Ook dit jaar had onze onderlinge strijd voor de titel van clubkampioen triatlon plaats in het mooie, vlakke en soms winderige Sint-Laureins. Een wedstrijd waar stayeren verboden is dus een wedstrijd op het puurste van de kunnen van het atleet. Na enige perikelen met de inschrijvingen kwam alles uiteindelijk toch op zijn effen. En kwamen we met acht atleten aan de start. Er waren negen inschrijvingen maar Philippe had de avond voordien een trouwfeest en kon niet zeker zijn van deelname. Dat kwam goed uit voor mij zo viel ik zeker nog in de prijzen. Ook bij mij was het bijna een afzegging want ik werd de avond er voor uitgenodigd op een etentje bij mijn zus. Gelukkig was het een lichte maaltijd en buiten een aperitief en één wijntje heb ik me bij water gehouden. Nu ik eindelijk eens terug gestart ben wil ik verder doen. De zin is volledig terug en soms moet ik mezelf afremmen. Het lichaam remt me soms af en dan komt het er op aan te luisteren. Langzaam opbouwen aangezien ik van ver terug moet komen. Terug naar de dag zelf. Na enkele dagen, weken van zomerweer en zalige temperaturen zakte de thermometer enkele graden en dat was het enige minpuntje van de dag.
De voorbereiding was goed en alles klaar maken verliep prima, door het vroege startuur had ik niet veel overschot en zo bleek éénmaal ter plekke dat ik mijn snelheidsmetertje vergeten had. Maar mijn gelukkig gevoel verdween er niet door. Voor mij telde er terug bij te zijn in een wedstrijd waar voor mij 17 jaar terug alles begon. Dan maar op het gevoel tempo rijden, wat achteraf bekeken best meeviel en misschien mijn resultaat positief beïnvloedde. Op weg naar de aanmelding kwam ik mijn belangrijkste concurrent tegen, Jürgen. Hij had er zin in maar was ook niet in topvorm en lichtjes groeide de hoop om nog eens voor hem te eindigen. Nadat alles klaar was begaf ik mij naar de wisselzone waar ik nog enkele TTA-ers tegenkwam. De gemoedelijkheid waarmee iedereen elkaar begroette doet me nog maals beseffen dat we met ons klein team een hechte groep hebben. Supporters zijn er altijd en niet alleen van onze atleten, zelfs uit andere teams werd ik aangemoedigd en dat doet deugd. Ook Nico en Jonas kwamen ons aanmoedigen en foto’s nemen. Bij het aantrekken van ons wet-suit kwam oud gediende Tom Geirnaert ons bezoeken. Blijkbaar worden we niet vergeten. Hij deed daags nadien mee in Leuven aan ½ triatlon.  De zwarte pakken gingen vlot aan en zo konden we op weg naar de start. Met enkele rake bedenkingen van Jürgen onderweg beseften we maar al te goed wat ons stond te wachten. En hoe zeer je dan denkt waar begin ik weer aan toch is de voldoening nadien groot genoeg om het te blijven doen. Peter Van Parijs was aan zijn proefstuk toe, zijn eerste kwart, en had duidelijk wat zenuwen. Maar naderhand bleek hij zelfs niet eens zo moe als na een duathlon. Misschien smaakt dit naar meer. De start verliep in drie waves, buiten Daniël die startte in wave twee zaten de andere zeven TTA-ers in de derde wave. Eigenlijk deed het er niet veel toe want stayeren was verboden dus moest je niet op zoek gaan naar een fietser van jouw kaliber. Het water was rond de 18° en voelde in het begin fris aan maar na enkele zwemslagen viel ook dat mee. Kortom alles zag er rooskleurig uit eens ik een tijdje in het water lag. Nog enkel aan de draad hangen om de aangeslagen brilglazen te spoelen en weg waren we. 1 km zwemmen wat meteen ook mijn eerst meters zwemmen waren van 2008. En ik verbaasde mezelf met de vlotheid waarmee ik zwom. Natuurlijk niet in een toptijd, maar dat ik uit het water stapte na 21 minuten dat had ik nooit durven dromen. De afstand van de kreek tot aan de wisselzone is een eindje lopen en daar heb ik mezelf wat moeten intomen. De plotse verandering van horizontaal naar vertikaal voelde ik goed aan en daarom zette ik me half weg neer om mijn pak volledig uit te trekken. Een rustige wissel en de fiets op tegelijk met Jürgen. Het fietsen moest het verschil maken maar dan een ruim verschil want ondanks de minder goede pronostiek wist ik maar al te goed dat Jürgen een stuk vlugger liep dan ik. Dus na een drietal kilometer ging ik hem voorbij op weg naar een voldoende voorsprong. Geen metertje dus werd het rekenen om te zien hoe hard ik ging. Met dank aan de organisatie die om de 5 km een bordje had geplaatst. Om boven een gemiddelde van 30km/u te hebben moest ik zeker binnen 10 minuten 5 km rijden en dat lukte heel goed. Eindtijd van het fietsen was 1u18’ perfect. Maar terug naar het fietsen zelf, tussen mijn berekeningen door viel er nog van alles te beleven. Zo werd ik aan de wisselzone al meteen aangemoedigd door mensen die ik niet eens kenden, maar ze riepen mijn naam en dat is altijd plezant. Het krekengebied is een prachtig stukje natuur en dat zie je onderweg, geen hoogbouw en mocht er die dag geen evenement geweest zijn met helikopters dan was er nog de zalige rust. Na een 15 tal kilometers kreeg ik het gezelschap van rugnummer 300, hij bleef een lange tijd in mijn wiel hangen. Het verontruste me wat aangezien de scheidsrechters vandaag de opdracht hadden gekregen om niet mild te zijn en onverbiddelijk de zwarte of rode kaart te trekken. Als gangmaker riskeerde ik wel niets maar je weet nooit hoe het geïnterpreteerd wordt. Bij de doorgang na de eerste fietsronde bleef hij gelukkig op reglementaire afstand. Het publiek was ruim vertegenwoordigd en dat geeft je vleugels, zo ook mijn achtervolger en na enkele kilometers zat hij terug in mijn wiel. Maar hij kwam zich excuseren, aan de aanmoedigingen van de plaatselijke bevolking had ik al opgemerkt dat het om een inwoner van St-Laureins ging en het was een onderlinge strijd tussen nr 300 en 301. Zo wilde nr 300 wat profiteren van mij om straks in het lopen nr 301 in te halen. In de uitslag merkte ik nadien op dat hem dat niet gelukt is. Hopend op gezond verstand om zich te laten afzakken als er een motor afkwam liet ik hem begaan. Zo reden we zij aan zij de wisselzone in waar ik na een vlotte wissel aan mijn 10 km lopen kon beginnen. Het publiek stond rijen dik en daardoor begin je rapper te lopen dan eigenlijk de bedoeling. Maar eens uit de massa kom je op kruissnelheid. Omdat het lopen één toer is had ik me op drank voorzien, een riem met drie kleine bidons. In het begin zwieren ze nog wat maar ik was toch blij dat ik ze bij had. Zo had ik fris drinken met een smaakje (Aquarius Red Blast) wat me mentaal geholpen heeft. Lopen na 1 km zwemmen en 40 km fietsen is niet hetzelfde als gewoon 10 km lopen. Dat wist ik al langer en ook mijn loopsnelheid is nog niet wat ik er van verlang dus was ik al zeer blij dat ik de eerste km doorkwam na 5’30”. Rustig blijven en tijdens het drinken gewoon stappen zo kon ik zeker zijn van een goede eindtijd. Binnen 2u50 zat er zeker in en misschien wel voor Jürgen. Na 5km zag ik hem nog niet komen dus dat beloofde. Helaas aan kilometer 8 keek ik om en daar was hij, met een vlottere stijl dan de mijne zag ik hem uitlopen en uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Maar dat kon mijn geluk niet bederven, de aankomst was nabij en ik zat niet kapot. Blij dat de aankomst in zicht was en in een tijd van 2u46’05”. Onverhoopt en zeer tevreden. Op naar de volgende afspraak in Eeklo op 29 juni. Tijd genoeg om de conditie aan te scherpen.

FrankC

Het is al weer een tijdje geleden dat ik nog wat neergeschreven heb.Maar daar had ik enkele reden voor. Veel werken voor TTA, vergadering en aanpassingen van de site, een computercrash, nog andere klusjes en de zoektocht naar een nieuwe fiets. Inderdaad na een 17 tal jaar vond ik het tijd om een verandering. Mijn trouw ijzeren ros heeft me nooit in de steek gelaten maar het werd een oud beestje. In de wisselzone van een wedstrijd werd ik soms geplaatst bij de old timers. En zeker na de laatste keer, toen ik me aanmeldde in het fietsenpark, kreeg ik te horen dat mijn fiets toch wat aan de zware kant was. Inderdaad licht kon je de tweewieler niet noemen en in vergelijking met aluminium en carbon modellen behoorde hij tot de zwaargewichten.
Dus zette ik mijn lichtjes begonnen zoektocht stevig verder en kwam op de fiets die je op de foto ziet. Maandag jongstleden heb ik er mijn eerste ritje mee gedaan en dat beviel me zeer goed. Wel is het even wennen maar de zit en grootte zijn dezelfde dus dat zal geen probleem worden.
Meer nieuws volgt na mijn tweede wedstrijd van het seizoen. Maandag 12 mei doe ik mijn 2de duathlon in Elsegem.

See you.

Dit is al de tweede zondag dat ik niets doe. Buiten me wat bezig houden op mijn pc en andere onafgehandelde zaken afhandel. Een luie zondag, zo'n dag waar je geen zin hebt om buiten te komen. Het weer doet daar meestal veel aan. Regenachtig, grijs, grauw en donker. Je voelt het al als je opstaat, het ontbijt loopt wat uit, artikels in de zaterdagse krant worden grondig gelezen en af en toe kijk je eens naar buiten of de wolken opengaan en het zonnetje zich laat zien. Jammer genoeg was het vandaag terug zo een dag. Hoewel veel zin heb ik niet om te bewegen. Sinds vrijdagochtend zit ik met wat hersenspinsels. 's Nachts had ik het gevoel of er iets scheelde met mijn oksel, was het mijn "marcelleke" dat spande of iets anders. Bij het ontwaken wist ik het. Ik voelde onder mijn oksel en er zat (zit nog steeds) een zwelling. Als ik wat meer door duwde voelde ik een gezwel. Pijn heb ik niet maar wel een ambetant gevoel. En dat duurt nu al het ganse weekend. Morgen ga ik langs de dokter om zekerheid te hebben wat het is. 
Woensdag had ik er een heerlijke training op zitten. In het provinciaal domein van Wachtebeke (Puyenbroeck) heb ik na een bezoekje aan de garagist heerlijk gefietst en gelopen in het domein. 
Vroeger organiseerde men er de "Gouden 10 mijl" en daar heb ik enkele keren aan deelgenomen. Met dat parcours in het achterhoofd heb ik geprobeerd om er een rondje uit te stippelen en kwam zo aan 8,5 kilometer. Omdat ik wat in tijdsnood zat (mijn eeuwig dilemma) heb ik het toerke drie maal gefietst, vier of vijf had ideaal geweest. En daarna het rondje gelopen. Het was er erg rustig en zo kwam het dat de konijntjes soms voor mijn voeten weg liepen en een reiger opsteeg toen ik aankwam. Echt zalig.
Bovendien was mijn looptijd niet slecht, ook al was het een tijdje dat ik wat langer dan 5 a 6 kilometer had gelopen door de last aan de hiel. Hij liet zich voelen maar ik weet nu uit ondervinding dat hoe meer je probeert de pijn te mijden hoe meer pijn je achteraf hebt. Dus doorlopen was de boodschap en inderdaad, ik had pijn maar een pak minder dan anders zowel tijdens als erna. En nu heb ik weinig of geen last. Misschen komt het omdat ik me te veel concentreer op mijn oksel.
Morgen weet ik meer en hoop om vlug verlost te zijn van dat naar gevoel.
See you!