Gisteren zijn we naar een bespreking geweest op de school van Tibe. We hebben aandachtstesten laten afnemen. Ze hadden een sterk vermoeden dat Tibe ADD heeft. Persoonlijk vond ik die testen niet echt nodig, maar op aandringen van de school heb ik toch ingestemd. Het ziet ernaar uit dat hij inderdaad add heeft. Zijn scores waren veel lager dan gemiddeld. Het clb heeft de testen afgenomen en nu moet ik dus met hem naar de kinderpsychiater voor de definitieve diagnose. Dat wil ik nog doen, maar verder ga ik niet met hem. Ik vind het niet nodig dat ook Tibe rilatine gaat nemen. Ik weet dat hij niet snel vooruit gaat op school, maar zolang hij leert ben ik blij. Hij zit nu in een aangepaste klas, met veel structuur en leerstof op zijn maat. Hij zal misschien sneller leren, maar na de ervaring met Yara ben ik niet geneigd om hem ook medicatie te geven. Yara had een groeistop van meer dan een jaar, werd graatmager, daarna weer heel zwaar en werd ongelukkig. Tibe is een supervrolijke jongen en heel leergierig. Hij heeft een groot doorzettingsvermogen en daar raakt hij ook nog ver mee. Hij is niet groot, dus een groeistop zou niet goed zijn. Ik wil dat hij gelukkig en gezond blijft. Dat is me veel meer waard dan goede punten op school. Als blijkt dat hij binnen enkele jaren toch te traag vooruit gaat, dan wil ik het opnieuw overwegen. Filip deelt mijn mening en zijn juf gelukkig ook. Een diploma zal hij sowieso nooit halen, ook niet met rilatine. Voor Tibeke hoop ik vooral dat hij later een job kan doen, die hij graag doet. Wat heb je later die hoge punten, maar tegelijkertijd doodongelukkig bent. Onlangs was nog in het nieuws dat er zoveel studenten rilatine nemen. Die staan echt niet stil bij de nevenwerkingen. Ik vind dat je zoiets alleen mag nemen als het ECHT nodig is.