Vandaag was het een moeilijke dag. Vanmorgen was ik heel blij dat Lennertje nog eens 'mama' tegen me zei. Wat later kwam toch weer dat besef dat hij 6 jaar is en pas voor de tweede keer mama zei. Ik heb aanvaard dat hij gehandicapt is, maar er zijn toch momenten dat ik denk aan later. Hoe zal hij zijn als hij volwassen is? Gaat hij ooit leren praten? Dat hij nooit een gezin zal hebben of alleen kan wonen, dat weet ik. Maar misschien kan hij ooit begeleid gaan wonen. Ik hoop het, maar zoals het er nu naar uit ziet, vrees ik daarvoor. Wie weet verrast hij ons nog en leert hij nog heel veel bij. Hoop doet leven, zeggen ze toch.
Het is even geleden dat ik nog iets van me liet horen, maar hier ben ik weer! Gisteren ben ik met Yara naar het Paola ziekenhuis geweest voor onderzoeken. Ze heeft dus een zware maagontsteking. Dit zou ze al van haar geboorte kunnen hebben, want dat kan op en af gaan, zei de dokter. Het verklaart alleszins waarom ze 5 jaar geleden niets gezien hebben in haar maag. Ook het braken en het hongergevoel kunnen daarvan komen. Ik ben blij dat ze eindelijk iets gevonden hebben. De andere resultaten heb ik nog niet. Als je zo vaak pijn hebt is ook normaal dat je steeds humeurig bent en je moeilijk kan concentreren. De psycholoog in Hoboken probeerde ons vorige week nog te overtuigen dat er medisch gezien, waarschijnlijk niets aan de hand was. Dat die klachten psychologisch waren. Eindelijk hebben we bewijs dat het niet enkel in haar hoofd zit. Yara moet echt wel een hoge pijngrens hebben.
