|
Na vier jaar van twijfel en niet klaar (fit) geraken was het eindelijk zo ver. Deelname aan de halve marathon van Aalter was een feit. Niet dat ik me er volledig had op voorbereid maar de conditie van voorbije zomer heb ik proberen behouden door regelmatig te lopen en te fietsen. De laatste tijd was het fietsen hoofdzakelijk met de mountainbike. Als test heb ik op 1 november anderhalf uur gelopen en dat ging goed. Dus kon ik me met gerust hart naar de start begeven.
Doel voor de wedstrijd was zeker aankomen binnen de 2 uur. Al wat minder was zou surplus zijn. De weergoden voorspelden echt herfstweer, wind en regen. De temperatuur zou nog meevallen, 12 graden is ideaal om te lopen.
Toen ik s morgens wakker werd zag het er eerder een lente weertje uit, het zonnetje scheen en er stond wat wind. Maar na het ontbijt tijdens het klaarmaken van mijn uitrusting kwamen wolken opzetten. Op weg naar Aalter bleef het droog tot iets voorbij Drongen. Daar gingen de hemelsluizen open. Maar niets kon mijn goed humeur verpesten, ik had er echt zin in en van een beetje regen is nog niemand gestorven.
Aanmelden in het landelijke Bellem en dan de bus op naar de start in het atletiekstadion van de Brielmeersen. Met nog 45 minuten te gaan heb ik tijd genoeg om uiteindelijk te beslissen hoe ik ga lopen. Aangezien het niet koud is besluit ik om geen lange loopbroek aan te houden en dat blijkt naderhand een goede keuze. Nog wat warm lopen, wat vloeistof lossen en klaar ben ik.
Stipt om 13u30 gaan de meer dan 360 atleten van start, één rondje op de piste en dan de weg op. De eerste 14 kilometer hebben we wind in de rug wat betekent dat de laatste 7 wind tegen zijn. Maar zover zijn we nog niet. In het begin loop je altijd met velen tesamen, kilometer per kilometer wordt het peleton uitgerokken tot één lange lijn. Ik laat me niet opjutten door snellere lopers en hou zo goed mogelijk hetzelfde tempo. Tot aan het 10-kilometerpunt hou ik mijn uurwerk in de gaten. Mijn gemiddelde snelheid ligt op 530 per kilometer en dat is prima. Ik weet dat ik die snelheid niet zal kunnen aanhouden, ik ben immers nog niet halfweg en het zwaarste stuk wind op kop moet nog komen. Iets na het 13 kilometerpunt moeten we over een brug en daar voel ik al dat het doorbijten wordt. Maar ik blijf genieten ook van een beetje pijn kan een mens deugd hebben. Tijdens zon lange afstand wisselen de posities regelmatig. Je wordt ingehaald en iets verder blijkt dat die persoon iets te overmoedig was. Zo gingen er op 8 kilometer enkele lopers voorbij. Anderen die voor liepen sloten erbij aan enzo had ik een groepje van een 10 atleten voor mij. Maar in het verdere verloop van de wedstrijd moesten er toch enkele lossen. Dan geeft het telkens een extra stimulans als je die terug voorbij gaat.
De strook tegen liep langs het kanaal Gent-Brugge en ook daar kon ik er nog enkele inhalen. Toch werd het zwaarder door de tegenwind. Niettemin beleefde ik nog steeds plezier aan de inspanning. Op 1 kilometer van de eindmeet kreeg ik het gezelschap van een iets oudere dame die me aanspoorde om nog pelon te geven nu de streep in zicht was. En zo liepen we samen naar het landelijke pleintje van Bellem. Ladies first en zo ook na 21 kilometer. Ik was al blij dat de grens van 2 uur niet overschreden was. Exact 1u5942, geen wereldtijd maar ik kan er mee leven. Zo heb ik terug een doel voor 2009 en dat is beter doen. Volgend wapenfeit: de wintertriatlon van Wachtebeke.
|
