Als ik toekom in The Office van Belek, ben ik meestal de enige reisleidster, en ook de enige vrouw. Excuseer, meisje (want in Turkije ben je pas een vrouw als je getrouwd bent ).
Meestal zijn drie personen aanwezig: Suleyman, een man die ik enorm respecteer, mede door zijn rustig voorkomen en wijze woorden. Met hem hou ik af en toe een zeer verhelderend gesprek in het Duits. Suleyman luistert aandachtig, hij is geduldig, en verbetert mijn Duitse, slecht geconstrueerde zinnen indien nodig. De tweede is Ersin Hij regelt alle transfers en vluchtgegevens. De man is te grappig voor woorden. Het ergste is: hij probeert zelfs niet grappig te zijn. Gewoon de manier waarop hij met een nasale stem de telefoon opneemt is al genoeg om een lachstuip te krijgen. En als ik dan met een verwrongen gezicht mijn lach probeer in te houden als Ersin de telefoon opneemt met Djènè (=Diana), kijkt Sinan me met een niet-begrijpende blik aan. Sinan is de derde man. Hij regelt de Sja, wat regelt hij? Hij doet een beetje vanalles. Alle kleinere klusjes. En excursies inboeken, natuurlijk. Zeer belangrijk!
In ieder geval, deze drie mannen zitten hier overdag het meest. Als ik dan binnenkom door de piepende deur, krijg ik eerst een boze blik van Sinan als die aan het bellen is. Zijn bureautje is gevestigd net naast de deur, en aangezien de deuren van het kantoor sinds de Franse Revolutie niet meer zijn geolied, maak ik een luidruchtige entree.
Ersin, die recht tegenover de deur op een drietal meterafstand aan zijn riante bureautafel op zijn computer staat te tokkelen, schenkt me een glimlach waarbij hij zijn vier tanden ontbloot. Ik stap verder, en aan de rechterkant glimlach ik naar Suleyman en vraag hoe het met hem gaat. Gut, danke. Und wie gehts dir? is zijn vaste repliek. Ik installeer me dan op de poefjes op het kantoor en haal met een zucht mijn rugzak van mijn rug. Normaalgezien komt er op dat moment heel wat volk over de vloer. Ze gaan naar het kopieerapparaat, ze vragen wat info of een gunst, ze brengen een mededeling. En dan gaan ze weer weg. Af en toe komt Ali, de 19-jarige jongen die 6 keer per week de nachtshift doet. Dan komt hij bij me zitten en vraagt zeer geïnteresseerd hoe het met me gaat. Meestal probeert hij me op één of andere manier te behagen, dus hij leegt de asbak, brengt me een thee, vraagt of ik er koekjes bij wil, enzovoort. Meestal praten we dan even. Ongeveer twee dagen geleden was ik in een extreem goede bui toen ik met Ali ons dagelijks gesprekje over koetjes en kalfjes voerde. Hij speelde met mijn zonnebril terwijl hij vertelde wat hij die dag in Serik (dorpje dichtbij Belek, nvdr) had gedaan. Hij liet daarbij mijn zonnebril uit zijn handen glippen, en alsof dat het grootste drama ter wereld was, probeerde hij met een trippelend huppeldansje de val van mijn fake Gucci-zonnebril te redden. Zijn fladderende handjes zorgden voor een spontane giggle-loop langs mijn kant. Hij zette zich, na mijn zonnebril zorgvuldig terug op tafel hebben gezet, netjes met de benen over elkaar terug neer op de poef. Hij keek me gedurende enkele seconden met een uitgestreken gezicht aan toen ik nog steeds onder tafel stond te bulderen van het lachen. Het werd allemaal nog erger toen hij kalm en droog (droger dan droogst) zei: you are very happy today.
Soms komen er ook een heleboel Turken binnen op kantoor, van een Turks bedrijf waarmee Diana Travel mee samenwerkt. Ze hebben een zeer summiere woordenschat van Engels, wat wil zeggen dat ik het onderste van mijn beste Turks uit de kan moet halen. Meestal blijft het bij een hallo-hallo-hoegaathet-goedhoegaathetmetjou-ookgoeddankje. Ooit hadden ze allemaal een hele tirade aangegaan over mijn broek. Akkoord, mijn broek is te groot. En als ik wil vermijden dat de broekspijpen op de grond slepen, moet ik mijn broek optrekken. Maar iemand kon me wel eens zeggen dat ik met een opgetrokken broek (tot net boven mijn taille komt die dan) op Kabouter Plop lijk. Gelukkig kennen ze dat niet in Turkije. Wat zijn ze gezegend!
Gisterenavond heb ik de match van België tegen Turkije gezien op TV. Dat was niet op kantoor, maar ik heb toch op een terrasje tot de laatste minuten op het puntje van mijn stoel gezeten. Helaas, de stand was 1-1. Wat teleurstellend, al betekende dat wel goed nieuws. Nu zou ik s nachts tenminste niet wakker blijven van alle autos die triomfantelijk claxonneren door de straten.
Toen ik, na de match te hebben gezien, op het kantoor toekwam, kreeg ik een hele golf van Turkse woorden over me heen. De helft van de gehele Turkse Bevolking had de match op kantoor meegevolgd. Ze waren allemaal verontwaardigd dat het bij 1-1 was gebleven, aangezien in de match een doelpunt van Turkije in de goal van België ongeldig was verklaard.
Ik, als enige Belg, verdedigde mijn piepklein landje met het chauvinisme dat zelfs een Fransman zou verbazen. Scheldwoorden kwamen er niet aan te pas, maar het temperament van beide kanten liep hoog op. Uiteindelijk lieten we het rusten en dronken een theetje.
Zoals je misschien gemerkt had, de sfeer op kantoor loopt uiterst ontspannen. Niemand neemt een blad op de mond, maar ook niemand is op de tenen getrapt. Te harde schouderklopjes en dodelijke knuffels tonen aan dat de collegialiteit tussen ons zeer sterk is. Ik ben zeer dankbaar dat ik in zulk een leuk team mag werken.
Ik was in mijn laatste hotel aan het worstelen met twee gasten en een moeilijke vluchtwijziging, toen ik plots een telefoontje kreeg van Hasan. Voor diegenen die niet weten wie Hasan is: hij is diegene die ervoor gezorgd heeft dat ik in één nacht tijd een nieuwe achterband heb gekregen.
You are getting a new scooter! zei hij al jubelend.
Even in shock, nam ik een paar seconden pauze om goed adem te halen.
Mijn lieve scooter! Die een geweldige maximumsnelheid haalt, en die al bulderend door de straten giert. De goede scooter die ik met een paar draaien aan de rechterhendel van het stuur aantoont aan trage vrachtwagens dat ik sneller wil. De fantastische scooter die perfect remt, en die met het gepiep aantoont dat de slagboom op moet getrokken worden als ik aankom aan een hotel. Mijn luidruchtige scooter, die menige mannen aantoont dat ik geen katje ben om zonder handschoenen aan te pakken.
Met veel moeite kan ik net What? uitbrengen. Achter me staan mijn gasten met hun vingers te tokkelen om hun vluchtgegevens te weten te komen.
Hasan legt me uit dat iemand mijn scooter zal veranderen terwijl ik nog in het hotel bezig ben. O ja, en dat ik nog een paar papieren moet tekenen.
Nou, ik kan je zeggen dat ik met die paar papieren een gehele boom kon reconstrueren.
Toen ik uit het hotel stapte na het probleem met de gasten opgelost te hebben, zag ik een pick-up truck met 3 scooters, precies dezelfde als de mijne, eraan vastgeketend. Zonder moeite zag ik mijn lieve, goede, fantastische en luidruchtige scooter in het midden. Ik kreeg een krop in mijn keel. Het is zoiets als afscheid nemen van een trouw huisdier dat je al jaren gehad hebt.
Op de parking van het hotel stond een nieuwe motor te snorren. Wacht even, snorren is het goede woord niet. Te zoemen. Zuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuv doet het. Wat een ontgoocheling, vergeleken met de GroAAAAAAAAAAAAAAAAAAARghl van mijn lieve, goede, fantastische en luidruchtige scooter. Bref, de gehaaste man die mijn beestje had vastgeketend aan de truck, kwam met een druppend bezweet gezicht naar mij toe met een stapel papieren.
you have to sign Ghhere, ghhere, ghhere and ghhere.
Ik zet met tegenzin een krabbel, met in mijn kielzog nog mijn Beestje.
Ik kreeg bijna de tranen in mijn ogen, toen ik 5 minuten later de truck zag vertrekken met mijn Allerliefste aan boord.
De nieuwe scooter maakt een zuuuuuv-geluid (zoals eerder vermeld), en haalt maar een maximumsnelheid van vijftig per uur. Nogal teleurstellend. De remmen piepen niet, en zijn ook niet even soepel als mijn Beestje. Maar bon. Hij is tenminste stiller (zo maak ik niet de hele buurt wakker als ik s avonds in het appartementsgebouw toekom) en nu hoor ik mijn muziek tenminste als ik mijn iPod met maximumvolume in mijn oren steek.
