Vandaag was het weer een moeilijke dag. De communicatie in het ziekenhuis trekt op niks. Toen ze opgenomen werd, zeiden ze dat ze 1 of 2 nachten moest blijven. Vrijdag zeiden ze dat ze zondag naar huis mocht. Gisteren was het weer dat er niemand ontslagen wordt in een weekend. Vanmorgen zei Yarake dat ze van de dokter had gehoord dat ze morgen naar huis mocht, maar de verpleging beweert dat de dokter dat pas morgenochtend beslist. Dan komt daar nog bij dat ik de hele tijd telefoon krijg van de kinderpsychiater en de kinderpsychiatrie, met de vraag of ik al iets meer weet. Communiceren ze daar eigenlijk wel? Woensdag hebben we een afspraak bij de psycholoog, dan ga ik het er daar wel is over hebben. Dit kan echt niet meer! Gelukkig mag ze na haar ontslag eerst 1 of 2 nachten naar huis om te bekomen.
Ik wil vandaag toch ook nog even iedereen bedanken die ons zo steunt momenteel. Onze ouders, die altijd klaarstaan voor ons. Kaatje, die mij steeds weer de moed geeft om verder te gaan. Fientje, bedankt dat je mij vanmiddag bent komen helpen om hier thuis alles een beetje aan kant te krijgen. Heidi, bedankt voor de toffe avond gisteren, ik heb mij geweldig geamuseerd. Tenslotte ook nog alle anderen, die bellen of berichtjes sturen om te vragen hoe het gaat. Ik heb misschien nu minder tijd voor jullie, maar dat bedoel ik niet zo. Dat jullie er nu gewoon zijn voor ons, dat apprecieer ik enorm. Als alles achter de rug is, dan nodig ik jullie allemaal uit en dan gaan we iets leuk doen.
Deze nachtmerrie mag eindelijk wel is gaan ophouden. Ik heb een hele week migraine gehad, Silke haar oortjes zijn ontstoken door haar oorbellen en op de koop toe is Yara momenteel opgenomen in het Paola ziekenhuis. Gisteren rond 18u kreeg ik telefoon van de kinderpsychiatrie, met de vraag of we Yara naar het Paola ziekenhuis konden brengen. Ze had 40,7°C koorts en ze moest weer braken. Ik ben dan met haar naar de spoed gereden, waar ze testen hebben gedaan. Ze bleek een blaasontsteking te hebben, die richting nieren aan het gaan was. Ze hebben haar aan een infuus gelegd en moet nu enkele dagen daar blijven. De verpleegster heeft 4x moeten prikken voor ze een ader vond. In haar beide handen, in haar pols en uiteindelijk in haar arm. Ze heeft dat allemaal heel dapper doorstaan. Ik had het er moeilijker mee dan zijzelf. Vannacht heb ik dus amper geslapen. Vanmiddag was haar koorts gelukkig gezakt, maar ze moet nog steeds braken en ze is heel moe.IZe hebben een echo gemaakt van haar nieren en die waren gelukkig in orde. Ik hoop dat ze snel weer beter is, maar ook dat ze snel de oorzaak vinden.
Vandaag ben ik met Yara naar de pediater geweest. De komende weken zullen er heel wat onderzoeken gebeuren. Er wordt een gastro- en endoscopie gedaan, een ct-scan van haar schedel, nogmaals een bloedonderzoek en ze moet naar de endocrinoloog. Dit is nog maar het begin. Van daaruit gaan ze verder kijken wat ze nog kunnen doen. Ik ben blij dat ze eindelijk in actie geschoten zijn, maar tegelijkertijd ook bang voor wat ze gaan vinden. Nu ze zelf al voor een deel hebben gezien hoe het zit, gaan we misschien te weten komen wat er aan de hand is. Gisteren heeft ze spijtig genoeg weer een zware woede-aanval gehad. Ik ga niet herhalen wat ze allemaal riep, maar het kwam serieus aan. Iedereen die in haar buurt kwam, moest eraan geloven. Van het moment dat ze uit haar bed kwam tot 's middags. Ze kalmeerde pas toen ze doorkreeg hoe erg ze ons kwetste met haar woorden. Behalve wij en mijn ouders heeft nog nooit iemand haar zo gezien. Af en toe, als ik telefoneer, hoort iemand haar ook wel eens bezig. Op die momenten beseft ze zelf niet wat ze allemaal zegt, maar nadien krijgt ze wel spijt. Dan is het natuurlijk voorbij en moet ik Silke en Tibe weer kalmeren.
Gelukkig zijn het niet alleen negatieve dingen die gebeuren, anders zou ik het niet volhouden. Zaterdag heeft Yara bijvoorbeeld samen met David tagliatelli met kaassaus, hesp en champignons gemaakt. Dit was voor allebei de 1ste keer en ik was niet in de buurt om te zien of alles vlot verliep. Ik had wel op voorhand tot in detail opgeschreven wat ze moesten doen. Het was in ieder geval heel lekker, dus ze mogen dat best wat vaker doen. Diezelfde avond heb ik iedereen aan tafel geroepen, om eens met elkaar te praten. Ik heb iedereen iets positief over de anderen laten zeggen. Dat is goed gelukt, Tibeke is natuurlijk nog klein, maar hij begreep toch wat ik van hem verwachtte. Hij herhaalde dingen die hij eerst van de zussen had gehoord, maar ook dat hij het leuk vond dat Yara hem schminkte. Het deed ons allemaal deugd om zoveel positiefs over onszelf te horen. Ik raad iedereen aan om af en toe eens zoiets te doen.
Omdat het nog niet druk genoeg is, gaan we binnenkort ook opnieuw behangen in onze living. Dus gisterennamiddag gingen Silke en David behang verwijderen. Dat was mooi om te zien hoe ze zo naast elkaar stonden te werken. Vreemd genoeg, kalmeert het mij ook als ik behang afsteek en te weten dat we binnen enkele weken weer in een gezellige living zullen zitten. Zo loop ik niet de hele tijd te piekeren.
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
