Hey, geen verkeerd woord over de turkse bevolking! Ze zijn allemaal supersympathiek (nou ja, behalve in het verkeer dan), en allemaal zeggen ze vriendelijk Merhaba!.
Er zijn verschillende types, die ik U allemaal duidelijk en gestructureerd zal bespreken:
De vrienden
Zo heb ik er maar ééntje, maar het is een man uit de duizend. Het is allemaal begonnen toen ik op mijn eerste werkdag volledig verwaaid en bezweet binnenkwam met maar twee simpele hese woorden: su, lütfen! (=water, alstublieft!). De man die ik Jozef noem, maar waarschijnlijk Youssef heet, kwam naar me toe en gaf me een fles van 1,5 liter water met een giant smile op zijn gezicht.
We hebben kennis gemaakt, en hebben een kleine conversatie gehad over hoe lang ik hier ben, hoe warm het is en wat voor werk ik doe. De volgende dagen ben ik blijven komen voor mijn water en sigaretten. Zo is onze vriendschapsrelatie verder uitgegroeid tot volgend scenario: Na mijn werk kom ik even langs. Hij nodigt me uit voor thee. We gaan vanachter in de winkel zitten, aan een klein tafeltjes met poefjes errond. Hij geeft me thee, ik geef hem een sigaret. We praten over vanalles en nog wat. Zijn familie, zijn kinderen, zijn vrouw, het werk, enzovoort. We praten over mijn werk, mijn familie, enzovoort. Dit duurt ongeveer een half uurtje à drie kwartier. Overdag passeer ik soms ook, wanneer ik een uur tussen 2 hotelbezoeken niets te doen heb. Hij ziet me graag komen, ik hou ervan om over vanalles te praten. Want uiteindelijk zien we de toeristen allebei als klanten: hij voor zijn winkel, ik om excursies te verkopen. We komen goed overeen.
De TAYLORs.
Dit is mijn verzameling voor het aantal mannen die de flauwe humor hebben om me elke keer van repliek Ah! Elisabeth Taylor te dienen elke keer ik me voorstel als Elisabeth. Ze denken allemaal dat ze grappig en origineel zijn, met hun flauwe grijns en hun twee tanden. Ik, persoonlijk, vond het de eerste keer al eens niet echt grappig, maar na twee weken begint het me echt de keel uit te steken. Niettemin blijf ik altijd beleefd en lach mee. Alleen een erkend kenner van sarcasme zou kunnen merken dat ik meer lach van minachting dan voor hun flauwe woordspeling. Maar dat laat ik niet duidelijk merken.
De coole weggebruikers
Elke keer ik in het verkeer rij, krijg ik langs alle kanten claxongeluiden, opmerkingen en lichtsignalen naar mijn kop gesmeten. Dit is (voor de minder begaafde onder ons) natuurlijk figuurlijk bedoeld. Elke keer ik weer opgemerkt word door één of andere flauwerik, antwoord ik boos: Wat is u probleem? Nog nooit een reisleidster gezien met een rood en geel geschichte helm met vooraan samurai erop geschilderd?!
Zoals ik al eens heb meegedeeld: Het is cool om geen helm te dragen, je bochten al scheurend te nemen en door het rood licht te rijden. Want zelfs een paar keer werd ik aan de rode lichten boos voorbijgescheurd door een taxi die me met wijsvinger tegen de slapen gebaarde. Het is ROOD, hufter! Stresseer me niet!
Bref. In het verkeer is het dus de mode om om-ter-coolst te zijn! Geen helm, snel rijden en door het rood licht rijden zijn de kernbegrippen van het Turks Verkeer.
De verkopers op mijn vrije dag
Als ik op mijn vrije dag in mijn vrijetijdskledij door het stadje Belek rondwandel, op zoek naar een wisselkantoor of mijn goeie vriend Jozef, word ik opgemerkt door handelaars. Allemaal willen ze een praatje maken om te beginnen, en dan pas proberen ze te verkopen. Ik dien als eenvoudige repliek ook in gebroken engels, ik pas me aan aan mijn publiek I dont have money. Werkt uitstekend. Ook als ze me vragen hoe lang ik hier blijf, en ik bijgevolg zeg dat ik hier de volgende drie maanden blijf, laten ze me gerust. Blijkbaar hebben ze meer respect voor de werkmens dan voor de toerist. Wat me wel goed doet voelen.
De staarders
En geloof me, dit doen ze allemaal. Ben ik in uniform of in vrijetijdskledij, met of zonder helm, met of zonder glimlach, allemaal staren ze ongegeneerd naar mij. In het begin zéér vervelend en vooral griezelig. Nu begin ik te geloven dat als ze gaan stoppen met kijken, ik me pas raar ga voelen.
