Het is heel zwaar om nooit eens even rust te hebben. Ik heb 4 zorgenkindjes, de ene al meer dan de andere. Allevier hebben ze een andere aanpak nodig. Bij alles wat we doen of zeggen, moeten we goed nadenken of ze het wel begrijpen op die manier. We moeten hen routines aanleren en andere weer afleren. Veel dingen die andere kinderen uit zichzelf weten, moeten bij hen aangeleerd worden. Sociale omgang bijvoorbeeld. Ze weten niet hoe ze zich mogen gedragen in welke situatie. Als wij hen dat niet aanleren, weten ze dat nooit. Nu zijn ze nog jong en wordt dat nog aanvaard, maar dat blijft niet zo. 

Het zou deugd doen, als ik me af en toe eens geen zorgen zou moeten maken. Dat ik ze met een gerust hart bij hun papa zou kunnen achterlaten. 

Het afgelopen jaar hebben we 1x een poging gedaan om op weekend te gaan. We konden pas zaterdagavond vertrekken en zondagmiddag moesten we al terug zijn. Ik kan je verzekeren dat er dan van ontspannen niet veel in huis komt. We hadden dat gedaan om er toch even tussenuit te zijn, maar als je zo enorm moe bent, doen die paar uurtjes niet veel. 

Vaak vragen mensen hoe lang de kinderen 'verplicht' naar David moeten. Maar niemand die er bij stilstaat hoe zwaar het voor ons is. Ik wil niets liever dan mijn kinderen dicht bij mij hebben. Ik zou hen willen zeggen 'nee, je moet niet meer naar papa', maar in de tijd dat ze daar zijn halen we werk in. Als ze altijd hier zijn, wanneer moeten we dat dan doen? Ik probeer Filip zo veel mogelijk te ontzien. Ik probeer hem zoveel mogelijk rust en ontspanning te gunnen, maar zoals het de laatste tijd gaat, wordt dat wel heel moeilijk. Ik wil ook graag af en toe wat tijd samen doorbrengen, maar ik voel me ook verantwoordelijk voor m'n kinderen.