Gisteren zijn we naar een bespreking geweest op de school van Tibe. We hebben aandachtstesten laten afnemen. Ze hadden een sterk vermoeden dat Tibe ADD heeft. Persoonlijk vond ik die testen niet echt nodig, maar op aandringen van de school heb ik toch ingestemd. Het ziet ernaar uit dat hij inderdaad add heeft. Zijn scores waren veel lager dan gemiddeld. Het clb heeft de testen afgenomen en nu moet ik dus met hem naar de kinderpsychiater voor de definitieve diagnose. Dat wil ik nog doen, maar verder ga ik niet met hem. Ik vind het niet nodig dat ook Tibe rilatine gaat nemen. Ik weet dat hij niet snel vooruit gaat op school, maar zolang hij leert ben ik blij. Hij zit nu in een aangepaste klas, met veel structuur en leerstof op zijn maat. Hij zal misschien sneller leren, maar na de ervaring met Yara ben ik niet geneigd om hem ook medicatie te geven. Yara had een groeistop van meer dan een jaar, werd graatmager, daarna weer heel zwaar en werd ongelukkig. Tibe is een supervrolijke jongen en heel leergierig. Hij heeft een groot doorzettingsvermogen en daar raakt hij ook nog ver mee. Hij is niet groot, dus een groeistop zou niet goed zijn. Ik wil dat hij gelukkig en gezond blijft. Dat is me veel meer waard dan goede punten op school. Als blijkt dat hij binnen enkele jaren toch te traag vooruit gaat, dan wil ik het opnieuw overwegen. Filip deelt mijn mening en zijn juf gelukkig ook. Een diploma zal hij sowieso nooit halen, ook niet met rilatine. Voor Tibeke hoop ik vooral dat hij later een job kan doen, die hij graag doet. Wat heb je later die hoge punten, maar tegelijkertijd doodongelukkig bent. Onlangs was nog in het nieuws dat er zoveel studenten rilatine nemen. Die staan echt niet stil bij de nevenwerkingen. Ik vind dat je zoiets alleen mag nemen als het ECHT nodig is.
Vandaag zal ik het hebben over Silke. Zij is ondertussen 11 jaar. Stilaan begint ook zij te puberen. Je merkt het aan kleine dingen. Zo wordt ze zelfstandiger. Regelmatig gaat ze samen met haar zus naar de speeltuin of het zwembad. Ze gaan samen met de fiets naar moeke. Ook blijft ze wel eens een uurtje alleen thuis. Als het aan haar ligt zou ze nog veel meer alleen doen :). Soms vraagt ze op welke leeftijd ze bepaalde dingen mag doen, maar ik vind het moeilijk om daarop te antwoorden. Je kan onze kinderen immers niet vergelijken met andere leeftijdsgenoten. Je merkt het niet meteen, maar ze hebben wel degelijk een achterstand. Zo kan ik nu al met zekerheid zeggen dat Tibe op zijn 11 nog niet zoveel zal kunnen als zijn zussen.
Afgelopen weekend heeft ze een huisdiertje gekregen. Ze vroeg er al lang naar, maar we twijfelden. We zijn bijgedraaid nadat het hondje van mijn broer bij moeke en vake logeerde. Silke was daar zo enthousiast over. Het hele weekend is ze bij moeke gebleven. Ze heeft Cyrilleke rotverwend :). Een hondje zagen we niet echt zitten. Daar moet je veel tijd insteken en dat hebben we niet. Het is dus een cavia geworden (Liske). Daar kan ze ook mee spelen en dat kan ze ook verzorgen. Het enige probleem is dat ze nu nog minder graag naar David gaat.
De laatste tijd wil ze niet meer naar hem. Halverwege de week begint ze er al over. Ze moeten 2x van zaterdagvoormiddag tot zondagnamiddag naar hem en het 3de weekend blijven ze bij ons. Persoonlijk vind ik dat niet veel. Op vraag van de kinderen hadden we die tijd al ingekort. Ze zoekt allerlei excuses om bij ons te kunnen blijven. Soms geef ik toe, maar dat kan je niet altijd doen. Ik vind het moeilijk om te zien hoe verdrietig ze dan is. Volgende week gaat ze op schoolreis en David is de enige die haar naar het station kan brengen. Zelfs dat wil ze niet. Yara gaat ook niet graag, maar die heeft zich erbij neergelegd dat ze af en toe wel moet. Op de korte tijd dat ze daar zijn, komen ze nog regelmatig tot bij ons.
Zondag is het vaderdag. Silke heeft ook voor Filip iets gemaakt op school. Dit jaar had ze de keuze, maar vorig jaar had ze speciaal aan de juf gevraagd of ze ook voor hem iets mocht maken. Ze had er toen zelfs enkele speeltijden voor opgeofferd. Ik probeer zo weinig mogelijk over David te praten als de kinderen in de buurt zijn, maar ze worden ouder. Ze zien ook dat Filip altijd voor hen klaar staat en David niet. Er komt een moment dat ze niet meer gaan en dat zal niet lang meer duren, denk ik.
Gisteren had ik het over mezelf en Yara. Vandaag begin ik met Filip :).
Filip en ik zijn ondertussen al meer dan 2 jaar samen. Hij is echt de man van mijn dromen. Nog nooit heb ik me zo gelukkig gevoeld bij iemand. Hij is een geweldige pluspapa voor de kindjes. Ze zijn verzot op hem en hij kan hen ook niet missen :). Wat hij allemaal doet voor onze kinderen, dat doen zelfs vele 'echte' papa's nog niet. Filip zorgt niet alleen voor hen. Hij zoekt ook mee naar oplossingen, hij gaat mee naar besprekingen (hij wil zelfs niet dat ik alleen ga), hij maakt plezier met hen,... Onlangs ging hij zelfs kamperen om Yara in te schrijven! Hij had dit zelf voorgesteld. Ik heb het niet eens moeten vragen. Ook voor Lennertje doet hij alles. Lennert gaat bijvoorbeeld graag op stap. De colruyt is 1 van zijn favorieten. Nu ik niet echt mobiel ben, ging ik ervan uit dat we die uitstapjes dan maar een tijdje moesten laten. Maar nee, Filip gaat nu alleen met Lennertje naar de colruyt. Hij staat erop om dit te blijven doen voor hem. Ik kan je verzekeren dat dit niet evident is. Lennertje gaat soms lopen, kan de hele winkel bijeen krijsen als hij niet in een bepaalde afdeling wil zijn,....Toch geeft Filip niet op.
Hij is ook bezorgd om mij en de kindjes. Ik heb het soms heel zwaar om het werk, het huishouden en de grote zorg voor de kinderen te combineren. Als het van hem afhangt ga ik terug enkele uren minder werken. Zonder hem zou ik het niet zolang volhouden, denk ik. Hij vindt dat ik vaker moet rusten en af en toe moet ontspannen, maar ik ben dan vaak te koppig om toe te geven dat ik op ben en ik blijf dus maar doorgaan :). Ik ben van mening dat ik ervoor moet zorgen dat alles blijft doorgaan.
Ik probeer Filip zoveel mogelijk te ontzien. Om de zoveel tijd wil hij zijn fitness opgeven om meer te helpen thuis. Dan word ik altijd kwaad. Hij doet al zoveel voor ons. Ik wil absoluut niet dat hij dat ook nog opgeeft. Ik ben hem enorm dankbaar en dat laat ik hem ook vaak zien. Regelmatig schrijf ik een lief gedichtje of ik koop een cadeautje of ik verwen hem :).
Voor sommige mensen is het misschien normaal dat beide partners evenveel doen, maar ik heb dit nooit gekend en ik kan dat moeilijk loslaten.
Ik heb jullie ook heel veel te vertellen over de kinderen. Ik stel voor dat ik begin met Yara. Yara is een echte puber geworden, 13 is ze ondertussen. Zoals jullie weten heeft zij verschillende stoornissen. Ze heeft ADHD, autisme (ass) en discalculie. Ze heeft wel een gemiddeld IQ en net dat maakt het zo moeilijk. Volgend schooljaar gaat ze naar het secundair. Ze zal terug overschakelen naar het gewoon onderwijs. We gaan dat op zijn minst proberen. Iedereen is er van overtuigd dat ze het niveau zeker aan kan, maar we zijn allemaal bang dat het mentaal niet zal lukken. Ik heb voor Yara al vaak hulp moeten zoeken en ik kan alleen maar hopen dat ze dit keer de juiste hulp krijgt. Ze neemt nog steeds medicatie tijdens schooldagen en ondertussen is ze ook al enkele maanden in therapie bij een psycholoog. We doen wat we kunnen om haar zo goed mogelijk voor te bereiden. Zo hebben we haar ook al in contact gebracht met een toekomstig klasgenootje. Deze zomer gaan we ook met enkele andere ouders eens afspreken. Ook proberen we haar zo zelfstandig mogelijk te maken. Dat gebeurt vaak onder dwang en met veel geroep en getier van haar kant. Het is voor haar eigen bestwil, maar dat beseft ze niet. We proberen haar zoveel mogelijk te stimuleren om buiten te komen en kinderen te leren kennen. Op school doet iedereen z'n best om haar bij de groep te betrekken, maar zij wil niet. Ze heeft erg weinig zelfvertrouwen en is zo bang om iets fout te doen dat ze nog liever niets doet. De Yara van op school is een heel andere Yara dan die van thuis. Zoals wij ze kennen, zo kennen ze ze niet school. Daar is ze teruggetrokken, rustig,..... Als we vertellen dan dat ze thuis uitbarstingen krijgt en bazig is, kijken ze vreemd op. Gelukkig gelooft haar juf ons wel, omdat ze haar al eens bezig hoorde tegen Silke. Ze houdt zich de hele dag in om dan thuis te ontploffen. Er zijn nog meer mensen die opkijken als we vertellen over de echte Yara. Die mensen begrijpen niet waarom zij therapie nodig heeft en medicatie. Slechts een handvol mensen krijgt haar te zien zoals ze is. Het zou voor haar (en voor ons) veel beter als ze zich op school ook zou kunnen uiten. Het doet me pijn om te zien hoe ongelukkig zij vaak is en we proberen haar te helpen, maar dat kan alleen als zij het toelaat. Ik hoop dat het nog goed komt met haar.
Het laatste jaar is zo enorm druk geweest. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er amper tijd voor onszelf was. Ik ben veel meer gaan werken, waardoor ik geen vrije tijd meer had. Momenteel zit ik reeds een hele tijd thuis na een operatie aan m'n voet. Ik kijk er naar uit om terug te kunnen werken, maar tegelijk zie ik er tegenop om weer aan die drukte te beginnen. Er waren 2 redenen om meer te gaan werken. De eerste en belangrijkste was om te laten zien dat ik ook best veel kon werken, ondanks mijn drukke gezin. De tweede reden waren de centjes. Ik kwam best rond met mijn loon, maar ik wou ook graag iets extra. Nu, meer dan een jaar later, moet ik toegeven dat mijn gezondheid achteruit is gegaan. De fibro werd veel erger. Zonder koffie en pijnstillers haalde ik het niet. Ondanks de pijn ben ik toch blijven doorgaan. Ik wil niet kiezen tussen terug evenveel werken en meer luxe of minder werken en vrije tijd. Ik weet echt niet wat ik moet doen.
