Yara's eerste week zit erop, nog 7 te gaan.Ze voelt zich helemaal niet goed, ze braakt minstens 1x per dag. Het klinkt misschien hard, maar het is goed dat ze dat ginder ook zien. Dan weten ze tenminste dat ik niet overdrijf. Maandag gaan ze het vermelden bij de dokter en dan zullen er wel verdere onderzoeken gebeuren. Haar gebrek aan concentratie en woede-aanvallen kunnen daar ook van voortkomen. Hoe zou je zelf zijn als je constant pijn hebt! Behalve het braken doet ze het daar wel goed, ze heeft al enkele vriendjes. Ze amuseert zich wel, denk ik.
Ik heb dinsdagnamiddag nog naar de kinderpsychiater van Yara gebeld om mijn standpunt duidelijk te maken. Gelukkig begreep hij het. Ze gaan haar eerst 3à4 weken observeren zonder medicatie. Daartegen zouden ze moeten weten of Yara echt adhd heeft of een andere leerstoornis. Gisteren zijn we haar gaan bezoeken en ze deed het redelijk goed. Ze is nog wat verlegen, maar dat zal wel in orde komen. Ik zal blij zijn als die 8 weken om zijn, want ik mis haar.
Ik ga het vandaag ook nog hebben over Yara. Sinds vanmorgen is Yara opgenomen op de afdeling kinderpsychiatrie in het UKJA in Hoboken. Om te beginnen wil ik benadrukken dat Yara een ontzettend lief en behulpzaam meisje is. Haar grootste probleem is dat ze bijna constant onder stress staat. Vooral tijdens het schooljaar dan. Ze was altijd een druk kind, ook als baby. Ze heeft ook altijd een zwakke maag gehad, 2à3 keer moest ze braken. Tot de 3de kleuterklas ging alles prima op school. Vanaf het 1ste leerjaar begon het bergaf te gaan met haar. Ze kon zich moeilijk concentreren. We zijn toen naar en kinderpsychiater gestapt en die heeft vastgesteld dat Yara adhd, odd en angststoornissen had. Vanaf dan kreeg ze medicatie. Het tweede leerjaar moest ze overdoen en ook het derde ging heel moeilijk. Ze kreeg meer en meer woede-aanvallen, de medicatie werkt niet zoals het hoort en ze heeft niet veel zelfvertrouwen meer. Eind vorig schooljaar had ik het gevoel dat mijn Yara ergens ver weg zat. Ze was niet meer het meisje dat ik kende. Ze moest geholpen worden. Ze werd aangemeld op de kinderpsychiatrie, maar ik bleef twijfelen of we haar daarmee konden helpen. Maar het was het proberen waard. Ik zou alles doen om haar terug gelukkig te maken.
Deze zomer heb ik geen enkele keer concerta gegeven. Ik kreeg stilaan MIJN Yara terug. Ze voelde zich goed, had zeer weinig woede-aanvallen, ze was zo lief. Ze heeft zelfs enkele angsten overwonnen. Ze durfde alleen naar het toilet gaan en naar haar kamer. Ze ging alleen naar de krantenwinkel en naar mijn ouders. Je kon zien dat ze beetje bij beetje haar zelfvertrouwen terug kreeg.
Vorige week kregen we telefoon dat er een plaats vrij was in het UKJA. Plots ging het heel snel. Ik vertelde Yara dat ze opgenomen zou worden en ze kreeg het weer moeilijk. Ze begon weer veel te braken, werd vaker boos. Ik kreeg het weer moeilijk. Was het echt de juiste beslissing? Ik heb nog steeds gemengde gevoelens hierover. Vanmiddag had ik een gesprek met de psycholoog en ik voelde me iets beter. Ze begreep mijn standpunt over medicatie. Ze zouden luisteren dacht ik en er alles aan doen om haar te helpen. Ze zou hulp krijgen. Ik was echter net thuis toen ik telefoon kreeg van de assistent van de kinderpsychiater daar. Ze beginnen morgen terug met concerta, want ze willen zelf zien of het echt niet voldoende werkt. Kunnen ze echt niet eerst kijken hoe ze is zonder concerta en dan pas beslissen? Ik heb echt zin om haar gewoon terug te halen. Maar wat dan?
Ik heb jullie nog niets verteld over Silke. Heel veel valt er over haar niet te vertellen, want zij doet het eigenlijk heel goed. De kleuterschool heeft zij nog gedaan in het gewone onderwijs, dan 1 jaar type 8 en nu voor het 2de jaar in een auti-klas. Vanaf haar geboorte was ze een heel rustig kind. Niets abnormaal zou je denken, maar als ik er nu op terugkijk, waren er toch al enkele bijzonderheden aan haar. Zo wou zij als pasgeborene enkel op onze buik slapen, nergens anders. Uiteindelijk lukte het om haar te laten slapen mbv een knuffel die de hartslag nabootst. Elke "normale" baby slaapt rustig als je er mee gaat wandelen. Silke schreeuwde dan heel luid. Toen ze voor het eerst naar school ging, begon de juf abnormale dingen te zien bij haar. Zo was ze er van overtuigd dat Silke niet goed hoorde, want ze reageerde niet als er iets werd gezegd, ze kon iemand blijven aanstaren en zat heel vaak te dromen. We hebben haar gehoor laten testen, maar alles bleek in orde te zijn. De zomer erna zijn we verhuisd en moesten Yara en Silke naar een andere school. Vanaf toen begon het echt fout te lopen. Ze deed niets in de klas en de juf had haar nog bijna nooit horen praten. De tweede kleuterklas ging iets beter. Ze raakte eindelijk gewoon aan de school en die juf had ze ook liever. Maar het bleef toch moeilijk. We hebben haar laten testen in het COS en daaruit bleek dat ze autisme heeft. We zouden haar de laatste kleuterklas nog laten doen, mits de nodige begeleiding en daarna zouden we wel zien. Ik had het er eerst nog moeilijk mee, maar als ik zie hoe ze nu is opengebloeid, ben ik blij dat we overstap gedaan hebben. Vroeger zei ze niks, nu staat haar mondje geen minuut stil. Ze kan vaak ook vertellen wanneer ze ergens mee zit en soms ook wat er juist scheelt. Ze wil graag "normale" dingen doen, maar spijtig genoeg is dat telkens weer een teleurstelling. Ze kan niet altijd plaatsen hoe iets in elkaar zit. Dingen die voor ons automatisch gaan, zijn dat voor haar niet. Over alles moet zij eerst nadenken. Ze zit ook regelmatig in "haar" wereld en dan hoort of ziet ze niks meer. Heel moeilijk te begrijpen voor buitenstaanders. Het lijkt dan alsof ze stout is en niet wil luisteren, maar dat is het helemaal niet. Ze hoort ons dan echt niet. Dat zal voor de rest van haar leven zijn, maar dat is nu eenmaal ass en daar kan je niks aan veranderen. Ik ben ervan overtuigd dat zij nog ver zal geraken in het leven, want ze heeft een heel groot doorzettingsvermogen.
