Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
18-06-2009
VAKANTIE CALLANTSOOG DAG 6
Je kunt zien dat het badseizoen nog niet begonnen is. Vanmorgen was er bijna niemand op het strand ondanks het prachtige weer. Over een paar weken kun je op deze plek over de hoofden van de badgasten lopen. Het gekke is altijd aan het strand dat vlak bij een duinovergang het stampvol is, terwijl er een paar honderd meter verder op ruim voldoende plek is. Kennelijk willen de mensen toch graag boven op elkaar zitten. Alleen de blauwe afvalbakken zijn al weer present.
De bemanning van de reddingsbrigade van paal 13 is wel altijd aanwezig. Op dit moment hebben de mensen van dit team nog niet zoveel te doen -behalve tijdens zonnige weekenden natuurlijk - maar als over een paar weken de vakantiestroom op gang komt, krijgen de strandwachten het druk.
Je houd het niet voor mogelijk wat sommige badgasten op zee uithalen ondanks alle waarschuwingen die te lezen zijn bij de strandopgangen. Met name Duitsers hebben het idee dat de Noordzee een heel groot meer is. Herhaaldelijk moet de reddingsboot uitvaren om badgasten uit het water te halen die bijv. met een luchtbed de zee opgaan. Ook bij landwind en bij vallend water (als het eb wordt) is het niet raadzaam in de zee te zwemmen.
De reddingsboot ligt altijd gereed om bij alarm de zee op te gaan.
Vroeger zag je op de stranden veel windschermen. Als de temperatuur niet zo aangenaam was en het bovendien behoorlijk waaide -wat aan het strand meestal het geval is - dan kropen de badgasten achter zo'n scherm. Het opzetten van een windscherm vergt wat vaardigheid want het tentdoek wordt overeind gehouden door metalen stokken die door ingenaaide sleuven worden gestoken, de tentstokken moeten vervolgens met scheerlijnen aan "haringen" (houten paaltjes) vastgezet worden om te voorkomen dat het scherm omwaait en daar heb je een aantal handen voor nodig. Vaak zie je dat het ene eind rechtop staat en het andere einde weer tegen het zand klapt. Pa is druk bezig met het bevestigen van die lijnen en ma moet er voor zorgen dat de hele handel recht overeind blijft. Ik zal maar niet vertellen wat er gezegd wordt als dit niet geheel volgens de regels gebeurt! Gelukkig is er tegenwoordig een verbeterde versie van het windscherm: het windkoepeltje. Je ziet ze overal op het strand staan, van die fraai gekleurde "windtegenhouders" die in een paar minuten zijn op te zetten. Ja,ja, als je handig bent maar ik heb vandaag op het strand een paar dames ongeveer 20 minuten in de weer gezien alvorens het koepeltje eindelijk geplaatst is.
Na het uipakken van de onderdelen maken de dames een begin met het inschuiven van de eerste van de 4 scharnierbare plastic stokken.
Ja, die wind maakt het er niet gemakkelijker op!
Eens even zien waar deze stok nu weer in moet.
Ja,hier is nog een sleuf vrij dus maar eens proberen.
Als jij het scherm nu op houd, dan schuif ik die stok er wel in.
Ja, nog eventjes en het is gepiept!
Hé,hé, eindelijk staat het windkoepeltje.
Nee, er moet toch nog het één en ander bijgesteld worden.
Gelukkig kan ik nu in de zon achter het scherm gaan liggenen en wat is nu 20 minuten op zo'n mooie stranddag. Of niet dan!!
Even de handdoek goed leggen op het ligbed en dan ...genieten!
Ook vandaag is het prachtig weer, de zon schijnt 's morgens volop. Tegen de middag wordt het wat bewolkt, het lijkt geen strandweer en we besluiten direct na de middag naar Heerhugowaard te gaan. Daar is een enorm groot winkelcentrum en vroeger zijn we daar wel vaker geweest. Kennelijk is er in de voorbije jaren heel wat veranderd en bijgebouwd want we kunnen het winkelcentrum niet terug vinden! Omdat inmiddels de zon weer tevoorschijn is gekomen, rijden we snel terug. Op naar het strand!!
Bij St. Maartensvlotbrug nog even een paar foto's gemaakt van die heel speciale brug. Het uit twee stukken bestaande middengedeelte van de brug drijft op het water en wordt bij doorgaand scheepvaartverkeer onder de afritten geschoven. Vanaf de oevers lopen de op-en afritten steil naar beneden. De brug is erg smal zodat maar één auto kan passeren. Als het erg druk is lopen de wachttijden daar behoorlijk op. Er zijn er nog maar vier van in Nederland, allemaal hier in N-Holland.
.
Om nog van het strandweer te genieten zijn we vlug weer naar Callantsoog gereden en ook nog even een strandpaviljoen bezocht!
. Terugwandelend naar de parkeerplaats heb je vanaf de duinen een prachtig gezicht op het dorp.
Vanmorgen zijn we eerst naar Schagen gereden voor wat boodschappen in het winkelcentrum Makado. We hebben er even niet aan gedacht dat het maandagmorgen is: alles nog gesloten. Ja, wat nu? Oh, ja! 's Maandags is er altijd kofferbakmarkt in St. Maartenszee. Dat is een soort rommelmarkt maar dan met kraampjes en uitstallingen op de grond. Van oorsprong werden de artikelen inderdaad vanuit de kofferbakken vanauto's verkocht maar dat is al lang verleden tijd. Even wat rondgesnuffeld en toen terug naar Callantsoog voor de uiteindelijke boodschappen. Na de middag naar het strand want het is goed strandweer, een zonnetje en een prima temperatuur van 20 graden dus wat wil je nog meer. Kennelijk hebben de meeste gasten hier in de buurt voor wat anders gekozen want het is niet erg druk op het strand. Zo meteen gaan we naar het dorp om een pannenkoek te eten.
Ondanks alle onheilspellende berichten van de weerman begon deze dag toch redelijk. De hemel zag er aardig uit met een voorzichtig schijnende zon en wat sluierbewolking. Eerst om 10 uur naar het kerkje van Callantsoog, waar we worden verwelkomd door de dominee die onder de toren de kerkklok staat te luiden! Dominee houdt kennelijk van zingen want op het bord staan 7 liederen met in totaal 24 versen! Mijn vrouw houdt erg van zingen dus die komt aan haar trekken. Na thuis een kop koffie gedronken te hebben zijn we naar het strand gegaan. Meestal maken we eerst een wandeling langs de vloedlijn en dan zoeken we een strandpaviljoen op om wat te drinken. Zoals de foto hieronder laat zien krijg je van zo'n wandeling toch wel trek in eten. Na een paar uur genoten te hebben van het strand, hebben we in de namiddag nog even Den Helder bezocht.
Interieur van het kerkje van Callantsoog.
De meeste kerkgangers zijn vakantiegangers, meestal zichtbaar door de gebruinde koppen (excusez le mot)
Eén van de strandovergangen van Callantsoog: dit is strandslag Abbestee
De gele vlag geeft aan dat er niet in zee gezwommen mag worden vanwege de richting van de wind - tehard of landwind.
Een paar spreeuwen bekijken de zee vanaf hun zitplaats en denken:"Wat een water"
Wat is er nu mooier voor kinderen dan in het water aan het strand te spelen!
Strandvliegers kom je in alle soorten en afmetingen tegen.
Schelpen in overvloed.
Meeuwen
Aan het strand krijg je wel trek in eten dus op naar een strandpaviljoen! De cactus hoort overigens niet bij de maaltijd.
Vandaag is onze week vakantie naar Callantsoog begonnen. Meestal rijden we via de Afsluitdijk omdat we de route via Amsterdam - de snelste en ook qua afstand de kortste - een verschrikking vinden: kale en slaapverwekkende autowegen met een veel te druk verkeer. We hebben nog even overwogen om via Lelystad en de Markerwaarddijk naar West Friesland te gaan maar zijn toch snel weer van gedachte veranderd. Het landschap in Flevoland is saai, vele rechte wegen en er is niets te zien. Door Friesland rijden is veel aantrekkelijker want daar zijn de autowegen veel meer aan de natuur aangepast en bovendien rijdt men daar ook veel kalmer. Het eerste deel van onze reis tot Meppel gaat altijd via Balkbrug en de Wijk. Dat is niet snel maar we hebben alle tijd; het is toeristisch gezien een fraai gedeelte. We doen het heel kalm aan want we hebben de tijd, per slot van rekening hebben we vakantie! De snelheid komt niet boven de 100 km en dat rijdt erg ontspannend. Nog wat foto's van de eerste dag.
Tussen Balkbrug en De Wijk ligt Oud-Avereest.Daar staat een prachtig klein kerkje.
De torenspits van het kerkje.
Net buiten Oud-Avereest zien we plotseling een hele serie antieke Citroëns.
Eén van de opvallende camions is een veewagen. Als we er omheen lopen zien we dat.......
.....er een bok in vervoerd wordt!
De Friese autowegen.
Onderweg stoppen we altijd bij Steenwijk voor een kopje koffie.
Een blik op het dorpsplein van Callantsoog. Het is er al gezellig druk.
Het is elk jaar weer een hele klus om de 2 schoolsportdagen in goede banen te leiden. Per dagdeel komen er zo'n 250 á 275 kinderen naar de atletiekbaan, dus reken maar uit: totaal in twee dagen ruim 1000 kinderen! Toch verloopt het evenement telkens weer zonder noemenswaardige problemen en dat is met name te danken aan het team van leerkrachten o.l.v. Jan Hammink. Jammer dat dit jaar de eerste dag letterlijk in het water viel want het regende donderdag de gehele dag. Een teleurstelling voor de scholen die dit jaar niet konden meedoen want het schema laat niet toe om deze dag in te halen. Hieronder volgen nog meer foto's van de schoolsportdagen.
Ook voetbal is één van de onderdelen.
Start 800 m. De kinderen moeten 2 rondjes lopen en daar verkijken de meesten zich op. Ze starten veel te snel en zijn al vermoeid als ze nog geen ronde hebben afgelegd.
...en daar gaan ze voor de 2 ronden.
60 m. horden
Deze jongen zweeft uitstekend door de lucht bij het vérspringen
Bandslingeren. Hierbij moet een fietsband zo ver mogelijk worden wegggeslingerd.
Jan Hammink bedient het rondenbord en kondigt de volgende ronde aan.
Een licht geblesseerde sporter wordt verzorgd door de EHBO.
Tussen de middag hebben de medewerkers even tijd voor een welverdiende lunch.
Al jaren worden er vanuit de gemeente Almelo voor twee hoogste groepen van de basisscholen schoolsportdagen georganiseerd in samenwerking met de atletiekvereniging SISU. Het is telkens weer een prachtig evenement en een plezier om te kijken naar de inzet van de kinderen. De meesten hebben nog nooit op een atletiekbaan gelopen, laat staan gesport. En nu krijgen ze de kans en die benutten ze dan ook voluit. Hieronder volgt een fotoimpressie van dit evenement.
Op de atletiekbaan van Sisu vinden de schoolsportdagen plaats
De nu nog lege atletiekbaan
De juryleden ontvangen de instructies
Aankomst van de deelnemende scholieren
Het sein om te beginnen is gegeven en op de zojuist nog lege baan vinden diverse activiteiten plaats, zoals.......
We hebben in onze straat er weer een abraham bij want Harry is vijftig jaar geworden. Zijn familie en vrienden wilden dat niet ongemerkt voorbij laten gaan en hebben zijn voortuin vanwege deze bijzondere gebeurtenis op gepaste wijze iets gewijzigd!! De foto's spreken voor zich en hebben derhalve geen commentaar nodig want je kunt zo wel zien welke hobbies Harry heeft.
Gisteravond was het dan zover. Het fanfareorkest, waarin ik altsaxofoon speel, gaf een openluchtconcert. Dat is niks bijzonders want regelmatig worden er door diverse orkesten concerten in de open lucht gegeven. Maar deze keer was er toch een heel apart tintje aan gegeven. We speelden namelijk op het erf bij de biologische boerderij "De Boderie" onder de rook van Almelo, vandaar ook de titel van deze blog. Dit bedrijf heeft tevens een plattelandswinkel, een camping met een aantal boerderijkampeerhuisjes en een pluimveebedrijf met echte scharrelkippen. Hoewel het er gistermorgen nog niet naar uitzag dat we buiten konden spelen - er viel regelmatig wat regen - was het tijdens het concert gelukkig droog. Het enige minpuntje was de temperatuur, die had wel een paar graadjes hoger kunnen zijn. Maar ja, dat is nu eenmaal het risico van openluchtconcerten.
Het naambord op de boerderij
Wilhelmina in Concert!
Dirigent Martijn Blaak kondigt de te spelen nummers aan
Hier zit ik dan, pontificaal in het midden!
Een close-up van mijzelf!
Een deel van het aandachtig luisterend publiek
Het zware werk, de pauken en de bassen
Toch wel een mooi gezicht: het orkest, spelend op een boerenerf
Vandaag, negenenveertig dagen na Pasen, dus op de vijftigste dag is het Pinksteren. Voor de één is dat een gewone zondag zonder meer. Alleen morgen nog een extra dag vrij. Voor ons is het echter één van de hoogtijdagen in de kerk. Met Pinksteren wordt de komst van de heilige Geest gevierd. In de bijbel staat te lezen dat de discipelen en enkele andere gelovigen bij elkaar zijn in een huis op de berg Zion. Uit de hemel komt plotseling een geluid dat op een enorme windvlaag lijkt en op de hoofden van de aanwezigen vertonen zich vuurtongen. Zij worden allen vervuld met de Heilige Geest en beginnen in vreemde talen te spreken, zoals hun door de Geest wordt ingegeven. Het in vreemde talen spreken wordt vanmorgen in onze wijkkerk prachtig uitgebeeld. Normaal is er één lector die de bijbelgedeelten leest maar nu zijn het er meerdere. Het Pinksterevangelie wordt voorgelezen in het Fries, in het Duits, in het Engels, in het Gronings, in het Twents en in het Papiamento, een heel bijzondere ervaring!
Ook is het een traditie geworden om met Pinksteren gekleurde luchtballonnen op te laten, waaraan een kaartje is bevestigd met naam en adres. Op de Pinksterliturgie stond één van deze foto's afgedrukt met daaronder de tekst: "Op de adem van de Geest, de adem van Gods wind sturen we Pinkstergroeten de wijde wereld in!" De ballonnen worden door de wind in zuidelijke richting gedreven dus kunnen ze ergens in België, Frankrijk maar ook in het zuid-westelijk deel van Duitsland landen; de meesten komen, denk ik, neer in Nederland. Soms wordt door de vinder van een ballon gereageerd en nu is het maar weer afwachten waar de ballonnen zijn geland.
Dit spreekwoord is van toepassing op de leerlingen van mijn fanfareorkest. Tegenwoordig is het bij orkesten van blaasmuziek een groot probleem om het aantal muzikanten op peil te houden. Vergrijzing slaat ook in de muziekwereld toe en aanmelding door nieuwe en geschoolde musisci komt niet zo vaak voor. Dus moet je een andere manier vinden en dat is zelf muzikanten opleiden. Waar haal je die dan vandaan? Door regelmatig scholen te bezoeken en daar demonstraties te geven melden zich kinderen aan om muziek te leren spelen. Zo vang je twee vliegen in één klap: je gaat de vergrijzing van je orkest tegen en je krijgt nieuwe leden! In het verleden was de muziekschool het aangewezen lesinstituut voor muziekonderwijs maar door het wegvallen van subsidies is het voor de meeste verenigingen onbetaalbaar geworden. Om muziekonderwijs toch betaalbaar te houden verzorgt Wilhelmina al een aantal jaren zelf de lessen die door gediplomeerde musici worden verzorgd. Elke woensdagmiddag komen de leerlingen bij elkaar om de beginselen van het blazen op instrumenten onder de knie te krijgen. Dat is in feite individueel onderwijs. Om het pas echt leuk te maken heeft Wilhelmina ook een leerlingenorkest van kinderen die de muzieklessen volgen. Op de vrijdagavond spelen ze enthousiast leuke liedjes en in orkestverband samen spelen wordt voorkomen dat muziek leren saai is.
Het leerlingenorkest o.l.v. Stefan Blaak
Stefan speelt een noot voor en.....
....Matthijs moet deze noot op dezelfde toonhoogte naspelen. Dit worden ook wel echo-oefeningen genoemd.
De trompettisten in volle concentratie!!
De bugelgroep
Ouders van de kinderen luisteren aandachtig mee
Het rechter meisje bespeelt de cornet
De baritonspeler met zijn muziekpartij
Bij Wilhelmina is het mogelijk om muziekexamen te doen. Doordat er gediplomeerde docenten muziekles geven kunnen de leerlingen gemiddeld na twee jaar het A-diploma krijgen. Wil je verder, dan is het zelfs mogelijk om voor het D-diploma examen te doen.
Nog een week te gaan voordat het fanfare-orkest waarin ik speel, een openluchtconcert gaat verzorgen bij de Boderie. De Boderie is een boerderij met een plattelandswinkel van biologische producten en ligt in de buurtschap Harbrinkhoek, onder de rook van Almelo. Ook verhuren ze een vijftal houten vakantiebungalows en er is een minicamping Het is altijd een mooi gezicht als je de Boderie nadert. Vanuit de verte zie je buiten één grote witte massa bij de boerderij en als je dichter bijkomt blijken dat honderden kippen te zijn die vrij rondscharrelen. Inderdaad, dat zijn nu echt scharrelkippen! Ook houden ze bij de Boderie een aantal ezels. Natuurlijk is een openluchtconcert altijd erg afhankelijk van het weer maar we gaan er vanuit dat het een mooie avond zal worden. Mocht het onverhoopt toch regenen, dan kunnen we uitwijken naar de recreatiezaal.
Dirigent Martijn Blaak heeft een voor elk wat wils programma van populaire en gemakkelijk in het gehoor liggende blaasmuziek samengesteld. Het publiek kan niet alleenluisteren naar bekende marsen, filmmuziek en muziek uit TV series, maar ook naar Zuid-Amerikaanse klanken.
De fanfare speelt o.m. filmmuziek uit Highlights from the Wild, The Lion King,Once upon a time in the West en The Good, the Bad and the Ugly, muziek uit bekende tv series als The A-Team en The Simpsons. Ook wordt een ode gebracht aan de bekende Amerikaanse zanger Frank Sinatra door A Tribute to Frank Sinatra te spelen. Volgende week vrijdag zal ik een verslag van het concert maken.
Hemelvaartsdag is typisch een dag van uitgaan geworden. Traditiegetrouw gaan veel mensen er al vroeg op uit, bij voorkeur op de fiets:"dauwtrappen!" Mijn vrouw en ik zijn niet meer van die dauwtrappers, we doen het nu met de auto. Wel geen grote rit maar in Twente zijn voldoende routes te vinden om te genieten van de natuur. Bovendien moesten de violen in de tuin vervangen worden door eenjarige zomerbloeiers, dus wat doe je dan? Naar een tuincentrum in Deurningen! We waren niet alleen want kennelijk moest half Twente plotseling de tuin op de kop zetten, wat een drukte. Toen we aankwamen was het nog rustig maar tegen de tijd dat we weer op pad gingen kon je bijna over de koppen lopen. We reden van Deurningen via Ootmarsum naar Vasse waar het behoorlijk druk was. Het was inmiddels tegen de middag geworden en we kregen wel trek in wat eten.
In mijn blog van 29 april was er al enige groei van allerlei groenten te bespeuren. Terug te vinden door in de rechter kolom in de rubriek "Archief per week" te klikken op 27/04-03/05. We zijn nu bijna een maand verder in het seizoen en dat is goed zichtbaar. Met name de regen van de afgelopen week heeft de moestuin veel goeds gedaan. De gewassen schieten uit de grond, helaas het onkruid ook
Overzicht van de moestuin. Hier kan ik met veel genoegen naar kijken. Je ziet dan dat alle noeste arbeid niet voor niets is geweest.
Wat kan er in een maand tijd veel veranderen. Vooral de regenbui van afgelopen week heeft de gewassen een behoorlijke oppepper gegeven.
De peulvruchten, midden boven op de foto, beginnen al behoorlijk tegen het gaas op te klimmen. De slabonen staan er ook goed bij (Links onder op de foto).
De tuinbonen beginnen te bloeien, nog een week en dan kunnen de koppen eruit. Dat moet om zwarte luis tegen te gaan.
Hier is het bed met doperwten goed zichtbaar. Op de voorgrond lage peulvruchten die zonder gaas kunnen groeien. Op de achtergrond de doperwten die ruim 160 cm hoog worden en tegen gaas moeten opklimmen.
De kroppen sla zijn al zo groot dat we er deze week al van kunnen eten. Wat look (uitlopers van sjalotten) er bij en dan is het smullen geblazen!
De aardbeien zijn nu nog groen en moeten nog een paar weken groeien om prachtig rood te worden.
Onder de aarbeien heb ik stro gelegd zodat ze niet op het zand liggen. Vooral bij regenachtig weer is dit beter om te voorkomen dat de aardbeien vuil van het zand worden. Over de gekleurde stokken komen netten te liggen om te voorkomen dat merels de aardbeien opeten.
In mijn blog van 29 maart staken de eerste drie rijen aardappelen nog maar amper de koppen boven de grond uit. Nu zijn ze al behoorlijk gegroeid!
Vandaag ben ik weer eens gaan "postzegelen" bij mijn vereniging voor USA en Canada Filatelie. Ruim 25 jaar ben ik al lid van deze gespecialiseerde club van verzamelaars die Amerikaanse en Canadese postzegels verzamelen. Het is een landelijke vereniging wat inhoudt dat de bijeenkomsten overal in Nederland gehouden worden. Per jaar zijn er 7 clubdagen en vandaag moest ik naar Geldermalsen dus toch nog een aardig eindje rijden maar ja, voor postzegels moet je wat over hebben. Het gros van de leden woont in het westen zodat de meeste clubdagen ook in het westen worden gehouden. Bijeenkomsten in bijv. Heemstede, Pijnacker, Beverwijk en Reeuwijk vind ik toch te ver en dus zal ik de eerste clubdag pas weer in januari 2010 in Zwolle bezoeken. Dat is voor mij een soort thuiswedstrijd! Wat is er op zo'n dag nu te beleven? Er is een levendige onderlinge "handel" in aan- en verkoop van postzegels. Vroeger sprak men van "ruilen" maar dat is in postzegelland al lang verleden tijd. Je koopt en verkoopt Amerikaanse en Canadese zegels tegen een redelijke prijs, waarbij de gespecialiseerde catalogi de leidraad zijn voor het bepalen van de prijzen. Verder liggen er allerlei filatelistische bladen ter inzage, je kunt informatie over je verzamelgebied inwinnen bij de aanwezige leden, raad vragen aan collega-verzamelaars, enz. De dag wordt altijd afgesloten met een grote clubveiling, waarvan het materiaal door de leden wordt ingezonden. Ook heeft de vereniging een rondzendverkeer van postzegels. Leden die daaraan deelnemen, krijgen op gezette tijden dozen met boekjes, volgeplakt met postzegels, toegezonden. Zegels die je wilt kopen kun je eruit halen en het bedrag aan de rondzendcommissaris overmaken. Vandaag was op onze bijeenkomst de voorzitter van de Duitse zustervereniging als gast aanwezig. In Duitsland kennen ze bijeenkomsten als de onze niet omdat het vanwege de grote afstanden niet mogelijk is ergens in het land te vergaderen. De onderlinge contacten vinden alleen schriftelijk plaats; niet bepaald de beste mogelijkheid om je verder te specialiseren.
Wellicht vinden de lezers dit een vreemde titel maar het zit als volgt. Ruim een jaar gelden vertelden onze buren ons dat ze graag voor de kinderen een hond wilden. Ze konden een zes jaar oude Labrador overnemen. Ze hadden echter één probleem: op de donderdag werken beide ouders, terwijl ze de rest van de week in deeltijd werken. U begrijpt het al, op die dag zou de hond helemaal alleen in huis zijn en dat is voor een hond niet leuk om het maar heel voorzichtig uit te drukken. De vraag lag al voor de hand: "Jullie hebben altijd een hond gehad, zouden jullie op de donderdag zo tussen de middag de hond "eventjes" uit willen laten?" Zodoende leasen wij gratis eenmaal per week een hond. Natuurlijk is dat "eventjes" er in de praktijk niet van gekomen. Blue, want zo heet de hond, is dan bijna de gehele donderdag bij ons in huis, tenminste als we niet een eind met haar gaan wandelen.
Een paar foto's van Blue, de rechter foto is afgelopen winter in het bos gemaakt.
In tegenstelling tot Renco kun je Blue rustig los laten lopen want rennen doet ze amper. Soms moet je haar weer aanlijnen want anders kom je nooit weer thuis, ze ruikt van alles en dat schiet niet erg op! Overigens, hoe ze een zwarte Labrador de naam "Blue" hebben kunnen geven is mij nog steeds een raadsel.
Vandaag hebben we Renco de hele dag op bezoek. Renco is de Drentse patrijshond uit het gezin van één van onze kinderen. Normaal is daar altijd wel iemand in huis die op de hond past of aanwezig is, maar soms kan het even anders lopen. Dan gaat de hond bij ons logeren en dat is voor zowel Renco als voor ons een feest want dan hebben we weer een hond om ons heen en Renco kan weer avonturen in een voor hem nieuwe omgeving beleven!
Vlak bij ons is een bos en daar kun je prachtig met de hond wandelen. Hij moet alleen aangelijnd blijven want de eigenaar van het bos heeft bepaald dat honden niet mogen loslopen. Jammer voor Renco maar ik zou hem toch al niet loslaten want ik vrees dat ik de hond dan niet terugzie. Renco staat hier te kijken alsof hij wil zeggen: "Hier ben ik nog niet eerder geweest en dat is toch wel interessant, want wat zie ik daar nu weer?"
De maand mei is de maand van herdenken van gevallenen uit de 2e Wereldoorlog. Mijn gedachten gaan vandaag terug naar die 23e september van 1944. Ik was toen 13 jaar maar die gebeurtenis staat nog steeds helder op mijn netvlies gebrand, net of het gisteren gebeurde en niet bijna 65 jaar geleden. De hele avond vlogen er hele zwermen Engelse vliegtuigen richting Duitsland, er was luchtalarm en er werd door afweergeschut behoorlijk op de bommenwerpers geschoten. Buiten kon je de lichtkegels van zoeklichten zien die de hemel aftastten op zoek naar vliegtuigen. Soms kon je zien dat een vliegtuig in die lichtkegels gevangen was, waarna er op geschoten werd. Het was in ieder geval zo erg dat mijn ouders besloten om in de schuilkelder van ons huis te gaan. Achter in het pakhuis van mijn vader was ondergronds een grote kelder die gebruikt werd voor o.a opslag van bananen - mijn vader was groothandelaar in groenten en fruit. Deze kelder was geschikt gemaakt om als schuilplaats te dienen met o.m. een nooduitgang. Toen laat in de avond de luchtgevechten minder werden, gingen we weer naar boven. We keken naar buiten en het leek alsof de hele stad in brand stond, een verschrikkelijk en angstaanjagend gezicht! Naderhand bleek dat rond 23.00 uur een Lancaster bommenwerper (die zich op de terugweg bevond van de aanval op het Dortmund-Ems-kanaal bij Ladbergen) neergeschoten was door een Duitse nachtjager. Dit vliegtuig stortte neer in de Hofkampstraat op de Christelijke school en het daarnaast gelegen huis van de familie Netelenbos. Hierbij kwamen zes Almelose burgers -de familie Netelenbos - om het leven. Het toestel was afkomstig van de basis Skellingthorpe in Lincolnshire. Slechts twee leden van de bemanning wisten het vliegtuig tijdig per parachute te verlaten, de vijf anderen kwamen om het leven en liggen begraven op de begraafplaats het Groenedael in Almelo. Nog eens 4 toestellen stortten die nacht in Twente neer. Aan de luchtraid van de Royal Air Force in de nacht van 23 op 24 september 1944 namen 923 Lancaster en Halifax bommenwerpers deel die in de lucht zo goed mogelijk beschermd werden door Mosquito jagers. Ongeveer 150 jonge bemanningsleden keerden niet op hun bases terug...........
De graven van een deel van de bemanning van de neergestorte Lancaster
De grafsteen van de familie Netelenbos die naast de omgekomen Engelse bemanning ligt begraven
Overzicht van alle geallieerde graven in Almelo, totaal 18 graven.
Op 4 mei vindt elk jaar de herdenking plaats van de gevallenen uit de 2e Wereldoorlog. Tegenwoordig wordt er ook bij vermeld "en allen die omkwamen tijdens militaire acties in én buiten Europa". Voor mij blijft echter nog steeds het eerste het belangrijkste, ook al omdat je die periode zelf hebt beleefd. Gisteren gingen mijn gedachten terug naar 4 april 1945, de dag dat het grootste deel van Almelo werd bevrijd. 's Middags werd er al gevochten op het Marktplein en vanuit ons huis aan de Haven NZ - we woonden op de eerste verdieping van het pand waar nu Riël Klumper is gevestigd -konden we de gevechten op de voet volgen. Het gekke was dat ook mijn ouders niet aan gevaar dachten. Vlak bij ons huis lag "de brug van Vermeulen", waar nu het Scheepvaarthuis staat. Deze brug was kennelijk al met dynamiet op scherp gezet want op een gegeven ogenblik lieten de Duitsers de brug in de lucht vliegen en vlogen ons de glasscherven om de oren. Een volkomen onzinnige actie want deze blokkade had geen enkele zin, het was niet meer dan vernielzucht. Tegen een uur of zes 's avonds liep iedereen naar het Marktplein om onze bevrijders te verwelkomen, terwijl je in feite midden in de gevechtszone liep. Ik kan me nog herinneren dat er 4 Canadese Stuart tanks in de Hagengracht stonden van een peleton van de Canadian Grenadier Guards. Iemand van de Binnenlandse Strijdkrachten (de monteur van fietsenmaker Jo Leloux) stond met een Canadese soldaat te praten, vervolgens klom hij op één van de tanks en wees de Canadezen de weg richting Oranjestraat en Vriezebrug. De Vriezebrug was nog niet opgeblazen en toen de eerste tank de brug op wilde rijden, gebeurde dit alsnog. Door de explosie werd één van de tracks van deze tank vernield en kon niet verder. De tweede tank, die vlak bij de brugwachterswoning stond, werd helaas geraakt door een Pantzerfaust en de beide inzittenden, Frank A. Williams en Milton R. Lewis, kwamen hierbij om het leven. Ze lagen enige tijd vlak naast de tank begraven en zijn later naar de Canadese begraafplaats in Holten overgebracht. Pas de volgende morgen werd ook het noorden van Almelo bevrijd nadat de Vriezebrug provisorisch was hersteld. Dit is de brugwachterswoning bij de Vriezebrug. Rechts in 't midden is de gedenkplaat zichtbaar die daar is aangebracht ter herdenking van de beide gesneuvelde Canadezen.
Dit is de gedenkplaat aan de brugwachterswoning
Elk jaar worden hier op 4 mei door het gemeentebestuur van Almelo bloemen neergelegd om de omgekomen Canadezen te herdenken.
Dit is de plaats waar de 2e Stuart tank werd geraakt door een Pantzerfaust. Naar ik mij herinner stond de tank zo ongeveer op de plek waar nu die rode personenauto staat. Het zijn beelden die je steeds weer opnieuw kunt oproepen ondanks het feit dat het al zo lang geleden is. Episodes uit je leven die niet verdwijnen.
.
Vanmorgen zijn we eerst naar Schagen gereden voor wat boodschappen in het winkelcentrum Makado. We hebben er even niet aan gedacht dat het maandagmorgen is: alles nog gesloten. Ja, wat nu? Oh, ja! 's Maandags is er altijd kofferbakmarkt in St. Maartenszee. Dat is een soort rommelmarkt maar dan met kraampjes en uitstallingen op de grond. Van oorsprong werden de artikelen inderdaad vanuit de kofferbakken vanauto's verkocht maar dat is al lang verleden tijd. Even wat rondgesnuffeld en toen terug naar Callantsoog voor de uiteindelijke boodschappen.
nieuwe omgeving beleven!
