De kinderen moesten weer naar David. Het wordt alsmaar erger. Yara hoefde pas zaterdagavond te gaan. Na een zware week op trektocht, kon ze wel een beetje rust gebruiken. Tegen Silke hadden we gezegd dat ze de hele tijd daar moest blijven. Het was al 4 weken geleden dat ze er nog eens een heel weekend was. Ze heeft nog geprobeerd, maar we hielden vol. Zondagvoormiddag belden ze al dat echt naar huis wilden komen. Het is zo moeilijk om dan weer neen te zeggen. Ze voelen zich echt niet goed bij papa. Ik kan toch toch moeilijk zeggen dat ze hier niet welkom zijn. Ik wil hen een warme thuis geven. Hier voelen ze zich goed. Wat wil een mama meer, dan dat haar kinderen gelukkig zijn?
Het is heel zwaar om nooit eens even rust te hebben. Ik heb 4 zorgenkindjes, de ene al meer dan de andere. Allevier hebben ze een andere aanpak nodig. Bij alles wat we doen of zeggen, moeten we goed nadenken of ze het wel begrijpen op die manier. We moeten hen routines aanleren en andere weer afleren. Veel dingen die andere kinderen uit zichzelf weten, moeten bij hen aangeleerd worden. Sociale omgang bijvoorbeeld. Ze weten niet hoe ze zich mogen gedragen in welke situatie. Als wij hen dat niet aanleren, weten ze dat nooit. Nu zijn ze nog jong en wordt dat nog aanvaard, maar dat blijft niet zo.
Het zou deugd doen, als ik me af en toe eens geen zorgen zou moeten maken. Dat ik ze met een gerust hart bij hun papa zou kunnen achterlaten.
Het afgelopen jaar hebben we 1x een poging gedaan om op weekend te gaan. We konden pas zaterdagavond vertrekken en zondagmiddag moesten we al terug zijn. Ik kan je verzekeren dat er dan van ontspannen niet veel in huis komt. We hadden dat gedaan om er toch even tussenuit te zijn, maar als je zo enorm moe bent, doen die paar uurtjes niet veel.
Vaak vragen mensen hoe lang de kinderen 'verplicht' naar David moeten. Maar niemand die er bij stilstaat hoe zwaar het voor ons is. Ik wil niets liever dan mijn kinderen dicht bij mij hebben. Ik zou hen willen zeggen 'nee, je moet niet meer naar papa', maar in de tijd dat ze daar zijn halen we werk in. Als ze altijd hier zijn, wanneer moeten we dat dan doen? Ik probeer Filip zo veel mogelijk te ontzien. Ik probeer hem zoveel mogelijk rust en ontspanning te gunnen, maar zoals het de laatste tijd gaat, wordt dat wel heel moeilijk. Ik wil ook graag af en toe wat tijd samen doorbrengen, maar ik voel me ook verantwoordelijk voor m'n kinderen.
Gisteren zijn we naar een bespreking geweest op de school van Tibe. We hebben aandachtstesten laten afnemen. Ze hadden een sterk vermoeden dat Tibe ADD heeft. Persoonlijk vond ik die testen niet echt nodig, maar op aandringen van de school heb ik toch ingestemd. Het ziet ernaar uit dat hij inderdaad add heeft. Zijn scores waren veel lager dan gemiddeld. Het clb heeft de testen afgenomen en nu moet ik dus met hem naar de kinderpsychiater voor de definitieve diagnose. Dat wil ik nog doen, maar verder ga ik niet met hem. Ik vind het niet nodig dat ook Tibe rilatine gaat nemen. Ik weet dat hij niet snel vooruit gaat op school, maar zolang hij leert ben ik blij. Hij zit nu in een aangepaste klas, met veel structuur en leerstof op zijn maat. Hij zal misschien sneller leren, maar na de ervaring met Yara ben ik niet geneigd om hem ook medicatie te geven. Yara had een groeistop van meer dan een jaar, werd graatmager, daarna weer heel zwaar en werd ongelukkig. Tibe is een supervrolijke jongen en heel leergierig. Hij heeft een groot doorzettingsvermogen en daar raakt hij ook nog ver mee. Hij is niet groot, dus een groeistop zou niet goed zijn. Ik wil dat hij gelukkig en gezond blijft. Dat is me veel meer waard dan goede punten op school. Als blijkt dat hij binnen enkele jaren toch te traag vooruit gaat, dan wil ik het opnieuw overwegen. Filip deelt mijn mening en zijn juf gelukkig ook. Een diploma zal hij sowieso nooit halen, ook niet met rilatine. Voor Tibeke hoop ik vooral dat hij later een job kan doen, die hij graag doet. Wat heb je later die hoge punten, maar tegelijkertijd doodongelukkig bent. Onlangs was nog in het nieuws dat er zoveel studenten rilatine nemen. Die staan echt niet stil bij de nevenwerkingen. Ik vind dat je zoiets alleen mag nemen als het ECHT nodig is.
Vandaag zal ik het hebben over Silke. Zij is ondertussen 11 jaar. Stilaan begint ook zij te puberen. Je merkt het aan kleine dingen. Zo wordt ze zelfstandiger. Regelmatig gaat ze samen met haar zus naar de speeltuin of het zwembad. Ze gaan samen met de fiets naar moeke. Ook blijft ze wel eens een uurtje alleen thuis. Als het aan haar ligt zou ze nog veel meer alleen doen :). Soms vraagt ze op welke leeftijd ze bepaalde dingen mag doen, maar ik vind het moeilijk om daarop te antwoorden. Je kan onze kinderen immers niet vergelijken met andere leeftijdsgenoten. Je merkt het niet meteen, maar ze hebben wel degelijk een achterstand. Zo kan ik nu al met zekerheid zeggen dat Tibe op zijn 11 nog niet zoveel zal kunnen als zijn zussen.
Afgelopen weekend heeft ze een huisdiertje gekregen. Ze vroeg er al lang naar, maar we twijfelden. We zijn bijgedraaid nadat het hondje van mijn broer bij moeke en vake logeerde. Silke was daar zo enthousiast over. Het hele weekend is ze bij moeke gebleven. Ze heeft Cyrilleke rotverwend :). Een hondje zagen we niet echt zitten. Daar moet je veel tijd insteken en dat hebben we niet. Het is dus een cavia geworden (Liske). Daar kan ze ook mee spelen en dat kan ze ook verzorgen. Het enige probleem is dat ze nu nog minder graag naar David gaat.
De laatste tijd wil ze niet meer naar hem. Halverwege de week begint ze er al over. Ze moeten 2x van zaterdagvoormiddag tot zondagnamiddag naar hem en het 3de weekend blijven ze bij ons. Persoonlijk vind ik dat niet veel. Op vraag van de kinderen hadden we die tijd al ingekort. Ze zoekt allerlei excuses om bij ons te kunnen blijven. Soms geef ik toe, maar dat kan je niet altijd doen. Ik vind het moeilijk om te zien hoe verdrietig ze dan is. Volgende week gaat ze op schoolreis en David is de enige die haar naar het station kan brengen. Zelfs dat wil ze niet. Yara gaat ook niet graag, maar die heeft zich erbij neergelegd dat ze af en toe wel moet. Op de korte tijd dat ze daar zijn, komen ze nog regelmatig tot bij ons.
Zondag is het vaderdag. Silke heeft ook voor Filip iets gemaakt op school. Dit jaar had ze de keuze, maar vorig jaar had ze speciaal aan de juf gevraagd of ze ook voor hem iets mocht maken. Ze had er toen zelfs enkele speeltijden voor opgeofferd. Ik probeer zo weinig mogelijk over David te praten als de kinderen in de buurt zijn, maar ze worden ouder. Ze zien ook dat Filip altijd voor hen klaar staat en David niet. Er komt een moment dat ze niet meer gaan en dat zal niet lang meer duren, denk ik.
Gisteren had ik het over mezelf en Yara. Vandaag begin ik met Filip :).
Filip en ik zijn ondertussen al meer dan 2 jaar samen. Hij is echt de man van mijn dromen. Nog nooit heb ik me zo gelukkig gevoeld bij iemand. Hij is een geweldige pluspapa voor de kindjes. Ze zijn verzot op hem en hij kan hen ook niet missen :). Wat hij allemaal doet voor onze kinderen, dat doen zelfs vele 'echte' papa's nog niet. Filip zorgt niet alleen voor hen. Hij zoekt ook mee naar oplossingen, hij gaat mee naar besprekingen (hij wil zelfs niet dat ik alleen ga), hij maakt plezier met hen,... Onlangs ging hij zelfs kamperen om Yara in te schrijven! Hij had dit zelf voorgesteld. Ik heb het niet eens moeten vragen. Ook voor Lennertje doet hij alles. Lennert gaat bijvoorbeeld graag op stap. De colruyt is 1 van zijn favorieten. Nu ik niet echt mobiel ben, ging ik ervan uit dat we die uitstapjes dan maar een tijdje moesten laten. Maar nee, Filip gaat nu alleen met Lennertje naar de colruyt. Hij staat erop om dit te blijven doen voor hem. Ik kan je verzekeren dat dit niet evident is. Lennertje gaat soms lopen, kan de hele winkel bijeen krijsen als hij niet in een bepaalde afdeling wil zijn,....Toch geeft Filip niet op.
Hij is ook bezorgd om mij en de kindjes. Ik heb het soms heel zwaar om het werk, het huishouden en de grote zorg voor de kinderen te combineren. Als het van hem afhangt ga ik terug enkele uren minder werken. Zonder hem zou ik het niet zolang volhouden, denk ik. Hij vindt dat ik vaker moet rusten en af en toe moet ontspannen, maar ik ben dan vaak te koppig om toe te geven dat ik op ben en ik blijf dus maar doorgaan :). Ik ben van mening dat ik ervoor moet zorgen dat alles blijft doorgaan.
Ik probeer Filip zoveel mogelijk te ontzien. Om de zoveel tijd wil hij zijn fitness opgeven om meer te helpen thuis. Dan word ik altijd kwaad. Hij doet al zoveel voor ons. Ik wil absoluut niet dat hij dat ook nog opgeeft. Ik ben hem enorm dankbaar en dat laat ik hem ook vaak zien. Regelmatig schrijf ik een lief gedichtje of ik koop een cadeautje of ik verwen hem :).
Voor sommige mensen is het misschien normaal dat beide partners evenveel doen, maar ik heb dit nooit gekend en ik kan dat moeilijk loslaten.
Ik heb jullie ook heel veel te vertellen over de kinderen. Ik stel voor dat ik begin met Yara. Yara is een echte puber geworden, 13 is ze ondertussen. Zoals jullie weten heeft zij verschillende stoornissen. Ze heeft ADHD, autisme (ass) en discalculie. Ze heeft wel een gemiddeld IQ en net dat maakt het zo moeilijk. Volgend schooljaar gaat ze naar het secundair. Ze zal terug overschakelen naar het gewoon onderwijs. We gaan dat op zijn minst proberen. Iedereen is er van overtuigd dat ze het niveau zeker aan kan, maar we zijn allemaal bang dat het mentaal niet zal lukken. Ik heb voor Yara al vaak hulp moeten zoeken en ik kan alleen maar hopen dat ze dit keer de juiste hulp krijgt. Ze neemt nog steeds medicatie tijdens schooldagen en ondertussen is ze ook al enkele maanden in therapie bij een psycholoog. We doen wat we kunnen om haar zo goed mogelijk voor te bereiden. Zo hebben we haar ook al in contact gebracht met een toekomstig klasgenootje. Deze zomer gaan we ook met enkele andere ouders eens afspreken. Ook proberen we haar zo zelfstandig mogelijk te maken. Dat gebeurt vaak onder dwang en met veel geroep en getier van haar kant. Het is voor haar eigen bestwil, maar dat beseft ze niet. We proberen haar zoveel mogelijk te stimuleren om buiten te komen en kinderen te leren kennen. Op school doet iedereen z'n best om haar bij de groep te betrekken, maar zij wil niet. Ze heeft erg weinig zelfvertrouwen en is zo bang om iets fout te doen dat ze nog liever niets doet. De Yara van op school is een heel andere Yara dan die van thuis. Zoals wij ze kennen, zo kennen ze ze niet school. Daar is ze teruggetrokken, rustig,..... Als we vertellen dan dat ze thuis uitbarstingen krijgt en bazig is, kijken ze vreemd op. Gelukkig gelooft haar juf ons wel, omdat ze haar al eens bezig hoorde tegen Silke. Ze houdt zich de hele dag in om dan thuis te ontploffen. Er zijn nog meer mensen die opkijken als we vertellen over de echte Yara. Die mensen begrijpen niet waarom zij therapie nodig heeft en medicatie. Slechts een handvol mensen krijgt haar te zien zoals ze is. Het zou voor haar (en voor ons) veel beter als ze zich op school ook zou kunnen uiten. Het doet me pijn om te zien hoe ongelukkig zij vaak is en we proberen haar te helpen, maar dat kan alleen als zij het toelaat. Ik hoop dat het nog goed komt met haar.
Het laatste jaar is zo enorm druk geweest. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er amper tijd voor onszelf was. Ik ben veel meer gaan werken, waardoor ik geen vrije tijd meer had. Momenteel zit ik reeds een hele tijd thuis na een operatie aan m'n voet. Ik kijk er naar uit om terug te kunnen werken, maar tegelijk zie ik er tegenop om weer aan die drukte te beginnen. Er waren 2 redenen om meer te gaan werken. De eerste en belangrijkste was om te laten zien dat ik ook best veel kon werken, ondanks mijn drukke gezin. De tweede reden waren de centjes. Ik kwam best rond met mijn loon, maar ik wou ook graag iets extra. Nu, meer dan een jaar later, moet ik toegeven dat mijn gezondheid achteruit is gegaan. De fibro werd veel erger. Zonder koffie en pijnstillers haalde ik het niet. Ondanks de pijn ben ik toch blijven doorgaan. Ik wil niet kiezen tussen terug evenveel werken en meer luxe of minder werken en vrije tijd. Ik weet echt niet wat ik moet doen.
Yara is deze week op avontuurklassen. Vanmiddag komt ze terug. Uiteraard ben ik erg blij dat ze weer thuis komt, maar ze zal het heel zwaar hebben. Een hele week heeft ze zich ingehouden, zoals altijd, als ze ergens anders is. Dus vanavond zal ze bij het minste ontploffen. Ik wil haar vaak helpen en haar naar een rustige plek sturen, maar dat ziet zij als een straf. Ze begrijpt maar niet dat ze dat nodig heeft.
Silke en Tibe begrijpen wel dat ze soms nood hebben aan rust in hun hoofd. Silke verdwijnt dan vaak voor een tijd naar het toilet. Tibe neemt z'n tablet en gebruikt dan een hoofdtelefoon. Het zou leuk zijn voor Yara als ze ook zoiets vindt.
We weten inmiddels zeker dat ook Yara ass heeft. Dat verklaart waarom ze het zo moeilijk heeft om vriendjes te maken en te houden. Ze weet ook nooit hoe ze zich wel moet gedragen. Wat andere kinderen spontaan leren, dat moeten wij onze kindjes aanleren en dat is vaak erg moeilijk. Iets wat voor ons vanzelfsprekend is, is voor hen vaak een hele opdracht.
De laatste tijd voel ik me vaak moe. Al dat werken, het huishouden, de zorg voor de kinderen,... Soms wordt het me even teveel. De afgelopen maanden had ik amper tijd voor mezelf. De enkele keren dat we hier geen kindjes hadden spendeerden we aan het huishouden. Als ik Filip niet had, dan zat ik er al lang doorheen. Wat hij allemaal doet voor mij en de kindjes doet is onvoorstelbaar. Hij helpt mee in het huishouden en met het huiswerk van de kinderen. Hij gaat mee naar oudercontacten en besprekingen ivm de kinderen. Indien er zich een probleem voordoet, denkt hij mee hoe we dat het beste kunnen aanpakken. Hij steunt mij onvoorwaardelijk en weet me steeds weer terug op te peppen. De momenten dat hij zich kan ontspannen, gun ik hem dan ook van harte. Soms twijfelt hij of wel naar de fitness zou gaan, omdat hij merkt dat het hier erg druk is. Dan dring ik er op aan dat hij toch gaat, want ik vind dat hij zijn momenten moet blijven hebben. Die tijd is van hem en daar kom ik niet aan. Wat hij hier allemaal doet is niet evident. Ik laat dan ook geen kans onbenut om hem te tonen hoeveel ik van hem hou en hoe dankbaar ik ben. Sinds kort volgen we samen dansles. Vijf weken lang gaan we leren swingen. Daar geniet ik enorm van. Het doet me even alle zorgen vergeten. Bovendien vind ik het heel erg belangrijk dat we ook tijd voor elkaar blijven hebben. Filip is mijn droomprins. Nooit had ik durven dromen dat ik dat geluk ooit zou kennen. Zo zie je maar dat je nooit de moed mag opgeven :).
Wat kan ik nog doen voor haar? Hoe kan ik haar helpen? Ik weet het soms niet meer. Thuis krijgt ze zoveel uitbarstingen. Er zijn dagen dat gewoon iets zeggen al een reden is om uit te vliegen. Op zo'n momenten is ze niet voor rede vatbaar. Ze luistert dan ook helemaal niet naar wat er gezegd wordt. Altijd opnieuw denkt ze dat ze minder mag en meer moet. Geef ik Tibe een knuffel, dan wordt ze kwaad. Ook als ik haar net daarvoor pas een knuffel gaf. Ben ik even met Silke aan het praten, dan beweert ze weer dat ik met haar nooit praat. Belonen of straffen, wat ik ook doe, het heeft geen effect op haar. Ook op school gaat het niet goed. Haar punten zijn wel goed, maar haar gedrag daarentegen...Ze eist alle aandacht op. Zowel voor ons als voor de juf is het enorm uitputtend.
Ze doet alleen waar zij zin in heeft. Straf ik haar, dan vindt ze altijd wel een manier om toch te doen wat zij wil. Beloon ik haar, dan geeft ze het na enkele keren al op.
Soms kan ze zo lief zijn en heel erg behulpzaam. Jammer genoeg gebeurt dit niet zo vaak meer.
Is het de puberteit die stilaan zijn intrede doet in combinatie met haar karakter en diagnoses? Ik weet het niet. Ik kan alleen maar hopen dat het terug beter wordt.
Hier zijn we nog eens! Het is weer lang geleden, maar er is dan ook weer veel gebeurd ondertussen.
De kindjes zijn het inmiddels heel goed gewoon. Het verbaast me hoe vlot ze er mee omgaan.
Een tijdje geleden heb ik iemand leren kennen. Een heel erg leuke man. Ik heb hem vrij snel verteld over de kinderen, hij vond het geen probleem.
Toch bleef het rondspoken in m'n hoofd. Zolang hij ze niet echt leerde kennen, kon hij zich nog bedenken. Het brengt immers veel extra werk mee en ze hebben hun beperkingen. Gezien hij het blijkbaar echt wel zag zitten en het tussen ons ook heel goed zat, heb ik ze toch aan elkaar voorgesteld.
Dat is nu enkele weken geleden en ik moet toegeven dat het erg goed klikt tussen hen :). Hij leert ze stilaan beter kennen en de kinderen kunnen niet zwijgen over hem. Lennert heeft hij nog niet gezien, dat komt nog wel. We doen alles rustig aan. Dat is voor iedereen de beste manier om te wennen aan de nieuwe situatie.
Hier zijn we nog is. Sinds de laatste keer is er veel gebeurd. David woont sinds een maand apart en voorlopig lijken de kinderen het goed te aanvaarden. Voor mij is het sindsdien heel erg druk, al zijn er sommigen die denken dat ik nu meer dan genoeg vrije tijd heb. Op werkdagen ben ik non-stop bezig van 5u15 's ochtends tot 19à20u 's avonds. Ik heb inderdaad 2 weekends op de 3 geen kids met uitzondering van Lennertje en dan kan ik wel is ergens naartoe. Die paar mensen denken enkel aan mijn 'vrije' weekends nu en dat ik 'maar' 29u per week ga werken. Ze vergeten dat er thuis ook nog heel veel te doen is en dat ik tussendoor ook nog naar allerlei besprekingen en vergaderingen ivm met de kinderen moet. Bovendien zijn het dan nog kids met speciale noden en heb ik fibromyalgie. Ik zie mijn kindjes doodgraag en heb het er allemaal graag voor over. Degene die denken dat ik nu niets meer te doen heb, nodig ik graag uit om het eens een weekje over te nemen. Ik ben al die roddels en betweters zo verschrikkelijk beu.
Mijn excuses hiervoor, maar ik moest het even kwijt.
Met Yara begint het stilaan beter te gaan. Ze krijgt minder woede-aanvallen. Ze is ook ingeschreven in Den Anker voor type8. De juffen op haar huidige school doen hun uiterste best om het haar, voor die paar maanden, zo aangenaam mogelijk te maken. Een hele dikke pluim voor hen!
Silke doet het ook erg goed. Zij heeft het het moeilijkste met de scheiding, maar dat gaat ook waait ook nog wel over. Het is vooral de aanpassing dat het wat minder makkelijk maakt voor haar. Heel af en toe is ze een beetje verdrietig, maar het merendeel van de tijd is ze nog steeds die vrolijke, zotte meid :).
Tibe lijkt er ook vlot mee om te gaan. Hij vraagt vooral wanneer ze naar papa gaan en wanneer ze bij mij blijven.
Voor Lennertje is het vooral wennen dat hij soms bij mij blijft, terwijl de anderen naar papa gaan of omgekeerd.
Deze week had ik een bespreking in zijn school over volgend jaar. We waren het er allemaal over eens dat hij nog een 2de extra jaar kleuteronderwijs gaat doen. Voor mij is het niet belangrijk of hij nu in de kleuterklas blijft of naar de lagere school gaat. Zolang hij maar vooruitgang maakt en dat doet hij. Lennert doet het super op school. Het enige 'probleem' is dat hij een grote deugniet begint te worden. Op zich is dat zeer goed, maar hij lacht met alles en dat moet hij afleren. Hij moet leren begrijpen dat sommige dingen echt niet kunnen.
Mijn dochters hebben vorige week nog maar is bewezen hoe behulpzaam en zelfstandig ze kunnen zijn, als ze willen :).
Ik had mijn voet verstuikt op mijn werk. Yara stelde voor om Tibe te helpen om zijn tandjes te poetsen en hem naar boven te brengen, zodat ik de trap niet op moest. Silke bracht dan weer spontaan mijn drinken en een dekentje.
Tibe heeft ook zijn best gedaan. Hij had de tafel gedekt.
Vandaag was het emotioneel een zware dag. David heeft het contract getekend voor een appartement, binnen enkele weken verhuist hij dus definitief.
Bovendien heb ik vandaag bericht gekregen dat ze 2 nieuwe klanten gevonden hebben voor mij om te gaan poetsen. Ik heb het met beide dingen moeilijk. Nu is het echt zover dat hij verhuist en wat mijn werk betreft, zat ik eigenlijk al aan mijn limiet, maar als ik wil rondkomen moet ik wel meer gaan werken. Daarom heb ik vandaag ook besloten om me een scootertje aan te schaffen, zodat ik mijn energie kan opsparen voor mijn job en de kinderen. Het lijkt misschien banaal, maar voor mij is het een grote hulp.
Met Yara gaat het momenteel iets beter. Ze krijgt een hogere dosis concerta en daardoor kan ze haar woede onder controle houden. De weekends zijn nog steeds heel erg zwaar, omdat ze dan geen medicatie krijgt.
Tibe hadden we nog niet op de hoogte gebracht van de scheiding, maar hij moet toch iets opgevangen hebben. Vorige week stapte hij huilend van de bus en vroeg of papa in een ander huisje gaat wonen. Ik heb hem dan verteld dat mama en papa elkaar niet meer leuk vinden. Hij kent het begrip liefde nog niet. Ik vertelde hem er wel heel duidelijk bij dat we hem wel altijd leuk zullen blijven vinden en ook zijn broer en zussen. Dat luchtte hem duidelijk op. De dag dat David gaat verhuizen, ga ik met hen iets leuk doen. Dan maken we het niet moeilijker dan het al is. Tibe en Silke zullen het nog moeilijk genoeg krijgen.
Nog even iets over Lennertje. Zoals jullie misschien wel weten is hij verzot op snoepen. Vrijdagavond had hij van mij een chocoladewafel gekregen. Enkele minuten later hoorde ik hem huilen. Ik ging dus kijken en zag dat zijn handjes en een oogje vol chocolade hingen. Waarschijnlijk heeft hij met zijn handjes in zijn oog gewreven. De wafel wou hij niet meer hebben, ook zaterdag en zondag wou hij er geen. Hij duwde de doos telkens weg. Hij had die pijn aan zijn oogje dus gelinkt aan die wafel. Zondagavond probeerde ik hem nogmaals 1 te geven. Dit keer duwde hij de doos niet weg, maar nam er ook niet meteen één. Hij heeft zeker 5 minuten staan twijfelen, maar uiteindelijk nam hij een wafel en beet er voorzichtig van. Toen hij doorhad dat die pijn niet door de wafel had, moest ik de doos terug verstoppen :)
Ik ga beginnen met de leuke dingen :). Lennertje wordt de laatste tijd een echte deugniet :). Vrijdagavond wou ik de rits van zijn slaapzak toedoen, terwijl hij maar stond te springen in zijn bed en hij maar lachen ondertussen.
Zaterdag nam hij de choco van tafel en wou er met zijn handjes inzitten. Ik nam die af en toen zag hij de speculaaspasta staan. Die heb ik ook maar meteen afgepakt. Dan kwam hij naast mij zitten en wou de choco terug open doen. Ik gaf hem een boterham en een kindermes, want hij wil tegenwoordig veel zelf proberen. Het brood duwde hij weg en begon te zeuren. Ik legde de boterham terug voor hem en weer duwde hij het weg, telkens weer opnieuw. Na een tijdje gaf hij het op en begon te smeren (voor zover je het smeren kan noemen :) ). Iedere keer dat hij zijn mes in de choco gestoken had, wou hij het mes naar zijn mond brengen. Ondertussen was hij maar aan het lachen. Ik smeerde dan de choco open op zijn boterham, hij vouwde hem toe en sneed hem in twee. Hij is echt zoveel aan het bijleren de laatste tijd en zo vrolijk :).
Tibe doet het fantastisch op school. Hij gaat 4x per week mee naar de brugklas om te leren lezen. Zijn uitspraak begint ook te verbeteren. Hij zegt de woorden vaak nog fout uit gewoonte, maar hij kan al veel woorden juist zeggen. Ik verbeter hem heel vaak, zodat hij de goede uitspraak gewoon wordt.
Hij begint ook stouter te worden, maar voor hem is dat goed :). Dat wil zeggen dat hij een eigen mening krijgt en zelf dingen uitprobeert.
Silke, die doet het ook fantastisch op school. Ondanks de moeilijke periode met Yara, gaat ze goed vooruit. Ze komt ook veel vaker vragen om is te praten. Ze geeft zelf aan waar ze het moeilijk mee heeft en stelt er dan vragen over.
Dan nu het slechte nieuws.
Yara doet het helemaal niet goed. Sinds ze ontslagen is uit het ziekenhuis, krijgt ze meer en meer woede-uitbarstingen. Ook veel heviger dan vroeger. Terwijl ze vroeger alleen maar brulde, gooit ze nu ook met alles wat in haar buurt ligt en slaat en stampt ze. Dit weekend heeft ze zich uitgewerkt op onze douche. Met als gevolg dat de douchedeur er nu uit is. Als we geen nieuwe scharnieren vinden, dan moeten we een hele nieuwe douche plaatsen. Ze heeft van mij alternatieven gekregen, zoals naar de berging gaan en papier in stukken scheuren. Maar tegen dat ik haar er kan op wijzen is het al te laat.
Vorige week zijn we op intake-gesprek geweest in het cggz (centrum geestelijke gezondheidszorg) van Mechelen. Ze wordt daar vanaf nu verder opgevolgd. Ik hoop echt dat ze haar daar kunnen verder helpen, want ik weet het momenteel niet meer.
Er is nog meer slecht nieuws te melden. David en ik hebben bijna 3 maanden geleden besloten om uit elkaar te gaan. We hebben meerdere malen geprobeerd om onze relatie te redden, maar het gaat niet meer. David is momenteel op zoek naar een appartement in Hombeek of Mechelen. Ik blijf met de kinderen hier wonen.
Hier zijn we weer na een hectische periode. Yara is sinds 20 december terug thuis. Ik had een klein welkomstfeestje voor haar georganiseerd, zodat ze ze zich meteen terug thuis zou voelen. Dat vond ze heel erg leuk.
In het ziekenhuis weten ze nog steeds niet zeker wat het is. Ze noemen het voorlopig 'een complexe gedragsstoornis'. ADHD heeft ze toch wel. Volgens de testen heeft ze geen autisme, maar volgens hun observatie wel. Mijn gevoel zegt dat Yara dit niet heeft, maar ik ben natuurlijk geen specialist.
Vanaf september kan ze naar type 8 in de school van Silke. Ze moet nu dus nog een half jaar naar haar oude school. Vanmorgen ben ik met haar mee geweest, zodat ze op haar eerste dag niet alleen zou zijn. Het was hartverwarmend om te zien hoe goed ze opgevangen werd. De directeur kwam meteen naar haar om te vragen hoe het ging. Haar juf gaf ook meteen uitleg en zei dat ze vandaag rustig zouden beginnen en enkele kindjes stonden haar op te wachten in de klas om haar te helpen. Gelukkig maar dat het zo goed verliep, want ze was enorm zenuwachtig. Ik heb ze 2 nachten bij mij in bed laten slapen, waardoor ze toch iets rustiger werd.
Nu de rust hier in huis in weergekeerd, zal het waarschijnlijk niet zo lang duren voor ik weer iets post.
Ik heb meer nieuws over Yara. Van haar oorspronkelijke diagnoses blijft niets meer over. Ze heeft wel discalculie en add of een lichte vorm van autisme. Haar IQ is 85. Dat is nog net normaal. Een kind met dat IQ zou nog naar het gewone onderwijs kunnen, maar met haar bijkomende problemen zal het zéér moeilijk worden. Het beste voor haar is dus dat ze naar type 8 gaat.
Gezien ze er nog niet uit zijn dat ze ofwel add ofwel ass heeft, zou ze volgens hen beter nog tot kerstmis daar blijven. We hebben voorlopig nog niets bevestigd. Ik ga volgende week een aantal scholen bellen om te informeren of er een plaats vrij is. Als ze ergens terecht kan, dan laten we enkel de hoogstnodige onderzoeken nog doen en komt ze naar huis. Is er nergens plaats, dan blijft ze daar. Ze mist ons, maar ze is daar nog redelijk gelukkig. Vooral wij hebben het er moeilijk mee.
De oorzaak van haar gewichtsproblemen hebben we inmiddels ook. Het komt door de medicatie. Onze vaste kinderpsychiater had ons verteld dat abilify hetzelfde was als risperdal, maar zonder bijwerkingen. Nu blijkt dus dat abilify even goed bijwerkingen heeft en gezien ze daar altijd zo sterk op reageert, moeten we niet verder zoeken. Dat gaat dus afgebouwd worden. De dokters zijn er ook van overtuigd geraakt dat ze geen concerta nodig heeft.
De dokters zijn er eveneens achter gekomen dat Yara's maagproblemen deels door stress komen en deels een lichamelijke oorzaak hebben. Ze hebben mij op verschillende punten gelijk moeten geven. Een tijdje terug vertelde mijn psychologe me dat ik meer ervaring heb dan sommige van haar collega's. Ik zou ze nog bijna gaan geloven ook :)
Lennertje heeft vorige keer weer verschillende keren 'mama' gezegd. Hij begint echt wel te weten dat ik zijn mama ben.
De laatste weken kijkt hij constant naar foto's en in tijdschriften. Als hij iets ziet dat hij herkent op de foto's, maakt hij geluidjes. Speelgoedboekjes vindt hij ook superleuk. Laatst was hij erin aan het bladeren tot hij plots begon te lachen en niet meer verder keek. Op dat blad stond een springkasteel. Het was heel duidelijk dat hij dat wel wou hebben. Dit zal dus het eerste jaar zijn dat ik samen met hem een sintbrief kan maken. Eindelijk kan hij laten zien wat hij wil hebben en moet ik niet meer voor hem kiezen. Lennertje maakt zo'n grote vooruitgang.
Het is weer even geleden, maar het is razend druk hier.
Overmorgen moeten we op adviesgesprek bij de kinderpsychiater. Dan wordt in overleg met ons beslist of we deze periode gaan afsluiten of dat ze nog 8 weken moet blijven. Zij vinden dat ze nog niet echt iets gedaan hebben, dat ze enkel nog maar onderzoeken gedaan hebben. Ik ging ervan uit dat dat net de bedoeling was. Haar verder helpen kunnen we hier ook. David en ik hebben dus beslist dat het voor ons genoeg is geweest. Therapie kan ze hier ook krijgen. Ze zou dan nog 2 weken daar moeten blijven om eerst een gesprek met de school te hebben, de juiste school en therapie voor haar te zoeken,... Ik vraag me alleen af waarom ze in het begin zeggen 8 weken als ze weten dat zedan nog niet meteen naar huis mag.
Uit de onderzoeken is niets meer voort gekomen. Binnenkort moet ze nog naar de endocrinoloog en dat zal het laatste zijn. Ze heeft al veel te veel moeten ondergaan. Gelukkig vraagt ze niet meer de hele tijd naar eten, dus dat zal wel iets te maken gehad hebben met die maagontsteking. Maar groeien doet ze nog steeds niet.
De laatste tijd denk ik veel te pessimistisch en dat wil ik niet. Komt het door de vermoeidheid of omdat ik Yara zo mis? Ik weet het niet. Nog 2 weken en ze is terug thuis. Als ze voorstellen om ze nog is 8 weken daar te houden, dan ga ik het weigeren. Ze nemen me daar niet ernstig. Ze blijven maar beweren dat het alleen psychisch is, terwijl ik inmiddels bewijs heb dat dat niet zo is! Ze geloven ook niet dat ze eerst begon bij te komen en daarna pas veel begon te eten. Het klinkt ook raar, maar het is de waarheid! Ik heb hier mensen genoeg in de omgeving die dat kunnen beamen. Ik mis haar verschrikkelijk.
