Nog enkele dagen en dan zijn de kindjes terug bij ons. Ik kijk ernaar uit. Silke is het grootste deel van de tijd bij ons gebleven. Zij kon het echt niet meer aan bij David. Yara wil ook vaak bij ons zijn, maar voorlopig kan ik daar niet veel aan doen. Vanavond gaan we de situatie bespreken bij de psycholoog van Yara, want op deze manier kan het echt niet verder. Alles wat wij de kinderen proberen bij te brengen is weer teniet gedaan. De kinderen hebben zoveel nood aan structuur en dat hebben ze daar helemaal niet. Tibe is doodop. Elke dag, elk uur is daar anders. Elke dag op een ander moment eten, opstaan, gaan slapen,..... Ongelofelijk veel rommel, amper propere kleren. Ik ben soms bijna beschaamd om Yara te zien rondlopen. Hij begrijpt niet dat hij degene is die hier iets moet aan doen. Alledrie willen ze liever bij ons zijn en dan nog ziet hij niet dat hij degene is die moet veranderen. Het ligt aan hen, aan mij, maar zeker niet aan hem......
