in het teken stond van Iona. Iona is een heel klein eiland dat gelegen is ten westen van Schotland. Om u een idee te geven hoe groot het is, kun je het vergelijken met Schiermonnikoog. De daar gevestigde Iona Community is een oecumenische gemeenschap met verschillende sociale achtergronden en uit verschillende christelijke tradities. Één van onze gemeenteleden bezocht vorig jaar dit eiland, kwam enthousiast terug en kreeg vanmorgen de gelegenheid om iets te vertellen over haar ervaringen. Met behulp van een beamer gaf ze uitleg hoe deze oecumenische gemeenschap daar leeft, wat er van de leden gevraagd wordt, hoe ze met elkaar omgaan en wat ze voor anderen kunnen betekenen. Kennelijk slaat deze vorm van "kerk-zijn" aan want ook in andere landen zijn er werkgroepen ontstaan die contact houden met Iona. Tijdens de kerkdienst werden veel Iona liederen gezongen en we volgden de gewoonte van de Iona Community door deze staande te zingen. Het zijn gelukkig geen saaie liederen en mogen ,wat mij betreft, wel vaker gezongen worden. Het is heel wat anders dan wat we hier in Nederland gewoon zijn in onze, toch wel traditionele kerken. Gelukkig kunnen ook andere vormen van "kerk-zijn" in onze wijkgemeente gepresenteerd worden, zodat je niet elke zondag dezelfde liturgie volgt. Dat wil echter niet zeggen dat je meteen een Iona volgeling wordt!
Enkele weken geleden heb ik een paar artikeltjes geschreven over Nederlandse invloeden in Amerika, met name in verband met mijn verzameling poststempels van Amerikaanse plaatsen met een Nederlandse naam. Daaruit zou ik wel eens de indruk gewekt kunnen hebben dat Nederlanders voortdurend een hoofdrol hebben gespeeld in de geschiedenis van Amerika. Het tegendeel is het geval want van de tientallen miljoenen Europeanen die op zoek waren naar een nieuwe toekomst, is slechts drie procent van Nederlandse afkomst.
Hoe komt het dan dat deze groep van Nederlandse Amerikanen haar stempel zo nadrukkelijk op de Amerikaanse samenleving heeft geplaatst?
Dat valt te verklaren door de neiging van deze emigranten om bij elkaar te blijven, eerst in Nieuw Nederland en naarmate de grenzen zich verder naar het Westen verplaatsten in talloze Nederlandse gemeenschappen. Zij onderscheidden zich vaak door een zeker conservatisme, door hun diep geloof, door gematigdheid en door individualisme. Anders dan Duitsers, Italianen en Zweden hielden ze de oude moedertaal in ere en boden lang weerstand aan het proces van veramerikanisering: die Nederlandse Amerikanen hielden lang vast aan hun eigen wereldje.
Toch zijn meerdere Nederlandse woorden en uitdrukkingen de Amerikaanse taal binnengeslopen. Etymologen ( wetenschappers die de oorsprong en de herkomst van woorden onderzoeken) in de VS zijn het erover eens dat woorden als boss (baas), clove (kloof, ravijn), cooky (koekje), dope (saus), dumb (dom of stom), hook (haak),patroon (landeigenaar), scow (schouw), skate (schaats), sleigh (slee), snoop (snoepen), spook (spook, geest), stoop (stoep), waffle (wafel) uit het Nederlands afkomstig zijn. Maar er zijn ook uitdrukkingen in het Amerikaans waar we als Nederlanders niet zo trots op hoeven te zijn. Zulke Amerikaanse zegswijzen zijn bijvoorbeeld double Dutch (op een nogal glibberige manier spreken), Dutch treat (ieder betaalt voor zich bij een feestje ), Dutch courage (zich moed indrinken).
Trouwens, ook het woord Yankee zou uit het Nederlands afkomstig zijn en wel van Jan Kaas, een Nederlandse vrijbuiter, die het met zaken doen niet zo nauw nam. Hoe je het ook wend of keert: trots zijn en blijven Amerikanen op hun afkomst want ik hoorde ds. Schuler van de Cristal Cathedral afgelopen zondagmorgen met enige trots zeggen dat hij van Nederlandse afkomst is, en dat voor een millioenenpubliek "all over the world"! Als laatste nog een mooie. Ga naar www.bikethebigapple.com en je kunt door de "Big Apple"fietsen en leuke plekjes bezoeken die herinneren aan ons Nederland!
Deze maand is het computerseizoen weer begonnen. Diverse leden konden bijna de opening niet afwachten, zo ongeduldig waren ze! Kennelijk had voor hen het computervirus al toegeslagen! Ik ben lid - en tevens al jaren secretaris - van de MCCA, de MiniComputer Club Almelo. Deze vereniging komt wekelijks bijeen in het wijkcentrum De Schelf. De club werd in 1988 opgericht als MSX club, een groep liefhebbers van hobby-computers waar het merk Commodore met zijn C64 de hoofdtoon voerde. Door de opkomst van de personal computer (vandaar de naam pc) verdween de MSX geheel van het toneel. De club voldoet kennelijk in een behoefte want niet alleen uit Almelo maar ook uit omliggende plaatsen ( o.a. Wierden, Hengelo, Oldenzaal) komen de leden naar de Schelf. Opvallend is het relatief grote aantal vrouwelijke leden. Elke maand wordt een thema op computergebied behandeld en ook de cursussen voor Vista en Word worden druk bezocht. Onderstaande foto's geven een kleine impressie van de MCCA. Overzicht van het clublokaal in De Schelf
Op het publicatiebord aan de ingang van de zaal staan allerlei gegevens van de MCCA, zoals de agenda voor het seizoen 2009-2010, de samenstelling van het bestuur, bij wie je terecht kunt met pc problemen, enz., enz.
Ook bij de dames kent de notebook - of zo u wilt de laptop - geen geheimen meer.
Loek Busser - de man achte de Toshiba - kan de leden alles vertellen over fotobewerking. Op een thema-avond zal hij daarover vertellen.
Bestuurslid Gerrit Lobeek is bij uitstek de deskundige van de Flight Simulator. Ook hij neemt een thema-avond over dit onderwerp voor zijn rekening.
Niet alleen computeren maar ook gezellig kletsen kan bij de MCCA.
Hier is men bezig en probleem op te lossen, maar het lijkt zo te zien nog verre van eenvoudig!
Vanmorgen zijn we met een ensemble van Wilhelmina naar Hengelo geweest om daar mee te werken aan een kerkdienst van de Baptisten Gemeente aldaar. Eén van onze muzikanten, bastrombonist Jacob Fischer, is lid van die gemeente. Hij vroeg een aantal weken geleden wie in de kerkdienst wilde spelen. Spontaan meldden zich tien muzikanten en gelukkig waren alle muziekstemmen vertegenwoordigd zodat het een evenwichtig ensemble was. Dit is het kerkgebouw met de mooie naam "t Venster". Let op de zijramen die tot op de grond doorlopen zodat er veel licht in het gebouw valt.
Dit is het interieur van de kerk. Op de voorwand zijn prachtige wandschilderingen aangebracht.
Jacob geeft nog de laatste instructies aan de muzikanten. Uit de reacties van diverse mensen na afloop bleek dat het erg in de smaak is gevallen. Dus.........vaker doen!!!
Om het ledenbestand van een muziekvereniging op peil te houden is het noodzakelijk om regelmatig nieuwe leden te werven. Er is altijd wel enig verloop in een orkest door verhuizing, studie, leeftijd of ( hoe is het mogelijk!!) geen zin meer in muziek maken. Iedereen die een blaasinstrument bespeelt is natuurlijk welkom bij onze fanfare. Wilhelmina - dat is de naam van ons fanfare-orkest, verkeert in de gelukkige omstandigheid om een eigen muziekopleidingte hebben. Muzieklessen zijn nl. erg duur en dat kan een drempel zijn om van muziek spelen af te zien. Wilhelmina heeft dat ondervangen door zelf een muziekdocent aan te stellen die de muzikant-in-spé de eerste beginselen van het musiceren bijbrengt en natuurlijk ook verder begeleidt. Om nieuwe aspirant-muzikanten te werven bezoeken we regelmatig basischolen en geven daar een demonstratie. We laten de kinderen horen hoe de diverse instrumenten klinken, spelen in een klein ensemble enkele bekende nummers en laten de kinderen ook op instrumenten blazen.
Vanmorgen brachten we een bezoek aan basisschool De Huve in de Windmolenbroek.
Stefan Blaak die bij Wilhelmina niet alleen in het orkest speelt maar ook het jeugdorkest dirigeert, geeft uitleg aan de kinderen. Aandachtig luisteren ze naar zijn verhaal. Hij vertelt hoe een fanfare-orkest is samengesteld en hoe de diverse instrumenten eruit zien. De leden van het ensemble laten de instrumenten klinken en Stefan vraagt vervolgens aan de kinderen welke kleur ze bij het geluid denken. Ze vinden bij de klank van een bugel de kleur oranje goed passen, bij de saxofoon de kleur bruin en bij de bas hééél donkerbruin.
Stefan vindt bij de kinderen een aandachtig gehoor.
Het "vragen uurtje"
Niet alleen naar de muziek luisteren, maar ze mogen zelf ook op een instrument te blazen. De meesten kunnen toch wel geluid uit een trompet, hoorn of bugel produceren. Stefan demonstreert nog maar eens hoe je de lippen op het mondstuk moet zetten en hoe je dan vervolgens moet blazen.
Het ensemble speelt enkele bekende melodieën
De es-bas (links) boezemt de kinderen kennelijk ontzag in want de "oh's"en de "ah's" zijn niet van de lucht. Het is voor kinderen natuurlijk ook een indrukwekkend instrument, niet alleen door zijn afmetingen maar ook door het geluid dat eruit komt!
Muziekdocent Henk van Faassen helpt een toekomstige hoornmuzikant. Blaasinstrumenten zijn kostbaar maar dat hoeft geen belemmering te zijn om lid van de fanfare te worden, want bij aanmelding wordt het instrument in bruikleen gegeven. Zelf aanschaffen is niet nodig. Al met al was het een gezellige morgen en nu maar hopen dat een aantal kinderen zo enthousiast is geworden dat deze zich als lid opgeven.
Vanwege het schrijven van een tweetal artikelen over de Nederlandse invloeden in de VS ben ik opnieuw in mijn verzameling poststempels gedoken. Al bladerende kom je dan bijzondere en leuke gebeurtenissen tegen, zoals bijvoorbeeld het hierna volgende verhaal. Bekend is bij menigeen de plaats Holland, Michigan waar veel Amerikanen van Nederlandse afkomst wonen. De staat Michigan werd na 1840 overspoeld met Nederlanders uit het oosten en het noorden. Zoals de groep landverhuizers van de jonge, afgescheiden predikant A. C. van Raalte uit Wanneperveen die stad en land afreisde om zijn volgelingen warm te maken voor de grote oversteek. Zij werden gedreven door zowel godsdienstige- (vrijheid in de keuze van kerk en school) als economische (armoede) motieven. Deze grote groep volgde hem naar Amerika en dat leidde uiteindelijk tot de stichting van de welbekende plaats HOLLAND, Michigan.
Maar ook uit onze omgeving - uit Hellendoorn - ging een groep gelovigen onder leiding van ds. S. Bolks een nieuwe toekomst tegemoet naar dat nieuwe land. Dat die Nederlanders daar in de omgeving van Holland, Mi. verhoudingsgewijs grote invloed hadden, moge blijken uit het nu nog bestaan van plaatsjes en gehuchten met namen als Zeeland, Vriesland, Graafschap, Borculo en Overisel. Helaas hebben deze plaatsjes geen eigen postkantoor (meer) en vallen allemaal onder Holland, Mi.
Nog dichter bij huis, met name uit Almelo, is de invloed in de Verenigde Staten terug te vinden!! Wie had ooit kunnen denken dat onze oude stad aan de Lolee en de stad van de verkeerslichten (van die stoplichten die op rood en groen staan, weet u wel?) bekend zou worden in het land van Uncle Sam? Nou ja, bekend...., maar leest u eerst verder!
Omstreeks 1770 zag Salomon David Meibergen het levenslicht in Almelo; hij trad in 1790 in het huwelijk met Betje Schaap. Dit echtpaar kreeg een zoon Joseph, die op zijn beurt weer trouwde en wiens vrouw een zoon ter wereld bracht met de naam Hartog. Deze Hartog is een overigens een verre achter-achterneef van de Almelose muziekhandelaar Meibergen uit de Oranjestraat. Hartog Meibergen had blijkbaar al snel genoeg van het Almelose leven, want als 22-jarige vrijgezel ging hij in 1861 naar het lokkende Amerika.Via Brooklyn belandde hij in Chicago, waar hij met een partner een leerververij begon. Kennelijk had Chicago toen al een slechte naam, want Meibergen werd door zijn compagnon opgelicht. Op zoek naar een nieuwe compagnon trok hij met zijn huifkar half Amerika door en belandde op zeker ogenblik ergens in de provincie Norton, gelegen in de staat Kansas. Op een kruising van wegen, in the middle of nowhere, stichtte hij een handelspost en noemde deze nederzetting Almelo. Kennelijk had hij toch nog enigszins heimwee naar zijn geboorteplaats! Naast de handelspost dreef Meibergen ook nog een winkel en een postagentschap. Tot 1880 bleef Meibergen postmaster. Het postkantoortje werd toen enkele mijlen verderop verplaatst naar New Elam en kreeg de naam NEW ALMELO.
In 1882 werd naast de winkel van Meibergen een primitief schooltje gebouwd. In 1883 verkocht Hartog Meibergen zijn bezittingen - winkel, saloon, smederij en nog wat andere zaken - en verhuisde naar Cawker City, 100 mijl verderop naar het oosten. Hij trad in het huwelijk met de Amerikaanse Mattie Ramsey en uit dit huwelijk werden acht kinderen geboren. In mei 1965 bezocht een kleindochter, Virginia Wallstrom-Meibergen, de geboorteplaats van haar grootvader, waarbij ze door de toenmalige Almelose burgemeester Ravesloot werd ontvangen. Van de postmaster van New Almelo, mrs. Gladys Long, ontving ik een envelop met afbeelding van het postkantoortje en het poststempel. In het ontvangen jaarboek van de R.K. parochie van New Almelo kom ik nog een naam tegen van een zekere priester Gerard Bruggeman, een naam die hier in de regio ook veel voorkomt. Over hem is verder niets bekend, maar wellicht een Tukker die ook naar de VS emigreerde. Hoe klein New Almelo wel is, moge blijken uit het feit dat het aantal schoolkinderen in 1978 zo gering was geworden - nog geen twintig - dat handhaving van het schooltje niet meer mogelijk bleek. Sindsdien worden de kinderen per schoolbus naar het naburige dorp Lenora gebracht. De gemeenschap vergrijst, het dorpje bestaat nog slechts uit een paar boerderijen, een tankstation én het postkantoortje van Gladys Long!!
In mijn recente artikel over het 400-jarig jubileum van New York City heb ik een aantal poststempels uit mijn verzameling laten zien die betrekking hebben op Nederland. Al bladerende in de brieven en kaarten komen er allerlei leuke en interessante dingen weer tot leven die het waard zijn om er over te vertellen. Het uitgangspunt van mijn verzameling is het verkrijgen van Amerikaanse poststempels die op één of andere manier verband houden met Nederland. Dat kunnen bijvoorbeeld zijn a) Nederlandse plaats-, provincie- of landennamen, b) Nederlandse familienamen (ook voornamen), c) Engelse namen die betrekking hebben op of verband houden met Nederland. Voorbeelden van a) zijn Amsterdam, maar ook New Almelo (maar daarover later meer), Guilderland en Nederland / Holland. Voorbeelden van b) zijn De Witt, Hospers, Stuyvesant en Rensselaer. Voorbeelden van c) zijn Dutchtown en Long Island. Met deze verzameling ben ik in 1981 begonnen door op een uitgebreide atlas van de VS naar dergelijke namen te zoeken. Ik kwam er al spoedig achter dat deze werkwijze niet de juiste was omdat op een atlas lang niet alle kleinere plaatsen voorkomen. En juist om die kleinere plaatsen is het vaak te doen. Een postcodeboek van de VS bracht uitkomst want daar staan alle postkantoren in vermeld. De werkwijze is als volgt: ik schrijf een brief naar de postmaster van de betreffende plaats met het verzoek om de bijgesloten geadresseerde en gefrankeerde envelop af te stempelen en te retourneren. Enkele komen niet terug maar bijna elke postmaster voldoet aan mijn verzoek en soms nog meer. Ze sturen bijv. informatie en folders over de plaats, geven adressen van mensen die over de historie kunnen vertellen (town historians). In de loop der jaren heb ik meer dan 500 poststempels kunnen verzamelen. Ook het snuffelen in bakken met brieven op postzegelbeurzen is vaak de moeite waard. De enveloppen uit mijn artikel over 400 jaar New York komen van postzegelbeurzen. Helaas is er een eind gekomen aan deze manier van verzamelen want ik heb alle, bij mij bekende, postkantoren inmiddels aangeschreven. Om dit verhaal te besluiten een brief met stempel van Guilderland, NY, een plaats van ruim 32000 inwoners en gelegen ten westen van New York City in de county - zeg maar provincie - Albany.
Deze vind ik persoonlijk één van de mooiste uit mijn verzameling vanwege haar geschiedenis. In deze, van oorsprong zeer Nederlandse, provincie ligt Watervliet dat omstreeks 1700 gesticht werd door de familie van Rensselaer.
Op 26 februari 1803 werd een deel van Watervliet tot zelfstandige gemeente verklaard. Aan één van de inwoners, Jeremiah van Rensselaer - een gouverneur van de staat New York - is het te danken dat de nieuwe gemeente zon mooie naam kreeg. Hij stelde voor om nieuwe plaats Guilderland te noemen, omdat zijn voorouders en die van nog veel meer toenmalige inwoners afkomstig waren uit Gelderland. Bekende familienamen in Guilderland zijn Vromans, van Aernam (een verbastering van Arnhem), van Aukens en Mijnderse.
Als bekroning werd op 6 oktober 1959 door de gemeenteraad van Guilderland, NY het provinciewapen van Gelderland als stadswapen aangenomen, waarvoor de toenmalige commissaris der koningin van Gelderland toestemming verleende. Toen in 1959 - destijds nog prinses - Beatrix met de torpedobootjager Gelderland een officieel bezoek bracht aan de VS en onder meer New York aandeed, was ter verwelkoming ook een delegatie uit Guilderland daarbij aanwezig.
De brief met het stempel van GUILDERLAND, NY.
De bijgevoegde brief van de Town Historian In het briefhoofd is het wapen van de provincie Gelderland opgenomen.
Deze week wordt in de USA het 400-jarig bestaan van de stad New York gevierd. Nederland is hierbij nauw betrokken want de banden tussen Nederland en Amerika bestaan al heel wat langer dan de Verenigde Staten zelf. Deze, van oorsprong 13 staten, ontstonden tijdens de Amerikaanse Revolutie toen op 4 juli 1776 het Continentale Congres de Onafhankelijkheidsverklaring aannam en zich daarmee losmaakte van Engeland.
Maar honderdzevenenzestig jaar eerder kwamen de Hollanders al naar het nieuwe land, kort nadat de Engelsman Henry Hudson - in dienst van de Verenigde Oostindische Compagnie - in 1609 met zijn schip de Halve Maan een rivier opvoer om zaken met Indianen te doen.
Thuisgekomen vertelden de bemanningsleden van de Halve Maan wat ze hadden ontdekt in dat verre land. De VOC zag er wel wat in en vestigde aan de bovenloop van de Hudson rivier, genoemd naar zijn ontdekker, een handelspost met de naam Fort Nassau, het latere Albany, N.Y. In de hierop volgende decennia groeide de Nederlandse kolonie sterk en kreeg de naam Nieuw Nederland. Peter Minuit kocht in 1626 het eiland Manhatten voor $24 van de Wappinger indianen en bouwde het fort Nieuw Amsterdam - het huidige New York City - dat 1500 inwoners telde toen het in 1664 zonder slag of stoot aan de Engelsen werd overgegeven.
Toen ik deze week hierover in de krant las en op het journaal beelden zag, schoot me weer te binnen dat ik ooit een verzameling brieven en postkaarten met afstempelingen van plaatsen in Amerika met Nederlandse namen (of van Nederlandse oorsprong) heb opgezet.
In deze verzameling is de staat New York met name zeer goed vertegenwoordigd. In de loop der jaren heb ik alleen al ruim tachtig brieven met stempels van postkantoren uit die staat aan mijn verzameling kunnen toevoegen.
Toegespitst op de stad New York heb ik afstempelingen van Long Island, Brooklyn, Hoboken, Staten Island, en Wallstreet. Deze namen horen of hoorden bij postkantoren in New York.
Brooklyn is één van de vijf stadsdistricten van New York City. De andere districten zijn Staten Island, Queens, Manhatten en Bronx.
Zoals het stempel op deze brief laat zien is Brooklyn afgeleid van de Nederlandse naam Breukelen.
Long Island ligt aan de Oostkant van New York City en maakt deel uit van de staat New York. Ook hier is weer de Nederlandse invloed uit het verleden merkbaar want oorspronkelijk heette het Lang Eiland.
Ook Staten Island behoort tot de vijf stadsdistricten van New York City. De naam is afgeleid van de Staten van Holland.
De op de postzegel afgebeelde Verrazano-Narrows brug vormt de verbinding tussen Brooklyn en Staten Island.
Wie kent niet Wall Street, de straat die ligt in Lower Manhatten en het hart vormt van New York City. Wall Street is het beurscentrum van de VS. Er zijn meerdere verklaringen voor de oorspronkelijke naam maar de Nederlandse is dat het een wal zou zijn geweest ter bescherming tegen aanvallen van de Indianen: Walstraat.
Aan zo'n atletiekwedstrijd nemen niet alleen atleten deel. De jury, scheidsrechters, wedstrijdleiders, baanploeg, medewerkers wedstrijdsecretariaat en verdere vrijwilligers maken het mogelijk dat het een geslaagde dag is geworden. Zonder hen is geen wedstrijd mogelijk. Als waardering voor hun inspanning wordt de dag afgesloten met een heerlijk chinees buffet!!
Mark en Erik zorgen voor de catering
Een extra schepje nasi gaat er wel in bij Bastiaan.
Een deel van de vrijwilligers aan de welverdiende maaltijd. Nu valt pas goed op hoeveel vrijwilligers er nodig zijn voor een atletiekwedstrijd.
Eén van de spectaculairste onderdelen van een atletiekwedstrijd is het polsstokhoogspringen. Kracht, snelheid en techniek moeten één geheel vormen om een goede prestatie te bereiken.
Een Nederlandse atlete maakt een foutsprong doordat ze de lat raakt.
Twee juryleden leggen de lat weer op de staanders, een niet al te gemakkelijk karwei.
In de herkansing springt ze opnieuw.........
.........gaat omhoog en....
.....helaas, opnieuw raakt ze de lat......
..... en landt teleurgesteld op de mat.
De lat wordt weer op de staanders gelegd en de scheidsrechter controleert met een hoogtemeter of de hoogte correct is.
Haar Duitse collega gelukt het wel met een goede sprong.
Vandaag werd op de atletiekbaan van SISU de Interland Nederland-Westfalen voor C-atleten gehouden. C-atleten zijn jongens en meisjes in de leeftijdscategorie van 14 tot 15 jaar. Voor deze wedstrijd worden de atleten met de beste prestaties uitgenodigd dus noem het maar een topwedstrijd. Het weer werkte niet bepaald erg mee om er een mooie atletiekwedstrijd van te maken: zo nu en dan regen is niet ideaal maar de felle wind is in feite nog ongunstiger voor het leveren van goede prestaties. Deze interland is voor de meeste deelnemers een eerste uitdaging op zowel nationaal als internationaal niveau. Maar voor de organiserende vereniging is het ook een uitdaging om alles goed te laten verlopen. Vanmorgen om 9 uur begonnen de voorbereidingen, zoals wedstrijdmaterialen klaarzetten, vlaggen ophangen, parkeren van de binnenkomende auto's in goede banen leiden, het wedstrijdsecretariaat in gereedheid brengen, gasten en scheidsrechters, juryleden en atleten ontvangen, enz. Hierna een aantal foto's die een beeld geven van deze dag.
De vlaggen van Nederland, Westfalen en de Atletiekunie wapperen strak in de wind
Sportwedhouder Jan van Marle opent de wedstrijd met een toespraak
De opmars en begroeting van Nederland en Westfalen
Jury bespreking voor de werpnummers
De kooi voor het kogelslingeren. Als dit onderdeel op het programma staat, wordt hiermee begonnen. Vanwege de veiligheid mogen er verder geen andere activiteiten op de baan plaatsvinden.
Het fotograferen van de slingeraars mag alleen vanaf de omheining gebeuren om ongelukken te voorkomen. Door het net van de kooi is de atleet toch nog zichtbaar.
Wellicht voor de buitenstaander een wat vreemde titel die om toelichting vraagt. Al jaren werk ik als vrijwilliger bij de atletiekvereniging SISU. Ik ben niet alleen medewerker van de WOC (= Wedstrijd Organisatie Commissie) maar ook betrokken bij de materiaalcommissie voor het onderhoud en reparatie. De laatste commissie bestaat uit drie personen en staat in de vereniging bekend als "De bende van drie". Op de foto van rechts naar links zijn dat Hans Konink, Tjerk v.d. Zee en ik. Met z'n drieën zorgen we dat alle atletiekmaterialen er piekfijn uitzien, zonodig repareren we deze. Ook het onderhoud van het clubgebouw en de opstallen op de baan vallen onder onze verantwoording. Elke dinsdag-en donderdagmorgen is de Bende van Drie op de baan aanwezig. De baan zelf wordt door de gemeente Almelo onderhouden. De dag vóórdat een wedstrijd begint moet er al het een en ander gebeuren. De vérspringbakken moeten goed gevuld zijn met zand, de sectoren voor speer- en discuswerpen moeten centraal op het middenterrein worden uitgezet, en als er horden op het programma staat moeten deze over de baan worden verdeeld. Het meeste werk is sectoren uitzetten. Vanuit de discuskooi en vanaf de aanloopstrook voor speerwerpen moeten lange witte linten onder een bepaalde hoek worden uitgezet en op de grond worden vastgezet met U-vormige beugels. Hiervoor zijn internationaal vaste afmetingen bepaald. Lengte van de sectoren kan variëren tussen de 50 en 70 m., al naar gelang de categorie atleten. Vanmiddag kwam de Bende van Drie weer in actie omdat morgen voor de derde keer in successie de interland Nederland-Westfalen voor C-junioren op het complex van SISU wordt gehouden. Hierover morgen meer.
Vanmiddag heb ik de laatste hand gelegd aan de renovatie van onze pergola. Vorig jaar is door een storm een deel van de pergola omgewaaid na een trouwe dienst van meer dan twintig jaar. Als je deze klus aanpakt denk je bij je zelf: "Oh, dat fix ik wel even!" Nou, daar ben ik nu wel achter. Het lijkt zo'n simpele constructie: een aantal horizontale planken, een verticale staander en dat is het dan. Het begint al met het uitzoeken van het hout. Door de lengte van ongeveer 7 mtr. moeten de planken in delen worden besteld. De verticale balk had bovendien een afwijkende afmetingen dus moest op maat geschaafd worden. Toen het hout eenmaal binnen was, begon eerst het schilderwerk: gronden, schuren, opnieuw gronden en dan tweemaal aflakken. Als alles goed droog is, kan het monteren beginnen. Soms moet je wat hulpmiddeltjes bedenken om alleen de planken te monteren. Op zich ging dat wel goed, alleen begaf mijn boormachine het tussentijds dus naar de bouwmarkt om een nieuwe uit te zoeken. Nu alles klaar is kan ik er toch weer met voldoening naar kijken!
Vanavond zijn we richting Oldenzaal gereden om naar de 19e editie van de Twente Ballooning te kijken. Het weer is uitstekend, hoewel er wat (te) weinig wind is zodat de ballonnen erg langzaam door het luchtruim varen. Hieronder een impressie van de Ballooning.
Achter elkaar stijgen de heteluchtballonnen op van het evenemententerrein
Dit is de eerste ballon die opstijgt, de bekende smurf
Dan volgt de aardbei die in het begin wat moeite heeft om op hoogte te komen. Zal wel met thermiek te maken hebben.
Ook de kaasboer is van de partij!
Tegen het einde van de serie van ruim 30 ballonnen passeren de mooisten ons gezichtveld. Een heuse brandweerauto! Hoe prakkiseren ze zoiets uit, grote klasse
Festo van de pneumatiek heeft iets anders bedacht, een ballon op de kop. Leuk die twee ballonnen bij elkaar. We vragen ons alleen af waar de bemanning van de omgekeerde ballon zich bevind.
Maar dit is de ultieme klapper: een enorme dinosaurus!! Uit de mand, die onder de ballon hangt, is op te maken hoe groot dit beest is.
De dino hangt boven de weg en gaat zo dadelijk landen.
Afgelopen vrijdagavond is de repetitie van mijn fanfareorkest Wilhelmina gelukkig weer begonnen. Zo'n lange rustpauze zonder muziekrepetities is helemaal niks voor mij! Nu gaan we weer een periode van intensief repeteren tegemoet want op 14 november geven we ons jaarlijkse najaarsconcert. We hebben al een aantal mooie stukken op het programma staan en één daarvan is Pacific Dreams van Jacob de Haan. De compositie gaat over een Spaanse componist Miguel die naar Australië is vertrokken. In Sydney komt hij op een kunstmarkt terecht en ziet daar het schilderij "Pacific Dreams" van William De Shazo. Hieronder is een afbeelding van het schilderij te zien. Het schilderij stelt voor de branding op één van de exotische eilanden in de Pacific. Miguel wordt dusdanig geïnspireerd door het kunstwerk dat in zijn hoofd de compositie "Pacif Dreams"ontstaat. Het stuk begint met Maestoso: Miguel is onder de indruk als hij vanuit de nauwe straatjes van The Rocks van Sydney de Sydney Harbour Bridge in het oog krijgt. Ondanks dat wil hij weg uit deze stad naar een exotisch eilandje in de Stille Oceaan. Dan volgt Steady Rock: In "The Rocks" spelen muzikanten op een pleintje. Miguel geniet van de sfeer, maar tegelijkertijd gaan zijn gedachten naar Tahiti en Hawaii. Het derde deel is Andante Lamentoso: Op zijn hotelkamer voelt Miguel zich treurig en eenzaam in deze grote stad. Hij vindt zijn troost in het gekochte schilderij "Pacific Dreams". In het vierde deel - Allegro - wordt muzikaal weergegeven dat Miguel met de boot van Darling Harbour naar Circular Quay gaat. In gedachten lijkt hij door te varen naar Hawaii of toch naar huis waar de bolero klinkt? De skyline van Sydney brengt hem echter terug in de werkelijkheid.
Vandaag is er gelegenheid om de toren van de Georgiuskerk aan de Boddenstraat in Almelo te beklimmen. Die kans laat ik me niet voorbij gaan en om 15.00 uur is het zover.
Dit is dan die toren van de Georgiuskerk. Ik had gehoopt dat ik ook wat foto's vanuit de toren kon maken maar je mag niet verder dan het carillon, helaas.
Nadat ik 120 treden omhoog ben gegaan, kom ik bij het carillon.
De beiaardier geeft een demonstratie hoe een carillon bespeeld moet worden. De speeltafel heeft wel iets weg van een orgel, je moet zowel met de handen als met de voeten spelen. Alleen sla je met de vuisten op de houten stokken.
Dit is één van de grote luidklokken
Het mechanisme voor het uurwerk.
De trommel waar de liedjes van het carillon op worden "geprogrammeerd". Via allerlei nokken op de trommel worden de diverse klokken van het carillon aangestuurd en zo ontstaat een melodie die op bepaalde tijdstippen over de stad wordt uitgestrooid.
Deze week heb ik niet zoveel op mijn blog geschreven. Waarom, gebrek aan onderwerpen? Nee, u raadt het al: de temperatuur! Mijn werkkamer bevindt zich namenlijk op de zolder van mijn huis en daar is het met deze hoge temperaturen niet uit te houden. Wat doe je dan met dagen zoals gisteren? In feite niets, alleen zo nu en dan op het weerstation kijken en dan constateren dat, hoe verder de dag voortschrijdt hoe hoger de temperatuur wordt. Achter in de middag, zo tegen een uur of zes las ik in de schaduw een waarde van 33,2 ° C!! Even de computer raadplegen of er nog belangrijke emails zijn en dan weer snel naar beneden om lekker achter in de tuin bij de vijver onder de parasol te gaan zitten.......niets te doen. Mooie vijver, hè. Jammer dat deze foto niet bij mij in de tuin is gemaakt!
Daarvoor moet je het plaatsje Looze bij Gramsbergen bezoeken want daar kun je de vijvers en tuinen van Ada Hofman bewonderen.
Nou ja, helemaal niets doen is ook niet waar. Ik heb gistermorgen nog eerst wat houten planken gekocht om de pergola in de tuin op te knappen. In de loop der jaren is het aftakelingsproces begonnen en het houtwerk was hier en daar in zo'n slechte condtitie dat een tijd geleden bij een stevige wind een deel de geest gaf. Dan zie je tevens dat het windscherm ook aan een onderhoudsbeurt toe is en voor je het weet ligt er een massa werk te wachten. Het windscherm zit inmiddels weer prima in de lak maar de rest - de pergola - moet nog geschilderd en gemonteerd worden. Als je hiermee begint merk je dat er nog van alles aangeschaft moet worden. Het hout is binnen, maar er moeten nog houtschroeven gekocht worden. Dat ga ik vanmiddag doen. Vanavond gelukkig weer de eerste repetitie van mijn orkest na de vakantie. Ik ben er helemaal gereed voor want zo'n lange onderbreking is helemaal niets voor mij.
De kerk in Tubbergen
De bijgevoegde brief van de Town Historian
