Even een kleine rechtzetting: de zinnen in het Turks geschreven zijn in principe correct, weliswaar alleen verbaal. Ik heb geen idee hoe die zinnen correct worden geschreven. Mijn turkse lessen krijg ik van mensen hier en daar, en dus doe ik alleen verbale taallessen. Bij deze om geen boze Turkische chauvinisten op mijn dak te krijgen.
Grootste Blunders TOP 3
-De beste drie van de grootste blunders die ik tot nu toe begaan heb
Vanzelfsprekend begaan mensen blunders. Dat is zo. Das normaal. Das menselijk! Maar mijn drie grootste blunders zijn toch wel diegene die weinig mensen begaan. Ze zijn simpelweg een gevolg van een te groot vermogen van spontane welbespraaktheid, weinig observatievermogen of een poging tot humor. Maar gelukkig heb ik bij elk ongelukkig moment mijn lesje geleerd. Daarom heb ik als titel van mijn blunders de conclusie, de wat heb ik geleerd? en/of de waar moet ik in het vervolg op letten? van elke hachelijke situatie gekozen.
Nummer 3
Geleerde les: (Pas geworden) moeders hebben geen gevoel voor humor en empathie voor vreemden.
Conclusie: Ze zijn gevaarlijk.
Blunder:
Op een zonnige middag zat ik op een terrasje, aan het genieten van de laatste (?) zonnestralen. Toen plots een moeder met klein mensje dichtbij mij kwam zitten. De kleine maakte allemaal brubbel- en zevergeluidjes, en uit ervaring weet ik dat die geluiden me gek maken als die passief mijn oor komen indruipen.
Dus ik stond met een zucht op en wou datgene doen wat nieuwe moeders willen dat omstaanders doen: Och, ma jong toch! Éh zo een kleine boelie! Môh ja, zo een schattig knoewelieloelie! en nog meer van dat ridicuul gejengel. Ik wierp een verplicht vertederde blik in de kinderwagen en ik realiseerde me dat ik die baby al eerder heb gezien. Of toch ferm op een andere baby lijkt. Maar waar..? Ik deelde dat mee aan de moeder, die me glimlachend aankeek. Ik sloot mijn ogen en dacht diep na, en probeerde alle babys die ik ooit heb gezien me voor de geest te halen. De moeder, hoopvol naar me kijkend, verwachtte waarschijnlijk dat ik iets ging antwoorden in de trant van môh Dametje toch, ââ dochterke trekt toch vriet viel op dieje klaine von Tom Cruise ginter, zenneh!
De teleurstelling was dan ook zeer groot toen ik plots opkeek, met mijn vingers knipte en triomfantelijk zei: ik weet het weer! Het babytje met het roze strikje uit Shrek de Derde!
O, wacht even. Teleurstelling is het goeie woord niet. Ik zou zelfs meer zeggen: nog nooit heeft een vrouw me met zoveel woede aangekeken. Ik zag de bui al hangen, dus ik probéérde me zelfs niet te excuseren. Ik deed The Method om boze vrouwen te kalmeren: niet kijken, niet spreken, niet in de buurt komen. En dat doe ik dus vanaf nu telkens opnieuw, als ik een kersverse moeder zie. Zelfs al heb ik ze niet beledigd.
Nummer 2
Geleerde les: Mannen hebben de neiging alles over zichzelf, inclusief hun levenskeuzes, zoals beroep bijvoorbeeld, sterk te verdedigen. Ik zou zelfs zeggen: in de hemel te prijzen.
Conclusie: Rep met geen slecht woord over het privéleven van mannen. Vooral niet over hun beroep. Dat is zoiets als hun manier van rijden bekritiseren. Twee woorden: Not. Done.
Blunder:
Voor mijn wekelijkse luchthavenshift moest ik op de vlucht van 14.55u wachten. Telkens opnieuw. Want ik ben nu eenmaal het soort persoon dat liever te vroeg is dan te laat (en dat is dan ook mijn steevast antwoord als toeristen me morrend vragen waarom ze zo vroeg worden opgehaald van het hotel om nar de luchthaven te gaan). Ik had voor de gelegenheid mijn spannend boekje Poirot speelt Bridge meegenomen. En toen ik me comfortabel had genesteld op de oncomfortabele havalimani-[luchthaven]-banken (vraag me niet hoe ik dat doe), wierp ik een blik op mijn horloge. Kwart voor één. Ha. Tijd genoeg.
De tijd verstreek, de paginas bladerden. Mijn ogen lazen gretig de woorden op de bladen. Ik schonk geen aandacht aan de mensen rondom mij. Poirot begon net aan zijn ontmaskeringsspeech, toen een (op dat moment zéér onwelkome) stem Merhaba [hallo] zei. Volledig uit mijn concentratie, en ook flink uit mijn humeur, antwoordde ik met een compleet schijnheilige glimlach: Merhaba.
Mijn ogen flitsten richting boek . Neen, zei Poirot. U heeft hem niet vermoord. Dat deed
Nasılsın? [Hoe gaat het?] ging de lijzige stem weer.
Khaaa. Mijn handen trilden, ik draaide mijn hoofd zo langzaam mogelijk (om mijn ergernis aan te tonen) naar het bankje naast mij, richting Bepuistelde Kwal Die Te Veel Vragen Stelt. Zijn metgezel was een streling voor het oog, dat wel. Maar ik moest en zou mijn Poirot uitlezen.
Iyiyim, sağol. [Goed, bedankt] zei ik eveneens met een lijzige stem, allang mijn blik terug op mijn boek. De kunst is om niet terug te vragen hoe het met hen is, dat toont dat je niet geïnteresseerd bent, of dat je boos bent. Heeft mij in het verleden meerdere keren geholpen.
Gwhhhat are you readingk?
Miljaar! Die verdomde gewoonte van de Turksen om achter elke NG-geluid een K te plaatsen, maakte me woedend. Overtuigd hem geen woord meer te gunnen (dan rotte hij misschien vanzelf wel op) draaide ik de cover van het boek naar hem. Zou hij doorhebben dat ik niet wil praten?
Ah, kriminal! joelde hij.
Neen dus. Ik sloot mijn boek, wetende dat ik geen letter mee zou lezen zolang die eikel naast mij zou blijven zitten.
Evet [ja] Antwoordde ik. Polis [Politie].
Zijn (mooie) kompaan lachtte naar me en vroeg: Polis seviyorsun? [Hou je van politie?].
Hm. Moeilijke vraag. Alle beelden van onrechtvaardigheid van de politie flitsten voor mijn ogen en met een bittere klank zei ik:
Hayır. Polis nefrede idiyorum. [Neen. Ik haat politie].
De twee mannen wisselden een blik en stonden langzaam op. En ook langzaam komt het tot mijn besef dat ik een enorme stommiteit begaan heb. Beide mannen hebben een blinkende badge op hun linkerborst gepind. Havalimani Polis. [luchthaven politie].
*** Hier dramatische pauze laten, AUB ***
Vijftien minuten later ben ik de toeristjes aan het verwelkomen aan de Thomas Cook-stand (met het telefoonnummer en een uitnodiging voor diner van de mooie flik op zak) met een welgemeende glimlach.
Hoe ik dat doe? Gewoon, je kent dat wel
*colgate-smile* en flappen met de wimpers!
Je hebt het of je hebt het niet...
Nummer 3:
Lesje Geleerd: Net als Fransen en USAers, zijn Duitsers zeer chauvinistisch. Maar vooral zeer prikkelbaar.
Conclusie: Perfect geflambeerde schnitzel is even zeldzaam als een Duitser met humor
Blunder:
Het was al donker toen ik het kantoor verliet. De koude lucht gaf me een heerlijk gevoel (eindelijk frisse zuurstof!), en de maan scheen zachtjes door de wolken heen. Het was zo rond 19.30u s avonds. Toen ik de volle twintig meter aflegde om van het kantoor naar de bistro te gaan, merkte ik dat de geur die avond iets anders dan gewoonlijk had. Ik snoof de lucht op. Ik niesde. Ik snirlfde de lucht op. En toen herinnerde ik me het: het rook daar op juist dezelfde manier als s avonds in een klein hostelletje in de regio van de Eiffel in Duitsland. We zijn daar ooit eens met de klas naartoe gegaan, in het kader van een les aardrijkskunde. De herinneringen ophalend van in den tijd, kwam ik binnen in de bar. De wedstrijd Berlin-Köln werd net weergegeven op het groot scherm. Ik snirflde.
Hé, Kemal! It smells like Germany here! riep ik geamuseerd naar Kemal, die zich bij een groep mannen had gevoegd om de wedstrijd te zien. Ik snirflde alweer. Mijn neus ontstopte zich. Ik rook direct een geur van mislukt geflambeerde schnitzel in de zaal. Blijkbaar had de chef zijn liefde voor Duitsland iets te enthousiast willen tonen.
Diverse hoofden draaiden zich naar mij, inclusief die van Kemal, met opgetrokken wenkbrauwen of gespannen kaakspieren.
Eh zei ik, direct gevolgd door een snirfl.
En eerlijk gezegd, mijn verdediging in het Pfaff-Duits tegen een bende Duitse Hooligans was redelijk zielig: Aber nein! Dass bedoelde ich nicht! Ich wollte sagen ERAUS! Deutschland ERAUS! Nicht inn die bar, AUS die bar!
Eindconclusie:
Zie je een team van moeders met baby's, luchthavenpolitie en Duitse Hooligans naar je toe rennen, heb ik maar één zin voor je: Youre dead.
