Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
06-06-2009
ERFCONCERT OP DE BODERIE
Gisteravond was het dan zover. Het fanfareorkest, waarin ik altsaxofoon speel, gaf een openluchtconcert. Dat is niks bijzonders want regelmatig worden er door diverse orkesten concerten in de open lucht gegeven. Maar deze keer was er toch een heel apart tintje aan gegeven. We speelden namelijk op het erf bij de biologische boerderij "De Boderie" onder de rook van Almelo, vandaar ook de titel van deze blog. Dit bedrijf heeft tevens een plattelandswinkel, een camping met een aantal boerderijkampeerhuisjes en een pluimveebedrijf met echte scharrelkippen. Hoewel het er gistermorgen nog niet naar uitzag dat we buiten konden spelen - er viel regelmatig wat regen - was het tijdens het concert gelukkig droog. Het enige minpuntje was de temperatuur, die had wel een paar graadjes hoger kunnen zijn. Maar ja, dat is nu eenmaal het risico van openluchtconcerten.
Het naambord op de boerderij
Wilhelmina in Concert!
Dirigent Martijn Blaak kondigt de te spelen nummers aan
Hier zit ik dan, pontificaal in het midden!
Een close-up van mijzelf!
Een deel van het aandachtig luisterend publiek
Het zware werk, de pauken en de bassen
Toch wel een mooi gezicht: het orkest, spelend op een boerenerf
Vandaag, negenenveertig dagen na Pasen, dus op de vijftigste dag is het Pinksteren. Voor de één is dat een gewone zondag zonder meer. Alleen morgen nog een extra dag vrij. Voor ons is het echter één van de hoogtijdagen in de kerk. Met Pinksteren wordt de komst van de heilige Geest gevierd. In de bijbel staat te lezen dat de discipelen en enkele andere gelovigen bij elkaar zijn in een huis op de berg Zion. Uit de hemel komt plotseling een geluid dat op een enorme windvlaag lijkt en op de hoofden van de aanwezigen vertonen zich vuurtongen. Zij worden allen vervuld met de Heilige Geest en beginnen in vreemde talen te spreken, zoals hun door de Geest wordt ingegeven. Het in vreemde talen spreken wordt vanmorgen in onze wijkkerk prachtig uitgebeeld. Normaal is er één lector die de bijbelgedeelten leest maar nu zijn het er meerdere. Het Pinksterevangelie wordt voorgelezen in het Fries, in het Duits, in het Engels, in het Gronings, in het Twents en in het Papiamento, een heel bijzondere ervaring!
Ook is het een traditie geworden om met Pinksteren gekleurde luchtballonnen op te laten, waaraan een kaartje is bevestigd met naam en adres. Op de Pinksterliturgie stond één van deze foto's afgedrukt met daaronder de tekst: "Op de adem van de Geest, de adem van Gods wind sturen we Pinkstergroeten de wijde wereld in!" De ballonnen worden door de wind in zuidelijke richting gedreven dus kunnen ze ergens in België, Frankrijk maar ook in het zuid-westelijk deel van Duitsland landen; de meesten komen, denk ik, neer in Nederland. Soms wordt door de vinder van een ballon gereageerd en nu is het maar weer afwachten waar de ballonnen zijn geland.
Dit spreekwoord is van toepassing op de leerlingen van mijn fanfareorkest. Tegenwoordig is het bij orkesten van blaasmuziek een groot probleem om het aantal muzikanten op peil te houden. Vergrijzing slaat ook in de muziekwereld toe en aanmelding door nieuwe en geschoolde musisci komt niet zo vaak voor. Dus moet je een andere manier vinden en dat is zelf muzikanten opleiden. Waar haal je die dan vandaan? Door regelmatig scholen te bezoeken en daar demonstraties te geven melden zich kinderen aan om muziek te leren spelen. Zo vang je twee vliegen in één klap: je gaat de vergrijzing van je orkest tegen en je krijgt nieuwe leden! In het verleden was de muziekschool het aangewezen lesinstituut voor muziekonderwijs maar door het wegvallen van subsidies is het voor de meeste verenigingen onbetaalbaar geworden. Om muziekonderwijs toch betaalbaar te houden verzorgt Wilhelmina al een aantal jaren zelf de lessen die door gediplomeerde musici worden verzorgd. Elke woensdagmiddag komen de leerlingen bij elkaar om de beginselen van het blazen op instrumenten onder de knie te krijgen. Dat is in feite individueel onderwijs. Om het pas echt leuk te maken heeft Wilhelmina ook een leerlingenorkest van kinderen die de muzieklessen volgen. Op de vrijdagavond spelen ze enthousiast leuke liedjes en in orkestverband samen spelen wordt voorkomen dat muziek leren saai is.
Het leerlingenorkest o.l.v. Stefan Blaak
Stefan speelt een noot voor en.....
....Matthijs moet deze noot op dezelfde toonhoogte naspelen. Dit worden ook wel echo-oefeningen genoemd.
De trompettisten in volle concentratie!!
De bugelgroep
Ouders van de kinderen luisteren aandachtig mee
Het rechter meisje bespeelt de cornet
De baritonspeler met zijn muziekpartij
Bij Wilhelmina is het mogelijk om muziekexamen te doen. Doordat er gediplomeerde docenten muziekles geven kunnen de leerlingen gemiddeld na twee jaar het A-diploma krijgen. Wil je verder, dan is het zelfs mogelijk om voor het D-diploma examen te doen.
Nog een week te gaan voordat het fanfare-orkest waarin ik speel, een openluchtconcert gaat verzorgen bij de Boderie. De Boderie is een boerderij met een plattelandswinkel van biologische producten en ligt in de buurtschap Harbrinkhoek, onder de rook van Almelo. Ook verhuren ze een vijftal houten vakantiebungalows en er is een minicamping Het is altijd een mooi gezicht als je de Boderie nadert. Vanuit de verte zie je buiten één grote witte massa bij de boerderij en als je dichter bijkomt blijken dat honderden kippen te zijn die vrij rondscharrelen. Inderdaad, dat zijn nu echt scharrelkippen! Ook houden ze bij de Boderie een aantal ezels. Natuurlijk is een openluchtconcert altijd erg afhankelijk van het weer maar we gaan er vanuit dat het een mooie avond zal worden. Mocht het onverhoopt toch regenen, dan kunnen we uitwijken naar de recreatiezaal.
Dirigent Martijn Blaak heeft een voor elk wat wils programma van populaire en gemakkelijk in het gehoor liggende blaasmuziek samengesteld. Het publiek kan niet alleenluisteren naar bekende marsen, filmmuziek en muziek uit TV series, maar ook naar Zuid-Amerikaanse klanken.
De fanfare speelt o.m. filmmuziek uit Highlights from the Wild, The Lion King,Once upon a time in the West en The Good, the Bad and the Ugly, muziek uit bekende tv series als The A-Team en The Simpsons. Ook wordt een ode gebracht aan de bekende Amerikaanse zanger Frank Sinatra door A Tribute to Frank Sinatra te spelen. Volgende week vrijdag zal ik een verslag van het concert maken.
Hemelvaartsdag is typisch een dag van uitgaan geworden. Traditiegetrouw gaan veel mensen er al vroeg op uit, bij voorkeur op de fiets:"dauwtrappen!" Mijn vrouw en ik zijn niet meer van die dauwtrappers, we doen het nu met de auto. Wel geen grote rit maar in Twente zijn voldoende routes te vinden om te genieten van de natuur. Bovendien moesten de violen in de tuin vervangen worden door eenjarige zomerbloeiers, dus wat doe je dan? Naar een tuincentrum in Deurningen! We waren niet alleen want kennelijk moest half Twente plotseling de tuin op de kop zetten, wat een drukte. Toen we aankwamen was het nog rustig maar tegen de tijd dat we weer op pad gingen kon je bijna over de koppen lopen. We reden van Deurningen via Ootmarsum naar Vasse waar het behoorlijk druk was. Het was inmiddels tegen de middag geworden en we kregen wel trek in wat eten.
In mijn blog van 29 april was er al enige groei van allerlei groenten te bespeuren. Terug te vinden door in de rechter kolom in de rubriek "Archief per week" te klikken op 27/04-03/05. We zijn nu bijna een maand verder in het seizoen en dat is goed zichtbaar. Met name de regen van de afgelopen week heeft de moestuin veel goeds gedaan. De gewassen schieten uit de grond, helaas het onkruid ook
Overzicht van de moestuin. Hier kan ik met veel genoegen naar kijken. Je ziet dan dat alle noeste arbeid niet voor niets is geweest.
Wat kan er in een maand tijd veel veranderen. Vooral de regenbui van afgelopen week heeft de gewassen een behoorlijke oppepper gegeven.
De peulvruchten, midden boven op de foto, beginnen al behoorlijk tegen het gaas op te klimmen. De slabonen staan er ook goed bij (Links onder op de foto).
De tuinbonen beginnen te bloeien, nog een week en dan kunnen de koppen eruit. Dat moet om zwarte luis tegen te gaan.
Hier is het bed met doperwten goed zichtbaar. Op de voorgrond lage peulvruchten die zonder gaas kunnen groeien. Op de achtergrond de doperwten die ruim 160 cm hoog worden en tegen gaas moeten opklimmen.
De kroppen sla zijn al zo groot dat we er deze week al van kunnen eten. Wat look (uitlopers van sjalotten) er bij en dan is het smullen geblazen!
De aardbeien zijn nu nog groen en moeten nog een paar weken groeien om prachtig rood te worden.
Onder de aarbeien heb ik stro gelegd zodat ze niet op het zand liggen. Vooral bij regenachtig weer is dit beter om te voorkomen dat de aardbeien vuil van het zand worden. Over de gekleurde stokken komen netten te liggen om te voorkomen dat merels de aardbeien opeten.
In mijn blog van 29 maart staken de eerste drie rijen aardappelen nog maar amper de koppen boven de grond uit. Nu zijn ze al behoorlijk gegroeid!
Vandaag ben ik weer eens gaan "postzegelen" bij mijn vereniging voor USA en Canada Filatelie. Ruim 25 jaar ben ik al lid van deze gespecialiseerde club van verzamelaars die Amerikaanse en Canadese postzegels verzamelen. Het is een landelijke vereniging wat inhoudt dat de bijeenkomsten overal in Nederland gehouden worden. Per jaar zijn er 7 clubdagen en vandaag moest ik naar Geldermalsen dus toch nog een aardig eindje rijden maar ja, voor postzegels moet je wat over hebben. Het gros van de leden woont in het westen zodat de meeste clubdagen ook in het westen worden gehouden. Bijeenkomsten in bijv. Heemstede, Pijnacker, Beverwijk en Reeuwijk vind ik toch te ver en dus zal ik de eerste clubdag pas weer in januari 2010 in Zwolle bezoeken. Dat is voor mij een soort thuiswedstrijd! Wat is er op zo'n dag nu te beleven? Er is een levendige onderlinge "handel" in aan- en verkoop van postzegels. Vroeger sprak men van "ruilen" maar dat is in postzegelland al lang verleden tijd. Je koopt en verkoopt Amerikaanse en Canadese zegels tegen een redelijke prijs, waarbij de gespecialiseerde catalogi de leidraad zijn voor het bepalen van de prijzen. Verder liggen er allerlei filatelistische bladen ter inzage, je kunt informatie over je verzamelgebied inwinnen bij de aanwezige leden, raad vragen aan collega-verzamelaars, enz. De dag wordt altijd afgesloten met een grote clubveiling, waarvan het materiaal door de leden wordt ingezonden. Ook heeft de vereniging een rondzendverkeer van postzegels. Leden die daaraan deelnemen, krijgen op gezette tijden dozen met boekjes, volgeplakt met postzegels, toegezonden. Zegels die je wilt kopen kun je eruit halen en het bedrag aan de rondzendcommissaris overmaken. Vandaag was op onze bijeenkomst de voorzitter van de Duitse zustervereniging als gast aanwezig. In Duitsland kennen ze bijeenkomsten als de onze niet omdat het vanwege de grote afstanden niet mogelijk is ergens in het land te vergaderen. De onderlinge contacten vinden alleen schriftelijk plaats; niet bepaald de beste mogelijkheid om je verder te specialiseren.
Wellicht vinden de lezers dit een vreemde titel maar het zit als volgt. Ruim een jaar gelden vertelden onze buren ons dat ze graag voor de kinderen een hond wilden. Ze konden een zes jaar oude Labrador overnemen. Ze hadden echter één probleem: op de donderdag werken beide ouders, terwijl ze de rest van de week in deeltijd werken. U begrijpt het al, op die dag zou de hond helemaal alleen in huis zijn en dat is voor een hond niet leuk om het maar heel voorzichtig uit te drukken. De vraag lag al voor de hand: "Jullie hebben altijd een hond gehad, zouden jullie op de donderdag zo tussen de middag de hond "eventjes" uit willen laten?" Zodoende leasen wij gratis eenmaal per week een hond. Natuurlijk is dat "eventjes" er in de praktijk niet van gekomen. Blue, want zo heet de hond, is dan bijna de gehele donderdag bij ons in huis, tenminste als we niet een eind met haar gaan wandelen.
Een paar foto's van Blue, de rechter foto is afgelopen winter in het bos gemaakt.
In tegenstelling tot Renco kun je Blue rustig los laten lopen want rennen doet ze amper. Soms moet je haar weer aanlijnen want anders kom je nooit weer thuis, ze ruikt van alles en dat schiet niet erg op! Overigens, hoe ze een zwarte Labrador de naam "Blue" hebben kunnen geven is mij nog steeds een raadsel.
Vandaag hebben we Renco de hele dag op bezoek. Renco is de Drentse patrijshond uit het gezin van één van onze kinderen. Normaal is daar altijd wel iemand in huis die op de hond past of aanwezig is, maar soms kan het even anders lopen. Dan gaat de hond bij ons logeren en dat is voor zowel Renco als voor ons een feest want dan hebben we weer een hond om ons heen en Renco kan weer avonturen in een voor hem nieuwe omgeving beleven!
Vlak bij ons is een bos en daar kun je prachtig met de hond wandelen. Hij moet alleen aangelijnd blijven want de eigenaar van het bos heeft bepaald dat honden niet mogen loslopen. Jammer voor Renco maar ik zou hem toch al niet loslaten want ik vrees dat ik de hond dan niet terugzie. Renco staat hier te kijken alsof hij wil zeggen: "Hier ben ik nog niet eerder geweest en dat is toch wel interessant, want wat zie ik daar nu weer?"
De maand mei is de maand van herdenken van gevallenen uit de 2e Wereldoorlog. Mijn gedachten gaan vandaag terug naar die 23e september van 1944. Ik was toen 13 jaar maar die gebeurtenis staat nog steeds helder op mijn netvlies gebrand, net of het gisteren gebeurde en niet bijna 65 jaar geleden. De hele avond vlogen er hele zwermen Engelse vliegtuigen richting Duitsland, er was luchtalarm en er werd door afweergeschut behoorlijk op de bommenwerpers geschoten. Buiten kon je de lichtkegels van zoeklichten zien die de hemel aftastten op zoek naar vliegtuigen. Soms kon je zien dat een vliegtuig in die lichtkegels gevangen was, waarna er op geschoten werd. Het was in ieder geval zo erg dat mijn ouders besloten om in de schuilkelder van ons huis te gaan. Achter in het pakhuis van mijn vader was ondergronds een grote kelder die gebruikt werd voor o.a opslag van bananen - mijn vader was groothandelaar in groenten en fruit. Deze kelder was geschikt gemaakt om als schuilplaats te dienen met o.m. een nooduitgang. Toen laat in de avond de luchtgevechten minder werden, gingen we weer naar boven. We keken naar buiten en het leek alsof de hele stad in brand stond, een verschrikkelijk en angstaanjagend gezicht! Naderhand bleek dat rond 23.00 uur een Lancaster bommenwerper (die zich op de terugweg bevond van de aanval op het Dortmund-Ems-kanaal bij Ladbergen) neergeschoten was door een Duitse nachtjager. Dit vliegtuig stortte neer in de Hofkampstraat op de Christelijke school en het daarnaast gelegen huis van de familie Netelenbos. Hierbij kwamen zes Almelose burgers -de familie Netelenbos - om het leven. Het toestel was afkomstig van de basis Skellingthorpe in Lincolnshire. Slechts twee leden van de bemanning wisten het vliegtuig tijdig per parachute te verlaten, de vijf anderen kwamen om het leven en liggen begraven op de begraafplaats het Groenedael in Almelo. Nog eens 4 toestellen stortten die nacht in Twente neer. Aan de luchtraid van de Royal Air Force in de nacht van 23 op 24 september 1944 namen 923 Lancaster en Halifax bommenwerpers deel die in de lucht zo goed mogelijk beschermd werden door Mosquito jagers. Ongeveer 150 jonge bemanningsleden keerden niet op hun bases terug...........
De graven van een deel van de bemanning van de neergestorte Lancaster
De grafsteen van de familie Netelenbos die naast de omgekomen Engelse bemanning ligt begraven
Overzicht van alle geallieerde graven in Almelo, totaal 18 graven.
Op 4 mei vindt elk jaar de herdenking plaats van de gevallenen uit de 2e Wereldoorlog. Tegenwoordig wordt er ook bij vermeld "en allen die omkwamen tijdens militaire acties in én buiten Europa". Voor mij blijft echter nog steeds het eerste het belangrijkste, ook al omdat je die periode zelf hebt beleefd. Gisteren gingen mijn gedachten terug naar 4 april 1945, de dag dat het grootste deel van Almelo werd bevrijd. 's Middags werd er al gevochten op het Marktplein en vanuit ons huis aan de Haven NZ - we woonden op de eerste verdieping van het pand waar nu Riël Klumper is gevestigd -konden we de gevechten op de voet volgen. Het gekke was dat ook mijn ouders niet aan gevaar dachten. Vlak bij ons huis lag "de brug van Vermeulen", waar nu het Scheepvaarthuis staat. Deze brug was kennelijk al met dynamiet op scherp gezet want op een gegeven ogenblik lieten de Duitsers de brug in de lucht vliegen en vlogen ons de glasscherven om de oren. Een volkomen onzinnige actie want deze blokkade had geen enkele zin, het was niet meer dan vernielzucht. Tegen een uur of zes 's avonds liep iedereen naar het Marktplein om onze bevrijders te verwelkomen, terwijl je in feite midden in de gevechtszone liep. Ik kan me nog herinneren dat er 4 Canadese Stuart tanks in de Hagengracht stonden van een peleton van de Canadian Grenadier Guards. Iemand van de Binnenlandse Strijdkrachten (de monteur van fietsenmaker Jo Leloux) stond met een Canadese soldaat te praten, vervolgens klom hij op één van de tanks en wees de Canadezen de weg richting Oranjestraat en Vriezebrug. De Vriezebrug was nog niet opgeblazen en toen de eerste tank de brug op wilde rijden, gebeurde dit alsnog. Door de explosie werd één van de tracks van deze tank vernield en kon niet verder. De tweede tank, die vlak bij de brugwachterswoning stond, werd helaas geraakt door een Pantzerfaust en de beide inzittenden, Frank A. Williams en Milton R. Lewis, kwamen hierbij om het leven. Ze lagen enige tijd vlak naast de tank begraven en zijn later naar de Canadese begraafplaats in Holten overgebracht. Pas de volgende morgen werd ook het noorden van Almelo bevrijd nadat de Vriezebrug provisorisch was hersteld. Dit is de brugwachterswoning bij de Vriezebrug. Rechts in 't midden is de gedenkplaat zichtbaar die daar is aangebracht ter herdenking van de beide gesneuvelde Canadezen.
Dit is de gedenkplaat aan de brugwachterswoning
Elk jaar worden hier op 4 mei door het gemeentebestuur van Almelo bloemen neergelegd om de omgekomen Canadezen te herdenken.
Dit is de plaats waar de 2e Stuart tank werd geraakt door een Pantzerfaust. Naar ik mij herinner stond de tank zo ongeveer op de plek waar nu die rode personenauto staat. Het zijn beelden die je steeds weer opnieuw kunt oproepen ondanks het feit dat het al zo lang geleden is. Episodes uit je leven die niet verdwijnen.
Op de maandag- woensdag en vrijdagmorgen ga ik de laatste jaren naar de sportschool om mijn conditie op peil te houden. Het is overigens een verhaal op zich hoe ik daar terecht ben gekomen want ik was altijd een fervent hardloper, dus een buitensporter en dan is binnensporten maar niks, dacht ik. In de zomer van 2006 kreeg ik problemen met mijn rechterknie. Na een hardlooptraining begon mijn binnenmeniscus zodanig op te spelen dat ik nauwelijks kon training vanwege de pijn en daarom een week rust nam. Na die week de training hervat maar de rustperiode was kennelijk toch niet voldoende; de meniscus protesteerde opnieuw. Dan maar een extra weekje rust genomen, helaas hielp dat niet want de pijn in mijn knie kwam terug. De orthopeed geraadpleegd, foto's gemaakt en daaruit kwam als conclusie: een beschadigde meniscus die via een kijkoperatie bijgewerkt en hersteld kon worden. Ondertussen was het volgens de bottendokter het beste om toch zoveel mogelijk in beweging te blijven en hij raadde een sportschool aan. Na wat informatie en onderzoek belandde ik uiteindelijk bij SafeFitness, een sportschool geleid door fysiotherapeuten. Ik kreeg een aangepast programma vanwege mijn knieklachten en begon eerst tweemaal per week. Na een aantal weken werd het opgevoerd tot driemaal en dat is tot op heden zo gebleven. Het vreemde - en voor zowel de orthopeed als de fysiotherapeut onverklaarbaar - is dat mijn klachten geleidelijk steeds minder werden. Ik ben nog een keer naar de orthopeed geweest die mijn knie opnieuw bekeek en van mening was dat een operatie voorlopig niet aan de orde was! Als buitensporter is het eerst behoorlijk wennen om binnen te sporten, vooral als buiten de zon schijnt. In het begin vond ik het niet zo geweldig maar nu, na een paar jaar, kan ik er best mee leven. Op de tijden dat ik sport, is er een vaste groep en dat geeft toch ook een gezellige en vriendschappelijke band.
Vandaag is het 30 april, de dag waarop Koninginnedag gevierd wordt. Een feestelijk gezicht als je door de stad rijd en je overal vlaggen ziet wapperen. In onze straat is het altijd een wedstrijd wie 's morgens het eerst de vlag uitsteekt. Wij hebben dit jaar gewonnen maar wel heel toevallig . Mijn vrouw was tegen 6 uur in de badkamer geweest en trok daar het touwtje van de lichtschakelaar los. Daar moest ik natuurlijk voor uit mijn bed om de schakelaar te repareren en toen zei ze ook nog: "Dan kun je meteen de vlag uitsteken, dan zijn wij ook eens een keer de eerste!!" En zo is het gekomen In het centrum van de stad is elk jaar een rommelmarkt. De organisatie van deze rommelmarkt heeft dit jaar de naam omgedoopt in "vrijmarkt". Hoewel: vrijmarkt? Als je een plek wilde reserveren, moest je er wel voor betalen! Vrijmarkt klinkt, denk ik, wat aantrekkelijker dan rommelmarkt want er is nog nooit zoveel deelname geweest. We zijn door de stad gewandeld, wat een drukte! Als je zo om je heen kijkt snap je niet waar al die spullen vandaan komen. Ik denk dat heel wat zolders de afgelopen week zijn opgeruimd want je ziet allerhande dingen die ik al lang weggekieperd zou hebben. Koffie gedronken op een terrasje vlak bij de vrijmarkt met een croissant warme brie erbij, heerlijk! Al genietende de mensen bekeken die bij de koopwaar kijken of er iets van hun of haar gading bij is. Erg interessant. Terwijl ik dit schrijf, roept mijn vrouw me om snel naar beneden te komen. Ze kijkt naar de reportage in Apeldoorn bij het defilé en daar is een ongeluk gebeurd. Een auto rijdt in volle vaart tegen de gedenknaald aan de Loolaan , grote paniek en veel gewonden. Jammer dat zo'n mooi feest door één of andere halve zool verstoord moet worden.
De regen die gisteren gevallen is, kwam precies op tijd. De bovenlaag van de grond begon al behoorlijk uit te drogen, en dat is met name voor de zaden die pas gezaaid zijn niet zo best. Het regende gelukkig niet hard want dan slaat de grond helemaal dicht. Nu kon het regenwater goed de bovenlaag bevochtigen. Het is groeizaam weer maar helaas ook voor het onkruid. Als het de komende dagen warmer wordt dan moet er geschoffeld worden om het onkruid de baas te blijven. Zo zie je maar weer dat tuinieren je wel in beweging houdt.
De tuinbonen staan er prima bij. In het midden begint de dille ook al boven de grond uit te komen. Ik zaai altijd dille tussen de tuinbonen want dan heb je veel minder last van zwarte luis in de koppen van de tuinbonen.
De doperwten De meeste peulvruchten moeten tegen gaas of iets dergelijks gezaaid worden omdat ze een hoogte van ongeveer 160 cm. kunnen bereiken. De ranken kruipen tegen dat gaas op en hebben zodoende houvast.
Het bed met sla. Het leuke is om de slaplanten zelf te kweken. Natuurlijk kun je die ook bij een kweker kopen maar het geeft meer voldoening als je zoveel mogelijk zelf alles zaait en kweekt. Van links onder naar rechts boven eerst wat ijsbergsla en daarna de bekende kropsla. Aan beide kanten staan sjalotten.
Aardbeien. De aardbeien staan al vroeg in volle bloei en dat is een goed voorteken voor een goede opbrengst. Mijn vrouw is dol op aardbeien dus hoef ik niet bang te zijn dat ik met de aardbeien blijf zitten!
De aardappelen. Altijd een dankbaar product van de volkstuin. Ik zet altijd erg vroeg een paar rijtjes aardappelen met het risico dat deze bevriezen als we een stevige nachtvorst krijgen. Zoals te zien is, steken de eerste aardappelen al hun kop boven de grond uit. Ik verbouw dit jaar drie soorten de vroege Gloria, de middenlate soort Red Baron en de late aardappel Surprise.
In onze voortuin staat een aantal struiken en boompjes die in het voorjaar prachtig bloeien. Helaas duurt die pracht maar erg kort; met ongeveer een week is het al weer verleden tijd en moeten we wachten tot het volgende jaar. Om toch nog langer te genieten heb ik er een paar foto's van gemaakt.
Een detail van de bloeiende struik.
Om meer details te zien de camera in de macrostand gezet.
Mooi zacht groen
Let ook even op de bij die lekker in de zon zit te genieten! Ik ken de benamingen niet maar volgens mij is het groene boompje een Acer soort. Mocht iemand het weten, geef dan even een reactie.
Het wordt zo langzamerhand de hoogste tijd om weer eens wat te vertellen over postzegels, en met name het verhaal over de Joint Issues te vervolgen. Voor diegenen die niet (meer) weten wat Joint Issues zijn volgt hier een korte uitleg. Een Joint Issue is een gezamenlijke uitgifte van één of meer postzegels tegelijkertijd door twee of meer landen uitgegeven, ter gelegenheid van eenzelfde gebeurtenis en met dezelfde afbeelding. Ook worden ze wel Omnibus Issues genoemd. Natuurlijk worden de zegels in hun eigen taal en valuta uitgegeven.
Ik wil de uitgifte van Stamp Collecting Day (Dag van de Filatelie) eens nauwkeuriger bekijken. De USPS - United States Postal Service - de tegenhanger van onze posterijen, gaf op 23 januari 1986, samen met de Zweedse post, een Joint Issue uit. Beide posterijen willen het verzamelen van postzegels extra onder de aandacht van het "grote publiek" brengen. Daar is zo'n Dag van de Filatelie een mooie gelegenheid voor. Het is alleen jammer dat slechts één van de vier zegels dezelfde afbeelding heeft. De overige zegels hebben verschillende afbeeldingen met filatelie wel als onderwerp. Overigens is dit de eerste keer dat hiervoor een postzegelboekje met gelegenheidszegels werd gebruikt.
Dit is de Zweedse tegenhanger. Als je beide boekjes gaat vergelijken valt het direct op dat slechts één zegel dezelfde afbeelding heeft, nl. de derde zegel vanaf de linkerzijde: de groene en blauwe zegels zijn Zweeds terwijl de paarse zegel die onder een loep wordt bekeken, van Amerikaanse origine is - deze postzegel is in 1938 uitgebracht ter gelegenheid van het feit dat 300 jaar geleden Finnen en Zweden in Amerika aan land gingen en daar de plaats Wilmingto, Delaware stichtten. Goed beschouwd is dit geen pure Joint Issue. Gelukkig voor filatelisten is er nog veel meer aan de hand met deze uitgifte! In de zweedse versie had de bruine zegel van 20 öre - in 1886 uitgegeven - eigenlijk de foutdruk van 30 öre moeten zijn.
Maar ook aan de Amerikaanse versie mankeert het een en ander. Ik heb de linker zegel van de Amerikaanse strook (boven aan het begin van dit artikel) met een loep goed bekeken en het volgende geconstateerd: een brief uit 1886 met datum 16 juni en met poststempel "South Trenton, N.Y." Verder een rij groene George Washington zegels met een waarde van 2c. Nu komt het opmerkelijke! De groene Washington van 2c zag pas op 10 september 1887 het licht, dus 15 maanden later!! Hier had de bruine 2c Washington van 1 oktober 1883 - zoals op het briefstukje hiernaast te zien is - afgebeeld moeten worden. Kennelijk zijn de ontwerpers van zowel de Amerikaanse als de Zweedse zegels geen echte filatelisten. Dat is nog begrijpelijk maar dat de controleurs van de Amerikaanse en Zweedse posterijen dit niet hebben opgemerkt is frappant. Postzegels verzamelen is toch wel een leuke hobby en niet saai, integendeel!
Drie weken geleden was bij mijn atletiekvereniging SISU de openingswedstrijd voor C- D- en pupillen(leeftijd 7-14 jaar). De weersomstandigheden waren bedroevend slecht: het regende de hele dag, niet bepaald ideaal weer voor atletiek! Afgelopen zaterdag waren de omstandigheden gelukkig heel wat beter; volop zon met een stevige wind maar toch prima atletiekweer voor de C- en D-atleten. Zij begonnen aan hun 1e competitiewedstrijd van dit seizoen.
De vlaggen staan strak in de wind
Als eerste onderdeel stond op het tijdschema de estafette, altijd weer een spectaculair atletieknummer. M(eisjes) D liepen 4x60 m, MC en J(ongens) D 4x80 m en JC 4x100 m. Met name bij de wisselpunten is het altijd een zenuwachtig gedoe of alles goed verloopt en er correct gewisseld wordt binnen de vakken. Juryleden controleren dit en geven met een witte vlag aan dat de wissel volgens de regels is uitgevoerd.
De startblokken worden klaargezet door de baanploeg.
De starter geeft de atleten opdracht om zich gereed te maken voor de start.
"Op uw plaatsen, klaar".....
....en daar gaan de atleten
Bij de wissel wordt het estafettestokje aan de volgende atleet overgegeven.
Ongeveer een jaar nadat Mischa was overleden kregen we een verheugend telefoontje van de Airedale fokker: we mochten een hond overnemen van mensen die niet meer voor hem konden zorgen en daarom door de kennel was teruggenomen. Het bericht kwam juist op tijd want als je al weer zo lang zonder hond bent, dan begint het goed te kriebelen!
Direct naar Wierden gereden want daar woont de fokker en kennis gemaakt met Fellow. Een prachtige meneer met de welluidende naam Canyon Flamboyant Fellow!
Het klikte meteen en we hadden een goed gevoel dat het met Fellow wel zou lukken, want het is natuurlijk altijd een zeker risico als je een tweejarige hond overneemt. De eerste indrukken zijn erg belangrijk: hij was rustig en kon redelijk goed luisteren. Uit de tijd die volgde bleek dat we Fellow goed hadden ingeschat.
Voor alle zekerheid hebben we toch een gehoorzaamheidscursus gevolgd. Men zegt dat je een wat oudere hond moeilijker opdrachten kunt leren. Gelukkig bleek Fellow de uitzondering op deze regel te zijn want hij was kennelijk toch leergierig. Fellow kon met alle honden van de cursus overweg en nam in korte tijd alle commando's over die geleerd moesten worden.
Van de drie Airedale terriërs die we hebben gehad, is Fellow veruit de fijnste hond geweest. Hij was zeer sociaal naar iedereen, minder fel dan Mischa maar had toch wel het juiste karakter van een Airedale -dus eigenwijs! Maar dat weet je als je lang met dit ras hebt opgetrokken. Hij kon goed met soortgenoten overweg, en had hij in de gaten dat een hond op een robbertje vechten uit was, dan ging hij nog eens extra hoog op de poten staan (en het was al een behoorlijke grote reu) alsof hij wilde zeggen: "Ga het gevecht niet aan want je verliest het altijd van mij!" Kennelijk maakte dat voldoende indruk bij andere honden want het is gelukkig nooit tot een gevecht gekomen. Ook was Fellow dol op autorijden. In de auto zat hij achteruit te kijken als we weg gingen - we hebben een stationcar - en volgde alles met veel belangstelling wat er onderweg te zien was. Fellow ging altijd mee op vakantie naar Callantsoog en Sint Maartenszee. Wandelen langs het strand vond hij prachtig, met name achter de zeemeeuwen aanrennen. Omdat we elk jaar naar Callantsoog gaan met vakantie leek het wel of hij de omgeving daar kende. Tijdens de rit er naar toe lag hij op de achterbank languit te slapen maar als we vlak bij Callantsoog waren, ging hij rechtop zitten alsof hij wilde zeggen:"Hè, hè, we zijn er weer!"
De laatste twee jaar kon je merken dat Fellow toch bejaard begon te worden, hij was minder enthousiast en wilde geen grote wandelingen meer maken. Als hij weer naar huis wilde, gaf hij dat duidelijk aan, kennelijk vermoeidheid. De laatste twee vakanties bleef hij ook liever in de bungalow dan wandelingen maken langs het strand. De dierenarts constateerde dat Fellow stijf werd in de achterhand; daar was helaas weinig aan te doen was. Een spierversterkende injectie hielp een paar weken en dan begon het oude liedje weer. Het probleem met Airedales is dat ze kennelijk een vrij hoge pijngrens hebben want hij gaf in ieder geval niet aan dat lopen pijnlijk werd voor hem. Hij begon echter steeds meer te sjokken en langzamer te lopen.
Dit is de laatste foto van Fellow. Aan zijn houding kun je zien dat hij niet erg goed in zijn vel zit. Een Airedale hoort zijn staart "vrolijk" te dragen (in een lichte bocht bijna verticaal naar boven) en niet te laten hangen. Eén week voor zijn twaalfde verjaardag - 19 mei 2007 - kon hij plotseling helemaal niet meer lopen, het was alsof hij verlamd was. Direct naar de dierenarts maar zij kon helaas alleen adviseren voor euthanasie. Een hele moeilijke beslissing voor ons maar voor het dier het beste. We hebben een hele fijne hond rustig laten inslapen..........
In de traditie van de Protestantse kerk wordt de week vóór Pasen de Stille Week genoemd. Gisteren was het Witte Donderdag en op die dag vieren we de Maaltijd van de Heer - ook wel het Heilig Avondmaal genoemd. Vandaag is het Goede Vrijdag, de dag waarop we de kruisiging en het sterven van Christus gedenken. Traditiegetrouw kun je op de televisie de Matthäus Passion volgen, het bekendste en meest imposante muziekwerk van Bach. Wat me altijd weer opvalt - en ook wel een beetje stoort - is het applaus na afloop. Bach heeft met muziek getracht het lijden en sterven van Jezus uit te beelden, en dan kun je toch na afloop niet applaudiseren. Ik kan me de uitvoering van de Matthäus jaren geleden door Sursusm Corda o.l.v. Gerrit Peuscher nog heel goed herinneren. Hij deelde vóór aanvang mee dat hij na afloop applaus niet op prijs zou stellen maar verwachtte dat het publiek na een ogenblik van stilte de kerk zou verlaten. Dit ogenblik van stilte duurde echter minuten en is me altijd bij gebleven. De Goede Vrijdagdienst in onze wijkkerk ervaren mijn vrouw en ik altijd als heel bijzonder en indrukwekkend. Vóórdat de kerkdienst begint is het stil in de kerk, het orgel speelt nog niet, zoals dat gewoonlijk wel het geval is. Het lijdensevangelie uit Johannes 18 en 19 wordt door vier gemeenteleden afwisselend gelezen en steeds onderbroken door toepasselijke gezangen op bekende melodieën uit de Matthäus Passion. Aan het eind van de lezingen wordt de Paaskaars gedoofd, de lichten in de kerk gaan uit en in stilte verlaten we de kerk, diep onder de indruk. We kijken nu uit naar Pasen!
Ook één van de nieuwe muziekstukken die ik met mijn fanfare-orkest speel, is "A Tribute to Frank Sinatra". Het zijn arrangementen van de bekende songs "The Lady is a Tramp", "What now my Love", "My Way" en "New York, New York". Voor mij zijn deze nummers jeugdherinneringen maar ik denk dat ook de jongere garde deze melodieën niet helemaal onbekend voorkomen. M.a.w. het zijn sterke composities die een heel lang leven hebben wat je van veel van de hedendaagse muziek niet kunt zeggen. Eind veertiger jaren zong Frank bij het orkest van trombonist Tommy Dorsey en in die tijd had hij een grote aantrekkingskracht op de tieners van die tijd - een woord overigens dat toen nog niet bestond - de zgn. bobbie soxers. Zo werd hij het eerste tiener-idool. Frank Sinatra is in mijn ogen toch een beetje een controversieel figuur geweest, met name in het begin van de jaren vijftig. Door allerlei oorzaken ging het bergafwaarts met "The Voice", zoals één van zijn bijnamen luidde. Er wordt beweerd dat hij in die tijd connecties had met de Italiaanse maffia, hij verkeerde in elk geval veel in die kringen en trad veel op in nachtclubs van maffialeden. Ook de huwelijkstrouw was aan Frank niet besteed, hij trouwde vier keer met achtereenvolgens Nancy Barbato, de filmactrices Ava Gardner en Mia Farrow, en danseres Barbara Marx. Zijn comeback als acteur maakte hij met de film "From here to Eternity" waar hij slechts $ 8000 voor kreeg, een fooi voor een filmacteur. Sinatra was bevriend met bekende zangers als Dean Martin en Sammy Davis Jr. In 1996 vierde hij zijn verjaardag met Bruce Springsteen en Bob Dylan. In januari 1998 ontving hij de American Music Award voor zijn levenswerk, maar vier maanden later, op 14 mei, stierf Frank Sinatra aan een hartaanval. Een groot zanger was niet meer......
nieuwe omgeving beleven!
.
De tuinbonen staan er prima bij. 
De doperwten 
Het bed met sla.
Aardbeien.
De aardappelen.
Ik wil de uitgifte van Stamp Collecting Day (Dag van de Filatelie) eens nauwkeuriger bekijken. 
Dit is de Zweedse tegenhanger.
Maar ook aan de Amerikaanse versie mankeert het een en ander.
Ongeveer een jaar nadat Mischa was overleden kregen we een verheugend telefoontje van de Airedale fokker: we mochten een hond overnemen van mensen die niet meer voor hem konden zorgen en daarom door de kennel was teruggenomen. Het bericht kwam juist op tijd want als je al weer zo lang zonder hond bent, dan begint het goed te kriebelen!
Voor alle zekerheid hebben we toch een gehoorzaamheidscursus gevolgd. Men zegt dat je een wat oudere hond moeilijker opdrachten kunt leren. Gelukkig bleek Fellow de uitzondering op deze regel te zijn want hij was kennelijk toch leergierig. 
De laatste twee jaar kon je merken dat Fellow toch bejaard begon te worden, hij was minder enthousiast en wilde geen grote wandelingen meer maken. Als hij weer naar huis wilde, gaf hij dat duidelijk aan, kennelijk vermoeidheid.
Ook één van de nieuwe muziekstukken die ik met mijn fanfare-orkest speel, is "A Tribute to Frank Sinatra". Het zijn arrangementen van de bekende songs "The Lady is a Tramp", "What now my Love", "My Way" en "New York, New York". Voor mij zijn deze nummers jeugdherinneringen maar ik denk dat ook de jongere garde deze melodieën niet helemaal onbekend voorkomen. M.a.w. het zijn sterke composities die een heel lang leven hebben wat je van veel van de hedendaagse muziek niet kunt zeggen.
