Vandaag was het emotioneel een zware dag. David heeft het contract getekend voor een appartement, binnen enkele weken verhuist hij dus definitief.
Bovendien heb ik vandaag bericht gekregen dat ze 2 nieuwe klanten gevonden hebben voor mij om te gaan poetsen. Ik heb het met beide dingen moeilijk. Nu is het echt zover dat hij verhuist en wat mijn werk betreft, zat ik eigenlijk al aan mijn limiet, maar als ik wil rondkomen moet ik wel meer gaan werken. Daarom heb ik vandaag ook besloten om me een scootertje aan te schaffen, zodat ik mijn energie kan opsparen voor mijn job en de kinderen. Het lijkt misschien banaal, maar voor mij is het een grote hulp.
Met Yara gaat het momenteel iets beter. Ze krijgt een hogere dosis concerta en daardoor kan ze haar woede onder controle houden. De weekends zijn nog steeds heel erg zwaar, omdat ze dan geen medicatie krijgt.
Tibe hadden we nog niet op de hoogte gebracht van de scheiding, maar hij moet toch iets opgevangen hebben. Vorige week stapte hij huilend van de bus en vroeg of papa in een ander huisje gaat wonen. Ik heb hem dan verteld dat mama en papa elkaar niet meer leuk vinden. Hij kent het begrip liefde nog niet. Ik vertelde hem er wel heel duidelijk bij dat we hem wel altijd leuk zullen blijven vinden en ook zijn broer en zussen. Dat luchtte hem duidelijk op. De dag dat David gaat verhuizen, ga ik met hen iets leuk doen. Dan maken we het niet moeilijker dan het al is. Tibe en Silke zullen het nog moeilijk genoeg krijgen.
Nog even iets over Lennertje. Zoals jullie misschien wel weten is hij verzot op snoepen. Vrijdagavond had hij van mij een chocoladewafel gekregen. Enkele minuten later hoorde ik hem huilen. Ik ging dus kijken en zag dat zijn handjes en een oogje vol chocolade hingen. Waarschijnlijk heeft hij met zijn handjes in zijn oog gewreven. De wafel wou hij niet meer hebben, ook zaterdag en zondag wou hij er geen. Hij duwde de doos telkens weg. Hij had die pijn aan zijn oogje dus gelinkt aan die wafel. Zondagavond probeerde ik hem nogmaals 1 te geven. Dit keer duwde hij de doos niet weg, maar nam er ook niet meteen één. Hij heeft zeker 5 minuten staan twijfelen, maar uiteindelijk nam hij een wafel en beet er voorzichtig van. Toen hij doorhad dat die pijn niet door de wafel had, moest ik de doos terug verstoppen :)
Ik ga beginnen met de leuke dingen :). Lennertje wordt de laatste tijd een echte deugniet :). Vrijdagavond wou ik de rits van zijn slaapzak toedoen, terwijl hij maar stond te springen in zijn bed en hij maar lachen ondertussen.
Zaterdag nam hij de choco van tafel en wou er met zijn handjes inzitten. Ik nam die af en toen zag hij de speculaaspasta staan. Die heb ik ook maar meteen afgepakt. Dan kwam hij naast mij zitten en wou de choco terug open doen. Ik gaf hem een boterham en een kindermes, want hij wil tegenwoordig veel zelf proberen. Het brood duwde hij weg en begon te zeuren. Ik legde de boterham terug voor hem en weer duwde hij het weg, telkens weer opnieuw. Na een tijdje gaf hij het op en begon te smeren (voor zover je het smeren kan noemen :) ). Iedere keer dat hij zijn mes in de choco gestoken had, wou hij het mes naar zijn mond brengen. Ondertussen was hij maar aan het lachen. Ik smeerde dan de choco open op zijn boterham, hij vouwde hem toe en sneed hem in twee. Hij is echt zoveel aan het bijleren de laatste tijd en zo vrolijk :).
Tibe doet het fantastisch op school. Hij gaat 4x per week mee naar de brugklas om te leren lezen. Zijn uitspraak begint ook te verbeteren. Hij zegt de woorden vaak nog fout uit gewoonte, maar hij kan al veel woorden juist zeggen. Ik verbeter hem heel vaak, zodat hij de goede uitspraak gewoon wordt.
Hij begint ook stouter te worden, maar voor hem is dat goed :). Dat wil zeggen dat hij een eigen mening krijgt en zelf dingen uitprobeert.
Silke, die doet het ook fantastisch op school. Ondanks de moeilijke periode met Yara, gaat ze goed vooruit. Ze komt ook veel vaker vragen om is te praten. Ze geeft zelf aan waar ze het moeilijk mee heeft en stelt er dan vragen over.
Dan nu het slechte nieuws.
Yara doet het helemaal niet goed. Sinds ze ontslagen is uit het ziekenhuis, krijgt ze meer en meer woede-uitbarstingen. Ook veel heviger dan vroeger. Terwijl ze vroeger alleen maar brulde, gooit ze nu ook met alles wat in haar buurt ligt en slaat en stampt ze. Dit weekend heeft ze zich uitgewerkt op onze douche. Met als gevolg dat de douchedeur er nu uit is. Als we geen nieuwe scharnieren vinden, dan moeten we een hele nieuwe douche plaatsen. Ze heeft van mij alternatieven gekregen, zoals naar de berging gaan en papier in stukken scheuren. Maar tegen dat ik haar er kan op wijzen is het al te laat.
Vorige week zijn we op intake-gesprek geweest in het cggz (centrum geestelijke gezondheidszorg) van Mechelen. Ze wordt daar vanaf nu verder opgevolgd. Ik hoop echt dat ze haar daar kunnen verder helpen, want ik weet het momenteel niet meer.
Er is nog meer slecht nieuws te melden. David en ik hebben bijna 3 maanden geleden besloten om uit elkaar te gaan. We hebben meerdere malen geprobeerd om onze relatie te redden, maar het gaat niet meer. David is momenteel op zoek naar een appartement in Hombeek of Mechelen. Ik blijf met de kinderen hier wonen.
Hier zijn we weer na een hectische periode. Yara is sinds 20 december terug thuis. Ik had een klein welkomstfeestje voor haar georganiseerd, zodat ze ze zich meteen terug thuis zou voelen. Dat vond ze heel erg leuk.
In het ziekenhuis weten ze nog steeds niet zeker wat het is. Ze noemen het voorlopig 'een complexe gedragsstoornis'. ADHD heeft ze toch wel. Volgens de testen heeft ze geen autisme, maar volgens hun observatie wel. Mijn gevoel zegt dat Yara dit niet heeft, maar ik ben natuurlijk geen specialist.
Vanaf september kan ze naar type 8 in de school van Silke. Ze moet nu dus nog een half jaar naar haar oude school. Vanmorgen ben ik met haar mee geweest, zodat ze op haar eerste dag niet alleen zou zijn. Het was hartverwarmend om te zien hoe goed ze opgevangen werd. De directeur kwam meteen naar haar om te vragen hoe het ging. Haar juf gaf ook meteen uitleg en zei dat ze vandaag rustig zouden beginnen en enkele kindjes stonden haar op te wachten in de klas om haar te helpen. Gelukkig maar dat het zo goed verliep, want ze was enorm zenuwachtig. Ik heb ze 2 nachten bij mij in bed laten slapen, waardoor ze toch iets rustiger werd.
Nu de rust hier in huis in weergekeerd, zal het waarschijnlijk niet zo lang duren voor ik weer iets post.
Ik heb meer nieuws over Yara. Van haar oorspronkelijke diagnoses blijft niets meer over. Ze heeft wel discalculie en add of een lichte vorm van autisme. Haar IQ is 85. Dat is nog net normaal. Een kind met dat IQ zou nog naar het gewone onderwijs kunnen, maar met haar bijkomende problemen zal het zéér moeilijk worden. Het beste voor haar is dus dat ze naar type 8 gaat.
Gezien ze er nog niet uit zijn dat ze ofwel add ofwel ass heeft, zou ze volgens hen beter nog tot kerstmis daar blijven. We hebben voorlopig nog niets bevestigd. Ik ga volgende week een aantal scholen bellen om te informeren of er een plaats vrij is. Als ze ergens terecht kan, dan laten we enkel de hoogstnodige onderzoeken nog doen en komt ze naar huis. Is er nergens plaats, dan blijft ze daar. Ze mist ons, maar ze is daar nog redelijk gelukkig. Vooral wij hebben het er moeilijk mee.
De oorzaak van haar gewichtsproblemen hebben we inmiddels ook. Het komt door de medicatie. Onze vaste kinderpsychiater had ons verteld dat abilify hetzelfde was als risperdal, maar zonder bijwerkingen. Nu blijkt dus dat abilify even goed bijwerkingen heeft en gezien ze daar altijd zo sterk op reageert, moeten we niet verder zoeken. Dat gaat dus afgebouwd worden. De dokters zijn er ook van overtuigd geraakt dat ze geen concerta nodig heeft.
De dokters zijn er eveneens achter gekomen dat Yara's maagproblemen deels door stress komen en deels een lichamelijke oorzaak hebben. Ze hebben mij op verschillende punten gelijk moeten geven. Een tijdje terug vertelde mijn psychologe me dat ik meer ervaring heb dan sommige van haar collega's. Ik zou ze nog bijna gaan geloven ook :)
Lennertje heeft vorige keer weer verschillende keren 'mama' gezegd. Hij begint echt wel te weten dat ik zijn mama ben.
De laatste weken kijkt hij constant naar foto's en in tijdschriften. Als hij iets ziet dat hij herkent op de foto's, maakt hij geluidjes. Speelgoedboekjes vindt hij ook superleuk. Laatst was hij erin aan het bladeren tot hij plots begon te lachen en niet meer verder keek. Op dat blad stond een springkasteel. Het was heel duidelijk dat hij dat wel wou hebben. Dit zal dus het eerste jaar zijn dat ik samen met hem een sintbrief kan maken. Eindelijk kan hij laten zien wat hij wil hebben en moet ik niet meer voor hem kiezen. Lennertje maakt zo'n grote vooruitgang.
Het is weer even geleden, maar het is razend druk hier.
Overmorgen moeten we op adviesgesprek bij de kinderpsychiater. Dan wordt in overleg met ons beslist of we deze periode gaan afsluiten of dat ze nog 8 weken moet blijven. Zij vinden dat ze nog niet echt iets gedaan hebben, dat ze enkel nog maar onderzoeken gedaan hebben. Ik ging ervan uit dat dat net de bedoeling was. Haar verder helpen kunnen we hier ook. David en ik hebben dus beslist dat het voor ons genoeg is geweest. Therapie kan ze hier ook krijgen. Ze zou dan nog 2 weken daar moeten blijven om eerst een gesprek met de school te hebben, de juiste school en therapie voor haar te zoeken,... Ik vraag me alleen af waarom ze in het begin zeggen 8 weken als ze weten dat zedan nog niet meteen naar huis mag.
Uit de onderzoeken is niets meer voort gekomen. Binnenkort moet ze nog naar de endocrinoloog en dat zal het laatste zijn. Ze heeft al veel te veel moeten ondergaan. Gelukkig vraagt ze niet meer de hele tijd naar eten, dus dat zal wel iets te maken gehad hebben met die maagontsteking. Maar groeien doet ze nog steeds niet.
De laatste tijd denk ik veel te pessimistisch en dat wil ik niet. Komt het door de vermoeidheid of omdat ik Yara zo mis? Ik weet het niet. Nog 2 weken en ze is terug thuis. Als ze voorstellen om ze nog is 8 weken daar te houden, dan ga ik het weigeren. Ze nemen me daar niet ernstig. Ze blijven maar beweren dat het alleen psychisch is, terwijl ik inmiddels bewijs heb dat dat niet zo is! Ze geloven ook niet dat ze eerst begon bij te komen en daarna pas veel begon te eten. Het klinkt ook raar, maar het is de waarheid! Ik heb hier mensen genoeg in de omgeving die dat kunnen beamen. Ik mis haar verschrikkelijk.
Vandaag was het een moeilijke dag. Vanmorgen was ik heel blij dat Lennertje nog eens 'mama' tegen me zei. Wat later kwam toch weer dat besef dat hij 6 jaar is en pas voor de tweede keer mama zei. Ik heb aanvaard dat hij gehandicapt is, maar er zijn toch momenten dat ik denk aan later. Hoe zal hij zijn als hij volwassen is? Gaat hij ooit leren praten? Dat hij nooit een gezin zal hebben of alleen kan wonen, dat weet ik. Maar misschien kan hij ooit begeleid gaan wonen. Ik hoop het, maar zoals het er nu naar uit ziet, vrees ik daarvoor. Wie weet verrast hij ons nog en leert hij nog heel veel bij. Hoop doet leven, zeggen ze toch.
Het is even geleden dat ik nog iets van me liet horen, maar hier ben ik weer! Gisteren ben ik met Yara naar het Paola ziekenhuis geweest voor onderzoeken. Ze heeft dus een zware maagontsteking. Dit zou ze al van haar geboorte kunnen hebben, want dat kan op en af gaan, zei de dokter. Het verklaart alleszins waarom ze 5 jaar geleden niets gezien hebben in haar maag. Ook het braken en het hongergevoel kunnen daarvan komen. Ik ben blij dat ze eindelijk iets gevonden hebben. De andere resultaten heb ik nog niet. Als je zo vaak pijn hebt is ook normaal dat je steeds humeurig bent en je moeilijk kan concentreren. De psycholoog in Hoboken probeerde ons vorige week nog te overtuigen dat er medisch gezien, waarschijnlijk niets aan de hand was. Dat die klachten psychologisch waren. Eindelijk hebben we bewijs dat het niet enkel in haar hoofd zit. Yara moet echt wel een hoge pijngrens hebben.
Yara is terug thuis! Ze mag hier blijven tot woensdag en dan moet ze terug naar Hoboken. Blijkbaar had ze toch een nierontsteking, omdat haar blaasontsteking niet behandeld werd enkele weken terug. Ik kan mij echt niet voorstellen dat niemand dat gemerkt heeft. Zijzelf zegt dat ze echt geen pijn had. Ik hoop echt dat ze deze keer iets vinden. Toen ze laatst zoveel moest braken, bleef ze toch bijkomen. Dit is echt niet meer normaal.
Vandaag was het weer een moeilijke dag. De communicatie in het ziekenhuis trekt op niks. Toen ze opgenomen werd, zeiden ze dat ze 1 of 2 nachten moest blijven. Vrijdag zeiden ze dat ze zondag naar huis mocht. Gisteren was het weer dat er niemand ontslagen wordt in een weekend. Vanmorgen zei Yarake dat ze van de dokter had gehoord dat ze morgen naar huis mocht, maar de verpleging beweert dat de dokter dat pas morgenochtend beslist. Dan komt daar nog bij dat ik de hele tijd telefoon krijg van de kinderpsychiater en de kinderpsychiatrie, met de vraag of ik al iets meer weet. Communiceren ze daar eigenlijk wel? Woensdag hebben we een afspraak bij de psycholoog, dan ga ik het er daar wel is over hebben. Dit kan echt niet meer! Gelukkig mag ze na haar ontslag eerst 1 of 2 nachten naar huis om te bekomen.
Ik wil vandaag toch ook nog even iedereen bedanken die ons zo steunt momenteel. Onze ouders, die altijd klaarstaan voor ons. Kaatje, die mij steeds weer de moed geeft om verder te gaan. Fientje, bedankt dat je mij vanmiddag bent komen helpen om hier thuis alles een beetje aan kant te krijgen. Heidi, bedankt voor de toffe avond gisteren, ik heb mij geweldig geamuseerd. Tenslotte ook nog alle anderen, die bellen of berichtjes sturen om te vragen hoe het gaat. Ik heb misschien nu minder tijd voor jullie, maar dat bedoel ik niet zo. Dat jullie er nu gewoon zijn voor ons, dat apprecieer ik enorm. Als alles achter de rug is, dan nodig ik jullie allemaal uit en dan gaan we iets leuk doen.
Deze nachtmerrie mag eindelijk wel is gaan ophouden. Ik heb een hele week migraine gehad, Silke haar oortjes zijn ontstoken door haar oorbellen en op de koop toe is Yara momenteel opgenomen in het Paola ziekenhuis. Gisteren rond 18u kreeg ik telefoon van de kinderpsychiatrie, met de vraag of we Yara naar het Paola ziekenhuis konden brengen. Ze had 40,7°C koorts en ze moest weer braken. Ik ben dan met haar naar de spoed gereden, waar ze testen hebben gedaan. Ze bleek een blaasontsteking te hebben, die richting nieren aan het gaan was. Ze hebben haar aan een infuus gelegd en moet nu enkele dagen daar blijven. De verpleegster heeft 4x moeten prikken voor ze een ader vond. In haar beide handen, in haar pols en uiteindelijk in haar arm. Ze heeft dat allemaal heel dapper doorstaan. Ik had het er moeilijker mee dan zijzelf. Vannacht heb ik dus amper geslapen. Vanmiddag was haar koorts gelukkig gezakt, maar ze moet nog steeds braken en ze is heel moe.IZe hebben een echo gemaakt van haar nieren en die waren gelukkig in orde. Ik hoop dat ze snel weer beter is, maar ook dat ze snel de oorzaak vinden.
Vandaag ben ik met Yara naar de pediater geweest. De komende weken zullen er heel wat onderzoeken gebeuren. Er wordt een gastro- en endoscopie gedaan, een ct-scan van haar schedel, nogmaals een bloedonderzoek en ze moet naar de endocrinoloog. Dit is nog maar het begin. Van daaruit gaan ze verder kijken wat ze nog kunnen doen. Ik ben blij dat ze eindelijk in actie geschoten zijn, maar tegelijkertijd ook bang voor wat ze gaan vinden. Nu ze zelf al voor een deel hebben gezien hoe het zit, gaan we misschien te weten komen wat er aan de hand is. Gisteren heeft ze spijtig genoeg weer een zware woede-aanval gehad. Ik ga niet herhalen wat ze allemaal riep, maar het kwam serieus aan. Iedereen die in haar buurt kwam, moest eraan geloven. Van het moment dat ze uit haar bed kwam tot 's middags. Ze kalmeerde pas toen ze doorkreeg hoe erg ze ons kwetste met haar woorden. Behalve wij en mijn ouders heeft nog nooit iemand haar zo gezien. Af en toe, als ik telefoneer, hoort iemand haar ook wel eens bezig. Op die momenten beseft ze zelf niet wat ze allemaal zegt, maar nadien krijgt ze wel spijt. Dan is het natuurlijk voorbij en moet ik Silke en Tibe weer kalmeren.
Gelukkig zijn het niet alleen negatieve dingen die gebeuren, anders zou ik het niet volhouden. Zaterdag heeft Yara bijvoorbeeld samen met David tagliatelli met kaassaus, hesp en champignons gemaakt. Dit was voor allebei de 1ste keer en ik was niet in de buurt om te zien of alles vlot verliep. Ik had wel op voorhand tot in detail opgeschreven wat ze moesten doen. Het was in ieder geval heel lekker, dus ze mogen dat best wat vaker doen. Diezelfde avond heb ik iedereen aan tafel geroepen, om eens met elkaar te praten. Ik heb iedereen iets positief over de anderen laten zeggen. Dat is goed gelukt, Tibeke is natuurlijk nog klein, maar hij begreep toch wat ik van hem verwachtte. Hij herhaalde dingen die hij eerst van de zussen had gehoord, maar ook dat hij het leuk vond dat Yara hem schminkte. Het deed ons allemaal deugd om zoveel positiefs over onszelf te horen. Ik raad iedereen aan om af en toe eens zoiets te doen.
Omdat het nog niet druk genoeg is, gaan we binnenkort ook opnieuw behangen in onze living. Dus gisterennamiddag gingen Silke en David behang verwijderen. Dat was mooi om te zien hoe ze zo naast elkaar stonden te werken. Vreemd genoeg, kalmeert het mij ook als ik behang afsteek en te weten dat we binnen enkele weken weer in een gezellige living zullen zitten. Zo loop ik niet de hele tijd te piekeren.
Yara heeft al 2 dagen niet moeten overgeven. Nu blijken de crp-waarden in haar bloed veel gestegen te zijn en meestal wijst dat op een urineweginfectie. Ik kan mij echt niet voorstellen dat ze dat zou hebben, zonder dat we dat gemerkt hebben. Yara kan immers weinig pijn verdragen. Vandaag gaan ze opnieuw bloed afnemen om te zien of die waarden ondertussen gezakt zijn. Maandag gaan we naar de kinderarts, gespecialiseerd in gastroscopie en chronische ziekten. Eindelijk heb ik het gevoel dat ze in de juiste richting aan het zoeken zijn. Je kan braken van stress, maar toch niet vanaf je geboorte en dan al die andere symptomen. Ik denk wel dat het in haar geval erger wordt bij stress, maar dat is volgens mij niet de oorzaak.
Silke heeft het de laatste dagen ook erg zitten. Ze geraakt niet in slaap, is heel druk en zit weer helemaal in haar wereldje. Ik denk dat ze haar zus mist, maar het blijft gissen. Haar lievelingsknuffel, Petra Pan, moest vorige week bij Yara in het ziekenhuis blijven. Petra Pan is trouwens een echt kind volgens haar. Die gaat regelmatig mee naar school, die gaat ook voetballen. Ze heeft zelfs een eigen boekentasje. Daar moeten dan een mini-drinkbus, mini-brooddoos en 2 nicnacjes in. Daarmee zit het vol, anders zou ze nog fruit meenemen ook. Vorig jaar moest ze zelfs mee op zeeklassen, met haar eigen koffertje. Daar zaten dan voor elke dag propere kleren in, een lakentje, en een toiletzakje met een mini-tandenborstel. Voor degene die Petra Pan nog niet kennen, ze lijkt heel hard op Peter Pan. Dit is haar troost tijdens moeilijke momenten.
Ik zie het even niet meer zitten. Volgende maandag met Yara naar maag- darmspecialist en ik moet met haar gaan, maar ik krijg geen verlof van op mijn werk. Ik mag wel mijn klanten verzetten naar dinsdag. Maar heb al sinds juni geen dag rust meer gehad en daar verlang ik zo naar. Normaal zou ik eind oktober geopereerd worden aan mijn voet, maar dat zullen we dus weer maar is uitstellen. Yara gaat voor momenteel. Het is ook nog niet zeker dat ze na 8 weken al naar huis zal mogen, al hoop ik van wel. Ik dacht dat alles ging veranderen, zodra Lennert op zijn plaats zat, maar het houdt hier maar niet op.
Yara's eerste week zit erop, nog 7 te gaan.Ze voelt zich helemaal niet goed, ze braakt minstens 1x per dag. Het klinkt misschien hard, maar het is goed dat ze dat ginder ook zien. Dan weten ze tenminste dat ik niet overdrijf. Maandag gaan ze het vermelden bij de dokter en dan zullen er wel verdere onderzoeken gebeuren. Haar gebrek aan concentratie en woede-aanvallen kunnen daar ook van voortkomen. Hoe zou je zelf zijn als je constant pijn hebt! Behalve het braken doet ze het daar wel goed, ze heeft al enkele vriendjes. Ze amuseert zich wel, denk ik.
Ik heb dinsdagnamiddag nog naar de kinderpsychiater van Yara gebeld om mijn standpunt duidelijk te maken. Gelukkig begreep hij het. Ze gaan haar eerst 3à4 weken observeren zonder medicatie. Daartegen zouden ze moeten weten of Yara echt adhd heeft of een andere leerstoornis. Gisteren zijn we haar gaan bezoeken en ze deed het redelijk goed. Ze is nog wat verlegen, maar dat zal wel in orde komen. Ik zal blij zijn als die 8 weken om zijn, want ik mis haar.
Ik ga het vandaag ook nog hebben over Yara. Sinds vanmorgen is Yara opgenomen op de afdeling kinderpsychiatrie in het UKJA in Hoboken. Om te beginnen wil ik benadrukken dat Yara een ontzettend lief en behulpzaam meisje is. Haar grootste probleem is dat ze bijna constant onder stress staat. Vooral tijdens het schooljaar dan. Ze was altijd een druk kind, ook als baby. Ze heeft ook altijd een zwakke maag gehad, 2à3 keer moest ze braken. Tot de 3de kleuterklas ging alles prima op school. Vanaf het 1ste leerjaar begon het bergaf te gaan met haar. Ze kon zich moeilijk concentreren. We zijn toen naar en kinderpsychiater gestapt en die heeft vastgesteld dat Yara adhd, odd en angststoornissen had. Vanaf dan kreeg ze medicatie. Het tweede leerjaar moest ze overdoen en ook het derde ging heel moeilijk. Ze kreeg meer en meer woede-aanvallen, de medicatie werkt niet zoals het hoort en ze heeft niet veel zelfvertrouwen meer. Eind vorig schooljaar had ik het gevoel dat mijn Yara ergens ver weg zat. Ze was niet meer het meisje dat ik kende. Ze moest geholpen worden. Ze werd aangemeld op de kinderpsychiatrie, maar ik bleef twijfelen of we haar daarmee konden helpen. Maar het was het proberen waard. Ik zou alles doen om haar terug gelukkig te maken.
Deze zomer heb ik geen enkele keer concerta gegeven. Ik kreeg stilaan MIJN Yara terug. Ze voelde zich goed, had zeer weinig woede-aanvallen, ze was zo lief. Ze heeft zelfs enkele angsten overwonnen. Ze durfde alleen naar het toilet gaan en naar haar kamer. Ze ging alleen naar de krantenwinkel en naar mijn ouders. Je kon zien dat ze beetje bij beetje haar zelfvertrouwen terug kreeg.
Vorige week kregen we telefoon dat er een plaats vrij was in het UKJA. Plots ging het heel snel. Ik vertelde Yara dat ze opgenomen zou worden en ze kreeg het weer moeilijk. Ze begon weer veel te braken, werd vaker boos. Ik kreeg het weer moeilijk. Was het echt de juiste beslissing? Ik heb nog steeds gemengde gevoelens hierover. Vanmiddag had ik een gesprek met de psycholoog en ik voelde me iets beter. Ze begreep mijn standpunt over medicatie. Ze zouden luisteren dacht ik en er alles aan doen om haar te helpen. Ze zou hulp krijgen. Ik was echter net thuis toen ik telefoon kreeg van de assistent van de kinderpsychiater daar. Ze beginnen morgen terug met concerta, want ze willen zelf zien of het echt niet voldoende werkt. Kunnen ze echt niet eerst kijken hoe ze is zonder concerta en dan pas beslissen? Ik heb echt zin om haar gewoon terug te halen. Maar wat dan?
Ik heb jullie nog niets verteld over Silke. Heel veel valt er over haar niet te vertellen, want zij doet het eigenlijk heel goed. De kleuterschool heeft zij nog gedaan in het gewone onderwijs, dan 1 jaar type 8 en nu voor het 2de jaar in een auti-klas. Vanaf haar geboorte was ze een heel rustig kind. Niets abnormaal zou je denken, maar als ik er nu op terugkijk, waren er toch al enkele bijzonderheden aan haar. Zo wou zij als pasgeborene enkel op onze buik slapen, nergens anders. Uiteindelijk lukte het om haar te laten slapen mbv een knuffel die de hartslag nabootst. Elke "normale" baby slaapt rustig als je er mee gaat wandelen. Silke schreeuwde dan heel luid. Toen ze voor het eerst naar school ging, begon de juf abnormale dingen te zien bij haar. Zo was ze er van overtuigd dat Silke niet goed hoorde, want ze reageerde niet als er iets werd gezegd, ze kon iemand blijven aanstaren en zat heel vaak te dromen. We hebben haar gehoor laten testen, maar alles bleek in orde te zijn. De zomer erna zijn we verhuisd en moesten Yara en Silke naar een andere school. Vanaf toen begon het echt fout te lopen. Ze deed niets in de klas en de juf had haar nog bijna nooit horen praten. De tweede kleuterklas ging iets beter. Ze raakte eindelijk gewoon aan de school en die juf had ze ook liever. Maar het bleef toch moeilijk. We hebben haar laten testen in het COS en daaruit bleek dat ze autisme heeft. We zouden haar de laatste kleuterklas nog laten doen, mits de nodige begeleiding en daarna zouden we wel zien. Ik had het er eerst nog moeilijk mee, maar als ik zie hoe ze nu is opengebloeid, ben ik blij dat we overstap gedaan hebben. Vroeger zei ze niks, nu staat haar mondje geen minuut stil. Ze kan vaak ook vertellen wanneer ze ergens mee zit en soms ook wat er juist scheelt. Ze wil graag "normale" dingen doen, maar spijtig genoeg is dat telkens weer een teleurstelling. Ze kan niet altijd plaatsen hoe iets in elkaar zit. Dingen die voor ons automatisch gaan, zijn dat voor haar niet. Over alles moet zij eerst nadenken. Ze zit ook regelmatig in "haar" wereld en dan hoort of ziet ze niks meer. Heel moeilijk te begrijpen voor buitenstaanders. Het lijkt dan alsof ze stout is en niet wil luisteren, maar dat is het helemaal niet. Ze hoort ons dan echt niet. Dat zal voor de rest van haar leven zijn, maar dat is nu eenmaal ass en daar kan je niks aan veranderen. Ik ben ervan overtuigd dat zij nog ver zal geraken in het leven, want ze heeft een heel groot doorzettingsvermogen.
Nu ga ik jullie meer vertellen over Tibe. Hij gaat naar het bijzonder onderwijs type7. Dat is voor zijn taal-en spraakstoornissen.Tibeke is als kleuter gestart in het gewone kleuteronderwijs, maar na enkele maanden bleek al dat dit voor hem niet de juiste keuze was. Hij bleef langer dan voorzien in de peuterklas en heeft 2x de eerste kleuterklas gedaan. De school zag spijtig genoeg enkel wat hij NIET kon en doordat ze niet zagen tot wat hij wel in staat was, heeft hij veel achterstand opgelopen. Hij voelde zich er ook niet goed. Ze wilden hem absoluut naar type 2 sturen(matig en ernstig mentaal gehandicapt). Daar was ik niet mee akkoord, ik was ervan overtuigd dat hij meer kon. Het laatste jaar kreeg hij thuisbegeleiding voor zijn dyspraxie. Die mevrouw, Kristel, was verbonden aan een school voor type 7. Zij was het met mij eens. Dankzij haar kon ik hem op de wachtlijst zetten. We hopen weinig hoop dat hij er terecht zou kunnen, want de lijst was enorm. Er zijn amper scholen die type 7 aanbieden. In juni vorig jaar kregen we gelukkig telefoon dat er een plaatsje was voor hem en we mochten op intake-gesprek. In september 2012 is hij daar kunnen starten. Ik ben enorm blij dat ik heb doorgezet, want hij dit jaar enorm veel geleerd. De gewone school vorig jaar zei dat hij toen niet klaar was voor de 2de kleuterklas. Inmiddels scoort hij gemiddeld voor een 3de kleuterklas en mag hij vanaf september leren lezen en rekenen. Hij blijft wel nog een jaartje in deze groep, omdat de aanpassing weer te groot zou zijn voor hem. Regelmatig zal Tibe meegaan met de nieuwe groep, zodat hij stilaan kan wennen. Bij Tibe is ass nog niet bevestigd, omdat er veel overeenkomsten zijn tussen dysparaxie en ass. Ik ben echter zeker dat hij het ook heeft. Ik denk dat ik inmiddels genoeg ervaring heb, om te kunnen zeggen dat ook hij autisme heeft. Mijn buikgevoel heeft mij tot nu toe nog nooit in de steek gelaten. In het verleden luisterde ik niet altijd naar dat gevoel, al had ik dat soms beter wel gedaan. Tibe zit echt wel op de juiste plaats nu.
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
