Ik heb meer nieuws over Yara. Van haar oorspronkelijke diagnoses blijft niets meer over. Ze heeft wel discalculie en add of een lichte vorm van autisme. Haar IQ is 85. Dat is nog net normaal. Een kind met dat IQ zou nog naar het gewone onderwijs kunnen, maar met haar bijkomende problemen zal het zéér moeilijk worden. Het beste voor haar is dus dat ze naar type 8 gaat.
Gezien ze er nog niet uit zijn dat ze ofwel add ofwel ass heeft, zou ze volgens hen beter nog tot kerstmis daar blijven. We hebben voorlopig nog niets bevestigd. Ik ga volgende week een aantal scholen bellen om te informeren of er een plaats vrij is. Als ze ergens terecht kan, dan laten we enkel de hoogstnodige onderzoeken nog doen en komt ze naar huis. Is er nergens plaats, dan blijft ze daar. Ze mist ons, maar ze is daar nog redelijk gelukkig. Vooral wij hebben het er moeilijk mee.
De oorzaak van haar gewichtsproblemen hebben we inmiddels ook. Het komt door de medicatie. Onze vaste kinderpsychiater had ons verteld dat abilify hetzelfde was als risperdal, maar zonder bijwerkingen. Nu blijkt dus dat abilify even goed bijwerkingen heeft en gezien ze daar altijd zo sterk op reageert, moeten we niet verder zoeken. Dat gaat dus afgebouwd worden. De dokters zijn er ook van overtuigd geraakt dat ze geen concerta nodig heeft.
De dokters zijn er eveneens achter gekomen dat Yara's maagproblemen deels door stress komen en deels een lichamelijke oorzaak hebben. Ze hebben mij op verschillende punten gelijk moeten geven. Een tijdje terug vertelde mijn psychologe me dat ik meer ervaring heb dan sommige van haar collega's. Ik zou ze nog bijna gaan geloven ook :)
Lennertje heeft vorige keer weer verschillende keren 'mama' gezegd. Hij begint echt wel te weten dat ik zijn mama ben.
De laatste weken kijkt hij constant naar foto's en in tijdschriften. Als hij iets ziet dat hij herkent op de foto's, maakt hij geluidjes. Speelgoedboekjes vindt hij ook superleuk. Laatst was hij erin aan het bladeren tot hij plots begon te lachen en niet meer verder keek. Op dat blad stond een springkasteel. Het was heel duidelijk dat hij dat wel wou hebben. Dit zal dus het eerste jaar zijn dat ik samen met hem een sintbrief kan maken. Eindelijk kan hij laten zien wat hij wil hebben en moet ik niet meer voor hem kiezen. Lennertje maakt zo'n grote vooruitgang.
Het is weer even geleden, maar het is razend druk hier.
Overmorgen moeten we op adviesgesprek bij de kinderpsychiater. Dan wordt in overleg met ons beslist of we deze periode gaan afsluiten of dat ze nog 8 weken moet blijven. Zij vinden dat ze nog niet echt iets gedaan hebben, dat ze enkel nog maar onderzoeken gedaan hebben. Ik ging ervan uit dat dat net de bedoeling was. Haar verder helpen kunnen we hier ook. David en ik hebben dus beslist dat het voor ons genoeg is geweest. Therapie kan ze hier ook krijgen. Ze zou dan nog 2 weken daar moeten blijven om eerst een gesprek met de school te hebben, de juiste school en therapie voor haar te zoeken,... Ik vraag me alleen af waarom ze in het begin zeggen 8 weken als ze weten dat zedan nog niet meteen naar huis mag.
Uit de onderzoeken is niets meer voort gekomen. Binnenkort moet ze nog naar de endocrinoloog en dat zal het laatste zijn. Ze heeft al veel te veel moeten ondergaan. Gelukkig vraagt ze niet meer de hele tijd naar eten, dus dat zal wel iets te maken gehad hebben met die maagontsteking. Maar groeien doet ze nog steeds niet.
