De laatste tijd voel ik me vaak moe. Al dat werken, het huishouden, de zorg voor de kinderen,... Soms wordt het me even teveel. De afgelopen maanden had ik amper tijd voor mezelf. De enkele keren dat we hier geen kindjes hadden spendeerden we aan het huishouden. Als ik Filip niet had, dan zat ik er al lang doorheen. Wat hij allemaal doet voor mij en de kindjes doet is onvoorstelbaar. Hij helpt mee in het huishouden en met het huiswerk van de kinderen. Hij gaat mee naar oudercontacten en besprekingen ivm de kinderen. Indien er zich een probleem voordoet, denkt hij mee hoe we dat het beste kunnen aanpakken. Hij steunt mij onvoorwaardelijk en weet me steeds weer terug op te peppen. De momenten dat hij zich kan ontspannen, gun ik hem dan ook van harte. Soms twijfelt hij of wel naar de fitness zou gaan, omdat hij merkt dat het hier erg druk is. Dan dring ik er op aan dat hij toch gaat, want ik vind dat hij zijn momenten moet blijven hebben. Die tijd is van hem en daar kom ik niet aan. Wat hij hier allemaal doet is niet evident. Ik laat dan ook geen kans onbenut om hem te tonen hoeveel ik van hem hou en hoe dankbaar ik ben. Sinds kort volgen we samen dansles. Vijf weken lang gaan we leren swingen. Daar geniet ik enorm van. Het doet me even alle zorgen vergeten. Bovendien vind ik het heel erg belangrijk dat we ook tijd voor elkaar blijven hebben. Filip is mijn droomprins. Nooit had ik durven dromen dat ik dat geluk ooit zou kennen. Zo zie je maar dat je nooit de moed mag opgeven :).
Wat kan ik nog doen voor haar? Hoe kan ik haar helpen? Ik weet het soms niet meer. Thuis krijgt ze zoveel uitbarstingen. Er zijn dagen dat gewoon iets zeggen al een reden is om uit te vliegen. Op zo'n momenten is ze niet voor rede vatbaar. Ze luistert dan ook helemaal niet naar wat er gezegd wordt. Altijd opnieuw denkt ze dat ze minder mag en meer moet. Geef ik Tibe een knuffel, dan wordt ze kwaad. Ook als ik haar net daarvoor pas een knuffel gaf. Ben ik even met Silke aan het praten, dan beweert ze weer dat ik met haar nooit praat. Belonen of straffen, wat ik ook doe, het heeft geen effect op haar. Ook op school gaat het niet goed. Haar punten zijn wel goed, maar haar gedrag daarentegen...Ze eist alle aandacht op. Zowel voor ons als voor de juf is het enorm uitputtend.
Ze doet alleen waar zij zin in heeft. Straf ik haar, dan vindt ze altijd wel een manier om toch te doen wat zij wil. Beloon ik haar, dan geeft ze het na enkele keren al op.
Soms kan ze zo lief zijn en heel erg behulpzaam. Jammer genoeg gebeurt dit niet zo vaak meer.
Is het de puberteit die stilaan zijn intrede doet in combinatie met haar karakter en diagnoses? Ik weet het niet. Ik kan alleen maar hopen dat het terug beter wordt.
